กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1005.2 ก็ลองดู

ตำหนักอิงหลิงที่ต้องเลื่อนเป็ นบัลลังก ์รำชำเท่ำนั้นถึงจะได้ ครอบครองตำแหน่งหนึ่งในนั้น รวมไปถึงภูเขำทัวเยว่ ต่ำงก็เคยได้ กักขังร่ำงแยกของนำง หรือหำกจะพูดให้ถูกต้องก็คือต่ำงก็ถือเป็ น กรงขังของ “ต ำแหน่งป้ ำยวิญญำณ” ของนำง

เพรำะถึงอย่ำงไรร่ำงจริงของพวกเขำก็คือฟ้ ำดินทั้งแห่ง

กำรกักขังประเภทนี้ค่อนข้ำงคล้ำยคลึงกับกำรกักขังจิต วิญญำณส่วนหนึ่งของผู้ฝึกลมปรำณ มีแต่จะชักน ำให้มหำมรรคำ ของนำงไม่สมบูรณ์ มิอำจสยบกำรำบได้อย่ำงสิ้นเชิงและยิ่งมิอำจเช่น

ฆ่ำนำงได้

กำรดับสูญเพียงหนึ่งเดียวของบุคคลอย่ำงพวกเขำก็มีเพียงใต้ หล้ำแห่งนี้สลำยหำยไปอย่ำงสิ้นเชิงเท่ำนั้น ยกตัวอย่ำงเช่นใต้หล้ำ พังทลำยจนสิ้น สรรพชีวิตมอดม้วย ไม่เหลือพลังชีวิตอีกแม้แต่นิด เดียว

ครั้งแรกที่หลุดพ้นจำกพันธนำกำรคือครั้งที่มรรคำจำรย์เต๋ำขี่วัว ผ่ำนด่ำนมำเยี่ยมเยือนตำหนักอิงหลิงที่ปีศำจใหญ่ชูเซิงสร ้ำงขึ้นมำ กับมือตัวเอง เขำจึงได้หนีออกมำจำกด้ำนใต้นั้น

ในฐำนะค่ำตอบแทน ขอแค่เขำไม่ร่วมมือกับบรรพบุรุษใหญ่แห่ง ภูเขำทัวเยว่ก็พอ

หลังจำกนั้นเขำก็สละร่ำงกลับไปเกิดใหม่อยู่หลำยครั้ง อำพรำง ตัวมำนำนหลำยปี สุดท้ำยก็ยังถูกโจวมี่ตำมหำร่องรอยจนเจอ ฝ่ ำย หลังจับนำงกลับมำที่ภูเขำทัวเยว่

เมื่อยิ่งนำนวันใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงก็มั่นคงมำกขึ้นเรื่อยๆ อันที่จริง ตบะของนำงที่เมื่อเทียบกับครั้งแรกแล้วก็ถือว่ำได้ผลประโยชน์มำก มหำศำล ต่ำงกรรมต่ำงวำระมิอำจน ำมำเปรียบเทียบกัน แต่กระนั้นก็ ยังถูกโจวมี่ทยอยมำดักขวำงอยู่หน้ำประตูถึงสิบหกครั้ง แล้วยังจับได้ คำหนังคำเขำ ก่อนจะโยนนำงไปให้กับบรรพบุรุษใหญ่แห่งภูเขำทั่ว เยว่ที่ยังไม่เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบห้ำเสียที

ดังนั้นครั้งที่สองที่หลุดพ้นจำกพันธนำกำรก็คือครั้งที่อิ่นกวำน คนสุดท้ำยแห่งก ำแพงเมืองปรำณกระบี่ใช ้กระบี่ฟันเปิดภูเขำทั่วเยว่

ผู้ฝึกกระบี่เฝ่ ยหรำนที่เป็ นผู้ครองใต้หล้ำคนใหม่ได้รับคำสั่งจำก โจวมี่อย่ำงลับๆ เรียกร ้องให้นำงทำตำมสัญญำที่ตกลงไว้ในอดีตให้ เรียบร ้อย

นำงจำเป็ นต้องสร ้ำงกระแสน้ำไหลแห่งกำลเวลำขึ้นมำในจุดหนึ่ง ของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง จำเป็ นต้องรับประกันว่ำจะมีแม่น้ำยำวไหลแยก ออกมำสองสำย

