กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1073.4 น้ำใสภูเขำเขียวบุปผำบำนสะพรั่ง

อันที่จริงครั้งนี้จูเสวียนมำที่ภูเขำจิ่วเฟิ งก็เพรำะอยำกจะได้ “ค ำยืนยัน” จำกอู๋โจวสองประโยค ตอนนี้นำงได้ยินแค่ประโยคเดียว เท่ำนั้น เป็ นเหตุให้จูเสวียนยังไม่ยินดีขอตัวลำกลับไป

อู๋โจวทยอยสัมผัสได้ถึงควำมผิดปกติของสองสถำนที่ไล่เลี่ยกัน ที่หนึ่งคือยำซำนหรู่โจว อีกที่หนึ่งอยู่ที่สำนักต้ำเฉำแยนโจว

สถำนที่หลังยังอยู่ในกำรคำดกำรณ์ของอู๋โจว แต่สถำนที่แรก กลับค่อนข้ำงจะน่ำประหลำดแล้ว นักพรตจู้โจวของพื้นที่ประกอบ พิธีกรรมจินถงผู้นั้น ไฉนถึงไม่ถูกกับหลินเจียงเซียนได้ล่ะ?

อันที่จริงนอกจำกหลอมวัตถุแล้ว อู๋โจวยังเชี่ยวชำญในกำร ศำสตร ์กำรค ำนวณและกำรมองฟ้ ำด้วย

ขอแค่คุณสมบัติดีพอ ไม่ว่ำอะไรก็เรียนรู ้ได้เร็ว คนอื่นได้แต่ อิจฉำเท่ำนั้น

ผู้ฝึกตนของมืดสลัวที่ถูกนำงมองเป็ นสหำยบนเส้นทำงกำรฝึ ก ตนมีน้อยจนนับนิ้วได้ คนหนึ่งในนั้นก็มีจูโหม่วเหรินแห่งหรู่โจวที่มี ฉำยำว่ำลวี่ผิงผู้นั้น คนผู้นี้ไม่ทำอะไรเป็ นกำรเป็ นงำน ค่อนข้ำง น่ำสนใจอย่ำงมำก ทั้งสองฝ่ ำยยังไม่เคยเจอหน้ำกันมำก่อน แต่หำก วันใดได้พบเจอกัน อู๋โจวก็ยินดีจะเป็ นฝ่ำยชวนอีกฝ่ำยคุยก่อน

จำได้ว่ำเคยบังเอิญเจอนักพรตที่ท่องพเนจรฉำยำว่ำฉุนหยำงคน หนึ่ง นำงเองก็ยินดีจะมองอีกฝ่ ำยสูงกว่ำคนอื่นๆ ถึงขั้นที่ว่ำในบำง ชั่วขณะ นำงที่จิตใจนิ่งเหมือนน้ำตำยก็ยังถึงกับเกิดควำมหวั่นไหว ด้วย

น่ำเสียดำยที่มีบุพเพแต่ไร ้วำสนำ

อีกทั้งท่ำมกลำงควำมมืดมิดที่มองไม่เห็น อู๋โจวก็ยังสัมผัสได้ถึง ควำมผิดปกติของอำกำรใจหวั่นไหวนี้ ทว่ำหลำยปีที่ผ่ำนมำนี้อู๋โจว ยังตำมหำเบำะแสใดๆ ไม่เจอ ถึงขั้นที่ว่ำแม้กระทั่งเป้ ำหมำยที่น่ำสงสัย ก็ยังไม่มี

หำไม่แล้วด้วยขอบเขตและนิสัยของอู๋โจวแล้ว หำกมีเป้ ำหมำยที่ นำงสงสัยเมื่อไหร่ ถึงกับบังอำจกล้ำเล่นงำนตนอย่ำงลับๆ ล่อๆ อยู่ใน ใต้หล้ำมืดสลัวแห่งนี้ มรรคำจำรย์เต๋ำให้เจ้ำยืมควำมกล้ำหรือไร?

