กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1081.3 ตำรำครึ่งเล่มแห่งโลกมนุษย์

อำจำรย์และศิษย์สองคนเริ่มวำงแผนกันแล้วว่ำควรจะสร ้ำง “พื้นที่ประกอบพิธีกรรม” อย่ำงไรดี

คิดไปคิดมำ สรุปก็คือทำตำมกำลังของตน ส่วนพื้นที่ประกอบ พิธีกรรมจะโอ่อ่ำหรูหรำหรือไม่ หลักๆ แล้วก็ต้องดูว่ำเงินในกระเป๋ ำจะ ตอบตกลงด้วยหรือไม่

ยกตัวอย่ำงเช่นหลินเฟยจิงที่เป็ นลูกศิษย์เตรียมจะเอำทรัพย์ สมบัติที่สะสมไว้ออกมำให้อำจำรย์สร ้ำงเรือนพักที่เข้ำท่ำเข้ำทีสัก หลัง โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งห้องหนังสือที่ควรจะต้องได้สัมผัสกับกลิ่นอำย

เซียนบ้ำง

คนที่เป็ นอำจำรย์กลับคิดว่ำระหว่ำงเส้นทำงที่เดินขึ้นเขำนี้จะ สร้ำงศำลำให้คนมำพักเท้ำสักสี่ห้ำหลัง เรื่องของกำรตั้งชื่อ เขำไม่ ถนัดเลย แต่ก็ง่ำยมำก ให้ชื่อว่ำศำลำสำมลี้ ศำลำห้ำอี้ ศำลำสิบลี้ก็ แล้วกัน

พูดเข้ำปำก จ ำง่ำยลืมยำก!

หลิ่วชื่อเฉิงจับมือกับสหำยพำกันมำเป็ นแขกบนภูเขำช ้ำกว่ำที่ เฉินผิงอันคำดกำรณ์ไว้อยู่หลำยวัน อีกทั้งกำรออกมำข้ำงนอกครั้งนี้ เขำยังแต่งตัวเรียบง่ำยอย่ำงมำก

ดูท่ำครำวก่อนที่ลงเรือบนท่ำเรือหนิวเจี่ยว ได้เจอกับผู้ที่เป็ นที่ ภำคภูมิใจที่สุดในโลกมนุษย์ผู้นั้นก็ได้ทำให้เจ้ำหอหลิ่วของพวกเรำ ตกใจไม่น้อยเลย

ในสมุดบัญชีของจวนเฉวียนฝู่ ภูเขำลั่วพั่วยังมีเงินฝนธัญพืช เหลืออยู่อีกเกือบสี่พันเหรียญซึ่งเป็ นกำไรเหลือก้อนใหญ่ ดังนั้นหำก เอำเงินเงินเหรียญทองแดงแก่นทองมำหักเป็ นเงินเทพเซียนอย่ำงเงิน ฝนธัญพืชสำมพันเหรียญ แล้วนำไปใช ้หนี้คืนให้กับนครจักรพรรดิ ขำวทันทีก็ไม่มีปัญหำใดๆ เพียงแต่เพรำะเฉินผิงอันทำกำรค้ำที่ “ไร ้ ต้นทุนแต่ได้ก ำไรเป็ นกอบเป็ นกำ” กับหันเชี่ยวเซ่อ จึงไม่ได้รีบร ้อนที่ จะใช ้คืนในครั้งเดียว

หลิ่วชื่อเฉิงถอดชุดคลุมเต๋ำสีชมพูออกแล้วก็เปลี่ยนมำแต่งกำย เป็ นปัญญำชน จำกนั้นนำพำสหำยใหม่ที่รู ้จักกันบนเรือข้ำมทวีปมำ เยี่ยมเยือนภูเขำลั่วพั่ว มำพบสหำยเก่ำอย่ำงเฉินผิงอัน

ในกระเป๋ ำมีเงินก็ไม่กระวนกระวำยใจ

แล้วนับประสำอะไรกับที่ถุงเงินใบนี้ยังเป็ นศิษย์พี่ที่มอบให้ หลิ่ว ชื่อเฉิงเดำว่ำเงินเทพเซียนที่บรรจุอยู่ด้ำนใน โอกำสที่จะเป็ นเงินฝน ธัญพืชมีไม่มำก เกินครึ่งน่ำจะเป็ นเงินร ้อนน้อยที่ตัวอักษรแกะสลักหำ ได้ยำกเสียมำกกว่ำ

