กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 191.2 ทำการค้าก็คือการฝึกตนอย่างหนึ่ง

ที่แท้เด็กสาวก็คือสาวใช้ของซ่งจี๋ซินองค์ชายต้าหลี จื้อกุย ชื่อจริงหวังจู ตัวตนที่แท้จริงแปลกประหลาด เพราะเป็นไข่มุกที่เกิดจากการรวมตัวของจิตวิญญาณมังกรที่แท้จริงตัวสุดท้ายบนโลก

จื้อกุยคิดแล้วก็ส่ายหน้า “ไม่มี”

ชุยฉานหลุดหัวเราะพรืด ไม่ได้โกรธเคืองอะไร ยังคงดื่มเหล้าของตัวเองต่อไป

ผ่านไปไม่นานนักก็มีคนสามคนเดินเข้ามาในจุดพักม้า เศรษฐีเฉาซี เซี่ยสือบุรุษผู้เงียบขรึม จอมยุทธ์สำนักโม่สวี่รั่ว

บุคคลยิ่งใหญ่สองคนที่เดินออกไปจากถ้ำสวรรค์หลีจู พอเห็นเด็กสาวและแน่ใจในปราณขุมที่แผ่ออกมาจากร่างของนาง เฉาซีตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นก็กุมท้องหัวเราะเสียงดังลั่น ยื่นนิ้วชี้ไปที่เด็กสาว “แม่งเอ้ยอับอายขายขี้หน้าไปถึงบ้านยายแล้ว เจ้าคนที่ปีนั้นทำให้ข้าผู้อาวุโสตกใจเกือบตาย ที่แท้ก็คือแม่นางน้อยบอบบางผู้นี้เองหรือ”

เซี่ยสือยกสองมือขึ้นกุม โค้งตัวให้กับเด็กสาว “เซี่ยสือแห่งตรอกเถาเย่ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตไว้ถึงสองครั้ง!”

จื้อกุยสีหน้าเย็นชา เพียงแค่พยักหน้าให้เซี่ยสือเล็กน้อย ส่วนเฉาซีนั้น นางไม่แม้แต่จะปรายตามอง

สวี่รั่วยกสองแขนกอดอก เอนตัวพิงประตู หลับตาทำสมาธิ

หากเรื่องในวันนี้คุยกันรู้เรื่องก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเขาแล้ว แต่หากคุยกันไม่เป็นผล แบบนั้นแหละที่เกี่ยวข้องกับเขามากๆ

เสียงหัวเราะของเฉาซียังดังไม่หยุด เขานั่งแปะลงตรงข้ามกับเด็กสาว หัวเราะหึหึ ทำสีหน้ากวนโอ๊ยเหมือนคนเห็นสมบัติล้ำค่า “ตอนนั้นข้ายืนอยู่บนปากบ่อโซ่เหล็กแล้วฉี่ลงไปข้างล่าง ผลกลับกลายเป็นว่าเพิ่งฉี่ได้แค่ครึ่งเดียว ไม่เพียงแต่เสียงโซ่เหล็กดังขึ้นครืดคราด น้ำทั้งบ่อยังเอ่อมาถึงฝ่าเท้า ทำเอาข้าตกใจจนไม่กล้าฉี่ให้เสร็จ กางเกงก็ไม่ทันถกขึ้นให้ดี สภาพตอนนั้นเรียกได้ว่ากลัวจนเยี่ยวหดตดหายอย่างแท้จริง ชีวิตข้าเฉาซีทำเรื่องฉาวโฉ่มามากมาย แต่เรื่องนี้สามารถจัดอยู่ในสามอันดับแรกได้แน่นอน!”

ในที่สุดจื้อกุยก็ไม่ตีหน้าเคร่งอีกต่อไป คราวนี้นางหันมาถลึงมองด้วยสายตาขุ่นเคือง “หากไม่เป็นเพราะเจ้าหนีไปเร็ว ข้าก็จะให้เจ้าดื่มน้ำบ่อจนท้องแตกตาย!”

เฉาซียื่นนิ้วข้างหนึ่งมาลูบหนวด กล่าวอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น “ข้าจำไว้ว่าหนึ่งเดือนเต็มหลังจากนั้น ข้าต้องยืนอยู่ห่างบ่อโซ่เหล็กไปไกลถึงสองจั้ง พยายามโยนหินเข้าไปในบ่อ กระแทกโดนเจ้าบ้างหรือเปล่า? คงต้องโดนบ้างสักครั้งแหละมั้ง?”

