กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1021.4 เพียงแค่มองก็รู ้ว่ามรรคาอยู่ที่ใด

บทที่ 1021.4 เพียงแค่มองก็รู ้ว่ามรรคาอยู่ที่ใด

เด็กสาวเอ่ยเสียงสั่น “เทพเซียนผู้เฒ่าทั้งสอง ข้าชื่อว่าหนีชิง ฉายาชิงหนี”

อยู่ในอาณาเขตของภูเขาเหอฮวานที่มีคนดีและคนเลวปะปนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เมืองเฟิ่งเล่อ ชื่อของเฉิงเฉียนและจางฉงเรียกได้ ว่าดังประดุจฟ้ าผ่าข้างหู ไม่มีใครที่ไม่รู ้จัก

เซียนกระบี่เด็กหนุ่มจางอวี่เจี่ยวสีหน้าไร ้อารมณ์

จินหลวี่เกร็งใบหน้าข่มกลั้นไว้ไม่ให้หลุดเสียงขา

ผู้ฝึกตนทาเนียบที่มีการสืบทอดอย่างถูกต้อง โดยทั่วไปแล้วขอ แค่เลื่อนเป็ นขอบเขตถ้าสถิตถึงจะมีคุณสมบัติได้ครอบครองฉายา เจ้าที่เป็ นผู้ฝึ กลมปราณซึ่งเพิ่งขึ้นเขาฝึ กตนทุกวันนี้เพิ่งจะเป็ น ขอบเขตหนึ่ง วาดงูเติมขาบอกฉายาชิงหนีไม่ใช่เท่ากับยอมรับว่า ตัวเองคือผู้ฝึกตนอิสระหรอกหรือ

เฉิงเฉียนเงียบไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่ใช ้วิธีมองลมปราณและการ ดูนรลักษณ์ของบนภูเขามามองประเมินเด็กสาวหนึ่งที่ คุณสมบัติ พอใช ้ได้ แต่ว่าอายุมากไปสักหน่อย สูญเสียโอกาสที่ดีที่สุดในการ ฝึกวิชาชั้นสูงไปแล้ว

จางฉงกลับพยักหน้ายิ้มกล่าว “สหายน้อยชิงหนีมีญาติและมิตร อยู่ที่เมืองเล็กหรือไม่?”

หากว่ามีก็จะให้จางไฉ่ฉินและจางอวี่เจี่ยวกลับไปที่เมืองเล็กอีก รอบ หลีกเลี่ยงไม่ให้มีคนต้องรับเคราะห์เดือดร้อนไปกับการรวมก าลัง ล้อมโจมตีภูเขาเหอฮวานจากกลุ่มอิทธิพลต่างๆ ซึ่งมีการวางแผนมา นานแล้ว

หนีชิงตอบตามสัตย์จริง “มี แต่พวกเขาดูแลตัวเองได้ แล้วก็มี แผนการเป็ นของตัวเองด้วย”

จางฉงยิ้มกล่าว “บอกตามตรง อีกเดี๋ยวทางเมืองเฟิ่ งเล่อจะมี มรสุมเกิดขึ้น ความเคลื่อนไหวไม่น้อย เทพเซียนบนภูเขาตีกัน ไม่แน่ เสมอไปว่าทุกคนจะรักษาตัวรอดได้”

หนีชิงกล่าว “พี่หญิงโจวและพวกท่านลุงหลิวมีธุระของตัวเองที่ ต้องจัดการ”

อยู่ร่วมกันมานานหลายปีขนาดนี้ โจวชิวกับหลิวเถี่ยมีนิสัยเป็ น อย่างไร เด็กสาวรู้ชัดเจนดียิ่งกว่าใคร

เฉิงเฉียนมองเด็กสาวที่มีสีหน้าหนักแน่น เจินเหรินลัทธิเต๋ที่มีรูป โฉมเป็ นเด็กหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ นี่ไม่ต่างจากการสีซอให้ควายฟัง ลม วสันต์ไม่พัดเข้าหูลา

