Strongest Abandoned Son บุรุษผู้ถูกทอดทิ้ง - ตอนที่ 467

บทที่ 467: การประชุมของนิกายลี้ลับ

ยวี๋เทาเห็นว่าเย่โม่ยอมรับบัตรหยก และรู้สึกเสียใจที่ไม่ให้เขา ทำไมเขาไม่คิดแบบนั้นว่ะ? เขาจึงส่งให้กับเย่โม่อันหนึ่ง และพูดว่า “ฉันเองก็มี ถ้าเชียนเปยเย่ต้องการไปที่ไหนสักแห่ง คุณสามารถใช้มันได้เลยนะครับ”

เย่โม่นึกถึงฮานหยัน มันจะเป็นการดีถ้าพาเธอไปกับเขาด้วย นอกจากนี้หากเขาไม่รับบัตรมา ยวี๋เทาจะกังวลว่าเขาจะไม่ให้อภัยเขา เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นเย่โม่จึงรับมันมา

เมื่อเห็นเย่โม่ก็หยิบการ์ดเซี่ยชางเทียนและหยูเทารู้ว่าถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะจากไป

เย่โม่กลับไปตามหาหาฮานหยัน เขาจะให้เธอไปกับเขา แต่เธอบอกว่าเธอต้องการที่จะฝึก 3 ท่าใหม่ เย่โม่คิดเกี่ยวกับมันและตกลง ทัวร์นาเมนต์ไม่มีอะไรสำหรับเขา แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฮานหยัน ยิ่งกว่านั้นถ้าเธอไปประชุม เธอจะไม่ซื้ออะไรเลย

ห้องสวีทกว้างขวางมาก เย่โม่ให้ฮานหยันพอยน์เตอร์ 2-3 ตัวและไปที่การประชุมเอง

นับตั้งแต่ที่เข้าร่วมการประมูลนั้น เย่โม่ไม่เคยประเมินความมั่งคั่งของนิกายลี้ลับอีกเลย พวกเขายังมีดอกหญ้าสีคราม ใครจะสามารถบอกได้ว่าละเขาจะไม่พบสิ่งที่เขาต้องการที่นั่น

ดอกหญ้าสีครามนั้นทรงพลังที่สุด แต่จะไม่เบ่งบานสำหรับรุ่นที่ 2 ถ้ามันถูกปลูก สิ่งที่เย่โม่ซื้อมานั้นเป็นสิ่งที่เติบโตขึ้นมาอย่างแท้จริง เย่โม่ต้องการรอจนกว่าจะครบกำหนดปรุงยาตั้งรากฐาน

การฝึกตนของเขามันใกล้แล้ว หากปราศจากความช่วยเหลือจากภายนอก มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะพัฒนาในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากแบบนี้ หญ้าหัวใจสีเงินนั้นมีประโยชน์สำหรับขั้นรวมลมปราณระดับต้น แต่ตอนนี้เขาอยู่ระดับกลาง การใช้มันมีจำกัดมาก นอกจากนี้เขาเหลือหญ้าหัวใจสีเงินเพียงอันเดียว หัวใจเถาวัลย์สีม่วงก็มีประโยชน์บางอย่าง แต่มันเป็นเพียงดอกเท่านั้น

แม้ว่ายาเพิ่มลมปราณจะมีประโยชน์กับเขา แต่ก็ไม่เพียงพอ ถ้าเขาใช้ทั้งหมด มากที่สุดเขาจะไปถึงระดับกลางของรวมลมปราณขั้น 4 ดังนั้นเขาอาจใช้มันเพื่อเพิ่มพลังให้กับคนของเขา ยานี้ในการกินครั้งแรกมันจะส่งผลที่ใหญ่ที่สุด ต่อมาผลของมันจะอ่อนแอลง

ดังนั้นเย่โม่จึงมีความคาดหวังบางอย่างสำหรับการประชุมของนิกายลี้ลับ

เย่โม่ได้กินอาหารมานิดหน่อย และมาถึงการประชุมก่อนที่จะมันเริ่ม เย่โม่เข้าไปในวัง ซึ่งเก่าและมีกลิ่นธูปหอมทุกที่ มีรูปปั้นพระพุทธรูปขนาดเล็กจำนวนมากและในห้องด้านหลังมีห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีป้ายอยู่ที่ประตู ซึ่งเขียนว่า “การประชุมเหล่าจอมยุทธ์” สิ่งที่เย่โม่ประหลาดใจคือการประชุมเพิ่งเริ่มขึ้น แต่ห้องโถงก็เต็มไปด้วยผู้คน