จวนเซียนบนภูเขำทุกแห่งที่สำมำรถสร ้ำงควำมมั่นคงให้กับ ปรำณวิญญำณฟ้ ำดินได้รวมไปถึงนครล่ำงภูเขำที่คึกคักจอแจ

ส ำหรับบุคคลอย่ำงนำงแล้วล้วนถือเป็ น “กำรลงโทษด้วยกำรสัก’ อย่ำงหนึ่ง

นี่จึงเป็ นเหตุให้ยิ่งเป็ นพื้นที่ประกอบพิธีกรรมบนภูเขำที่รำกฐำน ลึกล้ำมั่นคงและเป็ นรำชวงศ์ที่พลังอำนำจของแคว้นแข็งแกร่งมำก เท่ำไร ก็ยิ่งเหมือนแผลผุพองที่เต็มไปด้วยหนองแผลแล้วแผลเล่ำบน

ร่ำงนำงมำกเท่ำนั้น

ต่อให้มีกำแพงเมืองปรำณกระบี่ที่ตัดแบ่งดินแดนตั้งตนเป็ นอิสระ มำนำนถึงหมื่นปีและยังมีเฒ่ำตำบอดขอบเขตสิบสี่ที่แบ่งแยกภูเขำ ใหญ่แสนลี้ออกไปจำกอำณำเขตของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง ต่อให้จะเป็ น มหำมรรคำสองแห่งที่ถูกตัดแบ่งออกมำเช่นนี้ ขอแค่โจวมี่ไม่เคย ก่อกวนอยู่อย่ำงลับๆ สี่ใต้หล้ำในอดีต ชำติก่อนของกุ่ยเค่อก็สำมำรถ กลำยเป็ นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดได้แล้ว ถึงขั้นที่ว่ำมีโอกำสจะชิง เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบห้ำ ช่วงชิงอำนำจฟ้ ำดินมำครองได้อย่ำง สมบูรณ์

แต่เนื่องจำกควำมหมำยดั้งเดิมจำกกำรถือกำเนิดและกำรอยู่ ร่วมกับฟ้ ำดินของพวกเขำก็คือกำรที่ต้อง “รักษำควำมบริสุทธิ์ดั้งเดิม ของควำมเป็ นตัวเองเอำไว้” ดังนั้นพวกเขำจึงเกิดกำรผลักไสใต้หล้ำ สองแห่งโดยธรรมชำติ

ดังนั้นปีนั้นต่อให้โจวมี่ที่ถูกขนำนนำมว่ำจิ้งจอกเฒ่ำเหนือเมฆจะ รับปำกกับนำงเรื่องหนึ่งว่ำ ขอแค่สองฝ่ ำยร่วมมือกันก็รับรองว่ำจะให้

นำงได้กลืนกิน “คนร่วมเส้นทำง ของใต้หล้ำไพศำลคนนั้น นำงก็จะ สำมำรถแข็งแกร่งขึ้นและบุกเบิกมหำมรรคำของตัวเองได้กว้ำงขึ้น

สำหรับเรื่องนี้นำงยังคลำงแคลงใจ นำงยังกังวลว่ำจะตกอยู่ใน สถำนกำรณ์ที่สูงก็ไม่สำเร็จต่ำก็ไม่เป็ นผล ก็เหมือนกับที่ผู้ฝึ ก ลมปรำณกลัวอย่ำงยิ่งว่ำจะแปดเปื้อนฝุ่ นธุลีของโลกโลกีย์ นำงก็ยิ่ง กลัวว่ำใต้หล้ำสองแห่งจะยืนหยัดต่อไปไม่ได้ แล้วก็เพรำะกำรที่นำง สองจิตสองใจ มิอำจตัดสินใจได้อย่ำงเด็ดเดี่ยวมำกพอ จุดจบสุดท้ำย ก็คือถูกโจวมี่โยนไปขังไว้ในภูเขำทัวเยว่ก่อน ไม่ได้ให้นำงออกมำ ช่วยเหลือ และโจวมี่ก็มิอำจฮุบกลืนใต้หล้ำไพศำลได้สำเร็จ เลือกที่จะ เดินขึ้นฟ้ ำจำกไป เข้ำไปอยู่ในสรวงสวรรค์บรรพกำล ส่วนนำงก็ กลำยมำมีสภำพเฉกเช่นทุกวันนี้

