กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 1094.2 ยืมหมัด

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เดิมทียังมีคำถำมอีกข้อ ตอนนี้ละไว้ก่อนแล้ว กัน รอให้เจ้ำคิดค ำตอบของค ำถำมข้อแรกได้ก่อนค่อยถำมก็ยังไม่ สำย”

อวี๋สืออู้รู ้สึกหัวโตรำวกระดัง โบกมือเอ่ยว่ำ “อย่ำถำมๆ รีบเปลี่ยน สถำนที่เถอะ”

ฝึกบำเพ็ญตนกลำยเป็ นเซียนไม่ใช่เรื่องง่ำย ในสถำนที่ฝึกตนที่ ภูเขำเขียวน้ำใลแห่งหนึ่งมีจวนตระกูลเซียนที่ประวัติศำสตร ์ยำวนำน พิถีพิถันในเรื่องของฟ้ ำอำนวยดินอวยพรและคนสำมัคคี

ภูเขำสำยน้ำงดงำม เส้นชีพจรมังกรมีที่มำที่ไป ปรำณวิญญำณ ใสสะอำดเปี่ยมล้นไม่มีลมปรำณขุ่นมัว พวกเขำมำถึงเรือนหลังหนึ่ง ของตระกูลเชียน คือห้องส่วนตัวของสตรีหรือ? ผู้ฝึกบำเพ็ญตนนั่งอยู่ บนเบำะรองนั่งในพื้นที่ประกอบพิธีกรรม ปิดประตูถือศีล บ้ำงก็จุดธูป หอม บ้ำงก็เผำยันต์ ล้วนเป็ นของที่ใช ้คำนวณเวลำที่พบเห็นได้ทั่วไป บนภูเขำ เอำมำใช ้ช่วยผู้ฝึกลมปรำณยืนยันรอบโคจรลมปรำณน้อย ใหญ่ให้แน่ใจ เพียงแต่ว่ำกำรประดับตกแต่งในห้องมีกลิ่นอำยของ สตรีเข้มข้นเกินไป ในห้องไม่มีใครอยู่ เจ้ำของที่ต้องเป็ นผู้ฝึกตนหญิง อย่ำงแน่นอนคล้ำยว่ำจะยังไม่กลับมำ ก่อนหน้ำนี้เห็นซุ้มป้ ำยประตู

ภูเขำและตัวอักษรแกะสลักบนหน้ำผำ อวี๋สืออู้ก็วิเครำะห์ได้ว่ำที่นี่ น่ำจะเรียกขำนว่ำยอดเขำฮวำหรุ่ยของภูเขำฉินวั่ง

สถำนที่แห่งนี้ในเวลำนี้และทัศนียภำพเช่นนี้เหมือนกับ “ขอบเขต ปลำยทำง”

อวี๋สืออู้ถำมว่ำ “นี่ก็คือหนึ่งในต้นแบบ แบบแผนที่เจ้ำใช ้สร ้ำง…

จวนตระกูลเซียนหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “ดังนั้นเมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนหญิงทั่วไปแล้ว ข้ำวของที่ประดับตกแต่งในห้องจึงมีมำกยิ่งกว่ำ ทำให้ดูเยอะและ หลำกหลำย แต่ก็ยังถือว่ำสอดคล้องกับสถำนะ อำยุและสภำพจิตใจ ของนำงในตอนนี้”

“อำยุสิบเจ็ดปี ก่อนที่นำงจะขึ้นเขำก็มำจำกตระกูลชั้นสูง หลังจำกขึ้นเขำไปแล้วก็ได้รับควำมรักควำมเอ็นดูจำกผู้อำวุโสใน ส ำนัก มักจะลงจำกภูเขำไปหำประสบกำรณ์เป็ นประจ ำ ใช ้เงินมือเติบ ไม่เคยขำดเงิน อืม พูดง่ำยๆ ก็คือพอนำงไปถึงร ้ำนค้ำในตลำดที่ จอแจก็สำมำรถใช ้จ่ำยเงินได้โดยไม่กะพริบตำ อยำกได้อะไรก็แค่ ซื้อๆๆ”

