กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1093.1 ประหนึ่งมังกรเดินลงน้ำ

ในอำณำเขตของภูเขำใหญ่แสนดี้ หนึ่งคนแก่หนึ่งเด็กขี่กระบี่ ลอยตัวอยู่กลำงอำกำศไม่กล้ำข้ำมบ่อสำยฟ้ ำนั้นไปแม้แต่ครึ่งก้ำว

ก็คือเฒ่ำหูหนวกที่หวนกลับมำยังบ้ำนเกิดอย่ำงลับๆ ล่อๆ ใช ้ เสียงในใจสอบถำมว่ำจะสำมำรถลงไปเยือนพื้นที่ประกอบพิธีกรรม แห่งนี้ของผู้อำวุโสได้หรือไม่ ขอบังอำจปรึกษำเรื่องหนึ่ง

ผลคือเฒ่ำตำบอดไม่ยินดีจะสนใจเขำ

แบบนี้ก็น่ำกระอักกระอ่วนมำกแล้ว เป็ นฝ่ ำยมำเยี่ยมเยือนถึงที่ กลับต้องกินน้ำแกงประตูปิดอย่ำงเงียบเชียบ อีกทั้งเฒ่ำหูหนวกยังไม่ กล้ำบุกเข้ำไปในอำณำเขตแห่งนี้โดยพลกำร ได้แต่ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

ยังคงเป็ นหนิงเหยำที่ช่วยเปิดปำกขอร ้อง เฒ่ำหูหนวกถึงได้พำ ลูกศิษย์เข้ำมำในอำณำเขตเปลี่ยวเหงำไร ้ซึ่งพลังชีวิตแห่งนี้ได้ พลิ้ว กำยลงบนยอดเขำเดียวดำยที่รำวกับว่ำหมื่นภูเขำพำกันหันมำหมอบ กรำบ

โยวอวี้ลูกศิษย์ของเฒ่ำหูหนวกคือผู้ฝึ กกระบี่ของกำแพงเมือง ปรำณกระบี่ อีกไม่นำนก็จะสร ้ำงโอสถได้ ควำมเร็วในกำรฝ่ ำทะลุ ขอบเขตถือว่ำไม่ช ้ำแล้ว เพรำะถึงอย่ำงไรก็เป็ นตัวอ่อนเซียนกระบี่ที่ เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อำวุโสยัดไปให้เฒ่ำหูหนวก

หนิงเหยำออกจำกเรือนมำต้อนรับแขก ข้ำงกำยมีเด็กสำวสวม หมวกขนเตียวที่สองข้ำงแก้มแดงเป็ นปืนติดตำมมำด้วย นำงส่งเสียง เรอเพรำะฤทธิ์สุรำดังลั่น

กำแพงเมืองปรำณกระบี่ในอดีต ในคุกที่เฒ่ำหูหนวกเป็ นผู้ดูแล นอกจำกสิงกวำนหำวซู่ที่ “กินเงินหลวงเปล่ำๆ” แล้วก็ยังมีสตรีอีกสอง คนที่อยู่ในรูปโฉมของสำวใช ้ฉำงมิ่งกับจี้ชิงพวกนำงเป็ นร่ำงจ ำแลง ของบรรพบุรุษเงินเหรียญทองแดงแก่นทองและเงินฝนธัญพืชของบน โลก สุดท้ำยภำยใต้กำร “ประสำนงำน” ของเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อำวุโส หำวซูได้รับตู้ซำนอินเป็ นลูกศิษย์ ส่วนเฒ่ำหูหนวกรับโยวอวี้เป็ นลูก ศิษย์

หนิงเหยำนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้จึงถำมว่ำ “เฒ่ำหูหนวก เจ้ำชื่อว่ำ อะไร?”

