กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1081.1 ตำรำครึ่งเล่มแห่งโลกมนุษย์

กำรเดินทำงมำเยือนยอดเขำจี้เซ่อในครั้งนี้ ซิ่วไฉเฒ่ำมำอย่ำงรีบ ร ้อนแล้วก็จำกไปอย่ำงรีบร ้อน ไม่ได้บอกกล่ำวถึงสำเหตุให้เฉินผิงอัน รู ้ด้วยซ้ำ แต่ก็เชื่อว่ำลูกศิษย์ปิดสำนักคนนี้ของตนต้องเดำได้แน่นอน

นี่ยังเป็ นเพรำะกำรถกมรรคำริมน้ำพ่ำนสุ่ยของปรมำจำรย์มหำ ปรำชญ์ได้พูดไปถึงควำมรู ้ที่เกี่ยวกับกำรถำมฟ้ ำ ซิ่วไฉเฒ่ำค่อนข้ำง เชี่ยวชำญในเรื่องนี้ ไม่ว่ำจะเป็ นกำรถำมมรรคำกับอำจำรย์ผู้เฒ่ำ ที่ป๋ ำยอวี้จิ่งจ ำลองหรือกำรถ่ำยทอดมรรคำให้กับอวี๋เสวียนที่นอกฟ้ ำ ต่ำงก็ได้แสดงให้เห็นถึงรำกฐำนวิชำควำมรู ้ของซิ่วไฉเฒ่ำ ถึงได้ขอ ลำหยุดกับหลี่เซิ่งระหว่ำงทำงก็ปลีกตัวมำเยือนภูเขำลั่วพั่วโดยใช ้ เวลำครึ่งชั่วยำมได้

สุดท้ำยซิ่วไฉเฒ่ำที่อยำกอยู่ต่อหลำยๆ วันก็ได้แต่ทำหน้ำม่อย เอ่ยขออภัยเด็กๆ จำกนั้นลำกเฉินผิงอันไปเดินคุยกันในช่วงระยะทำง สั้นๆ พูดรัวเร็ว ผู้เฒ่ำถำมคำถำมที่สำคัญสองสำมข้อ “ปิดด่ำนหวน กลับเป็ นหยกดิบครั้งนี้มีควำมมั่นใจหรือไม่?”

เฉินผิงอันมีดีอยู่อย่ำงหนึ่ง เป็ นข้อที่ดีมำกๆ นั่นก็คือไม่มีทำงจง ใจพูดโกหกเพรำะหวังให้คนอื่นสบำยใจ

“มีควำมมั่นใจที่แน่นอน อำจำรย์ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ถอยไปพูด หนึ่งก้ำว ศิษย์ก็ย่อมมีวิธีรองรับสำหรับกรณีที่เลวร ้ำยที่สุดอยู่แล้ว”

“เจ้ำไม่ได้ขอควำมรู ้เรื่องวิธีกำรหล่อหลอมกระบี่เย่โหยวเล่มนั้น มำจำกป๋ ำยเหย่เลยหรือ?”

เพรำะถึงอย่ำงไรก็เป็ นส่วนปลำยของกระบี่ ไท่ป๋ ำย” หนึ่งในสี่ กระบี่เซียน

ตอนนั้นเฉินผิงอันที่อยู่บนหัวกำแพงเมือง เฝ่ ยหรำนที่อยู่ใน เปลี่ยวร ้ำง หลิวไฉที่อยู่ข้ำงกำยโจวจื่อ จ้ำวเหยำที่เดินทำงท่องเที่ยว อยู่ในใต้หล้ำห้ำสีต่ำงก็ได้กันไปคนละส่วน

“ไม่กล้ำเปิดปำกถำมเรื่องนี้เสียที ส่วนลึกในใจของศิษย์เคยชินที่ จะมองอำจำรย์ป๋ ำยเป็ นบุคคลที่อยู่ไกลสุดขอบฟ้ ำ สูงเกินจะปืนป่ ำย เสมอมำ”

“ถ้ำอย่ำงนั้นก็วำงเรื่องนี้ไว้ชั่วครำว ถึงอย่ำงไรก็ต้องลองถำมดู เดินผ่ำนแล้วก็อย่ำให้พลำดไปได้ ก่อนป๋ ำยเหย่จะหวนกลับใต้หล้ำมืด สลัว เจ้ำต้องบำกหน้ำถำมเรื่องนี้ให้ได้ ใช่แล้ว กว่ำอำจำรย์จะหลอก ตำเฒ่ำอวี๋ให้มำที่ภูเขำลั่วทั่วได้ไม่ใช่เรื่องง่ำย เจ้ำได้ท ำให้ไก่ขน เหล็กตัวนี้ออกไข่ก่อนแล้วค่อยจำกไปหรือไม่?”

