กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1079.5 ต่างถิ่น บ้านเกิด ถิ่นแห่งสุรา บ้านแห่งหัวใจ

“เฉินผิงอัน” คนแรกที่ลู่เฉินได้เจอก็คือเฉินจิ้วจือเค่อฝ่ ายนอก ของพรรคกิ่งไผ่บนภูเขาไฉอวี้

คนที่สองจึงจะเป็ น “เฉินเหริน” เด็กหนุ่มสะพายกระบี่สวมรองเท้า สานในอาณาเขตของภูเขาเหอฮวาน

นี่คือการหวนกลับมามองครั้งหนึ่งของเฉินผิงอัน

เด็กหนุ่มตรอกเก่าโทรมในอดีตเคยเดินก้าวหนึ่งดูก้าวหนึ่ง คิด ไปไกลมากคิดไปเยอะมาก มองประเมินโลกที่แปลกหน้าและวิถีทาง โลกที่ไม่คุ้นเคยอย่างระมัดระวัง ความรักตัวกลัวตาย ความเคารพย า เกรงล้วนมาจากความหวาดกลัว

เป็ นเหตุให้นี่ก็คือ “ความสงสัย

ในอาณาเขตของอวี๋โจวราชส านักต้าหลี ในวัดส านักนิกายแห่ง หนึ่ง บัณฑิตที่คัดคัมภีร ์อยู่ทุกวัน บางครั้งก็มองก้อนเมฆที่ผุดขึ้นมา ในโลกมนุษย์

ลัทธิพุทธมีคากล่าวว่าต้องฝึกปฏิบัติศีล สมาธิและปัญญา เพื่อ ดับความโลภ โกรธ และหลง ส่วนสานักนิกายนั้นก็เป็ นที่ยอมรับว่า รักษาศีลเข้มงวดที่สุด

้

แต่ลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในวัดโบราณ ทุกวันดื่ม ชาชั้นเลวกินอาหารจืดชืด นอกจากจะคัดคัมภีร ์พุทธแล้ว ขณะเดียวกันกลับยังฝึกวิชาอสนีของลัทธิเต๋า ตอนที่อยู่ในศาลาที่ ยอดเขาแห่งนั้นก็ยังฝึกมนตร ์ศักดิ์สิทธิ์ของสายนิกายวัชรยานของ ลัทธิพุทธด้วย

นักพรตอู๋ตีที่อยู่ในเมืองหลวงแคว้นอวี้เซวียน ในฐานะคนที่ดึง รวบแหหลังจากหว่านออกไป เรียกได้ว่าอยู่ใกล้กับสกุลหม่าแห่ง ตรอกซิ่งฮวาที่เป็ นศัตรูในระยะประชิด

อีกทั้งเฉินผิงอันยังจงใจราดน้ามันลงบนกองเพลิง เดิมทีร่างแยก ร่างนี้ก็เป็ นความโกรธจากเจ็ดอารมณ์อยู่แล้ว จึงสามารถอาศัยสิ่งนี้ มาคอยขัดเกลาจิตแห่งมรรคาไปทีละนิด

นี่ต่างหากจึงจะเป็ น “ความโกรธ” ที่แท้จริง

อิ่นกวานผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าขุนเขาของภูเขาลั่วพั่วที่เกือบจะรื้อภูเขา ตะวันเที่ยงออกเป็ นเสี่ยงๆ บิบบังคับให้อีกฝ่ ายตั้งป้ ายศิลาไว้ริม ชายแดน

ทว่ากลับไปเป็ นจือเค่อฝ่ ายนอก ทุกเดือนรับเงินเดือนแค่ไม่กี่ เหรียญเงินเกล็ดหิมะอยู่ที่พรรคกิ่งไผ่ซึ่งเป็ นเพื่อนบ้านใกล้เคียงภูเขา

้

ตะวันเที่ยง และมีความเป็ นไปได้อย่างยิ่งที่จะกลายเป็ นภูเขาใต้อาณัติ ของอีกฝ่าย

นี่ก็คือ “ความเชื่องช ้า” ที่มาจากภายในหัวใจซึ่งดูแคลนที่จะ แสดงออกภายนอก แล้วก็ไม่สนใจว่าคนอื่นจะรู ้หรือไม่!