อู๋โจวยิ้มเอ่ย “นังหนู อันที่จริงไม่ต้องกังวลกับป๋ ำยอวี้จิงมำก เกินไปหรอก ด้วยนิสัยกำรกระทำที่แล้วๆ มำของเจ้ำลัทธิอวี๋ เขำไม่มี ทำงพุ่งเป้ ำเล่นงำนเจ้ำกับรำชวงศ์อวี๋ฝู เรื่องที่เจ้ำต้องเป็ นกังวลอย่ำง แท้จริงกลับเป็ นกำรไม่จัดประชุมในวังอวี้ชิงในช่วงเวลำอันใกล้นี้ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งหำกไม่มีเต้ำกวำนคนใดเป็ นฝ่ ำยเสนอมติเรื่องนี้ ขึ้นมำในกำรประชุม เจ้ำลัทธิอวี๋ไม่ให้ข้อสรุป เมื่อเป็ นเช่นนี้เต้ำกวำน ของป๋ ำยอวี้จิงก็จะมีพื้นที่ให้ถอยหลังกลับแล้ว”

ไม่ว่ำเต้ำกวำนของแต่ละสำยในใต้หล้ำมืดสลัวหรือผู้ฝึกตนบน ยอดเขำกลุ่มใหญ่นอกเหนือจำกป๋ ำยอวี้จิงจะมีค ำวิพำกษ์วิจำรณ์ ต่ออวี๋โต้วอย่ำงไร แต่กลับมีอยู่เรื่องหนึ่งที่พวกเขำไม่เคยเอ่ยค ำ ประณำม นั่นคืออวี๋โต้วยึดมั่นในคุณธรรมไม่เห็นแก่พวกพ้อง ผลประโยชน์ส่วนตัว

สหำยรักสำมคนของอวี๋โต้วช่วงก่อนที่เขำจะเข้ำมำอยู่ในป๋ ำยอวี้ จิง คนหนึ่งในนั้นตำยอยู่ที่นอกฟ้ ำ เป็ นอวี๋โต้วที่เลือกจะปล่อยอีกฝ่ำย ไปก่อนแล้วค่อยสังหำรอีกฝ่ำยเองกับมือ

หลิวฉำงโจวที่เคยเรียกตัวเองว่ำนักพรตโก้วได้ตำยอยู่ใต้คม กระบี่ของอวี๋โต้วทั้งอย่ำงนี้ หอจื่อชี่ถึงได้มีเจียงจ้ำวหมอในภำยหลัง

อีกคนหนึ่งคือนักพรตใหญ่สำยยันต์ขอบเขตบินทะยำนที่เคยถูก ขนำนนำมว่ำ “กล้ำเรียกให้มหำสมุทรและขุนเขำมำฟังคำสั่ง” ก็ยิ่ง ตำยใต้คมกระบี่ของอวี๋โต้ว

อีกทั้งยังเป็ นกำรตำยแบบจิตวิญญำณแหลกสลำยอย่ำงสิ้นเชิง ที่สุดบนภูเขำ คือกำรกำยดับมรรคำสลำยตำมควำมหมำยที่แท้จริง ไม่มีโอกำสได้กลับมำเกิดใหม่อีกแล้ว

และคนรักของผู้ฝึ กตนที่มีฉำยำว่ำ “นักพรตหวงเย่” ก็คือเป่ ำ หลิน ผู้ฝึกกระบี่หญิงขอบเขตบินทะยำน

เขำก็คือลิงโหลวฉำยำ “เทียนฉือ” ที่เป็ นผู้ออกแรงออกกำลัง มำกที่สุดในช่วงต้นของกำรฝึกบ ำเพ็ญตนของอวี๋โต้ว คือผู้ที่ให้ควำม

ช่วยเหลือมำกที่สุด ถึงขั้นยอมสละสมบัติล้ำค่ำชิ้นหนึ่งให้กับสหำย รักอวี๋โต้วอย่ำงไม่เสียดำย

