กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1032.3 เสี่ยงดวงแพ้ไปครึ่งหนึ่ง

เทพลำคลองที่อยู่ในรูปโฉมของปัญญำชนมีอำยุผู้นี้กอดกำ เหล้ำว่ำงเปล่ำใบหนึ่งไว้ในอ้อมอก ก่อนหน้ำนี้ของชิ้นนี้ถูกนักกำรที่ ทำงำนในจวนวำรีซึ่งรับหน้ำที่ลำดตระเวนน่ำนน้ำพบเข้ำ เห็นว่ำมัน ลอยอยู่เหนือลำคลองซี่เหมย เสมียนจวนวำรีคิดจะขยับหรือคิดจะ คว้ำจับมันกลับท ำไม่ได้ ออกแรงเต็มที่แล้วมันก็ไม่ขยับเลยสักนิด จึง รำยงำนเรื่องนี้ให้หัวหน้ำทรำบแต่ไม่ว่ำขุนนำงผู้ช่วยในจวนวำรีที่มี ยศเป็ นเซียนน้ำทั้งหลำยจะร่ำยคำถำน้ำอย่ำงไรก็มิอำจเปลี่ยนแปลง ทิศทำงกำรไหลลงไปยังตอนล่ำงของกำเหล้ำใบนี้ได้ คิดไม่ถึงว่ำพอ เทพล ำคลองเกำเนี่ยงลงมือด้วยตัวเองจะสำมำรถคว้ำมำไว้ในมือได้ ทันที รู ้สึกเพียงว่ำกำเหล้ำใบนี้คล้ำยสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญำจึงยอมรับ นำยด้วยตัวเองเหมือนที่เรื่องเล่ำประหลำดในหมู่ชำวบ้ำนชอบ กล่ำวถึง ท ำเอำเกำเนี่ยงตกอกตกใจ หมำยจะโยนมันทิ้งไปตำมจิตใต้ ส ำนึก ทว่ำมันกลับเหนียวติดมือ สลัดอย่ำงไรก็สลัดไม่หลุด ในใจเกำ เนี่ยงร ้องโอดครวญไม่หยุด เข้ำใจผิดคิดว่ำตัวเองหลงกลใครเข้ำให้ แล้ว เดี๋ยวต้องซวยครั้งใหญ่แน่แล้ว รอบด้ำนคือเสมียนเซียนน้ำและ แม่ทัพกุ้งหอยปูปลำกลุ่มใหญ่ พวกเขำไม่เข้ำใจว่ำเกิดอะไรขึ้น แน่นอนว่ำเสียงพูดประจบเอำใจต้องดังสนั่นฟ้ ำ
เกำเนี่ยงสงบสติอำรมณ์แล้วก็ค้นพบว่ำกำเหล้ำที่เหมือนเผือก ร ้อนลวกมือใบนั้นคล้ำยจะไม่มีควำมผิดปกติใดๆ ให้ควำมรู ้สึกลี้ลับ

คล้ำยกับว่ำมันสอดคล้องกับมหำมรรคำของเขำอีกต่ำงหำก คิดไป คิดมำ เพื่อควำมปลอดภัยไว้ก่อนจึงตัดสินใจว่ำจะมำที่โรงเรียนซึ่ง ตั้งอยู่ตรงต้นก ำเนิดล ำคลองซี่เหมยแห่งนี้สักรอบ หำกเป็ นของที่ไม่รู ้ ที่มำ ซุกซ่อนปรำณสังหำรเอำไว้ก็จะได้ขอให้ใต้เท้ำอิ่นกวำนที่มี ควำมรู ้กว้ำงขวำงช่วยดูให้หน่อย ให้เขำช่วยดึงมันออกไปแต่หำกใต้ เท้ำอิ่นกวำนเป็ นคนมอบให้เขำกับมือตัวเองก็ควรมำขอบคุณต่อหน้ำ นี่ต่ำงหำกถึงจะเหมำะสม
เฉินผิงอันเห็นกำเหล้ำใบนั้นก็ไม่กระโตกกระตำก ยิ้มกวักมือ เรียก “พี่ใหญ่เกำ มำนั่งนี่เถอะ”