“ผู้อำวุโสอวี๋กึ่งมอบกึ่งให้ยืมเงินเหรียญทองแดงแก่นทองหนึ่งพัน เหรียญ เป็ นเงินก้อนใหญ่มำกแล้ว”

“นี่จะพอได้อย่ำงไร นี่เป็ นแค่นัยสำคัญที่ควรซ่อนแฝงอยู่แล้วเท่ำ นั้นเอง พูดถึงแค่ปรำณม่วงที่มรรคำจำรย์เต๋ำทิ้งไว้ที่นี่ ก็มี ค่อนข้ำงมำก ใครมำก่อนก็ได้ก่อน ป๋ ำยเหย่ท ำได้เทียนจวินเซี่ยสือก็

ท ำได้เหมือนกัน ขอแค่เป็ นนักพรตก็ล้วนมีโอกำสกันทุกคน สุดท้ำย เป็ นตำเฒ่ำอวี๋ที่มำกดักเอำโชควำสนำส่วนใหญ่ไปได้ เขำไม่แสดง ท่ำทีอะไรบ้ำงเลยหรือ?”

บอกตำมตรง กลิ่นอำยแห่งมรรคำที่เรียกได้ว่ำยิ่งใหญ่มหำศำล ส่วนนี้ เดิมทีก็เป็ นส่วนที่มรรคำจำรย์เต๋ำเก็บไว้มอบให้กับนักพรต อวี๋เสวียนล่วงหน้ำอยู่แล้ว ไม่แน่เสมอไปว่ำคนอื่นจะแย่งเอำไปได้จริงๆ

แต่หำกไม่เป็ นเพรำะซิ่วไฉเฒ่ำจงใจพูดขึ้นมำ ตั้งใจมอบบันได ลงให้ คนฉลำดหัวไวอย่ำงอวี๋เสวียนหรือจะมีหน้ำมำช่วงชิงไปจำก แจกันสมบัติทวีป เพรำะถึงอย่ำงไรอวี๋เสวียนก็ยังต้องพิจำรณำด้วยว่ำ ทำงฝั่งของศำลบุ๋นจะมีท่ำทีเช่นไร แต่ในเมื่อเหวินเซิ่งที่เป็ นคน ประสำนงำนของศำลบุ๋นชั่วครำวก็ยังพูดแบบนี้แล้ว อวี๋เสวียนก็ย่อม ผลักเรือตำมน้ำอย่ำงเป็ นธรรมชำติ

“ในเมื่อผู้อำวุโสอวี๋ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ข้ำก็จะแกล้งทำเป็ นไม่รู ้ อะไรก็แล้วกัน”

“เจ้ำเด็กคนนี้นี่นะ หน้ำบำงเกินไปแล้ว! ขอตำรำลับวิชำยันต์ที่ เดิมทีเป็ นวิชำลับไม่แพร่งพรำยของภูเขำเถำฝูจำกเขำมำสักสองสำม เล่มก็ยังดี ขอแค่เจ้ำยอมเปิดปำก เขำก็ต้องยินดีมอบให้แน่นอน”

ช่ำงเถิดๆ วันหน้ำตนค่อยไปขอเอำจำกตำเฒ่ำอวี๋เองก็แล้วกัน หนึ่งภูเขำห้ำสำนักงำนพิธีเฉลิมฉลองน้อยใหญ่จะมีน้อยได้หรือ?

“อำจำรย์ อำรำมเต๋ำแห่งหนึ่งที่อยู่ในใต้หล้ำไพศำล หำกตั้งชื่อ เป็ นค ำว่ำ “เต้ำกวำน (อำรำมเต๋ำ) ตรงๆ จะละเมิดข้อห้ำมของ ศำลบุ๋นหรือไม่?”