หวนนึกถึงอดีตอันห่ำงไกล ระหว่ำงเส้นทำงที่มุ่งหน้ำไปยัง ภูเขำทัวเยว่ บุรุษสวมชุดลัทธิขงจื๊อที่สักตัวอักษรไว้บนใบหน้ำของ นำงยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “รวมกันจะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ ำย แยกกันมีแต่ เรื่องร ้ำย เหตุผลเรียบง่ำยอย่ำงยิ่งแล้ว แต่จิตใจดั้งเดิมของเจ้ำไม่เชื่อ ในเรื่องนี้ นี่ก็ช่วยไม่ได้แล้ว แต่เชื่อข้ำเถอะว่ำวันหน้ำเจ้ำต้องเสียใจ ภำยหลังแน่นอน น่ำเสียดำยที่ระหว่ำงมนุษย์กับมนุษย์มีควำมต่ำงกัน เรื่องนิสัยใจคอ นับแต่โบรำณมำก็ไม่ด้อยไปกว่ำควำมต่ำงระหว่ำงฟ้ ำ กับดิน ยำกที่จะอธิบำยเหตุผลให้เข้ำใจได้มำกที่สุด นี่ก็คือควำมต่ำง ที่ใหญ่ที่สุดระหว่ำงพวกเรำกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเทวบุตรมำรนอกโลก แล้ว

กำรจำกไปของโจวมี่ได้ควักเอำรำกฐำนของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงไป ด้วยเยอะมำก โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งควำมเสียหำยในพลังกำรสู้รบขั้น สูงสุดที่ส่งผลกระทบลึกล้ำยำวไกล ยกตัวอย่ำงเช่นสิบสี่รำชำบน บัลลังก ์เก่ำในตอนนั้น ทุกวันนี้ก็เหลืออยู่แค่ไม่กี่คนแล้ว

แล้วนับประสำอะไรกับที่หลิวชำกับหย่ำงจื่อยังถูกขังอยู่ใน ศำลบุ๋น ปีศำจใหญ่ที่มีชีวิตรอดกลับมำเปลี่ยวร ้ำงอย่ำงแท้จริงก็มีแค่ จูเยี่ยนบรรพบุรุษย้ำยภูเขำและเฟยเฟยผู้ครองลำคลองเย่ลั่วคนใหม่ เท่ำนั้น คนอื่นๆ ที่เหลือหำกไม่รบตำยก็ถูกโจวมี่กิน หรือไม่ก็หำย สำบสูญ

คนผู้หนึ่งเฉือนปำดใต้หล้ำให้ผอมแห้งเอำมำเพิ่มเนื้อหนังให้กับ ตัวเอง

นี่ก็คือกลยุทธบนกลำงล่ำงที่โจวมี่เคยป่ำวประกำศแก่บรรพบุรุษ ใหญ่ภูเขำทั่วเยวในอดีต สถำนกำรณ์ในตอนนี้ถือเป็ นกลยุทธล่ำง ของเปลี่ยวร ้ำง แต่กลับเป็ นกลยุทธบนของโจวมี่

หำกไม่เป็ นเพรำะป๋ ำยเจ๋อหวนกลับมำยังเปลี่ยวร ้ำงก็ปลุกปีศำจ ใหญ่ยุคบรรพกำลอย่ำงกลุ่มของป๋ ำยจิ่งขึ้นมำทันทีเพื่อชดเชย ช่องว่ำงที่เหลืออยู่ หำไม่แล้วใต้หล้ำไพศำลอำศัยฐำนที่มั่นอย่ำง ท่ำเรือพวกนั้น เชื่อว่ำควำมเร็วในกำรพัฒนำก็สำมำรถใช ้คำว่ำบุก รุดหน้ำดุจผ่ำล ำไม้ไผ่มำบรรยำยได้เลย