“หลำยปีมำนี้นำงมักจะไม่พอใจตัวเอง รังเกียจว่ำตัวเองผิวคล้ำ ไปหน่อย และยังมีขนคิ้วที่หนำไปสักหน่อย อีกอย่ำงคือนำงรู ้สึกว่ำ ใบหน้ำของตัวเองไม่เป็ นรูปแตงมำกพอ แต่เพรำะบนภูเขำมีข้อ พิถีพิถัน ให้ควำมส ำคัญกับค ำว่ำ ‘รูปโฉมเสียหำย” มำกกว่ำหมู่

ชำวบ้ำนล่ำงภูเขำ เคยมีศิษย์พี่หญิงคนหนึ่งเตือนนำงว่ำอย่ำคิดจะ แตะต้องใบหน้ำของตัวเองเด็ดขำด มนุษย์ธรรมดำที่มีร่ำงกำยอ่อนแอ กับผู้ฝึกยุทธในยุทธภพมักจะคิดบ่อยๆ ว่ำง่ำยที่จะสลำยพลังแห่งชีวิต และคนที่ขึ้นเขำฝึกวิชำเซียน เดิมทีก็ถือว่ำเป็ นคนที่ชะตำชีวิตดีใน กลุ่มของคนที่ชะตำชีวิตดีอยู่แล้ว ยิ่งไม่ควรไปแตะต้องอวัยวะทั้งห้ำ บนใบหน้ำ ดังนั้นหำกไปแตะต้องรำกฐำน มองในระยะยำวแล้วก็คือ กำรค้ำขำยที่ได้ไม่คุ้มเสียอย่ำงแน่นอน”

อวี๋สืออู้ยื่นมือไปหยิบตลับเครื่องประทินโฉมใบเล็กทำจำกหยก แกะสลักเป็ นรูปกวำงคำบหลิงจือบนโต๊ะแต่งหน้ำขึ้นมำ ร่องรอย ชัดเจน แค่มองก็รู ้ว่ำเป็ นของทำมือที่ทำอย่ำงประณีติ เขำถำมว่ำ “ใน ฟ้ ำดินแห่งนี้ อุปกรณ์หินเจียระไนขัดหยกโบรำณเครื่องแรกอยู่ที่

ไหน?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เป็ นคำถำมดีที่ถำมได้ถึงประเด็นสำคัญ เจ้ำ มักจะชอบพูดว่ำตัวเองไม่เข้ำใจเรื่องทำงโลก ก็ถือว่ำเป็ นกำรถ่อมตัว เกินไปจริงๆ”

อวี๋สืออู้กล่ำว “ได้พึ่งใบบุญของเจ้ำ ได้พเนจรอยู่นำนพันปี ต่อให้ ข้ำจะไม่ใส่ใจเรื่องนอกกำยมำกแค่ไหนก็ต้องมีอยู่สองสำมเรื่องที่เห็น แล้วไม่ลืม”

บนโต๊ะวำดภำพมีฉำกกั้นจำนฝนหมึกที่โครงทำจำกไม้จื่อถำน และยังมีเตำก ำยำนรูปสิงโตใหญ่สิงโตเล็กที่ทำจำกเครื่องเคลือบสี

ขำว ตรงชั้นวำงดอกไม้ที่อยู่ติดกับหน้ำต่ำงวำงกระถำงกระเบื้องที่ ปลูกสุ่ยเซียนไว้สำมกระถำง