ก็เหมือนอย่ำงที่ภูเขำลูกหนึ่งมีชื่อว่ำ “ชิงซำน” (ภูเขำเขียว) แต่ ไม่ได้ชื่อว่ำ ‘ชุ่ยเวย (อีก ชื่อเรียกหนึ่งของภูเขำ) ที่มักจะชักนำให้เกิด ค ำวิพำกษ์วิจำรณ์ได้มำกกว่ำ ในใต้หล้ำไพศำลที่พิถีพิถันเรื่องของ ควำมถูกต้องชอบธรรมมำกที่สุด ระดับควำมยำกนี้จะมีมำกแค่ไหน แค่คิดก็พอจะรู ้ได้

อันดับแรกคือต้องผ่ำนด่ำนของศำลบุ๋นแผ่นดินกลำงไปให้ได้ ก่อน

ยืมเงินจำกคนอื่น ใช ้หนี้คนอื่น ล้วนเป็ นเรื่องยำกด้วยกันทั้งคู่

ชิวไฉเฒ่ำลูบหนวดคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พูดได้แค่ว่ำพอจะพูดคุยกัน ได้ ทำงฝั่งของหลี่เซิ่งยังพูดได้ง่ำย แต่หย่ำเซิ่งกลับไม่แน่เสมอไปว่ำ จะตอบตกลง ยังมีเจ้ำลัทธิหลักรองอีกสำมท่ำนของศำลบุ๋น อำจำรย์ คิดว่ำต้องทะเลำะกับพวกเขำเล็กๆ น้อยๆ ก่อนถึงจะได้”

“ถ้ำอย่ำงนั้นก็ช่ำงเถอะ ไม่จ ำเป็ นต้องให้อำจำรย์ต้องลงไม้ลงมือ รุนแรงกับทำงศำลบุ๋นเพียงแค่เพื่อจะปักบุปผำลงบนผ้ำแพรให้กับผู้ อำวุโสอวี๋หรอก”

“อำจำรย์เจิ้งของนครจักรพรรดิขำวพัฒนำรุดหน้ำไปอีกขั้น แล้ว”

“เป็ นเรื่องดี”

มิน่ำเล่ำหลิ่วชื่อเฉิงถึงได้เริ่มออกมำเดินโอ้อวดตัวเองอีกครั้งแล้ว

“ทำงฝั่งของเปลี่ยวร ้ำงล่ะ?”

“ตอนนี้ยังไม่มีเรื่องใหญ่อะไร พูดถึงแค่เรื่องหนึ่งที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ ก่อนหน้ำนี้ไม่นำนศำลบุ๋นก่อตั้งกลุ่มที่ปรึกษำที่มีคนมำกถึงสำมร ้อย กว่ำคนขึ้นมำ จงใจเพิ่มสัดส่วนของคนหนุ่มสำวให้มำกขึ้น ที่ว่ำกำร ชั่วครำวแห่งนี้ตั้งอยู่ในตัวเมืองของท่ำเรือตี้ม่ำย เมธีร ้อยสำนักล้วนมี ส่วนกันทุกคน สำมำรถส่งคนคนหนึ่งไปเข้ำร่วมด้วยได้ หำกมำกกว่ำ นั้น คนผู้นั้นก็ต้องยอดเยี่ยมโดดเด่นได้มำกพอถึงจะสำมำรถรับ ต ำแหน่งเป็ นจวินจีหลำง (หน่วยงำนที่รับผิดชอบเรื่องรำชกำรสำคัญ ต่ำงๆ โดยเฉพำะเรื่องทหำร) เดิมมีกำรแบ่งระดับขั้นออกเป็ นสำมขั้น เจ้ำเด็กหยวนพำงนั่นพูดมำกเกินไป ส่งผลเสียมำกกว่ำผลดี ดังนั้นจึง พูดโดยย่อให้เข้ำใจว่ำเป็ นองค์กรที่ปรึกษำสองชั้นคือฝ่ ำยในและฝ่ ำย นอก เพรำะถึงอย่ำงไรหำกพูดว่ำฝ่ ำยบนและฝ่ ำยล่ำงก็ไม่ค่อยน่ำฟัง เท่ำไร”

เรียกว่ำเมธีร ้อยสำนัก แต่อันที่จริงนี่เป็ นคำเรียกขำนโดยรวม เท่ำนั้น สำยควำมรู ้ที่ถูกศำลบุ๋นให้กำรยอมรับอีกทั้งยังจำกัดควำมให้ เป็ น “ส ำนัก’ ได้อย่ำงแท้จริง รวมๆ ทั้งน้อยและใหญ่แล้ว ตอนนี้ก็มีอยู่ หกสิบสองส ำนัก

สืบย้อนไปถึงต้นก ำเนิด ในยุคบรรพกำลทุก “ส ำนัก” ล้วนทุ่มเท แรงกำยแรงใจและสติปัญญำควำมสำมำรถทั้งหมดในกำรสำรวจทิศ ทำงกำรด ำเนินไปของวิถีทำงโลกในอนำคตอย่ำงล ำบำกยำกเข็ญ

