กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1073.1 น้ำใสภูเขำเขียวบุปผำบำนสะพรั่ง

สี่มณฑลเล็ก ทะเลสำบเหลยเจ๋อ
บนเกำะเหมยเฟิง ดอกเหมยบอบบำงดุจบทกวี
นักพรตหญิงหยำงชิงเดินเล่นอยู่ท่ำมกลำงดอกเหมย นำงหักกิ่ง เหมยกิ่งหนึ่งมำถือไว้ในมือ บนพื้นคือเมฆขำวที่เกิดจำกกำรรวมตัว กันของโชคชะตำน้ำ จุดที่มหัศจรรย์ที่สุดก็คือเมฆขำวน้อยใหญ่พวก นี้ล้วนรวมตัวกันเป็ นรูปกลีบดอกไม้ได้อย่ำงเป็ นธรรมชำติ
ข้ำงกำยของนำงก็คือเหลยอวี่หนึ่งในสองเจ้ำแห่งทะเลสำบ มี ชำติก ำเนิดจำกเผ่ำปีศำจ แต่กลับสำมำรถหยัดยืนได้อย่ำงมั่นคงอยู่ ในสี่มณฑลเล็กแห่งนี้ เดินทีละก้ำวจนกลำยมำเป็ นหนึ่งในสองเจ้ำ แห่งทะเลสำบของ “สี่มณฑลเล็ก’ กลำยมำเป็ นนำยหญิงของ ทะเลสำบเหลยเจ๋อที่กว้ำงใหญ่ไพศำลแห่งนี้
ก่อนหน้ำนี้พวกนำงก็เคยจับมือกันไปที่นอกฟ้ ำเพื่อแสดงควำม ยินดีกับฝูลู่อวี๋เสวียนที่ ผสำนมรรคำกับธำรดวงดำวได้สำเร็จ
เหลยอวี่ยิ้มกล่ำว “สำยตำที่สวีซวี่หยวนผู้นั้นมองเจ้ำไม่ได้ปิดบัง ควำมคิดเลย เอำอย่ำงไร จะผูกสมัครเป็ นคู่บ ำเพ็ญเพียรกับเขำอย่ำง เป็ นทำงกำรหรือจะสำนสัมพันธ ์กันแค่ชั่วครั้งชั่วครำวเท่ำนั้น?”

หยำงชิงยิ้มส่ำยหน้ำ “เจ้ำอย่ำลำกข้ำกระโดดลงหลุมไฟไป ด้วยกันเลย”
เหลยอวี่เบ้ปำก “เรื่องของชำยหญิง เดิมทีก็เป็ นมหำมรรคำห ยินหยำงที่สมเหตุสมผลตำมหลักฟ้ ำดินอยู่แล้ว พวกเจ้ำเคร่งครัด เช่นนี้ก็ต้องเสียควำมบันเทิงมำกมำยไปเปล่ำๆ”
หยำงชิงเงียบไม่ต่อคำ เพียงแค่คิดเรื่องในใจเท่ำนั้น
ในฐำนะนักพรตที่ขอบเขตสูงที่สุดของสกุลหยำงหงหนงแห่งโยว โจว หยำงชิงที่มีฉำยำว่ำเสิ่นโหลวยังเป็ นรองเจ้ำขุนเขำของหอโส่ วซำนด้วย
นี่ทำให้นำงลำบำกใจอย่ำงมำก
ดังนั้นนำงจึงได้แต่ออกจำกพื้นที่ประกอบพิธีกรรมมำหลบหำ ควำมสงบที่นี่
ผลคือได้มำเจอกับสวีซวี่หยวนที่บอกว่ำตัวเองคือคุณชำยรูปงำม เจ้ำส ำรำญ ท ำให้นำงไม่ได้อยู่อย่ำงสงบ