ได้รับคำสั่งจำกใต้เท้ำอิ่นกวำน เกำเนี่ยงก็วิ่งเหยำะๆ ออกไปก่อน เพียงแต่ว่ำพอขยับเข้ำใกล้โต๊ะเหล้ำก็ชะลอฝีเท้ำลง
เหลือบไปเห็นกำเหล้ำว่ำงเปล่ำใบหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะนำนแล้ว เกำ เนี่ยงโล่งอก เพรำะรูปร่ำงของมันเหมือนกับกำเหล้ำในมือตัวเองอย่ำง ไม่มีผิดเพี้ยน
“หนิงจี๋ นักเรียนของโรงเรียนที่รับมำใหม่”
เฉินผิงอันฉวยโอกำสตอนที่เกำเนี่ยงเร่งควำมเร็วและชะลอให้ช ้ำ ได้อย่ำงเหมำะสมยิ้มแนะน ำว่ำ “นักพรตลู่ท่ำนนี้คือคนมหัศจรรย์ที่ เชี่ยวชำญด้ำนมรรคกถำ ก็แค่ว่ำมองดูแล้วยังหนุ่ม ยังไม่แก่เท่ำนั้น”
ลู่เฉินรีบวำงตะเกียบลง เช็ดปำก ยังคงนั่งอยู่เหมือนเดิม แต่เบี่ยง ตัวมำกุมหมัดยิ้มเอ่ย “ยินดีที่ได้พบ ยินดีที่ได้พบ คำรวะนำยท่ำนเทพ

ลำคลอง เสี่ยวเต้ำคือสหำยรักที่มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้ำนกับ อำจำรย์เฉิน”
เกำเนียงรีบประสำนมือคำรวะกลับคืน “เทพน้อยเกำเนี่ยงได้รับ กำรดูแลจำกอำจำรย์เฉิน มำรับหน้ำที่เป็ นเทพวำรีลำคลองซี่เหมย ชั่วครำว คำรวะลู่เขียนจ่ำง เป็ นเกียรติอย่ำงถึงที่สุด”
สหำยบนภูเขำของใต้เท้ำอิ่นกวำนจะแย่ได้หรือ?
อย่ำว่ำแต่คำรวะเลย ต่อให้ต้องโขกหัวก็ถือเป็ นมำรยำทและ น้ำใจที่ควรมีไม่ใช่หรือ?
พูดถึงแค่ครำวก่อน อวี๋ฮุยถิงผู้ฝึกตนหญิงแห่งศำลลมหิมะก็เคย มำดื่มเหล้ำร่วมกันที่นี่ ภำยหลังเกำเนี่ยงได้รับเกียรติให้เข้ำร่วมกำร ประชุมลับเกี่ยวกับเรื่องของวังมังกร แค่มีที่นั่งเท่ำนั้น ไม่ได้มีสิทธิ์ออก ควำมเห็นอะไร แต่ผลคืออวี๋ฮุ่ยถิงกลับเป็ นมิตรกับตนมำก พูดคุยด้วย หลำยประโยค มีหน้ำมีตำถึงเพียงใด แม้แต่ผู้ฝึกตนติดตำมกองทัพ ของต้ำหลีที่นำงพำมำด้วยก็ยังมองตนสูงขึ้นหลำยส่วน
จ้ำวซู่เซี่ยยกเก้ำอี้ไม้ไผ่อีกตัวมำให้ ยิ้มเอ่ย “อำจำรย์เกำ เชิญ นั่ง”
เกำเนี่ยงรีบเอ๋ยขอบคุณ เพรำะในมือถือกำเหล้ำอยู่ใบหนึ่ง จึงได้ แต่ใช ้มือข้ำงเดียวมำรับเก้ำอี้ หนิงจี๋ขยับลุกขึ้น หิ้วเก้ำอี้ไปนั่งกับจ้ำว ซู่เซี่ยโดยไม่ต้องให้ใครบอกแล้ว
ลู่เฉินกล่ำว “พี่ใหญ่เกำเอำเหล้ำมำส่งให้หรือ?”