เขากลั้นลมหายใจทาสมาธิ ทามุทราอยู่ตรงหน้าอกด้วยท่าที่มี ความหมายคือแบกพลังหยื่นโอบกอดพลังหยางไว้ในอ้อมอก

เซียนดินยุคบรรพกาล เจินเหรินยุคโบราณ ล้วนกินลมปราณ เพื่อความเป็ นอมตะ

วิถีแห่งการฝึ กตนของผู้ฝึ กลมปราณที่แม้จะไม่ได้เป็ นดั่งการ พายเรือทวนกระแสน้าเหมือนการฝึ กหมัดของผู้ฝึ กยุทธ แต่ก็ พิถีพิถันในเรื่องของน้าหยดลงหิน

นิสัยของเด็กสาวไร ้เดียงสาเรียบง่าย เวลานี้นางแค่คิดในใจว่า เมื่อเทียบกับนักต้มตุ๋นสองคนก่อนหน้านี้แล้ว ผู้อาวุโสบนภูเขาสอง คนที่อยู่ตรงหน้าคือเทพเซียนอย่างแท้จริง คือเทพเซียนที่แท้จริง

จางฉงใช ้เสียงในใจถามว่า “เฉิงเฉียน เจ้าไม่ใช่คนที่ใจคอคับ แคบสักหน่อย ท าไมถึงรู ้สึกเกลียดขี้หน้าจ้าวฝูหยางถึงเพียงนี้ ถึงขั้น ที่ว่าดูเหมือนเจ้าจะมีความ….ชิงชังต่อเขาด้วย?”

หากจะพูดว่าเป็ นเพราะจ้าวฝูหยางคือภูตก็น่าจะไม่ถูกต้อง เพราะ ยอดเขาชิงจิ้งและ ยอดเขาฉุยชิงของพรรคจินแชวก็มีผู้ฝึกลมปราณ ที่มีรากฐานพอๆ กัน เฉิงเฉียนไม่ได้ต่อต้านในเรื่องนี้

หากเพียงแค่เพราะโชควาสนาตระกูลเซียนที่จ้าวฝูหยางมีต่อ อารามจินเซียน เฉิงเฉียนกังวลว่าหากเขาเลื่อนเป็ นก่อก าเนิดแล้วจะ มาช่วงชิงตาแหน่งเจ้าประมุขกับตัวเองที่พรรคจินแชว เกรงว่าก็ยิ่ง เป็ นการดูแคลนความทะเยอทะยานบนมหามรรคาของเฉิงเฉียน เช่นกัน

ปีนั้นจ้าวฝูหยางถูกขับออกจากพรรคจินแซว ถูกตัดชื่อออกจาก ท าเนียบ กลายเป็ นผู้ฝึกตนอิสระ ภายหลังจ้าวฝูหยางผูกสมัครเป็ นคู่ บาเพ็ญเพียรกับภูตจิ้งจอกที่ริมแม่น้าใหญ่อย่างลับๆ เฉิงเฉียนล้วน เห็นอยู่ในสายตา แต่กลับไม่เคยถือสาคนทรยศอย่างจ้าวผู้หยาง นี่ เป็ นดั่งสายฟ้ าที่ไม่ประชันเสียงร ้องกับคางคก แต่เรื่องที่ทาให้เฉิง เฉียนเกิดจิตสังหารไม่ใช่เพราะจ้าวฝูหยางมีหวังจะฝ่ าทะลุคอขวด ขอบเขตโอสถทอง เลื่อนเป็ นก่อกาเนิด แต่เป็ นเพราะวิธีพิสูจน์มรรคา ของงูหลามภูเขาตัวนี้สกปรกโสมมเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เกี่ยวพันไปถึงเส้นสายสืบทอดหลายสายของพรรคจินแชว สาหรับเฉิงเฉียนที่นับตั้งแต่แรกเริ่มขึ้นเขาฝึ กตนก็เห็นการเป็ น นักพรตที่ได้รับถ่ายทอดโองการจากพรรคจินแชวเป็ นความ ภาคภูมิใจของตัวเองแล้ว นี่ก็คือการละเมิดความถูกต้องตาม ประเพณี คือการทรยศอย่างร ้ายแรง

เฉิงเฉียนเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะใช ้เสียงในใจตอบว่า “ในศาล บรรพชนบนภูเขา จ้าวฝูหยางแขวนภาพเหมือนของบรรพบุรุษไว้ สามภาพ ได้ยินมาว่าเขายังพยายามจะแขวนภาพเหมือนของเจ้า ลัทธิลู่แห่งป๋ ายอวี่จิงด้วย”

สืบสาวราวเรื่องกันแล้ว ไม่ว่าจะเป็ นยอดเขาฉุยชิงหรืออารามจิน เซียน หากนับกันโดยระบบสืบทอดตามความหมายที่เข้มงวดแล้วก็ ถือว่าเป็ นสายรองของ “ภูเขาเบื้องล่าง นครหนันหัวป๋ ายอวี้จิง เพียงแต่ ไม่ได้รับการยอมรับ” ก็เท่านั้น เพราะถึงอย่างไรบรรพบุรุษ

บุกเบิกภูเขาของพรรคจินแชวในปีนั้นก็คือลูกศิษย์ที่ถูกเฉาเทียนจวิ นแห่งอารามหลิงเฟยขับไล่ออกจากอาราม

จางฉงเอ่ยด้วยน้าเสียงกังขา “แค่เรื่องนี้น่ะหรือ?”

เฉิงเฉียนน้าเสียงเย็นชา “ แค่” อย่างนั้นหรือ?”

จางฉงคิดแล้วก็พยักหน้า “ก็จริงนะ ระบบการสืบทอดลัทธิเต๋า ของพวกเจ้าไม่ค่อยเหมือนกับตระกูลล่างภูเขาของพวกเราเท่าไร จริงๆ”

ใช่แล้วๆ มีคากล่าวที่ปิดบังอาพรางซึ่งไร ้หลักฐานมายืนยันแล้ว ว่า ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเฉิงเฉียนก็คือเลื่อนเป็ น เซียนเหริน สุดท้ายได้พบหน้าเจ้าลัทธิลู่แห่งป๋ ายอวี้จิง

“อาจารย์ลุงไม่รักษากฎระเบียบของส านัก เคยแอบมอบชุดคลุม อาคมชิ้นหนึ่งให้กับจ้าวฝูหยาง ชุดคลุมอาคมนั้นสร ้างตามระเบียบ พิธีการของนักพรตที่ได้รับธรรมโองการจากอารามหลิงเฟย นอกจากนี้จ้าวฝูหยางยังขวัญกล้าเทียมฟ้ า ถึงกับบังอาจสร้างกวาน เต๋าที่ล้าเส้นเกินขอบเขตไปมากขึ้นมาเองโดยพลการ เพ้อฝันว่าสัก วันหนึ่งจะสวมชุดคลุมอาคมตัวนี้และสวมกวานดอกบัวไว้บนศีรษะ เดินโอ้อวดไปทั่ว”

พริบตานั้นสายตาของเฉิงเฉียนก็เปลี่ยนมาเป็ นเฉียบคม ปราณ สังหารท่วมท้น เอ่ยเสียงทุ้มหนักว่า “ผู้ที่ไม่มีความรู ้และความสามารถ นี้แต่กลับสวมชุดเช่นนี้ มีโทษสมควรตาย!”

