กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1073.3 น้ำใสภูเขำเขียวบุปผำบำนสะพรั่ง

เหยำชิงมักจะถูกนครชิงชุ่ยเชิญให้ไปถกมรรคำถ่ำยทอด บทเรียนอยู่เป็ นประจ ำ
ส่วนเจ้ำลัทธิลู่ที่ถูกเรียกขำนว่ำ “เหยำชิงน้อยแห่งป๋ ำยอวี้จิง” ก็ จะต้องไปช่วยให้กำรสนับสนุนทุกครั้ง หำกไม่ตบมือแรงๆ ก็ร ้อง ตะโกนให้ก ำลังใจเสียงดัง
กำรกระทำที่สร ้ำงชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใต้หล้ำที่สุดของเหยำชิง แน่นอนว่ำไม่ใช่ยศเสนำบดีรูปงำม แต่เป็ นกำรสังหำรสำมอสุภะบน เส้นทำงกำรฝึกตนของตัวเขำเอง อีกทั้งยังไม่ใช่กำรสังหำรสำมอสุภะ มำเพื่อซ่อมแซมแก้ไขให้จิตแห่งมรรคำสมบูรณ์แบบ
แต่เป็ นกำรผ่ำเปิดจิตแห่งมรรคำที่บริสุทธิ์ดวงหนึ่งสร ้ำงเขียนสละ ศพสำมตนได้ส ำเร็จ เป็ นเหตุให้เซียนสละศพทุกตน นอกจำกแค่มิ อำจหลอมจิตหยำงกำยนอกกำยได้แล้ว กลับมีจิตหยินทุกคน
เซียนสละศพทั้งสำมที่ “เป็ นตัวของตัวเอง” อย่ำงสมบูรณ์แบบ ภำยในเวลำร ้อยปีต่ำงก็กลำยเป็ นผู้ฝึกลมปรำณห้ำขอบเขตบน บวก กับที่มีจิตหยินจึงเท่ำกับว่ำเหยำชิงมี “ร่ำงจ ำแลง” หกร่ำง
บวกกับจิตหยินและจิตหยำงนอกเหนือจำกร่ำงจริงของตัวเหยำ ชิงเองก็เท่ำกับว่ำเขำได้ครอบครอง ‘ร่ำงแยก’ ถึงแปดร่ำง

ว่ำกันว่ำเหยำชิงยังมียันต์ใหญ่อยู่ในกำรครอบครองอีกสองแผ่น แผ่นหนึ่งคือยันต์ที่มรรคำจำรย์เต๋ำมอบให้ด้วยมือตัวเอง และยังมี ยันต์สำมภูเขำอีกแผ่นหนึ่งที่เจ้ำลัทธิใหญ่แห่งป๋ ำยอวี้จึงเป็ นผู้สร ้ำง ขึ้นมำ เหยำชิงได้รับผลประโยชน์มหำศำล มีควำมชำนำญอย่ำงยิ่ง
เหยำชิงหยิบ “ซู่เวิ่น” เล่มที่สองซึ่งพิมพ์อย่ำงหยำบๆ ขึ้นมำ ตำรำเล่มนี้เขำซื้อมำตอนที่ไปขอศึกษำต่อเมื่อครั้งยังเยำว์ ปี นั้น จ่ำยเงินสำมเฉียนเพื่อซื้อตำรำเล่มนี้มำ และยังเป็ นเงินที่เหยำชิงเก็บ ออมอย่ำงประหยัด