เกำเนี่ยงพลันมีสีหน้ำกระอักกระอ่วน
เฉินผิงอันจึงช่วยคลี่คลำยสถำนกำรณ์ให้ “สมบัติประเภทนี้ ไหล ลอยไปตำมน้ำแน่นอนว่ำผู้ที่มีวำสนำต้องได้ไปครอง พี่ใหญ่เกำรับไว้ ให้สบำยใจเถอะ”
เกำเนี่ยงลอบยินดีอยู่ในใจ แสงศักดิ์สิทธิ์เปล่งวำบหนึ่งที กำเหล้ำ ใบนั้นก็ถึงกับหลุดออกมำจำกมือของเขำไปด้วยตัวเอง เกำเนี่ยงรีบ ยื่นมือไปคว้ำไว้ แล้วก็ไม่มัวมำสนใจอะไรอีก หยิบเชือกสีเขียวมรกต เส้นหนึ่งที่หล่อหลอมจำกควันธูปในศำลและโชคชะตำน้ำบริสุทธิ์ ออกมำจำกสำบเสื้อ ผูกมันไว้แล้วรัดห้อยไว้ตรงเอว
ลู่เฉินยิ้มเอ่ย “ญำติห่ำงไกลไม่สู้เพื่อนบ้ำนที่อยู่ใกล้เคียง แล้วยัง เป็ นเพื่อนบ้ำนที่เป็ นมิตรกันด้วย พี่ใหญ่เกำช่ำงมีบุญนัก”
เกำเนี่ยงพยักหน้ำรับแรงๆ “โชคดีจริงๆ ได้เป็ นเพื่อนบ้ำนกับใต้ เท้ำอิ่นกวำนคือควำมโชคดีของเทพน้อยอย่ำงจริงแท้”
จ้ำวซู่เซี่ยหยิบชำมขำวใบหนึ่งมำให้เกำเนี่ยงแล้ว
หนิงจี๋เพียงแค่ประหลำดใจกับคำเรียกขำนอย่ำงเคำรพที่นำย ท่ำนเทพลำคลองผู้นี้มีต่ออำจำรย์เฉิน คือต ำแหน่งขุนนำงบำงอย่ำง หรือ?
เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “กำรผูกบุญสัมพันธ ์บนโลกมนุษย์ แต่ละเรื่อง แต่ละรำวล้วนเกี่ยวข้องต่อเนื่องกัน”

ไม่มีใครตำหนิคนที่มำกมำรยำท เกำเนี่ยงไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ ดื่มเหล้ำต้มพื้นบ้ำนไปสองชำมใหญ่ แยกดื่มคำรวะให้กับทั้งอิ่นกวำน หนุ่มและลู่เซียนจ่ำง
ในเมื่อเทพน้อยอย่ำงข้ำไม่ถนัดพูด ถ้ำอย่ำงนั้นควำมจริงใจ ควำมกระตือรือร ้นที่อัดแน่นอยู่เต็มอกนี้ก็ได้แต่ปล่อยผ่ำนไปทำงสุรำ แล้ว
คงเป็ นเพรำะคิดไม่ถึงว่ำเหล้ำจะมีฤทธิ์แรงขนำดนี้ เกำเนี่ยงดื่ม จนสำลัก ได้แต่อัดอั้นอยู่ในใจ เหล้ำต้มของที่ใด ไฉนฤทธิ์ถึงได้เผด็จ กำรปำนนี้?