หลี่เซิ่งเหยียบลงบนภูเขำยันต์ ยื่นมือไปขัดขวำงใต้หล้ำเปลี่ยว ร ้ำงครั้งแล้วครั้งเล่ำรำวกับคอยหมุนหัวเรือไม่หยุด

เนื่องจำกมีหลี่เซิ่งขัดขวำงทำงไป กำรพุ่งชนบนวิถีโคจรที่ แน่นอนของเรือเปลี่ยวร ้ำงจึงชะลอควำมเร็วลงช ้ำๆ

กำยธรรมที่เทียบเคียงได้กับคำว่ำใหญ่โตมโหฬำรของหลี่เซิ่ง เมื่อเปรียบเทียบกับใต้หล้ำทั้งแห่งแล้วก็เหมือนอัตรำส่วนเปรียบเทียบ ระหว่ำงคนกับเรือหอเรือนลำหนึ่ง

พูดถึงแค่ระดับควำมต่ำงของเรือนกำยทั้งสองฝ่ ำย ไม่ถึงขั้นเล็ก จ้อยเหมือนมดที่เขย่ำต้นไม้ หรือตั๊กแตนที่ขวำงหน้ำรถ แต่ถึงอย่ำงไร ก็ทำให้คนที่มองดูอยู่ด้ำนข้ำงรู ้สึกอกสั่นขวัญผวำได้อยู่ดี

ไม่ว่ำจะอยู่ฝ่ำยใด ทุกคนต่ำงก็อดเกิดควำมสงสัยร่วมกันไม่ได้ว่ำ สำมำรถต้ำนทำนไว้ได้จริงๆ หรือนี่?

อวี๋เสวียนมองดูควำมตะลึงพรึงเพริด สร ้ำงเรือนขึ้นมำหลังหนึ่ง จำนวนที่แน่นอนของไม้และก้อนหิน อันที่จริงไม่พูดถึงประโยชน์ใน กำรใช ้งำน จะให้ใหญ่ก็ได้ จะให้เล็กก็ได้เหมือนกัน

เพียงแต่ว่ำกำยธรรมของหลี่เซิ่งที่อยู่ข้ำงหน้ำนั้น หำกผ่ำนกำร วำงแผนอย่ำงรอบคอบแล้วยังรวมถึงสร ้ำงเครื่องมือกำรวัดที่แม่นยำ หำกพื้นที่ว่ำงใหญ่เกินไปก็จะไม่มั่นคง พอถูกโจมตีอยู่สองสำมครั้งก็ ง่ำยที่จะถล่มพังลงมำ ต่อให้กำยธรรมที่แหลกสลำยแต่ละครั้งจะ กลับมำรวมกันได้เรื่อยๆ แต่ถึงอย่ำงไรทุกครั้งที่หลี่เซิ่งก้ำวถอยก็จะยิ่ง

ท ำให้เรือลำนั้นขยับเข้ำใกล้ใต้หล้ำไพศำลที่มีกำรโคจรอย่ำงเป็ น ระบบระเบียบมำกขึ้น กำยธรรมเล็กเกินไปก็จะสัมผัสกับพื้นที่ของใต้ หล้ำเปลี่ยวร ้ำงได้ไม่มำกพอ แม้อำจจะมีโอกำสที่จะทะลุกำแพงของ เรือลำนั้นได้ เป็ นเหตุให้ขุนเขำสำยน้ำของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงปริแตก ไปนับไม่ถ้วน แต่เมื่อเช่นนี้ก็จะชักนำให้กฎเกณฑ์บนมหำมรรคำของ ใต้หล้ำสองแห่งปะปนเข้ำด้วยกัน เป็ นเหตุให้ป๋ ำยเจ๋อจะเป็ นผู้ลงมือ เปลี่ยนมำเป็ นกำรช่วงชิงบนมหำมรรคคำระหว่ำงหลี่เซิ่งกับป๋ ำยเจ๋อ แทนผลลัพธ ์สุดท้ำยไม่ว่ำทั้งสองใต้หล้ำจะ “สัมผัส” กันหรือไม่ แน่นอนว่ำยังคงเป็ นนกปำกซ่อมกับหอยกำบสู้กัน ชำวประมงพลอย ได้ผลประโยชน์อยู่ดี กระตุกผมเส้นเดียวสะเทือนไปทั้งร่ำง หลี่เซิ่งเป็ น ผู้สลำยมรรคำน ำไปก่อน เป็ นเหตุให้กำรสลำยมรรคำของปรมำจำรย์ มหำปรำชญ์เกิดตัวแปร กำรเปลี่ยนแปลงของปรมำจำรย์มหำปรำชญ์ ก็จะส่งผลกระทบต่อกำรสลำยมรรคำของบรรพจำรย์สำมลัทธิที่เหลือ อีกสองท่ำน สุดท้ำยก็เป็ นเหตุให้เรื่องที่บรรพจำรย์สำมลัทธิจะปิ ด ผนึกสรวงสวรรค์บรรพกำลใหม่ตำมที่คำดกำรณ์เกิดตัวแปรไปมำก ยิ่งกว่ำเดิม