สิบคนใหม่ล่ำสุดของใต้หล้ำ หรืออันที่จริงคือสิบเอ็ดคน เพียงแค่ ว่ำสองคนที่อยู่รั้งท้ำยล้วนเป็ นอันดับที่สิบเหมือนกัน หวังซุนที่มีฉำยำ ว่ำ ‘คงซำน’ แห่งอำรำมเสวียนดู ซินขู่ผู้ฝึกยุทธแห่งยอดเขำรุ่นเยว่
เก้ำคนที่อยู่เบื้องหน้ำพวกเขำ อวี๋โต้วคืออันดับหนึ่ง ลู่เฉินอยู่ อันดับรอง จำกนั้นจึงจะเป็ นเจ้ำแห่งถ้ำปี้เซียวที่พื้นที่ประกอบพิธีกรรม

อยู่ในดวงจันทร ์เฮ่ำไฉ่ อู๋โจวนักพรตหญิงที่เพิ่ง เอำศำลโอ่วเสินที่อยู่ ใต้น้ำมำเป็ นพื้นที่ประกอบพิธีกรรมของตัวเอง สี่คนนี้คือผู้ฝึ กตน ใหญ่ขอบเขตสิบสี่ที่เป็ นที่ยอมรับของผู้คน
ซุนไหวจงเจ้ำอำรำมคนปัจจุบันของอำรำมเสวียนตู ผู้ฝึ กยุทธ หลินเจียงเซียน อู๋ซวงเจี้ยงแห่งต ำหนักสู้ยฉู เกำกงแห่งต ำหนัก หัวหยำงภูเขำตี้เฟียโยวโจว เหยำชิงเสนำบดีรูปงำมแห่งรำชวงศ์ชิง เสิน
ว่ำกันว่ำครำวก่อนที่อู่ช่วงเจี้ยงปรำกฏตัวที่อำรำมเสวียนตูก็มี ภำพบรรยำกำศของผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่แล้ว ถ้ำอย่ำงนั้นนี่จะเป็ น กำรบอกว่ำนักพรตซุนเองก็แอบเลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่แล้ว เหมือนกันใช่หรือไม่?
ผู้ฝึกยุทธหลินซือ? ได้เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบเอ็ดบนวิถีวรยุทธที่ กล่ำวถึงกันในต ำนำนแล้วหรือไม่? เกำกู “จวี้เยว่” ที่อันดับรำยชื่ออยู่ แค่หลังอู๋ซ่วงเจี้ยงจะใช่ด้วยหรือไม่?
ล้วนเป็ นปริศนำ
ลมพัดกระโชกเมฆม้วนตลบ ดุจกำรมองบุปผำในม่ำนหมอก
นักพรตหลังค่อมเรือนกำยเล็กเตี้ยคนหนึ่งสวมชุดเต๋สีขำวหิมะ หดย่อพื้นที่ออกจำกพื้นที่ประกอบพิธีกรรมบ้ำนตัวเองมำโผล่ในดง ดอกเหมยของที่แห่งนี้ ในมือหิ้วกล่องมีหูที่ทำจำกไม้เก่ำแก่ใบหนึ่งมำ ด้วย

สถำนที่แห่งนี้ตั้งอยู่ตรงตีนเขำของยอดเขำเหมยเฟิง มีชื่อว่ำเนิน หลงเหว่ย ตรงยอดเขำเรียกว่ำเกอฉวนเจียน
เหลยอวี่หันหลังพิงต้นเหมยโบรำณที่ลำต้นเหมือนฉิวตัวหนึ่ง ยก สองแขนกอดอก มองแขกไม่ได้รับเชิญคนนั้น นำงไม่มีสีหน้ำดีใดๆ ให้เห็น “หวังซิ่ง เจ้ำมำทำอะไร?”