“ในบรรดำคนเหล่ำนี้ เจ้ำเด็กสวี่ป๋ ำยค่อนข้ำงจะโดดเด่น แต่ก็ยัง มีคนหนุ่มอีกสำมคนที่ร ้ำยกำจยิ่งกว่ำสวี่ป๋ ำย คนหนึ่งในนั้นเจ้ำ คุ้นเคยดี คือหลินจวินปี้รำชครูคนใหม่ของรำชวงศ์เส้ำหยวน”

กล่ำวมำถึงตรงนี้ซิ่วไฉเฒ่ำก็ถอนหำยใจ น่ำเสียดำยลูกศิษย์ปิด สำนักของตน ได้แต่ไหว้วำนให้เว่ยป้ อเย่โหยวเสินจวินนำสมุดเล่มนั้น ไปมอบให้กับศำลบุ๋น

เฉินผิงอันถำม “โดยภำพรวมแล้วยังคงเป็ นคนแก่ที่ค่อนข้ำงจะ รีบร ้อนใช่หรือไม่ อยำกจะเอำชนะสงครำมใหญ่ที่จะเป็ นตัวสรุป เรื่องรำวให้ได้โดยเร็ว ขยับขยำยข้อได้เปรียบของกำรชิงลงมือก่อน ให้กว้ำงขึ้นและให้มั่นคงขึ้น กลับกลำยเป็ นคนรุ่นเยำว์ที่ค่อนข้ำงจะ หนักแน่น หำวิธีกำรที่ผลักดันไปข้ำงหน้ำทีละก้ำว พยำยำมที่จะให้ สงครำมครั้งนี้ไปถึงแค่จุดของกำรชิงลงมือก่อนและกลำงกระดำน หรือไม่ก็คือให้ปิดฉำกลงตรงกลำงกระดำนได้ยิ่งดี? เป้ ำหมำยก็คือ ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนสอดคล้องกับคำว่ำ “ควบคุมได้” ไม่ให้โอกำสใต้ หล้ำเปลี่ยวร ้ำงได้พลิกกระดำน หรือแม้กระทั่งโอกำสที่จะเกิดเรื่องไม่ คำดฝันก็ไม่ปล่อยให้เกิดขึ้น?”

ซิ่วไฉเฒ่ำหัวเรำะเสียงดังกังวำน “หึ เจ้ำเดำถูกแล้ว!”

เฉินผิงอันถำมอย่ำงประหลำดใจ “อำจำรย์ อีกสองคนที่เหลือล่ะ? นอกจำกหยวนพำงเจ้ำขุนเขำของส ำนักศึกษำเหิงฉวีแล้วยังมีใครอีก คนหนึ่ง?”

ซิ่วไฉเฒ่ำลูบหนวดยิ้ม “คือลูกศิษย์ของสำยสำนักจ๋ำเจีย ส ำหรับ สงครำมครั้งนี้ เขำได้ใช ้กำรเปรียบเทียบอย่ำงหนึ่ง”

ยกมือขึ้นโบกชำยแขนเสื้อ ซิ่วไฉเฒ่ำยิ้มบำงๆ “ผลักโค่นให้ รำบ! ขอให้ภำยในเวลำหกสิบปี ไพศำลของพวกเรำใช ้ควำมเสียหำย ทำงกำรสู้รบที่น้อยที่สุดมำช่วงชิงผลกำรสู้รบที่ใหญ่ที่สุด ผลัก แผ่นดินครึ่งหนึ่งของเปลี่ยวร ้ำงให้รำบเป็ นหน้ำกลอง”

เฉินผิงอันอึ้งตะลึง เอ่ยชื่นชมอย่ำงอดไม่ได้ว่ำ “วิธีกำรดี มีควำม

องอำจกล้ำหำญ!”

ต้องรู ้ว่ำช่วงกลำงและช่วงหลังของสงครำมในใต้หล้ำไพศำลครั้ง นั้น ศำลบุ๋นแอบท ำกำรระดมก ำลังอย่ำงลับๆ โดยมีรำชวงศ์ใหญ่สิบ แห่งเป็ นผู้น ำ ผลำญท้องพระคลังของแต่ละแคว้นจนสิ้นอย่ำงไม่ เสียดำยเพื่อศึกษำค้นคว้ำอำวุธในกำรทำสงครำมหลำกหลำยชนิดที่ มำกพอจะเปลี่ยนแปลงสถำนกำรณ์และยึดครองควำมได้เปรียบโดย ทุ่มแรงอย่ำงเต็มก ำลัง ยกตัวอย่ำงเช่นรำชส ำนักต้ำหลีร่วมมือกับ ส ำนักโม่สร ้ำงเรือข้ำมฟำกขุนเขำและเรือกระบี่ขึ้นมำ แต่นี่ยังเป็ น เพียงส่วนน้อยที่ปรำกฏบนสนำมรบ และประสิทธิผลก็ได้รับกำร พิสูจน์แล้ว เนื่องจำกกองทัพใหญ่ของเปลี่ยวร ้ำงต้องไปติดอยู่ที่ภำค กลำงของแจกันสมบัติทวีป โจวมี่เดินขึ้นสวรรค์จำกไป เผ่ำปี ศำจ