ร่างแยกของเฉินผิงอันที่อยู่ในชั้นที่หนึ่งของเรือนไม้ไผ่ภูเขาลั่ว พั่วที่เป็ นทั้งสถานที่พักผ่อน แล้วก็เป็ นทั้งสถานที่อ่านหนังสือมีหน้าที่ รับผิดชอบคอยรวบรวม จดบันทึกและเอาสิ่งที่ร่างแยกได้เห็นได้ยิน และขบคิดทุกอย่างจัดเก็บเข้าเอกสาร

บนโต๊ะหนังสือมีสมุดแปดเล่ม “หนังสือ” แต่ละเล่มหนาบางไม่ เท่ากัน เนื้อหาตัวอักษรก็มีมากน้อยต่างกันไป นอกจากสายต่างๆ อย่างนิกายฌาน นิกายวินัย นิกายสุขาวดี และยังมีความเข้าใจที่ได้ จากการคัดลอกและการอ่านตาราของลัทธิเต๋า มีทั้งบันทึกท่องเที่ยว มีทั้งจารึกภูมิศาสตร ์ เกี่ยวพันไปถึง “ตาราเบ็ดเตล็ด” มากมายซึ่งมี ส านักการทหาร ส านักกสิกรรม ส านักหยินหยางและศาสตร ์ของ ชัยภูมิฟ้ าดิน ทั้งยังเอาบุคคลเรื่องราวและสิ่งที่ร่างแยกทั้งหมดได้พบ เจอในโลกมนุษย์ล่างภูเขามาเรียบเรียงเป็ นต ารา หากน ายันต์ร่าง แยกเจ็ดสาแดงสองอาพรางที่ช่วยประคับประคองซึ่งมีดวงจิตซุกซ่อน อยู่เก้าดวงมองเป็ นตาราที่เรียบเรียงขึ้นเป็ นหนึ่งเดียวกัน ถ้าอย่างนั้น “เฉินผิงอัน” ที่อยู่ในเรือนไม้ไผ่บนภูเขาก็จะเป็ นทั้งขุนนางผู้ ตรวจสอบและเป็ นทั้งขุนนางผู้เรียบเรียง ถือว่าทั้งเขียนและตรวจทาน ไปพร ้อมกันโดยไม่ถ่วงรั้งทั้งสองทาง

้

นี่คือหลง

ต้องนาความรู ้และประสบการณ์ทั้งหลายมาทาให้กลายเป็ น ความรู ้ที่ดีงาม ทาลายกาแพงแห่งอวิชชาอย่างที่ลัทธิพุทธกล่าวถึง

เมื่อได้รู ้เรื่องวงในและแผนการพวกนี้ อวี๋เสวียนก็ทอดถอนใจชื่น ชม จุ๊ปากไม่หยุดพลันไม่รู ้ว่าควรจะเปิดปากเอ่ยอย่างไรดี

อวี๋เสวียนถามคาถามนอกเรื่องว่า “ระดมกาลังใหญ่โตเช่นนี้ เพียงแค่เพื่อฝ่ าทะลุขอบเขตหวนกลับไปเป็ นหยกดิบเท่านั้นจริงๆ หรือ?”

เฉินผิงอันกล่าว “ในเมื่อเป่ยโต้วกาหนดตาย ถ้าอย่างนั้นมีแค้น ไม่ช าระ ข้าก็ไม่ใช่ข้าแล้ว”

ในเมื่อไม่ใช่การเข่นฆ่าบนสนามรบ ถือเป็ นความแค้นส่วนตัว ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งง่ายเลย ฆ่าคนต้องถอนรากถอนโคน

อวี๋เสวียนเงียบไปพักหนึ่ง ไม่มีปราณสังหารใดๆ เจินเหรินผู้เฒ่า ถึงขั้นสัมผัสไม่ได้ถึงริ้วกระเพื่อมแห่งจิตสังหารของ “สหายหนุ่ม” ที่ อยู่ข้างกายเลยแม้แต่น้อย

อวี๋เสวียนเก็บความคิดมา ถามว่า “ยังมีชั้นที่สามอีกไหม?”