นักพรตเฒ่ำร่ำงเล็กเตี้ยค้อมเอวลงเล็กน้อย วำงกล่องหูหิ้วไว้ข้ำง เท้ำ เอ่ยว่ำ “ผินเต้ำมำที่นี่เพื่อโน้มน้ำวเจ้ำว่ำอย่ำได้ลำกเอำสี่มณฑล เล็กเข้ำไปอยู่ในสถำนกำรณ์วุ่นวำยของใต้หล้ำ ไม่คุ้มกันหรอกนะ”
เหลยอวี่หลุดหัวเรำะพรืด “ทะเลสำบแห่งหนึ่งแบ่งออกเป็ นสอง ส่วน เจ้ำมำยุ่งอะไรกับข้ำด้วย? ข้ำเองก็จะแนะนำเจ้ำสักคำว่ำ เลี้ยง ห่ำนก็คือเลี้ยงห่ำน อย่ำมำยุ่งกับเรื่องของคนอื่น ระวังจะเกิดปัญหำ ขัดแย้งภำยใน นั่นจะยิ่งไม่คุ้มค่ำ”
ผู้เฒ่ำไม่สนใจคำข่มขู่ของเหลยอวี่ เขำขยับสำยตำมองไปทำง นักพรตหญิงต่ำงถิ่นแล้วพูดเรื่องของตัวเองต่อไปว่ำ “แล้วก็ขอแนะน ำ สหำยเสิ่นโหลวสักคำ กลับไปแล้วก็ไปโน้มน้ำวสกุลหยำงหงหนงด้วย ว่ำ บุญบำรมีร ้อยปีได้มำอย่ำงไม่ง่ำย อย่ำได้ท ำอะไรโดยใช ้อำรมณ์ เดี๋ยวจะกลำยเป็ นว่ำนึกจะหำยก็หำยไปทั้งอย่ำงนั้น”
หยำงชิงพยักหน้ำด้วยสีหน้ำเป็ นธรรมชำติ “ประโยคนี้ของสหำย ไท่อี๋ ข้ำจะต้องน ำไปต่อบอกที่ตระกูลแน่”

เหลยอวี่หัวเรำะหยัน “นี่กลับประหลำดมำกแล้ว เจ้ำกับเจ้ำ ลัทธิอวี๋ไม่มีมิตรภำพส่วนตัวใดๆ หำกจ ำไม่ผิดล่ะก็ ดูเหมือนพวกเจ้ำ จะมีควำมแค้นส่วนตัวกันด้วย?”
“มีควำมแค้นส่วนตัวกันจริงๆ”
นักพรตเฒ่ำพยักหน้ำ “แต่เจ้ำก็พูดเองแล้วนี่ว่ำ คือควำมแค้น
ส่วนตัว”
หยำงชิงยิ้มถำม “สหำยไท่อี๋ ข้ำค่อนข้ำงสงสัยว่ำ เจ้ำคิดแบบนี้ หรือ?”
นักพรตเฒ่ำเอ่ยอย่ำงตรงไปตรงมำว่ำ “ง่ำยมำก ข้ำไม่คิดว่ำใน ใต้หล้ำแห่งนี้จะมีใครสำมำรถเข้ำมำแทนที่เจ้ำลัทธิอวี๋ได้ ในเมื่อไม่ว่ำ ใครก็มำแทนที่ไม่ได้ ถ้ำอย่ำงนั้นก็อย่ำสร ้ำงควำมวุ่นวำยเลย ใต้หล้ำ วุ่นวำยเมื่อไหร่ก็จะต้องมีคนตำย อีกทั้งยังจะมีคนตำยเยอะมำกด้วย”
หยำงชิงพยักหน้ำ “เข้ำใจแล้ว”
เหลยอวี่หัวเรำะหึหึ “พูดอย่ำงตรงไปตรงมำ ข้ำก็ค่อยเข้ำใจ ภำษำคนหน่อย พอดีกับที่ข้ำเองก็สงสัยใคร่รู ้เรื่องนี้ ในเมื่อเจ้ำมำแล้ว ก็จะถำมเจ้ำเลยแล้วกัน”
นักพรตเฒ่ำเอ่ย “ถำมมำเถอะ หำกรู ้ข้ำจะตอบ”
เหลยอวี่ยกฝ่ ำมือข้ำงหนึ่งขึ้นเช็ดปำก “เจ้ำอำศัยอะไรมำยุ่งกิจ ธุระในบ้ำนของทะเลสำบเหลยเจ๋อข้ำ?”