ส ำหรับอวี๋โต้วแล้ว สิงโหลวเป็ นทั้งสหำยเป็ นทั้งพี่ชำย

ดังนั้นกำรที่อวี๋โต้วใช ้กระบี่สังหำรหลิวฉำงโจวที่ตอนนั้นธำตุไฟ เข้ำแทรกอยู่ที่นอกฟ้ ำ เต้ำกวำนในใต้หล้ำก็ยังพอจะเข้ำใจได้

แต่อวี่โตัวฆ่ำสิงโหลวกลับสร ้ำงควำมตะลึงพรึงเพริดให้กับใต้ หล้ำ ต้องรู ้ว่ำปีนั้นหวงเจี้ยโส่วแห่งถ้ำแยนเสียตำหนักเจิ้นเยว่ของป๋ ำ ยอวี้จิงได้เตรียมกำรพร ้อมส ำหรับเปิดประตูต้อนรับสิงโหลวแล้ว

จูเสวียนถอนหำยใจโล่งอก

อู๋โจวหรี่ตำลง โอ้โห มีนัยให้ขบคิดนะนี่

กลับไปจะต้องไปลองสืบดูสักหน่อย ดูสิว่ำระหว่ำงกำรประชุม วังอวี้ชิงเป็ นใครกันที่ถำมเรื่องนี้กับเจ้ำลัทธิทั้งสองท่ำน

ดังนั้นอู๋โจวจึงผลักเรือตำมน้ำยอมหยิบยื่นน้ำใจให้ครั้งหนึ่ง “จู เสวียน ขอแค่เจ้ำไม่ไปเปลี่ยนแปลงผลของกำรทำนำย เจ้ำก็ไม่มีทำง ถูกจับไปที่ถ้ำแยนเสียตำหนักเจิ้นเยว่แน่นอน”

จูเสวียนรีบลุกขึ้นยืนคำรวะด้วยขนบของลัทธิเต๋ำ มีประโยคนี้ ของอู๋โจวอยู่ก็เท่ำกับว่ำจูเสวียนกับสกุลจูอวี๋ผู้ได้กินยำสงบใจกันไป แล้วหนึ่งเม็ด

อู๋โจวเอ่ยสัพยอก “นังหนูเสวียน อย่ำได้เห็นข้ำวหนึ่งโต่วเป็ น บุญคุณ ข้ำวหนึ่งเซิงเป็ นควำมแค้น แล้วก็อย่ำได้รู ้สึกว่ำพระคุณ ยิ่งใหญ่ไม่รู ้จะตอบแทนอย่ำงไรด้วย”

จูเสวียนนั่งกลับลงไปอีกครั้ง เอ่ยอย่ำงเขินอำยว่ำ “ข้ำหรือจะ กล้ำ”

อู๋โจวขยับแท่งไม้ไผ่ที่อยู่บนโต๊ะ ใช ้เสียงในใจพูดกลั้วหัวเรำะ เบำๆ ว่ำ “สิ่งที่เจำเกอแห่งแยนโจวต้องกำรก็หนีไม่พ้นให้โลกมนุษย์มี โอรสสวรรค์ที่แท้จริง นำงจะได้ผนึกพลังแห่งวิญญำณเข้ำกับพลัง แห่งฟ้ ำได้”

เฉำโจวหูพยักหน้ำ ในใจเข้ำใจได้อย่ำงกระจ่ำงแจ้ง

จูเสวียนกล่ำวอย่ำงปลงอนิจจัง “ช่ำงมีฝี มือเลิศล้ำค้ำฟ้ ำ เหลือเกิน จูเสวียนละอำยใจที่สู้ไม่ได้

อู๋โจวยิ้มเอ่ย “เจ้ำก็แค่อำยุยังน้อย ให้เวลำเจ้ำอีกหลำยพันปี ตั้งใจวำงแผนเรื่องหนึ่งให้ดีก็ไม่มีทำงด้อยไปกว่ำเจำเกอแน่นอน”

เฉำโจวหูถำม “ครั้งนี้ติดตำมฝ่ำบำทมำพบผู้อำวุโสที่ภูเขำจิ่วเฟิง ข้ำมีเรื่องอยำกจะขอคำชี้แนะจำกผู้อำวุโสเสียหน่อย”

