กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1081.2 ตำรำครึ่งเล่มแห่งโลกมนุษย์

มีกำรรวมตัวก็ต้องมีแยกจำก เพื่อรอคอยกำรกลับมำพบกันใหม่ อีกครั้งในครำวหน้ำ

อู๋ยวนคือผู้ว่ำของจังหวัด จ้ำวเหยำคือรองเจ้ำกรมของกรมหนึ่ง ล้วนเป็ นขุนนำงใหญ่กันหมดแล้ว

เฉินผิงอันดึงเอำตัวศิษย์หลำนสองคนมำพูดคุยร ำลึกควำมหลัง กัน

เรื่องที่พูดมีแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือเรื่องที่รำชสำนักต้ำหลีจะแต่งตั้ง ตำแหน่งขุนนำงอย่ำงหนึ่งซึ่งมีหน้ำที่รับผิดชอบจัดกำร ‘เรื่องเล็ก’ บำงอย่ำง

ดึงหัวไชเท้ำออกจำกหลุมย่อมมีดินติดมำด้วย จำกนั้นค่อยถม หลุมให้รำบเรียบ

ยกตัวอย่ำงเช่นในวงกำรขุนนำงของอ ำเภอบำงแห่งล่ำงภูเขำเกิด คดีฉ้อรำษฎร ์บังหลวง หรือไม่ก็พรรคจวนเซียนบนภูเขำกระทำสิ่งที่ เป็ นกำรละเมิดกฎข้อห้ำม หำกจับได้ รำชส ำนักจะขุดลึกลงไปตลอด เส้นทำง มีหนึ่งคนก็นับหนึ่งคน เกี่ยวพันไปถึงแซ่สกุลของเสำค้ำยัน แคว้นก็ดี เซียนดินหรือแม้กระทั่งผู้ฝึกตนห้ำขอบเขตบนก็ช่ำง ไม่มี เพดำนจ ำกัดสูงสุดตระกูลสกุลอวี๋ของฮองเฮำอวี๋เหมี่ยน ตระกูลของ ไทเฮำหนันจำน หรือส ำนักโองกำรเทพสกุลเจียงอวิ๋นหลิน ขอแค่อยู่

 

บน “เส้นเส้นนี้” ล้วนต้องไปพิสูจน์ควำมบริสุทธิ์ของตัวเองในที่ว่ำกำร ซึ่งเป็ นองค์กรของกรมอำญำต้ำหลีแห่งนี้ ฝ่ ำยในของรำชสำนักจะมี กำรจัดเอกสำรเก็บเข้ำคลัง วงกำรขุนนำงของต้ำหลีมีกำรส่งต่อคำสั่ง ไปยังส่วนของผู้ว่ำกำรและแม่ทัพประจำมณฑล กระทั่งกลำยเป็ น ธรรมเนียมปฏิบัติ หำกจำเป็ นก็สำมำรถลดระดับลงต่ำอีกขั้นคือส่งไป ให้ถึงมือของเจ้ำเมืองและขุนนำงในระดับชั้นเดียวกัน หรือไม่ก็สิ่ง ศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขำสำยน้ำฝ่ำยต่ำงๆ

อู๋ยวนครุ่นคิดไม่ตอบ จ้ำวเหยำกลับยิ้มถำมว่ำ “ต่อให้ล้ำงบำงยก รัง แต่ควำมผิดพลำดน้อยใหญ่จะคิดกันอย่ำงไร? จะฟำดให้ตำยไป เหมือนกันหมดก็คงไม่ได้กระมัง?”

เฉินผิงอันกล่ำว “เจ้ำคือรองเจ้ำกรมอำญำ เจ้ำเป็ นคนก ำหนด โทษอย่ำงเป็ นรูปธรรมและสืบสวนลงโทษด้วยตัวเอง รำยละเอียด ทั้งหมดเจ้ำเป็ นคนกำหนด ข้ำรับผิดชอบแค่ช่วยเจ้ำกับกรมอำญำปิด งำนเท่ำนั้น”

“ในช่วงเวลำระหว่ำงนี้ กำรปกป้ องกันเองของเหล่ำขุนนำง เรื่องที่ มองเป็ นน้ำใจไมตรีระหว่ำงกันโดยคิดว่ำเป็ นเรื่องปกติก็ควรเป็ น จุดสำคัญในสำคัญอีกทีที่ที่ว่ำกำรซึ่งมีเจ้ำเป็ นผู้น ำต้องให้ ควำมสำคัญ เรื่องที่ต้องจับตำมองให้ดีก็คือบุคคลและเรื่องรำวพวกนี้”

“สมำชิกที่สำมำรถเข้ำมำอยู่ในที่ว่ำกำรแห่งนี้ได้ต้องอำยุน้อย ตำแหน่งขุนนำงต่ำ นี่เรียกว่ำตำแหน่งต่ำอำนำจสูง ขณะเดียวกันเจ้ำ ก็ต้องจัดตั้งองค์กรฝ่ ำยในที่ไม่เปิดเผยต่อภำยนอกอย่ำงลับๆ ขึ้นมำ

 

อีกแห่งหนึ่ง ให้รับผิดชอบจับตำมองคำพูดและกำรกระทำ กำรไปมำ หำสู่กับคนในวงกำรขุนนำงของสมำชิกรุ่นเยำว์กลุ่มนี้โดยเฉพำะ สำมำรถให้โอกำสในกำรทำผิดแก่พวกเขำหนึ่งครั้ง เจ้ำถึงขั้น สำมำรถจงใจให้พวกเขำทำผิด จำกนั้นก็ลงโทษพวกเขำเล็กน้อย เพื่อเป็ นบทเรียนเตือนใจครั้งใหญ่ เมื่อถึงเวลำนั้นเจ้ำค่อยบอกกับ พวกเขำให้ชัดเจนว่ำ เรื่องที่ทำผิดครั้งนี้จะแค่บันทึกลงเอกสำรคดี เก็บไว้ที่เจ้ำก่อนชั่วครำว ขุนนำงทุกคนของกรมอำญำและกรมขุน นำง แม้กระทั่งตัวเจ้ำกรมเองก็ไม่อำจตรวจสอบได้”

“ดังนั้นกำรเลือก “เรื่องเล็กน้อย” พวกนั้นก็ต้องมีข้อพิถีพิถันแล้ว จุดเริ่มต้นสำมำรถเป็ นขุนนำงระดับกลำงได้ ข้ำแนะน ำว่ำให้แบ่ง ออกเป็ นอีกสองประเภท ประเภทหนึ่งคือฝ่ ำยคนหนุ่มแข็งแรงที่มี อนำคตรำบรื่นในวงกำรขุนนำง แต่เนื่องจำกเชี่ยวชำญกำรใช ้ ช่องทำงแสวงหำผลประโยชน์จึงมีฐำนะมั่งคั่ง ไม่มีกำรทำควำมดี ชดใช ้ควำมผิดอะไร อีกประเภทหนึ่งคือคนที่เพิ่งลำออกจำกกำรเป็ น ขุนนำงกลับบ้ำนเกิด แต่กลับได้ทรัพย์สมบัติไปก้อนใหญ่ ไม่มีละเว้น กำรไม่เอำโทษในสิ่งที่ผ่ำนมำอะไร แน่นอนว่ำกรมอำญำของพวกเจ้ำ เป็ นผู้น ำและผู้ด ำเนินกำรหลักในกำรด ำเนินคดี แต่เมื่อกำรสืบสวน คดีเริ่มต้นขึ้น พวกเจ้ำสำมำรถเป็ นฝ่ ำยไปติดต่อกับที่ว่ำกำรใน ท้องถิ่น สิ่งที่ต้องกำรก็คือมีคนคอยช่วยส่งข่ำวให้สิ่งที่หวังก็คือ ควำมสัมพันธ ์ที่แนบแน่นซึ่งกลำยเป็ นเรื่องปกติธรรมดำ เป็ นเหตุให้ ต่อจำกนี้พวกผู้ถวำยงำนลับในกรมอำญำก็มีงำนให้ต้องท ำกันแล้ว”

 

จ้ำวเหยำพยักหน้ำ “ได้สิ”

อู๋ยวนกล่ำวอย่ำงอ่อนใจว่ำ “ถ้ำอย่ำงนั้นก็ให้ข้ำเป็ นคนเปิดปำก พูดเรื่องนี้เอง หลีกเลี่ยงไม่ให้รองเจ้ำกรมจ้ำวกับกรมอำญำตกเป็ นที่ ต้องสงสัยว่ำรังเกียจที่อำนำจในมือตัวเองยังไม่มำกพอ”

ภูเขำลูกหนึ่งมีกลิ่นอำยแห่งมรรคำของภูเขำลูกหนึ่ง ที่ว่ำกำร แห่งหนึ่งก็มีกลิ่นอำยขุนนำงน้ำใสน้ำขุ่นของที่ว่ำกำรแห่งหนึ่ง

จ้ำวเหยำถำม “ยังมีธุระอีกไหม?”