หลิ่วชื่อเฉิงไม่ได้มีข้อเรียกร ้องสูงนักต่อกำรเดินทำงมำเยือน ภูเขำลั่วพั่วในครั้งนี้ แค่ได้ขึ้นเขำมำก็พอแล้ว จะได้ดื่มเหล้ำหรือไม่ เขำไม่คำดหวังใดๆ

คิดไม่ถึงว่ำเจ้ำขุนเขำเฉินที่สวมชุดกว้ำตัวยำวสีเขียวสวม รองเท้ำผ้ำจะมำยืนรอเขำอยู่ตรงหน้ำประตูภูเขำก่อนล่วงหน้ำแล้ว

จริงๆ

ขุนนำงผู้เรียบเรียงตำรำเริ่มง่วนทำงำนอีกครั้ง ดีๆๆ ในที่สุดก็มี คนกลุ่มหนึ่งที่ไม่ใช่ห้ำขอบเขตบนมำเยือนเสียที โอ้โห ถึงกับยังมี ขอบเขตประตูมังกรสองคนด้วย นี่คือเรื่องน่ำยินดีที่ไม่คำดฝันเลย!

ไม่มีเหตุผลที่เด็กชำยผมขำวจะไม่อำรมณ์ดี คลี่ยิ้มกว้ำงสดใส อย่ำงจริงใจยิ่ง ทำเอำพวกแขกทั้งหลำยอึ้งงันไปตำมๆ กัน

กำรรับรองแขกของภูเขำลั่วพั่วเป็ นกันเองขนำดนี้ กระตือรือร ้น ขนำดนี้เลยหรือ?! หรือจะบอกว่ำได้พึ่งใบบุญของเจ้ำหอหลิ่วจริงๆ?

เฉินผิงอันยิ้มอธิบำยว่ำ “กู้ช่ำนยังต้องไปเป็ นเจ้ำบ่ำวให้หลิว เสี้ยนหยำง สำนักกระบี่หลงเฉวียนมีเรื่องให้ทำมำกมำยจึงไม่ได้รอ อำจำรย์อำอย่ำงเจ้ำอยู่ที่นี่ เขำก็เลยกลับไปก่อนแล้ว”

แม้ว่ำหลิ่วชื่อเฉิงจะกึ่งเชื่อกึ่งกังขำ แต่เขำอำรมณ์ดีมำก ต่อให้ อีกฝ่ ำยโกหกแล้วจะอย่ำงไร ถึงอย่ำงไรก็เป็ นค ำพูดเกรงใจตำม มำรยำทที่ออกจำกปำกสหำยรักเจ้ำขุนเขำเฉินเอง จะมีสักกี่คนที่ได้ เกียรติได้รับกำรปฏิบัติเช่นนี้?

เดินขึ้นเขำไปด้วยกัน โอภำปรำศรัยกันไปตลอดทำง เจ้ำขุนเขำ เฉินไม่ได้ละเลยใครนอกจำกตอบในทุกคำถำมแล้ว บำงครั้งก็เปลี่ยน เรื่องชวนคุย ประหนึ่งยำมแวะเวียนไปเยี่ยมเยือนตำมบ้ำนต่ำงๆ ช่วง เทศกำลปีใหม่

ผลคือหลิ่วชื่อเฉิงพบว่ำเฉินผิงอันถึงกับเข้ำใจเรื่องรำวของสำนัก กำรสืบทอดและบรรพจำรย์ของสหำยเหล่ำนั้นยิ่งกว่ำตัวเองเสียอีก

เฉินผิงอันพำแขกทั้งกลุ่มไปที่เรือนของจูเหลี่ยนด้วยตัวเอง ที่นั่น ได้เตรียมเหล้ำไว้เรียบร ้อยแล้ว

พวกเขำพบว่ำมีแม่นำงน้อยสะพำยกระเป๋ ำผ้ำฝ้ ำยเอียงๆ คนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงหน้ำประตูในลำนบ้ำนวำงโต๊ะสองตัวไว้ติดกัน ทั้งยังวำงม้ำ นั่งยำวไว้เรียบร ้อยแล้ว

“นำงคือผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำของภูเขำลั่วพั่วพวกเรำ ผู้ พิทักษ์ขวำโจวหมี่ลี่”

เฉินผิงอันลูบศีรษะของหมี่ลี่น้อย ยิ้มเอ่ยแนะนำว่ำ “ส่วนสุรำที่อยู่ บนโต๊ะนั้นก็คือสุรำทะเลสำบคนใบ้ซึ่งเป็ นเหล้ำหมักเองของที่ร ้ำน”