“มี ขงจื๊อกล่าวว่าหนทางแห่งวิญญูชนมีสามประการ ผู้มีเมตตา ย่อมไม่กังวล ผู้มีปัญญาย่อมไม่หลงผิด และผู้กล้าหาญย่อมไม่ หวาดกลัว”

้

เฉินผิงอันพยักหน้าเอ่ย “และยังมีหกศาสตร ์ที่ปรมาจารย์มหา ปราชญ์เป็ นผู้ถ่ายทอดรวมกันแล้วก็เป็ นเก้าพอดี ใช ้ในการปรับข่ม จิตแห่งมรรคา ให้ร่างจริงไม่ถึงกับธาตุไฟเข้าแทรก”

ภาพแต่ละภาพยิ่งเปิดเผยความลับสวรรค์มากกว่าเดิม

นักพรตอู๋ตีตั้งแผงดูดวง หลักๆ แล้วคือศึกษาระเบียบพิธีการของ ลัทธิเต๋าจากภูเขามังกรพยัคฆ์ เสริมด้วยการศึกษาระเบียบพิธีการ ของวัดไท่ฉางและฝ่ ายบวงสรวงของลัทธิขงจื๊อ นี่จึงเป็ น “พิธีการ” หนึ่งในหกศาสตร ์แห่งวิญญูชน

จือเค่อเฉินจิ้ว ทุกครั้งที่ตกปลาก็จะต้องเริ่มทดลองใช ้การ ค านวณด้วยใจวางแผน ใช ้ศาสตร ์แห่งการคานวณเป็ นพื้นฐาน ศึกษารากฐานความรู ้ของส านักการค้าและส านักกสิกรรมอย่างลึกซึ้ง นี่ก็คือ “การคานวณ” ของหกศาสตร ์

วิญญูชนบนขื่อคานที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บหนังสือของสานัก เลขานุการได้พกตารา “ตัวอักษร” โบราณที่ยืมมาจากศาลปุ่นติดตัว ไปอ่านด้วยหลายเล่ม เพื่อเอาไว้ช่วยในการอธิบายค าศัพท์โบราณ ของกลุ่มคัมภีร ์และอักษรบนหลักศิลาโดยเฉพาะ ก็คือ “การเขียน

ปัญญาชนวัยกลางคนที่อยู่ในวัดของอวี่โจว ทุกวันฟังเสียงระฆัง ยามเช ้าและกลองยามเย็น ฟังเสียงสวดมนต์เสียงเคาะปลาไม้ ยามที่ คัดต าราปลายพู่กันแหลมวาดลงบนกระดาษเซวียนจื่อเนื้อหยาบ กลางดึกที่ผู้คนเข้านอนกันเงียบสงัดรับฟังเสียงน้าพุไหลเข้าสู่วัด เมฆ

้

ลอยขึ้นลมพัดไหว คลื่นเสียงจากต้นสนดุจเสียงจากสวรรค์ ขณะเดียวกันก็ได้ศึกษา “บทเพลงประตูเมฆา” และ “สระเสียนฉือ” ขอแค่ยินดีเงี่ยหูตั้งใจฟัง แห่งหนใดในโลกมนุษย์ไยจะไม่ใช่ห้าเสียง แห่งดนตรีเล่า? นี่จึงกลายมาเป็ น “ดนตรี” หนึ่งในหกศาสตร ์

บุรุษเคราดกเรือนกายก าย ามองดูคล้ายผู้ฝึกยุทธ แต่แท้จริงแล้ว กลับเป็ นเซียนดินนอกจากพกดาบแล้วยังสะพายธนู เพียงแต่ว่า ‘ลูก ธนูพุ่งชัดติดกันเป็ นสาย ดุจลูกปัดไข่มุกเรียงร ้อย” กลับไม่ใช่ธนู แท้จริงที่สะพายอยู่เบื้องหลัง แต่กลับเป็ นลมหายใจที่ทอดยาวของ อริยะยุคโบราณ นี่ต่างหากจึงจะเป็ นการผสานมรรคกถากับ “การยิง ธนู” อย่างแท้จริง