เฉินผิงอันกล่ำว “เกี่ยวข้องกับพวกเจ้ำ แต่กลับเกี่ยวไม่มำกนัก ช่วงนี้รำชสำนักจะทำกำรเรียบเรียงหนังสือเกล็ดปลำของบนภูเขำ และล่ำงภูเขำขึ้นมำใหม่ จะให้เข้ำไปอยู่ในแผนกำรกำรประเมินขุน นำงเมืองหลวงครั้งใหม่ล่ำสุด กรมคลังของเมืองหลวงและเมืองหลวง ส ำรองจะร่วมมือกับซำนจวินสำมมหำบรรพตและกงโหวสองท่ำนของ ลำน้ำใหญ่ในอำณำเขตแคว้นต้ำหลี จำกนั้นก็เป็ นขุนนำงในกรมขุน นำงและเทพอภิบำลเมืองระดับขั้นต่ำงๆ ก ำหนดระยะเวลำในกำรเข้ำ ร่วมประชุมที่เมืองหลวงต้ำหลี ภำยใต้เงื่อนไขที่ไม่ขัดต่อหน้ำที่หลัก ของเทพอภิบำลเมือง ไม่ถึงขั้นทำให้เทพอภิบำลเมืองระดับขั้นต่ำงๆ ข้ำมล้ำกฎระเบียบของเมืองยมบำล จะมีกำรติดต่อและแลกเปลี่ยน ข้อมูลกับกรมขุนนำงของสองเมืองหลวง โลกมนุษย์มีบัญชีเก่ำก็ ตรวจสอบบัญชีเก่ำ ปฏิทินเหลืองเล่มเก่ำจะถูกพลิกเปิดไปข้ำงหน้ำ ตลอด หำกประวัติศำสตร ์เก่ำแก่และยำวนำนเกินไป ยกตัวอย่ำงเช่น ผ่ำนไปหนึ่งถึงสองร ้อยปีแล้ว ถ้ำอย่ำงนั้นก็ไม่จำเป็ นต้องเชื่อมโยงไป

 

ถึงลูกหลำนรุ่นหลังที่มีชำติกำเนิดขำวสะอำดอีก แต่ชื่อเสียงของขุน นำงน้ำใสในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ทำงฝั่งของบ้ำนเกิดก็อย่ำได้คิดจะตั้ง ซุ้มป้ ำยต่อ หรือไม่ในบทขุนนำงผู้มีคุณธรรมทรงเกียรติแห่งท้องถิ่น ในบันทึกประจ ำอำเภอก็อำจจะต้องเปลี่ยนคำติชมเสียใหม่ แน่นอนว่ำ หำกจนถึงทุกวันนี้ตระกูลชั้นสูงที่ยังคงโดดเด่นพวกนี้ก็ยังคงไม่ เปลี่ยนขนบธรรมเนียม ถ้ำอย่ำงนั้นกรมอำญำของพวกเจ้ำก็มีเรื่องให้ ต้องท ำกันแล้ว”

อู๋ยวนถำม “ทำไมไม่ติดประกำศลงบนกระดำนไปถึงระดับขั้น ของที่ว่ำกำรอำเภอ ให้ชำวบ้ำนรู ้เรื่องพวกนี้ไปด้วยเลยล่ะ?”

เฉินผิงอันเงียบงัน

จ้ำวเหยำส่ำยหน้ำให้อู๋ยวน

เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน ยิ้มเอ่ย “ถ้ำอย่ำงนั้นต่ำงคนก็ต่ำงทำหน้ำที่ ของตัวเองไปแล้วกัน”

หลี่เป่ ำผิงต้องกลับสำนักศึกษำซำนหยำต้ำสุย นำงต้องไปจัด ระเบียบกับควำมรู ้ควำมเข้ำใจจำกกำรอ่ำนต ำรำเสียหน่อย เผยเฉีย นบอกว่ำจะตำมพี่หญิงเป่ำผิงไปด้วย

หลี่ไหวคิดจะไปใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำงสักครั้ง เพรำะนักพรตเนิ่นง่วน อยู่กับเรื่องของกำรขุดเจำะลำน้ำใหญ่จึงต้องมีผู้ปกป้ องมรรคำคน ใหม่ เพรำะถึงอย่ำงไรนักพรตเนิ่นก็ถูกเฉินผิงอัน “หลอก” ให้ไปที่ ใบถงทวีป เฉินผิงอันจึงลังเลว่ำควรจะให้ใครติดตำมหลี่ไหว ช่วย

 

ปกป้ องมรรคำแทนเถำถิงแห่งเปลี่ยวร ้ำงดี เพียงแต่ว่ำเสี่ยวโม่ยังอยู่ที่ ใต้หล้ำมืดสลัว เจียงซ่ำงเจินก็ยังต้องติดตำมชุยตงซำนไปจับตำมอง พื้นที่มงคลรำกบัว เซี่ยโก่ว? เฉินผิงอันถำมไปคำหนึ่งเซี่ยโก่วไม่คิด อะไรมำก ขอแค่นำงไม่ได้สังหำรปีศำจใหญ่เปลี่ยวร ้ำงตนใดก็ไม่ถือ ว่ำผิดต่อสัญญำที่ตัวเองให้ไว้กับนำยท่ำนป๋ ำยเจ๋อ เซี่ยโก่วหัวเรำะร่ำ ถำมประโยคหนึ่งว่ำ เจ้ำขุนเขำไม่กลัวว่ำข้ำจะไปเข้ำกับศัตรูหรือ? เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย เรื่องบำงอย่ำงไม่ได้มีควำมเกี่ยวข้องอะไรกันเลย แล้วก็ไม่ใช่ว่ำไม่ได้กลำยเป็ นคนรักกันแล้วก็จะต้องเป็ นศัตรูกันเสมอ ไปเสียหน่อย พอเซี่ยโก่วได้ยินประโยคนี้ก็ฮึกเหิมขึ้นมำทันใด ตบอก เสียงดังสนั่นฟ้ ำ บอกว่ำไปไปเป็ นผู้คุมกันที่เปลี่ยวร ้ำงครั้งนี้ หำกหลี่ ไหวเสียเส้นผมไปสักเส้น นำงจะถือหัวมำพบ…

เฉินผิงอันบอกกับหลี่ไหวว่ำกำรเดินทำงไกลครั้งนั้นของตน อำจจะมีกำรเปลี่ยนเส้นทำง เปลี่ยนจำกเดิมที่เดินทำงผ่ำนอุตรกุรุ ทวีปไปยังธวัลทวีปและไปถึงทวีปแดนเทพแผ่นดินกลำง….กำร เดินทำงเส้นนี้จะเปลี่ยนเป็ นใบถงทวีป ทักษินำตยทวีปและฝูเหยำทวีป อ้อมเป็ นวงใหญ่สุดท้ำยค่อยไปเยือนทวีปแดนเทพแผ่นดินกลำง จำกนั้นค่อยกลับจำกอุตรกุรุทวีปมำยังแจกันสมบัติทวีป ก่อนจะไป ทักษินำตยทวีปจะแวะไปดูส ำนักอวี๋หลงใหม่ก่อน บำงทีอำจจะไป เยือนที่ตั้งเก่ำของกำแพงเมืองปรำณกระบี่ แล้วค่อยไปยังท่ำเรือตี้ม่ำย ของเปลี่ยวร ้ำงกับภูเขำใหญ่แสนดี้ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งภูเขำใหญ่ แสนดี้ที่เขำยังไม่เคยไปเยือนมำก่อน

 

อวี๋ลู่และเซี่ยเซี่ย ชำวบ้ำนรำชวงศ์สกุลอวี๋เก่ำที่ชีวิตพบเจอ อุปสรรคสองคนนี้ไปอยู่ต่ำงบ้ำนต่ำงเมืองมำนำนหลำยปี ดูเหมือนว่ำ เนื่องจำกกำรจับมือกันก่อตั้งแคว้นที่ใบถงทวีป ในที่สุดก็ได้คลำยปม ในใจ จึงจะหวนกลับไปยังมำตุภูมิเดิมด้วยกัน

