กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 276.2 ในบางครั้งการพบกันใหม่ก็คือสิ่งที่ดีที่สุด

นางปล่อยมือออก กรอบตาแดงก่ำเล็กน้อย ทั้งโกรธและเขินอายอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตนี้ของนางหนิงเหยา ราวกับว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก “ทำไมเจ้าถึงได้โง่ขนาดนี้?!”

เฉินผิงอันพูดอย่างเหม่อลอย “เจ้าจะชอบข้าจริงๆ ได้อย่างไร…”

ข้อนี้เฉินผิงอันเหมือนหลิวป้าเฉียวแห่งสวมลมฟ้าราวกับถอดแบบกันมา

ชอบแม่นางคนหนึ่ง ชอบมากจนถึงขั้นที่คิดว่าชั่วชีวิตนี้แม่นางคนนั้นไม่มีทางชอบตนตอบ อีกทั้งยังไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจใดๆ ด้วย

ในที่สุดหนิงเหยาก็เริ่มกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้บ้างแล้ว นางเลิกคิ้วขึ้นสูงดุจกระบี่บินที่แหลมคมที่สุดในใต้หล้า “ข้าหนิงเหยาชอบใครยังต้องมีเหตุผลด้วยหรือ?!”

อันที่จริงแล้วก็มี แถมยังมีมากด้วย

เพียงว่านางไม่กล้าพูดมันออกมา ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หญิงนี่นะ แล้วนางก็ไม่ใช่คนที่หน้าหนาอย่างเฉินผิงอันด้วย

ทันใดนั้นเหมือนมีเทพช่วย เฉินผิงอันพลันยื่นแขนไปโอบกอดหนิงเหยา

หนิงเหยาหน้าแดงก่ำ เม้มริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน กลับยังยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาจับสาบเสื้อเฉินผิงอันเบาๆ

ในตรอกเล็กของภูเขาห้อยหัว เด็กหนุ่มเด็กสาวกอดกันอยู่เงียบๆ เช่นนี้

ดูเหมือนว่านาทีนี้โลกทั้งใบจะพลันมีชีวิตขึ้นมา

สุดท้ายหนิงเหยาก็ยังคงเป็นหนิงเหยา เฉินผิงอันยังคงเป็นเฉินผิงอัน คนทั้งสองไม่ได้เคอะเขินเอียงอายกันต่อไป

พอปล่อยมือออกจากกันแล้ว หนิงเหยาก็นำทาง บอกว่าจะไปดื่มเหล้าหวงเหลียงครึ่งไหนั้นให้หมด นางพาเฉินผิงอันเดินไปหยุดอยู่ใต้ต้นไหว ยกมือขึ้นแล้วงอนิ้วคล้ายกำลังเคาะประตู

ไม่นานเบื้องหน้าหนิงเหยาก็เกิดริ้วคลื่นกระเพื่อม ร้านเหล้าแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นมา หนิงเหยาก้าวยาวๆ ข้ามธรณีประตูเข้าไปก่อน เฉินผิงอันเดินตามหลังนางไปติดๆ

สวี่เจี่ยลูกจ้างร้านเห็นหนิงเหยาก็กระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ “แม่นางหนิง เจ้ามาแล้วหรือ ให้ข้าเลี้ยงเหล้าเจ้าดีไหม?”

หนิงเหยาชำเลืองตามองเขาแวบหนึ่ง ใครกัน ไม่เห็นจะจำได้

แล้วก็คร้านจะสนใจอีก เดินตรงไปข้างหน้า เลือกโต๊ะตัวหนึ่งแล้วนั่งลง

สวี่เจี่ยพลันห่อเหี่ยวไร้ชีวิตชีวา

เขารู้สึกว่าแม่นางเบื้องหน้าผู้นี้คือสตรีที่เป็นรองแค่คุณหนูใหญ่เท่านั้น ครั้งแรกที่พบเจอกันนางได้มอบความประทับใจที่ลึกซึ้งให้แก่สวี่เจี่ย

นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนแล้ว ครั้งแรกที่เด็กสาวจากกำแพงเมืองปราณกระบี่มาเยือนภูเขาห้อยหัว มีคนผู้หนึ่งพานางมาที่ร้านเหล้า เจ้าหมอนั่นดื่มเหล้าไปสองไห นางดื่มไปแค่อึกเดียวก็ไม่ดื่มอีก คราวนั้นนางสวมชุดสีดำ ห้อยดาบ ไม่ได้พกกระบี่คู่อย่างทุกวันนี้ และยิ่งไม่ได้สวมชุดยาวสีเขียวเข้ม สีหน้าของนางเย็นชา ต่อให้เถ้าแก่ร้านจะจ้องตานาง นางก็ไม่สะทกสะท้าน ในขณะที่อาเหลียงดื่มเหล้า นางเดินไปที่กำแพงสูงเพียงลำพัง มองอยู่นานโดยไม่พูดอะไรสักคำ ภายหลังถึงกลับมานั่งที่เดิม สวี่เจี่ยที่มองดูอยู่รู้สึกว่าเด็กสาวมีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครจริงๆ นางเจิดจ้าสะดุดตาจนคนอื่นแทบไม่กล้ามองสบตรงๆ

คราวนั้นอาเหลียงไร้ซึ่งรอยยิ้ม เขาเอาแต่ดื่มเหล้าอย่างเดียว สวี่เจี่ยมองออกว่าอาเหลียงไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมเด็กสาวอย่างไร ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะไปทำเรื่องหนึ่งที่ร้ายกาจมาก อาเหลียงดื่มเหล้าเงียบๆ อย่างอัดอั้น นั่นถึงทำให้สวี่เจี่ยรู้ว่าที่แท้อาเหลียงก็มีช่วงเวลาที่ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน หลังจากที่เด็กสาวยืนกรานไม่ให้อาเหลียงไปส่งและออกจากร้านไปเพียงลำพัง อาเหลียงก็ไม่ดื่มเหล้าอีก ท่าทางของเขาเป็นทุกข์ บอกว่าบุตรสาวครึ่งตัว อยู่ดีๆ ก็โบยบินหนีไปทั้งอย่างนี้

สวี่เจี่ยมองเด็กหนุ่มจากต้าหลีที่ชื่อว่าเฉินผิงอันผู้นั้นแวบหนึ่ง

ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าไอ้หมอนี่ไม่คู่ควรกับแม่นางหนิง

ร้อยเฉินผิงอันรวมกันก็ใช่ว่าจะคู่ควร

เฉินผิงอันเรียกหาเหล้าลืมทุกข์ที่เหลืออยู่ครึ่งไห รินได้ประมาณสองถ้วยขาวใบใหญ่ เฉินผิงอันจึงรินให้ก่อนคนละครึ่งชาม

คนทั้งสองนั่งเคียงไหล่กันบนม้านั่งยาวตัวหนึ่ง หนิงเหยาไม่รู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่ถูกต้อง

สวี่เจี่ยที่หลบอยู่ไกลๆ จุ๊ปากชื่นชมไม่หยุด

เฉินผิงอันดื่มเหล้าลืมทุกข์หนึ่งอึก

แล้วก็พลันรู้สึกว่าคราวนี้เหล้านี่อร่อยกว่าที่ดื่มเมื่อคืนวานเยอะเลย จึงหันมายิ้มให้หนิงเหยา

หนิงเหยาถลึงตาใส่เขาหนึ่งที

คนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เพียงจิบเหล้าคำเล็กๆ

แต่แล้วเฉินผิงอันก็ถามด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “หนิงเหยา เจ้าคงไม่ใช่ตัวปลอมหรอกนะ?”

ต่อให้เป็นผู้เฒ่าที่กำลังหยอกนกในกรงก็ยังรู้สึกขบขันกับคำถามโง่งมของเด็กหนุ่ม

หนิงเหยาถอนหายใจ

เขาเป็นคนโง่ แต่ข้าโง่ยิ่งกว่า

ตอนนั้นใครกันนะที่พูดว่าไอ้หมอนี่ต้องได้คนโง่มาเป็นคนรักแน่นอน?

เฉินผิงอันวางถ้วยเหล้าลง ยื่นมือออกมาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนิงเหยามองเขาอยู่แบบนั้น อยากรู้ว่าไอ้หมอนี่คิดจะทำอะไรกันแน่

เฉินผิงอันใช้สองนิ้วหนีบแก้มนางแล้วดึงเบาๆ

หนิงเหยายังเฉย

เฉินผิงอันจึงยื่นมืออีกข้างมาหนีบแก้มอีกฝั่งหนึ่งของหนิงเหยา

สวี่เจี่ยที่มองดูอยู่เหงื่อแตกพลั่ก รู้สึกว่าเจ้าคนที่ใจกล้าเทียมฟ้าผู้นี้ต้องตายแน่ๆ