เซี่ยโก่วได้ยินบทเปิดฉำกสนทนำในกำรกลับมำพบเจอกันอีก ครั้งหลังจำกลำกันไปนำนเช่นนี้ก็รู ้สึกว่ำตัวเองหลับไปตื่นหนึ่งก็ได้ พลำดกำแพงเมืองปรำณกระบี่ไปแล้ว ที่นั่นช่ำงมีขนบธรรมที่น่ำรัก น่ำใกล้ชิดจริงๆ

แต่เฒ่ำหูหนวกกลับไม่ถือสำ ยิ้มกว้ำงเอ่ยว่ำ “แม่นำงหนิงไม่ถำม ข้ำก็เกือบจะลืมชื่อเดิมของตัวเองไปแล้ว ชื่อกำนถัง มีฉำยำเก่ำแก่ว่ำ “หลงเชิง”

ออกจำกบ้ำนเกิดมำนำนเกินไป พื้นที่ประกอบพิธีกรรมอยู่ใน ภูเขำฝูอวี๋ของใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง ชื่อเสียงไม่โดดเด่น อยู่ไกลเกินกว่ำ จะเทียบกับพื้นที่ประกอบพิธีกรรมอย่ำงนครเซียนจำน ภูเขำต้ำเยว่ได้ ติด

สงครำมปิ ดฉำกลง เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อำวุโสเมตตำให้เฒ่ำหู หนวกที่ไม่มีคุณควำมชอบก็มีคุณควำมเหนื่อยยำกได้รับอิสระ กลับ บ้ำนเกิดไปครั้งนี้เขำไม่กล้ำไปดูที่พื้นที่ประกอบพิธีกรรมด้วยซ้ำ กลัว ว่ำจะถูกจับได้ ชีวิตนี้ของตนน่ำอนำถมำกพอแล้ว แรกเริ่มคือไม่อำจ ต้ำนทำนคำยุยงของสหำยเก่ำในอดีตได้ คิดว่ำเวทกระบี่ของตัวเองไม่ อ่อนด้อยแล้วจึงวิ่งไปงัดข้อกับเฉินชิงตู ผลคือถูกกำแพงเมืองปรำณ กระบี่เกณฑ์ตัวไปประสมประเสให้ครบจำนวนคน กลำยไปเป็ นผู้คุม คุก หำกกว่ำจะหลุดพ้นได้ไม่ใช่เรื่องง่ำยแล้วยังต้องมำเจอชูเชิงหรือ เฝ่ยหรำนดักขวำงทำง นั่นจะไม่เท่ำกับพลิกกลับให้เรื่องเลวร ้ำยหรอก หรือ แล้วนับประสำอะไรกับที่ข้ำงกำยตนยังมีตัวถ่วงตำมมำด้วย ถึง อย่ำงไรก็ไม่อิสระเสรี หำกต้องตีกับขอบเขตบินทะยำนขึ้นมำจริงๆ ก็ ย่อมเหมือนถูกมัดมือมัดเท้ำอย่ำงเลี่ยงไม่ได้ เพรำะถึงอย่ำงไรก็เป็ น ลูกศิษย์ที่เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อำวุโสยัดมำให้ตน หำกเอำชีวิตไปทิ้งไว้ที่ ใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง ในใจของเฒ่ำหูหนวกคงละอำยใจมำก นี่ไม่ใช่ว่ำ เขำเสแสร ้งแกล้งทำอะไร อยู่ที่กำแพงเมืองปรำณกระบี่ ในฐำนะที่เขำ เป็ นเผ่ำปีศำจแห่งเปลี่ยวร ้ำง แต่กลับสำมำรถติดอันดับสิบเซียนกระบี่ บนยอดเขำได้ เกียรติยศเช่นนี้ หมื่นปี ที่ผ่ำนมำ มีเพียงหนึ่งเดียว

เท่ำนั้นแค่ข้อนี้ เฒ่ำหูหนวกก็ต้องเห็นแก่ควำมดีของเฉินชิงตูแล้ว แน่นอนว่ำหำกเอำชนะเฉินชิงตูได้ก็เป็ นอีกเรื่องหนึ่ง

หนิงเหยำกับอิ่นกวำนหนุ่มช่ำงเหมำะสมกันจริงๆ ถือเป็ นกำรอยู่ ร่วมกันของคนสองประเภทที่ต่ำงกันอย่ำงสุดขั้ว