จื้อกุยถลึงตาหัวเราะ “เกิดมาก็มีนิสัยชั่วช้า ข้าล่ะเสียใจนักที่ไม่ได้ปล่อยให้เจ้าจมน้ำตายอยู่ในลำธาร!”

เฉาซีไม่โกรธกลับยังขำ “ตอนเด็กเกเรอยู่บ้างจริงๆ ฮ่าๆ นิสัยเด็กนี่นา แต่ข้าก็ชอบผายลมในน้ำตอนที่ลงเล่นน้ำกับคนวัยเดียวกันเท่านั้น ช่วยไม่ได้ ข้าชอบมองฟองอากาศผุดมาจากด้านหลังแล้วลอยขึ้นบนผิวน้ำมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว แต่ข้าก็ถือว่ามีคุณธรรมมากแล้วนะ ตอนที่ฉี่ใส่บ่อน้ำคราวนั้น ข้าตกใจจนขวัญกระเจิงจริงๆ ทำเอาผู้อาวุโสในตระกูลต้องเชิญคนมาเรียกวิญญาณ น่าอายยิ่งนัก พวกเขาตีฆ้องตีกลองตั้งแต่ตรอกหนีผิงไปถึงบ่อโซ่เหล็ก เรียกชื่อข้าเฉาซีหนึ่งครั้ง ข้าก็ต้องขานรับหนึ่งครั้ง เจ้าไม่รู้อะไร หลังจบเรื่องข้าถูกเพื่อนๆ ในโรงเรียนล้อตั้งหลายปี…”

กล่าวมาถึงตรงนี้ เฉาซีก็หัวเราะหึหึ เขารินเหล้าให้ตัวเองหนึ่งถ้วยแล้วถอนหายใจพูด “เพื่อนพวกนั้น ตอนนี้กระดูกที่อยู่ใต้ดินคงเน่าสลายไปหมดแล้วกระมัง แต่ข้ากลับยังจำชื่อของคนเหล่านั้นได้”

จื้อกุยหัวเราะเสียงเย็น “ใครกันที่แอบเทเลือดหมาดำเกินครึ่งถังลงมาในบ่อโซ่เหล็กกลางดึกกลางดื่น?”

เฉาซีหัวเราะแห้งๆ “ก็ข้าได้ยินคนเฒ่าคนแก่เล่าว่าเลือดหมาดำขับไล่ความชั่วร้ายได้นี่นา”

จื้อกุยเห็นหน้าเจ้าหมอนี่แล้วก็ให้หงุดหงิด ตอนเด็กเฉาซีนิสัยเป็นอย่างนี้ แก่แล้วก็ยิ่งหนักข้อเข้าไปใหญ่

เซี่ยสือนั่งฟังเงียบๆ มาโดยตลอด

จื้อกุยลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนถามว่า “พวกเจ้าใครกันแน่ที่เป็นเจินจวิน? ใครที่เป็นเซียนกระบี่?”

เฉาซียกถ้วยขาวขึ้น ชี้ไปยังเซี่ยสือที่นั่งตรงข้ามกับราชครูต้าหลี “เขาคือเจินจวินแห่งอุตรกุรุทวีป อีกไม่นานก็จะกลายเป็นเทียนจวินของลัทธิเต๋าแล้ว ห้าขุนเขาใหญ่ของหลายราชสำนักล้วนมีสำนักสายของเขาอยู่ ในบรรดาสายลัทธิเต๋าทั่วทั้งอุตรกุรุทวีป สายของเขาถือว่าใหญ่เป็นพิเศษ เจินเหรินเจ้าประมุขหรือเจินจวินแห่งแคว้นจากสำนักนอกรีตสำนักอื่นล้วนไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้าให้เจินจวินเซี่ยด้วยซ้ำ เมื่ออยู่ต่อหน้าเซี่ยสือคนบ้านเดียวกันกับพวกเราผู้นี้ พวกเขาทุกคนก็เป็นได้แค่หลาน ไม่มีข้อยกเว้น”

เซี่ยสือสีหน้าดำคล้ำ “หุบปาก”

