Super God Gene - ตอนที่ 2719

ผ่านไปไม่กี่วัน รูปลักษณ์ของอิมมอร์ทัลดราก้อนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก มันเหมือนกับงูที่ลอกคราบ เกล็ดของมันหลุดร่วงออกมาเรื่อยๆ และร่างกายของมันก็หดเล็กลงทุกครั้งที่มันลอกคราบ

แต่ขณะที่ร่างกายของมันหดเล็กลง โซ่สสารก็ก่อตัวขึ้นจากเกล็ดของมันชัดเจนยิ่งขึ้น กระบวนการวิวัฒนาการของมันดูจะเป็นไปอย่างราบรื่น

‘ถ้าคริสตัลสีดำทำให้ซีโน่เจเนอิคตัวหนึ่งพัฒนาไปสู่ระดับเทพเจ้าได้ นั่นจะเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ! ความจริงที่คริสตัลสีดำส่งผลกระทบต่อมอนสเตอร์ในก็อตแซงชัวรี่ก็ถือเป็นอะไรที่สุดยอด แต่มันไม่น่าตกใจจนเกินไป มอนสเตอร์เหล่านั้นมียีนที่ดีและพลังที่จำเป็นต้องใช้ในการวิวัฒนาการ เมื่อเทียบกันแล้วพลังงานที่จำเป็นสำหรับการทำให้ซีโน่เจเนอิคระดับราชันเพื่อกลายเป็นระดับเทพเจ้านั้นเป็นอะไรที่สูงมากๆ การที่อิมมอร์ทัลดราก้อนถูกยกระดับขึ้นในเวลาเพียงแค่ไม่กี่วัน นั่นหมายความว่าคริสตัลสีดำนี่ต้องบรรจุพลังงานจำนวนมหาศาลเอาไว้ข้างใน’ หานเซิ่นคิดกับตัวเองด้วยความตกใจ

ถึงแม้หานเซิ่นจะเป็นคนทำการทดสอบนี้ด้วยตัวเอง เขาก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อ

ร่างกายของอิมมอร์ทัลดราก้อนยังคงเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ และในวันที่สิบมันก็ดูเหมือนกับว่าร่างกายของมันถูกทำขึ้นมาจากคริสตัล ร่างกายของมันระยับระยิบกับแสงและก่อให้เกิดโซ่สสารขึ้นมา

พืชรอบๆตัวอิมมอร์ทัลดราก้อนเติบโตอย่างรวดเร็ว และหานเซิ่นก็มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตกตะลึง

‘ดูเหมือนว่าอิมมอร์ทัลดราก้อนจะกลายเป็นระดับเทพเจ้าจริงๆ’

หานเซิ่นคิด หลังจากนั้นเขาก็เห็นอิมมอร์ทัลดราก้อนยกหัวขึ้นด้วยความเจ็บปวด มันปลดปล่อยเสียงร้องประหลาดออกมาและโซ่สสารศักดิ์สิทธิ์ของมันก็ปะทุราวกับภูเขาไฟ

“มันกำลังจะเลื่อนระดับขึ้นในตอนนี้?”

โซ่สสารศักดิ์สิทธิ์ห่อหุ้มทั้งร่างกายของอิมมอร์ทัลดราก้อนจนดูเหมือนกับดวงอาทิตย์เล็กๆ หานเซิ่นจำเป็นต้องหลี่ตา แต่เขาก็ยังไม่สามารถมองทะลุผ่านแสงที่เจิดจ้า เขาทำได้แค่สัมผัสถึงพลังชีวิตของอิมมอร์ทัลดราก้อน มันมีพลังงานที่น่ากลัวหมุนวนรอบๆตัวของมันราวกับเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์

หานเซิ่นจำเป็นต้องเทเลพอร์ตออกห่างไปจากอิมมอร์ทัลดราก้อนเพื่อป้องกันตัวเองจากแสงนั่น

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นพลังที่น่ากลัวก็เริ่มจางหายไป ในตอนที่แสงศักดิ์สิทธิ์มัวลงไป หานเซิ่นก็อ้าปากค้าง

อิมมอร์ทัลดราก้อนหายตัวไป และเหลือเพียงแค่คริสตัลสีดำเท่านั้นที่อยู่ตรงนั้น

“นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้น…” หลังจากที่รู้สึกตัว หานเซิ่นก็เรียกวิญญาณอสูรผีเสื้อเนตรม่วงออกมาตรวจเช็ดบริเวณรอบๆคริสตัลสีดำ

