กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1093.3 ประหนึ่งมังกรเดินลงน้ำ

เซี่ยโก่วเริ่มโยกตัว โบกชำยแขนเสื้อ ปำกก็ท่องพึมพำไม่หยุด เฒ่ำตำบอดอดไม่ไหวถำมว่ำ “ท ำอะไรน่ะ?”

เซี่ยโก่วพูดด้วยสีหน้ำจริงจังว่ำ “อยู่ในตลำดของไพศำลมักจะ เห็นหมอผีร่ำยร ำเชิญวิญญำณเช่นนี้บ่อยๆ บำงครั้งก็ใช ้ได้ผลนะ”

เฒ่ำตำบอดเอ่ยอย่ำงไม่สบอำรมณ์ว่ำ “ประสำท”

เซี่ยโก่วเอะอะอยู่พักหนึ่งก็รู ้สึกว่ำน่ำเบื่อ จึงเดินตำมเฒ่ำตำบอด กลับเข้ำไปในห้องโถงของกระท่อมอย่ำงอ่อนระโหยโรยแรง หำเก้ำอี้ ยำวตัวหนึ่งเจอก็เอนกำยลงนอน เอำหมวกขนเตียวมำท ำต่ำงหมอน ยกขำไขว่ห้ำง แกว่งเท้ำข้ำงหนึ่งเบำๆ เอ่ยอย่ำงเกียจคร ้ำนว่ำ “จือสือ ข้ำรู ้สึกว่ำเจ้ำน่ำสงสำรมำกเลย”

เฒ่ำตำบอดไม่ได้พูดตอบโต้อย่ำงที่หำได้ยำก กลับกันยังพยัก หน้ำรับ “เห็นด้วย”

เซี่ยโก่วร ้องฮ่ำ “เดิมทีนึกว่ำเจ้ำจะโกรธแล้วไล่กันไปเสียอีก นี่ เตรียมพร ้อมส ำหรับกำรม้วนเสื่อไสหัวไปแล้วนะ”

เฒ่ำตำบอดพูดกับตัวเองว่ำ “ฝึกตนไปฝึกตนมำ สิ่งที่ต้องกำรคือ อะไร ก็หนีไม่พ้นใต้เรือมีลูกคลื่น ใต้ฝ่ ำเท้ำคือยอดเขำ หำกหยุดเดิน อยู่ตรงนี้ก็ไม่มีอะไรน่ำประหลำดใจ”

เซี่ยโก่วซักถำม “ถ้ำอย่ำงนั้นจะให้เจ้ำที่เป็ นขอบเขตสิบสี่แล้ว ลองคิดดู เจ้ำคิดว่ำควรท ำอย่ำงไรถึงจะถือว่ำน่ำประหลำดใจอย่ำง แท้จริงล่ะ?”

เฒ่ำตำบอดพึมพำ “คนผู้หนึ่งสร ้ำงสะพำนซ่อมถนน คนนับหมื่น ด้ำนหลังสำมำรถก้ำวเดินได้อย่ำงมั่นคง”

……

นอกวัดเล็ก “ผู้เฒ่ำ’ ที่เคำรพและถนอมตัวอักษรนั่งยองอยู่หน้ำ ประตู เผำกระดำษเก่ำที่ผู้คนทิ้งแล้วหมดไปหนึ่งตะกร ้ำ ขี้เถ้ำกองกัน อยู่ในกระถำงไฟ

อวี๋สืออู้ที่จำ “อดีตชำติ” ของตัวเองได้แล้วถำมอย่ำงประหลำดใจ “เจ้ำเคยไปเยือนพื้นที่มงคลกระดำษขำวมำก่อนหรือ?”