เพรำะต้องรับรองแขกจึงไม่ได้พกคำนหำบสีทองและไม้เท้ำไผ่ เขียวมำด้วย หมี่ลี่น้อยที่เดิมทีฝึ กซ้อมวิธีแนะน ำตัวเองไว้หลำย รูปแบบ ยกตัวอย่ำงเช่นกุมหมัดคำรวะพูดจำเสียงดังฉะฉำนเหมือน พวกชำยฉกรรจ์ในยุทธภพ แต่พอถึงเวลำเข้ำจริงๆ หมี่ลี่น้อยกลับ เขินอำย ได้แต่เอ่ยเสียงเบำว่ำ “คำรวะเซียนซือทุกท่ำน”

นอกจำกหลิ่วชื่อเฉิงที่รู ้ตัวตนที่แท้จริงของโจวหมี่ลี่แล้ว เซียนซือ ของทวีปอื่นๆ ต่ำงก็รีบพำกันคำรวะกลับคืน กลัวว่ำจะเสียมำรยำท เรียก “แม่นำงน้อย” ด้วยควำมเคำรพว่ำผู้ถวำยงำนโจว

ส่วนสุรำบนโต๊ะก็เคยได้ยินมำก่อน จะไม่เคยได้ยินได้อย่ำงไร นี่ คือเหล้ำทะเลสำบคนใบ้ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในกำแพงเมืองปรำณ

กระบี่เลยนะ!

ทุกคนที่ได้รับควำมเมตตำโดยไม่คำดฝันยกชำมเหล้ำขึ้นอย่ำง ระมัดระวัง จิบเหล้ำไปหนึ่งอีก ตั้งใจลิ้มรสอยู่พักหนึ่ง แล้วลองหวนนึก ถึงรสชำติอีกที ไม่ต้องพูดแล้ว ต้องสมค ำเล่ำลืออย่ำงแน่นอน!

หมี่ลี่น้อยเกำแก้ม ขบวนใหญ่ยิ่งนัก นำงรู ้สึกเขินอำยอยู่บ้ำง แต่ นั่งอยู่ข้ำงกำยเจ้ำขุนเขำคนดี นำงก็ไม่ต้องกลัดกลุ้มเรื่องอะไรทั้งนั้น แล้ว

เมื่อครู่นี้ตอนที่ผู้ถวำยงำนโจวซึ่งไม่อำจดูแต่รูปลักษณ์ภำยนอก ถึงกับนั่งลงอย่ำงเป็ นธรรมชำติถึงเพียงนั้น ทำให้จิตแห่งมรรคำของ ทุกคนสั่นสะเทือนกันไปอีกครั้ง

ไม่เสียแรงที่เป็ นผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำของภูเขำลั่วพั่ว ถึงกับนั่ง ลงบนม้ำนั่งตัวเดียวกับเฉินอิ่นกวำนได้เลย!

จะไม่เริ่มต้นที่ขอบเขตหยกดิบเลยหรือ?!

ส ำนักในไพศำล แน่นอนว่ำผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำไม่ใช่คนที่ผู้ ถวำยงำนทั่วไปจะเทียบเคียงได้ ฐำนะโดดเด่นอย่ำงแท้จริง แต่หำกจะ

บอกว่ำในงำนสำธำรณะแบบนี้ถึงกับนั่งทัดเทียมกับเจ้ำส ำนักเลยน่ะ

หรือ?! หมี่ลี่น้อยกระตุกชำยแขนเสื้อของเจ้ำขุนเขำคนดีเบำๆ เฉินผิง

อันส่ำยหน้ำด้วยรอยยิ้มบอกเป็ นนัยว่ำไม่ต้อง ไม่ได้สนิทกับคนกลุ่มนี้ เป็ นแค่สหำยของหลิ่วชื่อเฉิง ยังไม่ถึงขั้น

ที่ต้องให้หมี่ลี่น้อยรับรองแขกเช่นนั้นหรอก

หมี่ลี่น้อยเงยหน้ำขึ้น ขมวดคิ้วสีเหลืองอ่อนจำงสองข้ำง เกำแก้ม แบบนี้จะดีหรือ?