อู๋โจวพยักหน้ำ “ไหนลองว่ำมำสิ”

เฉำโจวหูถำม “ป๋ ำยอวี้จิงไม่สำมำรถหลอมเทวบุตรมำรนอกโลก ทั้งหมดให้มีขนำดใหญ่เล็กเท่ำเมล็ดงำแล้วกักขังพวกมันไว้อย่ำง

แน่นหนำหรือ? หรือเป็ นเพรำะจิตมำรของผู้ฝึ กลมปรำณมักจะผุด ขึ้นมำอย่ำงต่อเนื่อง ผู้ฝึกลมปรำณทุกคนในโลกมนุษย์จึงกลำยเป็ น ต้นกำเนิดน้ำให้กับเทวบุตรมำรนอกโลก เป็ นเหตุให้อุดตันไม่สู้ปล่อย ให้ไหลลื่น?”

อู๋โจวย้อนถำม “ใหญ่เล็กเท่ำเมล็ดงำ? สรุปว่ำใหญ่หรือเล็ก?”

เฉำโจวหูอึ้งงันไปทันใด

อู๋โจวหลุดหัวเรำะพรืด “คนกินหัวไชเท้ำเค็มดันเป็ นกังวลแทนคน กินจืด” (เปรียบเปรยถึงคนที่ยุ่งเรื่องของคนอื่น)

ควรจะแก้ปัญหำเทวบุตรมำรนอกโลกที่อยู่ฟ้ ำนอกฟ้ ำจำก ต้นเหตุได้อย่ำงไร กลำยเป็ น “ผลสำเร็จที่ใหญ่ที่สุด” ที่เต้ำกวำนแต่ ละยุคสมัยของป๋ ำยอวี้จิงไขว่คว้ำตำมหำอย่ำงไม่รู ้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่ มีหนึ่งใน

เป็ นเหตุให้มีข่ำวลือบอกว่ำ ใครที่สำมำรถแก้ไขปัญหำยำกใหญ่ เทียมฟ้ ำนี้ได้ คนผู้นั้นก็มีหวังจะรับช่วงต่อดูแลใต้หล้ำมืดสลัวไปจำก มือมรรคำจำรย์เต๋ำ อีกทั้งมรรคำจำรย์เต๋ำเองก็จะได้วำงใจออกเดิน ทำงไกลตำมหำมรรคำนอกมรรคำเสียที

ถึงขั้นที่ว่ำไม่เพียงแต่ป๋ ำยอวี้จิงเท่ำนั้น ผู้ฝึกตนใหญ่ของมณฑล ต่ำงๆ ก็ขบคิดเรื่องนี้กันอย่ำงหนัก สิ้นเปลืองจิตใจ เผำผลำญตบะกัน อย่ำงไม่เสียดำย หวังเพียงว่ำจะสำมำรถหำวิธีกำรแก้ปัญหำที่เหนื่อย ครั้งเดียวสบำยไปตลอดได้

น่ำเสียดำยที่หมื่นปีที่ผ่ำนมำ ไม่ว่ำจะเป็ นมรรคกถำ เวทกระบี่ ยันต์ วิชำอภินิหำร….ต่อให้เจ้ำจะเอำมำผสมรวมกันอย่ำงไร สร ้ำงเป็ น ค่ำยกลอะไร ก็ยังได้แค่วิธีกำรที่รักษำเพียงปลำยเหตุหำใช่ต้นเหตุไม่ ถึงขั้นที่ว่ำวิธีกำรบำงอย่ำงก็ได้ถูกเรื่องจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ำ ไม่ เพียงแต่ไม่อำจสยบก ำรำบเทวบุตรมำรนอกโลกได้ กลับกันยังเป็ น

กำรแบกฟืนไปดับไฟอีกด้วย

ในชีวิตกำรฝึ กตนของอู๋โจวมีเวลำว่ำงมำก ดังนั้นนำงเองก็ อยำกจะแก้ไขปัญหำยำกหมื่นปีที่มิอำจคลี่คลำยได้เสียทีนี้เหมือนกัน