……

ห้องบุปผาแห่งหนึ่งของจวนเฝิ่นหวาน

ก่อนหน้านี้คุณหนูใหญ่ของภูเขาเหอฮวานและจ้าวแยนคุณหนูสี่ ที่อายุน้อยที่สุดช่วยฝู่ จวินอวี๋ฉุนจือผู้เป็ นมารดาปลอบใจเจ้าแห่ง ทะเลสาบร ้อยบุปผาที่รังเก่าถูกทาลายจนวอดวายสิ้น

อวี๋ฉุนจือมองดูคล้ายขมวดคิ้วมุ่นไม่คลาย แต่แท้จริงแล้วในใจ แอบสมน้าหน้าอีกฝ่ ายมองครอบครัวสามคนจากจวนสู่เยว่ที่ โศกเศร ้าเหมือนบิดามารดาตาย ยกค าพูดดีๆ มาปลอบใจจนหมดสิ้น ก็ยังไม่อาจทาให้อีกฝ่ ายรู ้สึกดีได้ ก็จริงนะ จวนวารีแห่งหนึ่งนึกจะ หายก็หายไปทั้งอย่างนั้น ไม่ว่าใครก็ต้องขวัญผวาอยู่แล้ว

เพียงแต่ว่าจะปล่อยให้พวกเขาไปจากจวนเฝิ่นหวาน รีบเดินทาง กลับทะเลสาบร ้อยบุปผาทั้งอย่างนี้ไม่ได้ อวี๋ฉุนจือจึงเอ่ยว่า “จางหูจ วิน อันที่จริงท่านและข้าก็ถือเป็ นญาติที่เกี่ยวดองกันผ่านการแต่งงาน แล้ว ขาดก็แค่พิธีการเท่านั้น ตอนนี้จวนสู่เยว่พบเจอกับหายนะใหญ่ เทียมฟ้ าเช่นนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุหรือด้วยผล ภูเขาเหอฮวานของพวก เราย่อมมิอาจไม่สนใจ เพียงแต่ว่าระยะห่างระหว่างจวนวารีกับที่นี่ช่าง ยาวไกลนัก ต่อให้ตอนนี้พวกท่านรีบกลับไปก็เปลี่ยนแปลง สถานการณ์อะไรไม่ได้ ไม่สู้คืนนี้พวกเรามาตกลงเรื่องการแต่งงาน ครั้งนี้ให้แล้วเสร็จ หลังจากนั้นข้ากับฝูหยางค่อยไปช่วยพวกท่านที่ ทะเลสาบร ้อยบุปผา ทวงคืนความยุติธรรมจากตะพาบหินประหลาด และราชวงศ์มี่อวิ๋นมาให้พวกท่านหาไม่แล้วภูเขาเหอฮวานจะช่วย

พวกท่านได้อย่างไร ไม่มีฐานะที่ถูกต้องชอบธรรมก็เท่ากับยกทัพท า สงครามอย่างไร ้เหตุผลน่ะสิ?”

จางเซี่ยงเต้าที่สวมกวานเฉาเทียน สวมชุดคลุมมังกรสีดาเพียง แค่ลูบหนวดไม่เอ่ยอะไร ใจเขาร้อนราวไฟแผดเผาแล้ว ไม่รู ้จะเอื้อน เอ่ยความทุกข์ในใจออกมาอย่างไร

เว่ยฉานที่นั่งอยู่ด้านข้างนิ่งคิดไปพักหนึ่งก็พยักหน้ารับ โน้มน้าว สามีว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เราจะเสียกระบวนทัพกันเองไม่ได้ ค าพูด ของอวี๋ฝู่จวินมีเหตุผล

มีแค่บุตรชายคนเล็กของพวกเขาเท่านั้นที่ใจกว้างยิ่งกว่าใคร เวลานี้ยังมีอารมณ์สุนทรีมองประเมินอวี๋ฝู่ จวินที่เป็ นของดีหายาก ก่อนจะกวาดตาไปมองบุตรสาวสองคนของนางคิดว่าหากได้นอน คลุมผ้าห่มร่วมผืนกับพวกนาง นั่นต่างหากจึงจะถือว่ามีโชคด้าน ความรักไม่ตื้นเขิน