ในพื้นที่มงคลรากบัว อยู่สูงบนจวนสวรรค์หลุบตาลงมองพื้นดิน ในฐานะเจ้าของพื้นที่มงคลในนาม การจัดการกับโลกมนุษย์ บุกเบิก เส้นทาง ระดมก าลังพลอย่างมีเหตุผลชอบธรรม ถือเป็ น “การขับรถ ม้า

อวี๋เสวียนส่ายหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าไม่ยอมรับ

แต่เป็ นเพราะ….เจินเหรินผู้เฒ่าไม่รู ้แล้วว่าควรจะพูดอย่างไรดี

หากมีความคิดบางอย่างที่จินตนาการเลิศล้าบรรเจิดอย่างแท้จริง ทาให้คนอื่นรู ้สึกว่าน่าเหลือเชื่อ แต่ขอแค่ไม่อาจปฏิบัติได้จริง ไม่อาจ ลงมือทาได้ นั่นก็ยังเป็ นแค่หอเรือนกลางอากาศ เป็ นแค่ชั้นวาง ดอกไม้ที่แค่น่ามองเท่านั้น

้

แต่เฉินผิงอันกลับไม่เหมือนกัน เขาวางแผนทีละย่างก้าว ร ้อย เรียงต่อเนื่องกัน ไม่มีร่างแยกร่างใดที่ไม่ใช่ตัวเฉินผิงอันเอง ไม่มี เจตจานงส่วนใดที่ไม่สอดคล้องกับตัวเอง จากนั้นก็แค่ก้าวเดินก้าว ใหญ่ไปบนเส้นทางเบื้องหน้าเท่านั้น!

อวี๋เสวียนถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก เอ่ยว่า “ตอนนี้ก็เหลือแค่เส้นทางของวิญญูชนมีสามประการแล้ว เด็ก หนุ่มสวมรองเท้าสานคือผู้กล้าที่ไม่หวาดกลัว? เจ้าขุนเขาชุดเขียวใน เรือนไม้ไผ่คือผู้มีปัญญาไม่หลงผิด? ผู้ฝึกยุทธเต็มตัวที่ทั่วร่างเต็มไป ด้วยกลิ่นอายแห่งมรรคาคือผู้มีเมตตาไม่กังวล?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “แรกเริ่มเคยคิดไว้แบบนี้จริง แต่คิดไปคิดมา ก็รู ้สึกว่าหากเป็ นเช่นนี้จะมีความหมายไม่มาก ก็เลยมีการ เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย”

เด็กหนุ่มเฉินเหรินเดินทางพลางอ่านต าราพิชัยยุทธ ผสานรวม กับศาสตร ์ฮวงจุ้ยการตามหาเส้นทางมังกรจุดมงคล ควบกับการฝึก วิชาห้าธาตุของส านักหยินหยาง ในช่วงวันเวลาที่เป็ นลูกศิษย์ของ เตาเผา เคยขึ้นเขา “กินดิน” อย่างแท้จริง จึงเริ่มรู ้จักแยกแยะลักษณะ ของดินได้นานแล้ว ต่อให้จะอ่อนแอจะขี้ขลาดแค่ไหน แต่ถึงอย่างไร มนุษย์เราก็ต้องมองไปข้างหน้า เดินไปข้างหน้า เมื่อเป็ นเช่นนี้ก็จะ เหมือนที่อวี๋เสวียนคาดเดา ต้องเป็ น “ผู้กล้าไม่หวาดกลัว” จึงจะ สมเหตุสมผล

้

อวี๋เสวียนนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ที่เมืองเล็กบ้านเกิดของเฉินผิง อันมีซุ้มประตู กรอบป้ ายหนึ่งในนั้นคือคาว่าปฏิบัติหน้าที่อย่างไม่ เกี่ยงงอน

อวี๋เสวียนจึงลูบหนวดพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

คิดไม่ถึงว่าเฉินผิงอันจะยังส่ายหน้า “ผู้อาวุโสคิดผิดแล้ว ไม่ใช่ “ผู้มีเมตตาไม่กังวล” แต่เป็ นผู้มีปัญญาไม่หลงผิด แล้วก็เพราะรู ้เรื่อง พวกนี้ถึงต้องปฏิบัติหน้าที่อย่างมิเกี่ยงอนเป็ นเหตุให้สามารถ กลายเป็ นผู้มีปัญญาที่ไม่หลงผิดได้”

อวี๋เสวียนลองขบคิดอยู่พักหนึ่งก็อดไม่ไหวตบเข่าตัวเองหนักๆ “อธิบายเช่นนี้ก็ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน!”