เฉินผิงอันคลี่ยิ้ม ได้แต่พยักหน้ำ เรื่องกำรรับรองแขก ตำแหน่ง ขุนนำงของเจ้ำใหญ่ที่สุด

หมี่ลี่น้อยถึงได้ฉีกยิ้มกว้ำง แล้วเริ่มแจกจ่ำยเมล็ดแตงให้กับทุก คน

ใช ้คำพูดที่ไร ้ควำมหมำยมำพูดคุยให้น่ำสนใจได้ นี่ก็น่ำจะเป็ น กำรฝึกตนอย่ำงหนึ่ง

หลิ่วชื่อเฉิงปลงอนิจจังยิ่งนัก ไหนเลยจะจินตนำกำรได้ว่ำ เด็ก หนุ่มใสชื่อที่เป็ นเหมือนน้ำเต้ำตันในอดีตคนนั้นจะกลำยเป็ นคนที่ ช่ำชองทำงโลกและเข้ำใจนิสัยใจคอของมนุษย์เป็ นอย่ำงดีเช่นนี้

จ ำต้องยอมรับว่ำ วันเวลำในกำรฝึกตนของตนล้วนไปฝึกอยู่บน ร่ำงสุนัขทั้งหมดเลยจริงๆ

ถึงอย่ำงไรเฉินผิงอันก็ไม่มีเวลำว่ำงมำกพอจะให้มำสิ้นเปลืองอยู่ ที่นี่ โชคดีที่ไม่ต้องให้หลิ่วชื่อเฉิงเปิดปำกก็มีคนเป็ นฝ่ ำยสอบถำม ขึ้นมำก่อนว่ำสำมำรถเดินเล่นอยู่บนภูเขำลั่วพั่วได้หรือไม่

เด็กชำยชุดเขียวยื่นศีรษะออกมำตรงหน้ำประตูใหญ่ อันดับแรก คือมองเห็นนำยท่ำนเทพเซียนที่ดูเหมือนว่ำจะไม่มีอยู่บน “รวมเล่ม คนผ่ำนทำง ก่อน เพียงแต่ว่ำพอได้ยินบทสนทนำจำกในลำนบ้ำนก็ ค้นพบด้วยควำมตกตะลึงว่ำข้ำงในนั้นถึงกับมีเจ้ำหอหลิ่วแห่งนคร จักรพรรดิขำวหลบซ่อนตัวอยู่ เฉินหลิงจวินจึงเผ่นหนีไปทันที อันที่ จริงลำดับรำยชื่อของหลิ่วเต้ำฉุนบนสมุดเล่มนี้ค่อนไปทำงช่วงหน้ำๆ ตำมหลักแล้วเจ้ำหอหลิ่วเพิ่งจะเป็ นขอบเขตหยกดิบไม่ควรได้รับ เกียรติเช่นนี้ แต่ปัญหำนั้นอยู่ที่ว่ำคนผู้นี้คือลูกศิษย์ผู้สืบทอดของคน พิฆำตมังกร ถ้ำอย่ำงนั้นขอบเขตหยกดิบก็ไม่ควรมองเป็ นขอบเขต เซียนเหรินหรอกหรือ?

ไม่ว่ำใครก็ตำมที่เกี่ยวข้องกับเฉินชิงหลิว อย่ำว่ำแต่ลูกศิษย์ผู้สืบ ทอดเลย ต่อให้เป็ นศิษย์ลูกศิษย์หลำน ขอแค่เฉินหลิงจวินได้เจอหน้ำ ก็ต้องหลบไปให้ไกลๆ เดินอยู่บนถนน หำกเขำมองอีกฝ่ ำยนำน หน่อยก็ถือว่ำข้ำไม่รู ้จักกลัวตำย

แน่นอนว่ำหลิ่วชื่อเฉิงต้องเห็นเด็กชำยชุดเขียวที่ทำท่ำทำงลับๆ ล่อๆ ผู้นั้นแล้ว แม้ว่ำอีกฝ่ ำยจะท ำตัวประหลำด แต่เขำก็ไม่ได้เก็บมำ ใส่ใจ

แต่หำกเจ้ำหอหลิ่วรู ้ควำมจริง แค่ส่วนเดียวเท่ำนั้น อย่ำงเช่นว่ำ เด็กชำยชุดเขียวเคยเรียกศิษย์พี่ตัวเองว่ำ “หลำนชำย” อีกทั้งศิษย์พี่ ยังไม่ว่ำอะไรอีกด้วย….