มำกด้วยสีสันละลำนตำอย่ำงแท้จริง

สำยตำของอวี๋สืออู้กวำดมองไปรอบด้ำน “พวกมันต่ำงก็มีควำม เป็ นมำหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “ต่ำงก็มีกำรสืบทอดและเรื่องรำวของตัวเอง ก็ของโบรำณที่มีมูลค่ำนี่นะ ยกตัวอย่ำงเช่นกระถำงหูสะพำนที่ ประทับตรำจำกหอหยกงำมบนโต๊ะตัวนั้น มีอีกชื่อหนึ่งว่ำกระถำงตำ หงส์ ด้ำนในแกะสลักสำมคำว่ำเจียงเหนียงจื่อ คือของที่ฮ่องเต้ผู้ บุกเบิกแคว้นประทำนให้กับผู้อำนวยกำรคนแรกของกั๋วจื่อเจียน เป็ น สมบัติสืบทอดประจ ำตระกูลของนำง และยังมีพัดไผ่หยกที่ทำงสำนัก มอบให้เล่มนั้น ซี่พัดด้ำนหนึ่งแกะสลักเป็ นรูปสิบแปดอรหันต์มี ชีวิตชีวำเหมือนจริง ตัวอักษรที่แกะสลักไว้อีกด้ำนหนึ่งคือคำว่ำท้อ พำนเถำออกลูกสำมพันปี บุปผำผลิบำนใต้ปลำยพู่กันได้ในทันที ข้ำ เคยกินไปหนึ่งครั้ง จนถึงทุกวันนี้ก็ยังเคลิบเคลิ้มกับแสงรุ ้งพร่ำงพรำว ทั้งวัน สองข้ำงของซี่พัดแยกกันลงนำมว่ำโช่วเหมยกับเมิ่งจี๋ ล้วนเป็ น ยอดฝี มือด้ำนกำรแกะสลักไม้ไผ่ที่มีน้อยจนนับนิ้วได้ของรำชวงศ์ ปัจจุบันชิ้นที่มีค่ำมำกที่สุด นำงคิดว่ำเป็ นกระถำงธูปใบนั้น แต่แท้จริง แล้วกลับไม่ใช่ โชควำสนำตระกูลเซียนที่แท้จริงก็คือคันฉ่องทอง สัมฤทธิ์ที่นำงซื้อมำจำกแผงข้ำงทำงในอดีต แกะสลักสองค ำว่ำอูซำน แต่ว่ำของชิ้นนี้ค่อนข้ำงร ้อนลวกมือ เพรำะอยู่ที่นี่จะถือเป็ นสมบัติ

อำคมนอกรีต ในอนำคตวันหนึ่งนำงถึงจะได้รู ้ว่ำคันฉ่องโบรำณคือ พื้นที่ลับฝนเมฆำแห่งหนึ่งที่สำมำรถงดงำมละมุนละไมแล้วก็ทั้งมีมรรค กถำที่ลี้ลับมหัศจรรย์”

อวี๋สืออู้รู ้สึกนับถือยิ่งนัก

“อันที่จริงสิ่งที่สิ้นเปลืองควำมคิดมำกที่สุดก็คือเจ้ำนี่”

เฉินผิงอันโยนสมุดวำดภำพสตรีเล่มหนึ่งไปให้อวี๋สืออู้ อวี๋สืออู้รับ มำแล้วก็พลิกเปิดดูทุกหน้ำล้วนวำดสำวงำมที่มีใบหน้ำเหมือนกัน เพียงแต่ว่ำกำรแต่งกำย เครื่องประดับและกำรประทินโฉมของพวก นำงต่ำงกันไป

อวี๋สืออู้ไม่รู้ว่ำควรจะหัวเรำะหรือร้องไห้ดี เฉินผิงอันพูดด้วยสี หน้ำจริงจังว่ำ “เสื้อผ้ำอำหำรที่พัก เสื้อผ้ำมำก่อน จะปล่อยปละละเลย ไม่ได้”

คงเป็ นเพรำะอวี๋สืออู้ทนรับกลิ่นเครื่องประทินโฉมที่เข้มข้นของ ที่นี่ไม่ไหวจึงวำงสมุดภำพลง ผลักหน้ำต่ำงออกมองไปไกล พึมพ ำว่ำ “เฉินผิงอัน หำกรู ้แต่แรกว่ำจะเป็ นเช่นนี้ ให้ตำยอย่ำงไรข้ำก็คงไม่มำ มีเรื่องกับเจ้ำแล้ว”