บ้ำนเมืองเก่ำเหมือนคนที่เคยรู ้จักเก่ำ แขกมำจำกทำงทิศใต้ บน

เสื้อผ้ำแต่งแต้มไปด้วยหยำดฝนดอกซิ่ง

ตอนที่เฉินผิงอันส่งพวกเขำลงจำกภูเขำก็ได้เปิดเผยควำมลับ สวรรค์เรื่องหนึ่ง “ป๋ ำยฉำงบุคคลอันดับหนึ่งด้ำนวิถีกระบี่ของอุตรกุรุ ทวีปเพิ่งจะเลื่อนเป็ นขอบเขตบินทะยำนได้ไม่นำน เขำเคยร่วมมือ วำงแผนกับเถียนหว่ำนแห่งยอดเขำจูอวี๋ของภูเขำตะวันเที่ยง ร่วมกัน ควบคุมและฉกฉวยเอำโชคชะตำวิถีกระบี่นำนพันปีของแจกันสมบัติ ทวีปไป เถียนหว่ำนยังมีอีกสถำนะหนึ่งคือเป็ นศิษย์น้องหญิงของโจ วจื่อ อันที่จริงป๋ ำยฉำงก็มีอีกสถำนะเช่นกัน ข้ำเองก็เพิ่งเอำข่ำวสอง อย่ำงมำรวมกันถึงเพิ่งได้ข้อสรุปเมื่อไม่นำนมำนี้ ที่แท้เมื่อชำติ ก่อนป๋ ำยฉำงก็เคยเป็ นลูกหลำนสกุลหลของถนนฝูลู่ถ้ำสวรรค์หลีจู พวกเรำ และยิ่งเป็ นหนึ่งในลูกศิษย์ที่ไม่ได้รับกำรบันทึกชื่อของ อำจำรย์ซำนซำนจิ่วโหว ชื่อเดิมคือหลูเยว่ คือผู้ฝึกกระบี่ ข้ำเดำเอำ ว่ำแคว้นเบื้องบนของสกุลซึ่งต้ำหลีในอดีต หรือก็คือรำชวงศ์สกุลหลู ของพวกเจ้ำ บำงทีอำจเป็ นรำชวงศ์ใน “ชำติที่สอง” ที่หลูเยว่ซึ่ง เปลี่ยนชื่อไม่เปลี่ยนแซ่สร ้ำงขึ้นมำเองกับมือเพรำะมีวิชำลับบำงอย่ำง อยู่ในมือทำให้หลูเยว่รู ้เรื่องนี้มำตั้งแต่เกิด เพียงแต่ไม่รู ้ว่ำทำไม

 

สุดท้ำยถึงไปอยู่อุตรกุรุทวีป ใช ้สถำนะของป๋ ำยฉำงตั้งใจฝึกกระบี่นับ แต่นั้นมำ ทั้งยังใช ้วิชำนอกรีตแสวงหำกำรบินทะยำน”

ลูกศิษย์ที่ได้รับกำรบันทึกชื่อและไม่ได้รับกำรบันทึกชื่อกลุ่มนั้น ของอำจำรย์ซำนซำนจิ่วโหว เป็ นเฟิงอี๋ที่แพร่งพรำยให้เฉินผิงอันรู ้ ตอนอยู่ในศำลเทพอัคคีของเมืองหลวง และเรื่องที่บอกว่ำอดีตชำติ ของป๋ ำยฉำงก็คือหลูเยว่ “คนบ้ำนเดียวกัน” ก็เป็ นหลี่ซีเซิ่งที่พูดเอง กับปำกตอนอยู่นอกฟ้ ำ

เซี่ยเซี่ยหลุดหัวเรำะพรืด “มิน่ำเล่ำเซียนกระบี่ผู้อำวุโสป๋ ำยเปิด สำนักก่อตั้งพรรค แต่กลับไม่แตกกิ่งก้ำนสำขำ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังมี ลูกศิษย์ผู้สืบทอดอย่ำงสวีเซวี่ยนแค่คนเดียว ดูท่ำคงจะกังวลว่ำ อำจำรย์จะตำหนิที่เขำรับลูกศิษย์พร่ำเพื่อ”

เฉินผิงอันเอ่ยสัพยอก “เจ้ำให้คำวิจำรณ์เซียนกระบี่ผู้อำวุโสป๋ ำย ที่มีควำมเป็ นไปได้อย่ำงยิ่งว่ำจะเป็ นฮ่องเต้ผู้บุกเบิกแคว้นสกุลหลของ พวกเจ้ำแบบนี้น่ะหรือ?”

เซี่ยเซี่ยพูดด้วยสีหน้ำไม่พอใจ “สกุลหลูดับสูญ ชะตำแคว้นขำด สะบั้น ก็ไม่เห็นว่ำเขำจะลงมือช่วยเหลืออย่ำงไรเลย”

ปีนั้นแจกันสมบัติทวีปยังเป็ นแคว้นเล็กที่อยู่อันดับรั้งท้ำยสุดของ ใต้หล้ำไพศำล และสกุลซ่งต้ำหลีก็ไม่ใช่รำชวงศ์ที่ภำยหลังทำให้หนึ่ง แคว้นกลำยเป็ นหนึ่งทวีปได้ หำกป๋ ำยฉำงยินดีพกกระบี่เดินทำงลงใต้ ไม่พูดว่ำจะช่วยให้ลูกหลำนสกุลหลูเป็ นฝ่ ำยกลับมำฮุบกลืนรำช

 

สำนักต้ำหลีที่มีซิ่วหูชุยฉำนเป็ นรำชครูได้สำเร็จ แต่รับรองไม่ให้ โชคชะตำแคว้นสกุลหลูต้องขำดลงก็ไม่ใช่เรื่องยำกเลย

เฉินผิงอันเพียงแค่ส่ำยหน้ำยิ้มๆ ไม่มัวยกหลักกำรเหตุผลอะไร มำสำดเกลือลงบนบำดแผลของนำงแล้ว

อันที่จริงไยเซี่ยเซี่ยจะไม่รู ้หลักกำรตื้นเขินที่บอกว่ำ “เซียนซือบน ภูเขำตัดขำดจำกโลกโลกีย์ ลูกหลำนย่อมมีโชคของลูกหลำนเอง” เล่ำ นำงก็แค่ทนโมโหไม่ไหวจึงต้องบ่นออกมำสองสำมคำเท่ำนั้น

อวี๋ลู่มีสีหน้ำซับซ ้อน เขำไม่ได้เปิดปำกพูดอะไรมำตั้งแต่แรก

เฉินผิงอันยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “สะพำนส่วนสะพำน ถนนส่วนถนน เรื่องหนึ่งก็ส่วนเรื่องหนึ่ง หำกป๋ ำยฉำงเป็ นบรรพบุรุษของเจ้ำจริงๆ เจ้ำ เองก็อย่ำมัวเล่นตัวอยู่เลย เด็กที่ร ้องไห้ย่อมได้กินน้ำตำล ควรร ้องว่ำ ยำกจนก็ร ้องว่ำยำกจน ควรระบำยทุกข์ก็ระบำยทุกข์ แล้วนับประสำ อะไรกับที่ข้ำกับป๋ ำยฉำงเองก็ไม่ใช่ศัตรูคู่แค้นอะไรกัน ทุกวันนี้ก็มี ควำมสัมพันธ ์เป็ น ดั่งน้ำบ่อที่ไม่ยุ่งกับน้ำคลอง เขำอำศัย ควำมสำมำรถไปตำมหำคนมำร่วมกันวำงแผนแบ่งโชคชะตำวิถีกระบี่ ของสองทวีป ข้ำจับผลัดจับผลูก็ดี ถือโอกำสท ำไปได้ก็ช่ำง สรุปแล้ว ก็คืออำศัยควำมสำมำรถท ำลำยเรื่องดีของเขำไปครึ่งหนึ่ง ผูกปม แค้นกันหรือไม่ จะถำมกระบี่กันหรือไม่ ล้วนวำงอยู่บนหน้ำโต๊ะ ทั้งหมด เอำเป็ นว่ำในเรื่องนี้เจ้ำกับเซี่ยเซี่ยล้วนถือเป็ นคนนอกอย่ำ เข้ำมำเกี่ยวข้องด้วยเลย”

 

อวี๋ลู่พยักหน้ำ ยิ้มเอ่ยว่ำ “รอประโยคพวกนี้ของเจ้ำอยู่นี่แหละ”

เฉินผิงอันตบไหล่ของอวี๋ลู่ “ไม่เสียแรงที่เป็ นคนที่เฝ้ ำยำมช่วง ค่อนคืนหลังต่อจำกข้ำฉลำดหลักแหลมเสียจนเหมือนคนโง่”

อวี๋ลู่หัวเรำะฮ่ำๆ “ข้ำต้องขอบคุณเจ้ำนะ”

เซี่ยเซี่ยเอ่ยอย่ำงไม่สบอำรมณ์ “ประสำท!”

ได้ยินเสียงจุ๊ๆ ที่ดังมำจำกข้ำงๆ เซี่ยเซี่ยก็ถลึงตำเอ่ย “เฉินผิงอัน เจ้ำทำเสียงแบบนี้ท ำไม?!”

เฉินผิงอันตีหน้ำเคร่งเอ่ย “ข้ำคืออำจำรย์ของเจ้ำส ำนักชุย เจ้ำ พูดกับอำจำรย์ปู่แบบนี้ได้อย่ำงไร?”

ผลคือถูกอวี๋ลู่ถองใส่ เซี่ยเซี่ยเองก็เดินก้ำวยำวๆ ลงจำกภูเขำไป

เฉินผิงอันนวดไหล่ ผงกปลำยคำงไปทำงเซี่ยเซี่ย “หืม?”

อวี๋ลู่ท ำหน้ำเหลอหรำ “หืม?”