เฉาซีเอ่ยขออภัย “ก็ได้ๆๆ ไม่พูดก็ไม่พูด ใครใช้ให้เจ้าเป็นเทียนจวินลัทธิเต๋า ส่วนข้าเป็นแค่ผู้ฝึกตนป่าเถื่อนคนหนึ่ง ไปหาเรื่องเจ้าไม่ได้เล่า”

ในราชวงศ์ การรับตำแหน่งเจินจวิน (เป็นคำที่ใช้เรียกขานเทพเซียนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่เคารพของลัทธิเต๋า ฐานะของเจินจวินจะสูงส่งอย่างมาก) แห่งหนึ่งแคว้นของลัทธิเต๋า นอกจากจำเป็นต้องได้รับการเสนอชื่อจากกษัตริย์แล้ว ยิ่งต้องได้รับการยอมรับจากเจ้าลัทธิเต๋าที่ปกครองลัทธิของหนึ่งทวีปด้วย ยกตัวอย่างเช่นฉีเจินเจ้าสำนักโองการเทพของบุรพแจกันสมบัติทวีป ก็คือเจ้าลัทธิเต๋า หลังจากนั้นก็จำเป็นต้องได้รับการยอมรับจากเทียนจวิน (สำหรับลัทธิเต๋าคือคำเรียกขานเทพผู้มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลงานด้านหนึ่ง ตำแหน่งไม่สูงมากนัก ยกตัวอย่างเช่นพญายมของศาสนาพุทธที่ลัทธิเต๋าก็จัดให้เป็นเทียนจวินเช่นกัน) จำนวนเกินครึ่งในหนึ่งทวีป สุดท้ายยังต้องได้หนังสือคำสั่งแต่งตั้งจากบางสำนักในทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางถึงจะได้รับตำแหน่งอย่างถูกต้องเหมาะสม

และเจ้าลัทธิเต๋าของอุตรกุรุทวีปก็คือเซี่ยสือ สำนักของเขาก็คือธูปประธานที่ตั้งอยู่ใจกลาง บวกกับที่อุตรกุรุทวีปคือสถานที่อันรุ่งโรจน์ของผู้ฝึกกระบี่ ควันธูปของลัทธิพุทธกดทับอยู่เหนือลัทธิเต๋าได้อย่างสิ้นเชิง แม้แต่เทียนจวินสักคนก็ไม่มี ต่อให้มีอยู่ครึ่งคน คนคนนั้นก็คือตัวเซี่ยสือเอง

แน่นอนว่าแจกันสมบัติทวีปเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ในฐานะทวีปที่มีพื้นที่เล็กที่สุดในบรรดาเก้าทวีปใหญ่ ต่อให้พลังอำนาจของลัทธิเต๋าจะเหนือกว่าลัทธิพุทธ ทว่าเทียนจวินของแจกันสมบัติทวีปกลับมีแค่คนเดียว อีกทั้งยังเป็นเทียนจวินใหม่ที่เพิ่งจะเลื่อนขั้นสู่ขอบเขตสิบสอง เขาก็คือฉีเจินแห่งสำนักโองการเทพแคว้นหนันเจี้ยน ซึ่งไม่ต่างจากเซี่ยสือที่มีสิทธิ์ขาดในการเลือกว่าจะให้ใครขึ้นมาเป็นเจินจวิน

แต่หากเป็นทวีปใหญ่แห่งอื่น ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางไม่ต้องพูดให้มากความ ยกตัวอย่างเป็นทักษินาตยทวีปที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล เทียนจวินลัทธิเต๋าก็มีมากเท่านิ้วของสองมือแล้ว

“พูดให้เข้าใจง่ายๆ”

เซี่ยสือพูดเข้าประเด็น “เครื่องปั้นแห่งชะตาชีวิตที่ถูกทุบแตกชิ้นนั้น พวกเราสามารถไม่เอาความผิดในอดีต แต่ข้าต้องการขอคนสามคนจากต้าหลีพวกเจ้า”