ในประวัติศำสตร ์ คนที่ขยับเข้ำใกล้ควำมจริงมำกที่สุด กล้ำให้ ข้อสรุปบอกว่ำ “หัวข้อนี้มีทำงแก้หรือไม่ก็ไม่มีวิธีแก้ไขปัญหำเลย” มี อยู่สองคน

นั่นคือเจ้ำลัทธิใหญ่โค่วหมิงแห่งป๋ ำยอวี้จิงและศิษย์น้องเล็กของ เจ้ำอำรำมชุนแห่งอำรำมเสวียนตู

ทว่ำน่ำเสียดำยที่คนหนึ่งยังไม่ทันสร ้ำง “เครื่องมือในกำรวัดและ ค ำนวณ ที่มำกพอออกมำได้ อีกคนหนึ่งก็ยิ่งตำยไปก่อนกลำงคัน เท่ำกับว่ำสิ่งที่ทำมำต้องเสียเปล่ำ

“สมมติว่ำสำมำรถมองเทวบุตรมำรนอกโลกทั้งหมดเป็ นผู้ฝึกตน ขอบเขตสิบห้ำคนหนึ่ง”

อู๋โจวเอ่ยเนิบช ้ำ “กำรรวมกลุ่ม กำรใช ้ทุกวิถีทำงที่เป็ นไปได้ กำร พรรณนำ ภำษำ ชื่อและของจริง เวทกระบี่ ค่ำยกลยันต์ กำรแบ่งแยก

ตัวอักษร กำรปรำศจำกรูปโฉม กำรวำดภำพ กำรตั้งชื่อ ไร ้ระเบียบ มี ระเบียบ กำรรวมกลุ่มแบบว่ำงไม่ว่ำง…”

กำรอธิบำยประโยคนี้ของอู๋โจว อันที่จริงได้สอดคล้องกับ ควำมเห็นที่ลู่เฉินแพร่งพรำยให้เฉินผิงอันฟังโดยไม่ได้นัดหมำย

หลังจำกที่เจ้ำลัทธิใหญ่โค่วหมิงปลดประจำกำรจำกตำแหน่งเจ้ำ นครชิงชุ่ย อันที่จริงก็ได้ทุ่มเทแรงกำยแรงใจในกำรแก้ไขปัญหำของ เทวบุตรมำรนอกโลกมำโดยตลอด สร ้ำงเครื่องจำลองจักรวำลและ เครื่องจำลองดวงดำวขึ้นมำเองกับมือเพื่อ “ระบุพิกัด” ของเทวบุตร มำรนอกโลก

ทว่ำปัญหำยำกที่ใหญ่ที่สุดนั้นอยู่ที่ว่ำโค่วหมิงค้นพบว่ำหำกคิด จะสร ้ำงเครื่องมือในจินตนำกำรนี้ขึ้นมำให้ได้โดยสมบูรณ์ ควำมรู ้ ของตนยังคงคับแคบเกินไป เวทคำถำวิชำอภินิหำรน้อยเกินไป เป็ น เหตุให้พลังตบะไม่เพียงพอ พลังกำยใจก็ยิ่งไม่มำกพอ

เจ้ำลัทธิใหญ่โค่วหมิงถึงได้หำยตัวไปจำกป๋ ำยอวี้จิงอย่ำงลึกลับ หนึ่งลมปรำณกลำยเป็ นตรีวิสุทธิ์

อู๋โจวมองเฉำโจวหูที่ทำท่ำครุ่นคิดแล้วก็ยิ้มเอ่ยว่ำ “ไม่ใช่ว่ำข้ำดู แคลนเจ้ำ เรื่องนี้ไม่ใช่ควำมสูงในระดับที่พวกเจ้ำจะสัมผัสได้เลย เฉำ โจวหู ฟังข้ำเถอะ กินอิ่มแล้ววันหน้ำก็อย่ำเสียเวลำไปครุ่นคิดเรื่องนี้ อยู่เลย อย่ำงน้อยที่สุดข้ำก็สำมำรถให้ข้อสรุปได้แล้ว มันไม่มี ควำมหมำยส ำหรับเจ้ำเลยสักนิด มีแต่จะเสียเวลำเปล่ำเท่ำนั้น ไม่สู้ดึง