คนหนึ่งคือผู้ฝึกกระบี่ที่เกิดและเติบโตมำในกำแพงเมืองปรำณ กระบี่ แต่ถึงกับไม่รู ้ชื่อของตน ส่วนอีกคนหนึ่งคือคนต่ำงถิ่นที่รู ้ ชัดเจนดีแม้กระทั่งขนบธรรมเนียมผู้คนในอำณำเขตของภูเขำฝอวี้

โยวอวี้เป็ นคนวัยเดียวกันกับตู้ซำนอิน ตู้ซำนอินไม่ค่อยยอมรับ ในตัวเฉินผิงอัน แต่โยวอวี้กลับมองอิ่นกวำนหนุ่มเป็ นบุคคลที่ได้แต่ มองมิอำจสัมผัส น่ำเสียดำยที่กำรเดินทำงมำครั้งนี้ เขำต้องอำพรำง ตัวตนอยู่ข้ำงกำยอำจำรย์ จึงไม่ได้ยินข่ำวเกี่ยวกับเฉินอิ่นกวำน เท่ำใดนัก

หนิงเหยำถำมอย่ำงประหลำดใจ “ครั้งนี้มำที่นี่เพรำะตั้งใจจะทำ อะไร?”

ในเมื่อเฒ่ำหูหนวกหวนกลับไปยังภูมิลำเนำเดิมแล้ว ไฉนไยต้อง มำหำเรื่องใส่ตัวที่นี่ด้วย หำกจะบอกว่ำผู้ฝึ กตนบนยอดเขำของ ไพศำลคนหนึ่งอยู่เปลี่ยวร ้ำงมำนำนหลำยปีกลับไปถึงบ้ำนเกิด คำด ว่ำคงถูกน้ำลำยด่ำให้จมน้ำตำยได้เลย แต่หำกเปลี่ยนไปเป็ นใต้หล้ำ เปลี่ยวร ้ำง กำรประสบพบเจอในชีวิตที่ผ่ำนมำของเฒ่ำหูหนวกจะ ไม่ใช่เรื่องเล่ำที่งดงำมเรื่องหนึ่งหรือ? เพรำะถึงอย่ำงไรเฒ่ำหูหนวกก็

คือหนึ่งในสิบเซียนกระบี่บนยอดเขำที่มีคุณสมบัติเข้ำร่วมกำรประชุม บนหัวกำแพงเมืองของกำแพงเมืองปรำณกระบี่ อีกทั้งเขำยังเป็ นผู้ฝึก กระบี่ที่เป็ นเผ่ำปีศำจเพียงหนึ่งเดียวด้วย

เฒ่ำหูหนวกยิ้มเอ่ย “อยำกจะหำพื้นที่หยัดยืนที่มั่นคงสักแห่ง ไม่ ต้องวำงแผนไปมำ ไม่ต้องเข่นฆ่ำรบรำ รำวกับว่ำวันทั้งวันเอำหัวไป ผูกอยู่กับสำยรัดกำงเกง แม่นำงหนิง เจ้ำมีควำมเห็นอะไรหรือไม่?”

เมื่อก่อนเปลี่ยวร ้ำงบุกมำโจมตีไพศำลด้วยพลังอำนำจดุดัน ตน จำเป็ นต้องอยู่ที่กำแพงเมืองปรำณกระบี่ ทุกวันนี้ไพศำลจัดขบวนทัพ ใหญ่ย้อนกลับไปโจมตีเปลี่ยวร ้ำงแทนแล้ว หรือว่ำเขำยังจะต้องมี สภำพกำรณ์เหมือนเดิมอีก? เฒ่ำหูหนวกรู ้สึกเสียเปรียบอย่ำงยิ่ง

หนิงเหยำกระจ่ำงแจ้งอยู่ในใจ จึงยิ้มเอ่ยว่ำ “เจ้ำอยำกไปที่ใต้หล้ำ ห้ำสีก็บอกมำตรงๆ เถอะ”

เฒ่ำหูหนวกได้ทีเอ่ยคล้อยตำม ถูมือเอ่ยว่ำ “ได้แบบนี้ก็ดีน่ะสิ”

ตัวเลือกอันดับแรกย่อมต้องเป็ นใต้หล้ำห้ำสีที่ฟ้ ำไม่สนดินไม่สน แห่งนั้นแน่นอน รอให้กำรเปิดประตูครั้งหน้ำมำถึง ผู้ฝึกลมปรำณของ ใต้หล้ำแห่งอื่น ไม่ว่ำจะมีฐำนะหรือขอบเขตอะไรก็ล้วนไปที่นั่นได้