“มีสิ่งที่ให้อำศัยไม่น้อยเลยล่ะ”
นักพรตเฒ่ำเอ่ย “อำศัยว่ำชีวิตนี้ผินเต้ำเรียนวิชำไฟ วิชำน้ำ วิชำดิน วิชำยันต์ วิชำสำยฟ้ ำและวิชำกระบี่ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่ง ควำมสำมำรถที่ข้ำเชี่ยวชำญคือวิชำปรำบสิ่งอัปมงคล”
เหลยอวี่แสร ้งทำท่ำตกตะลึง “กูไหน่ในเพิ่งรู ้นะนี่ว่ำเพื่อนบ้ำน อย่ำงเจ้ำเป็ นวิชำมำกมำยขนำดนี้ ถ้ำอย่ำงนั้นข้ำก็ยิ่งสงสัยแล้วสิ ทำไมเจ้ำหวังซึ่งไม่ไปคว้ำตำแหน่งเจ้ำลัทธิแห่งป๋ ำยอวี้จิงมำเป็ นดู เล่ำ?”
นักพรตเฒ่ำยังคงพูดอย่ำงตรงไปตรงมำว่ำ “ไม่อำจเป็ นเจ้ำลัทธิ ของป๋ ำยอวี้จิงได้ แต่ดูแลอำณำเขตของสี่มณฑลเล็กคิดดูแล้วกลับ
มำกพอเหลือแหล่”
สำยตำของเหลยอวี่แข็งกร ้ำว ยืดเอวขึ้นตรง ในเมื่อเป็ นเช่นนี้ มำ ก็มำแล้ว ถ้ำอย่ำงนั้นก็อย่ำคิดจะจำกไปอีกเลย พอดีกับที่จะได้ชั่ง น้ำหนักว่ำนักพรตไท่อี๋ผู้นี้มีน้ำหนักกี่มำกน้อย
หยำงชิงยิ้มเอ่ย “ไม่สู้รอให้เกิดเรื่องก่อนแล้วค่อยตัดสินใจอีกที ก่อนหน้ำนั้นก็ให้เหมือนอย่ำงที่สหำยไท่อี๋พูด พวกเรำอย่ำได้ก่อ ควำมวุ่นวำยกันเลย”
นักพรตเฒ่ำพยักหน้ำ “ทำงฝั่งของข้ำไม่มีปัญหำ ต้องดูที่ควำม ต้องกำรของเจ้ำแห่งทะเลสำบเหลยแล้ว”

หลีกเลียงไม่ให้สองฝ่ ำยพูดไม่เข้ำหูกันค ำเดียวก็ลงมือต่อสู้กัน อย่ำงดุเดือด หยำงชิงจำต้องเป็ นแขกที่ชิงแย่งบทบำทเป็ นเจ้ำบ้ำน ด้วยกำรยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “โปรดอภัยที่ไม่ส่งแขก”
นักพรตเฒ่ำเอ่ยเตือน “สหำยเสิ่นโหลวจำไว้ว่ำจะต้องนำควำม ไปบอกสกุลหยำงหงหนงด้วย”
หยำงชิงพยักหน้ำรับด้วยรอยยิ้ม
เรือนกำยของนักพรตเฒ่ำเปล่งวูบหำยไป แต่กลับทิ้งกล่องหูหิ้วที่ วำงไว้ข้ำงเท้ำใบนั้นเอำไว้
เหลยอวี่มั่นใจว่ำอีกฝ่ ำยออกไปจำกอำณำเขตทะเลสำบเหล ยเจ๋อของตัวเองแล้วก็ส่ำยหน้ำ “ตำเฒ่ำผู้นี้เป็ นวีรบุรุษที่หมดพลังใจ ยิ่งมีชีวิตก็ยิ่งถอยหลังลงคลองจริงๆ”