อวี๋เสวียนพูดชมไม่ขาดปาก “ถ้าอย่างนั้นเฉินผิงอันชุดเขียวบน เรือนไม้ไผ่ไม่ย้ายไปไหน นั่งบัญชาการณ์อยู่บนภูเขาประหนึ่งแม่ทัพ หลัก มองดูเหมือนเพื่อแสวงหาการเป็ นผู้มีปัญญาที่ไม่หลงผิด แต่ แท้จริงแล้วกลับไม่ใช่ ดอกผล ดอกผล ความรู ้มีนับไม่ถ้วน ร ้อยบุป ผาพร่างพราว เป็ นผู้มีปัญญาไม่หลงผิดเช่นนี้ก็เพื่อให้เป็ นผู้เมตตาที่ ไม่กลัดกลุ้มกังวล!”

เฉินผิงอันเก็บกระบอกยาสูบ ลุกขึ้นยืน ยึดเอวบิดขี้เกียจ สายตา ฉายประกายร ้อนแรง“เมื่อเป็ นเช่นนี้ เป็ นเช่นนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นการ เรียนหมัดฝึกกระบี่ แสวงหาความรู ้ฝึกบาเพ็ญตน แม้จะยากล าบาก แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมีสิ่งที่แสวงหาไล่ตามบ้างกระมัง”

้

ดังนั้นนี่ต่างหากจึงจะเป็ น “ผู้กล้าไม่หวาดกลัว” ที่แท้จริงสาหรับ ในใจของเฉินผิงอันมันจึงไปอยู่บนร่างของผู้ฝึ กยุทธเต็มตัวที่พก กระบี่บินคนนั้น

เด็กหนุ่มกาพร ้ายากจน ตอนที่อยู่กับสตรีที่รักเคยได้เอ่ยถ้อยคา ห้าวเหิมบอกว่า บรรพจารย์สามลัทธิมาขวางทางก็ต้องเปิดทางให้กับ

ข้า

ภายหลังเรียนวิชาหมัดบนเรือนไม้ไผ่ ผู้เฒ่าชุยเฉิงเคยกล่าวว่า ต้องการให้ผู้ฝึ กยุทธในใต้หล้าเห็นหมัดของข้าแล้วรู ้สึกเพียงว่า สวรรค์อยู่เบื้องบน!

อยู่บนหัวก าแพงเมืองของกาแพงเมืองปราณกระบี่ คนหนุ่มต่าง ถิ่นเคยเอ่ยเสียงในใจที่มีเพียงเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสคนเดียว เท่านั้นที่ได้ยิน

อวี๋เสวียนเงยหน้า ยิ้มถามว่า “สหาย คงไม่ใช่ว่ายังมีชั้นที่สี่อีก หรอกนะ”

“มี”

เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ เชิดหน้าขึ้นสูง ยิ้มตา หยี “ข้าคืออิ่นกวานคนสุดท้ายของกาแพงเมืองปราณกระบี่ คือผู้ฝึก กระบี่ แน่นอนว่าต้องฝึกกระบี่ ยกตัวอย่างเช่นสร ้างพันโลกธาตุขนาด เล็กขึ้นมา”