อ่ำนหนังสืออยู่พักหนึ่ง เหยำชิงก็เลิกเปลือกตำขึ้นมองไปยังทิศ ไกล ด้ำนนอกค่ำยกลใหญ่คือเทือกเขำที่ทอดยำวติดกันเป็ นสำยสี เขียวขจี ลำคลองใหญ่สำยหนึ่งเลื้อยลดคด เคี้ยวประหนึ่งด้ำยที่ร ้อย ผ่ำนเข็ม
ดึงสำยตำกลับมำแล้วเหยำชิงก็หยิบตะเกียบขึ้น เริ่มดื่มเหล้ำกิน อำหำร
ไม่รู ้ว่ำโลกมนุษย์ในอนำคตจะมีใครที่โอบกอดฟ้ ำครำมกลม กว้ำง
สิบสี่มณฑลของมืดสลัว ถึงอย่ำงไรจวนเซียนลัทธิเต๋ำที่เป็ นใหญ่ เพียงหนึ่งเดียวในมณฑลแห่งหนึ่งก็มีจำนวนน้อยมำก สถำนกำรณ์ ส่วนใหญ่คือจวนเซียนสองแห่งคุมเชิงกันหรือไม่ก็เป็ นพื้นที่ประกอบ

พิธีกรรมอันดับหนึ่งมีมำกมำยก่ำยกอง ทว่ำแต่ละแห่งล้วนไม่ได้อยู่ใน อันดับสุดยอด
ยกตัวอย่ำงเช่นจู้โจวที่มีนักพรตอยู่มำกมำยซึ่งมีภูเขำไฉ่โซวและ ตำหนักชิงสือหนึ่งในศำลบรรพจำรย์สำยยันต์ของลัทธิเต๋ำอยู่พร ้อม กัน โยวโจวมีต ำหนักหัวหยำงภูเขำตี้เฝ่ ยถ่วงดุลอ ำนำจอยู่กับสกุลห
ยำงหงหนงและหอโส่วซำน
หย่งโจวมีพรรคเซียนจั้งกับภูเขำปิงเจี่ย ไม่ว่ำใครก็อยำกจะกด หัวของอีกฝ่ำยเอำไว้
และเนื่องจำกช่วงนี้ภูเขำปิงเจี่ยมีปรมำจำรย์ใหญ่สองคนที่เลื่อน ขั้นติดอันดับสิบคนด้ำนวรยุทธปรำกฏตัวขึ้นมำพร ้อมกัน กำลังอยู่ ในช่วงมีหน้ำมีตำ จึงถูกคนมีใจยกเรื่องเก่ำมำพูดอีกครั้ง เพรำะเรื่อง เดียวที่ภูเขำปิงเจี่ยถูกคนประนำมก็คือปีนั้นพวกเขำคือสำนักใหญ่ เพียงหนึ่งเดียวที่เป็ นพันธมิตรกับซ่งเหมำหลูผู้น ำของ “โจรขโมย ข้ำว” และก่อนที่ “เรื่องรำวจะถูกเปิดโปง” ก็ถึงกับฉีกสัญญำกะทันหัน เลือกที่จะนิ่งดูดำยมองเต้ำกวำนมำกมำยของสำยโจรขโมยข้ำว ถูกป๋ ำยอวี้จิงที่ยกกองกำลังไปเอำผิดซึ่งหำกโทษแรงหน่อยก็ถูก สังหำร โทษเบำหน่อยก็ถูกจับขังหรือไม่ก็ถูกตัดชื่อออก มิอำจเป็ น เต้ำกวำนที่ถูกดึงตัวมำใช ้งำนได้อีกตลอดกำล
ต้องรู ้ว่ำในหย่งโจวที่อำณำบริเวณกว้ำงขวำง โชคชะตำน้ำเป็ น ใหญ่เพียงหนึ่งเดียว มีค ำเล่ำลือกันว่ำยำมที่สำยโจรขโมยข้ำวรุ่งเรือง ที่สุดก็มีนักพรตที่ได้รับธรรมโองกำรส่วนตัวมำกถึงหนึ่งล้ำนคน!