เหมือนกระแสน้ำลงที่ถอยกลับไปยังเปลี่ยวร ้ำงเป็ นเหตุให้ใต้หล้ำ ไพศำลยังมีท่ำไม้ตำยอีกเป็ นพรวนที่ซุกซ่อนเอำไว้ “ใต้น้ำ” รอกระทั่ง สนำมรบเปลี่ยนไปเป็ นใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง คิดอยำกจะรู ้ถึงพลังพิฆำต ท ำลำยล้ำงของอำวุธพวกนี้ เผ่ำปีศำจในท้องถิ่นของเปลี่ยวร ้ำงก็ต้อง เอำชีวิตมำ “มองดู

ซิ่วไฉเฒ่ำท ำท่ำจะพูดแต่ก็ไม่พูด

ไม่เสียแรงที่เป็ นลูกศิษย์ปิดสำนักที่เข้ำอกเข้ำใจคนอื่นได้ดีที่สุด เฉินผิงอันยิ้มเอ่ยว่ำ “ข้ำได้ให้หลิ่วซวี่นำควำมไปบอกกับพวกเสวียน เซิน เฉำกุ่นแล้ว รอให้หลิ่วซวี่กลับไปถึงภูเขำเฉวียนเจียว ผู้ฝึกกระบี่ ทุกคนก็สำมำรถถอนตัวออกมำจำกสำยแร่ใต้ดินสำยนั้นได้ หลังจำก นั้นพวกเขำจะยินดีไปรับหน้ำที่เป็ นจวินจีหลำงของศำลบุ๋น คอย วำงแผนออกกลยุทธหรือไม่ข้ำก็คงได้แต่ใช ้สถำนะของสหำยแนะน ำ เท่ำนั้น จะไม่ไปบังคับพวกเขำ”

บอกให้ผู้ฝึกกระบี่รุ่นเยำว์สำยของคฤหำสน์หลบร ้อนเร่งเดินทำง ไปยังฝูเหยำทวีป จำกนั้นให้เซียนกระบี่แห่งไพศำลที่เคยไปเยือน กำแพงเมืองปรำณกระบี่ปกป้ องมรรคำให้กับพวกเขำ เฉินผิงอันต้อง แบกรับหน้ำที่และควำมเสี่ยงที่ใหญ่มำก

หำกเกิดปัญหำใดๆ สำนักที่อยู่เบื้องหลังคนหนุ่มสำวเหล่ำนี้ ต่อ ให้ปำกจะไม่พูด แต่ในใจก็จะต้องมีปมใหญ่ทิ้งไว้ เพรำะถึงอย่ำงไร พวกเสวียนเชิน มีใครบ้ำงที่ไม่ใช่ตัวเลือกตัวสำรองของเก้ำอี้สำคัญ ตัวหน้ำๆ ในศำลบรรพจำรย์ของส ำนักแต่ละคนในอนำคต? ต้องกำร

คุณสมบัติก็มีคุณสมบัติ ต้องกำรสติปัญญำก็มีสติปัญญำ ต้องกำร ควำมประพฤติก็มีควำมประพฤติ ก็เหมือนควำมสำคัญที่เฉำฉิงหล่ำง มีต่อภูเขำลั่วพั่ว

ซิ่วไฉเฒ่ำพยักหน้ำยิ้มเอ่ย “ไม่บังคับ ห้ำมบังคับฝืนใจกัน”

ซิ่วไฉเฒ่ำ ทำไมลูกศิษย์ปิ ดสำนักของเจ้ำถึงไม่มำ?! หรือว่ำ นับตั้งแต่วันนี้ไป คนหนุ่มอำยุน้อยๆ อย่ำงเขำก็จะนอนเสวยสุขอยู่บน สมุดคุณควำมชอบไปทั้งอย่ำงนี้แล้ว?