อันที่จริงอวี๋ฉุนจือเองก็ดูแคลนคู่รักจากจวนสู่เยว่คู่นี้มาก ก็ เหมือนคาพูดร ้ายกาจที่จ้าวฝูหยางเอ่ยก่อนหน้านี้ จางเซี่ยงเต้า กับเว่ยฉานชู้รักที่มาจับคู่กันกลางทาง คนหนึ่งคือเต่าเฒ่าที่โชคดีได้ สร ้างโอสถ จิตแห่งมรรคาแหลกเละ อีกคนหนึ่งคือภูตหอยกาบเฒ่า ขอบเขตประตูมังกร ถูกลิขิตมาแล้วว่าชีวิตนี้ไร ้ความหวังจะสร ้าง โอสถ แล้วก็เพราะเหตุนี้จ้าวฝูหยางถึงได้เลือก “บ้านดอง” นี้มา หนึ่ง เพราะจวนสู่เยว่ทะเลสาบร้อยบุปผาฮุบครองศาลราชามังกรที่มี ประวัติศาสตร ์ยาวนานแห่งนั้นอย่างไม่ถูกต้องชอบธรรม ไม่เคยได้รับ

การแต่งตั้งอย่างถูกต้องจากทางราชสานักแคว้นมื่อวิ๋นเสียที ในฐานะ ศาลวารีเถื่อนของในพื้นที่สร ้างคลื่นลมมรสุม ก่อกรรมทาชั่วไว้ มากมาย ไม่ได้ใจจากชาวบ้านราชสานักแคว้นมื่อวิ๋นหากไม่เป็ น เพราะจางเซี่ยงเต้าคือโอสถทอง อีกทั้งจวนวารีที่ก่อตั้งขึ้นยังอยู่ใน พื้นที่ชัยภูมิที่ดีผู้ฝึ กตนจับตัวเขาไม่ได้ หาไม่แล้วป่ านนี้ราชสานัก แคว้นมื่อวิ่นก็คงลงดาบกับจวนวารีของพวกเขาไปนานแล้ว

อีกอย่างจ้าวฝูหยางผู้เป็ นสามีหลอมภูเขาเหมือนการหลอม โอสถของตระกูลเซียนจ าเป็ นต้องปรับหยินหยางให้เหมาะสม ควบกับ มังกรพยัคฆ์วารีและอัคคี ซึ่งภูตหอยกาบเฒ่าคนรักของจางเซี่ยงเต้า และจางหานเฉวียนที่มีฉายาว่า “หลงไซ” (แก้มมังกร) ต่างก็เป็ นภูต เผ่าน้าที่ฝึกวิชาวารี บวกกับพวกแม่ทัพกุ้งหอยปูปลาอีกมากมายของ จวนวารีที่ถูกวางกองกาลังไว้ในจุดอื่นซึ่งสามารถมาเสริมขั้นตอนนี้ ได้พอดี กุญแจสาคัญที่สุดก็คือจวนสู่เยว่กับแขกคนอื่นๆ ของจวน ต่างก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือต่างก็เป็ นพวกชั่วช ้าสามานย์ที่ต่อ ให้ตายไปก็ไม่น่าเสียดาย ฆ่าพวกเขา จ้าวฝูหยางไม่มีเรื่องใดให้ต้อง เป็ นกังวลภายหลัง ต่อให้เป็ นทางฝั่งของสานักศึกษาลัทธิขงจื๊อ ต่อ ให้วิญญูชนท่านใดคิดอยากจะทาเรื่องเล็กให้เป็ นเรื่องใหญ่ เกรงว่าก็ น่าจะยังยากกระมัง ท าไม ภูเขาเหอฮวานช่วยก าจัดปีศาจปราบมาร ผดุงคุณธรรมแทนพวกเจ้าก็ผิดด้วยหรือ?

ไม่แน่ว่าอาจจะยังเป็ นการกระทาสร ้างชื่อเสียงที่ถูกพวกผู้ฝึกตน ท าเนียบบนภูเขาเอ่ยชมไม่ขาดปากก็เป็ นได้ ส่วนในอนาคตพวกผู้

ฝึกตนอิสระจะมองจ้าวฝูหยางและอวี๋ฉุนจืออย่างไร ยังจะกล้าเข้าใกล้ พวกเขาหรือไม่ ส าคัญด้วยหรือ?