จำกนั้นจึงจะเป็ นภูเขำใหญ่แสนดี้แห่งนี้ ปัญหำเพียงหนึ่งเดียวก็ คือธรณีประตูสูงเกินไป เพรำะถึงอย่ำงไรเฒ่ำตำบอดก็ไม่ขำดผู้ช่วย เถำถึงมีจุดจบอย่ำงไร คนที่เข้ำใจล้วนรู ้ชัดเจนดี

ทำงเลือกอันดับท้ำยสุดถึงจะเป็ นกำรไปพึ่งพำฉีถึงจี้ที่ทักษินำตย ทวีป ใช ้ชีวิตอยู่ในสำนักกระบี่หลงเซี่ยง คำดว่ำไม่น่ำจะมีควำมยำก อะไร แต่ส่วนลึกในใจของเฒ่ำหูหนวกกลับไม่อยำกจะเป็ นลูกสมุน ของเจ้ำคนที่มีฉำยำว่ำ “ฉีออกเดินทำง” ผู้นี้เท่ำใดนัก หำกว่ำมี ทำงเลือก ให้เปลี่ยนฉีถึงจี้เป็ นต่งซำนเกิงย่อมดีที่สุด พวกเขำต้องคุย กันรู ้เรื่องแน่อน

หนิงเหยำถำม “ไม่อยำกไปอยู่ที่ภูเขำลั่วพั่วบ้ำงหรือ?”

เฒ่ำหูหนวกที่ลำคอฟีบตอบใบหน้ำเหลืองซีดเซียวยู่ใบหน้ำแก่ ชรำ สีหน้ำอัดอั้นสุดขีดก่อนจะกัดฟันส่ำยหน้ำอย่ำงแรง “ไม่ไปๆ ไป ไม่ได้ ไปไม่ได้ ข้ำเป็ นเผ่ำปีศำจเป็ นเรื่องที่อ่อนไหวเป็ นพิเศษ อยู่ที่ กำแพงเมืองปรำณกระบี่ของพวกเรำย่อมไม่เป็ นไร แต่ถ้ำไปอยู่ภูเขำ ลั่วพั่วแจกันสมบัติทวีป ก็ง่ำยที่จะเดือดร ้อนให้ใต้เท้ำอิ่นกวำนโดนคน ด่ำเปล่ำๆ”

ต่อให้จะรู้ดีว่ำแม่หนูหนิงรักใคร่อยู่กับอิ่นกวำนหนุ่ม แต่เฒ่ำหู หนวกก็ไม่กล้ำพูดจำเกรงใจในเรื่องแบบนี้

เจ้ำเด็กนั่นมีกลอุบำยลึกล้ำยิ่งกว่ำฉีถึงจี้เสียอีก คิดมำกจนไม่ เหมือนคนหนุ่ม อยู่ร่วมกับอีกฝ่ ำย ตนจะไม่ต้องคอยอกสั่นขวัญผวำ อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันหรอกหรือ? แล้วนับประสำอะไรกับที่ภูเขำลั่วพั่วเอง ก็เป็ นสถำนที่ที่เต็มไปด้วยควำมขัดแย้ง เดิมทีเขำก็หลีกเลี่ยงควำม ขัดแย้งอยู่แล้วถึงได้ออกมำจำกใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง ไหนเลยจะมีเหตุผล ให้เขำปืนเสำกระโดดลงไปในหลุมไฟ คุยเรื่องสัพเพเหระกับเฉินผิง

อัน แน่นอนว่ำน่ำสนใจ แต่จะให้เป็ นลูกน้องของไอ้หมอนี่ก็อย่ำเลย ดีกว่ำ สวรรค์เท่ำนั้นที่รู ้ว่ำมีอริยะปรำชญ์ศำลปุ่นและกองกำลังกี่มำก น้อยที่จับตำมองภูเขำลั่วพั่วกับเฉินผิงอันที่สวมยศอิ่นกวำนอยู่? หำก ว่ำตนไปอยู่ที่นั่นจะหำอิสระได้จำกที่ใด ขออย่ำให้กลำยเป็ นว่ำหลบ ผำยลมอยู่ในโปงผ้ำห่มแล้วยังต้องถูกใครจดลงบันทึกเลยนะ

