กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1093.2 ประหนึ่งมังกรเดินลงน้ำ

กำนถังไม่กล้ำปฏิเสธ เพรำะถ้ำทำอย่ำงนั้นก็เท่ำกับว่ำเห็นเฒ่ำ ตำบอดเป็ นคนตำไร ้แววจริงๆ ได้แต่แข็งใจพูดไปตำมควำมจริงว่ำ “ไม่กล้ำหลอกผู้อำวุโส ควำมรับมือได้ยำกและสังหำรยำกของ ขอบเขตสิบสี่คือเรื่องจริงที่ผู้คนให้กำรยอมรับกันมำนำนหมื่นปีแล้ว”

เฒ่ำตำบอดยิ้มเอ่ย “ก็ต้องมีกรณียกเว้นกันบ้ำง หำกเจ้ำไม่เชื่อ วันหน้ำตอนที่ลูกศิษย์ของเจ้ำเผำกระดำษอยู่หน้ำหลุมศพก็ให้เขำ บอกกับเจ้ำที่อยู่ในปรโลกว่ำสำมำรถตำยตำหลับได้แล้ว แล้วก็ให้เขำ อธิบำยให้เจ้ำฟังดีๆ ว่ำท ำไมถึงมีข้อยกเว้น”

สีหน้ำของกำนถังกระอักกระอ่วน “ผู้อำวุโสวำงใจเถอะ ข้ำไม่มี ทำงไปท้ำทำยผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่คนใดง่ำยๆ เพียงแค่เพรำะตัวเอง มีที่พึ่งแล้วหรอก”

เฒ่ำตำบอดพูดด้วยสีหน้ำดูแคลน “ฟ้ ำหลังฝนย่อมสดใสเสมอ ขอบเขตสิบสี่ใหม่กลุ่มนั้นล้วนมีแต่น้ำไม่มีเนื้อ”

กำนถังไม่กล้ำรับค ำ

เฒ่ำตำบอดยิ้มเอ่ย “แน่นอนว่ำแม่หนูหนิงคือข้อยกเว้น”

หนิงเหยำรับคำกล่ำวนี้ไว้อย่ำงผึ่งผำย

้

บนยอดเขำของภูเขำสูงแห่งหนึ่ง เวลำนี้ก็มีผู้ฝึกตนขอบเขตสิบ

สี่สองคนและยังมีผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยำนอีกสองคนยืนอยู่ แน่นอนว่ำยังมีโยวอวี้ที่เป็ นผู้ฝึกกระบี่โอสถทองอีกคนหนึ่งด้วย ตอนที่โยวอวี้ออกจำกบ้ำนเกิด เขำยังเป็ นเด็กหนุ่ม ทุกวันนี้กลับ

เป็ นชำยหนุ่มแล้ว ตัวก็สูงกว่ำเฒ่ำหูหนวกที่เป็ นอำจำรย์ถึงหนึ่งช่วง

ศีรษะ

แน่นอนว่ำโยวอวี้วำดฝันต่อภูเขำลั่วพั่วของอิ่นกวำนหนุ่มมำ นำนแล้ว เขำกับตู้ซำนอินที่เป็ นคนวัยเดียวกันมีนิสัยแตกต่ำงกัน อย่ำงชัดเจน

อันที่จริงเขำรู ้ดีอยู่แก่ใจว่ำอำจำรย์ไม่ค่อยพอใจตนนัก เพรำะ บำงครั้งสำยตำที่อำจำรย์มองตนจะปิดบังควำมร ำคำญและรังเกียจไว้ ไม่มิด

โยวอวี้ไม่ได้รู ้สึกไม่พอใจใดๆ คุณสมบัติในกำรฝึกตนของตน ธรรมดำ ฝึกกระบี่ก็เชื่องช ้ำ จะโทษที่อำจำรย์ดูแคลนไม่ได้

แต่หำกจะบอกว่ำให้อำจำรย์โยนตนไปทิ้งไว้ในสถำนที่แห่งหนึ่ง นับจำกนั้นต่ำงคนต่ำงเดิน โยวอวี้กลับไม่ได้โง่ขนำดนั้น เขำไม่กล้ำ พูดอะไรแบบนี้