เฉินผิงอันเบ้ปำก เอ่ยหยอกล้อว่ำ “เจ็ดทวำรทะลุอยู่แค่หก” (เปรียบเปรยว่ำฉลำดไม่สุด หัวไวอยู่พอสมควรแต่ไม่ได้เข้ำใจ ทั้งหมด)

อวี๋ลู่หลุดขำอย่ำงอดไม่อยู่ “เจ้ำเข้ำใจ เจ้ำเข้ำใจดีที่สุด”

เด็กสำวสวมหมวกขนเตียวเรียกเรือสมบัติบรรพกำลไม่ทรำบชื่อ ล ำหนึ่งออกมำ ควำมเร็วเร็วกว่ำเรือหลิวเสีย พำหลี่ไหวและสำวใช ้ ของเขำออกทะเลไปด้วยกัน

 

เพรำะมีภำระหน้ำที่ติดตัว ถึงอย่ำงไรก็เป็ นคนที่รับหน้ำที่เป็ นผู้ ถวำยงำนอันดับรองแล้ว นำงไม่มีอะไรให้ต้องปฏิเสธควำมรับผิดชอบ แต่ต้องรีบไปรีบกลับ หำกระหว่ำงที่ตนไม่อยู่ในภูเขำแล้วเสี่ยวโม่ กลับมำล่ะ

เซี่ยโก่วนั่งอยู่บนรำวรั้ว ลมบนฟ้ ำพัดผ่ำนใบหน้ำ เด็กสำวยื่นมือ ไปจับประคองหมวกขนเตียว เส้นผมตรงจอนหูปลิวไสว

เมื่อหมื่นปีก่อน คุณสมบัติในกำรฝึกตนดีไปหน่อยจึงต้องหำเรื่อง อะไรท ำบ้ำง ไม่อย่ำงนั้นนำงก็จะเบื่อหน่ำยเกินไป คิดไปคิดมำ ควำมคิดดีๆ พลันบังเกิด นั่นก็คือต้องหำคู่บำเพ็ญเพียร!

เหวยไท่เจินจิ้งจอกน้อยยืนอยู่ข้ำงรำวรั้ว พูดคุยเรื่องน่ำสนใจใน ภูเขำสำยน้ำกับแม่นำงเซี่ยที่อำยุไม่มำกแต่กลับพูดจำวำงตัวเหมือน คนแก่

พริบตำนั้นเซี่ยโก่วก็ลุกขึ้นยืน แล้วหันหน้ำกลับมำ คลี่ยิ้มกว้ำง เอ่ยว่ำ “ท ำไมเจ้ำถึงมีสภำพอัปลักษณ์เช่นนี้ล่ะ?”

เฒ่ำตำบอดหลังค่อมหัวเรำะร่วนเอ่ยว่ำ “ไม่ลองฉี่แล้วก้มมอง ตัวเองดูบ้ำง”

เซี่ยโก่วสะอึกอึ้งทันใด

เฒ่ำตำบอดเอ่ย “ป๋ ำยจิ่ง เจ้ำไม่ต้องปกป้ องมรรคำแล้ว น้ำใจนี้ รับไว้แล้ว แต่ข้ำจะพำลูกศิษย์กลับไปด้วยตัวเอง”

 

เซี่ยโก่วเอ่ย “เจ้ำไม่มีสิทธิ์มำสั่ง”

เฒ่ำตำบอดลูบปลำยคำง “ก็ตำมใจเจ้ำ”

ควำมประทับใจที่เขำมีต่อป้ ำยจึงไม่ได้แย่นัก

สัมผัสได้ถึงควำมเคลื่อนไหวของทำงนี้ หลี่ไหวก็เดินออกมำจำก ในห้อง เงียบอยู่นำนกว่ำจะเอ่ยเรียกว่ำ “อำจำรย์”

เฒ่ำตำบอดขมวดคิ้ว เอียงศีรษะ ถำมว่ำ “อะไรนะ?”

หลี่ไหวกลอกตำมองบน “ก็ได้ ต้องให้เรียกเจ้ำว่ำเฒ่ำตำบอดถึง จะสบำยใจสินะ”

เฒ่ำตำบอดถึงได้พยักหน้ำ “ลูกศิษย์คนดี”

เซ่ยโก่วยื่นมือมำปิดหน้ำ นี่มันคือตัวตลกคู่หนึ่งจริงๆ

นักพรตเซียนเว่ยที่อำศัยกำรพูดจำเหลวไหลมำประคับประคอง บำรมีของคนเป็ นอำจำรย์ ในที่สุดก็เผยสีหน้ำเบิกบำนอย่ำงแท้จริงให้ ลูกศิษย์ได้เห็น

เขำจงใจไม่บอกถึงสำเหตุ แต่พำหลินเฟยจิงเดินเท้ำมำที่ตีนเขำ ของภูเขำเซียงฮว่อด้วยกัน นักพรตเซียนเว่ยกระแอมให้ลำคอชุ่มชื้น แสร ้งท ำสีหน้ำเคร่งขรึม ชี้ไปยังภูเขำสูงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่ำ “เฟยจิงอ่ำ สถำนที่แห่งนี้มีชื่อว่ำภูเขำเชียงฮว่อ วันหน้ำพวกเรำสอง อำจำรย์และศิษย์จะต้องมำบุกเบิกพื้นที่ประกอบพิธีกรรมที่นี่แล้ว สำมำรถมองเป็ นภูเขำบ้ำนตัวเองได้แล้ว”

 

หลินเฟยจึงประหลำดใจอย่ำงมำก เขำรู ้เรื่องที่ภูเขำถั่วทั่วเปิด กำรประชุมศำลบรรพจำรย์

แต่อำจำรย์กับเขำไม่มีแม้กระทั่งสถำนะบนทำเนียบ นั่นก็ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงกำรเข้ำร่วมประชุมเลย

แล้วไฉนถึงจะมีกำร ‘เปิดยอดเขำ” ได้ล่ะ?

เซียนเว่ยยิ้มบำงๆ พูดอย่ำงมั่นอกมั่นใจ “อำจำรย์ไม่ใช่คนที่ชอบ คุยโวโอ้อวดว่ำตัวเองเป็ นอย่ำงไร ลูกผู้ชำยไม่พูดถึงควำมกล้ำหำญ ในวันวำน เจ้ำจึงอำจจะไม่รู ้ว่ำบนภูเขำลั่วพั่วแห่งนี้ คนเฝ้ ำประตูก่อน หน้ำอำจำรย์ที่ทำหน้ำที่อย่ำงจริงจังและทำหน้ำที่ชั่วครำวมีอยู่แค่สอง คนเท่ำนั้น นั่นคือเจิ้งต้ำเฟิ งและเฉำฉิงหล่ำง พวกเขำคนหนึ่งคือผู้ อำวุโสที่เห็นเจ้ำขุนเขำเฉินเติบโตมำ เฉำฉิงหล่ำงนอกจำกจะเป็ นลูก ศิษย์ผู้เป็ นที่ภำคภูมิใจของเจ้ำขุนเขำเฉินแล้ว ทุกวันนี้ยังเป็ นเจ้ำแห่ง ยอดเขำของสำนักเบื้องล่ำงที่ใบถงทวีปแล้วด้วย เพรำะฉะนั้นถึงได้ บอกว่ำผู้ฝึกตนทำเนียบของภูเขำเบื้องบนและสำนักเบื้องล่ำงมีอยู่ทุก ปี แต่ละปีก็มีแต่จะยิ่งมีทัศนียภำพอันดีงำมที่จำนวนคนเพิ่มมำกขึ้น เรื่อยๆ แต่มีเพียงคนเฝ้ ำประตูเท่ำนั้น นี่ไม่ใช่ว่ำอำจำรย์ชมตัวเอง หรอกนะ แต่คนทั่วไปไม่อำจเป็ นได้จริงๆ!”

หำกจะบอกว่ำนี่คือคำพูดที่เป็ นควำมจริงซึ่งฟ้ ำดินเป็ นพยำนได้ ดูเหมือนว่ำจะไม่ถึงขั้นนั้น แต่หำกจะบอกว่ำนักพรตเซียนเว่ยจงใจ เอำทองแปะลงบนหน้ำตัวเอง พูดจำเหลวไหลไปเรื่อย ก็ไม่ใช่เลยจริงๆ

 

หลินเฟยจิงกล่ำวอย่ำงตกตะลึง “ภูเขำลั่วพั่วมีสำนักเบื้องล่ำง แล้วหรือ?!”