แยนโจวในอดีต สำนักต้ำเฉำและภูเขำเหลี่ยงจิงคือศัตรูคู่แค้น กัน แน่นอนว่ำทุกวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เรียกได้ว่ำฟ้ ำ เปลี่ยนสีไปแล้ว
แยนโจวในทุกวันนี้ ถึงขั้นพูดได้ว่ำเป็ นใหญ่เพียงหนึ่งเดียวตำม ควำมหมำยที่เข้มงวดยิ่งกว่ำมณฑลแห่งใดทั้งสิ้น
ระหว่ำงที่เจ้ำสำนักสวีเจวี้ยนจับมือกับคนรักเจำเกอปิดด่ำนไป พร ้อมกัน อันที่จริงทั้งสำนักต้ำเฉำและภูเขำเหลี่ยงจิงต่ำงก็สร ้ำง สำนักเบื้องล่ำงกันแล้ว ก็แค่ว่ำยังไม่ได้แขวนภำพเหมือนของบรรพ จำรย์ ยังไม่ได้ส่งเทียบเชิญไปให้ใคร
เหยำชิงหัวเรำะ หันหน้ำไปมองทำงหน้ำประตูใหญ่ของถ้ำ
กำรกระทำนี้ของเจำเกอเป็ นทั้งกำรตัดชุดแต่งงำนให้ผู้อื่น แล้วก็ ถือว่ำเป็ นกำรตัดชุดแต่งงำนให้ตัวเองด้วยหรือไม่?
แผนกำรทั้งหมดที่นำงวำงเอำไว้ก็ล้วนเพื่อช่วยให้คนรักอย่ำงสวี เจวี้ยนชิงน ำไปก่อนหนึ่งก้ำว แย่งชิงตำแหน่งหนึ่งไว้ล่วงหน้ำ
เพรำะถึงอย่ำงไรที่ใต้หล้ำไพศำลแห่งนั้นก็มีวิญญูชนจงขุยโผล่ มำที่ใบถงทวีป
น้อยครั้งนักที่เหยำชิงจะเลื่อมใสใคร แต่สหำยฟูคำนผู้นี้ทำให้ เหยำชิงต้องหันมำมองนำงเสียใหม่จริงๆ ฝึกตนอย่ำงยำกล ำบำกจน ได้ขอบเขตบินทะยำนขั้นสูงสุด แต่พอคิดจะทิ้งก็ทิ้งไปได้ง่ำยๆ

และนี่ก็เป็ นเหตุผลเพียงหนึ่งเดียวที่เหยำชิงยอมแหกกฎมำช่วย เฝ้ ำด่ำนให้ผู้อื่น
หำไม่แล้วกำรที่เขำเข้ำมำข้องเกี่ยวเรื่องของแยนโจวเช่นนี้ จะต้องถูกวังอวี้ชิงของป๋ ำยอวี้จิงจดลงบัญชีอย่ำงแน่นอน
นี่เป็ นเรื่องใหญ่ที่จะส่งผลกระทบลึกล้ำยำวไกล
บำงทีอำจเกี่ยวพันไปถึงกำรถือกำเนิดของผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่ คนหนึ่งในอนำคต
วันนี้คู่รักที่อำยุต่ำงกันมำก ขอบเขตก็ยิ่งต่ำงกันจับมือกันเดิน ออกจำกด่ำน
นักพรตหญิงเจำเกอที่มีฉำยำว่ำ “ฟู่ คำน” หน้ำซีดขำวเล็กน้อย นำงยอบกำยคำรวะ “รบกวนเสนำบดีรูปงำมแล้ว”
นำงขอบเขตถดถอยอีกครั้ง ตอนนี้ถึงกับเป็ นแค่ผี…ขอบเขต โอสถทองเท่ำนั้นแล้ว
ย้อนกลับมำมองสวีเจวี้ยน กลับเป็ นขอบเขตบินทะยำนขั้น สมบูรณ์แบบ มีควำมเป็ นไปได้อย่ำงยิ่งว่ำยังยืนอยู่ตรงธรณีประตูของ มหำมรรคำเส้นนั้นแล้วด้วย