กำรเดินทำงมำเยือนภูเขำใหญ่แสนลี้ครั้งนี้ ได้รับผลลัพธ ์เช่นนี้ เป็ นเรื่องน่ำยินดีที่ไม่คำดฝัน โยวอวี้ย่อมอำรมณ์ไม่เลว เตร็ดเตร่อยู่ ข้ำงนอกอ้อมไปอ้อมมำนำนหลำยปี ในที่สุดก็จะได้เจอกับใต้เท้ำอิ่นก

้

วำนอีกแล้วหรือ? ตัวเองถึงขั้นยังมีโอกำสที่จะกลำยเป็ นสมำชิกใน ส ำนักของใต้เท้ำอิ่นกวำนด้วย?

หนิงเหยำยิ้มเอ่ย “เจ้ำชื่อโยวอวี้ใช่ไหม เฉินผิงอันมักจะพูดถึง เจ้ำบ่อยๆ บอกว่ำเจ้ำทนกับควำมยำกลำบำกได้ นิสัยดี ทั้งยังได้มี อำจำรย์ที่ดี ขอแค่เจ้ำแสดงออกถึงคุณสมบัติและควำมอดทนไม่ย่อ ท้อให้เฒ่ำหูหนวกได้เห็น เฒ่ำหูหนวกไม่ใช่ผู้ถ่ำยทอดมรรคำที่ใจ แคบย่อมต้องยอมถ่ำยทอดวิชำให้เจ้ำอย่ำงหมดหน้ำตักแน่นอน แค่ เหยียบย่ำงลงไปบนพื้นอย่ำงมั่นคง เดินขึ้นสู่ที่สูงไปทีละก้ำว ผลสำเร็จบนวิถีกระบี่ในอนำคตต้องไม่ต่ำแน่”

โยวอวี้มีสีหน้ำนอบน้อม เพรำะเกิดมำก็คุยไม่เก่ง ไม่รู ้ด้วยซ้ำว่ำ ควรจะพูดตอบโต้อย่ำงไร

เพรำะถึงอย่ำงไรสตรีที่อยู่ตรงหน้ำก็คือหนิงเหยำเชียวนะ

กำนถังได้ยินประโยคนี้ก็ปลำบปลื้มอย่ำงยิ่ง หนิงเหยำไม่เคย พูดจำไร ้สำระ ในเมื่อขนำดนำงก็ยังพูดแบบนี้แล้ว ก็ต้องไม่มีทำงเป็ น เรื่องเท็จแน่นอน

คิดไม่ถึงว่ำใต้เท้ำอิ่นกวำนจะเข้ำใจนิสัยของตนขนำดนี้ ใช่สิ มรรคกถำและเวทกระบี่ที่ตนถ่ำยทอดให้ไปล้วนเป็ นสิ่งที่ขอบเขตใน ปัจจุบันทุกขอบเขตของลูกศิษย์โยวอวี้ “สมควรได้รับ” ไม่ให้มำกไป แล้วก็ไม่มีทำงให้น้อยไป สรุปก็คือลูกศิษย์จะต้องอำศัยควำมสำมำรถ ของตัวเองมำรับเอำไปจำกตนที่เป็ นอำจำรย์

้

หนิงเหยำมองทัศนียภำพอันยิ่งใหญ่โอฬำรนอกภูเขำที่กลุ่ม เทือกเขำทอดตัวติดกันเป็ นสำยแล้วสูดลมหำยใจเข้ำลึกหนึ่งครั้ง

เฒ่ำตำบอดบอกว่ำที่แห่งนี้ของตนไม่รับรองแขก ให้อำจำรย์และ ศิษย์อย่ำงกำนถังสองคนไปหำหลี่ไหวที่ท่ำเรือแห่งนั้นทันที

เชื่อว่ำรอให้หลี่ไหวกลับไปถึงบ้ำนเกิดแล้ว ภูเขำลั่วพั่วก็จะมีผู้ ถวำยงำนได้รับกำรบันทึกชื่อที่เป็ นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยำนคน หนึ่งเพิ่มมำ

รอกระทั่งกำนถังและโยวอวี้ขอตัวลำกลับไป แสงกระบี่สองเส้นที่ แหวกอยู่ในอำกำศก็ได้ช่วยเพิ่มสีสันให้กับอำณำเขตที่รกร ้ำงว่ำง เปล่ำเต็มไปด้วยกลิ่นอำยแห่งควำมตำยบ้ำงเล็กน้อย

เฒ่ำตำบอดถำม “คิดจะกลับไพศำลแล้วหรือ?”