เฒ่ำตำบอดเดินเอำสองมือไพล่หลังออกมำจำกกระท่อม “คน อุตส่ำห์ให้หน้ำแล้วอย่ำได้ไม่ไว้หน้ำกัน”

หนิงเหยำสงสัยอยู่บ้ำง เดิมทีนำงก็แค่พูดไปอย่ำงนั้นเอง จำได้ว่ำ ก่อนหน้ำนี้ผู้อำวุโสจือสือไม่ได้มีควำมสัมพันธ ์ควันธูปอะไรกับเฉินผิง อัน

กำนถังรู ้สึกไม่แน่ใจในควำมต้องกำรของขอบเขตสิบสี่เฒ่ำผู้นี้

เซี่ยโก่วกลัวว่ำจะไม่เกิดเรื่องใหญ่มำกพอจึงพูดยุแยงอยู่ข้ำงๆ ว่ำ “ดูจำกท่ำทำงฟังจำกน้ำเสียงแล้ว ผู้อำวุโสท่ำนนี้คงจะดูแคลนภูเขำ ลั่วพั่วพวกเรำสินะ?”

กำนถังมองตบะตื้นลึกของเด็กสำวสวมหมวกขนเตียวผู้นี้ไม่ออก จึงถำมอย่ำง คลำงแคลงว่ำ “ไม่ทรำบว่ำสหำยคือ?”

เซี่ยโก่วตีหน้ำเคร่งเอ่ยว่ำ “ข้ำคือแม่ทัพผู้เป็ นกำลังสำคัญที่เจ้ำ ขุนเขำรับตัวมำใหม่คือผู้ถวำยงำนที่ได้รับกำรบันทึกชื่อซึ่งมีเก้ำอี้อยู่ แถวรองของศำลบรรพจำรย์ยอดเขำจี้เซ่อ”

เฒ่ำตำบอดหลุดหัวเรำะพรืด “สถำนะเผ่ำปีศำจจะนับเป็ นผำยลม อะไรได้ อย่ำงนำงที่ชื่อว่ำป๋ ำยจิ่ง คือหนึ่งในคนเก่ำแก่ที่ถูกป๋ ำยเจ๋อ ปลุกให้ตื่น ใครเล่ำจะกล้ำพูดวิจำรณ์เฉินผิงอันแม้แต่ครึ่งคำ? แล้ว นับประสำอะไรกับที่ในภูเขำลั่วพั่วทุกวันนี้ นอกจำกป้ ำยจึงแล้วก็ยังมี ผู้ฝึกกระบี่แห่งเปลี่ยวร ้ำงที่ปีนั้นเคยหมักเหล้ำที่หำดลั่วเป่ำกับเจ้ำแห่ง ถ้ำปี้เซียว ทุกวันนี้ใช ้นำมแฝงว่ำโม่เชิง เหอะ หำกยังรวมสหำยกำน ถังเข้ำไปอีกคนก็ไม่ใช่ว่ำวีรบุรุษเต็มภูเขำร่วมแรงกันท ำภำรกิจ ยิ่งใหญ่ บินทะยำนเดินอยู่ทั่วทุกหนแห่งเลยหรอกหรือ? เผ่ำปีศำจคน หนึ่งไปก็โดนด่ำ ไปสองคนก็หวำดกลัว ไปสำมคนจะยิ่งไม่ต้องเคำรพ ภูเขำลั่วพั่วเลยหรอกหรือ?”

เฒ่ำตำบอดเรียกขำนคำแล้วคำเล่ำว่ำเผ่ำปีศำจ โชคดีที่ไม่ได้ เพิ่มคำว่ำ ‘สัตว์เดรัจฉำน เข้ำไปด้วย

กำนถังหน้ำเปลี่ยนสีเล็กน้อย เหลือบมองเด็กสำวสวมหมวกขน เดียวอย่ำงระมัดระวังให้ตำยเถอะ นำงคือสตรีที่ในยุคบรรพกำล ชื่อเสียงฉำวโฉ่ระบือไกลเพรำะชอบแย่งฉำยำผู้อื่นคนนั้นจริงๆ หรือ?