คำดว่ำจิตแห่งมรรคำของหลิ่วชื่อเฉิงคงโงนเงนใกล้จะหล่นร่วงลง มำเต็มทีอย่ำงแน่นอน

หลิ่วชื่อเฉิงอยู่ต่อเพียงลำพัง เขำมอบถุงเงินใบนั้นออกไป

อันที่จริงเฉินผิงอันก็กำลังรอสิ่งนี้อยู่

เพรำะก่อนหน้ำนี้เซี่ยโก่วได้พูดถึงของสิ่งนี้ให้ฟังแล้ว บอกว่ำนำง มองไม่เห็นว่ำข้ำงในคืออะไร

ขนำดเซี่ยโก่วยังมองทะลุเวทอ ำพรำงตำไม่ได้ ต้องเป็ นฝีมือของ เจิ้งจวีจงอย่ำงไม่ต้องสงสัย

เข้ำไปในห้อง เฉินผิงอันเปิดถุงเงินออกต่อหน้ำอีกฝ่ ำย ไม่ใช่เงิน เหรียญทองแดงแก่นทองอย่ำงที่คำดกำรณ์ไว้ แต่เป็ นเงินเหรียญ ทองแดงทั่วไปที่พวกชำวบ้ำนใช ้กัน คือเงินที่หำได้ทั่วไปที่สุดของล่ำง ภูเขำ ระดับขั้นมีทั้งดีและไม่ดี คุณภำพก็มีทั้งดีและเลวปะปนกันไป

แบ่งออกเป็ นเงินเหรียญทองแดงที่สร ้ำงขึ้นในปี แรกของกำร ก่อตั้งแคว้นของรำชสำนักบำงแห่งในประวัติศำสตร ์ของไพศำล และ เงินประจำรัชศกในช่วงท้ำยของรำชวงศ์ หนึ่งต้นหนึ่งท้ำย เหมือน กำรเริ่มต้นและกำรสิ้นสุด

หลิ่วชื่อเฉิงมองเหรียญทองแดงเก่ำที่มีสนิมเกำะกองนั้น เจ้ำหอ หลิ่วที่เปี่ยมไปด้วยควำมมั่นใจกระอักกระอ่วนจนแทบจะขุดพื้นแล้ว มุดหนีลงไป

หลิ่วชื่อเฉิงอยำกจะอธิบำยควำมจริงให้กระจ่ำงตำมจิตใต้สำนึก “เจ้ำขุนเขำเฉิน ศิษย์พี่เป็ นคนมอบให้ข้ำจริงๆ นะ ข้ำไม่เคยเปิดออก เลยสักครั้ง รู ้สึกว่ำของขวัญหนักพอถึงได้มอบออกไปให้ จริงแท้ แน่นอน! หำกข้ำโกหกก็จะย้ำยหอแก้วใสออกจำกนครจักรพรรดิขำว เลย!”

นี่ยังจริงใจยิ่งกว่ำให้หลิ่วชื่อเฉิงเอ่ยคำสำบำนที่รุนแรงเสียอีก

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “ต้องเป็ นอำจำรย์เจิ้งที่มอบให้เจ้ำแน่นอน แล้วจงใจให้เจ้ำน ำมำมอบต่อให้ข้ำ ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัย”

หลิ่วชื่อเฉิ งโล่งอก ถำมอย่ำงใคร่รู ้ว่ำ “ศิษย์พี่ทำแบบนี้ หมำยควำมว่ำอย่ำงไร?”

เฉินผิงอันเอ่ย “เคยได้ยินคำโบรำณประโยคหนึ่งที่บอกว่ำ ร ้อย ควำมดึกตัญญูมำเป็ นอันดับหนึ่ง หมื่นควำมชั่วร ้ำยรำคะมำเป็ น อันดับหนึ่งหรือไม่?”

หลิ่วชื่อเฉิงยิ่งคลำงแคลงไม่เข้ำใจ แน่นอนว่ำเขำต้องเคยได้ยิน มำก่อน เพียงแต่ว่ำมันเกี่ยวกับกำรที่ศิษย์พี่ให้ศิษย์น้องเล็กอย่ำงข้ำ เอำเงินเหรียญทองแดงมำมอบต่อให้ตรงไหน?

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ก่อนอื่น อันดับแรก”

หลิ่วชื่อเฉิงยังคงมึนงง อันดับแรกคือชิงลงมือก่อน?

เพียงแต่ว่ำเกี่ยวข้องอะไรกับควำมดี ควำมเลว ควำมกตัญญูและ รำคะด้วยล่ะ?