หนิงเหยำพยักหน้ำ “กลับแล้ว”

เฒ่ำตำบอดเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยว่ำ “เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่ ได้สำเร็จไม่ใช่เรื่องเล็ก เป็ นเรื่องที่น่ำยินดีอย่ำงมำก ขนำดเฉินชิงตูก็ ไม่เคยสงสัยว่ำเจ้ำจะเป็ นขอบเขตสิบสี่ได้ส ำเร็จหรือไม่ แต่คำดว่ำ แม้กระทั่งเขำก็คงคิดไม่ถึงว่ำวันนี้จะมำถึงเร็วขนำดนี้ หำกเขำได้เห็น เองกับตำก็คงจะหัวเรำะจนฟันร่วงได้เลย แล้วก็คงจะมำโอ้อวดต่อ หน้ำข้ำหลำยรอบเดิมทีคนที่เรียกว่ำเป็ นคนรู ้จักเก่ำก็มีน้อยจนนับนิ้ว ได้อยู่แล้ว และในบรรดำคนรู ้จักเก่ำที่เรียกว่ำเป็ นสหำยได้ก็ยิ่งน้อย แล้วน้อยอีก”

้

“หนิงเหยำ ตอนนั้นเจ้ำออกจำกบ้ำนไปท่องเที่ยวอยู่ในใต้หล้ำ ไพศำลเพียงลำพัง อันที่จริงเฉินชิงตูได้จัดหำผู้ฝึ กกระบี่ให้คอย ติดตำมเจ้ำไปอย่ำงลับๆ ส่วนเรื่องที่ว่ำจะเป็ นน่ำหลันเย่สิงหรือเป็ นใคร หรือบำงทีอำจจะเป็ นเซียนกระบี่ต่ำงถิ่นที่มำเที่ยวเยือนกำแพงเมือง ปรำณกระบี่ สรุปแล้วเป็ นใครกันแน่ ข้ำก็ไม่รู ้ได้แล้ว คร ้ำนจะถำม เฉินชิงตูเรื่องนี้ เขำแค่พูดว่ำจัดกำรได้ค่อนข้ำงจะมิดชิด ยังบอกว่ำ ไม่คิดจะพูดเรื่องนี้กับเจ้ำ จะว่ำไปแล้วก็เพรำะเฉินชิงตูกังวลว่ำเจ้ำจะ ได้รับควำมอยุติธรรมที่นั่น หรือไม่ก็ถูกใครเล่นงำนเข้ำ แต่ว่ำผู้ฝึก กระบี่ไม่ทรำบชื่อที่ปีนั้นติดตำมเจ้ำไปได้หยุดอยู่แค่บริเวณใกล้เคียง กับถ้ำสวรรค์หลีจูเท่ำนั้นเพรำะตอนหลังเฉินชิงตูให้ข้ำมำรับช่วงต่อ”

ปีนั้นหนิงเหยำที่อยู่ในถ้ำสวรรค์หลีจู เพื่อเด็กบ้ำนนอกขำเปื้อน โคลนที่เกิดและเติบโตมำในเมืองเล็ก นำงพำตัวเข้ำไปอยู่ในอันตรำย จนเฒ่ำตำบอดเกือบจะต้องลงมือ