เหยำชิงลุกขึ้นยืน ยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “ไม่มีอะไรหรอก ภูเขำไม่ เคลื่อนไหวสำยน้ำไหลรินช่วยคนอื่นก็เหมือนช่วยตัวเอง”

กำรปกป้ องด่ำนในครั้งนี้ อันที่จริงกลับผ่อนคลำยอย่ำงมำก แน่นอนว่ำกำรปกป้ องด่ำนครั้งนี้มีเหยำชิงเป็ นแกนหลักที่สำคัญ
ทว่ำนอกจำกนี้แล้ว บรรพจำรย์สองคนที่รับผิดชอบเรื่องกำร สร ้ำงสำนักเบื้องล่ำง ผู้ฝึกตนห้ำขอบเขตบนทุกคนของสองส ำนักต่ำง ก็พำกันมำรวมตัวอยู่ที่ภูเขำแต่ละแห่งของสำนักต้ำเฉำกันแล้ว
ค่ำยกลใหญ่ทับซ ้อนเป็ นชั้นๆ ล้วนถูกเปิดออกทั้งหมด
เงินเทพเซียนที่ต้องเผำผลำญไปเพรำะเรื่องนี้จะนับเป็ นอะไรได้ ปรำณวิญญำณฟ้ ำดินที่ถูกถ้ำแห่งหนึ่งสูบเอำไปอย่ำงบ้ำคลั่งล่ะจะ นับเป็ นอะไร
เหยำชิงกล่ำว “นอกจำกเจ้ำลัทธิลู่ที่เหลือบมองมำทำงนี้สองสำม ครั้งแล้วก็ไม่มีควำมผิดปกติอื่นใดอีก”
ก่อนหน้ำนี้เหยำชิงสัมผัสได้ถึงลำงของกำรลอบมองบำงอย่ำง แล้วก็จริงดังคำด เป็ นเจ้ำลัทธิลู่แห่งป๋ ำยอวี้จิงผู้นั้นจริงๆ
ตอนนั้นหลังจำกที่ถูกเหยำชิงจับได้ เจ้ำลัทธิลู่ยังมีหน้ำมำเอ่ยว่ำ คนมหัศจรรย์ในใต้หล้ำมีมำกมำยขนำดนั้น หรือว่ำมีแค่ผินเต้ำคน เดียวที่จะกินอิ่มว่ำงงำน?!”
เจำเกอขมวดคิ้วน้อยๆ
สวีเจวี้ยนกลับยิ้มเอ่ยว่ำ “มีเสนำบดีรูปงำมช่วยปกป้ องด่ำนให้ ทั้งยังมีเจ้ำลัทธิลุ่มองมำที่นี่ก็ไม่มีข้อผิดพลำดอะไรแล้วจริงๆ”

เหยำชิงพยักหน้ำ
นี่ก็คือเอกลักษณ์เฉพำะตัวของสวีเจวี้ยนแล้ว คำพูดคำจำของ คนผู้นี้ล้วนเป็ นคำพูดจำกใจจริง
คนผู้หนึ่งเป็ นเจ้ำสำนักของสำนักสี่แห่งต้องถือเป็ นวีรกรรมที่ไม่ เคยมีใครท ำได้มำก่อนแต่ในอนำคตจะไม่มีใครท ำได้อีกหรือไม่ ตอนนี้ยังบอกได้ยำก
เหยำชิงกล่ำว “ถ้ำอย่ำงนั้นข้ำก็จะกลับจวนแล้ว”
เจำเกอยิ้มหวำน “ไหนเลยจะมีวิถีกำรรับรองแขกเช่นนี้ งำนพิธี ของสำนักเบื้องล่ำงสองแห่ง ไม่สู้เสนำบดีรูปงำมมำเป็ นผู้ด ำเนินพิธี กำรหลัก?”
เหยำชิงยิ้มกล่ำว “ไหนเลยจะมีวิถีกำรรับรองแขกเช่นนี้ นี่จะ ไม่ใช่กำรตอบแทนบุญคุณด้วยควำมแค้นหรอกหรือ?”