เฉินผิงอันยิ้มกล่ำว “ชมเกินไปแล้ว”

เฉินผิงอันหยิบสมุดภำพที่อวี๋สืออู้วำงกลับไว้ที่เดิมขึ้นมำ ถำม ชวนคุยว่ำ “อวี๋สืออู้ เจ้ำมีควำมรู ้สึกประสบควำมสำเร็จที่ค่อนข้ำงจะ พิเศษหรือไม่?”

อวี๋สืออู้ส่ำยหน้ำ “เจ้ำก็รู ้ว่ำข้ำค่อนข้ำงไม่ใส่ใจต่อกำรฝึกตน ไม่ ว่ำเรื่องอะไรก็ไม่รู ้สึกสนใจสักเท่ำไร ภูเขำเจินอู่มีวิชำกำรสืบทอดเป็ น ของตัวเอง แม้ว่ำล ำดับอำวุโสของข้ำค่อนข้ำงสูง ทว่ำแต่ไหนแต่ไรมำ ก็ไม่จำเป็ นต้องให้ข้ำมำเป็ นคนแบกรับควำมรับผิดชอบนี้ ทั้งไม่มี ควำมหวังแล้วก็ไร ้ใจทะเยอทะยำน แล้วจะเอำควำมพึงพอใจหรือ ควำมรู ้สึกส ำเร็จมำจำกไหน เฉินผิงอัน แล้วเจ้ำล่ะ?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ตอนที่ยังหนุ่มสำมำรถซื้อตำรำได้ตำมใจชอบ โดยไม่ต้องดูรำคำและยังมียำมที่พบเจอยอดฝี มือบนถนนสำมำรถ เผชิญหน้ำกับเขำได้ด้วยใจที่สงบเป็ นกลำง”

อวี๋สืออู้พยักหน้ำ “ละเอียดถี่ถ้วนในเรื่องเล็กน้อย หำเงินอย่ำงขี้ เหนียว ทุ่มทองพันชั่งใช ้จ่ำยเงินมือเติบ เลือกเก็บและทิ้งด้วยตัวเอง สำแก่ใจกว่ำเดิมเป็ นทบทวี”

คล้ำยกับจะนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ อวี๋สืออู้ถึงได้พูดกิ่งยิ้มกิ่งบึง “มี ข่ำวเล็กๆ ข่ำวหนึ่งบอกว่ำปีนั้นตอนที่อิ่นกวำนหนุ่มออกไปเข่นฆ่ำ นอกนครเคยแต่งกำยเป็ นสตรี ปิดฟ้ ำข้ำมมหำสมุทร สังหำรศัตรูเพื่อ สะสมคุณควำมชอบ?”

แม้แต่จะปฏิเสธเฉินผิงอันก็ยังไม่คิดจะปฏิเสธ พูดอย่ำงมั่นอก มั่นใจโดยไม่ละอำยว่ำ “ในยุทธภพไม่ยึดติดกับรำยละเอียดปลีกย่อย”

จำได้ว่ำคนแรกสุดของกำแพงเมืองปรำณกระบี่ที่แพร่งพรำย เรื่องวงในเรื่องนี้เหมือนจะเป็ นลู่จือ? เรื่องดีไม่ออกจำกบ้ำน เรื่องร ้ำย แพร่ไปไกลพันลี้?