หำกเขำไม่ลงมือ เฉินชิงตูก็ต้องแหกกฎลงมือแน่นอน อีกทั้งยัง จะลงมือถึงสองครั้ง กฎระเบียบน่ะหรือ ไปไกลๆ ไม่สนหรอกว่ำศำลบุ๋ นของเจ้ำจะคิดอย่ำงไร แน่นอนว่ำเฉินชิงตูก็ต้องมำอำละวำดที่ภูเขำ ใหญ่แสนดี้ด้วย คนอัปลักษณ์นิสัยเจ้ำอำรมณ์นี่นะ

หนิงเหยำกล่ำว “เฉินผิงอันบอกว่ำผู้พิทักษ์มรรคำอย่ำงลับๆ ผู้ นั้น แรกเริ่มเขำเดำว่ำเป็ นลู่จือที่มำจำกไพศำล แต่เวลำกลับไม่ สอดคล้องตรงกัน ภำยหลังรู ้สึกว่ำมีควำมเป็ นไปได้มำกที่จะเป็ นเซียน อิสระของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลำง ผู้ฝึ กกระบี่เจียงฝู่ ขอบเขต

้

เขียนเห ริน แต่ไหนแต่ไรมำคนผู้นี้ก็เหมือนนกกระเรียนป่ำเดียวดำย ร่องรอยไม่แน่ชัดอยู่แล้ว สิ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดของเซียนกระบี่ผู้นี้ก็คือ น้ำเต้ำเลี้ยงกระบี่ที่นำงรวบรวมมำได้ด้วยจำนวนน่ำดูชม”

เฒ่ำตำบอดไม่เคยได้ยินชื่อนี้มำก่อนจึงถำมอย่ำงสงสัยว่ำ “เจ้ำ เด็กนั่นเดำออกได้อย่ำงไร? คฤหำสน์หลบร ้อนมีบันทึกไว้หรือ? หรือ จะบอกว่ำผู้ฝึกกระบี่แซ่เจียงมีชื่อเสียงมำกในกำแพงเมืองปรำณกระบี่ ของพวกเจ้ำ?”

หำกจะบอกว่ำเฉินผิงอันสำมำรถเดำได้ว่ำกำรเดินทำงไปเยือน ไพศำลของหนิงเหยำในปีนั้นมีผู้คุ้มกันอย่ำงลับๆ อยู่ข้ำงกำย นี่ยังไม่ เท่ำไร แต่หำกจะบอกว่ำแม้กระทั่งรำกฐำนของผู้ปกป้ องมรรคำ เฉิน ผิงอันก็ยังรู ้อย่ำงชัดเจน เฒ่ำตำบอดก็ไม่เชื่อจริงๆ เพรำะเฉินชิงตูท ำ อะไรล้วนมั่นคงเชื่อถือได้เสมอ

หนิงเหยำยิ้มตำหยี “คฤหำสน์หลบร ้อนมีบันทึกเอำไว้ แต่ตอน นั้นนำงใช ้นำมแฝง ดังนั้นเฉินผิงอันจึงอำศัยแค่ควำมจริงที่ไม่มีทำง ตรวจสอบได้พบข้อนี้ ปีนั้นเจียงฝู่ ที่อยู่ในกำแพงเมืองปรำณกระบี่มี นิสัยโดดเดี่ยวแปลกแยก ไม่เปิดเผยตัวตนเก็บงำฝี มือ นำงไม่เคย ออกกระบี่ด้วยซ้ำ แต่ชอบไปชมศึกสงครำมมำกกว่ำ เเจียงฝู่ คบค้ำ สมำคมกับคนอื่นไม่มำก แต่นำงมีควำมพิเศษอยู่ข้อหนึ่ง ชอบดื่ม เหล้ำ สำมำรถพูดได้ว่ำติดเหล้ำเป็ นชีวิต ทุกวันจะต้องดื่มสำมมื้อ ฟ้ ำผ่ำก็ไม่สะเทือน ดื่มแทนกินข้ำวได้เลย”