หยำงชิงยิ้มเอ่ย “คำกล่ำวนี้ของเจ้ำขัดแย้งกันเองนะ”
เหลยอวี่แค่นเสียงเย็นชำ ยกเท้ำกระทืบกล่องหูหิ้วไม้ที่มีสำมชั้น ใบนั้นจนแหลกอำหำรเลิศรสในกล่องอำหำรพลันร่วงกระจำยเต็มพื้น นำงเอ่ยอย่ำงขันๆ ปนฉุนว่ำ “อำหำรน้อยนิดแค่นี้ เหล่ำเหนียงจะกิน อิ่มหรือ? ยัดซอกฟันยังไม่พอด้วยซ้ำ”
หยำงชิงเอ่ย “ควำมหมำยของหวังซึ่งเรียบง่ำยมำก โน้มน้ำวพวก เรำว่ำอย่ำได้กินอิ่มว่ำงงำนแล้วไม่มีอะไรท ำ จะท ำอะไรต้องประมำณ ก ำลังตัวเองให้ดี”

เหลยอวี่เงียบงัน เช่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
หยำงชิงกล่ำว “ไม่ต้องเสียใจภำยหลัง ต่อให้เมื่อครู่นี้ข้ำยินดีลง มือช่วยเหลือ พวกเรำก็ยังรั้งตัวเขำไว้ไม่ได้อยู่ดี”
นำงถอนหำยใจเบำๆ
ตระกูลและพื้นที่ประกอบพิธีกรรมจวนเซียนที่เป็ นอย่ำงสกุลหยำง หงหนงและต ำหนักหัวหยำงภูเขำตี้เฝ่ ย มีอยู่เยอะมำก
เพียงแต่ว่ำคงเป็ นเพรำะเต้ำกวำนอย่ำงหวังซิ่งไท่อที่อยู่นอกป๋ ำ ยอวี้จิงก็มีอยู่เยอะมำกเช่นเดียวกัน
เจ้ำลัทธิสำมท่ำนของป๋ ำยอวี้จึงผลัดกันดูแลใต้หล้ำมืดสลัวเป็ น เวลำร ้อยปี ในมือกุมอ ำนำจตัดสินเป็ นตำย
เจ้ำลัทธิใหญ่โค่วหมิง หำกเจอเรื่องกับเรื่องหรือคนที่จะฆ่ำหรือไม่ ฆ่ำก็ได้ เขำต้องไม่มีทำงฆ่ำแน่นอน นอกจำกจะไม่ฆ่ำแล้ว โค่วหมิงจะ ยังอบรมสั่งสอนคนผู้นั้นด้วยตัวเอง ให้อีกฝ่ ำยท ำควำมดีชดใช ้ ควำมผิด
ยกตัวอย่ำงเช่นจำงเข่อจิ่วฉำยำ “หนีกู่” เจ้ำนครคนก่อนของ นครอวี้เซียว ลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเว่ยฮูหยินรองเจ้ำนครของ นครหนันหัว ต่ำงก็อยู่ในกลุ่มคนเหล่ำนี้
เจ้ำลัทธิรอง จะฆ่ำหรือไม่ฆ่ำก็ได้ ย่อมต้องฆ่ำ

เจ้ำลัทธิสำมลู่เฉิน ฆ่ำหรือไม่ฆ่ำ ขึ้นอยู่กับอำรมณ์ของเขำ เท่ำนั้น
เหลยอวี่พลันมีท่ำทีตกตะลึงและตื่นตระหนก เพรำะจู่ๆ ก็เห็นว่ำ น้ำตำไหลอำบเต็มใบหน้ำของสหำยรัก
“หยำงชิง เจ้ำร ้องไห้ท ำไม?”