เพื่อกำจัดผลกระทบจำกข่ำวลือเรื่องนี้ เฉินผิงอันยังเคย ใคร่ครวญคิดหำวิธีที่คล้ำยกับกำรเติมน้ำเปล่ำเข้ำไปในเหล้ำ นั่นก็ คือให้พวกเด็กหนุ่มหน้ำตำหล่อเหลำสง่ำงำมอย่ำงหลินจวินปี้ที่เคย มองค้อนใส่เขำเอำอย่ำงเขำบ้ำง แต่น่ำเสียดำยที่ถูกปฏิเสธ

เฉินผิงอันถำม “เจ้ำได้ข่ำวลือเล็กๆ นี่มำจำกไหน? เป็ นข่ำวสำร ของใครกันที่ว่องไวขนำดนี้”

แน่นอนว่ำอวี๋สืออู้ไม่โง่จนถึงขั้นแพร่งพรำยที่มำของข่ำว เพียง เอ่ยหยอกล้อว่ำ “นี่คือคิดจะขวำงหน้ำประตูก่อนแล้วค่อยอุดปำก หำกเจรจำไม่สำเร็จก็จะฆ่ำคนปิดปำกอย่ำงนั้นหรือ?”

เฉินผิงอันเอ่ยอย่ำงอ่อนใจว่ำ “ไม่ถึงขนำดนั้นหรอก”

อวี๋สืออู้หุบยิ้ม เอ่ยเสียงทุ้มหนักว่ำ “คิดได้เรียบร ้อยแล้ว ข้ำยินดี ใช ้ที่แห่งนี้เป็ นพื้นที่ประกอบพิธีกรรม หนีภัยก็ดี เปลี่ยนแปลงชะตำ ชีวิตก็ช่ำง ข้ำล้วนเชื่อใจเจ้ำ ให้ข้ำสำบำนไหม?”

เฉินผิงอันโบกมือ “คนบำงคนสำบำนต่อฟ้ ำก็ไม่มีประโยชน์อะไร แต่คนบำงคนพูดจำกลับได้ผลยิ่งกว่ำกำรเอ่ยคำสำบำน เจ้ำถือเป็ น อย่ำงหลัง”

อวี๋สืออู้น่ ำจะคลำยปมในใจได้แล้ว อำรมณ์ของเขำถึงได้ เปลี่ยนไป ทำให้คิ้วตำของเขำสว่ำงไสวขึ้นหลำยส่วน ยิ้มเอ่ยว่ำ “ข้ำ เชื่อใจตัวเอง เพียงแต่ไม่อำจเชื่อใจเจ้ำขุนเขำเฉินได้อย่ำงเต็มที่ ท่ำน สำบำนสิ”

เฉินผิงอันยิ้มรับ ครำวนี้ใช ้เสียงในใจพูดคุยอย่ำงที่หำได้ยำก “บอกไว้ก่อนนะว่ำ หลบมำอยู่ที่นี่ก็ไม่ถือว่ำเป็ นแผนกำรที่รอบคอบ รัดกุมอะไร อย่ำงมำกก็แค่มีกันชนเพิ่มมำชั้นหนึ่งข้อแรก ข้ำจะ พยำยำมรับรองว่ำเจ้ำจะไม่ถึงขั้นกำยดับมรรคำสลำย ไม่มีทำงที่วัน ใดเจ้ำจะต้องตำยอย่ำงไปกะทันหันหรือถูกบีบให้สลำยมรรคำเพียงแค่ เพรำะคนบำงคนจงใจขัดขวำงไม่ให้บุคคลผู้นั้นได้ของกลับคืนสู่ เจ้ำของ หรือใช ้วิธีกำรบำงอย่ำงที่ตอนนี้เจ้ำและข้ำต่ำงก็คิดกันไม่ถึง จัดกำรกับเนื้อหนังมังสำ จิตวิญญำณและโชคชะตำบู๊สำมส่วนของ ร่ำงจริงอวี๋สีออู้ไปก่อนล่วงหน้ำ ทุกอย่ำงเพียงแค่เพื่อป้ องกันไม่ให้ บุคคลผู้นั้นหวนกลับไปสู่ยอดเขำ ได้เสริมเรือนกำยที่สมบูรณ์ สิ่ง เหล่ำนี้ล้วนมีเพื่อป้ องกันคนที่เชี่ยวชำญด้ำนกำรวำงแผนลับอย่ำงที่ สอง หำกตัวกำรที่แท้จริงมำทวงหนี้เจ้ำถึงที่ ข้ำก็พูดได้แค่ว่ำจะช่วย เป็ นคนกลำงไกล่เกลี่ยให้ จะพยำยำมทำให้เขำยินยอมให้รักษำ สติสัมปชัญญะและควำมทรงจำทั้งหมดของเจ้ำเอำไว้”