้

“ก่อนที่เฉินผิงอันจะออกจำกบ้ำนเกิดครั้งแรก ได้รับน้ำเต้ำเลี้ยง กระบี่ที่เป็ นแค่ระดับกลำงมำจำกเว่ยป้ อ ตอนนั้นเว่ยป้ อบอกว่ำของชิ้น นี้อยู่ในคลังสมบัติของรำชสำนักต้ำหลี เขำตัดสินใจเอำสมบัติห้ำชิ้น ไปแลกเป็ นน้ำเต้ำเลี้ยงกระบี่เองโดยพลกำร ด้ำนใต้น้ำเต้ำเลี้ยงกระบี่ สีชำดใบนั้นมีคำว่ำ “เจียงหู” ซึ่งสอดคล้องกับคำว่ำ “เจียงหู” ที่ แปลว่ำยุทธภพ ตอนนั้นเฉินผิงอันก็เริ่มดื่มเหล้ำแล้ว แน่นอนว่ำต้อง ชอบตั้งแต่แรกเห็น แล้วก็เชื่อในสำยตำของเว่ยป้ อ จึงไม่มีเหตุผลให้ เขำไม่รับเอำไว้ ระหว่ำงที่ออกเดินทำงหลำยครั้ง เฉินผิงอันค่อนข้ำง ใส่ใจน้ำเต้ำเลี้ยงกระบี่ลูกนี้มำโดยตลอด และสำเนียงที่มีเฉพำะที่บ้ำน เกิดของเจียงฝู่ ก็มักจะไม่แยกคำว่ำผู้กับคำว่ำหูออกจำกกัน บวกกับที่ เจียงฝู่ คือเซียนกระบี่หญิง ช่วยปกป้ องมรรคำให้ข้ำอย่ำงลับๆ ก็จะ เหมำะสมยิ่งกว่ำ คำดว่ำตอนนั้นเจียงฝู่ หยุดเท้ำอยู่นอกถ้ำสวรรค์หลีจู แต่คงไม่ได้ไปจำกรำชส ำนักต้ำหลีทันที แต่คอยแฝงตัวอยู่ในมุมมืด ตลอด รอคอยให้สถำนกำรณ์แจ่มชัด นำงก็ได้นำน้ำเต้ำลูกนั้นไป มอบให้เป็ นของขวัญ หำวิธีเหมำะๆ ให้สกุลซ่งต้ำหลีหรือไม่ก็รำชครู ชุยฉำนอำศัยมือของซำนจวินเว่ยป้ อไปมอบให้กับเฉินผิงอันอย่ำงไม่ เผยร่องรอย น้ำเต้ำเลี้ยงกระบี่ลูกนั้นทั้งไม่มีรำคำแพงล้ำค่ำเกินไป แต่ ก็ไม่ถือว่ำมอชอเกินไปพอเหมำะพอดี”

เฒ่ำตำบอดพยักหน้ำ “อ้อมไปอ้อมมำก็ล้วนเป็ นกำรวำงแผน กบ ใต้บ่อกระโดดออกไปนอกบ่อ เฉินผิงอันสำมำรถเดินมำถึงก้ำวนี้ได้

้

สำมำรถสำงเส้นสำยที่ขมวดรวมกันเป็ นปมยุ่งเหยิงได้ก็ไม่ง่ำยเลย จริงๆ”

นึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ เฒ่ำตำบอดก็เอ่ยกำชับว่ำ “ติดหนี้คืนเงินเป็ น เรื่องสมเหตุสมผลตำมหลักฟ้ ำดิน แม่หนูหนิง อย่ำลืมว่ำปีนั้นเจ้ำเคย เอ่ยค ำสัญญำต่อแท่นสังหำรมังกรใต้ฝ่ ำเท้ำของเทวรูปบำงองค์ใน สุสำนเทพเซียน หำกมีเงินในมือเหลือมำกพอก็รีบชดใช ้ให้หมดอย่ำ มัวถ่วงเวลำล่ำช ้ำอยู่”

หนิงเหยำพยักหน้ำ “ให้ควำมใส่ใจมำตลอด ครั้งนี้กลับไปจะต้อง ชดใช ้คืนให้ครบ”