อิมมอร์ทัลดราก้อนไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว และร่องรอยทั้งหมดของมันก็หายไปราวกับว่ามันไม่เคยอยู่ในที่แห่งนี้ นอกจากคริสตัลสีดำแล้วมันก็ไม่มีอะไรอย่างอื่น แม้แต่เกล็ดของอิมมอร์ทัลดราก้อนที่อยู่ตกบนพื้นก็หายไปเช่นเดียวกัน

หานเซิ่นเดินเข้าไปหาคริสตัลสีดำอย่างระมัดระวัง เขามองไปที่คริสตัลสีดำและสังเกตเห็นบางสิ่งภายในคริสตัล มันมีเงาที่ดูเหมือนกับอิมมอร์ทัลดราก้อนอยู่ภายในคริสตัล

ในชั่วพริบตา อิมมอร์ทัลดราก้อนก็หายไปและคริสตัลสีดำก็กลับสู่สภาพปกติ มันเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง?” หานเซิ่นสั่นไหวเล็กน้อย แต่ลึกๆแล้วเขารู้สึกดีใจ

“โชคดีที่เราไม่ได้กินคริสตัลสีดำเข้าไป ไม่อย่างนั้นเราก็อาจจะมีจุดจบเหมือนอย่างอิมมอร์ทัลดราก้อน ดูเหมือนว่าคริสตัลสีดำนี้จะแตกต่างไปจากอันที่เราเคยพบ”

หานเซิ่นจ้องมองคริสตัลสีดำที่อยู่บนพื้น แต่เขาไม่กล้าจะเก็บมันขึ้นมา สิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นนั้นเป็นอะไรที่แปลกเกินไป

ขณะที่หานเซิ่นมองไปที่คริสตัลสีดำ จู่ๆมันก็เริ่มจะเคลื่อนไหว มันเด้งไปมากับพื้นอย่างรุนแรงราวกับถั่ว

Katcha!

หลังจากนั้นจู่ๆคริสตัลสีดำก็เปิดออก หานเซิ่นจ้องมองไปที่คริสตัลสีดำอยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่สามารถบรรยายถึงมิติที่บิดเบี้ยวได้ มันอาจจะเป็นอะไรที่ถูกต้องมากกว่าถ้าบอกว่าคริสตัลเปลี่ยนร่าง

หนึ่งนาทีต่อมา หานเซิ่นก็รู้สึกตัวว่าคริสตัลสีดำเริ่มจะดูคล้ายคลึงกับอิมมอร์ทัลดราก้อน แต่ขณะที่อิมมอร์ทัลดราก้อนดังเดิมมีสีขาวเหมือนกับหิมะ อิมมอร์ทัลดราก้อนตัวใหม่นี่มีสีดำสนิทเหมือนกับคริสตัล คริสตัลสีดำยังคงเปลี่ยนแปลงเรื่อยๆ และในท้ายที่สุดอิมมอร์ทัลดราก้อนตัวเป็นๆก็กลับมาอยู่ตรงหน้าหานเซิ่นอีกครั้ง

วินาทีต่อมา อิมมอร์ทัลดราก้อนก็ลืมตาขึ้นมาและมองตรงมาที่หานเซิ่น

หานเซิ่นจ้องกลับไป เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่เป็นอิมมอร์ทัลดราก้อนตัวเดิมหรือเปล่า

หานเซิ่นและอิมมอร์ทัลดราก้อนจ้องตากันอยู่สักพักโดยไม่มีฝ่ายไหนทำอะไร

ภายในจิตของหานเซิ่น จู่ๆชุดเกราะคริสตัลสีดำที่หลับใหลอยู่ก็ทำงานขึ้นมา มันบินออกมาและเข้าไปจับตัวอิมมอร์ทัลดราก้อนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคริสตัลสีดำ

อิมมอร์ทัลดราก้อนไม่ได้พยายามจะต่อต้านชุดเกราะคริสตัลสีดำ

ภาพที่น่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นต่อหน้าหานเซิ่น ขณะที่ชุดเกราะคริสตัลสีดำสัมผัสกับอิมมอร์ทัลดราก้อน อิมมอร์ทัลดราก้อนก็กลับไปดูเหมือนกับคริสตัลอีกครั้ง ก่อนที่หานเซิ่นจะเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ชุดเกราะคริสตัลสีดำก็กลับเข้าไปในจิตของเขาอีกครั้ง ขณะที่ยังคงถือคริสตัลนั่นเอาไว้