เฉินผิงอันบิดหมุนข้อมือหนึ่งทีเสกกระบอกยำสูบออกมำ ใส่ยำ เส้นที่จูเหลี่ยนตำกแดดแล้วเอำมำท ำด้วยมือตัวเองลงไปอย่ำง คล่องแคล่ว ยิ้มอธิบำยว่ำ “เรื่องรำวมีเริ่มต้นและสิ้นสุด มีค ำว่ำ “ก่อน อื่น” จึงจะมีภำยหลัง คือหลักกำรที่ไม่ต่ำงจำกหมำกล้อมสักเท่ำไร เงินเหรียญทองแดงที่สร ้ำงขึ้นในปี แรกของกำรก่อตั้งแคว้นของ รำชวงศ์ต่ำงๆ มีจำนวนครึ่งหนึ่งก็คืออำจำรย์เจิ้งต้องกำรเตือนข้ำว่ำ อย่ำได้ลืมกำพืดของตัวเอง เงินเหมือนบ่อน้ำ ควำมหมำยก็คือดื่มน้ำ อย่ำได้ลืมคนขุดบ่อ ผลสำเร็จในภำยหลังไม่ว่ำจะสูงหรือต่ำ คุณ ควำมชอบครึ่งหนึ่งก็ต้องยกให้กับบุคคลและเรื่องรำวที่เคยไม่สะดุดตำ อีกทั้งเงินปลำยรัชสมัยพวกนี้ก็ถือเป็ นกำรกระทบกระเทียบข้ำซ้ำอีก ครั้ง ไม่ให้ข้ำหลงระเริงลำพองตน กว่ำที่สถำนกำรณ์หมำกล้อมจะ อดทนผ่ำนกลำงกระดำนไปถึงช่วงท้ำยได้อย่ำงไม่ง่ำย หำกไม่ทัน ระวังจะต้องพ่ำยแพ้ทั้งกระดำน คิดอยำกจะให้เริ่มต้นที่ดีและจบลง ด้วยดีก็ต้องเข้ำใจหลักกำรเหตุผลตื้นเขินที่บอกว่ำ “เดินทำงร ้อยลี้ ไปได้ถึงเก้ำสิบลี้เพิ่งจะมำถึงครึ่งทำง เงินเหรียญทองแดงอีกครึ่งหนึ่ง ที่เหลืออยู่ก็คือเหตุผลข้อนี้”

หลิ่วชื่อเฉิงพยักหน้ำรับแรงๆ ศิษย์พี่มีควำมหมำยลึกซึ้งจริงๆ

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “นอกจำกนี้ยังเกี่ยวพันถึงเรื่องในบ้ำนอีกเรื่อง หนึ่ง เจ้ำไม่มีทำงสนใจหรอก…”

หลิ่วชื่อเฉิงไม่เกรงใจเฉินผิงอันแม้แต่น้อย รีบขัดจังหวะทันใด “สนใจสิ ท ำไมจะไม่สนใจล่ะ!”

เฉินผิงอันลังเลเล็กน้อย แล้วจึงใช ้เสียงในใจเอ่ยว่ำ “เจ้ำอำรำมผู้ เฒ่ำตงไห่แห่งอำรำมกวำนเต๋ำ เคยใช ้ใบไม้ร่วงหนึ่งใบมำเตือนข้ำว่ำ อันที่จริงที่ตั้งเก่ำของ “ปำกบ่อน้ำ” ของพื้นที่มงคลยังคงอยู่ สำมำรถ เชื่อมโยงเข้ำกับนครเซิ่นจิ่งของรำชวงศ์ต้ำเฉวียน”

หลิ่วชื่อเฉิงไม่เอ่ยอะไรอีก เป็ นเนื้อหำที่เขำไม่รู ้สึกสนใจจริงเสีย ด้วย

แต่เฉินผิงอันกลับคิดไปถึงอีกเรื่องหนึ่งแล้ว

เผยเฉียนเคยบอกว่ำ ปีนั้นนำงอยู่ที่ริมปำกบ่อน้ำ ได้เห็นกับตำ ตัวเองว่ำเจ้ำอำรำมผู้เฒ่ำยื่นมือไปคว้ำดวงตะวันดวงหนึ่งลงมำจำก ฟ้ ำ

เผยเฉียน เผยเฉียน ถ่ำนดำน้อยในปีนั้นก็คือคนโลภตัวน้อย จึง ตั้งชื่อให้ตัวเองว่ำเฉียน (เงิน)