ผลคือหนิงเหยาแค่ใช้มือข้างหนึ่งปัดมือสองข้างที่ยุ่มย่ามของเฉินผิงอันออก พูดเตือนว่า “เฉินผิงอัน ถ้าเจ้ายังทำอะไรโง่ๆ แบบนี้ ข้าจะโมโหแล้วนะ”

เฉินผิงอันหดมือกลับมาอย่างขลาดๆ “เป็นตัวจริงก็ดีแล้ว”

หนิงเหยาดื่มเหล้าอึกใหญ่ ถามว่า “เจ้าคงจะรู้แล้วว่า พ่อแม่ข้าเสียชีวิตไปแล้ว เจ้าคิดว่าข้าน่าสงสารไหม?”

สวี่เจี่ยรู้สึกว่าหากไอ้หมอนี่กล้าพูดว่าน่าสงสาร ถ้าอย่างนั้นคราวนี้เขาก็ต้องตายอย่างจริงแท้แน่นอน

เฉินผิงอันตอบอย่างไม่ลังเล “น่าสงสารสิ ถ้าสูญเสียพ่อแม่ไปแล้วยังไม่น่าสงสาร แบบไหนถึงจะน่าสงสารล่ะ?”

เพียงแต่ว่าตอนที่พูดประโยคพวกนี้

เฉินผิงอันเม้มริมฝีปากแน่น มุมปากสองข้างเบะลง ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งกว่านางเสียอีก

เขาไม่ได้กำลังเวทนาเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า เพราะเขาเองก็ไม่มีพ่อแม่เหมือนกัน แถมยังไม่มีมานานแล้วด้วย เพียงแต่ว่าเรื่องแบบนี้ ตอนยังเด็ก มีชีวิตอยู่อย่างไร้กำลัง อดทนจนทนไม่ไหวแล้วถึงจำต้องขอความเมตตาและขอทานมาจากคนอื่น นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ หาไม่แล้วก็คงไม่มีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้

แต่พอเติบใหญ่กลับไม่ต้องการให้คนอื่นมาสงสาร เพราะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีแล้ว อีกทั้งยังมีความสามารถพอที่จะตอบแทนน้ำใจที่เคยได้รับในอดีตด้วย เขาแค่รู้สึกปวดใจแทนนาง

คำพูดมาหยุดรอที่ปากแล้ว เฉินผิงอันจึงยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่

หนิงเหยาแค่นเสียงเย็น “เจ้าเป็นใครกันถึงต้องมาสงสารข้า?”

เฉินผิงอันกะพริบตาปริบๆ

หนิงเหยาหน้าแดง แอบกระทืบหลังเท้าเฉินผิงอันอยู่ใต้โต๊ะ

สวี่เจี่ยที่มองอยู่มีสีหน้าอึ้งตะลึง เขารู้สึกเหมือนถูกเซียนกระบี่ใหญ่ใช้กระบี่แทงเข้าที่หัวใจหลายครั้ง

หลังจากนั้นคนทั้งสองก็ดื่มเหล้าพลางกระซิบพูดคุยกันเบาๆ

สวี่เจี่ยรู้สึกเหมือนถูกแทงซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า

คราวนี้จะใช้ชีวิตต่ออย่างไร

เขาจึงไม่อยู่ในร้านอีก ยกม้านั่งตัวเล็กไปนั่งตรงธรณีประตู ตาไม่เห็นใจก็ไม่ขุ่นเคือง

เพียงแต่อดไม่ไหวหันกลับไปมองอีกครั้ง จึงเห็นว่าแม่นางที่มีคิ้วสองข้างแคบยาวผู้นั้นไม่มีมีท่าทางเศร้าตรมเหมือนตอนที่พบกันครั้งแรกอีกแล้ว กลับกันคือดูขี้เล่นและอบอุ่น

กระบี่ที่แทงเข้ากลางใจครั้งนี้เหมือนมาจากฝีมือของอาเหลียง

หลังจากนั้นเขาก็เห็นว่าเด็กหนุ่มจากต้าหลีคลี่ยิ้มเต็มใบหน้า แต่แววตาอ่อนโยน ราวกับกำลังพูดว่า เขาชอบหนิงเหยา ชอบโดยที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับใต้หล้าทั้งสองแห่ง เขาแค่ชอบแม่นางคนนี้คนเดียวเท่านั้น เป็นเหตุให้คนนอกอย่างสวี่เจี่ยรู้สึกว่าคนทั้งสองเหมาะสมกันมาก