ตัวออกมำสร ้ำงชื่อเสียงให้กับตัวเองในโลกมนุษย์ยังดีเสียกว่ำ ฟ้ ำสูง แผ่นดินหนำ กำรที่ฟ้ ำสูงก็เพื่อให้พวกเจ้ำที่ฉลำดล้ำไม่เอำหัวโหม่ง จนหัวแตกเลือดอำบ กำรที่แผ่นดินหนำก็เพื่อให้คนฉลำดที่มักจะ ชอบทดลองกระโดดลูบฟ้ ำอย่ำงพวกเจ้ำ ตอนที่หล่นลงพื้นไม่ถึงกับ เหมือนร่วงลงบนกระดำษบำงๆ แผ่นหนึ่ง แค่เหยียบทีเดียวก็ทะลุพื้น

โลกคนเป็ น”

เฉำโจวหูกุมหมัดยิ้มเอ่ย “รับคำสั่งสอนไว้แล้ว”

อู๋โจวโบกมือ “กลับกันไปเถอะ ทำงำนในหน้ำที่ของตัวเองย่อมมี โอกำสที่จะทำสิ่งยิ่งใหญ่ได้ส ำเร็จ”

ต ำหนักสู้ยฉู

วันนี้มีคู่รักคู่หนึ่งเดินทำงไกลมำเยี่ยมเยือน ผู้เฒ่ำถือไม้เท้ำไม้ห ลิงโช่วไว้ในมือ ใบหน้ำแก่ชรำ แต่ลักษณะท่ำทำงกลับไม่เหมือนคน แก่

คนรักของเขำถือแส้ปัดฝุ่ นสีแดงตั้งไว้ข้ำงกำย นำงไม่ใช่สำวงำม ตำมควำมหมำยทั่วไป แต่กลับมีมำดองอำจอย่ำงยิ่ง

เจ้ำต ำหนักอู๋ซวงเจี้ยงออกมำต้อนรับแขกด้วยตัวเอง พำพวกเขำ ไปที่หอกว้ำนเซวี่ยมองแม่น้ำสำยใหญ่ไหลเชี่ยวกรำกไปทำงทิศ ตะวันออกและแท่นพักมังกรที่คล้ำยกับเสำหินกลำงกระแสน้ำจำกชั้น บนสุดของหอ

ลงจำกหอกันมำแล้วก็ไปที่แท่นพักมังกร อู๋ซวงเจี้ยงเรียกเกำผิง เต้ำกวำนผู้ดูแลทะเบียนของในหอมำ ในศำลำปำเฟิงที่อยู่บนแท่นพัก มังกรกลำงสำยน้ำมีโต๊ะหินกระดำนหมำกล้อม มำเล่นหมำกล้อมกัน อยู่ที่นี่จะได้บรรยำกำศสุนทรีอย่ำงถึงที่สุด

ขึ้นมำบนเกำะกลำงแม่น้ำ ตอนที่เดินไปยังศำลำบนยอดเขำ ด้วยกัน ผู้เฒ่ำที่ถือไม้เท้ำอยู่ในมือก็ยิ้มเอ่ยว่ำ “ขอบคุณเจ้ำตำหนักอู๋ ที่ปีนั้นมอบตำรำให้”

อู๋ซวงเจี้ยงยิ้มเอ่ย “หลี่เหย้ำชื่อ เป็ นตำรำพิชัยยุทธที่จำงหยวน ป้ อมอบให้เจ้ำ จะมำขอบคุณข้ำท ำไม”