หลวี่เหยียนถอนหำยใจ กำรที่เกิดสถำนกำรณ์ที่ยำกจะรับมือ เช่นนี้ยังคงเป็ นแผนกำรที่โจวมี่ที่ชักนำให้ศัตรูที่แท้จริงของหลี่เซิ่งมี เปลี่ยวร ้ำงแค่ครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งหนึ่งนั้นก็คือกฎระเบียบที่หลี่เซิ่ง สร ้ำงขึ้นมำด้วยตัวเอง

หำไม่แล้วหลวี่เหยียนที่เคยอยู่นอกฟ้ ำเคยได้เห็นสภำพที่พรั่ง พร ้อมสูงสุดของหลี่เซิ่งกับตำตัวเองมำก่อน ก่อนหน้ำนั้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยุคบรรพกำลที่แฝงตัวอยู่นอกฟ้ ำกลุ่มนั้นภำยใต้กำรนำของผู้สวม เสื้อเกรำะที่พยำยำมจะเข้ำมำในใต้หล้ำไพศำล ตอนนั้นกำยธรรม ของหลี่เซิ่งใหญ่ถึงเพียงใด ตลอดทั้งใต้หล้ำไพศำลเล็กเหมือนไข่มุก เม็ดหนึ่ง ถูกหลี่เซิ่งกุมเอำไว้ในมือเดียว กำรที่เกิดสถำนกำรณ์ที่ แตกต่ำงกันรำวฟ้ ำกับเหวเช่นนี้ได้ก็เพรำะหลี่เซิ่งจะต้องขัดขวำงใต้ หล้ำเปลี่ยวร ้ำงไว้ให้ได้ แต่กระนั้นก็ต้องไม่ไปชักนำกฎระเบียบของ ไพศำลหลี่เซิ่งจำเป็ นต้องเอำตัวเองออกมำจำกไพศำล กำรกระทำ เช่นนี้เป็ นรองแค่กำรสลำยมรรคำเท่ำนั้น

หลี่ซีเซิ่งมองเค้ำโครงของสถำนกำรณ์ออกก็ถอนหำยใจโล่งอก ได้บ้ำง ขอแค่ป๋ ำยเจ๋อไม่เข้ำร่วมสถำนกำรณ์ในครั้งนี้ด้วยก็ไม่ใช่ ผลลัพธ ์ที่เลวร ้ำยที่สุดแล้ว

ถึงขั้นที่สำมำรถพูดได้ว่ำในบำงระดับป๋ ำยเจ๋อกับบุคคลที่เป็ น ตัวแทนของกำรจ ำแลงฟ้ ำดินของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงผู้นั้น ทั้งสองฝ่ ำย ต่ำงก็ร่วมมือกับหลี่เซิ่งเพื่อพยำยำมช่วงชิงให้ได้ผลลัพธ ์ที่เป็ นดั่งน้ำ บ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง

เขำยื่นนิ้วชี้ไปที่ใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง อธิบำยให้เฉินผิงอันฟังว่ำ “นอกจำกกำรโจมตีครั้งแรกตอนที่หลี่เซิ่งสกัดขวำงใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง ซึ่งมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้นเล็กน้อย สรรพชีวิตที่มีสติปัญญำในเปลี่ยว ร ้ำงต่ำงก็ตระหนักได้ถึงควำมผิดปกติ มีควำมรู ้สึกเวียนหัวตำลำยอยู่