ชุยฉานวางถ้วยเหล้าในมือลง พูดพร้อมยิ้มบางๆ “เดี๋ยวก่อน อะไรคือไม่เอาความผิดในอดีต? เรื่องที่เครื่องปั้นแห่งชะตาชีวิตของเฉินผิงอันแตก แม้ว่าผู้ตรวจการงานเตาเผาของต้าหลีเราจะเป็นฝ่ายทำผิดก่อน แต่ว่า อันดับแรก การทดสอบพรสวรรค์ของเฉินผิงอันในตอนนั้น ทำให้คนที่ซื้อเครื่องกระเบื้องมั่นใจแต่แรกแล้วว่าเฉินผิงอันไม่มีความพิเศษใดๆ ถือเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในระดับกลางค่อนไปทางล่าง เรื่องนี้แน่ใจได้อย่างไม่ต้องสงสัย ข้อสอง เครื่องปั้นแห่งชะตาชีวิตถูกคนทุบแตก เรื่องไหนที่ต้าหลีของเราควรรับผิดชอบก็รับผิดชอบ เรื่องไหนควรชดใช้ก็ชดใช้ไปแล้ว คนซื้อเครื่องปั้นก็พยักหน้ายอมรับแล้ว แถมยังรับค่าตอบแทนไปอย่างชื่นมื่น เซี่ยสือ คำว่าไม่เอาความผิดในอดีตของเจ้าไม่มีน้ำหนักมากพอหรอกนะ”

เซี่ยสือเอ่ยน้ำเสียงเฉยชา “คนซื้อเครื่องปั้นไม่มีคุณสมบัติที่จะมาก่อกวนหรือสร้างความรำคาญ แต่กองกำลังเบื้องหลังคนซื้อเครื่องปั้นต่างหากที่มีคุณสมบัติจะทำตัวไร้เหตุผลกับต้าหลีพวกเจ้า”

ชุยฉานหัวเราะเสียงดัง พยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล เขาหยิบถ้วยเหล้าขึ้นมาใหม่อีกครั้ง จิบคำเล็กๆ แล้วจุ๊ปากพูด “บนโลกนี้มีเรื่องมากมายที่ไม่ได้ดังใจนี่นะ”

เฉาซีแยกเขี้ยว

สายตาของจื้อกุยเปล่งประกายวิบวับคล้ายได้ยินเรื่องที่ตัวเองรู้สึกสนใจ

ชุยฉานถาม “แล้วถ้าต้าหลีไม่ตอบรับล่ะ?”

เซี่ยสือไม่รู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในอันตรายแม้แต่น้อย ยังคงพูดต่อไปว่า “การกรีฑาทัพลงใต้ของต้าหลีเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว หากพวกเจ้าไม่รับปากก็คงต้องเป็นกังวลว่าไฟจะไหม้หลังบ้าน”

ห่วงหน้าพะวงหลัง? พื้นที่ทางเหนือของต้าหลีขยับขยายไปถึงชาดหายของมหาสมุทรใหญ่ทางทิศเหนือแล้ว

เฉาซีทำสีหน้ามีเลศนัยมองคนทั้งสาม บุคคลยิ่งใหญ่บางคนของอุตรกุรุทวีปคิดว่าตัวเองต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ หาไม่แล้วคงไม่บีบบังคับผู้อื่นถึงขั้นนี้

เห็นได้ชัดว่าความหมายในคำพูดของเซี่ยสือก็คือ ผู้ฝึกตนของอุตรกุรุทวีปจะฉวยโอกาสตอนที่ต้าหลีกรีฑาทัพลงใต้ข้ามมหาสมุทรลงใต้มาก่อกวนพื้นที่ทางเหนือของต้าหลี

เรื่องที่เครื่องปั้นแห่งชะตาชีวิตของเด็กหนุ่มที่ชื่อเฉินผิงอันถูกทุบแตก อันที่จริงสืบสาวราวเรื่องกันถึงแก่นแล้วก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยที่ได้รับการตอกปิดฝาโลงไปแล้ว ยามนี้ยกมาพูดถึงจึงเป็นแค่ข้ออ้างเส็งเคร็งของคนบางส่วนเท่านั้น

เพราะเมื่อพวกบุคคลยิ่งใหญ่เริ่มขึ้นเวทีวางแผนต่อสถานการณ์ใหญ่ในใต้หล้า เรื่องเล็กก็จะไม่เล็กอีกต่อไป

ชุยฉานถอนหายใจเบาๆ เวลาที่คนบนภูเขาไม่มีเหตุผลก็มักจะเป็นเช่นนี้ ไม่ต่างอะไรจากเด็กเล่นขายของ พอโมโหขึ้นมาก็ใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีโจมตีสังหารฝ่ายตรงข้าม น่ากลัวอย่างมาก อีกทั้งยังไม่ใช่แค่ข่มขู่ให้กลัวอย่างเดียวด้วย

ไม่ใช่ว่าชุยฉานรู้สึกแปลกใหม่ ตรงกันข้ามกันเลยด้วยซ้ำ ชุยฉานเคยผ่านประสบการณ์ทำนองนี้มากับตัวเองเยอะมาก ดังนั้นจึงเฉยชามากเป็นพิเศษ

เขาจึงทำเพียงแค่ยอมถอยก่อนหนึ่งก้าว เปลี่ยนมาตั้งคำถามว่า “เจ้าต้องการพาสามคนไหนไป?”