อวี๋ฉุนจือจงใจแสร ้งทาเป็ นมองสายตาตื่นกามของจางหาน เฉวียนไม่ออก นางจิบเหล้าหนึ่งอีกแล้วคลี่ยิ้มหวานเอ่ยว่า “เวลาปกติ ที่ข้าพูดถึงหานเฉวียนกับฝูหยางมักจะบอกว่าลูกเขยที่ดีถึงเพียงนี้ คุณสมบัติในการฝึกตนดี รูปโฉมความสามารถก็ดี ต่อให้เป็ นจางอวี่ เจี่ยวเซียนกระบี่อายุน้อยของสกุลจางเขตเทียนเฉา และพวกบุรุษ มากความสามารถของลัทธิเต๋าในอารามจินเซียนและยอดเขาฉุยชิง ก็ยังไม่สง่างามทั้งภายในและภายนอกได้อย่างหานเฉวียน”

จางเซี่ยงเหมาเค้นรอยยิ้มตอบรับ ยกจอกเหล้าขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ก็ขอบคุณอวี๋ฝู่จวินแล้ว”

ชายหนุ่มร่างเล็กเตี้ยกายาที่แค่มองรูปโฉมภายนอกก็มั่นใจได้ แล้วว่าคือลูกชายแท้ๆ ของจางเซี่ยงเต้ากับเว่ยฉานยกจอกเหล้าตาม ยิ้มกว้างเอ่ยว่า “ลูกเขยขอขอบคุณท่านแม่ยาย!”

เมื่อเทียบกับมารดาแล้ว จ้าวแยนหน้าบางมากกว่า นางได้แต่ เกร็งหน้าไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา

เหนียงเนียงเทพวารีภูเขาจุ้ยยวนที่อยู่ในห้องโถงจัดเลี้ยงด้านข้าง ได้เปลี่ยนชื่อเป็ นกงฮวานานแล้ว นางมองดูคล้ายคนที่ดื่มจนเมามาย มิอาจต้านฤทธิ์สุราได้ไหว นั่งอยู่ข้างโต๊ะประคองหน้าผากตัวเอง พักผ่อน

แต่อันที่จริงนางแอบโคจรวิชาอภินิหารสลายฤทธิ์สุราเงียบๆ เพียงแค่จงใจรวมกลิ่นสุราไว้บนร่างไม่ให้สลายหายไปไหน ท าให้ พวกมันลอยอ้อยอิ่งอยู่ตามอาภรณ์ของนางเนิ่นนาน

ชายฉกรรจ์หลายคนที่นั่งอยู่ด้านข้างมองมายังใบหน้าด้านข้าง ของนาง มองไปยังทัศนียภาพที่ตุงแน่นตรงนั้นแล้วนึกเจ็บใจที่ตัวเอง มิอาจกลายเป็ นโต๊ะตัวนั้น แน่นอนว่าก็มีคนที่คิดอยากจะเป็ นเก้าอี้ เหมือนกัน

กองกาลังของแคว้นชิงซิ่งเริ่มทาการรุกคืบเข้ามาทางภูเขาเหอฮ วานแล้ว

เนื่องจากฮ่องเต้เสด็จมาด้วยตัวเอง ดังนั้นกระโจมทัพใหญ่ใจ กลางจึงมีการป้ องกันอย่างเข้มงวด ซานจวินห้ามหาบรรพตและเทพ วารีหลายท่านต่างก็เผยร่างทองคุ้มกันราชรถหลายคันนั้นเอาไว้

สิ่งศักดิ์สิทธิ์จากแต่ละฝ่ ายที่อยู่ใต้การปกครองของพวกเขา รับผิดชอบช่วยเปิ ดทางให้กับทหารม้าทัพหน้า ถนนหลวงที่อยู่ใน อาณาเขตของภูเขาเหอฮวานไม่ได้รับการซ่อมแซมดูแลมานาน หลายปี พืชหญ้าจึงขึ้นรกชัฏ เป็ นหลุมเป็ นบ่อเดินทางลาบากมานาน มากแล้ว