เฉินผิงอันส่ำยหน้ำ “อยำกไปมำโดยตลอด ตอนนั้นที่หวน กลับมำยังไพศำลก็มัวยุ่งอยู่กับเรื่องในบ้ำนของตัวเอง ไม่เคยมีโอกำส ได้ไป หลังจำกนี้หำกว่ำงแล้วได้กลับไปเป็ นเถ้ำแก่ที่สะบัดมือทิ้งร ้ำน อีกครั้ง ระหว่ำงที่ไปเที่ยวเยือนทวีปแดนเทพแผ่นดินกลำงจะต้องแวะ ไปดูแน่นอน”

อวี๋สืออู้ขมวดคิ้ว “ข้ำจะได้กลับคืนสู่รูปลักษณ์ดั้งเดิมที่แท้จริง เมื่อไหร่”

เฉินผิงอันเอ่ยหยอกล้อ “รังเกียจว่ำเล็กไปหรือ?”

น่ำเสียดำยที่อวี๋สืออู้ฟังคำที่มีควำมหมำยแฝงสองชั้นนี้ไม่ออก “จ ำไม่ได้ยังดี พอควำมทรงจ ำกลับคืนมำแล้วกลับกลำยเป็ นว่ำไม่มี อิสระแล้ว”

เฉินผิงอันจึงได้แต่พูดออกนอกเรื่องไปไกลว่ำ “ฟ้ ำใกล้จะสว่ำง แล้ว”

ถึงตอนนั้นพวกเขำก็จะตื่นจำกฝันกันได้แล้ว

รอกระทั่งพวกเขำแต่ละคนตื่นขึ้นมำจะยังมีควำมทรงจำส่วนใหญ่ ในฝันหลงเหลืออยู่กำรทับซ ้อนกันของควำมทรงจ ำทุกชำติของพวก เขำ อันที่จริงก็คือกำรทับซ ้อนต่อเนื่องของเจ็ดอำรมณ์หกปรำรถนำ ก่อนหน้ำนี้พวกเขำที่อยู่ในจวนหม่ำซึ่งเป็ นจวนหนำชั้น มีกำรป้ องกัน เข้มงวด ยำมที่มองกันและกันมีขีดจำกัดอยู่ที่สถำนะและขอบเขต มี ตื้นมีลึก คนที่มีกลอุบำยลึกล้ำเจอกับพวกประจบสอพลอ คนที่พูดจำ ปำกหวำนปำนน้ำผึ้งเจอกับคนที่พูดจำเย็นชำไร ้เมตตำ ซ่อนมีดไว้ใน รอยยิ้ม เป็ นคนถ่อยที่จิตใจชั่วช ้ำ ต่อหน้ำพูดอีกอย่ำงลับหลังพูดอีก อย่ำง และยังมีพวกขี้หึงที่อิจฉำริษยำ เจ้ำคิดเจ้ำแค้นไม่ยอมคน…บำง ทีก่อนหน้ำนี้อำจเป็ นเพรำะติดขัดที่สถำนะและสภำพกำรณ์ของพวก เขำแต่ละคน ใครกับใคร ต่ำงก็ยำกที่จะทำควำมเข้ำใจควำมคิดที่ แท้จริงของคนข้ำงกำยหรือแม้กระทั่งคนข้ำงหมอนได้อย่ำงชัดเจน แต่รอกระทั่งทุกคนเข้ำสู่ควำมฝัน จุดที่เล็กละเอียดของใจคน จุดเด่น ในนิสัยใจคอของทุกคน เรื่องที่เมื่อก่อนไม่กล้ำคิดไม่กล้ำทำ คำพูดที่ ไม่กล้ำพูดและไม่สะดวกจะพูด ล้วนจะมีพื้นที่ให้เอำมำใช ้งำนได้อย่ำง

เต็มที่ ผลลัพธ ์สุดท้ำยก็คือด้ำนมืดและควำมเห็นแก่ตัวของคนทุกคน ต่ำงก็ถูก “ภำพฝัน” สะบัดออกมำให้เห็น ใต้แสงแดดเจิดจ้ำไม่มีเรื่อง แปลกใหม่ใดๆ