ส่วนผู้ฝึ กกระบี่บรรพกำลที่เปลี่ยนชื่อว่ำ ‘โม่เซิง” คนนั้นก็มี ชื่อเสียงไม่น้อยเหมือนกันคือคนจำพวกที่ชอบไปต่อยตีกับคนอื่น ประเด็นสำคัญคือได้ยินมำว่ำเวลำผู้อำวุโสท่ำนนี้ถำมกระบี่จะมีควำม เคยชินอย่ำงหนึ่ง นั่นคือจะเลือกเฉพำะคนที่ตัวเองสู้ไม่ได้เท่ำนั้น สม กับเป็ นวีรบุรุษ!

ท ำไมถึงไปอยู่ภูเขำลั่วพั่วกันหมดเลยเล่ำ?

ใต้เท้ำอิ่นกวำนคือมือดีในกำรหลอกคนจริงๆ

เฒ่ำตำบอดเอ่ยเตือน “โอกำสดีอันยิ่งใหญ่ที่พันปีก็ยำกจะพำน พบมำวำงอยู่ตรงหน้ำผ่ำนหมู่บ้ำนนี้ไปก็ไม่มีร ้ำนนี้แล้ว หืม?”

กำนถังรีบเปลี่ยนใจทันที ผลักเรือตำมกระแสน้ำเอ่ยว่ำ “ต้องไปๆ ทำไมจะไม่ไปเล่ำคิดดูแล้วในเมื่อภูเขำลั่วพั่วคือพื้นที่ประกอบ พิธีกรรมของใต้เท้ำอิ่นกวำน ไม่ใช่ภูเขำมีดทะเลเพลิงเสียหน่อย คือ เรื่องดี!”

ผู้อำวุโสท่ำนพูดจำอำฆำตมำดร ้ำยขนำดนี้แล้ว หำกข้ำยังไม่ไป ภูเขำลั่วพั่วก็เกรงว่ำมำเยือนภูเขำใหญ่แสนดี้ได้ แต่จะจำกไปไม่ได้น่ะ สิ ผลคือมีชีวิตได้ย่ำแย่ยิ่งกว่ำเถำถิงเสียอีก

หำกจะบอกว่ำภูเขำลั่วพั่วมีป๋ ำยจิ่งและโม่เซิงอะไรนั่นขวำงอยู่ เบื้องหน้ำจริงๆ เรื่องนี้ก็น่ ำจะปรึกษำกันได้ไม่ใช่หรือ? พูดถึงแค่ โอกำสที่จะขอควำมรู ้ด้ำนเวทกระบี่จำกพวกเขำสองคน ผลประโยชน์ บนมหำมรรคำประเภทนี้ไม่ใช่เรื่องเงินๆ ทองๆ แล้ว เซียนกระบี่ใหญ่ผู้ อำวุโสเคยมอบตำรำกระบี่เล่มหนึ่งให้เขำเป็ นกำรส่วนตัว เพียงแค่ เพรำะติดขัดที่สถำนะของเผ่ำปี ศำจ ปี นั้นเฒ่ำตำบอดตั้งใจศึกษำ อย่ำงยำกลำบำก ผลประโยชน์ที่ได้รับก็ยังไม่มำกอยู่ดี ทว่ำป๋ ำยจิ่งกับ โม่เซิงคือผู้ฝึ กกระบี่เผ่ำปี ศำจจริงแท้แน่นอน คือคนบนเส้นทำง เดียวกันในกลุ่มของคนบนเส้นทำงเดียวกัน อยู่ในภูเขำลั่วพั่วแห่งนั้น หำกร่วมกันประลองมรรคกถำเวทกระบี่ล่ะก็…ก็เป็ นเรื่องที่ดีจริงๆ!