้

ต่างก็พูดกันว่าทุกเรื่องยากที่การเริ่มต้น เมื่อได้เริ่มต้นแล้วก็ไม่มี อะไรยากอีก ใช ้วิชาอภินิหารของกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตสองเล่มทับ ซ ้อนกัน อาศัยสิ่งที่ร่างแยกทั้งเก้ามองเห็นได้ยินและจินตนาการมาท า การทาซ้า คัดลอกและทาสาเนา จดรูปโฉมหน้าตา เสื้อผ้าบุคลิก ท่าทาง น้าเสียงการพูด ถ้อยคายามที่เปิดปากพูดของคนทุกคนลงใน บันทึก กฎแห่งฟ้ าหลักแห่งดิน ภูเขาสายน้าในโลกมนุษย์ ต้นไม้ ดอกไม้ สิ่งปลูกสร ้างต่างๆ อาหารเลิศรสของมีชีวิตของไม่มีชีวิต ความรู ้ของลัทธิขงจื๊อ เต๋า พุทธและเมธีร ้อยส านัก…บวกกับหอเก็บ ตาราชั้นสูงที่อยู่ในทะเลสาบหัวใจ รวมไปถึงใบถงทั้งหลายของหอ สยบปีศาจแห่งใบถงทวีปใบถงทุกใบก็คือฟ้ าดินมายาแห่งหนึ่ง ชิงถง เอามาใช ้ได้อย่างไม่เหมาะสม มีแค่ขอบเขตอย่างเสียเปล่า แต่พอมา อยู่ในมือของเฉินผิงอัน…กระบี่บินและยันต์มากมายนับล้านชิ้น แปรเปลี่ยนจากสิ่งที่เล็กละเอียด ขยับขยายสู่ความกว้างขวาง สร ้าง ขึ้นมาเป็ นความสูงใหญ่ยาวไกลแน่นหนา กลายมาเป็ นความจริงและ ลวง จริงและเท็จ เฉินผิงอันก็จะสามารถสร ้างพันโลกธาตุขนาดเล็ก แห่งหนึ่งขึ้นมาในแม่น้ายาวแห่งกาลเวลาสายหนึ่งได้! ขอแค่ถูกเฉิน ผิงอันสร ้างพันโลกธาตุขนาดเล็กแห่งแรกที่มหามรรคาดาเนินอย่าง สมบูรณ์ สรรพชีวิตที่มีสติปัญญาที่อยู่ที่นี่ก่อกาเนิดขึ้นมาได้ตาม ธรรมชาติและไม่รู ้ว่าอะไรคือ “หนึ่ง” ได้สาเร็จ ขอแค่มีหนึ่งแล้ว ยัง ต้องกลัวว่าจะไม่มีสองสามสี่อีกหรือ? มีสองสามสี่แล้ว หากสร ้างพัน โลกธาตุขนาดเล็กได้สามแห่ง สุดท้ายก็จะไม่สร ้างพันโลกธาตุขนาด ใหญ่ได้ส าเร็จเลยหรอกหรือ?!

้

อวี๋เสวียนกล่าวด้วยอารมณ์ที่ซับซ ้อนว่า “หรือว่ายังมีชั้นที่ห้า อีก?”

เฉินผิงอันพยักหน้า “มี ขอแค่สร ้างพันโลกธาตุขนาดเล็กแห่ง แรกได้ ข้าก็สามารถหมุนเวียนตอบโต้กับตัวข้าเองได้ ตัวเองถาม หมัดกับตัวเองโดยที่ไม่รู ้ตัว มีหวังจะเลื่อนเป็ นขอบเขตสิบเอ็ดของ

วิถีวรยุทธ”

อวี๋เสวียนถาม “มีขั้นที่หกหรือไม่?” เฉินผิงอันยิ้มบางๆ “ผู้อาวุโสมองข้าสูงเกินไปแล้ว” อวี๋เสวียนหัวเราะร่วน “ข้าจะไม่มองสหายสูงได้หรือ?” ก็ข้าผู้อาวุโสต้องเงยหน้ามองเจ้ามาพักใหญ่แล้วนี่นา

เฉินผิงอันรีบเอ่ยขออภัยแล้วกลับลงมานั่งบนราวรั้วอีกครั้ง

อวี๋เสวียนเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะพูดพึมพ ากับตัวเองว่า “จ าต้อง พูดว่า ที่แท้การฝึกบาเพ็ญตนก็ควรเป็ นเช่นนี้ หากผู้ที่ฝึกบาเพ็ญตน เป็ นเช่นนี้จึงจะเรียกได้ว่าเจินเหริน”

เฉินผิงอันท าท่าจะพูดแต่ก็หยุดชะงักไป กว่าจะเอ่ยออกมาได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย “อย่างผู้เยาว์นั้นถือว่าเป็ นการทาพิธีกรรมในเปลือก หอย เป็ นความจ าใจ ผู้อาวุโสกลับไม่เหมือนกันไม่จ าเป็ นต้องท า เช่นนี้”

อวี๋เสวียนยิ้มเอ่ย “อยู่ดีๆ มาด่ากันทาไม”

้

ด่าว่าข้าฝึกตนราบรื่นตลอดเส้นทาง ไม่เคยต้องกลัดกลุ้มเรื่อง เงินทองหรือ?