เดิมทีหลิ่วชื่อเฉิงอยำกจะชวนคุยสัพเพเหระสักหน่อย แต่กลับ เห็นว่ำเฉินผิงอันจมอยู่ในภวังค์ควำมคิด เขำจึงได้แต่ฝืนนิสัยนั่งนิ่ง อยู่ที่เดิม

ขึ้นเขำไปเก็บสมุนไพร บำงครั้งก็เจอพำยุฝนกระหน่ำ น้ำในลำ ธำรเพิ่มขึ้นสูง นักพรตอู๋ตีถึงได้เอ่ยกับผีสำวว่ำ “ตอนอำยุน้อยเคย เรียนวิชำขึ้นเขำ

นั่นคือวิชำกำรหำยใจที่ไม่เคยมีบันทึกไว้ จะบอกว่ำตื้นเขินก็ตื้น เขิน จะบอกว่ำสูงส่งก็สูงส่ง

ลัทธิขงจื๊อเน้นย้ำว่ำกำรกินและควำมใคร่คือธรรมชำติที่ติดตัว มนุษย์มำ มนุษย์แค่ต้องเข้ำใจในกำรควบคุมมันก็พอ และลัทธิเต๋ำก็มี วิชำถือศีลทำงใจที่ต้องตัดกิเลสทำจิตใจให้บริสุทธิ์ลัทธิพุทธก็มีกำร พกดำบนอนเพื่อรักษำศีล ทั้งสองลัทธิมีหลักปฏิบัติและข้อวินัย มำกมำย แต่สุดท้ำยแล้วก็เป็ นกำรเน้นฝึกฝนอย่ำงจริงจังกับค ำว่ำใจ และควำมปรำรถนำที่จะรักษำจิตใจให้ดีก็หนีไม่พ้นเจ็ดอำรมณ์หก ปรำรถนำ และควำมปรำรถนำก็หนีไม่พ้นควำมรักใคร่ของชำยหญิง เรือนแห่งไฟร ้อนแรงแผดเผำ ควำมรักใคร่ดุจเปลวเพลิง ควรจะ ควบคุมใจนี้อำรมณ์นี้และควำมปรำรถนำนี้อย่ำงไร แน่นอนว่ำคือ ด่ำนใหญ่ที่ต้องข้ำมผ่ำนไป ก่อนหน้ำนี้เฉินผิงอันเคยบอกกับอวี๋เส วียนไปว่ำ ตัวเองอ้ำงอิงจำกวิชำของลัทธิพุทธ ผลคือเดินผ่ำน เส้นทำงนั้นไปไม่ได้ นั่นก็เพรำะเฉินผิงอันค้นพบมำนำนแล้วว่ำ ควำมรู ้สึกที่ตัวเองมีต่อเรื่องชำยหญิง ควำมสำรำญบนเตียง ไม่ได้มำ จำกสัญชำตญำณของตน แต่อยู่ในสภำพกำรณ์ลี้ลับมหัศจรรย์ที่ “มี รักแต่ไร ้ปรำรถนำ” หรือควรจะพูดว่ำ “ควำมปรำรถนำมำจำกควำม รัก” พูดง่ำยๆ ก็คือในฐำนะบุรุษ เฉินผิงอันเป็ นคนปกติอย่ำงมำก สิ่ง

เดียวที่ไม่ปกติก็คือหำกว่ำกันตำมหลักกำรทั่วไป เขำถือว่ำไม่ จัดลำดับควำมสำคัญก่อนหลัง จำกนั้นพอเฉินผิงอันต้องเฝ้ ำพิทักษ์ หัวก ำแพงเมืองของกำแพงเมืองปรำณกระบี่อยู่เพียงลำพัง ถึงอย่ำงไร ก็อยู่ว่ำงอยู่แล้ว เขำจึงเริ่มทบทวนตัวเองอย่ำงละเอียด นึกย้อนกลับ ไปจนได้ค ำตอบว่ำ นี่เกิดจำกวิชำกำรหำยใจบทนั้นที่ผลักดันให้เขำ เป็ นแบบนี้!