สตรีที่ถือแส้ปัดฝุ่ นสีแดงในมือกล่ำวอย่ำงไร ้ย ำเกรงว่ำ “ไฉนเจ้ำ ต ำหนักอู๋ต้องแกล้งโง่ด้วยเล่ำ หำกจำงหยวนป๋ อไม่ได้รับคำสั่งจำก ท่ำน มีหรือจะกล้ำผูกกรรมนี้”

อู๋ซวงเจี้ยงยิ้มบำงๆ “แม่นำงจำงสี่ยังคงห้ำวหำญดังเก่ำ มำด องอำจไม่ลดน้อยลงจำกในอดีตเลย”

หลี่เหย้ำซือเอ่ย “ตอนนั้นไม่ได้เข้ำมำฝึกตนอยู่ในตำหนักสุ่ยฉู เลือกที่จะไปลงหลักปักฐำนอยู่ที่นครหลิงเป่ ำป๋ ำยอวี้จิง เป็ นข้ำที่ผิด ต่อควำมหวังดีของเจ้ำต ำหนักอู๋”

อู๋ซวงเจี้ยงส่ำยหน้ำ “ไม่เป็ นไรหรอก วีรบุรุษย่อมไม่ยอมให้ชะตำ ฟ้ ำลิขิตมำบงกำรชีวิต”

จำงสี่ถอนหำยใจ “เจ้ำตำหนักอู๋กำลังว่ำแต่เขำอิเหนำเป็ นเองอยู่ หรือ”

กำรที่ปีนั้นนำงได้ผูกสัมพันธ ์กับสำมี อันที่จริงในระดับใหญ่แล้ว ก็ต้องขอบคุณจำงหยวนป๋ อที่เป็ นเฒ่ำจันทรำผูกด้ำยแดงให้ ดังนั้น ครั้งนี้พวกเขำถึงได้จับมือกันมำเป็ นแขกที่ต ำหนักสุ้ยฉู

เพรำะกำรขึ้นหอเรือนและขึ้นเกำะครั้งนี้พวกเขำต่ำงก็ไม่ได้จงใจ อ ำพรำงร่องรอย ดังนั้นจึงมีคนกลุ่มหนึ่งมำร่วมวงควำมครึกครื้นอย่ำง รวดเร็ว พวกเขำมำรอกันอยู่ที่ศำลำนำนแล้ว

คนหนึ่งในนั้นก็คือจำงหยวนป๋ อที่มีฉำยำว่ำ “ต้งจงหลง” ขอบเขตเซียนเหริน มองปรำดๆ จะเห็นเป็ นแค่ผู้เฒ่ำเนื้อตัวสกปรก จมูกแดงก่ำเหมือนคนเมำอยู่ตลอดเวลำ สวมชุดขำวเส้นผมก็เป็ นสี ขำว แก่เฒ่ำจนเดินเหินไม่สะดวก

ชีวิตนี้จำงหยวนป๋ อชอบดื่มเหล้ำเป็ นที่สุด แต่ทุกครั้งจะดื่มช ้ำ มำก ผู้เฒ่ำเป็ นที่ยอมรับว่ำมีสำมกระบวนท่ำไม้ตำยบนโต๊ะสุรำ นั่น คือดื่มเหล้ำดังซู้ด หรี่ตำ ตัวสั่นเยือก

เดิมทีแท่นพักมังกรคือพื้นที่ประกอบพิธีกรรมของจำงหยวนป๋ อ แต่พอพวกเฉิงเฉวียนมำอยู่ เซียนเหรินผู้เฒ่ำก็เป็ นฝ่ ำยย้ำยบ้ำน ออกไปเอง

อย่ำเห็นว่ำทุกวันนี้สภำพของเขำคือผู้เฒ่ำเนื้อตัวมอมแมม ตอน ที่ยังหนุ่มก็เคยไว้เครำดกหนำ ท่องไปในโลกโลกีย์ ดื่มเหล้ำเก่งจน เรียกได้ว่ำเป็ นวีรบุรุษผู้กล้ำเลยทีเดียว