เฉินผิงอันดื่มคำรวะกลับคืนไปหนึ่งชำม ลู่เฉินเพียงแค่ยกชำม ขึ้นจิบหนึ่งอีกแล้วพูดอย่ำงปลงอนิจจังว่ำ “คืนนี้ได้เจอกับพี่ใหญ่เกำ ก็ทำให้เสี่ยวเต้ำคิดถึงสหำยเก่ำแก่คนหนึ่งเขำเองก็แช่เกำเหมือนกัน เกำกู กูที่แปลว่ำโดดเดี่ยว ส่วนพี่ใหญ่เกำเนี่ยงคือเนี่ยงที่แปลว่ำหมัก เหล้ำ สหำยของเขำมีน้อยจนนับนิ้วได้ มักจะชอบพูดว่ำร่ำงกำยของ เรำยังไม่ใช่ของเรำจริงๆ แล้วนับประสำอะไรกับสิ่งของนอกกำยเล่ำ เขำชอบดื่มเหล้ำเพียงลำพัง แต่กลับกลำยเป็ นว่ำชีวิตนี้ไม่เคยเมำมำ ก่อน คิดดูแล้วพวกเจ้ำน่ำจะมีวำสนำต่อกันอยู่บ้ำง”
เกำเนี่ยงรีบใช ้สองมือยกชำมเหล้ำขึ้น “สหำยของลู่เซียนจ่ำง ต้องเป็ นคนจำกตระกูลเซียนลัทธิเต๋ำที่อยู่สูงเหนือทะเลเมฆแน่นอน เทพลำคลองซี่เหมยตัวเล็กๆ อย่ำงข้ำหรือจะกล้ำอำจเอื้อม”

ประโยคเกรงใจนี้ของเกำเนี่ยงไม่ได้พูดผิดจริงๆ เกำกูสหำยเก่ำที่ ลู่เฉินพูดถึงคือเทพเซียนผู้เฒ่ำลัทธิเต๋ำที่เทพวำรีลำคลองซี่เหมยอ ย่ำงเขำมิอำจปืนป่ำยตีสนิทได้จริงๆ
เกำกูนักพรตแห่งโยวโจวต ำหนักหัวหยำงภูเขำตี้เฝ่ ยใต้หล้ำมืด สลัว มีฉำยำว่ำ “จวี่เยว่” คือหนึ่งในสิบคนของใต้หล้ำมืดสลัว มี ควำมหวังว่ำจะอำศัยวิถีแห่งกำรหลอมโอสถมำเลื่อนเป็ นขอบเขตสิบ สี่มวกที่สุด
บนโต๊ะเล็กไม่มีอำหำรล้ำเลิศอะไร มีเพียงกับแกล้มแกล้มเหล้ำ สองสำมจำน จ้ำวซู่เซี่ยกับหนิงจี๋ก็ได้แต่กินมันเทศตำกแห้งที่ ผู้ปกครองของเด็กนักเรียนคนหนึ่งเอำมำมอบให้เท่ำนั้น
เพียงไม่นำนเกำเนี่ยงก็ได้สัมผัสถึงควำมสำมำรถในกำรพูดคุย ของนักพรตหนุ่มคนนั้นคุยเก่งจริงๆ คนทั้งโต๊ะก็มีแต่เขำที่คุยเฟื่องไม่ หยุดปำก
“ฟ้ ำดินกว้ำงใหญ่ถึงเพียงใด สรรพชีวิตมีมำกมำยถึงเพียงใด หมื่นหมื่นปีในโลกมนุษย์กลับเป็ นที่แห่งนี้เวลำนี้ พี่ใหญ่เกำ เจ้ำและ ข้ำได้มำพำนพบและดื่มเหล้ำร่วมกันที่นี่ในเวลำนี้วำสนำเช่นนี้ อย่ำ ให้จอกเหล้ำตรงหน้ำถูกเติมเต็มแล้วว่ำงเปล่ำอีกเลย แบบนั้นน่ะ ยอมรับไม่ได้หรอกนะ!”