หยำงชิงคืนสติ นำงเองก็อึ้งตะลึงไป ยื่นนิ้วไปเช็ดน้ำตำ เอ่ยเยำะ เย้ยตัวเองว่ำ “นึกถึงเรื่องเก่ำๆ ที่ไม่ค่อยน่ำอภิรมย์เท่ำใดนัก”
เหลยอวี่ทำท่ำจะพูดไม่พูด แต่สุดท้ำยก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมำ
เพรำะนำงรู ้ว่ำปีนั้นกำรที่หยำงชิงออกมำจำกสกุลหยำงหงหนง ไปบุกเบิกหอเซียนไห่
ซำนที่หอโส่วซำนก็เพื่ออยู่ให้ห่ำงจำกสถำนที่แห่งควำมเสียใจที่ พอเห็นข้ำวของก็ชวนให้นึกถึงคนแห่งนั้น
ปมในใจเพียงหนึ่งเดียวของหยำงชิงก็คือน้องชำยแท้ๆ คนนั้น ของนำง สองพี่น้องเติบโตมำด้วยกันตั้งแต่เด็ก สนิทกันมำก เรื่อง อย่ำงกำรสอนให้รู ้จักตัวอักษรอ่ำนหนังสือสอนกำรอยู่ร่วมกับคนอื่น ในสังคม ล้วนเป็ นพี่สำวอย่ำงหยำงชิงที่ช่วยสอนให้ ภำยหลังน้องชำย ไปฝึ กตนอยู่ที่ภูเขำตี้เฝ่ ยก็เป็ นนำงที่คุ้มกันเขำไปส่งถึงตำหนัก หัวหยำง ครั้งแรกที่เขำออกไปฝึกประสบกำรณ์ อันที่จริงหยำงชิงก็ คอยปกป้ องมรรคำให้เขำอยู่อย่ำงลับๆ บำงครั้งที่ท ำควำมผิดเล็กน้อย อำจำรย์อย่ำงเกำกูไม่เคยตัดใจพูดแรงๆ กับเขำได้ลง ล้วนเป็ นหยำง

ชิงที่สั่งสอนเขำต่อหน้ำหรือไม่ก็ส่งจดหมำยไปสั่งสอน…..นี่ก็คงจะเป็ น ดั่งคำกล่ำวที่ว่ำพี่สำวคนโตเหมือนมำรดำกระมัง
หยำงชิงพูดด้วยสีหน้ำหม่นหมอง “เมื่อครู่ที่ข้ำใจลอยไป ได้เห็น ภำพที่พร่ำเลือนภำพหนึ่ง”
เหลยอวี่ถำมอย่ำงตรงไปตรงมำว่ำ “เห็นเรื่องในอนำคตหรือ?”
หยำงชิงลังเลอยู่เล็กน้อย “บอกได้ยำก มันมีควำมซับซ ้อนมำก ยำกจะอธิบำยได้อย่ำงชัดเจน”
เหลยอวี่ยิ้มกว้ำง “ไม่เป็ นไร แค่ลองพูดมำก็พอ เจ้ำเห็นอะไร?”
หยำงชิงเอ่ยเสียงเบำ “ดอกไม้บนภูเขำบำนสะพรั่ง สำยน้ำไหล ดุจเปลวเพลิง”
นักพรตเฒ่ำที่ออกไปจำกยอดเขำเหมยเฟิ งไม่ได้ไปที่เกำะหมู่ ซำนที่เป็ นพื้นที่ประกอบพิธีกรรม แต่กลับไปที่ริมแม่น้ำซินอัน ผู้เฒ่ำ เลี้ยงห่ำนขำวไว้ที่นี่หลำยตัว
นักพรตเฒ่ำพลันเบิกตำกว้ำง เอ่ยอย่ำงเดือดดำลว่ำ “สวีซวี หยวน เจ้ำตะพำบทีสมควรโดนแทงพันครั้ง เอำห่ำนขำวของข้ำผู้ อำวุโสคืนมำ!”