เจำเกอหัวเรำะเสียงดัง
สวีเจวี้ยนก้มหัวคำรวะตำมขนบลัทธิเต๋ำ “ถ้ำอย่ำงนั้นผู้เยำว์ก็ขอ น้อมส่งเสนำบดีรูปงำม”
เหยำชิงพยักหน้ำ เรือนกำยกลำยร่ำงเป็ นสำยรุ ้งที่พุ่งห่ำงไปไกล พันหมื่นลี้ในเสี้ยววินำที
เจำเกอกระตุกชำยแขนเสื้อของสวีเจจี้ยน เอ่ยเสียงเบำว่ำ “ท่ำน พี่ ข้ำเดำว่ำเหยำชิงเลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่แล้ว”

ใบหน้ำของสวีเจวี้ยนเต็มไปด้วยควำมตกตะลึงระคนยินดี “นี่คือ เรื่องดีที่ใหญ่เทียมฟ้ ำเลยนะ ทำไมเจ้ำไม่บอกให้เร็วกว่ำนี้ อย่ำงน้อย ข้ำก็ควรจะเอ่ยแสดงควำมยินดีกับเสนำบดีรูปงำมสักค ำ”
ระหว่ำงที่พูดคุยกัน บุรุษไม่ลืมกุมมือของภรรยำเบำๆ ไว้ด้วย ท่วงท่ำอ่อนโยน จับมืออยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่ำ ไม่ว่ำจะเป็ นหรือตำย
ยงโจวต้นกำรบูรเก่ำแก่หมื่นปี ต้นต้ำชุนแปดพันปี

รำชวงศ์อวี๋ฝู นอกศำลโอ่วเสิน วันนี้มีกำรจัดงำนพิธีใหญ่ผู่เทียน ที่พิธีกำรซับซ ้อนและยิ่งใหญ่อลังกำร
แต่คืนนี้ฮ่องเต้หญิงจูเสวียนที่เป็ นผู้ประกอบพิธีกรรมหลักกลับยัง แอบปลีกตัวจำกควำมวุ่นวำยมำที่ยอดเขำแห่งหนึ่งที่มีตรำผนึกหนำ หนักได้
นำงอยู่ที่นี่ได้แค่หนึ่งชั่วยำมก็ต้องรีบกลับไปที่ศำลโอ่วเสินทันที
ผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตสิบสี่อย่ำงอู๋โจวที่มีฉำยำว่ำ “ไท่อิน” มีวัน เกิดคือวันที่สิบสี่เดือนสี่
พื้นที่ประกอบพิธีกรรมของนำงตั้งอยู่ที่โยวโจว คือภูเขำที่เร ้นลับ แห่งหนึ่งที่กลิ่นอำยแห่งศึกสงครำมแผ่ปกคลุมไปทั่วแผ่นดิน
อุตรกุรุทวีปของใต้หล้ำไพศำลมีภูเขำจงเถียวที่อยู่ทอดยำวจำก เหนือจรดใต้ ยงโจวของใต้หล้ำมืดสลัวก็มีเช่นเดียวกัน แต่รำกภูเขำ

เส้นนี้กลับทอดยำวจำกตะวันออกไปยังตะวันตก ภูเขำบรรพบุรุษมีชื่อ ว่ำภูเขำจิ่วเฟิง
ทว่ำนับตั้งแต่ที่อู๋โจวปิดด่ำนผสำนมรรคำขอบเขตสิบสี่ในปีนั้น ภูเขำลูกนี้ก็ถูกปิดไปนำนแล้ว
เพรำะไม่ได้ปรำกฏตัวมำนำนมำกแล้วจริงๆ คนในโลกจึงพำกัน เข้ำใจผิดคิดว่ำอู๋โจวสละร่ำงไปเกิดใหม่แล้ว
เพรำะถึงอย่ำงไรเรื่องของกำรผสำนมรรคำ ต่อให้จะมีพรสวรรค์ สูงอย่ำงอู๋โจว ตำมผลกำรอนุมำนของป๋ ำยอวี้จิงในปีนั้น อู๋โจวเองก็มี ควำมมั่นใจอยู่แค่หกส่วนเท่ำนั้น