เฉินผิงอันเริ่มลงมือกับสมำชิกของสกุลหม่ำและคนนอกของจวน ทุกคน ท ำกำรสลับสับเปลี่ยนสถำนะสูงต่ำและฐำนะสูงศักดิ์ต่ำต้อย ทั้งหมด พวกสำวใช ้นักกำรในจวนกลำยมำเป็ นบุคคลที่เป็ นเจ้ำบ้ำน พวกลูกหลำนสกุลหม่ำที่มีชีวิตอยู่ดีกินดี ผู้ฝึกลมปรำณที่สถำนะสูง ศักดิ์ และยังมีผู้ฝึกยุทธพิทักษ์เรือนที่ไม่ว่ำจะเป็ นช่วงเวลำไหนก็ล้วน ได้ผลเก็บเกี่ยว ใช ้ชีวิตหรูหรำฟุ่ มเฟือยมำจนเคยชิน ทุกคนกลำยไป เป็ นข้ำรับใช ้ที่ฐำนะต่ำต้อยกันทั้งหมด จะค่อยๆ ไล่พวกเขำให้มำ รวมกันในเรื่องรำวหนึ่ง ควำมสุขควำมทุกข์ กำรพบกำรพรำก ควำม รักควำมแค้นพัวพัน เป็ นตำยเกียรติยศและควำมอัปยศของแต่ละคน จะถูกน ำมำรวมกันเหมือนกำรรวบแห่ไล่ปลำ ขับไล่ปลำทุกตัวที่ว่ำยอ ยู่ในแม่น้ำลำคลองทะเลสำบ ธำรน้ำคูน้ำ สระน้ำในภูเขำ ให้มำอยู่ใน แหใหญ่ปำกเดียวกันทั้งหมด ฟ้ ำดินมำยำที่เป็ นภูมิหลังทุกฉำกก็คือ “ตำรำ” เล่มหนึ่งที่หนำบำงไม่เท่ำกัน ถ้ำอย่ำงนั้นเทพเขียนบนภูเขำ จักรพรรดิอัครเสนำบดี ขุนนำงชนชั้นสูง ผู้ฝึกยุทธในยุทธภพ พ่อค้ำ หำบเร่ สำมนำงหกแม่ ฯลฯ ที่อยู่ในเรื่องรำวที่แตกต่ำงกันก็เหมือน บุคคลประเภทต่ำงๆ ที่ถูกบีบอัดให้อยู่ในสมุดเล่มเดียวกัน นี่ถึงจะทำ ให้พวกเขำได้ใช ้ชีวิตอยู่ร่วมกัน สุดท้ำยในช่วงเวลำหนึ่งที่สะดุ้งตื่น จำกฝันก็จะมองหน้ำกันตำปริบๆ

เฉินผิงอันกล่ำว “คนบำงคนเคยบอกว่ำ ระดับควำมเป็ นจริงที่ พวกเรำสัมผัสได้จำกโลกใบนี้ในระดับใหญ่แล้วมำจำกระดับควำมลึก ล้ำของควำมทรงจำพวกเรำ”

อวี๋สืออู้ถำม “คนบำงคน” ที่ว่ำนี้คือใคร?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “อยู่ไกลสุดขอบฟ้ ำ อยู่ใกล้เพียงตรงหน้ำ”

อวี๋สืออู้ถำมคำถำมที่เป็ นกุญแจสำคัญอย่ำงใคร่รู ้ “ต้อง ประคับประคองกำรหมุนเวียนของฉำกฝันพวกนี้ แล้วยังต้อง รับประกันว่ำจะหลอกคนอื่นได้ ไม่เพียงแต่ผลำญพลังกำยใจยิ่งต้อง ผลำญปรำณวิญญำณและเงินเทพเซียนด้วยกระมัง?”

เฉินผิงอันให้คำตอบที่มีควำมหมำยค่อนข้ำงลึกซึ้ง “ไม่ยำก ถึง อย่ำงไรก็เป็ นน้ำดีที่ไม่ไหลเข้ำนำคนนอก”

อวี๋สืออู้สงสัย “ยุ่งยำกสิ้นเปลือง มีประโยชน์ต่อกำรฝึกตนของ เจ้ำตรงไหน?”