อำจำรย์กับเทพเซียนผู้เฒ่ำเจี่ยช่ำงเก็บงำเรื่องรำวได้ดีจริงๆ น้ำ สักหยดก็ไม่เล็ดรอดออกมำ

สิ่งที่ต้องกำรก็คือผลลัพธ ์เช่นนี้

นักพรตเซียนเว่ยเอ่ยสั่งสอนว่ำ “มีอะไรให้ต้องตกอกตกใจกัน เล่ำ รอวันใดภูเขำลั่วพั่วได้เลื่อนขั้นกลำยเป็ นสำนักดั้งเดิมแล้ว เจ้ำ ค่อยตกใจก็ยังไม่สำย”

หลินเฟยจิงเลื่อมใสยิ่งนัก คำรวะตำมขนบลัทธิเต๋ำ เอ่ยอย่ำง ยอมรับนับถือทั้งกำยและใจ “ยังคงเป็ นอำจำรย์ที่ฝึกบำเพ็ญจิตใจได้ ประสบผลส ำเร็จ ศิษย์ใจร ้อนวู่วำมไปแล้ว”

เซียนเว่ยโบกชำยแขนเสื้อเป็ นวงกว้ำง เอ่ยว่ำ “ขึ้นเขำ”

 

บทที่ 1081.3 ตำรำครึ่งเล่มแห่งโลกมนุษย์

อำจำรย์และศิษย์สองคนเริ่มวำงแผนกันแล้วว่ำควรจะสร ้ำง “พื้นที่ประกอบพิธีกรรม” อย่ำงไรดี

คิดไปคิดมำ สรุปก็คือทำตำมกำลังของตน ส่วนพื้นที่ประกอบ พิธีกรรมจะโอ่อ่ำหรูหรำหรือไม่ หลักๆ แล้วก็ต้องดูว่ำเงินในกระเป๋ ำจะ ตอบตกลงด้วยหรือไม่

ยกตัวอย่ำงเช่นหลินเฟยจิงที่เป็ นลูกศิษย์เตรียมจะเอำทรัพย์ สมบัติที่สะสมไว้ออกมำให้อำจำรย์สร ้ำงเรือนพักที่เข้ำท่ำเข้ำทีสัก หลัง โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งห้องหนังสือที่ควรจะต้องได้สัมผัสกับกลิ่นอำย

เซียนบ้ำง

คนที่เป็ นอำจำรย์กลับคิดว่ำระหว่ำงเส้นทำงที่เดินขึ้นเขำนี้จะ สร้ำงศำลำให้คนมำพักเท้ำสักสี่ห้ำหลัง เรื่องของกำรตั้งชื่อ เขำไม่ ถนัดเลย แต่ก็ง่ำยมำก ให้ชื่อว่ำศำลำสำมลี้ ศำลำห้ำอี้ ศำลำสิบลี้ก็ แล้วกัน

พูดเข้ำปำก จ ำง่ำยลืมยำก!

หลิ่วชื่อเฉิงจับมือกับสหำยพำกันมำเป็ นแขกบนภูเขำช ้ำกว่ำที่ เฉินผิงอันคำดกำรณ์ไว้อยู่หลำยวัน อีกทั้งกำรออกมำข้ำงนอกครั้งนี้ เขำยังแต่งตัวเรียบง่ำยอย่ำงมำก

 

ดูท่ำครำวก่อนที่ลงเรือบนท่ำเรือหนิวเจี่ยว ได้เจอกับผู้ที่เป็ นที่ ภำคภูมิใจที่สุดในโลกมนุษย์ผู้นั้นก็ได้ทำให้เจ้ำหอหลิ่วของพวกเรำ ตกใจไม่น้อยเลย

ในสมุดบัญชีของจวนเฉวียนฝู่ ภูเขำลั่วพั่วยังมีเงินฝนธัญพืช เหลืออยู่อีกเกือบสี่พันเหรียญซึ่งเป็ นกำไรเหลือก้อนใหญ่ ดังนั้นหำก เอำเงินเงินเหรียญทองแดงแก่นทองมำหักเป็ นเงินเทพเซียนอย่ำงเงิน ฝนธัญพืชสำมพันเหรียญ แล้วนำไปใช ้หนี้คืนให้กับนครจักรพรรดิ ขำวทันทีก็ไม่มีปัญหำใดๆ เพียงแต่เพรำะเฉินผิงอันทำกำรค้ำที่ “ไร ้ ต้นทุนแต่ได้ก ำไรเป็ นกอบเป็ นกำ” กับหันเชี่ยวเซ่อ จึงไม่ได้รีบร ้อนที่ จะใช ้คืนในครั้งเดียว

หลิ่วชื่อเฉิงถอดชุดคลุมเต๋ำสีชมพูออกแล้วก็เปลี่ยนมำแต่งกำย เป็ นปัญญำชน จำกนั้นนำพำสหำยใหม่ที่รู ้จักกันบนเรือข้ำมทวีปมำ เยี่ยมเยือนภูเขำลั่วพั่ว มำพบสหำยเก่ำอย่ำงเฉินผิงอัน

ในกระเป๋ ำมีเงินก็ไม่กระวนกระวำยใจ

แล้วนับประสำอะไรกับที่ถุงเงินใบนี้ยังเป็ นศิษย์พี่ที่มอบให้ หลิ่ว ชื่อเฉิงเดำว่ำเงินเทพเซียนที่บรรจุอยู่ด้ำนใน โอกำสที่จะเป็ นเงินฝน ธัญพืชมีไม่มำก เกินครึ่งน่ำจะเป็ นเงินร ้อนน้อยที่ตัวอักษรแกะสลักหำ ได้ยำกเสียมำกกว่ำ

 

หลิ่วชื่อเฉิงไม่ได้มีข้อเรียกร ้องสูงนักต่อกำรเดินทำงมำเยือน ภูเขำลั่วพั่วในครั้งนี้ แค่ได้ขึ้นเขำมำก็พอแล้ว จะได้ดื่มเหล้ำหรือไม่ เขำไม่คำดหวังใดๆ

คิดไม่ถึงว่ำเจ้ำขุนเขำเฉินที่สวมชุดกว้ำตัวยำวสีเขียวสวม รองเท้ำผ้ำจะมำยืนรอเขำอยู่ตรงหน้ำประตูภูเขำก่อนล่วงหน้ำแล้ว

จริงๆ

ขุนนำงผู้เรียบเรียงตำรำเริ่มง่วนทำงำนอีกครั้ง ดีๆๆ ในที่สุดก็มี คนกลุ่มหนึ่งที่ไม่ใช่ห้ำขอบเขตบนมำเยือนเสียที โอ้โห ถึงกับยังมี ขอบเขตประตูมังกรสองคนด้วย นี่คือเรื่องน่ำยินดีที่ไม่คำดฝันเลย!

ไม่มีเหตุผลที่เด็กชำยผมขำวจะไม่อำรมณ์ดี คลี่ยิ้มกว้ำงสดใส อย่ำงจริงใจยิ่ง ทำเอำพวกแขกทั้งหลำยอึ้งงันไปตำมๆ กัน

กำรรับรองแขกของภูเขำลั่วพั่วเป็ นกันเองขนำดนี้ กระตือรือร ้น ขนำดนี้เลยหรือ?! หรือจะบอกว่ำได้พึ่งใบบุญของเจ้ำหอหลิ่วจริงๆ?

เฉินผิงอันยิ้มอธิบำยว่ำ “กู้ช่ำนยังต้องไปเป็ นเจ้ำบ่ำวให้หลิว เสี้ยนหยำง สำนักกระบี่หลงเฉวียนมีเรื่องให้ทำมำกมำยจึงไม่ได้รอ อำจำรย์อำอย่ำงเจ้ำอยู่ที่นี่ เขำก็เลยกลับไปก่อนแล้ว”

แม้ว่ำหลิ่วชื่อเฉิงจะกึ่งเชื่อกึ่งกังขำ แต่เขำอำรมณ์ดีมำก ต่อให้ อีกฝ่ ำยโกหกแล้วจะอย่ำงไร ถึงอย่ำงไรก็เป็ นค ำพูดเกรงใจตำม มำรยำทที่ออกจำกปำกสหำยรักเจ้ำขุนเขำเฉินเอง จะมีสักกี่คนที่ได้ เกียรติได้รับกำรปฏิบัติเช่นนี้?