แต่ไม่ว่ำรำชวงศ์หรือแซ่ของแคว้นซึ่งเป็ นที่ตั้งของพื้นที่ประกอบ พิธีกรรมจะมีกำรเปลี่ยนแปลงไปอย่ำงไร ก็ไม่มีใครกล้ำบุกเข้ำมำใน สถำนที่แห่งนี้โดยพลกำร เต้ำกวำนบำงส่วนในประวัติศำสตร ์ที่มีใจ หวังว่ำตัวเองจะโชคดี หวังว่ำจะมำเก็บตกเอำสมบัติไปจำกที่แห่งนี้ได้ หำกไม่อำจเข้ำมำในภูเขำก็ทำลำยตรำผนึกขุนเขำสำยน้ำเป็ นชั้นๆ ได้สำเร็จ ในที่สุดก็ได้เห็นภูเขำจิ่วเฟิง ทว่ำกลับต้องถูกค่ำยกลกระบี่ ที่ทำงำนอย่ำงเงียบเชียบสังหำรตำยในเสี้ยววินำทีเหมือนกันหมดโดย ไม่มีข้อยกเว้น
ในภูเขำไม่มีอำรำมของลัทธิเต๋ำ แต่กลับมีวัดขู่จู๋ซึ่งเป็ นสำยของ นิกำยจิ้งถู่ของลัทธิพุทธอยู่แห่งหนึ่ง

ฮ่องเต้ผู้บุกเบิกแคว้นของรำชวงศ์อวี๋ฝูก็เคยเป็ นภิกษุของวัดแห่ง นี้
ภูมิลำเนำของเขำคือสถำนที่เล็กๆ แห่งหนึ่งที่มีชื่อว่ำซีเทียนเหว่ย อยู่ห่ำงจำกภูเขำลูกนี้ไปไม่ไกลนัก
นักพรตหญิงอ่อนเยำว์คนหนึ่งนั่งขัดสมำธิอยู่บนเบำะ โต๊ะน้ำชำ ตัวเตี้ยที่วำงอยู่เบื้องหน้ำของนำงวำงแท่งไม้ที่ใช ้ในกำรคำนวณไว้ กองใหญ่
เจ้ำหน้ำที่หน่วยกำรคลังคนหนึ่งซึ่งอยู่ในที่ว่ำกำรของกรม กลำโหมรำชวงศ์อวี๋ฝู วันนี้เขำกลับมีคุณสมบัติมำนั่งเผชิญหน้ำกับอู๋ โจวพร ้อมกับฮ่องเต้หญิงจูเสวียน
เขำมองแท่งไม้ไผ่ที่แกะสลักตัวอักษรพวกนั้น เห็นได้ชัดว่ำทำมำ จำกวัตถุดิบธรรมดำทั่วไป ไม่แน่ว่ำอำจฟันมำจำกต้นไผ่ในภูเขำ
อู๋โจวมองฮ่องเต้หญิงอ่อนเยำว์ที่มีท่ำทำงระมัดระวังตัวอย่ำงเห็น ได้ชัด คลี่ยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “วำงใจเถอะ จะให้กำรยืนยันกับเจ้ำก็แล้ว กัน มีข้ำอยู่ที่ยงโจวก็ไม่มีใครมำหำเรื่องเจ้ำได้ ส่วนพวกเขำจะกล้ำ หรือไม่กล้ำ ข้ำไม่อำจรับรองให้ได้แล้ว ข้ำแค่รับรองได้ว่ำพวกเขำมำ ได้แต่จะไม่ได้กลับไป ดังนั้นงำนพิธีใหญ่ผู่เทียนที่เจ้ำเป็ น ผู้ด ำเนินกำรต้องไม่มีทำงพังกลำงคันแน่นอน”
จูเสวียนพยักหน้ำเงียบๆ กำรพูดขอบคุณอีกฝ่ ำยปำกเปล่ำ ไม่มี ควำมจ ำเป็ นเลยจริงๆ

อู๋โจวเหลือบมองไปยังทิศทำงของป๋ ำยอวี้จิง ในเมื่อเจ้ำอวี๋โต้วปฏิ เสธกำรค้ำขำยครั้งนั้น ถ้ำอย่ำงนั้นป๋ ำยอวี้จิงก็มีรำคำที่ต้องจ่ำยบ้ำง
อู๋โจวถอนสำยตำกลับมำ มองไปยังบุรุษวัยกลำงคนที่นั่งอยู่ข้ำง กำยจูเสวียน ถำมว่ำ “ได้ยินมำว่ำเจ้ำเองก็เชี่ยวชำญในเรื่องนี้? ตอน มีชีวิตอยู่เคยท ำสงครำมก็มักจะวำงแผนได้ล่วงหน้ำเสมอ?”