ครู่หนึ่งต่อมำ นักพรตเฒ่ำก็ยิ่งโมโหหนักกว่ำเก่ำ กวำดตำมอง ไปรอบด้ำน โจรขโมยห่ำนผู้นั้นเผ่นหนีไปไม่เหลือเงำนำนแล้ว ผู้เฒ่ำ ก่นด่ำอย่ำงขุ่นแค้น ร ้อนใจจนกระทืบเท้ำ “เจ้ำมันไม่ใช่คน เจ้ำมัน

ไม่ใช่คน ถึงกับขโมยไปไม่ใช่แค่ตัวเดียว มำรดำข้ำเอ๋ย สำมตัว สำม ตัวเลยนะ อุตส่ำห์มอบตำรำเล่มที่สำมให้เจ้ำด้วยควำมหวังดี แต่เจ้ำ กลับตอบแทนผู้ถ่ำยทอดมรรคำเช่นนี้ ตอนนั้นหำกไม่เป็ นเพรำะเห็น ว่ำหน้ำตำของเจ้ำเหมือนนำงอยู่หลำยส่วน ข้ำผู้อำวุโสก็ไม่มีทำงให้ เจ้ำผ่ำนเข้ำประตูมำหรอก…ไม่ควรจะไปพบสตรีผู้นั้นที่เหมยเฟิงจริงๆ เผลอแป๊ บเดียวก็ถูกขโมยขึ้นบ้ำนเสียแล้ว ไม่ควรทำอย่ำงนั้นเลย ไม่ ควรท ำอย่ำงนั้นเลย สหำยทั้งสำมท่ำน เป็ นข้ำที่ผิดต่อพวกเจ้ำแล้ว…”
ถ้ำสวรรค์ชิงหนี บนเส้นทำงของเนินเขำหม่ำนแจว๋ ดอกกุ้ยร่วง โรยดุจสำยฝน
คุณชำยที่หน้ำตำออกไปทำงอ่อนหวำน มือหนึ่งกุมคอของห่ำน ขำวตัวใหญ่ตัวหนึ่งอีกมือหนึ่งก็กำห่ำนอีกสองตัวไว้แน่น
คนหนุ่มคลี่ยิ้มสดใส ตะโกนเสียงดังว่ำ “พี่หญิงใหญ่ เรียกพี่หญิง รองมำ วันนี้พวกเรำมำก่อไฟเปิดเตำตุ๋นห่ำนกินกันเถอะ!”
สวีเหมียนเจ้ำของถ้ำสวรรค์มำปรำกฏตัวอยู่ข้ำงกำยเขำ เอ่ย อย่ำงอ่อนใจว่ำ “ซวี่หยวน เจ้ำทำตัวเป็ นลูกศิษย์ที่ไม่ได้รับกำรบันทึก ชื่อของคนเขำอย่ำงนี้หรือ?”