ในรถม้าคันนี้ที่ห้องโดยสารกว้างขวางอย่างมาก สามารถวาง โต๊ะน้าชาไว้ได้ ฮ่องเต้ผู้เฒ่าของแคว้นชิงซิ่งที่สวมชุดคลุมมังกรสี เหลืองสดกาลังพลิกอ่านฎีกาที่กองกันเป็ นภูเขาขนาดย่อม บนโต๊ะ

น้าชาวางกระถางธูปเครื่องกระเบื้องลายชื่อหลงไว้แค่ใบเดียว ควันสี ม่วงลอยกรุ่น ธูปที่จุดไว้ทาจากกรรมวิธีลับของพรรคจินแชว สามารถปลอบประโลมจิตใจให้สงบ

นับตั้งแต่ที่ฮ่องเต้แคว้นชิงซิ่งนั่งบัลลังก ์มังกรก็เรียกตัวเองว่า โอรสสวรรค์ผู้มานะหมั่นเพียรมาโดยตลอด

คนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเขาคือชายหนุ่มหน้าตาคมคายหมด จด ก็คือรัชทายาทที่ก าลังจะเข้าพิธีสวมกวาน เพราะเขาไม่ใช่ บุตรชายคนโต ดังนั้นเมื่อปลายปีของปีที่แล้วและฤดูใบไม้ผลิของปีนี้ ทั่วทั้งราชสานักจึงมีคาวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุดหย่อน ฮ่องเต้ไม่ได้จง ใจปิดบังเรื่องนี้ ทั้งยังเอาอ่านฎีกาลับที่มาจากท้องถิ่นต่างๆ มากมาย ให้เขาอ่านอยู่ตลอด หากไม่เป็ นเพราะเห็นฎีกาพวกนั้น ผู้สืบทอด ท่านนี้ก็คงคิดว่าตัวเองคือตัวเลือกรัชทายาทที่ผู้คนคาดหวังจริงๆ อย่างน้อยที่สุดอาจารย์ผู้เฒ่าที่มียศเป็ นบัณฑิตหลายคนของจวนใน อดีตรวมไปถึงเหล่าขุนนางผู้ให้ความช่วยเหลือในฝ่ ายจั่วขุนตาหนัก รัชทายาททุกวันนี้ ก็ล้วนมีการบอกอย่างชัดเจนและบอกเป็ นนัย เช่นนี้

เพราะตอนนั้นเขาถามคาถามหนึ่งกับเสด็จพ่อว่าทาไมพวกเขา ถึงต้องหลอกลวงปิดบังตนเช่นนี้

ด้วยรัชทายาทคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ฟังคาพูดที่ตรงไปตรงมา ไม่ได้ คาพูดที่ชื่อสัตย์มักฟังขัดหูแต่เป็ นประโยชน์ต่อตัวผู้ฟัง หลักการเหตุผลที่ตื้นเขินแค่นี้ เขายังเข้าใจอยู่บ้าง

ฮ่องเต้กลับเอ่ยคาตอบประหลาดที่รัชทายาทคิดเป็ นร ้อยตลบก็ ยังไม่เข้าใจ พวกเขากลัวว่าเจ้าจะแอบจดจาความแค้น หลังขึ้น ครองราชย์แล้วค่อยมาคิดบัญชีกับพวกเขา

ยังพูดด้วยว่าเมื่อไหร่ที่คิดจนเข้าใจแล้วก็ถือว่าเจ้าพอจะสืบทอด บัลลังก ์ได้แล้ว

ฮ่องเต้เฒ่าโยนฎีกาที่มาจากองค์รักษ์ประจาองค์รัชทายาทฝ่ าย ซ ้ายมาให้ แล้วเอ่ยว่า“เจ้าลองอ่านดูสิ”