บุรุษยิ้มเอ่ย “มิกล้ำรับ ก็แค่ชื่นชอบ ไม่ได้เชี่ยวชำญ”
ในเรือนพักส่วนตัวที่เมืองหลวงของรำชสำนักอวี๋ฝู บุรุษที่ศึกษำ ดำรำศำสตร ์และกำรพยำกรณ์ด้วยวิธีเสี่ยงทำยและคำนวณ ได้สร ้ำง พื้นที่ประกอบพิธีกรรมที่เร ้นลับแห่งหนึ่งไว้ในห้องหนังสือ ตั้งชื่อให้ว่ำ ป่ำฮว่อจู
อู๋โจวยิ้มเอ่ย “เฉำโจวหู ได้ยินมำว่ำเจ้ำกับนักพรตคนหนึ่งของ อำรำมเสี่ยนหลิงนครหลิงเป่ ำ ตอนมีชีวิตอยู่เคยเป็ นขุนนำงร่วมรำช สำนัก ต่ำงคนต่ำงถนัดในเรื่องพิชัยสงครำมอย่ำงนั้นหรือ?”
เฉำโจวหูตอบ “พรสวรรค์ด้ำนพิชัยสงครำม เขำต่ำงหำกที่วำง กลศึกได้รำวกับเทพเจ้ำถึงขอบเขตสูงสุดแล้ว”
ตำหนักจื่อเกอของนครหลิงเป่ำคล้ำยคลึงกับตำหนักเจิ้นเยว่ของ หอปี้อวิ๋น ตำแหน่งโดดเด่น อีกทั้งใต้อำณัติของตำหนักจื่อเกอยังมี อำรำมเต๋ำในกำรดูแลอีกสำมสิบหกแห่งอำรำมฟ่ ำงหม่ำที่เป็ นหนึ่งใน นั้นก็ดูแลอำรำมเต๋ำอีกมำกมำย อำรำมเสี่ยนหลิงก็คือหนึ่งในอำรำม ทั้งหลำยใต้กำรดูแล ชื่อเสียงไม่โดดเด่น เจ้ำอำรำมคือนักพรตที่

หน้ำตำแก่ชรำ เขำกับคนรักฝึกตนและแต่งต ำรำพิชัยสงครำมกันอยู่ ที่นี่อย่ำงสันโดษ ผู้เฒ่ำที่มีฉำยำว่ำ “เหย้ำซือ” ผู้นี้ บำงครั้งที่ออกไป ข้ำงนอก ในมือมักจะถือไม้เท้ำท ำจำกไม้หลิงโซ่วด้ำมหนึ่งที่มำ จำกกั๋วซำน แต่กลับจะไม่ออกไปจำกอำณำเขตของตำหนักจื่อเกอ
จูเสวียนกล่ำว “หำกจะพูดถึงคุณควำมชอบด้ำนกำรทหำร
อำจำรย์เฉำก็ไม่เป็ นรองอีกฝ่ำยเลย”
บุรุษที่อยู่ข้ำงกำยเคยถูกมองเป็ นจิตวิญญำณแห่งแคว้น เป็ นขุน นำงผู้มีควำมชอบอันดับหนึ่งในกำรขยับขยำยแผ่นดิน ตำยไปแล้วก็ ถูกฮ่องเต้ตั้งสมัญญำนำมย้อนหลังให้ว่ำไท่เว่ย นำมเจินอู่
เฉำโจวหูกับเต้ำกวำนอำรำมเสี่ยนหลิงที่เข้ำไปฝึกตนอยู่ในป๋ ำ ยอวี้จิงด้วยรูปลักษณ์ของวิญญำณวีรบุรุษผู้นั้น คือขุนพลผู้มีชื่อเสียง ของยุคทั้งสองท่ำน ตอนมีชีวิตอยู่มีชื่อเสียงทัดเทียมกัน นำมหลัง ควำมตำยของทั้งสองฝ่ ำยก็เท่ำเทียมกัน แม้แต่ขนำดของสุสำน หลังจำกตำยไปแล้วก็ยังเหมือนกัน