เฉินผิงอันทอดสายตามองไปยังทิศไกล สองมือวางลงบนหัวเข่า เบาๆ ใบหน้าประดับยิ้มน้อยๆ “บอกตามตรงนะ ผู้เยาว์ก็อยากถูกคน อื่นด่าแบบนี้เหมือนกัน”

ที่บ้านยากจนมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ตายทั้งคู่ ความหิวโหยหนาว เหน็บบีบคั้น ชอบเรียนหนังสือแต่กลับไม่เคยได้เข้าเรียน บังเอิญได้ ฝึกฝนการเดินขึ้นเขา เคยเป็ นลูกศิษย์ในเตาเผามานานหลายปี อายุ สิบสี่ฝึ กวิชาหมัด อายุสิบห้าฝึ กเวทกระบี่ พลัดที่นาคาที่อยู่ ฟ้ าสูง แผ่นดินกว้างใหญ่ พบเจอสิ่งประหลาดมามากมาย ออกเดินทางไกล อยู่ข้างนอก ปฏิบัติต่อคนอื่นในยุทธภพอย่างจริงใจ วันเวลาที่เป็ นนัก เดินทางมีค่อนข้างมาก ชีวิตนี้ดื่มเหล้ายากที่จะเมามาย วันที่หวน กลับบ้านเกิดได้แต่ทอดถอนใจที่เวทกระบี่ยังไม่ชานาญ วิชาหมัดยัง ไม่ประสบความส าเร็จ

แม่นางน้อยชุดดาวิ่งตะบึงมาถึงบนยอดเขา อวี๋เสวียนก็ได้ถอน ค่ายกลยันต์ออกอย่างเงียบเชียบแล้ว หมี่ลี่น้อยเห็นว่าเจ้าขุนเขาคนดี คล้ายจะก าลังคุยธุระอยู่กับเทพเซียนผู้เฒ่าคนนั้นก็พลันหยุดชะงัก คิดว่าจะย้อนกลับไปทางเดิม

เฉินผิงอันยิ้มกวักมือเรียก “มีเรื่องอะไรหรือ?”

้

หมี่ลี่น้อยวิ่งเหยาะๆ ไปหาเจ้าขุนเขาคนดี ก่อนจะหยุดยืนนิ่งยึด เอวตรง กอดไม้เท้าไผ่เขียวไว้ในอ้อมอก เกาแก้ม “ไฟไหม้ลามขนคิ้ว เลยล่ะ ไม่รู ้ว่าจึงชิงเป็ นอะไร บอกว่าจะย้ายไปอยู่ที่ตรอกฉีหลงของ เมืองเล็กสักสี่ห้าวัน ข้าถามเขาตั้งหลายรอบ แต่เขาก็ไม่ยอมบอก สาเหตุ”

เฉินผิงอันกลั้นขา ตีหน้านิ่งเอ่ยว่า “เป็ นเรื่องเร่งด่วนอย่างมาก มิ อาจรั้งรอได้อีก รีบไปรีบกลับ ไปสืบข่าวต่อแล้วค่อยมารายงานใหม่”

หมี่ลี่น้อยกระทืบเท้า หัวคิ้วสีเหลืองอ่อนจางสองข้างขมวดเข้าหา กัน พยักหน้ารับแรงๆ พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “รับคาสั่ง!”

หมุนตัวกลับได้ก็ชักเท้าวิ่งตะบึงย้อนกลับไปทางเดิม แบกคาน หาบสีทอง ในมือถือไม้เท้าเดินป่า วิ่งสับขาว่องไวราวกับล้อรถหมุน

อวี๋เสวียนลูบหนวดยิ้ม ภูเขาลั่วพั่วมีขนบธรรมเนียมประจ า ตระกูลที่ดีจริงๆ