เฒ่ำตำบอดพยักหน้ำ ยิ้มเอ่ย “แม่หนูหนิง ให้กำนถังไปเป็ นผู้ ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำที่ภูเขำลั่วพั่วก็ถือเสียว่ำเป็ นของขวัญร่วม แสดงควำมยินดีที่ข้ำมอบให้เจ้ำล่วงหน้ำก็แล้วกัน”

กำนถังทำหน้ำม่อย ชวยมำกจริงๆ ถูกขำยทั้งอย่ำงนี้เลยหรือ? เป็ นผู้ถวำยงำนกับเป็ นผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำกันจะเหมือนกันได้ หรือ? ฝ่ ำยหลังนี่ต้องมีควำมเชื่อมโยงเข้ำกับโชคชะตำของพื้นที่ ประกอบพิธีกรรมด้วยนะ

เฒ่ำตำบอดถำม “สหำยกำนถัง ดูจำกสีหน้ำฟังจำกน้ำเสียง ดู เหมือนจะไม่ค่อยยินยอมนะ?”

กำนถังได้ยินว่ำอีกฝ่ำยเรียกตนว่ำ ‘สหำย” ก็รู ้สึกขนลุกขนพอง

เฒ่ำตำบอดเอ่ยเย้ยหยัน “จะดีจะชั่วก็เป็ นขอบเขตบินทะยำนขั้น สูงสุดแล้ว น ำพำลูกศิษย์ท ำตัวเป็ นเหมือนโจร เจ้ำก็ไม่รู ้จักอำยเสีย บ้ำง”

กำนถังเอ่ยอย่ำงนอบน้อม “ผู้อำวุโสสั่งสอนได้ถูกต้องแล้ว”

โชคดีที่หนิงเหยำยิ้มเอ่ยว่ำ “ไม่ต้องเป็ นผู้ถวำยงำนพิทักษ์ภูเขำ ภูเขำลั่วพั่วไม่ขำดตำแหน่งนี้ ผู้อำวุโสแค่อยู่ที่นั่นสักแปดปีสิบปีก็พอ รอให้มีกำรเปิดประตูก็สำมำรถไปเปิดสำนักตั้งพรรคอยู่ที่ใต้หล้ำห้ำสี ได้แล้ว แน่นอนว่ำหำกผู้อำวุโสยินดี จะไปรับตำแหน่งที่แค่แขวนชื่อ ไว้ในนครบินทะยำนก็ยังไม่มีปัญหำ ยินดีต้อนรับอย่ำงยิ่ง”

กำนถังเหมือนได้ยกภูเขำออกจำกอก เอ่ยอย่ำงปลงอนิจจังว่ำ “ไม่ไปเปิดสำนักก่อตั้งพรรคแล้วล่ะ ไม่มีควำมหำยอะไร รอให้ทุ่มเท แรงกำยแรงใจอย่ำงสุดควำมสำมำรถที่ภูเขำลั่วพั่วแล้ว ถึงเวลำปลด ประจำกำร ปลดเปลื้องภำระหน้ำที่ได้แล้วก็ค่อยไปท่องพเนจรอยู่ใน ใต้หล้ำห้ำสี เป็ นเซียนอิสระแห่งป่ำเขำที่ไม่แก่งแย่งชิงดีกับคนบนโลก ก็พอ อย่ำงมำกก็แค่หำเก็บอะไรไประหว่ำงทำง ช่วยหำศิษย์น้องให้ เจ้ำเด็กโยวอวี้ผู้นี้สักสี่ห้ำคน”

เฒ่ำตำบอดเห็นว่ำหนิงเหยำกับกำนถังตกลงเรื่องนี้กันได้แล้วถึง ได้เอ่ยเสริมมำประโยคหนึ่งว่ำ “กำนถัง เจ้ำไปอยู่ที่แจกันสมบัติทวีป แล้วก็ช่วยดูแลลูกศิษย์ข้ำให้มำกหน่อย”

กำนถังมึนงง

ก่อนหน้ำนี้ไม่นำนหลี่ไหวได้พำภูตจิ้งจอกลงจำกภูเขำไปเที่ยว เล่นที่ท่ำเรือแห่งหนึ่งแล้ว