อู๋โจวกระตุกมุมปำก น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยควำมเย้ยหยัน “ถ้ำอย่ำง นั้นคนหนึ่งก็ไร ้เทียมทำนในสงครำมฝ่ ำยใน อีกคนไร ้เทียมทำนใน สงครำมภำยนอกสินะ? ไม่เสียแรงที่เป็ นหยกคู่ของแคว้น”
ใต้หล้ำแต่ละแห่ง แต่ละสมัยแต่ละยุค มีแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงอยู่ใน โลกมนุษย์นับไม่ถ้วนกำรที่อู๋โจวรู ้จักคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ำม ไม่ใช่

เพรำะสิ่งที่อีกฝ่ ำยสร ้ำงไว้ แต่เป็ นเพรำะคำบรรยำยที่มีถึงตัวเองบท หนึ่งที่อีกฝ่ำยเอ่ยตอน “อำยุมำก” แล้ว
ในอดีตอู๋โจวแค่ได้ยินครั้งเดียวก็จำชื่อของคนผู้นี้ได้ทันที
ตอนอำยุน้อยสิบสองสิบสำมปี เป็ นโจรไม่เสียดำยตัว บุ่มบ่ำมไม่ กลัวตำย คือโจรชั้นเลว เจอใครบนถนนก็ฆ่ำ
สิบสี่สิบห้ำลำบำกใจที่จะเป็ นโจร พอจะเห็นโลกกว้ำงมำบ้ำง พบ เจอเรื่องอยุติธรรมบนถนน ไม่พอใจก็ฆ่ำทันที
อำยุยี่สิบปี เป็ นแม่ทัพผู้บัญชำกำร คือโจรชั้นเลิศ ลงสนำมรบ สังหำรศัตรู ตัวเป็ นทหำร เจอโจรฆ่ำโจร
ได้เป็ นแม่ทัพใหญ่ เป็ นขุนพลผู้นำทัพ ใช ้กำรเข่นฆ่ำหยุดยั้งกำร เข่นฆ่ำ ใช ้กระบี่ที่ฆ่ำคนช่วยเหลือคนบนโลก ช่วยเหลือชำวบ้ำนใน กลียุคที่วุ่นวำย
เฉำโจวหูยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “เรื่องรำวร ้อยปีในโลกของคนเป็ นผ่ำน ไปเพียงชั่วลัดนิ้วมือคุณควำมชอบชื่อเสียงกิจกำรผลสำเร็จล้วนมี ขีดจำกัด แล้วนับประสำอะไรกับที่เมื่อเปรียบเทียบกับซิ่วหูแห่งไพศำล มหำสมุทรควำมรู ้แห่งเปลี่ยวร ้ำงแล้ว แม่ทัพบู๊ที่นำทัพทำสงครำม อย่ำงพวกเรำก็เป็ นแค่ผู้กล้ำที่มีคุณควำมชอบอยู่ในช่วงเวลำหนึ่ง สถำนที่หนึ่งเท่ำนั้นจริงๆ