เฉินผิงอันกล่ำว “ต้องใช ้ควำมคิด อำรมณ์ ค ำพูด กำร เปลี่ยนแปลงทำงสีหน้ำและสำยตำที่เล็กน้อยของพวกเขำที่ถูก เรื่องรำวชักนำ บงกำร สุดท้ำยนำไปสู่ร่องรอยของกำรกระท ำมำท ำ ให้ฟ้ ำดินมำยำพวกนี้ยิ่งสมจริงมำกกว่ำเดิม ทำให้พันโลกธำตุขนำด เล็กยิ่งเสมือนจริงมำกกว่ำเดิม”

“สำนักโยคำจำรกล่ำวไว้ว่ำสรรพสิ่งมำจำกใจ ใจก่อเกิดหมื่น สรรพสิ่ง มิน่ำเล่ำก่อนหน้ำนี้ตอนอยู่ในโรงเตี๊ยมบนเส้นทำงสู่หำนตัน

อยู่ดีๆ เจ้ำถึงได้พูดถึงเมล็ดพันธ ์และกำรอบรมบ่มเพำะขึ้นมำ ที่แท้ก็ เป็ นเงื่อนงำที่ซุกซ่อนไว้ ตอนนั้นข้ำยังนึกว่ำเจ้ำแสร ้งทำเป็ นเร ้นลับ ซับซ ้อน โอ้อวดวิชำควำมรู ้ที่กว้ำงขวำงลึกซึ้งของตัวเองเสียอีก”

“คนของจวนหม่ำที่ถูกข้ำดึงเข้ำมำในฟ้ ำดินมำยำ พวกเขำไม่ เหมือนกับ “ชำวบ้ำนในท้องถิ่น คำพูดและกำรกระทำของฝ่ ำยแรก ล้วนเป็ นตัวของตัวเอง ไม่ได้ถูกจัดวำงเป็ นรูปแบบตำยตัวที่แน่นอน เพียงแค่มอบกระดำนดินที่แกะสลักตัวอักษรที่มองไม่เห็นให้กับทุกคน เท่ำนั้น ส่วนสุดท้ำยแล้วจะสร ้ำงเรื่องรำวและชีวิตแบบใดออกมำ พวก เขำต่ำงก็เป็ นแขกที่ผ่ำนทำงมำ…บนเส้นทำงบำงเส้นที่มีกำหนดไว้ แน่นอนแล้ว ภำยหลังพวกเขำก็จะปูเส้นทำงใหม่เอี่ยมเส้นแล้วเส้นเล่ำ ของตัวเอง และเส้นทำงพวกนี้…ก็เหมือนต้นไม้ของที่นี่ที่คนรุ่นก่อน ปลูกไว้คนรุ่นหลังได้อำศัยร่มเงำ”

“ทำไมถึงยินดีเปิดเผยควำมลับพวกนี้แก่ข้ำ?”

“เพรำะเจ้ำไม่เหมือนกับคนจวนหม่ำ ถือเป็ นบุคคลที่มำแล้วก็ อย่ำได้คิดจะไปไหนอีกเลย”

อันดับแรกก็มีเซียวสิงแห่งเปลี่ยวร ้ำง ตำมมำด้วยแม่ครัวของจวน หม่ำ อวี๋สืออู้ที่อยู่ตรงหน้ำนี้ถือเป็ นคนที่สำม ต่ำงคนต่ำงมีประโยชน์ มำก

อวี๋สืออู้ถำม “มั่นใจขนำดนี้เลยหรือว่ำจะกักขังข้ำได้? จะกักตัว ข้ำไว้ที่นี่ตั้งแต่ต้นจนจบ? ไม่กลัวว่ำภูเขำเจินอู่จะซักไซ ้เอำผิด แล้วก็ ไม่กลัวว่ำศำลบุ๋นจะวิจำรณ์เรื่องนี้หรือ?”