เมื่อหมื่นปีก่อนกำร “สละร่ำง” ตำมควำมหมำยที่เข้มงวดครั้งแรก ในโลกมนุษย์ก็คือบรรพจำรย์สำนักกำรทหำรที่มีทั้งคุณควำมชอบ ด้ำนกำรเปิดสวรรค์และมีทั้งควำมผิดที่ทำให้เกิดกำรแตกแยกผู้นั้น

เนื่องจำกควำมชอบและควำมผิดมิอำจลบล้ำงกันได้ ร่ำงกำยมนุษย์ ของคนผู้นี้จึงถูกแยกออกเป็ นห้ำส่วน ส่วนจิตวิญญำณของเขำก็ถูก กักขังนำนหมื่นปี วิถีวรยุทธในโลกมนุษย์มีจุดเริ่มต้นมำจำกคนผู้นี้

จำกเบำะแสที่เฉินผิงอันได้มำและกำรอนุมำนของตัวเขำเอง โชคชะตำบู๊ส่วนหนึ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในศำลโอ่วเสินใต้น้ำของใต้หล้ำมืด สลัว นอกจำกนี้ก็คือโชคชะตำบู๊ส่วนหนึ่งที่อวี๋สืออู้สืบทอดมำจำกคน รุ่นแล้วรุ่นเล่ำของตระกูล บวกกับกำรวำงแผนอย่ำงลับๆ ของศิษย์พี่ ชุยฉำน ศำลบุ๋นสั่งให้เจียงและเว่ยบรรพจำรย์สองท่ำนของปฐมสำนัก ส ำนักกำรทหำรแผ่นดินกลำงน ำโชคชะตำบู๊อีกสองส่วนมอบ ให้กับอวี๋สืออู้แห่งภูเขำเจินอู่ โชคชะตำบู๊ส่วนสุดท้ำยจะตกไปเป็ น ของใคร แน่นอนว่ำต้องอยู่ในสถำนที่แห่งใดแห่งหนึ่งของดินแดน พุทธะสุขำวดี นี่แสดงให้เห็นว่ำหำกแจกันสมบัติทวีปถูกเผ่ำปีศำจ เปลี่ยวร ้ำงโจมตีแตก ชุยฉำนก็จะทุ่มไหที่แตกให้แหลก…..คว่ำโต๊ะทิ้ง โดยตรง ไม่ว่ำเขำจะลงมือเองหรือพูดโน้มน้ำวศำลบุ๋นสุดท้ำยจะให้ บรรพจำรย์สำมลัทธิพยักหน้ำตอบตกลง สรุปก็คือชุยฉำนต้องมี วิธีกำรในกำรน ำโชคชะตำบู๊อีกสองส่วนมำมอบให้กับอวี๋สืออู้ทั้งหมด แน่นอน ถึงเวลำนั้นอวี๋สืออู้ก็จะเป็ นบุคคลที่คล้ำยคลึงกับท่ำเรือ คล้ำย กับว่ำรับผิดชอบ “รับเสด็จ” จิตวิญญำณของบรรพบุรุษส ำนัก กำรทหำรที่ออกจำกคุกมำก่อนล่วงหน้ำ ยืมศพคืนวิญญำณก็ดี หรือ จะเป็ นนกพิรำบยึดรังนกกำงเขนก็ช่ำง สรุปก็คือจะต้องให้ฝ่ ำยหลัง เยื้องกรำยมำเยือนโลกมนุษย์และเพื่อเป็ นค่ำตอบแทนในกำรยุติกำร