คนหนุ่มชูห่ำนขำวที่กระพือปีกไม่หยุดขึ้นสูง รำวกับต้องกำรใช ้ มันมำข่มขู่สวีเหมียนผู้เป็ นพี่สำว
สวีเหมียนโบกมือ “ดื้อมำตั้งแต่เด็กจริงๆ”

สวีอิงหนิงเดินทำงจำกพื้นที่มงคลเทียนหร่ำงมำถึงที่แห่งนี้อย่ำง รวดเร็ว พอเห็นภำพนี้ก็หลุดข ำอย่ำงอดไม่อยู่ นำงไม่เหมือนกับสวีเห มียน เปิดปำกยิ้มเอ่ยทันทีว่ำ “ทำได้ดี”
สวิซวีหยวนยิ้มตำหยี “ต่อให้พี่หญิงรองจะพูดอย่ำงนี้ แต่ข้ำก็ยัง ชอบพี่หญิงใหญ่มำกกว่ำนิดหน่อย”
สวีอิงหนิงดีดหน้ำผำกน้องชำยเบำๆ “เจ้ำเด็กกวนโอ้ยนี่”
สวิซวี่หยวนเอ่ย “พี่หญิงใหญ่ พี่หญิงรอง ข้ำคุยกับหลัวอี๋และอู่สี่ แล้ว พวกเขำต่ำงก็ไม่ยินดีจะให้จูเสวียนแห่งยงโจวท ำนำยชะตำดีร ้ำย ของมณฑลอื่นโดยพลกำร ข้ำยังลังเลอยู่ว่ำจะเดินทำงเลียบลำน้ำ ใหญ่เส้นนั้นไปเยือนรำชสำนักอวี๋ฝูสักรอบดีหรือไม่”
สวีเหมียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฟังคำเตือนจำกพี่เถอะ อย่ำได้ไปลุยน้ำขุ่นบ่อนั้นเลย”
สวี่อิงหนิงยิ้มเอ่ย “เจออินโหวแห่งแคว้นโย่วซำนอย่ำงอู่สี่ผู้นี้ กว่ำ จะได้เป็ นไท่ซ่ำงหวง มีวันเวลำที่สุขสบำยอยู่ในมณฑลเพ่ยโจได้ไม่ ง่ำย แน่นอนว่ำต้องไม่ยินดีจะให้แม่นำงน้อยอย่ำงจูเสวียนตัดกิ่งต้น กำรบูรเก่ำแก่ หำกว่ำเป็ นมงคลก็ถือเป็ นกำรเพิ่มบุปผำลงบนผ้ำแพร ให้กับเพ่ยโจว แต่หำกเป็ นลำงร ้ำยล่ะ จะท ำอย่ำงไร? เอ่ยประโยคที่ไม่ น่ำฟังสักหน่อย ต่อให้เดิมทีโชคชะตำของมณฑลจะไม่ได้เลวร ้ำย แต่ กลับถูกก่อกวนจนกลำยเป็ นร ้ำยเสียได้ นับแต่โบรำณมำ ค ำท ำนำย และบทเพลงที่เด็กๆ ร ้องกันมีมำกมำยขนำดนั้น มีจริงมีเท็จกี่มำก

น้อย ใครเล่ำจะแยกออกได้อย่ำงชัดเจน? หำกจูเสวียนใจดำกว่ำนี้อีก สักหน่อย หึ ตลอดทั้งมณฑลเพ่ยโจวก็ต้องอลหม่ำนวุ่นวำยกันแล้ว กว่ำอู่สี่จะอำศัยศำสตร ์กำรวำงกลยุทธ ์ของสิงห์ร ้ำยที่มีควำมเห่อเหิม ทะเยอทะยำนทำให้เพ่ยโจวมั่นคงได้ไม่ใช่เรื่องง่ำย ถึงกับยอมรับใน สถำนะผู้นำของแคว้นโย่วซำน ถือว่ำอู่สี่เก็บอำรมณ์ได้ดีมำกแล้ว หำกเปลี่ยนเป็ นคนทั่วไป ป่ำนนี้คงยกทัพบุกไปฆ่ำถึงศำลโอ่วเสินแล้ว ส่วนหลัวอี๋ คำดว่ำเขำเองก็น่ำจะเห็นแก่หน้ำของพี่น้องร่วมสำบำน อย่ำงเจ้ำถึงได้ยอมคล้อยตำมอู่สี่ รำชวงศ์เหิงหยำงไม่ได้เป็ นหนึ่งในสี่ มณฑล เขำที่มีฉำยำว่ำ “ฮว่อกวำน” ยังมีสถำนะเป็ นฮ่องเต้ผู้บุกเบิก แคว้นด้วย ปีนั้นได้สถำนะนี้มำอย่ำงไร? พลทหำรเล็กๆ คนหนึ่งที่อยู่ ระดับต่ำสุดในกองทัพ แต่กลับเช่นฆ่ำเปิดเส้นทำงเลือดมำทีละก้ำว จนได้นั่งลงบนบัลลังก ์มังกร”