 

เดินขึ้นเขำไปด้วยกัน โอภำปรำศรัยกันไปตลอดทำง เจ้ำขุนเขำ เฉินไม่ได้ละเลยใครนอกจำกตอบในทุกคำถำมแล้ว บำงครั้งก็เปลี่ยน เรื่องชวนคุย ประหนึ่งยำมแวะเวียนไปเยี่ยมเยือนตำมบ้ำนต่ำงๆ ช่วง เทศกำลปีใหม่

ผลคือหลิ่วชื่อเฉิงพบว่ำเฉินผิงอันถึงกับเข้ำใจเรื่องรำวของสำนัก กำรสืบทอดและบรรพจำรย์ของสหำยเหล่ำนั้นยิ่งกว่ำตัวเองเสียอีก

เฉินผิงอันพำแขกทั้งกลุ่มไปที่เรือนของจูเหลี่ยนด้วยตัวเอง ที่นั่น ได้เตรียมเหล้ำไว้เรียบร ้อยแล้ว

พวกเขำพบว่ำมีแม่นำงน้อยสะพำยกระเป๋ ำผ้ำฝ้ ำยเอียงๆ คนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงหน้ำประตูในลำนบ้ำนวำงโต๊ะสองตัวไว้ติดกัน ทั้งยังวำงม้ำ นั่งยำวไว้เรียบร ้อยแล้ว

“นำงคือผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำของภูเขำลั่วพั่วพวกเรำ ผู้ พิทักษ์ขวำโจวหมี่ลี่”

เฉินผิงอันลูบศีรษะของหมี่ลี่น้อย ยิ้มเอ่ยแนะนำว่ำ “ส่วนสุรำที่อยู่ บนโต๊ะนั้นก็คือสุรำทะเลสำบคนใบ้ซึ่งเป็ นเหล้ำหมักเองของที่ร ้ำน”

เพรำะต้องรับรองแขกจึงไม่ได้พกคำนหำบสีทองและไม้เท้ำไผ่ เขียวมำด้วย หมี่ลี่น้อยที่เดิมทีฝึ กซ้อมวิธีแนะน ำตัวเองไว้หลำย รูปแบบ ยกตัวอย่ำงเช่นกุมหมัดคำรวะพูดจำเสียงดังฉะฉำนเหมือน พวกชำยฉกรรจ์ในยุทธภพ แต่พอถึงเวลำเข้ำจริงๆ หมี่ลี่น้อยกลับ เขินอำย ได้แต่เอ่ยเสียงเบำว่ำ “คำรวะเซียนซือทุกท่ำน”

 

นอกจำกหลิ่วชื่อเฉิงที่รู ้ตัวตนที่แท้จริงของโจวหมี่ลี่แล้ว เซียนซือ ของทวีปอื่นๆ ต่ำงก็รีบพำกันคำรวะกลับคืน กลัวว่ำจะเสียมำรยำท เรียก “แม่นำงน้อย” ด้วยควำมเคำรพว่ำผู้ถวำยงำนโจว

ส่วนสุรำบนโต๊ะก็เคยได้ยินมำก่อน จะไม่เคยได้ยินได้อย่ำงไร นี่ คือเหล้ำทะเลสำบคนใบ้ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในกำแพงเมืองปรำณ

กระบี่เลยนะ!

ทุกคนที่ได้รับควำมเมตตำโดยไม่คำดฝันยกชำมเหล้ำขึ้นอย่ำง ระมัดระวัง จิบเหล้ำไปหนึ่งอีก ตั้งใจลิ้มรสอยู่พักหนึ่ง แล้วลองหวนนึก ถึงรสชำติอีกที ไม่ต้องพูดแล้ว ต้องสมค ำเล่ำลืออย่ำงแน่นอน!

หมี่ลี่น้อยเกำแก้ม ขบวนใหญ่ยิ่งนัก นำงรู ้สึกเขินอำยอยู่บ้ำง แต่ นั่งอยู่ข้ำงกำยเจ้ำขุนเขำคนดี นำงก็ไม่ต้องกลัดกลุ้มเรื่องอะไรทั้งนั้น แล้ว

เมื่อครู่นี้ตอนที่ผู้ถวำยงำนโจวซึ่งไม่อำจดูแต่รูปลักษณ์ภำยนอก ถึงกับนั่งลงอย่ำงเป็ นธรรมชำติถึงเพียงนั้น ทำให้จิตแห่งมรรคำของ ทุกคนสั่นสะเทือนกันไปอีกครั้ง

ไม่เสียแรงที่เป็ นผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำของภูเขำลั่วพั่ว ถึงกับนั่ง ลงบนม้ำนั่งตัวเดียวกับเฉินอิ่นกวำนได้เลย!

จะไม่เริ่มต้นที่ขอบเขตหยกดิบเลยหรือ?!

ส ำนักในไพศำล แน่นอนว่ำผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำไม่ใช่คนที่ผู้ ถวำยงำนทั่วไปจะเทียบเคียงได้ ฐำนะโดดเด่นอย่ำงแท้จริง แต่หำกจะ

 

บอกว่ำในงำนสำธำรณะแบบนี้ถึงกับนั่งทัดเทียมกับเจ้ำส ำนักเลยน่ะ

หรือ?! หมี่ลี่น้อยกระตุกชำยแขนเสื้อของเจ้ำขุนเขำคนดีเบำๆ เฉินผิง

อันส่ำยหน้ำด้วยรอยยิ้มบอกเป็ นนัยว่ำไม่ต้อง ไม่ได้สนิทกับคนกลุ่มนี้ เป็ นแค่สหำยของหลิ่วชื่อเฉิง ยังไม่ถึงขั้น

ที่ต้องให้หมี่ลี่น้อยรับรองแขกเช่นนั้นหรอก

หมี่ลี่น้อยเงยหน้ำขึ้น ขมวดคิ้วสีเหลืองอ่อนจำงสองข้ำง เกำแก้ม แบบนี้จะดีหรือ?

เฉินผิงอันคลี่ยิ้ม ได้แต่พยักหน้ำ เรื่องกำรรับรองแขก ตำแหน่ง ขุนนำงของเจ้ำใหญ่ที่สุด

หมี่ลี่น้อยถึงได้ฉีกยิ้มกว้ำง แล้วเริ่มแจกจ่ำยเมล็ดแตงให้กับทุก คน

ใช ้คำพูดที่ไร ้ควำมหมำยมำพูดคุยให้น่ำสนใจได้ นี่ก็น่ำจะเป็ น กำรฝึกตนอย่ำงหนึ่ง

หลิ่วชื่อเฉิงปลงอนิจจังยิ่งนัก ไหนเลยจะจินตนำกำรได้ว่ำ เด็ก หนุ่มใสชื่อที่เป็ นเหมือนน้ำเต้ำตันในอดีตคนนั้นจะกลำยเป็ นคนที่ ช่ำชองทำงโลกและเข้ำใจนิสัยใจคอของมนุษย์เป็ นอย่ำงดีเช่นนี้

จ ำต้องยอมรับว่ำ วันเวลำในกำรฝึกตนของตนล้วนไปฝึกอยู่บน ร่ำงสุนัขทั้งหมดเลยจริงๆ

 

ถึงอย่ำงไรเฉินผิงอันก็ไม่มีเวลำว่ำงมำกพอจะให้มำสิ้นเปลืองอยู่ ที่นี่ โชคดีที่ไม่ต้องให้หลิ่วชื่อเฉิงเปิดปำกก็มีคนเป็ นฝ่ ำยสอบถำม ขึ้นมำก่อนว่ำสำมำรถเดินเล่นอยู่บนภูเขำลั่วพั่วได้หรือไม่

เด็กชำยชุดเขียวยื่นศีรษะออกมำตรงหน้ำประตูใหญ่ อันดับแรก คือมองเห็นนำยท่ำนเทพเซียนที่ดูเหมือนว่ำจะไม่มีอยู่บน “รวมเล่ม คนผ่ำนทำง ก่อน เพียงแต่ว่ำพอได้ยินบทสนทนำจำกในลำนบ้ำนก็ ค้นพบด้วยควำมตกตะลึงว่ำข้ำงในนั้นถึงกับมีเจ้ำหอหลิ่วแห่งนคร จักรพรรดิขำวหลบซ่อนตัวอยู่ เฉินหลิงจวินจึงเผ่นหนีไปทันที อันที่ จริงลำดับรำยชื่อของหลิ่วเต้ำฉุนบนสมุดเล่มนี้ค่อนไปทำงช่วงหน้ำๆ ตำมหลักแล้วเจ้ำหอหลิ่วเพิ่งจะเป็ นขอบเขตหยกดิบไม่ควรได้รับ เกียรติเช่นนี้ แต่ปัญหำนั้นอยู่ที่ว่ำคนผู้นี้คือลูกศิษย์ผู้สืบทอดของคน พิฆำตมังกร ถ้ำอย่ำงนั้นขอบเขตหยกดิบก็ไม่ควรมองเป็ นขอบเขต เซียนเหรินหรอกหรือ?

ไม่ว่ำใครก็ตำมที่เกี่ยวข้องกับเฉินชิงหลิว อย่ำว่ำแต่ลูกศิษย์ผู้สืบ ทอดเลย ต่อให้เป็ นศิษย์ลูกศิษย์หลำน ขอแค่เฉินหลิงจวินได้เจอหน้ำ ก็ต้องหลบไปให้ไกลๆ เดินอยู่บนถนน หำกเขำมองอีกฝ่ ำยนำน หน่อยก็ถือว่ำข้ำไม่รู ้จักกลัวตำย

แน่นอนว่ำหลิ่วชื่อเฉิงต้องเห็นเด็กชำยชุดเขียวที่ทำท่ำทำงลับๆ ล่อๆ ผู้นั้นแล้ว แม้ว่ำอีกฝ่ ำยจะท ำตัวประหลำด แต่เขำก็ไม่ได้เก็บมำ ใส่ใจ

 

แต่หำกเจ้ำหอหลิ่วรู ้ควำมจริง แค่ส่วนเดียวเท่ำนั้น อย่ำงเช่นว่ำ เด็กชำยชุดเขียวเคยเรียกศิษย์พี่ตัวเองว่ำ “หลำนชำย” อีกทั้งศิษย์พี่ ยังไม่ว่ำอะไรอีกด้วย….