เฉินผิงอันกระตุกมุมปำก เอ่ยเย้ยหยันว่ำ “คนฉลำดไฉนต้อง แกล้งพูดจำโง่ๆ ด้วยเล่ำข้ำไม่เชื่อหรอกว่ำเจ้ำจะยอมรับชะตำกรรม”

ครำวก่อนที่เจอกับบุคคลที่คล้ำยคลึงกันนี้ก็คือในหุบเขำผีร ้ำย บัณฑิตชุดดำที่เกิดจำกสำมอสุภะที่ถูกเทียนจวินน้อยหยำงหนิงซิ่ง สังหำร

อวี๋สืออู้เงียบงัน เห็นได้ชัดว่ำยังคงมีค ำถำม แต่ไม่ได้ถำมออกมำ

เฉินผิงอันเป็ นฝ่ ำยให้คำตอนที่พร่ำเลือนก่อนว่ำ “บุคคลบำงคน ที่ตอนนี้ไม่สะดวกจะบอกชื่อจริงและสถำนะ ก่อนหน้ำนี้ตอนอยู่ที่ ใบถงทวีปได้มีพระคุณในกำรถ่ำยทอดมรรคำแก่ข้ำหนึ่งหมัด ดังนั้น ข้ำถึงได้ยินดีเสี่ยงฝ่ ำฝืนกระทำสิ่งที่ไม่ชอบธรรม ตอบแทนพระคุณ คืนให้เจ้ำก่อนครึ่งหมัด”

อวี๋สืออู้ถำม “ข้ำสำมำรถท ำอะไรได้บ้ำง?”

เฉินผิงอันให้คำตอบที่พร่ำเลือนยิ่งกว่ำเดิม “อยู่ที่นี่ พวกเจ้ำทุก คนคือเส้นทำง คือแม่น้ำลำคลอง คือร่มไม้และท่ำเรือในอนำคต”

อวี๋สืออู้ถำมหยั่งเชิง “ไปแก้แค้นสำมีภรรยำสกุลหม่ำถึงบ้ำน เป็ น แค่วิธีกำรปิดแผ่นฟ้ ำข้ำมมหำสมุทรของเจ้ำเท่ำนั้น?”

เฉินผิงอันหันหน้ำมำช ้ำๆ มองอวี๋สืออู้ด้วยสำยตำเย็นชำ

อวี๋สืออู้เงียบกริบเป็ นจักจั่นในหน้ำหนำว ผู้ฝึ กลมปรำณห้ำ ขอบเขตบนคนหนึ่งที่ฝึกตนประสบควำมส ำเร็จ จิตแห่งมรรคำแทบจะ สมบูรณ์ไร ้จุดด่ำงพร ้อยกลับรู ้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง

ใช ้หม่ำเช่อและผีบัณฑิตก่วนคุยเป็ นตัวนำ เฉินผิงอันที่เป็ น “เทพ เทวดำบนสวรรค์ เริ่มเข้ำมำแทรกแซงกำรดำเนินไปของเรื่องรำวใน ดินแดนมำยำพวกนี้อย่ำงเป็ นทำงกำร

ม่ำนรำตรีหนำหนัก หญิงชรำลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ชุนเงินสำว ใช ้ชุดเขียวที่สวมกวำนปีกขำวมองแขกผ่ำนทำงมำที่มีรูปโฉมเป็ น จอมยุทธเครำดกพกดำบซึ่งมำเคำะประตูด้วยสำยตำเย็นชำ

ในฐำนะสำวใช ้ข้ำงกำยหม่ำเยว่เหมย นำงคือคนที่มีจิตใจหนัก แน่นมำกที่สุด จอมยุทธพเนจรผู้นั้นพูดเข้ำประเด็นโดยตรง “นึกไป ว่ำตัวเองยึดมั่นในควำมคิดของตัวเอง ก็คือดำบสองคมเล่มหนึ่ง”

ชุนเวินหัวเรำะหยัน “เซียนกระบี่เฉินคงไม่ได้มีควำมสำมำรถแค่นี้ กระมัง?”