หลังจากนั้นชุดเกราะคริสตัลสีดำก็ปลดปล่อยพลังลึกลับออกมาเพื่อปิดผนึกร่างกายของหานเซิ่น สำหรับคนอื่นที่มองหานเซิ่นจากภายนอก พวกเขาจะเห็นหานเซิ่นดูธรรมดาๆและไม่น่าสนใจอะไร มีเพียงแค่พลังของวิชากายหยกเท่านั้นที่อยู่ภายในตัวของเขา

หานเซิ่นรู้สึกสงสัย เขาไม่รู้ว่าชุดเกราะคริสตัลสีดำกำลังทำอะไรกันแน่

แต่เขารู้ว่าชุดเกราะคริสตัลสีดำจะไม่เคลื่อนไหวโดยไม่มีเหตุผล ในอดีตชุดเกราะคริสตัลสีดำจะทำงานก็ต่อเมื่อหานเซิ่นตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน และบ่อยครั้งที่สถานการณ์เหล่านั้นจะเกี่ยวข้องกับจีโนฮอลล์

ขณะที่หานเซิ่นกำลังขมวดคิ้ว เขาก็เห็นคนๆหนึ่งกำลังเดินทางเข้ามา แต่ในชั่วครู่ชายคนนั้นก็อยู่ห่างจากต้นไม้ดาราไปแค่ไม่กี่ก้าว

ในตอนที่หานเซิ่นเห็นใบหน้าของคนๆนั้น เขาก็รู้สึกตกใจ ชายคนนี้ดูเหมือนกับหนึ่งในเผ่าเวรี่ไฮ แต่หานเซิ่นรู้ว่ามันไม่ใช่ เขาจดจำใบหน้าของชายคนนี้ได้

ในตอนที่หานเซิ่นและหลี่เคอเอ๋อเข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตาที่อยู่ในทะเลทราย เขาก็ได้พบกับรูปปั้นของพระเจ้าที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าแห่งความว่างเปล่า รูปปั้นนั้นมีใบหน้าแบบเดียวกับชายคนนี้ แต่ออร่าของรูปปั้นนั่นไม่ได้เหมือนกับชายที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้เลยสักนิดเดียว

ถึงแม้พวกเขาจะดูเหมือนกันไม่มีผิด แต่ชายคนนี้ดูมีออร่าที่ชัดเจน ถ้ารูปปั้นนั้นมาอยู่ที่นี้ในตอนนี้ ไม่ว่าพวกเขาจะดูเหมือนกันสักแค่ไหน รูปปั้นก็ดูเหมือนเป็นเพียงแค่คนรับใช้เท่านั้น

“นี่คงจะไม่ได้เป็นร่างจริงของพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าหรอกใช่ไหม?”

หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมชุดเกราะคริสตัลสีดำถึงได้ทำการซ่อนตัว

“แปลกจริงๆ ก่อนหน้านี้ข้าสัมผัสได้ถึงจีโนโพรโทพลาสซึม แต่ตอนนี้มันหายไปไหนแล้ว? มีคนอื่นมาถึงที่นี่ก่อนหน้าข้าอย่างนั้นหรอ? ไม่มีทาง ที่แห่งนี้เป็นดินแดนของข้า มันไม่มีทางที่พวกเขาจะสัมผัสได้ถึงมันก่อนข้าไปได้” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าขมวดคิ้ว หลังจากนั้นเขาก็มองเห็นหานเซิ่นที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้

“นี่เจ้าเห็นสิ่งมีชีวิตประหลาดแถวนี้บ้างไหม?” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าถามขณะที่เดินเข้ามาหาหานเซิ่น

“สิ่งมีชีวิตประหลาดอะไร?” หานเซิ่นถามกลับไป

พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าขมวดคิ้ว เขาไม่ควรถามคำถามแบบนั้น เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไร และถึงแม้สิ่งมีชีวิตอื่นจะเห็นจีโนโพรโทพลาสซึม พวกเขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันคืออะไร

“ช่างเถอะ ไหนๆตอนนี้ข้าก็มาอยู่ที่นี่แล้ว วันนี้ถือเป็นโชคดีของเจ้า ข้าจะทำให้คำอธิษฐานของเจ้าเป็นจริงขึ้นมา บอกคำอธิษฐานข้อหนึ่งออกมา และข้าจะทำให้มันกลายเป็นความจริง” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูดกับหานเซิ่น