บ้ำงเล็กน้อยแล้ว หลังจำกนั้นได้ป๋ ำยเจ๋อกับบุคคลผู้นั้นร่วมมือกัน สร ้ำงค่ำยกลก็เหมือนช่วยเพิ่มค่ำยกลใหญ่ชั้นหนึ่งให้กับใต้หล้ำ เปลี่ยวร ้ำง กำรลงมือในภำยหลังของหลี่เซิ่ง แท้จริงแล้วจึงไม่ได้สัมผัส โดนพื้นดินของเปลี่ยวร ้ำงด้วยซ้ำ เพรำะได้เกิดแนวกันชนที่ยำวร ้อย กว่ำลี้สำหรับใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงแล้ว ถ้ำไม่พูดถึงผู้ฝึกตนใหญ่บนยอด เขำที่มีพลังจิตเฉียบไวแล้ว อันที่จริงก็ไม่มีใครสัมผัสได้ถึงควำม ผิดปกตินี้อีก”

ในที่สุดเฉินผิงอันก็เข้ำใจแล้วว่ำไยโจวมี่ช ้ำไม่เลือกเร็วไม่เลือก แต่เลือกจะลงมือในเวลำนี้

ก็เหมือนก่อนหน้ำนั้นที่เฉินผิงอันเจอกับพวกหยวนพำงสำมคน บนเรือรำตรีโดยบังเอิญ ตอนนั้นพวกเขำทั้งสำมต่ำงก็มีภำระหน้ำที่ที่ ต้องรับผิดชอบจึงร่วมมือกับศำลบุ๋นท ำกำรตรวจสอบและก ำหนด มำตรฐำนใหม่ด้ำนเวลำ น้ำหนัก และควำมยำวของทุกสิ่ง ต้องเป็ น ของชิ้นแรกที่ทำงฝั่งของศำลบุ๋นสร ้ำงขึ้นมำสำหรับใช ้วัดน้ำหนัก อย่ำงไม่ง่ำยนัก อีกทั้งต้องเป็ นหลี่เซิ่งที่รับเอำกฎเกณฑ์พื้นฐำนซึ่งถูก ทำให้เป็ นรูปธรรมพวกนั้นมำหลอมรวมเข้ำไปในมหำมรรคำของ ตัวเอง เรือลำนี้ของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงถึงเริ่มเข้ำสู่ “เส้นทำงชิงเต้ำ ของนอกฟ้ ำ

เจิ้งจวีจงยืนอยู่ตรงจุดที่สูงที่สุดของหอแก้วใส คิดคำนวณอยู่ใน ใจเงียบๆ ในทะเลสำบหัวใจของเขำ เดิมทีมีลูกแสงสองลูกที่อำศัยกำร ชักนำจำกเส้นแสงเกือบร ้อยเส้น มีทั้งวิถีโคจรที่สั้นที่สุดที่เป็ นเส้นตรง

แล้วก็มีเส้นทำงที่ไกลที่สุดซึ่งเป็ นเส้นโค้งขนำดใหญ่มำก และ “เส้นทำงชิงเต้ำ” ของนอกฟ้ ำที่ปีศำจใหญ่ชูเซิงเลือกเส้นนี้ก็เท่ำกับ ว่ำเป็ นเส้นทำงที่ไม่สะดุดตำอย่ำงมำก เส้นทำงไม่ไกลไม่ใกล้ ใช ้เวลำ ไม่นำนไม่เร็ว แรงเฉื่อยไม่มำกไม่น้อย….เจิ้งจวีจงเหลือบมองเฉินผิง อัน ฝ่ำยหลังรับสัมผัสได้จึงพยักหน้ำรับ

ในทะเลสำบหัวใจของเฉินผิงอันก็มีวิถีทำงของชิงเต้ำที่ถูกเจิ้งจวี จงชดเชยให้สมบูรณ์ปรำกฏออกมำเช่นกัน ในขณะเดียวกันยังมี ภำพแผนที่ของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงแผ่นหนึ่ง บนแผนที่มีแสงสว่ำงหลำย จุดที่สะดุดตำ มองกำรกระจำยตัวของพวกมันแล้วก็คือจุดรวมพล ของตลอดทั้งใต้หล้ำไพศำลที่อยู่ในใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง

ขณะเดียวกันเจิ้งจวีจงก็ช่วยไขปริศนำในใจข้อหนึ่งให้กับเฉินผิง อัน แม้จะบอกว่ำเมื่อย้อนกลับมำยังไพศำล เฉินผิงอันจงใจไม่ไปช่วย คลี่คลำยสถำนกำรณ์สู้รบที่เปลี่ยวร ้ำง แต่ก็รู ้สึกถึงควำมประหลำดข้อ หนึ่งมำโดยตลอด นั่นก็คือต่อให้ทำงฝั่งของศำลบุ๋นจะต้องกำรควำม มั่นคงมำกแค่ไหน ใต้หล้ำไพศำลที่ได้ครอบครองฐำนที่มั่นอย่ำง ท่ำเรือกุยซวีหลำยแห่ง ในด้ำนกำรขยำยพื้นที่และควำมเร็วในกำร พัฒนำก็ดูเหมือนว่ำจะยังช ้ำเกินไป ถึงขั้นพูดได้ว่ำช ้ำจนเหมือนผู้ เฒ่ำที่เดินกะเผลกคนหนึ่ง ไม่ใช่ชำยฉกรรจ์ที่สวมเสื้อเกรำะถืออำวุธ เป็ นเหตุให้จนถึงทุกวันนี้ทำงฝั่งใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงก็ยังไม่เคยเกิด สงครำมกำรเข่นฆ่ำขนำดใหญ่ของสองกองทัพมำก่อน

เห็นได้ชัดว่ำศำลบุ๋นก ำลังจัดวำงขบวนรบอย่ำงลับๆ

บำงที “ผู้ฝึกตนติดตำมกองทัพ’ บนยอดเขำทุกคน รวมไปถึงผู้ ฝึ กตนขอบเขตบินทะยำนที่มีจ้ำวเทียนไล่เทียนซือใหญ่แห่งภูเขำ มังกรพยัคฆ์ ฮว่อหลงเจินเหริน ฯลฯ เป็ นหนึ่งในนั้น หลำยปีมำนี้ต่ำง ก็…ใช ้แรงงำนกันอยู่ตลอด

มิน่ำเล่ำตอนนั้นที่อยู่ในหอสยบปีศำจ ปรมำจำรย์มหำปรำชญ์ถึง ได้ถำมเฉินผิงอันแปลกๆ ว่ำหำกเจ้ำเป็ นโจวมี่จะเล่นงำนหลี่เซิ่ง อย่ำงไร

ได้รับคำตอบนั้นจำกเฉินผิงอัน ปรมำจำรย์มหำปรำชญ์ก็คล้ำย จะไม่รู ้สึกประหลำดใจเท่ำใดนัก

หลี่เซิ่งเหยียบอยู่บนภูเขำยันต์ ในภูเขำมียันต์สีทองมำกมำยนับ ไม่ถ้วนที่ต่ำงก็ดับแสงลงไปอย่ำงสิ้นเชิงแล้ว

ยื่นมือไปต้ำนทำนกำรพุ่งชนของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงครั้งแล้วครั้ง เล่ำ จำกนั้นค่อยๆ หันหัวเรือไปทีละน้อย รำคำที่หลี่เซิ่งต้องจ่ำยใน ครั้งนี้ก็คือระดับควำมกระชับแน่นของกำยธรรมต่อให้มีกำรเพิ่มต้น กำเนิดยันต์นับล้ำนแผ่นอย่ำงต่อเนื่องอยู่บนภูเขำ แต่กระนั้นก็มิอำจ หลีกเลี่ยงกำรที่ควำมหนำแน่นค่อยๆ เจือจำงลงไปได้ ก็เหมือนกำรใช ้ พู่กันวำดภำพภำพหนึ่งจำกพู่กันที่จุ่มหมึกจนชุ่ม ค่อยๆ กลำยมำเป็ น หมึกซีดจำง สุดท้ำยก็แห้งขอด