เฉินผิงอันยิ้มบำงๆ “ยังคงอ่ำนตำรำมำน้อยเกินไป วิสัยทัศน์คับ แคบเกินไป”

ชุนเวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชำมำกกว่ำเดิม “ยอมรับ ต้อง ยอมรับแน่อยู่แล้ว ว่ำกันด้วยควำมรู ้ ข้ำก็แค่สำวใช ้คนหนึ่งของจวน หม่ำเท่ำนั้น ฐำนะต่ำต้อย แน่นอนว่ำมิอำจเทียบกับลูกศิษย์ของอริยะ

ที่พรสวรรค์ล้ำเลิศก้ำวหน้ำเหนือใครได้ พูดกันถึงเรื่องประสบกำรณ์ ก็ยิ่งมิกล้ำทัดเทียมกับอื่นกวำนหนุ่ม”

แสงดำบพลันเปล่งวำบ ล ำคอของสตรีเยียบเย็น ศีรษะกระเด็น ลอยขึ้นสูง นำงคล้ำยจะได้ยินคำพูดของคนผู้นั้นดังมำข้ำงหูว่ำ “ใน เมื่อสะสมควำมแค้นมำนำนมำกแล้ว เอำแต่เคียดแค้นที่ตัวเองมีชำติ กำเนิดไม่ดี นับแต่เด็กมำก็เชื่อมั่นว่ำมนุษย์แม้มีควำมมุ่งมั่นทะยำนสูง ถึงฟ้ ำ แต่หำกไม่มีโชคก็มิอำจท ำได้ส ำเร็จ บนเส้นทำงของชีวิตคน ต้องพบกับผู้สูงศักดิ์เสียก่อนถึงจะร่ำรวยได้ ถ้ำอย่ำงนั้นก็จะมอบ ประสบกำรณ์และควำมรู ้ที่แม้แต่ฝันก็ยังฝันไม่ถึงให้เจ้ำก็แล้วกัน ให้ เจ้ำได้เห็นชะตำชีวิตของตัวเองในอีกรูปแบบหนึ่ง ครำวหน้ำเจ้ำลอง ย้อนกลับมำดูอีกครั้งว่ำคำกล่ำวนี้มีเหตุผลหรือไม่”

เสิ่นเค่อที่ถูก “เสิ่นเค่อ” ของทั้งเมืองหลวงที่มีมำกหลำยแสนคน ล้อมจับไล่ฆ่ำได้ตกสู่สภำวะคับขันอันตรำยเหมือนช ้ำงที่ถูกฝูงมดรุม กัด เนื่องจำกเมืองหลวงเหมือนกระดำษที่ถูกพับทบเข้ำด้วยกัน พื้นที่ ในกำรพลิกตัวกลำงอำกำศมีจำกัด ตำแหน่งที่ตั้งบนพื้นดินยิ่งนำนก็ ยิ่งคับแคบ นี่ทำให้ปรมำจำรย์ผู้เฒ่ำที่เป็ นคอขวดโอสถทองแล้วฆ่ำ คนจนตัวเองอำเจียนได้อย่ำงแท้จริง ฆ่ำจนถึงตอนหลังเสิ่นเค่อก็แค่ ขยับตัวไปตำมสัญชำตญำณเท่ำนั้นจริงๆ

ตำแหน่งที่เขำยืนอยู่เป็ นพื้นที่ใจกลำง รอบด้ำนมีแต่ศพเกลื่อน พื้น เลือดสดไหลนองเศษแขนเศษขำกระจัดกระจำยมีให้เห็นได้ทุกที่ ฆ่ำจนลำคลองหลวงนอกวังเปลี่ยนเป็ นสีแดงฉำน โชคดีที่ “เสิ่นเค่อ”