“เฮ้อ คำพูดประโยคนี้พี่ใหญ่พูดผิดไปแล้ว บนโต๊ะสุรำไม่มีแบ่ง ลำดับอำวุโสสูงต่ำ ไม่พูดถึงชำติก ำเนิดว่ำดีหรือเลว ดูแค่พฤติกรรม

ในกำรดื่มเหล้ำว่ำดีหรือไม่ดีเท่ำนั้น อีกอย่ำงไยพี่ใหญ่เกำต้องถ่อม ตัวด้วยเล่ำ แม้ว่ำเสี่ยวเต้ำจะฝึ กตนได้อย่ำงถูไถ แต่กลับดูคนจำก ใบหน้ำได้แม่นยำนัก แม้เจ้ำจะอำยุมำก แต่บุคลิกท่ำทำงกลับไม่เสื่อม ถอย หำได้ยำกยิ่งนักแค่มองก็รู ้แล้วว่ำเป็ นผู้รอบรู ้ที่อ่ำนตำรำศึกษำ เล่ำเรียนมำอย่ำงเต็มที่ แต่กลับไม่ใช่คนคร่ำครึ ตอนมีชีวิตอยู่ได้ สมัญญำนำม ตอนตำยก็ได้เป็ นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ รับหน้ำที่เป็ นเทพวำรี แห่งล ำคลองซี่เหมย สำหรับเจ้ำแล้วเป็ นตำยล้วนไร ้พันธนำกำร ดวงตำที่แก่ชรำอ่ำนตำรำไม่ไหวแล้วจะอย่ำงไร แค่พูดจำให้คนตกใจ กลัวให้เต็มที่ ลงมือทำก็ให้เปี่ยมไปด้วยควำมกล้ำหำญชวนให้คน ขวัญบิน…”
“สวมชุดเขียวขี่ม้ำคนนับหมื่นร่วมร ้องส่ง รีบเร่งรับบัญชำมุ่งหน้ำ สู่สมรภูมิ ไก่และหมำยำกจะร่วมนอนบนเรือล ำเดียวกันได้ ใครเป็ น แขกใครเป็ นเจ้ำบ้ำน”
“ของที่เคยชอบในอดีต เพียงพริบตำก็กลำยเป็ นของเก่ำ (เฉินจี้) ขนำดมันยังท ำให้ใจหวั่นไหวได้ กลำยเป็ นของเก่ำ นักอ่ำนในโลกรุ่น หลังก็ยังต้องทอดถอนใจไปกับมัน ยังต้อทอดถอนใจไปกับมัน!”
“พี่ใหญ่เกำ เจ้ำและข้ำต่ำงก็เป็ นสหำยบนมรรคำ ในฐำนะผู้ที่อยู่ ในสถำนกำรณ์เพียงชั่วครู่ชั่วยำม ทั้งยังเป็ นผู้ที่รับชมอยู่ด้ำนข้ำงเป็ น เวลำนำน จะไม่ชนกันสักหน่อยหรือ? ในบ้ำนเกิดแห่งควำมเมำมำย อย่ำงโต๊ะสุรำนี้ ไม่ควรจะเป็ นอมตะไม่ดับสูญกันสักหน่อยหรือ?”

เกำเนี่ยงรับคำแค่บำงครั้ง ทั้งดีใจที่นักพรตหนุ่มเข้ำกับคนได้ง่ำย แต่ในใจก็อดอึดอัดนิดๆ ไม่ได้ คืนนี้คงไม่ใช่ว่ำตน….มำเจอกับคน ร่วมอำชีพและศัตรูตัวฉกำจหรอกนะ?
ลู่เซียนจ่ำงท่ำนนี้เคยมีประสบกำรณ์ในวงกำรขุนนำงมำก่อน หรือ? หำไม่แล้วท ำไมถึงได้คุยโวเก่งกว่ำตนอีกเล่ำ