เซี่ยสือจิบเหล้าเป็นคำแรกหลังจากนั่งลง “เฮ้อเสี่ยวเหลียง หม่าขู่เสวียน หลี่ซีเซิ่ง เน้นการเรียงตามลำดับนี้ พวกเจ้าต้าหลีสามารถมอบให้ได้กี่คน ก็จะได้ค่าตอบแทนในจำนวนที่แตกต่างกันออกไป”

ชุยฉานหัวเราะฮ่าๆ “ค่าตอบแทน? คงจะเป็นความพิโรธโกรธามากกว่าล่ะมั้ง?”

เซี่ยสือไม่ต่อคำ

หลี่ซีเซิ่งคือคนของหลงเฉวียนต้าหลี เป็นคนที่ถือว่าพูดคุยได้ง่ายที่สุด

หม่าขู่เสวียนเป็นลูกศิษย์ของเขาเจินอู่แล้ว ระยะเวลาสั้นๆ เพียงแค่หนึ่งปี ชื่อเสียงของเขาก็ขจรไกล นิสัยดุร้ายชื่นชอบการเข่นฆ่า พรสวรรค์สูงล้ำ ฝึกตนวันเดียวก็ก้าวหน้าเป็นพันลี้

เฮ้อเสี่ยวเหลียงก็ยิ่งเป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจของสำนักโองการเทพ พรสวรรค์น่าครั่นคร้าม โชควาสนาก็ยิ่งน่าตะลึง นอกจากหลี่ซีเซิ่งลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อที่ชื่อเสียงไม่โด่งดังแล้ว อีกสองคนที่เหลือล้วนเป็นความหวังของสำนัก หนึ่งคือคนจากปฐมสำนักการทหาร อีกหนึ่งคนก็มาจากพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของลัทธิเต๋า ต่อให้ต้าหลีจะได้ยึดครองแผ่นดินครึ่งหนึ่งของทวีปแล้ว ก็ยังไม่แน่เสมอไปว่าจะยินดีแตกหักกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แล้วนับประสาอะไรกับที่ตอนนี้ต้าหลียังทำลายต้าสุยไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

หากสำนักโองการเทพและเขาเจินอู่ไม่พอใจ ต้าหลีก็ต้องเผชิญหน้ากับความเป็นศัตรูจากผู้ฝึกตนสำนักการทหารครึ่งหนึ่งของแจกันสมบัติทวีป รวมไปถึงนักพรตอีกเกินครึ่งทวีป

การค้าครั้งนี้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ขาดทุนอยู่ดี

ชุยฉานรู้สึกว่าไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องคุยกันอีกแล้ว

คาดว่าเมื่อกลับไปถึงเมืองหลวงต้าหลี เรื่องการหากระบี่บินมาชดเชยที่หอป๋ายอวี้จิงคงต้องประเมินการณ์ถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดไว้ก่อน

แต่จู่ๆ เซี่ยสือกลับเอ่ยว่า “ขอแค่พวกเจ้ารับปากเรื่องนี้ ข้าก็จะพาคนไปยังภูเขาปี้สู่ที่อยู่ใกล้กับสำนักศึกษากวานหู ช่วยพวกเจ้าสยบขวัญสำนักศึกษารวมถึงกองกำลังทางทิศใต้ทั้งหมด วางใจได้ พวกเราจะไม่มีทางทำอย่างขอไปทีเด็ดขาด ก็เหมือนกับข้อที่ว่าหากพวกเจ้าไม่รับปาก เรื่องที่นักพรตอุตรกุรุทวีปของเราจะบุกลงใต้โจมตีพื้นที่ทางเหนือของต้าหลีพวกเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน แต่ถ้าต้าหลีของพวกเจ้ายอมรับปาก เราจะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องขาดทุนแม้แต่น้อย นี่คือคำสัญญาจากสุดยอดนักพรตหลายท่านของอุตรกุรุทวีป ซึ่งรวมถึงตัวข้าเซี่ยสือด้วย”