ที่บ้ำคลั่งพวกนั้นล้วนเป็ นเพียงมนุษย์ธรรมดำที่ไม่มีอำวุธในมือไม่ รู ้จักวิชำกำรต่อสู้ แต่กระนั้นก็ยังถูกเขำฆ่ำจนเกิดเส้นทำงเลือดสำย หนึ่งขึ้นมำ ฆ่ำคนแล้วยังต้องช่วยตัวเองไปในเวลำเดียวกัน เพรำะเสิ่น เค่อจำเป็ นต้องหำคนคนหนึ่งให้พบ เพียงแค่เพรำะก่อนที่เซียนกระบี่ เฉินจะจำกไปได้บอกไว้ว่ำสวรรค์ไม่ไร ้หนทำงให้คนก้ำวเดิน จึงได้ทิ้ง โอกำสรอดชีวิตเสี้ยวหนึ่งให้กับเสิ่นเค่อ บอกคำตอบของปริศนำแก่ เขำว่ำ ขอแค่หำบุคคลเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่ใช่ “เสิ่นเค่อ” ให้เจอใน เมืองหลวงแห่งนี้ เขำเล่นเค่อก็จะหลุดพ้นจำกสภำวะอับจน ได้กลับไป เห็นแสงเดือนแสงตะวันอีกครั้ง แต่หำกเสิ่นเค่อหมดแรงไปก่อน กลำงคัน ถูกล้อมตีจนตำย ทุกอย่ำงก็ต้องกลับมำเริ่มต้นใหม่ และเสิ่น เค่อก็อำศัยควำมคิดและควำมหวังนี้ถึงประคับประคองตัวเองไว้ได้ อย่ำงยำกลำบำก เขำวิ่งวุ่นไปตำมถนนใหญ่ตรอกเล็ก ผ่ำนบ้ำนหลัง โตผ่ำนตรอกเก่ำโทรม ผ่ำนที่ว่ำกำรผ่ำนร ้ำนค้ำ ผ่ำนหอโคมเขียว ของเมืองหลวง แม้กระทั่งคนที่นั่งยองอยู่ในห้องส้วม เสิ่นเค่อก็ยังต้อง เห็นหน้ำอีกฝ่ ำยให้ชัดเจน ด้วยกลัวจะคลำดกันไป กลัวจะพลำด โอกำสรอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียวนั้น สุดท้ำยไม่รู ้ว่ำผ่ำนไปนำนแค่ไหน ปรมำจำรย์ผู้เฒ่ำที่เต็มไปด้วยบำดแผลสังหำรไปจนถึงในลำนบ้ำน ของเชื้อพระวงศ์คนหนึ่ง เมฆมงคลลอยล้อมวน มองทะลุผ่ำนถ้ำหิน ไปเห็นว่ำใต้ร่มฉัตรสีทองที่กำงสูงโบกสะบัดไปตำมลม มีสตรีชุด เหลืองคนหนึ่งแต่งกำยเหมือนคนในวัง

คล้ำยจะตกเป็ นที่ต้องสงสัยว่ำเป็ นไก่ตัวเมียที่ขันตอนเช ้ำ (เปรียบเปรยว่ำท ำเกินหน้ำที่ของตัวเอง)

เมื่อเสิ่นเค่อมองเห็นรูปโฉมของสตรีว่ำในที่สุดก็ไม่ใช่ใบหน้ำ ของตัวเองอีกแล้ว ทั้งควำมเศร ้ำและควำมดีใจก็ปะปนกันวุ่นวำย น้ำตำเกือบไหลนองใบหน้ำแก่ๆ หำเจอแล้ว ในที่สุดก็หำตัวหลักเจอ

แล้ว!

ส่วนใบหน้ำของสตรีคนนั้น พอจะจำได้ว่ำนำงคือ “ชุนเวิน” สำว ใช ้จวนหม่ำ ในอดีตเขำยังเคยชี้แนะเวทกระบี่ให้อีกฝ่ ำยหลำยบท แต่ เสิ่นเค่อหรือจะมีเวลำมำสนใจเรื่องนี้?