เฒ่ำตำบอดลูบคล ำปลำยคำง “ “พระโพธิสัตว์พยักหน้ำตกลง” ที่เป็ นคำกล่ำวโดยไร ้เจตนำ ช่ำงดีเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เด็กบ้ำนนอกขำ เปื้อนโคลนไม่เคยเรียนหนังสือที่โรงเรียน แต่เหมือนว่ำทุกครั้งที่ถึง ช่วงเวลำอันเป็ นกุญแจสำคัญจะมีคำพูดที่รำวกับว่ำเมื่อโชคมำเยือน สติปัญญำก็บังเกิดอยู่เสมอ ช่ำงทำให้คนรู ้สึกเหลือเชื่อเหลือเกิน”

หนิงเหยำกล่ำว “เคยได้ยินเฉินผิงอันเล่ำว่ำ ดูเหมือนลัทธิพุทธจะ มีกำรบันทึกถำมตอบใต้โคมไฟ บอกว่ำควรจะใช ้คำว่ำน้ำมำลำคลอง ก่อเกิดให้ดีได้อย่ำงไร”

เฒ่ำตำบอดถำม “ยังจำครั้งแรกที่ได้เจอกับจ้ำวเหยำได้ไหม?”

หนิงเหยำพยักหน้ำ “ตอนนั้นเข้ำใจผิดคิดว่ำเด็กรับใช ้ใน โรงเรียนที่ยืนอยู่ข้ำงกำยของอำจำรย์ฉีคือเด็กหนุ่มที่ควบคุมปำก

้

ตัวเองไม่ได้ รอกระทั่งภำยหลังจ้ำวเหยำได้รับหนึ่งในสี่ของ “ไท่ป๋ ำย” กระบี่เขียนจำกป้ ำยเหย่ ข้ำถึงได้รู ้ว่ำที่แท้ก่อนที่เขำจะออกจำกบ้ำน เกิดก็เป็ นตัวอ่อนผู้ฝึ กกระบี่คนหนึ่งแล้ว ถ้ำอย่ำงนั้นตอนนั้นที่เขำ หลุดปำกพูดควำมในใจออกมำตอนอยู่ใต้ซุ้มป้ ำย บำงทีอำจเป็ น เพรำะเกิดจำกกำรชักนำบำงอย่ำงของกระบี่บินแห่งชะตำชีวิต ?”ר

เฒ่ำตำบอดกล่ำวอย่ำงชอบใจ “ควำมจริงซับซ ้อนกว่ำนี้มำกนัก เฉินผิงอันหัวดีขนำดนั้น เขำไม่ได้เล่ำให้เจ้ำฟังบ้ำงหรือ?”

หนิงเหยำส่ำยหน้ำยิ้มเอ่ย “เฉินผิงอันไม่ค่อยพูดถึงศิษย์หลำน สำยบุ๋นคนนี้มำกนัก”

เฒ่ำตำบอดกล่ำว “ดูจำกเส้นเบำะแสที่ซุกซ่อนไว้มำก่อน ล่วงหน้ำและกำรค ำนวณของคนบำงคนบนภูเขำ เดิมทีเจ้ำควรมี ปฏิสัมพันธ ์กับผู้ฝึ กกระบี่จ้ำวเหยำในถ้ำสวรรค์หลีจูมำกกว่ำ หำก พวกเจ้ำได้คบกันจริงๆ กำแพงเมืองปรำณกระบี่ก็พอจะฝืนใจยอมรับ ว่ำพวกเจ้ำคือคู่สร ้ำงคู่สมกันได้ ต้องรู ้ว่ำหนึ่งในห้ำโชควำสนำที่ใหญ่ ที่สุดที่แสดงออกภำยนอกของเมืองเล็ก ห้ำธำตุของจ้ำวเหยำคือธำตุ ไม้ ก็คือกำร “แต้มนัยน์ตำมังกร” ให้กับที่ทับกระดำษชิ้นหนึ่ง ส่วน รูปแบบกำรเปิดใช ้กระบี่บินแห่งชะตำชีวิตเล่มหนึ่งของเจ้ำก็ถือเป็ น กำร “เบิกเนตร” หำกไม่เป็ นเพรำะกำรปรำกฏตัวของเฉินผิงอัน บำง ทีคนต่ำงถิ่นที่ได้ไปสร ้ำงคุณควำมชอบอยู่ในกำแพงเมืองปรำณกระบี่ ในอนำคตก็อำจจะเป็ นจ้ำวเหยำที่ไปขอศึกษำเวทกระบี่จำกป๋ ำยเห ย่บนเกำะเดียวดำยนอกทะเล? สิงกวำนหำวซู่จะออกจำกด่ำนรับ