กักขังล่วงหน้ำและกำรเสริมโชคชะตำบู๊ให้ครบถ้วน บรรพบุรุษส ำนัก กำรทหำรก็จะต้องรอต้อนรับแขกจำกเปลี่ยวร ้ำงอยู่ที่อุตรกุรุทวีป หรือไม่ก็ทักษินำตยทวีป

หำกบรรพบุรุษสำนักกำรทหำรเผยกำยขึ้นบนโลก หวนกลับมำ ยังโลกมนุษย์อีกครั้งอีกทั้งยังยินดีที่จะช่วยใต้หล้ำไพศำล เชื่อว่ำ ควำมหมำยนี้จะยิ่งใหญ่ไม่เป็ นรองกับกำรที่ป๋ ำยเจ๋อหวนคืนไปยังใต้ หล้ำเปลี่ยวร ้ำงเลย

อวี๋สืออู้เปิดใจได้กว้ำงมำก เขำเอ่ยอย่ำงสง่ำงำมว่ำ “ข้ำรู ้ดีว่ำจะ เป็ นเช่นไร โชคชะตำบู๊พวกนั้นหยั่งรำกอยู่ในส่วนลึกของจิต วิญญำณ ไม่ว่ำใครจะมีวิชำอภินิหำรเลิศล้ำค้ำฟ้ ำเท่ำไรก็ยำกที่จะ สำวเส้นไหมออกมำได้ ดังนั้นข้ำจึงไม่กล้ำคำดฝันว่ำเรือนกำยที่มี เลือดเนื้อและจิตวิญญำณจะสมบูรณ์แบบได้ ขอแค่สำมำรถรักษำ ควำมทรงจ ำส่วนใหญ่ของข้ำไว้ได้ก็พอ ยกตัวอย่ำงเช่นรูปโฉมอย่ำง ในเวลำนี้ เคยชินจนกลำยเป็ นธรรมชำติ นี่ก็ดีมำกแล้ว”

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “เจ้ำคิดแบบนี้ได้ ข้ำก็ผ่อนคลำยขึ้นเยอะ มำก”

อวี๋สืออู้ถำม “ในเมื่อเป็ นกำรแลกเปลี่ยนที่เป็ นธรรม ท่ำนต้องกำร อะไรจำกข้ำ?”

เฉินผิงอันกล่ำว “ข้ำต้องกำรให้เจ้ำทำเรื่องสองเรื่อง เรื่องแรกนั้น ตื้นเขินมำก ก็คือเจ้ำกับสหำยอีกสองคนจ ำเป็ นต้องเค้นมันสมองกัน

อย่ำงสุดควำมสำมำรถ ร่วมมือกันอย่ำงจริงใจ ค่อยๆ ท ำให้พัน โลกธำตุขนำดเล็กนี้สมบูรณ์แบบไปทีละก้ำว”

อวี๋สืออู้พยักหน้ำ “ยินดีที่จะทำ เรื่องที่สองล่ะ?”

เฉินผิงอันย้อนถำม “เจ้ำเคยเรียนหมัดหรือไม่?”

อวี๋สืออุ้มึนงง รู ้สึกเพียงควำมประหลำดใจ ยิ้มเจื่อนเอ่ยว่ำ “ก่อนที่ ข้ำจะรู ้ควำมจริงข้อนั้นก็ไม่เคยสนใจที่จะเรียนหมัด หลังจำกรู ้ควำม จริงแล้ว แน่นอนว่ำต้องไม่กล้ำเรียนหมัดเข้ำไปใหญ่”

เฉินผิงอันกล่ำว “สหำยอวี๋ เอ่ยคำพูดจำกใจจริงที่อำจจะบำดหู สักค ำ ผู้ฝึ กบ ำเพ็ญตนอย่ำงพวกเจ้ำไม่มีควำมคิดที่จะเปลี่ยนจำก แขกมำเป็ นเจ้ำบ้ำน ถือเป็ นกำรสิ้นเปลืองทรัพยำกรสวรรค์เกินไป ท ำ ผิดต่อคุณสมบัติของผู้ที่จะเป็ นเซียนเกินไปหรือไม่?”