คำดว่ำจิตแห่งมรรคำของหลิ่วชื่อเฉิงคงโงนเงนใกล้จะหล่นร่วงลง มำเต็มทีอย่ำงแน่นอน

หลิ่วชื่อเฉิงอยู่ต่อเพียงลำพัง เขำมอบถุงเงินใบนั้นออกไป

อันที่จริงเฉินผิงอันก็กำลังรอสิ่งนี้อยู่

เพรำะก่อนหน้ำนี้เซี่ยโก่วได้พูดถึงของสิ่งนี้ให้ฟังแล้ว บอกว่ำนำง มองไม่เห็นว่ำข้ำงในคืออะไร

ขนำดเซี่ยโก่วยังมองทะลุเวทอ ำพรำงตำไม่ได้ ต้องเป็ นฝีมือของ เจิ้งจวีจงอย่ำงไม่ต้องสงสัย

เข้ำไปในห้อง เฉินผิงอันเปิดถุงเงินออกต่อหน้ำอีกฝ่ ำย ไม่ใช่เงิน เหรียญทองแดงแก่นทองอย่ำงที่คำดกำรณ์ไว้ แต่เป็ นเงินเหรียญ ทองแดงทั่วไปที่พวกชำวบ้ำนใช ้กัน คือเงินที่หำได้ทั่วไปที่สุดของล่ำง ภูเขำ ระดับขั้นมีทั้งดีและไม่ดี คุณภำพก็มีทั้งดีและเลวปะปนกันไป

แบ่งออกเป็ นเงินเหรียญทองแดงที่สร ้ำงขึ้นในปี แรกของกำร ก่อตั้งแคว้นของรำชสำนักบำงแห่งในประวัติศำสตร ์ของไพศำล และ เงินประจำรัชศกในช่วงท้ำยของรำชวงศ์ หนึ่งต้นหนึ่งท้ำย เหมือน กำรเริ่มต้นและกำรสิ้นสุด

 

หลิ่วชื่อเฉิงมองเหรียญทองแดงเก่ำที่มีสนิมเกำะกองนั้น เจ้ำหอ หลิ่วที่เปี่ยมไปด้วยควำมมั่นใจกระอักกระอ่วนจนแทบจะขุดพื้นแล้ว มุดหนีลงไป

หลิ่วชื่อเฉิงอยำกจะอธิบำยควำมจริงให้กระจ่ำงตำมจิตใต้สำนึก “เจ้ำขุนเขำเฉิน ศิษย์พี่เป็ นคนมอบให้ข้ำจริงๆ นะ ข้ำไม่เคยเปิดออก เลยสักครั้ง รู ้สึกว่ำของขวัญหนักพอถึงได้มอบออกไปให้ จริงแท้ แน่นอน! หำกข้ำโกหกก็จะย้ำยหอแก้วใสออกจำกนครจักรพรรดิขำว เลย!”

นี่ยังจริงใจยิ่งกว่ำให้หลิ่วชื่อเฉิงเอ่ยคำสำบำนที่รุนแรงเสียอีก

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “ต้องเป็ นอำจำรย์เจิ้งที่มอบให้เจ้ำแน่นอน แล้วจงใจให้เจ้ำน ำมำมอบต่อให้ข้ำ ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัย”

หลิ่วชื่อเฉิ งโล่งอก ถำมอย่ำงใคร่รู ้ว่ำ “ศิษย์พี่ทำแบบนี้ หมำยควำมว่ำอย่ำงไร?”

เฉินผิงอันเอ่ย “เคยได้ยินคำโบรำณประโยคหนึ่งที่บอกว่ำ ร ้อย ควำมดึกตัญญูมำเป็ นอันดับหนึ่ง หมื่นควำมชั่วร ้ำยรำคะมำเป็ น อันดับหนึ่งหรือไม่?”

หลิ่วชื่อเฉิงยิ่งคลำงแคลงไม่เข้ำใจ แน่นอนว่ำเขำต้องเคยได้ยิน มำก่อน เพียงแต่ว่ำมันเกี่ยวกับกำรที่ศิษย์พี่ให้ศิษย์น้องเล็กอย่ำงข้ำ เอำเงินเหรียญทองแดงมำมอบต่อให้ตรงไหน?

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ก่อนอื่น อันดับแรก”

 

หลิ่วชื่อเฉิงยังคงมึนงง อันดับแรกคือชิงลงมือก่อน?

เพียงแต่ว่ำเกี่ยวข้องอะไรกับควำมดี ควำมเลว ควำมกตัญญูและ รำคะด้วยล่ะ?

เฉินผิงอันบิดหมุนข้อมือหนึ่งทีเสกกระบอกยำสูบออกมำ ใส่ยำ เส้นที่จูเหลี่ยนตำกแดดแล้วเอำมำท ำด้วยมือตัวเองลงไปอย่ำง คล่องแคล่ว ยิ้มอธิบำยว่ำ “เรื่องรำวมีเริ่มต้นและสิ้นสุด มีค ำว่ำ “ก่อน อื่น” จึงจะมีภำยหลัง คือหลักกำรที่ไม่ต่ำงจำกหมำกล้อมสักเท่ำไร เงินเหรียญทองแดงที่สร ้ำงขึ้นในปี แรกของกำรก่อตั้งแคว้นของ รำชวงศ์ต่ำงๆ มีจำนวนครึ่งหนึ่งก็คืออำจำรย์เจิ้งต้องกำรเตือนข้ำว่ำ อย่ำได้ลืมกำพืดของตัวเอง เงินเหมือนบ่อน้ำ ควำมหมำยก็คือดื่มน้ำ อย่ำได้ลืมคนขุดบ่อ ผลสำเร็จในภำยหลังไม่ว่ำจะสูงหรือต่ำ คุณ ควำมชอบครึ่งหนึ่งก็ต้องยกให้กับบุคคลและเรื่องรำวที่เคยไม่สะดุดตำ อีกทั้งเงินปลำยรัชสมัยพวกนี้ก็ถือเป็ นกำรกระทบกระเทียบข้ำซ้ำอีก ครั้ง ไม่ให้ข้ำหลงระเริงลำพองตน กว่ำที่สถำนกำรณ์หมำกล้อมจะ อดทนผ่ำนกลำงกระดำนไปถึงช่วงท้ำยได้อย่ำงไม่ง่ำย หำกไม่ทัน ระวังจะต้องพ่ำยแพ้ทั้งกระดำน คิดอยำกจะให้เริ่มต้นที่ดีและจบลง ด้วยดีก็ต้องเข้ำใจหลักกำรเหตุผลตื้นเขินที่บอกว่ำ “เดินทำงร ้อยลี้ ไปได้ถึงเก้ำสิบลี้เพิ่งจะมำถึงครึ่งทำง เงินเหรียญทองแดงอีกครึ่งหนึ่ง ที่เหลืออยู่ก็คือเหตุผลข้อนี้”

หลิ่วชื่อเฉิงพยักหน้ำรับแรงๆ ศิษย์พี่มีควำมหมำยลึกซึ้งจริงๆ

 

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “นอกจำกนี้ยังเกี่ยวพันถึงเรื่องในบ้ำนอีกเรื่อง หนึ่ง เจ้ำไม่มีทำงสนใจหรอก…”

หลิ่วชื่อเฉิงไม่เกรงใจเฉินผิงอันแม้แต่น้อย รีบขัดจังหวะทันใด “สนใจสิ ท ำไมจะไม่สนใจล่ะ!”

เฉินผิงอันลังเลเล็กน้อย แล้วจึงใช ้เสียงในใจเอ่ยว่ำ “เจ้ำอำรำมผู้ เฒ่ำตงไห่แห่งอำรำมกวำนเต๋ำ เคยใช ้ใบไม้ร่วงหนึ่งใบมำเตือนข้ำว่ำ อันที่จริงที่ตั้งเก่ำของ “ปำกบ่อน้ำ” ของพื้นที่มงคลยังคงอยู่ สำมำรถ เชื่อมโยงเข้ำกับนครเซิ่นจิ่งของรำชวงศ์ต้ำเฉวียน”

หลิ่วชื่อเฉิงไม่เอ่ยอะไรอีก เป็ นเนื้อหำที่เขำไม่รู ้สึกสนใจจริงเสีย ด้วย

แต่เฉินผิงอันกลับคิดไปถึงอีกเรื่องหนึ่งแล้ว

เผยเฉียนเคยบอกว่ำ ปีนั้นนำงอยู่ที่ริมปำกบ่อน้ำ ได้เห็นกับตำ ตัวเองว่ำเจ้ำอำรำมผู้เฒ่ำยื่นมือไปคว้ำดวงตะวันดวงหนึ่งลงมำจำก ฟ้ ำ