้

หน้ำที่ที่คล้ำยคลึงกับจั่วโย่วที่มีต่อศิษย์น้องเฉินผิงอัน จะช่วยให้จ้ำว เหยำได้หยัดยืนอยู่ที่นั่นอย่ำงมั่นนคง”

หนิงเหยำมีสำยตำเด็ดเดี่ยว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยว่ำ “กำร จัดกำรเช่นนี้ ต่อให้จะบังเอิญพอเหมำะพอดีแค่ไหนก็ต้องถำม เจตจ ำนงเดิมของข้ำหนิงเหยำเสียก่อนว่ำจะยอมรับหรือไม่”

บนเรือรำตรี เนื่องจำกสิงกวำนหำวซู่คิดว่ำตัวเองได้ติดค้ำงน้ำใจ ใหญ่เทียมฟ้ ำจำกอิ่นกวำน จึงเป็ นฝ่ ำยแพร่งพรำยเรื่องวงในที่น่ำ ตกใจอย่ำงยิ่งแก่เฉินผิงอัน

เฒ่ำตำบอดยิ้มเอ่ย “ทำไม แค่เห็นจ้ำวเหยำครั้งแรกก็ไม่ชอบ หรือว่ำเห็นเฉินผิงอันครั้งแรกก็ชอบทันที? หำกไม่มีเฉินผิงอันยื่นเท้ำ แทรกเข้ำมำจะรับประกันได้อย่ำงไรว่ำเจ้ำจะไม่กลำยเป็ นคู่รักคู่กัดกับ จ้ำวเหยำในท้ำยที่สุด?”

หนิงเหยำพูดหน้ำด ำทะมึน “ค่อนข้ำงจะน่ำสะอิดสะเอียนนะ”

หำกใครบำงคนได้ยินเข้ำ จ้ำวเหยำต้องรับผลที่ตำมมำอย่ำง แน่นอน

พอคิดแบบนี้ นำงกลับรู ้สึกว่ำน่ำสนใจ

เฒ่ำตำบอดหัวเรำะฮ่ำๆ หำได้ยำกที่เขำจะอำรมณ์ดีผ่อนคลำย เช่นนี้ยำมอยู่กับคนอื่นเว้นจำกหลี่ไหวผู้เป็ นลูกศิษย์

้

หนิงเหยำกล่ำว “ปีนั้นอยู่ในตรอกหนีผิง ก่อนที่เฉินผิงอันจะฝึก หมัดได้ทำเรื่องมำกมำยที่จนถึงทุกวันนี้ก็ยังมีแค่เขำคนเดียวเท่ำนั้นที่ ทำได้ พูดเรื่องที่แต่เขำเท่ำนั้นที่กล้ำพูด ข้ำเชื่อเขำ!”

แม้ว่ำตอนอยู่กับเฉินผิงอัน ป๋ ำยหมัวมัว หรือแม้กระทั่งสหำยรัก อย่ำงพวกเตี๋ยจ้ำงหนิงเหยำจะไม่เคยยอมรับกับใครว่ำระหว่ำงนำง กับเฉินผิงอันเป็ นใครที่ชอบใครก่อนกันแน่แต่หนิงเหยำรู ้ว่ำเรื่องนี้ หำกจะคิดกันจริงๆ ขึ้นมำก็เป็ นนำงที่ชอบเฉินผิงอันก่อนจริงๆ เฉินผิง อันที่เป็ นตอไม้ที่มชื่อในเรื่องควำมรักชำยหญิงสติปัญญำเปิดออกได้ ช ้ำกว่ำนำง