ใครที่กล้ำถำมแบบนี้ต่อหน้ำ ก็แสดงว่ำต้องเป็ นสหำยเก่ำแก่ที่ สนิทสนมคุ้นเคยกับซิ่วไฉเฒ่ำเป็ นอย่ำงดีแน่นอน

เหวินเซิ่ง เจ้ำขุนเขำเฉินจะเข้ำเมืองมำรับหน้ำที่เป็ นจวินจีหลำง

หรือไม่?

คนที่ถำมแบบนี้ยิ่งมีจำนวนมำกกว่ำ ส่วนใหญ่ล้วนเป็ นคนรุ่น เยำว์ที่เปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตกระตือรือร ้น ไม่แน่เสมอไปว่ำจะต้องรู ้สึก เลื่อมใสศรัทธำเสมอไป อำจมีบำงคนที่รู ้สึกว่ำเรื่องในใต้หล้ำ ถึง อย่ำงไรหูฟังก็จับต้องไม่ได้ ต้องเห็นเองกับตำถึงจะถือว่ำเป็ นควำม จริง

ซิ่วไฉเฒ่ำพูดอย่ำงหนักแน่นว่ำ “ผิงอัน หำกเจ้ำยินดีไปเดินเล่น ที่ท่ำเรือตี้ม่ำย ข้ำก็จะไปพูดกับจวี้จื่อให้เอง หำกเขำกล้ำให้เจ้ำต้อง กินน้ำแกงประตูปิด ข้ำก็จะไปดักรออยู่หน้ำประตูบ้ำนเขำเลย!”

พอเฉินผิงอันคิดถึงเรื่องนี้ก็ปวดหัวทันที ได้แต่ตอบกลับอำจำรย์ ไปอย่ำงคลุมเครือ

ซิ่วไฉเฒ่ำมองสีท้องฟ้ ำแล้วเอ่ยว่ำ “ต้องไปแล้ว”

ป๋ ำยเหย่ใช ้เสียงในใจสอบถำม “จะให้ข้ำรอสหำยโม่เชิงที่นี่หรือ ว่ำจะให้ไปหำเขำที่นั่น?”

ซิ่วไฉเฒ่ำยิ้มถำม “เจ้ำต้องกำรพูดคุยเรื่องควำมรู ้ควำมเข้ำใจ ด้ำนเวทกระบี่กับอำจำรย์เสี่ยวโม่หรือ?”

ป๋ ำยเหย่เอ่ย “เจอหน้ำกันแล้ว มีเรื่องอะไรก็ว่ำไปตำมนั้น หำกไม่ ถูกชะตำกันแค่พบเจอหน้ำกันอย่ำงเดียวก็พอ”

ซิ่วไฉเฒ่ำลังเลเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยว่ำ “ในเมื่อเจ้ำอยำกกลับ อำรำมเสวียนตูก็รีบกลับไปเถอะ”

ป๋ ำยเหย่เองก็ทำอะไรรวดเร็วฉับไว เขำกับจวินเชี่ยนพำกันบิน ทะยำนไปบนม่ำนฟ้ ำโดยตรงเลยจริงๆ

ซิ่วไฉเฒ่ำร ้อนใจจนกระทืบเท้ำ จวินเชี่ยนใช ้เสียงในใจพูดกลั้ว หัวเรำะว่ำ “อำจำรย์เกี่ยวกับกระบี่เซียน ไท่ป๋ ำย ป๋ ำยเหย่ได้ทิ้งสมุด เล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ ให้ศิษย์น้องเล็กเปิดอ่ำนเองได้เลย”

ซิ่วไฉเฒ่ำถำม “ควำมหนำบำงของสมุดเป็ นอย่ำงไร?”

จวินเชี่ยนตอบตำมสัตย์จริง “ไม่บำง แต่ก็ไม่หนำ”

ซิ่วไฉเฒ่ำถลึงตำใส่ “ผิงอันมีศิษย์พี่อย่ำงเจ้ำไว้ทำไม อำจำรย์ ฝำกไว้ก่อนเถอะ!”