เรือที่แล่นตำมเส้นทำงชิงเต้ำมำชนได้ใต้หล้ำไพศำลลำนี้ วิถี โคจรได้เกิดกำรคลำดเคลื่อนอย่ำงที่มองเห็นได้ด้วยตำเนื้อแล้ว

ทุกครั้งที่หลี่เซิ่งลงมือ นอกฟ้ ำก็จะมีเสียงระฆังดังกังวำนสะเทือน แก้วหู ปรำณแห่งมรรคำเป็ นชั้นๆ กระเพื่อมออกไปในดินแดนไท่ซวีอ ย่ำงหำที่สิ้นสุดไม่ได้

แต่เพียงแค่เพรำะระหว่ำงริ้วกระเพื่อมแต่ละวงอยู่ใกล้กันมำก เกินไป แม้แต่ปีศำจใหญ่อย่ำงกลุ่มของกวนอื่ก็ยังต้องเรียกวัตถุแห่ง ชะตำชีวิตของตัวเองกันออกมำใช ้สร ้ำงควำมมั่นคงให้กับจิตแห่ง มรรคำ

หูถูรู ้สึกมีควำมสุขกับควำมทุกข์ของคนอื่น จุ๊ปำกยิ้มเอ่ยว่ำ “น่ำ สงสำรจอมปรำชญ์น้อย ได้แต่ยืนรับกำรทุบตีอย่ำงนี้หรือ? ท ำไมถึง ได้เหมือนช่ำงตีเหล็กแบบนี้ เปลืองแรงเหน็ดเหนื่อยไปหน่อยไหม?”

หวนนึกถึงปีนั้น จอมปรำชญ์น้อยที่อยู่ในกลุ่มของบัณฑิตมีมำด ฮึกเหิมถึงเพียงใด จ ำได้ว่ำเคยมีปีศำจใหญ่ผู้อำวุโสที่ประสบกำรณ์ ลึกล้ำ และยังมีผู้ฝึกกระบี่อีกคนหนึ่งที่ไม่รู ้ว่ำไปมีเรื่องกับจอมปรำชญ์ น้อยได้อย่ำงไรถึงได้ถูกจอมปรำชญ์น้อยบุกเดี่ยวมำหำถึงหน้ำรังเล่น งำนจนตำยทั้งเป็ น ตอนนั้นยังมีผู้ฝึ กตนเผ่ำปี ศำจคนหนึ่งที่ทั้ง ขอบเขตและฝี มือล้วนไม่แย่ที่ได้แต่ยืนอึ้ง ไม่กล้ำลงมือช่วยเหลือ กลับกันยังเป็ นฝ่ ำยถอยห่ำงไปไกล เอำแต่จ้องมองภำพที่จอมปรำชญ์ น้อยหิ้วหัวอำบเลือดไว้ในมือ ก่อนจะจำกไป จอมปรำชญ์น้อยยังทิ้ง สำมค ำไว้ให้กับผู้ชมด้วยว่ำ อย่ำเก็บศพ

ตอนนั้นคนที่ชมเหตุกำรณ์อยู่มีหูถู และยังมีจูเยี่ยนที่โชคดีได้ คว้ำค ำเรียกขำนว่ำบรรพบุรุษย้ำยภูเขำจำกคนยุคหลังมำครอง

ไม่มีใครกล้ำ “เก็บศพ” จริงๆ หำไม่แล้วแทนที่จะพูดว่ำช่วยเก็บ ศพ อันที่จริงก็แทบไม่ต่ำงจำกกำรเก็บตกของดี เพรำะถึงอย่ำงไร ซำกศพของร่ำงจริงผู้ฝึกตนเผ่ำปีศำจขอบเขตบินทะยำนขั้นสูงสุด คนหนึ่ง และยังมีภูเขำสมบัติที่สมชื่ออีกลูกหนึ่งนั้นล้วนสำมำรถเอำ มำหล่อหลอมได้ นอกจำกศพแล้วอันที่จริงก็ยังมีปณิธำนแห่งมรรคำ ที่ซุกซ่อนอยู่ภำยใน หำกหลอมได้ทันเวลำก็เท่ำกับว่ำมีเวทคำถำสำย ยุคบรรพกำลอีกหนึ่งวิชำหรือถึงขั้นหลำยวิชำเพิ่มขึ้นมำเปล่ำๆ