เฒ่ำตำบอดเกำหัวที่มีเส้นผมหร็อมแหร็ม “ใครเป็ นคนพูดกันนะ ว่ำผู้ฝึกบ ำเพ็ญตนต้องอยู่ให้ห่ำงจำกโลกโลกีย์ เก็บตัวเงียบอยู่ในป่ำ เขำ เมื่อควำมรักควำมแค้นบังเกิด ควำมคิดวุ่นวำยก็เกิดขึ้นตำม จิต แห่งมรรคำก็จะถอยร่น”

หนิงเหยำไม่ยอมรับแล้วก็ไม่ปฏิเสธ

เฒ่ำตำบอดกล่ำวว่ำ “แม่หนูหนิง จะเอ่ยประโยคที่บำงทีเจ้ำ อำจจะไม่ชอบฟังสักเท่ำไร เฉินผิงอันคิดอยำกจะไล่ตำมไปทันเฉำสื อบนเส้นทำงวรยุทธ ไม่ค่อยเป็ นไปได้นัก”

หนิงเหยำเอ่ย “ไล่ตำมเฉำสือบนเส้นทำงวรยุทธเป็ นเรื่องที่ยำก มำกจริงๆ ควำมเป็ นไปได้มีอยู่เพียงน้อยนิด”

้

แต่เพียงไม่นำนหนิงเหยำก็เอ่ยประโยคหนึ่งเสริมตำมมำว่ำ “ตอน เด็กแม้จะห่ำงกันแค่หนึ่งปี ยำมแก่ก็ย่อมไม่ใช่ปีเดียวกัน”

เฒ่ำตำบอดหลุดขำอย่ำงอดไม่อยู่ “เหตุผลข้อนี้ฟังไม่ค่อยขึ้น เท่ำไรไหม?”

หนิงเหยำยิ้มเอ่ย “ที่ร ้ำนเหล้ำไม่รู ้ว่ำมีผู้ฝึกกระบี่กี่มำกน้อยที่รู ้สึก ว่ำประโยคนี้ของเถ้ำแก่รองพูดได้มีเหตุผลอย่ำงมำก มีมโนธรรมใน ใจจริงๆ”

ผู้ฝึกกระบี่ที่เป็ นผีขี้เหล้ำทุกขอบเขตที่มำดื่มเหล้ำในร ้ำนเหล้ำ ขนำดเล็กต่ำงก็รู้สึกว่ำคำพูดปลอบใจประโยคนี้พุ่งตรงไปยังจุดอ่อน ในใจของพวกเขำ

แต่ละคนต่ำงก็รู ้สึกโล่งปลอดโปร่งในฉับพลัน ที่แท้กำรที่เวท กระบี่ของพวกเรำเทียบกับพวกเจ้ำชำติสุนัข ฉีออกเดินทำง ต่งซำน เกิงไม่ได้ ก็เพียงแค่เพรำะพวกเรำเด็กกว่ำนี่เอง

เซี่ยโก่วบอกว่ำจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสำมวัน หนิงเหยำจึงขี่ กระบี่ออกเดินทำงไกลไปเพียงลำพัง แสงกระบี่พุ่งผ่ำนประตูใหญ่ของ กำแพงเมืองปรำณกระบี่และภูเขำห้อยหัวที่ไม่เหลืออยู่แล้ว หวน กลับคืนไปยังไพศำล

เฒ่ำตำบอดเอำสองมือไพล่หลัง เดินก้ำวกลับเข้ำไปในห้อง เซี่ยโก่วขยับหมวกขนเตียว เอ่ยว่ำ “หลำยวันมำนี้คิดไปคิดมำ

้

สิ้นเปลืองควำมคิดจิตใจข้ำไปมำกก็ยังคิดไม่ออกว่ำตัวเองควรเดินไป บนวิถีกระบี่เส้นใดกันแน่ เจ้ำมีคำแนะนำที่ไม่เลวบ้ำงหรือไม่?”

เฒ่ำตำบอดเอ่ย “ถำมผิดคนแล้ว ข้ำไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ หำกเฉินชิง ตูยังอยู่ เจ้ำกลับสำมำรถถำมเขำได้”