หนิงเหยำจึงช่วยอธิบำยให้ฟัง “เขำชื่อว่ำหลี่ไหว เป็ นลูกศิษย์ ลัทธิขงจื๊อ ภูมิลำเนำอยู่ที่เมืองเล็กใกล้กับภูเขำลั่วพั่ว เป็ นลูกศิษย์ เปิ ดภูเขำที่ท่ำนปู่ จือสือเลือกมำอย่ำงตั้งใจ ทุกวันนี้เถำถิงก็เป็ นผู้ ปกป้ องมรรคำของหลี่ไหว”

กำนถังจึงถอนหำยใจเอ่ยอย่ำงจริงใจว่ำ “เจ้ำเด็กนี่มีวำสนำมำก นัก ถึงกับได้กรำบท่ำนผู้อำวุโสเป็ นอำจำรย์”

เด็กสำวสวมหมวกขนเตียวร ้ำยกำจมำก นำงกลั้นขำอย่ำงสุด ควำมสำมำรถ นำงรู ้ดีว่ำเวลำอำจำรย์และศิษย์สองคนนี้อยู่ด้วยกัน เป็ นอย่ำงไร ใครเป็ นปู่ใครเป็ นหลำนยังบอกได้ยำก

เฒ่ำตำบอดยื่นมือไปกดไหล่กำนถัง หัวเรำะร่ำเอ่ยว่ำ “วำสนำ ยิ่งใหญ่เลยหรือ? ฟังจำกน้ำเสียงแล้วเหมือนจะอิจฉำมำก? ในเมื่อ เป็ นเช่นนี้ก็ไม่สู้เจ้ำอยู่ต่อที่นี่ มำเป็ นลูกศิษย์ที่ได้รับกำรบันทึกชื่อ ของข้ำ? ข้ำไม่รับเจ้ำเป็ นลูกศิษย์ผู้สืบทอด แต่เจ้ำสำมำรถเรียกหลี ไหวว่ำศิษย์พี่ได้ เรื่องดีเหมือนขนมเปี๊ยะหล่นลงมำจำกฟ้ ำ มำอยู่ข้ำง ปำกแล้ว แค่อ้ำปำกเท่ำนั้นจะกินหรือไม่กินล่ะ?”

กำนถังหัวเรำะแห้ง ถือเป็ นกำรแสดงท่ำทีแล้ว

เฒ่ำตำบอดเอ่ยก ำชับว่ำ “กำนถัง ก่อนจะไปแจกันสมบัติทวีป เจ้ำต้องช่วยปกป้ องมรรคำให้หลี่ไหวก่อนรอบหนึ่ง เพื่อเป็ น ค่ำตอบแทน วันหน้ำไปมีเรื่องกับขอบเขตสิบสี่คนใดหำกหนีได้ก็ให้ หนีมำที่นี่ แต่หำกหนีไม่ได้ เจ้ำรู ้ว่ำต้องตำยแน่นอนแล้วก็บอกอีกฝ่ ำย ไปว่ำเจ้ำมีข้ำช่วยดูแล ให้อีกฝ่ ำยลองชั่งน้ำหนักดูให้ดีว่ำจะฆ่ำเจ้ำ หรือไม่ ตัดใจเอำชีวิตมำแลกชีวิตกันได้หรือไม่”

แม้ว่ำในใจของกำนถังจะมีข้อสงสัย ไม่กล้ำแน่ใจว่ำเฒ่ำตำบอด จะจัดกำรกับผู้ฝึกตนขอบเขตเดียวกันได้จริงๆ แต่ในเมื่อเฒ่ำตำบอด รับรองกับปำกตัวเองแล้วก็ถือเป็ นขนมเปี๊ยะที่หล่นลงมำจำกฟ้ ำจริงๆ

เขำไม่กล้ำมีควำมลังเลใดๆ รีบกุมหมัดเอ่ยขอบคุณซ้ำๆ กันทันที

แม้ว่ำดวงตำของเฒ่ำตำบอดจะกลวงโบ๋ แต่กลับเหมือนว่ำจะมอง ไปเห็นควำมคิดของกำนถัง “รู ้สึกว่ำข้ำพูดจำใหญ่โต อยู่นอกภูเขำ ใหญ่แสนดี้ คิดจะเอำชนะผู้ฝึ กตนขอบเขตสิบสี่ไม่ยำก แต่คิดจะ สังหำรผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่กลับยำกมำกใช่ไหม?”