เย่โม่เดินไปที่ประตูและพนักงานเสิร์ฟก็เข้ามาหาเขา เธอดูบัตรหยกของเย่โม่และพาเขาเข้าไปในห้องโถง เย่โม่เห็นสาวบางคนประหลาดใจราวกับว่าเธอรู้สึกว่าเย่โม่ยังเด็กเกินไป แต่ไม่มีใครบอกได้เลยจากการแสดงออกของเธอ

มันมักจะเป็นประมุขนิกายและคนที่มีอำนาจที่มา นอกจากศิษย์หลักที่พวกเขาพาด้วยเพื่อขยายขอบเขตแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่ก็มีอายุมากกว่า 40 ปี

ในเวลาเดียวกัน เย่โม่ก็เข้ามา ทุกสายตาจับจ้องอยู่กับเขา เย่โม่ยังเด็กมาก แต่เขาสามารถมาการประชุมได้ หลายคนจึงครุ่นคิดถึงตัวตนของเขา

แม้ว่าจะไม่มีใครเห็นเย่โม่มาก่อน แต่บางคนก็ยังจำเขาได้ พวกเขาเคยเห็นรูปของเย่โม่มาก่อน

คนกลุ่มเล็กๆ ที่จำเย่โม่ได้ พยักหน้าให้เขา แม้ว่าบางคนต้องการที่จะยืนขึ้นและพูดคุยกับเย่โม่ พวกเขาทั้งหมดก็มาจากนิกายลี้ลับและต้องการที่จะรักษาหน้า หากพวกเขาเคารพเย่โม่มากเกินไป นิกายอื่นๆ อาจดูถูกพวกเขา ท้ายที่สุดแล้วเย่โม่ก็ยังเด็กเกินไป ที่สำคัญกว่านั้นนิกายใหญ่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย

คนเหล่านี้แตกต่างจากเซียชรังเทียนและยวี๋เทา พวกเขามาเจอกับเขาเป็นการส่วนตัวและยังคงเลือกที่จะรุกรานเย่โม่

เย่โม่ไม่ได้สนใจคนเหล่านี้ มันเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะภูมิใจ เขาจะไม่ใช้พลังของเขาในการละเมิดพวกเขา เว้นแต่พวกเขาจะมายุ่งกับเขาเอง

“อาจารย์ครับ ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนสั่งสอนศิษย์ของนิกายอี้เจี้ยน และตระกูลเซียพวกเขาบอกว่านามสกุลของเขาคือเย่ ผมไม่แน่ใจว่าเขาคือ เย่โม่ในตำนาน รึเปล่า” ชายหนุ่มในวัย 20 ปีกระซิบกับชายชราข้างๆ

ชายชราพยักหน้า “มันจะต้องใช่จริงๆแน่ ลมปราณภายในของเขาถูกเก็บรวบรวม เขาอาจเป็นเย่โม่ ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่กลัวเขา แต่นายก็ไม่ควรไปยุ่งกับคนที่มีพลังอำนาจมากเกินไป”

“ศิษย์พี่ ฉันเคยได้ยินเรื่องเย่โม่มา บางคนถึงกับถ่ายรูปเพื่อจดจำเขา แต่คนโง่ที่หยิ่งแบบนี้ก็กล้าข่มขู่พวกอ่อนแออย่าง นิกายอี้เจี้ยน หรือตระกูลเซียนั้นแหละ ถ้าเขากล้าท้าทายวิทยาลัยจิ่วหมิงละก็ เขาจะได้พบว่ามีใครบางคนที่แข็งแกร่งกว่าเขาเสมอ” ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยความเหยียดหยาม

“ศิษย์น้องเจริง เย่โม่นั้นแตกต่าง นิกายธารานะเป็นตัวอย่างที่ดีเลย ถ้าเขาสามารถฆ่าขั้นปฐพีของพวกนั้นได้ นั่นก็หมายความว่าอย่างน้อยที่สุดเขาก็เป็นขั้นปฐพี การเข้าถึงขั้นปฐพีในอายุเท่านี้ดูเหมือนอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ เราควรพยายามไม่แตะต้องเขา” ชายชราขมวดคิ้วและพูด

ชายวัยกลางคนคนนี้ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ แต่พูดอย่างเงียบๆ ว่า “ศิษย์พี่พูดถูก แม้เขาจะพูดว่านิกายธารา เป็น 1 ใน 6 นิกายใหญ่ ฉันก็ไม่คิดว่าพวกเขาสมควรได้รับตำแหน่งนี้เลย ด้อยกว่าเมื่อเทียบกับ 3 อันดับแรกด้วยซ้ำ แม้ว่าฉันจะสามารถฆ่าพวกเขาได้ง่ายๆก็เถอะ”