เผยเฉียน เผยเฉียน ถ่ำนดำน้อยในปีนั้นก็คือคนโลภตัวน้อย จึง ตั้งชื่อให้ตัวเองว่ำเฉียน (เงิน)

เดิมทีหลิ่วชื่อเฉิงอยำกจะชวนคุยสัพเพเหระสักหน่อย แต่กลับ เห็นว่ำเฉินผิงอันจมอยู่ในภวังค์ควำมคิด เขำจึงได้แต่ฝืนนิสัยนั่งนิ่ง อยู่ที่เดิม

 

ขึ้นเขำไปเก็บสมุนไพร บำงครั้งก็เจอพำยุฝนกระหน่ำ น้ำในลำ ธำรเพิ่มขึ้นสูง นักพรตอู๋ตีถึงได้เอ่ยกับผีสำวว่ำ “ตอนอำยุน้อยเคย เรียนวิชำขึ้นเขำ

นั่นคือวิชำกำรหำยใจที่ไม่เคยมีบันทึกไว้ จะบอกว่ำตื้นเขินก็ตื้น เขิน จะบอกว่ำสูงส่งก็สูงส่ง

ลัทธิขงจื๊อเน้นย้ำว่ำกำรกินและควำมใคร่คือธรรมชำติที่ติดตัว มนุษย์มำ มนุษย์แค่ต้องเข้ำใจในกำรควบคุมมันก็พอ และลัทธิเต๋ำก็มี วิชำถือศีลทำงใจที่ต้องตัดกิเลสทำจิตใจให้บริสุทธิ์ลัทธิพุทธก็มีกำร พกดำบนอนเพื่อรักษำศีล ทั้งสองลัทธิมีหลักปฏิบัติและข้อวินัย มำกมำย แต่สุดท้ำยแล้วก็เป็ นกำรเน้นฝึกฝนอย่ำงจริงจังกับค ำว่ำใจ และควำมปรำรถนำที่จะรักษำจิตใจให้ดีก็หนีไม่พ้นเจ็ดอำรมณ์หก ปรำรถนำ และควำมปรำรถนำก็หนีไม่พ้นควำมรักใคร่ของชำยหญิง เรือนแห่งไฟร ้อนแรงแผดเผำ ควำมรักใคร่ดุจเปลวเพลิง ควรจะ ควบคุมใจนี้อำรมณ์นี้และควำมปรำรถนำนี้อย่ำงไร แน่นอนว่ำคือ ด่ำนใหญ่ที่ต้องข้ำมผ่ำนไป ก่อนหน้ำนี้เฉินผิงอันเคยบอกกับอวี๋เส วียนไปว่ำ ตัวเองอ้ำงอิงจำกวิชำของลัทธิพุทธ ผลคือเดินผ่ำน เส้นทำงนั้นไปไม่ได้ นั่นก็เพรำะเฉินผิงอันค้นพบมำนำนแล้วว่ำ ควำมรู ้สึกที่ตัวเองมีต่อเรื่องชำยหญิง ควำมสำรำญบนเตียง ไม่ได้มำ จำกสัญชำตญำณของตน แต่อยู่ในสภำพกำรณ์ลี้ลับมหัศจรรย์ที่ “มี รักแต่ไร ้ปรำรถนำ” หรือควรจะพูดว่ำ “ควำมปรำรถนำมำจำกควำม รัก” พูดง่ำยๆ ก็คือในฐำนะบุรุษ เฉินผิงอันเป็ นคนปกติอย่ำงมำก สิ่ง

 

เดียวที่ไม่ปกติก็คือหำกว่ำกันตำมหลักกำรทั่วไป เขำถือว่ำไม่ จัดลำดับควำมสำคัญก่อนหลัง จำกนั้นพอเฉินผิงอันต้องเฝ้ ำพิทักษ์ หัวก ำแพงเมืองของกำแพงเมืองปรำณกระบี่อยู่เพียงลำพัง ถึงอย่ำงไร ก็อยู่ว่ำงอยู่แล้ว เขำจึงเริ่มทบทวนตัวเองอย่ำงละเอียด นึกย้อนกลับ ไปจนได้ค ำตอบว่ำ นี่เกิดจำกวิชำกำรหำยใจบทนั้นที่ผลักดันให้เขำ เป็ นแบบนี้!

เฉินผิงอันลองเดำไปอีก แต่นี่เป็ นแค่กำรคำดเดำอย่ำงหนึ่ง เท่ำนั้น มีควำมเป็ นไปได้มำกว่ำ นับตั้งแต่วันนั้นมำตนก็ควรลุกออก จำกโต๊ะเดิมพันบำงโต๊ะได้แล้ว เนื่องจำกสูญเสียคุณสมบัติที่จะลงเดิม พันต่อแล้ว และได้อำศัยสิ่งนี้มำแลกเปลี่ยนเป็ นเส้นทำงในกำรมีชีวิต รอดเส้นหนึ่ง

และนำทีนี้ บำงทีอำจเป็ นจุดหักเหของเรื่องรำวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ในภำยหลังพอดี ก็เหมือนกับคำสุภำษิตของบ้ำนเกิดที่บอกไว้ว่ำเรื่อง ร ้ำยไม่กลัวเกิดขึ้นเร็ว เรื่องดีไม่กลัวเกิดขึ้นช ้ำ

ไม่ว่ำสวรรค์จะเป็ นใจหรือไม่เป็ นใจ อันที่จริงวิถีแห่งฟ้ ำจิตแห่งฟ้ ำ ล้วนไม่มีควำมเห็นแก่ตัว เป็ นเหตุให้มีได้ก็ต้องมีเสีย มีเสียก็ต้องมีได้ อยู่แค่ว่ำจะเห็นหรือไม่เห็น รู ้หรือไม่รู ้เท่ำนั้น

ก่อนหน้ำนี้อยู่ในอำรำมต้ำมู่ทะเลสำบชิวชี่ หำกเอำค ำถำมของ ซำนจวินไหวเซี่ยและผู้ฝึกลมปรำณชุนหว่ำนแย่นมำรวมกัน ก็เท่ำกับ ว่ำพวกเขำถำมคำถำมที่ดี

 

และกำรตอบค ำถำมของเฉินผิงอันก็ไม่ได้อืดอำดชักช ้ำแม้แต่ น้อย เขำให้ค ำตอบไปอย่ำงชัดเจนว่ำจะสำมำรถขึ้นเขำฝึ กตนได้ หรือไม่ ผลสำเร็จในกำรฝึ กตนจะสูงหรือต่ำ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับว่ำ จิตใจดีหรือเลว

ปีนั้นเมืองเล็กเคยมีกำรทดสอบใหญ่ครั้งหนึ่ง แต่ขุนนำงหลักผู้ คุมกำรสอบที่ออกค ำถำมกับขุนนำงผู้ตรวจข้อสอบกลับมีแค่คนเดียว เท่ำนั้น ก็คือผู้เฒ่ำที่อยู่ในเรือนด้ำนหลังของร ้ำนยำตระกูลหยำง

เกี่ยวกับกฎระเบียบ รำยละเอียดและขั้นตอนของกำรทดสอบ ใหญ่ครั้งนี้ล้วนมีเมฆหมอกบดบัง คนนอกมิอำจรู ้ได้

ในควำมเป็ นจริงแล้วกำรคำดเดำนี้ของเฉินผิงอันถูกต้องแล้ว หยำงเหล่ำโถวที่อยู่เรือนด้ำนหลังของร ้ำนยำเคยทอดถอนใจด้วย ประโยคหนึ่งว่ำ คิดไม่ถึงว่ำยังคงเป็ นคนที่ดวงแข็งที่สุดที่เอำชนะพวก คนที่ดวงดีมำได้

เฉินผิงอันคืนสติ ยิ้มเอ่ยว่ำ “รบกวนเจ้ำช่วยเอ่ยแสดงควำมยินดี กับเจ้ำส ำนักฟู่ เซียนกระบี่ฟูแทนข้ำด้วย”

หลิ่วชื่อเฉิงพยักหน้ำยิ้มรับ “ได้เลย เดิมที่ฟูจิ้นก็ค่อนข้ำงถูก ชะตำกับเจ้ำอยู่แล้ว เขำมองกำรที่ไม่เคยไปเยือนกำแพงเมืองปรำณ กระบี่เป็ นเรื่องที่น่ำเสียดำยมำโดยตลอด”

 

นี่คือกำรพูดควำมจริงอย่ำงซื่อสัตย์แล้ว แต่ไหนแต่ไรมำเจ้ำฟู่ จิ้น ผู้นี้ก็สำยตำมองสูงไม่เห็นหัวใคร นอกจำกศิษย์พี่ก็มีอยู่แค่ไม่กี่คนที่ จะเข้ำตำเขำได้

ฟู่ จิ้นก็แค่มองว่ำอำจำรย์อำอย่ำงตนมีลำดับอำวุโสเป็ นอำจำรย์ อำคนหนึ่งเท่ำนั้นนิสัยพอๆ กับเจ้ำลูกกระต่ำยน้อยกู้ช่ำนนั่นเลย