ตอนแรกๆ เวลำที่นักพรตพูดถึงชื่อเกำเนี่ยง นำยท่ำนเทพลำ คลองจะต้องรีบยกชำมขึ้นดื่มเหล้ำต้มหมดชำมไม่ก็ดื่มไปครึ่งชำม เพียงแต่ว่ำต่อให้จะเป็ นคนคอแข็งแค่ไหนก็ต้ำนรับค ำพูดติดต่อกัน ของนักพรตลู่ไม่ไหว ยุให้ดื่มเหล้ำเช่นนี้ช่ำงร ้ำยกำจเกินไปแล้ว เพรำะถึงอย่ำงไรสุรำที่ร ้อยปีมิอำจพบเจอพันปียำกจะพำนพบประเภท นี้ เขำเกำเนี่ยงควรจะวำงตัวตนทิ้งไว้ก่อนแล้วดื่มอย่ำงจริงจังถึงจะ เหมำะสม อีกอย่ำงใต้เท้ำอิ่นกวำนก็ช่วยห้ำมแทนตนแล้วด้วย ใช ้ ข้ออ้ำงที่ฟังไม่ขึ้นนัก บอกว่ำเหล้ำต้มของชำวบ้ำนที่พวกเขำดื่มกัน เหลืออยู่ไม่มำกแล้ว ควรจะเก็บเอำไว้หน่ อย จะได้ดื่มให้ กระปรี้กระเปร่ำตอนที่ต้องเตรียมเนื้อหำสอนเด็กๆ
เกำเนี่ยงดื่มไปถึงท้ำยที่สุดก็หน้ำเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย รีบเอ่ยขอ อภัยแล้วเดินโซเซไปอ้วกห่ำงจำกโรงเรียนไปไกล
นำยท่ำนเทพลำคลองไม่กล้ำร่ำยวิชำอภินิหำรมำสลำยฤทธิ์ เหล้ำ เพียงแต่ไม่ลืมใช ้ชำยแขนเสื้อโบกไล่กลิ่นไม่พึงประสงค์ทิ้งไป

เฉินผิงอันก็ดื่มจนหน้ำแดงก่ำ ยิ้มเอ่ยขำๆ ว่ำ “หำกนักพรตลู่ อยำกจะเพิ่มโชคชะตำน้ำให้ลำคลองขี่เหมยจริงๆ ก็น่ำจะเปลี่ยนวิธี สักหน่อย”
ลู่เฉินหัวเรำะร่วน “หำกเกำเนี่ยงรู ้ควำมจริง เขำก็สำมำรถดื่ม เหล้ำของเจ้ำจนหมด ดื่มหมดแล้วอำเจียน อำเจียนเสร็จค่อยดื่มใหม่ ต่อให้ต้องอำเจียนทรมำนแค่ไหนก็ยินยอมพร ้อมใจ”
ที่แท้เกำเนี่ยงแค่ดื่มเหล้ำบนโต๊ะไม่กี่ตำลึง ลำคลองซี่เหมยก็มี โชคชะตำน้ำเพิ่มขึ้นมำแล้วหลำยจิน
ลู่เฉินสอดสองมือรองไว้ใต้ท้ำยทอย เอนหลังพิงเก้ำอี้ ส่งเสียงเรอ แหงนหน้ำมองฟ้ ำพึมพำว่ำ “โต๊ะสุรำของพวกเกำเนี่ยงก็น่ำจะเป็ น โลกมนุษย์ของพวกเรำเมื่อหมื่นปีก่อนกระมัง”
หลังจำกเกำเนี่ยงอำเจียนเสร็จก็รู ้สึกสดชื่นขึ้นแล้ว เขำย้อนกลับ มำที่โต๊ะสุรำอีกครั้งเป็ นฝ่ ำยขอเหล้ำดื่มด้วยตัวเอง หำกรวมเฉินอิ่นก วำนและนักพรตลู่เข้ำไปด้วย คนทั้งสำมก็ดื่มเหล้ำหมักเซียนกันไป อีกสำมกำเต็มๆ หรืออำจจะถึงสี่กำ ส่วนสุรำนั้นมำจำกไหน นำยท่ำน เทพลำคลองที่เชี่ยวชำญด้ำนกำรสังเกตสีหน้ำท่ำทำงจำได้ไม่ค่อย ชัดเจนแล้ว ถึงอย่ำงไรเขำก็จำได้แค่ว่ำตัวเองดื่มจนเมำมำกจริงๆ จึง ม้วนชำยแขนเสื้อเล่นทำยหมัดกับนักพรตลู่ สุดท้ำยหัวของเกำเนี่ยง ก็ร่วงโขกโต๊ะอย่ำงแรง หลับสนิทส่งเสียงกรนรำวฟ้ ำผ่ำไปทั้งอย่ำงนั้น

จ้ำวซู่เซี่ยกับหนิงจี๋ไม่ได้ดื่มเหล้ำ แต่ให้ไปนอนก็นอนไม่หลับ พวกเขำจึงพำกันออกไปเดินเล่นที่อื่นนำนแล้ว