ชายชราส่ายหัวและไม่พูดอะไรเลย หญิงวัยกลางคนถัดจากเขากล่าวว่า “ศิษย์พี่เจริง เพียงฟังประมุขนิกายของเรา”

“ใช่แล้วละ ศิษย์น้อง” คราวนี้ ศิษย์พี่เจริงไม่ได้ตำหนิอะไร

เย่โม่สแกนและไม่พบผู้คนจากนิกายซิเรน ดูเหมือนว่าครั้งนี้พวกเขาจะไม่มา

ดูเหมือนชื่อของเย่โม่จะไม่ได้รับการตอบรับที่ดีในหมู่นิกายลี้ลับ หลังจากที่เขานั่งลง ที่นั่งถัดจากเขาก็ยังว่างอยู่ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครกล้านั่งข้างเขา

เย่โม่ยิ้ม เขาไม่สนใจหรอก นอกเหนือจากความสัมพันธ์บางอย่างจากความสนใจ เขาไม่มีเพื่อนในนิกายลี้ลับ และไม่ต้องการพวกเขา คนของนิกายลี้ลับส่วนใหญ่ดูถูกคนนอก แล้วพวกเขาก็รู้สึกดี

นอกเหนือจากนิกายวารีซานลิ่ว ซึ่งอยู่ในอันดับที่ค่อนข้างต่ำใน 6 นิกายใหญ่ อีก 3 นิกายใหญ่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เป็นมิตรกับเย่โม่ และเนื่องจากสิ่งนี้มันจึงทำให้คนอื่นไม่กล้าแสดงความปรารถนาดีต่อเย่โม่

แต่ทุกคนไม่สนใจสิ่งที่นิกายใหญ่คิด ชายวัยกลางคนร่างเตี้ยคนหนึ่งเดินไปที่เย่โม่ นั่งลงข้างๆ เขาแล้วถามว่า “ไงเพื่อน นายเย่โม่ใช่ไหม? นายได้ทำลายล้างนิกายธาราจริงรึเปล่า?”

เย่โม่ยิ้ม “จริงแท้แน่นอน ฉันเย่โม่ แต่ฉันไม่ได้ทำลายนิกายธารา ฉันแค่จัดการแมลงวัน 2-3 ตัวที่บินหึ่งอยู่ในปักกิ่ง”

“เยี่ยมมากเลย! น้องเย่มีความกล้ามากจริง ฉันขอแนะนำตัวนะ ฉันกูหยังเฮอ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อการแข่งขันหรอก ฉันมาที่นี่เพื่อการประชุมอันนี่นะ” ชายคนนั้นกล่าว

เย่โม่มองกูหยังเฮอ เขาอยู่ขั้นปฐพีระดับกลาง เขาพยักหน้าและไม่พูดอะไรเลย

ในช่วงเวลานี้ ชายชรายืนขึ้น เขาจ้องมองที่กูหยังเฮอโดยไม่ตั้งใจและพูดว่า “สหายทั้งหลาย โดยปกติเรามักกระจายไปทั่วแผ่นดินและมันยากสำหรับเราที่จะมีโอกาสรวมตัวกัน จอมยุทธ์กำลังลดลงในทุกวันนี้เพราะทรัพยากรมีน้อย แหล่งข้อมูลและมารับสิ่งที่ทุกคนต้องการกันเถอะ”

“ในโอกาสการแข่งขันครั้งนี้ ทุกๆ 5 ปี เรา0tสามารถรวมตัวกันได้ ฉันหวังว่าทุกคนจะได้รับสิ่งที่ต้องการจากการประชุมครั้งนี้ ในฐานะ 1 ในผู้ก่อตั้ง ฉันต้องรับผิดชอบต่อความยุติธรรมของการประชุมครั้งนี้ ถ้าคุณไม่เคารพกฎ อย่าโทษฉัน เซียงหมิงหวังแล้วกัน”

จากนั้นชายชราก็มองไปที่เย่โม่โดยเฉพาะราวกับว่าเย่โม่เป็นผู้ก่อการจลาจล

เย่โม่แสยะยิ้ม เขาไม่สนใจคำพูดของชายชราคนนั้นสักนิด ตราบใดที่เขาไม่ได้ยุ่งกับเขา มันก็ดี แม้ว่าชายชราจะอยู่ขั้นปฐพีระดับสูงสุด หรือแม้กระทั่งครึ่งก้าวสู่ขั้นนภาสวรรค์ เย่โม่ก็ไม่สนใจ