เฉินผิงอันลองเดำไปอีก แต่นี่เป็ นแค่กำรคำดเดำอย่ำงหนึ่ง เท่ำนั้น มีควำมเป็ นไปได้มำกว่ำ นับตั้งแต่วันนั้นมำตนก็ควรลุกออก จำกโต๊ะเดิมพันบำงโต๊ะได้แล้ว เนื่องจำกสูญเสียคุณสมบัติที่จะลงเดิม พันต่อแล้ว และได้อำศัยสิ่งนี้มำแลกเปลี่ยนเป็ นเส้นทำงในกำรมีชีวิต รอดเส้นหนึ่ง

และนำทีนี้ บำงทีอำจเป็ นจุดหักเหของเรื่องรำวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ในภำยหลังพอดี ก็เหมือนกับคำสุภำษิตของบ้ำนเกิดที่บอกไว้ว่ำเรื่อง ร ้ำยไม่กลัวเกิดขึ้นเร็ว เรื่องดีไม่กลัวเกิดขึ้นช ้ำ

ไม่ว่ำสวรรค์จะเป็ นใจหรือไม่เป็ นใจ อันที่จริงวิถีแห่งฟ้ ำจิตแห่งฟ้ ำ ล้วนไม่มีควำมเห็นแก่ตัว เป็ นเหตุให้มีได้ก็ต้องมีเสีย มีเสียก็ต้องมีได้ อยู่แค่ว่ำจะเห็นหรือไม่เห็น รู ้หรือไม่รู ้เท่ำนั้น

ก่อนหน้ำนี้อยู่ในอำรำมต้ำมู่ทะเลสำบชิวชี่ หำกเอำค ำถำมของ ซำนจวินไหวเซี่ยและผู้ฝึกลมปรำณชุนหว่ำนแย่นมำรวมกัน ก็เท่ำกับ ว่ำพวกเขำถำมคำถำมที่ดี

และกำรตอบค ำถำมของเฉินผิงอันก็ไม่ได้อืดอำดชักช ้ำแม้แต่ น้อย เขำให้ค ำตอบไปอย่ำงชัดเจนว่ำจะสำมำรถขึ้นเขำฝึ กตนได้ หรือไม่ ผลสำเร็จในกำรฝึ กตนจะสูงหรือต่ำ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับว่ำ จิตใจดีหรือเลว

ปีนั้นเมืองเล็กเคยมีกำรทดสอบใหญ่ครั้งหนึ่ง แต่ขุนนำงหลักผู้ คุมกำรสอบที่ออกค ำถำมกับขุนนำงผู้ตรวจข้อสอบกลับมีแค่คนเดียว เท่ำนั้น ก็คือผู้เฒ่ำที่อยู่ในเรือนด้ำนหลังของร ้ำนยำตระกูลหยำง

เกี่ยวกับกฎระเบียบ รำยละเอียดและขั้นตอนของกำรทดสอบ ใหญ่ครั้งนี้ล้วนมีเมฆหมอกบดบัง คนนอกมิอำจรู ้ได้

ในควำมเป็ นจริงแล้วกำรคำดเดำนี้ของเฉินผิงอันถูกต้องแล้ว หยำงเหล่ำโถวที่อยู่เรือนด้ำนหลังของร ้ำนยำเคยทอดถอนใจด้วย ประโยคหนึ่งว่ำ คิดไม่ถึงว่ำยังคงเป็ นคนที่ดวงแข็งที่สุดที่เอำชนะพวก คนที่ดวงดีมำได้

เฉินผิงอันคืนสติ ยิ้มเอ่ยว่ำ “รบกวนเจ้ำช่วยเอ่ยแสดงควำมยินดี กับเจ้ำส ำนักฟู่ เซียนกระบี่ฟูแทนข้ำด้วย”

หลิ่วชื่อเฉิงพยักหน้ำยิ้มรับ “ได้เลย เดิมที่ฟูจิ้นก็ค่อนข้ำงถูก ชะตำกับเจ้ำอยู่แล้ว เขำมองกำรที่ไม่เคยไปเยือนกำแพงเมืองปรำณ กระบี่เป็ นเรื่องที่น่ำเสียดำยมำโดยตลอด”

นี่คือกำรพูดควำมจริงอย่ำงซื่อสัตย์แล้ว แต่ไหนแต่ไรมำเจ้ำฟู่ จิ้น ผู้นี้ก็สำยตำมองสูงไม่เห็นหัวใคร นอกจำกศิษย์พี่ก็มีอยู่แค่ไม่กี่คนที่ จะเข้ำตำเขำได้

ฟู่ จิ้นก็แค่มองว่ำอำจำรย์อำอย่ำงตนมีลำดับอำวุโสเป็ นอำจำรย์ อำคนหนึ่งเท่ำนั้นนิสัยพอๆ กับเจ้ำลูกกระต่ำยน้อยกู้ช่ำนนั่นเลย