ถ้าเช่นนั้นกระบี่ที่แทงใจครั้งนี้ ก็คือกระบี่ ‘กู้เมือง’ ในตำนานของเซียนกระบี่ใหญ่ที่อยู่บนหัวกำแพงท่านนั้น

สวี่เจี่ยหันไปร้องคร่ำครวญกับเถ้าแก่ผู้เฒ่า “เมื่อไหร่คุณหนูใหญ่จะกลับบ้านสักที ข้าคิดถึงนางจะตายอยู่แล้ว”

เถ้าแก่ตอบกลับมาหนึ่งประโยค “คิดถึงจะตาย? แค่อย่ามาตายในร้านก็พอ”

และเวลานี้เอง สวี่เจี่ยก็พลันลิงโลดขึ้นมา หลังจากคนวัยเดียวกันเคาะประตูอยู่ ‘ข้างนอก’ เขาก็รีบ ‘เปิดประตู’ ต้อนรับลูกค้าทันที

คนที่เดินเข้ามาคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาหล่อเหลาคมคาย

สวี่เจี่ยถามด้วยรอยยิ้ม “เจ้ากลับมาจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ได้อย่างไร?”

เด็กหนุ่มที่สวมชุดสีขาว มีรอยยิ้มอบอุ่นยกมือข้างหนึ่งตีมือกับสวี่เจี่ย พูดกับผู้เฒ่าเสียงดังกังวานว่า “เถ้าแก่ กฎเดิม ข้าจะซื้อเหล้าหนึ่งไห ค่าเหล้าคิดลงในบัญชีของอาจารย์ข้า”

เถ้าแก่วัยชราเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ก็คลี่ยิ้มเช่นกัน

ขอแค่เป็นคนแก่ที่อายุมากหน่อย ได้เห็นเด็กหนุ่มอายุน้อยที่สดใสเหมือน ‘ดวงตะวันกลางนภา’ ผู้นี้ ก็แทบไม่มีใครที่ไม่ชอบเขา

อีกทั้งยังต้องอาศัยอายุที่มากกว่าในเวลานี้ ฉกฉวยโอกาสที่จะมองเด็กหนุ่มอย่างคนที่อยู่เหนือกว่าเอาไว้ให้ดี เพราะอีกไม่นานก็จะไม่มีโอกาสนี้แล้ว

เมื่อไม่นานมานี้ อาจารย์ของเด็กหนุ่มเพิ่งจะเขียนประโยคที่เปี่ยมไปด้วยความเผด็จการว่า ‘วิถีวรยุทธ์สูงได้อีก’ ไว้บนผนัง

เด็กหนุ่มหล่อเหลาหันไปพูดกับสวี่เจี่ยด้วยรอยยิ้ม “สวี่เจี่ย ข้าจะไปเขียนตัวอักษรก่อน เจ้าช่วยถือพู่กันให้ข้า อืม ข้าจะเขียนใกล้ๆ กับอักษรของอาจารย์”

ในใจของสวี่เจี่ยไม่เหลือความห่อเหี่ยวอีกแล้ว เขารีบวิ่งไปหยิบเหล้าและพู่กัน วิ่งพลางหันหน้ามาเอ่ยยิ้มๆ ด้วยว่า “ได้เลย รอสักครู่”

ตอนที่เด็กหนุ่มผู้หล่อเหลาเดินเข้าไปใกล้ผนังแห่งนั้น สายตาของเขาจ้องมองหนิงเหยาที่นั่งอยู่ข้างกายเฉินผิงอันตลอดเวลา

น่าเสียดายที่หนิงเหยามองเขาแค่แวบเดียวก็หันไปคุยเรื่องของกำแพงเมืองปราณกระบี่กับเฉินผิงอันต่อ

เด็กหนุ่มหล่อเหลาจึงยกยิ้ม เดินไปหยุดอยู่ใต้กำแพง ยกม้านั่งตัวหนึ่งมาให้ตัวเอง จับพู่กันเขียนตัวอักษรห้าคำว่า ‘สูงขึ้นอีกเพราะข้า’ ไว้ตรงตำแหน่งที่ดีกว่าตัวอักษรบรรทัดนั้นของราชครูสาวแห่งราชวงศ์ต้าตวน

เฉินผิงอันถอนสายตากลับมา ถามเสียงเบาว่า “ใครกัน? ดูเหมือนว่าจะร้ายกาจมาก”

หนิงเหยาตั้งใจคิดแล้วตอบว่า “ลืมชื่อไปแล้ว”

—–