จวินเชี่ยนเอ่ยอย่ำงอ่อนใจ “อำจำรย์ จะโทษข้ำไม่ได้จริงๆ นะ ข้ำ เองก็โน้มน้ำวไปแล้วป๋ ำยเหย่ไม่ฟัง จะให้ข้ำกดหมวกหัวเสือให้เขำ เขียนตัวอักษรเพิ่มก็คงไม่ได้กระมัง”

ซิ่วไฉเฒ่ำทอดน้ำเสียงให้อ่อนลง “จวินเชี่ยน ไปถึงที่นั่นก็อย่ำ ก่อเรื่องให้มำกนักอำจำรย์ไม่อยู่ข้ำงกำย ป๋ ำยอวี้จิงยังเป็ นถิ่นของคน อื่นเขำอีก เจ้ำระวังตัวหน่อย”

จวินเชี่ยนอืมรับหนึ่งที ไปถึงหน้ำประตูม่ำนฟ้ ำของแจกันสมบัติ ทวีปแล้ว ป้ ำยเหยจับประคองหมวกหัวเสือ ประสำนมือคำรวะไปทำง แม่น้ำพ่ำนสุ่ยเสำโจว จวินเชี่ยนเองก็ทำเช่นเดียวกัน

ในกำรประชุมศำลบรรพจำรย์ของยอดเขำจี้เซ่อวันนี้ อันที่จริง ค่อนข้ำงจะเรียบง่ำยนอกจำกจะก ำหนดว่ำภูเขำแต่ละลูกจะเป็ นของ ใครบ้ำงแล้วก็คือกำรยืนยันสถำนะ ยกตัวอย่ำงเช่นเซี่ยโก่วรับหน้ำที่ เป็ นรองผู้ถวำยงำนภูเขำลั่วพั่ว เสี่ยวโม่รับหน้ำที่เป็ นผู้ถวำยงำนที่ ได้รับกำรบันทึกชื่อ คงโหวคือขุนนำงผู้เรียบเรียงต ำรำคนแรกของ ภูเขำลั่วพั่ว เปลี่ยนจำกลูกศิษย์นักกำรฝ่ ำยนอกมำเป็ นผู้ฝึ กตน ทำเนียบฝ่ ำยใน อันที่จริงฝ่ ำยนอกก็ดี ฝ่ ำยในก็ช่ำง อยู่บนภูเขำลั่ว พั่วล้วนเป็ นเพียงเครื่องประดับอย่ำงหนึ่งเท่ำนั้น

บนภูเขำลั่วพั่วแห่งนี้ หำกไม่ใช่ผู้ถวำยงำนก็ต้องเป็ นลูกศิษย์ผู้ สืบทอดศำลบรรพจำรย์ที่กรำบเหล่ำผู้ถวำยงำนเป็ นอำจำรย์ ดังนั้น สถำนะผู้ฝึ กตนฝ่ ำยในของเด็กชำยผมขำวจึงยังถือว่ำมีเพียงหนึ่ง เดียว

อีกทั้งนับตั้งแต่วันนี้เป็ นต้นไป เนื่องจำกมีสถำนะเป็ นขุนนำงผู้ เรียบเรียงต ำรำ เด็กชำยผมขำวจึงสำมำรถมีเก้ำอี้ตัวหนึ่งอยู่ในศำล บรรพจำรย์ บรรพบุรุษอิ่นกวำนมีข้อพิถีพิถันในกำรทำเรื่องต่ำงๆ เสมอ ใจกว้ำง ใจกว้ำง!

อีกอย่ำงก็คือเจ้ำขุนเขำเฉินผิงอันรับกวอจู๋จิ่วและหนิงจี่เป็ นลูก ศิษย์ผู้สืบทอดอย่ำงเป็ นทำงกำร ยังคงเป็ นผู้คุมกฏฉำงมิ่งที่นั่งอยู่ข้ำง โต๊ะ ฝนหมึก จรดพู่กันบันทึกชื่อของพวกเขำลงไปในท ำเนียบศำล บรรพจำรย์

ส่วนสรุปแล้วเรือกระบี่ลำนั้นจะเป็ นของภูเขำเบื้องบนหรือสำนัก เบื้องล่ำง ถึงอย่ำงไรก็ท ำให้เจ้ำส ำนักชุยเข้ำใจแล้วว่ำจุดจบที่ผู้คน รอบข้ำงต่ำงหักหลังแม้กระทั่งคนใกล้ชิดก็ยังทอดทิ้งคืออะไร

อย่ำว่ำแต่โจวอันดับหนึ่งที่เป็ นเหมือนพี่น้องต่ำงแซ่กันเลย ต่อให้ เป็ นผู้บรรยำยส ำนักศึกษำของสำนักเบื้องล่ำงอย่ำงเทพเซียนผู้เฒ่ำ เจี่ยก็ยังไม่พูดจำทวงควำมเป็ นธรรมให้เขำแม้แต่ครึ่งคำ

สุดท้ำยก็คือเรือกระบี่ลำนี้เป็ นของภูเขำเบื้องบน แต่สำนักเบื้อง ล่ำงสำมำรถเช่ำไปใช ้งำนได้