ซำนซ่ำงจวินอวี๋โฉวเป็ นคนรักกับเซี่ยชุนเถียวที่ปักปิ่นไผ่สีเขียว มรกต ผู้ชำยร่ำงเล็กเตี้ยแต่กำยำ สตรีกลับเรือนกำยบิ๊กปืน ยืนอยู่

ด้วยกันก็ยำกจะบอกได้ว่ำเป็ นคู่ที่เหมำะสมกัน

บุตรสำวของอู๋ซวงเจียงอย่ำงอู๋ฮุ่ย ฉำยำ “เติงจู๋”

ทว่ำบุคคลส ำคัญอันดับสองของต ำหนักสุ่ยฉู อย่ำงคนเฝ้ ำ ปีป๋ ำยลั่ว วันนี้กลับไม่ได้ปรำกฏตัว

เต้ำกวำนที่ได้รับธรรมโองกำรเป็ นกำรส่วนตัวจำกตำหนักสุ่ยฉู ซึ่งมีรูปโฉมเป็ นคนหนุ่มผู้นี้ถูกอู๋ซวงเจี้ยงเรียกขำนอย่ำงสนิทสนมว่ำ “เสี่ยวป๋ ำย” แค่มองก็รู ้ว่ำเป็ นคนประเภทที่ไม่เคยโมโหใคร พูดง่ำย อย่ำงยิ่ง

ในศำลำไม่มีคนนอก เวลำนี้อวี๋โฉวกับคนรักก ำลังแสดงควำมรัก ต่อกัน ชำยฉกรรจ์ยื่นมือไปลูบขำอ่อนของเซี่ยชุนเถียว ใช ้ฝ่ ำมือลูบ ไล้เบำๆ ควำมดีดเด้งนี้ พวกคนงำมที่ผอมแห้งรำวท่อนฟื นจะมีได้ หรือ? คนหนุ่มจะเข้ำใจกะผำยลมอะไร

เซี่ยขุนเถียวต่อยลงบนหลังมือของบุรุษตัวเอง เจ็บจนอวี่โฉวต้อง ยกมือขึ้นมำสะบัดอย่ำงแรง

บุรุษผู้นี้เหมือนผีบ้ำกำมกลับชำติมำเกิดอย่ำงไรอย่ำงนั้น ตอน กลำงคืนก่อกวน ตอนกลำงวันก็ไม่เว้น ไม่รู ้จักจบจักสิ้นเสียที เวลำนี้ เจ้ำต ำหนักและแขกก ำลังจะมำถึงยอดเขำแล้ว ยังกล้ำท ำตัวไม่ เข้ำร่องเข้ำรอยแบบนี้อีก

ผู้ฝึ กกระบี่สองคน หนึ่งแก่หนึ่งเด็กขี่กระบี่มำถึงบนยอดเขำ

ก่อนที่อู๋ซวงเลี้ยงจะปรำกฏตัว

ระหว่ำงที่เฉิงเฉวียนขี่กระบี่มำก็มองเห็นฉำกเกี้ยวพำรำสีใน ศำลำมำแต่ไกลแล้ว พอเดินขึ้นมำบนบันไดของศำลำก็หัวเรำะร่ำเอ่ย ว่ำ “หำกคลำยมวยผมออก จะไม่ใช่เด็กน้อยจับเชือกคุมบังเหียนขี่ม้ำ ตัวใหญ่เลยหรอกหรือ”

อวี๋โฉวดวงตำเป็ นประกำยก่อน แต่จำกนั้นก็คิ้วตกหน้ำหงอย “ไม่กล้ำ ไม่เคยลองมำก่อน ไม่รู ้ว่ำรสชำตินั้นเป็ นเช่นไร”

เซี่ยขุนเถียวที่ชอบพูดจำสัปดนเป็ นที่สุดมีหรือจะกลัวเรื่องพวก นี้? สตรีออกเรือนแล้วทิ้งสำยตำให้เฉิงเฉวียน “น่ำเสียดำยที่เก่งแต่ ปำกเท่ำนั้น ไม่รู ้ว่ำ “เวทกระบี่” จะสูงต่ำหรือสั้นยำว”