ลู่เฉินมองเฉินผิงอันที่ดวงตำเป็ นประกำยสดใสแล้วด่ำยิ้มๆ ว่ำ “ควำมสำมำรถในกำรดื่มของเจ้ำรังแกคนอื่นเกินไปแล้ว ไม่เกี่ยวข้อง กับพฤติกรรมยำมดื่มเหล้ำเลยสักนิดเดียว”
เฉินผิงอันยิ้มกล่ำว “ข้ำยุให้เจ้ำดื่มหรือ? ต่อให้พฤติกรรมยำม ดื่มเหล้ำจะแย่แค่ไหนก็แย่สู้เจ้ำไม่ได้หรอก”
เฉินผิงอันที่ยิ่งดื่มก็ยิ่งมีสติแจ่มชัด ชีวิตนี้เขำเคยเมำแค่ไม่กี่ครั้ง น้อยจนนับนิ้วได้ ดูเหมือนว่ำมีแค่ตอนเป็ นเด็กหนุ่มที่เมำอยู่ในพื้นที่ มงคลหวงเหลียง ภำยหลังไปหำสวีหย่วนเสีย ครั้งนั้นก็เมำเหมือนกัน
ลู่เฉินกำลังจะพูดก็ต้องยกมือขึ้นอุดปำก รีบลุกขึ้นวิ่งทันใด ผ่ำน ไปพักใหญ่ถึงได้เดินอำดๆ กลับมำที่โต๊ะเหล้ำ นั่งหมดแรงอยู่บนเก้ำอี้ ไม้ไผ่ “ไม่ได้ดื่มเหล้ำแบบนี้มำนำนมำกแล้ว”
จำได้ว่ำครั้งก่อนคือเมื่อนำนมำกมำแล้ว ตอนนั้นคนนั่งอยู่ที่โต๊ะ สุรำของร ้ำนข้ำวเล็กๆ ในตรอกมีเจ้ำนครเสินเชียวคนก่อนที่ออก จำกป๋ ำยอวี้จิงกลับมำยังบ้ำนเกิด เหยำเข่อจิ๋วที่มีฉำยำว่ำ “หนี่กู่” นอกจำกลู่เฉินแล้วก็ยังมีซุนไหวจงแห่งอำรำมเสวียนดู เกำกูแห่ง ต ำหนักหัวหยำง สุรำมื้อนั้นพวกเขำดื่มกันฟ้ ำมืดดินมัว ดื่มจนหัว หนักอึ้ง ภำยหลังเหยำเข่อจิวบอกว่ำเจ้ำอำรำมขุนเป็ นคนประคองลู่ เฉินออกไปจำกโต๊ะเหล้ำ แต่เกำกูกลับบอกว่ำเป็ นเหยำเข่อจิ๋วที่แบก

ลู่เฉินไป เจ้ำอำรำมซุนกลับบอกว่ำเขำเป็ นคนกระชำกลำกขำข้ำง หนึ่งของเจ้ำลัทธิลู่ออกไปจำกตรอกด้วยตัวเอง ดังนั้นคืนนั้นในตรอก ที่เต็มไปด้วยขี้หมำขี้ไก่ถึงได้สะอำดเป็ นพิเศษ
ลู่เฉินหยิบขวดกระเบื้องใบหนึ่งออกมำ เทยำที่มีกลิ่นหอมอบอวล ออกมำสองสำมเม็ดตบใส่ปำก เคี้ยวกร ้วมๆ แล้วจึงยื่นขวดกระเบื้อง ส่งไปให้เฉินผิงอัน ยิ้มเอ่ยว่ำ “ช่วยให้หำยเมำค้ำงได้ จะหำยปวดหัว ทันที”
เฉินผิงอันที่เดิมทีฝื นอดทนไว้ได้ ไม่รู ้ว่ำเหตุใดพอได้ยินคำว่ำ หำยเมำค้ำงหำยปวดหัวน้ำในกระเพำะก็เริ่มตีขึ้น ปำกด่ำมำรดำไป คำหนึ่งแล้วก็วิ่งไปแถวๆ ริมขอบของลำนตำกธัญพืช นั่งอำเจียนอยู่ บนพื้นริมลำธำรพักใหญ่ พอกลับมำนั่งที่โต๊ะก็เอนกำยพิงพนักเก้ำอี้ เอำอย่ำงลู่เฉิน ยื่นมือมำนวดท้อง เกำเนี่ยงยังคงส่งเสียงกรน ลู่เฉิน กลับหยิบตะเกียบขึ้นมำอีกครั้ง คีบกับแกล้มส่วนสุดท้ำยที่เหลืออยู่ใน จำนขึ้นมำ ยิ้มเอ่ย “ผู้ฝึกตนยำกนักที่จะเมำมำย”