กำรประชุมแต่ละเรื่องผ่ำนพ้นไปแล้ว มองดูเหมือนเฉินหลิงจวิน นั่งตัวตรงอย่ำงสำรวมแต่แท้จริงแล้วสองตำกลับว่ำงเปล่ำ

ก่อนหน้ำนี้อวี๋เสวียนเข้ำร่วมงำนพิธีแต่งตั้งมหำบรรพตอุดรแล้ว ก็ได้หวนกลับไปยังพื้นที่ประกอบพิธีกรรมที่อยู่นอกฟ้ ำทันที และเงิน เหรินผู้เฒ่ำก็เก็บประโยคค ำเตือนของเฉินผิงอันไปใส่ใจแล้ว

ตอนนั้นเฉินหลิงจวินมั่นใจว่ำเทพเซียนผู้เฒ่ำอวี๋กลับธำร ดวงดำวไปแล้วจริงๆ ถึงได้กล้ำบ่นประโยคหนึ่งว่ำ ก่อนหน้ำนี้ตน อุตส่ำห์นั่งเป็ นเพื่อนอยู่เป็ นครึ่งๆ วัน ไม่ได้ดื่มเหล้ำมื้อเช ้ำเป็ น ของขวัญตอบแทนกลับคืนด้วยซ้ำ เรื่องนี้เจินเหรินผู้เฒ่ำไม่มี คุณธรรม ขำดควำมหมำยบำงอย่ำงไป

อีกอย่ำงก็คืออำจำรย์ซินที่เวลำปกติเจอกันบนเส้นทำงมักจะผงก ศีรษะยิ้มทักทำยตนเสมอ คิดไม่ถึงเลยว่ำเขำจะถึงกับรู ้จักคนพิฆำต มังกรแซ่เฉินผู้นั้น!

นั่นคือเฉินชิงหลิวที่อยู่ในหน้ำหนึ่งบทเริ่มต้นของ “รวมเล่มคน ผ่ำนทำง เขียวนะ! เขำเป็ นถึงอำจำรย์ของเจิ้งจวีจงแห่งนครจักรพรรดิ ขำวแผ่นดินกลำง!

เฉินหลิงจวินลองใช ้ควำมคิดเพียงเล็กน้อยก็รู ้สึกหวำดผวำไม่ คลำย น่ำตกใจเกินไปแล้ว

วันหน้ำจ ำเป็ นต้องอยู่ให้ห่ำงอำจำรย์ซินสักหน่อย แล้วก็ต้อง บอกให้พี่น้องที่รักอย่ำงเฉินจั๋วหลิวอยู่ห่ำงๆ อำจำรย์ชินด้วย…ช่ำง

เถอะ สหำยจะคบหำสหำยอย่ำงไรก็อย่ำไปชี้นิ้วเจ้ำกี้เจ้ำกำรเลย พวก เจ้ำเป็ นสหำยของพวกเจ้ำกันต่อไปเถอะ อย่ำงมำกสุดครำวหน้ำที่ กลับมำเจอกันแล้วดื่มเหล้ำกันอีกครั้งก็ต้องพูดเลียบๆ เคียงๆ ให้เจ้ำ คนยำกจนผู้นั้นฟังสักหน่อยว่ำอำจำรย์ซินเพื่อนของเจ้ำร ้ำยกำจไม่ เบำ รู ้จักคนพิฆำตมังกรในต ำนำนเสียด้วย

เพื่อนของเพื่อนของเพื่อน จะถือว่ำเป็ นเพื่อนของตัวเองด้วย หรือไม่? ช่ำงเถอะ อย่ำให้กลำยเป็ นว่ำอยำกแสดงฝีมือแต่กลำยเป็ น ปล่อยไก่ และกำรใช ้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อฉวยประโยชน์ก็ยิ่งไม่ควรทำ!

เฉินหลิงจวินที่กลัดกลุ้มอย่ำงถึงที่สุดหันหน้ำไปมองนังหนูโง่ที่นั่ง อยู่ข้ำงๆ มองจ้องอยู่ตลอด มองจนนำงขมวดคิ้ว ขำดก็แค่ไม่ได้หัน หน้ำมำถลึงตำใส่เท่ำนั้น เขำถึงได้ถอนสำยตำกลับคืน ยกสองแขน กอดอก เฮ้อ เป็ นแม่นำงน้อยคนหนึ่ง ไหนเลยจะรู ้ถึงปณิธำนที่สูงส่ง ยำวไกลของตน วีรกรรมบำงอย่ำงที่ไม่มีใครรู ้เขำไม่อยำกจะพูดด้วย ซ้ำ