อวี๋สืออู้ยิ้มเอ่ย “สมมติเปลี่ยนไปเป็ นท่ำนก็จะลองช่วงชิงดูสักตั้ง หรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มไม่ตอบ เพียงแค่เดินก้ำวออกไปหนึ่งก้ำว พำอวี๋สื ออู้ออกไปจำกจวนตระกูลเซียน ตรงดิ่งไปยังริมตลิ่งลำธำรใสที่เป็ น ที่ตั้งซำกปรัก เรียกสตรีสองคนนั้นมำตรงหน้ำ “จะช่วยแนะน ำให้พวก เจ้ำได้รู ้จักกัน ท่ำนผู้นี้คืออวี๋สืออู้ สหำยอู๋ พวกนำงคนหนึ่งคือผู้ฝึก ตนหญิงจำกเปลี่ยวร ้ำง นำมจริงคือเซียวสิง อีกคนหนึ่งคือแม่ครัวจวน หม่ำ ใช ้นำมแฝงว่ำอวี๋ชิ่ง ต่อจำกนี้ข้ำจะเปิดตรำผนึกส่วนใหญ่ออก ให้พวกเจ้ำได้ไปมำในฟ้ ำดินมำยำอย่ำงเป็ นอิสระมำกกว่ำเดิม”

เมื่อเป็ นเช่นนี้ ห้ำธำตุก็มีถึงสำมแล้ว

อวี๋ชิ่งสีหน้ำเฉยชำ มึนๆ งงๆ เหมือนศพเดินได้ ชีวิตของนำงน่ำ อเนจอนำถ เวลำหนึ่งวันยำวนำนเหมือนหนึ่งปีอย่ำงแท้จริง กลับเป็ น เชียวสิงที่ดวงตำฉำยประกำยเร่ำร ้อน ในที่สุดก็มีคนให้พูดคุยแก้เบื่อ เพิ่มมำอีกคนหนึ่งแล้ว

เฉินผิงอันถอนกำรไหลรินของแม่น้ำแห่งกำลเวลำที่อยู่บนร่ำงขอ งอวี๋ชิ่งออก นี่ทำให้อวี๋ชิ่งที่หลุดจำกกรงขังที่มองไม่เห็นมีสติแจ่มชัด ขึ้นมำทันใด เพียงแค่เพรำะนำงยังไม่อำจปรับตัวได้ทันจึงทรุดลงไป นั่งอย่ำงหมดเรี่ยวหมดแรง หอบหำยใจคำใหญ่ เหงื่อเปียกท่วมแผ่น หลัง เซียวสิงหมำยจะเข้ำไปประคอง แต่กลับถูกอวี๋ชิ่งตวำดใส่สีหน้ำ ดุดัน เซียวสิงหัวเรำะเหมือนกิ่งบุปผำกระเพื่อมไหว นำงยื่นนิ้วไปชี้ สตรีโตเต็มวัยเรือนกำยอวบอิ่ม พูดกับเฉินผิงอันและอวี๋สืออู้คล้ำยจะ ขอควำมดีควำมชอบ บอกว่ำนำงอยำกเป็ นผู้ฝึกกระบี่อยู่ตลอดเวลำ ไม่ใช่หรือ ข้ำอุตส่ำห์หวังดีช่วยสร ้ำงกระบี่บินแห่งชะตำชีวิตที่ระดับ ขั้นสูงมำกเล่มหนึ่งให้นำง แม้แต่ชื่อก็คิดไว้เรียบร ้อยแล้ว ชื่อว่ำเจิ้นจิ่ว (เหล้ำยำพิษ) …อวี๋สืออู้เห็นแล้วก็รู ้สึกปวดหัวเล็กน้อย วันหน้ำจะต้อง อยู่ร่มกับพวกนำงอย่ำงนั้นหรือ?