รัชทยาทรับฎีกามากวาดตาอ่านเนื้อหาอย่างรวดเร็ว แล้วก็ต้อง ขมวดคิ้วน้อยๆ หวังว่าทางราชสานักจะสั่งห้าม “คนที่อยู่นอกระบบ ชนชั้น” ไม่ให้รับหน้าที่เป็ นขุนนางที่สูงส่งและทรงเกียรติซึ่งมี “ขุน นางห้าสานัก” เป็ นหนึ่งในนั้น จาเป็ นต้องใช ้ตัวลูกหลานตระกูลขุน นางและบัณฑิตผู้มีความรู ้เท่านั้น….นี่ผิดจากอุดมการณ์ที่รัชทายาท ยึดถือมาโดยตลอดอย่างสิ้นเชิง ทุกวันนี้ราชสานักกาลังรอการฟื้นฟู จึงควรเลื่อนขั้นให้กับพวกขุนนางที่มีความรู ้ความสามารถอย่าง แท้จริงและบัณฑิตผู้ไม่แสวงหาชื่อเสียงที่ปลีกตัวอยู่ในชนบทซึ่งมี ชาติก าเนิดไม่สูงนัก

ฮ่องเต้เฒ่ามองรัชทายาทที่ทาท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด เขาจึงเอ่ยว่า “หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนตามที่ข้าบอก”

รัชทายาทรีบเอาพู่กันจุ่มหมึก ฮ่องเต้ผู้เฒ่าเอ่ยเนิบช ้าว่า “เหมาะสม อนุญาตให้ท าได้นับแต่วันนี้ไปกรมขุนนางจะไม่ให้ ความสาคัญกับคนที่ไม่มีระดับขั้นอีก”

ฮ่องเต้ผู้เฒ่ากล่าว “หากยังไม่รู ้สึกเบื่อก็ลองอ่านฎีกาพวกนี้ดู” รัชทายาทหนุ่มจึงเลือกเอาฎีกาที่มีสีเหลืองแปะไว้เยอะเป็ นพิเศษ มาอ่าน

แคว้นต่างๆ มากมายที่อยู่ภาคกลางของแจกันสมบัติทวีปมีกฏใน วงการขุนนางที่สืบทอดต่อกันมาจนกลายเป็ นประเพณีอย่างหนึ่งมา โดยตลอด เอกสารราชการที่เสนอให้แก่เบื้องบนอย่างฎีกาหรือ บันทึกราชการของขุนนางใหญ่ในราชส านักล้วนจะต้องใช ้กระดาษ ขาวเขียน หากเนื้อหาค่อนข้างมาก ตัวอักษรเยอะ กังวลว่าฮ่องเต้จะ อ่านไม่หมด ขุนนางก็จะใช ้กระดาษเหลืองคัดลอกเฉพาะส่วนที่สาคัญ มาพร ้อมกับแนบเอกสารฉบับเดิมไว้ด้านท้ายอย่างมากสุดต้องไม่เกิน ร ้อยคา ให้ดีที่สุดคือภายในสามสิบคา เพื่อสะดวกให้ฮ่องเต้อ่านได้ อย่างว่องไว ประหยัดเวลา

ฎีกาฉบับหนึ่งในนั้นมาจากมือของหลางจงกรมโยธา เรียกร ้อง ให้ราชสานักเลื่อนกรมโยธาที่มีกิจธุระยุ่งวุ่นวายให้ได้ “เดินไปเบื้อง หน้า” อยู่ด้านหลังกรมพิธีการและกรมขุนนางอยู่เบื้องหน้ากรม กลาโหม กรมอาญาและกรมคลัง ส่วนกรมโยธาและกรมคลัง เมื่ออิง ตามกฎเดิมของราชสานักก็จะถือว่าเป็ นที่ว่าการที่ “เดินอยู่เบื้องหลัง ซึ่งฟ้ าผ่าก็ไม่มีทางสะเทือนพูดง่ายๆ ก็คือหลางจงที่อยู่ในกรม

เบื้องหลัง หากได้ย้ายไปอยู่กรมเบื้องหน้า อันที่จริงก็คือการเลื่อนขั้น ที่จริงแท้แน่นอนอย่างหนึ่ง