เฉาซีตะลึงงัน

น่าสนใจแหะ

หากเซี่ยสือยินดีพาคนไปเฝ้าภูเขาปี้สู่จริงๆ โดยที่ไม่ได้แค่แสร้งขู่ให้กลัว ถ้าเช่นนั้นนี่จะเท่ากับว่าตัดขาดครึ่งชีวิตของต้าสุยทั้งที่พวกเขายังไม่ทันเปิดฉากรบกับต้าหลีเลยด้วยซ้ำ

หรืออาจถึงขั้นพูดได้ว่า มีความเป็นไปได้เกินครึ่งแล้วที่แผ่นดินครึ่งหนึ่งของบุรพแจกันสมบัติทวีปจะตกสู่อุ้งมือของสกุลซ่งต้าหลี

ชุยฉานกล่าวอย่างปลงอนิจจัง “ที่แท้ก็เป็นการเดิมพันที่ใหญ่ถึงเพียงนี้ อยู่เหนือจากการคาดการณ์ของข้าไปสักหน่อย ข้าคงต้องพูดคุยกับฝ่าบาทของเราก่อนถึงจะได้”

เซี่ยสือพยักหน้ารับ “ก็สมเหตุสมผลดี ข้ารอได้ อย่างมากสุดครึ่งเดือน ฮ่องเต้ต้าหลีของพวกเจ้าต้องให้คำตอบแก่ข้า”

ชุยฉานพลันชี้ไปที่จื้อกุย “บุญคุณช่วยชีวิตสองครั้งของนาง เจ้าเซี่ยสือจะไม่พูดอะไรสักหน่อยหรือ?”

เซี่ยสือหัวเราะเสียงดังกังวาน “แน่นอน หากพวกเจ้าไม่รับปากเรื่องนี้ ข้าเซี่ยสือจะไม่เข้าร่วมการก่อกวนต้าหลี แต่หากรับปากเรื่องนี้ ข้าก็จะรับคนที่เกิดในต้าหลีสองถึงสามคนเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอด ให้การอบรมปลูกฝังอย่างตั้งใจ ไม่ทำอะไรที่เลอะเลือนเด็ดขาด พวกเจ้าน่าจะรู้ดีว่าอีกไม่นานข้าเซี่ยสือก็จะเลื่อนขั้นเป็นเทียนจวิน ด้วยอายุของข้า เมื่อเทียบกับเทียนจวินลัทธิเต๋าทั้งหมดในเก้าทวีป ก็ยังถือว่าเป็นหนุ่มฉกรรจ์ หากจะให้พูดประโยคที่หลงตัวเองสักหน่อยก็คือ มหามรรคามารออยู่ตรงหน้าข้าอย่างแท้จริง อีกอย่างในกาลเวลานับพันปีที่ข้าเซี่ยสือเปิดสำนัก จะมีลูกศิษย์ผู้สืบทอดแค่สามคนเท่านั้น!”

ชุยฉานชี้ไปที่จื้อกุย “นางถือว่าเป็นหนึ่งในนั้น?”

เซี่ยสือส่ายหน้า “นางไม่นับ แต่ขอแค่นางยินดี นางก็จะได้เป็นลูกศิษย์ที่ไม่อยู่ในจำนวนสองสามคนนั้น”

ชุยฉานต้องใช้ความคิดจึงเงียบเสียงไป

จื้อกุยใจลอยเล็กน้อย

นางเริ่มร้อนใจ อยากจะกลับไปดูที่บ้านในตรอกหนีผิงสักครั้ง ต่อให้ลูกเจี๊ยบขนฟูฝูงนั้นจะหิวตายไปแล้ว แต่นางก็ต้องได้เห็นศพพวกมันถึงจะตัดใจได้

หากพวกมันยังมีชีวิตอยู่ ถ้าอย่างนั้นเมื่อได้เห็นครั้งนี้ก็จะต้องบีบพวกมันให้ตายคามือนาง ในฐานะสัตว์ตัวน้อยที่นางเป็นผู้เลี้ยงดู จะปล่อยให้ไปตายอยู่ในปากแมวป่า ในปากหมาเร่ร่อน มันสมควรแล้วหรือไร?

 —–