เสิ่นเค่อโยนดำบพกที่คมดำบบินม้วนงอในมือทิ้งไป กวำดตำ มองไปรอบด้ำน ค ำรำมด้วยน้ำเสียงแหบพร่ำแทบจะเป็ นเสียงสะอื้น “เซียนกระบี่เฉิน หำเจอแล้ว ข้ำหำเจอแล้ว!”

ฮ่องเต้หญิงที่อำยุประมำณสำมสิบปีผู้นั้นตวำดกร ้ำว “เจ้ำโจรชั่ว อำศัยว่ำตัวเองมีวรยุทธก็บังอำจหมิ่นเบื้องสูง ยังไม่รีบจับตัวเขำไปตัด หัวอีก!”

เสิ่นเค่ออึ้งตะลึง เกือบจะอดไม่ไหวหยิบดำบมำถืออีกครั้งแล้วฟัน สตรีผู้นี้ให้ตำยไปซะ ผู้เฒ่ำข่มกลั้นควำมเจ็บปวดทั่วร่ำง ยกมือขึ้น เช็ดครำบเลือดบนใบหน้ำ ก่อนหน้ำนี้อดทนเก็บกลั้นอำรมณ์ไว้จึงไม่ รู ้สึกอะไร แต่เวลำนี้พอผ่อนคลำยลงได้บ้ำงแล้วก็รู ้สึกเจ็บจนสั่น สะท้ำนไปถึงตับไตไส้พุงอย่ำงแท้จริง และเวลำนี้เอง ด้ำนหลังร่ม

ประณีติงดงำมก็มีผู้เฒ่ำร่ำงผอมแห้งที่สวมชุดสีเขียวคนหนึ่งเดิน ออกมำ มีหนวดยำวเพิ่มสีขำวหิมะห้อยยำวลงมำประหนึ่งน้ำตกสูง คล้ำยกับนักแสดงชำยมีอำยุในงิ้ว ยำมที่หนวดปลิวไสวก็มีมำดแห่ง เซียนอย่ำงมำก

เสิ่นเค่อตกตะลึงระคนยินดีสุดขีด น้ำตำไหลนองหน้ำในชั่ว พริบตำ เดินโซเซไปข้ำงหน้ำหลำยก้ำว “เซียนกระบี่เฉิน ตำม ข้อตกลง…”

“เทพเซียนผู้เฒ่ำ” คนนั้นลูบหนวดยิ้มเอ่ย “คำโกหก ไฉนต้อง คิดเป็ นจริงเป็ นจังด้วยเล่ำ”

เห็นเพียงว่ำ “เทพเซียนผู้เฒ่ำ” ที่ถูกจักรพรรดิหญิงเรียกขำนว่ำ รำชครูวำงท่ำว่ำจะไม่ยอมทำตำมสัญญำแน่แล้ว พริบตำนั้นก็โบก ชำยแขนเสื้อหนึ่งที ดำบยำวบนพื้นก็แทงทะลุหน้ำอกของเสิ่นเค่อเป็ น รู

เสิ่นเค่อล้มไปกองกับพื้น ตำยตำไม่หลับ นำทีถัดมำเขำก็กลับมำ บนสะพำนหยกขำวนอกวังหลวงอีกครั้ง เสิ่นเค่อลุกขึ้นยืน มีเสิ่นเค่ ออีกนับไม่ถ้วนกรูกันเข้ำหำเขำจำกแปดด้ำนสี่ทิศอีกครั้ง

เสิ่นเค่ออึ้งค้ำงไร ้คำพูด ผีบังตำมำหลำยต่อหลำยปี วนเวียน ป้ วนเปี้ยนอยู่ในกรงขังแห่งนี้ไม่ไปไหน กว่ำจะได้พบเห็นแสงสว่ำง เสี้ยวหนึ่งอย่ำงไ