กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 327.1 ในตรอกเล็ก

ตอนที่เฉินผิงอันตื่นขึ้นมาก็เป็นช่วงเวลาที่ดวงจันท์ลอยขึ้นเหนือศีรษะแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะตนพกทั้งดาบทั้งกระบี่ เจ้าของร้านจึงไม่กล้าไล่เขา ฝืนใจปล่อยให้จอมยุทธ์ที่ยืนอยู่ในโถส้วมแต่ไม่ยอมขี้ผู้นี้อยู่ในร้านต่อไป เฉินผิงอันจึงมอบเงินให้เขาเพิ่ม ลาภก้อนใหญ่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า เถ้าแก่ผู้เฒ่าย่อมต้องอารมณ์ดีมากอยู่แล้ว เฉินผิงอันเดินกลับไปทางตรอกจ้วงหยวนช้าๆ กิจการของหอโคมเขียวซบเซา เหล่าสาวงามที่อยู่ว่างไม่มีอะไรทำฟุบตัวอยู่บนราวระเบียงอย่างเกียจคร้าน เฉินผิงอันเงยหน้ามองแวบหนึ่งก็สังเกตเห็นว่าหญิงสาวเหล่านั้นประทินโฉมกันน้อยลงกว่าเดิมเยอะมาก แต่เมื่อเทียบกับการแต่งหน้าหนาๆ อย่างในอดีตแล้ว ดูเหมือนตอนนี้จะดูดีกว่า

ตลอดทางมีหญิงสาวมากมายที่อยู่บนหอส่งเสียงหยอกเย้าเกี้ยวพา และยังมีหญิงสาวคนหนึ่งที่ถึงกับโยนผ้าเช็ดหน้ามาให้เฉินผิงอันโดยตรง แถมยังตะโกนเสียงดังว่า “คุณชายน้อยผู้หล่อเหลา ขึ้นมานั่งเล่นข้างบนหน่อยไหม พี่สาวจะเลี้ยงน้ำชาเจ้าเอง มานั่งบนตักพี่สาวนี่เป็นไง”

คนในหอโคมเขียวที่นางอยู่และหญิงคณิกาในบริเวณใกล้เคียงต่างก็ช่วยกันผสมโรง คำพูดหยาบโลนมีมาให้ได้ยินไม่ขาดสาย เฉินผิงอันหลบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาได้อย่างง่ายดาย แต่ยังหันกลับไปมองผ้าเช็ดหน้าที่ร่วงตกพื้นแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปหยิบขึ้นมา ม้วนเป็นก้อนโยนไปให้หญิงสาวคนนั้นเบาๆ พวกหญิงสาวบนหอโคมเขียวพากันเงียบเสียงลงก่อน จากนั้นก็หัวเราะครืนเสียงดัง

จิตใจของเฉินผิงอันนิ่งสนิทดุจน้ำนิ่ง เขาเดินกลับเข้าไปในตรอกเส้นนั้น ตรงหัวมุมมีชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่สวมชุดของชาวบ้านธรรมดายืนอยู่ อายุไม่มาก ยังไม่ถึงสามสิบปี แต่ลมหายใจกลับหนักแน่นมั่นคงและทอดยาว เมื่ออยู่ในใต้หล้าอย่างพื้นที่มงคลดอกบัวแห่งนี้น่าจะถือว่าเป็นยอดฝีมืออายุน้อยที่พรสวรรค์ดี และปูพื้นฐานมาดี แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับคนมีพรสวรรค์อย่างใบหน้ายิ้ม หนุ่มปักบุปผาโจวซื่อแล้วยังถือว่าห่างชั้นอยู่มาก

คนทั้งสองบอกชื่อแซ่แนะนำตัว พวกเขาคือสายลับในเมืองหลวงที่ราชครูจ้งชิวเป็นผู้ดูแล ชายหนุ่มมอบห่อสัมภาระสองห่อให้แก่เฉินผิงอัน ด้านในบรรจุตำราที่พวกเขาขโมยมาจากร้านขายหนังสือในบริเวณใกล้เคียง และยังมีอีกส่วนหนึ่งที่เป็นตำราเกี่ยวกับการสร้างสะพานซึ่งเลือกมาจากที่ว่าการกรมโยธา ส่วนหญิงสาวส่งเอกสารลับฉบับหนึ่งให้เฉินผิงอัน เป็นเอกสารที่เกี่ยวข้องกับบัณฑิตแซ่เจี่ยงและสตรีอุ้มผีผา

เฉินผิงอันสังเกตเห็นว่าไม่ว่าจะเป็นฝ่ายชายหรือฝ่ายหญิง ตอนที่ทั้งสองมอบของให้กับตน ไม่ว่าจะเป็นสภาพจิตใจหรือมือทั้งคู่ของพวกเขาต่างก็ไม่มั่นคง

เฉินผิงอันจึงคลี่ยิ้มให้พวกเขา หลังจากเอ่ยขอบคุณแล้วก็เดินไปทางบ้านของเฉาฉิงหล่าง

สังหารหม่าเซวียนจินกังชมพูกับสตรีอุ้มผีผาตายคาที่ หลังจากนั้นก็เกือบจะสังหารลู่ฝ่างจากยอดเขาเหนี่ยวคั่น เอาชนะราชครูจ้งชิว  สุดท้ายปลิดชีพติงอิงเจ้าลัทธิไท่ซ่างของลัทธิมารได้

สำหรับสายลับแคว้นหนันเยวี่ยนที่ท่องไปทั่วราชสำนักและยุทธภพแล้ว ก็เหมือนตอนนั้นที่แม่ทัพผู้เฒ่าลวี่เซียวอยู่บนหัวกำแพงเมือง พอได้เห็นศึกสุดยอดระหว่างอวี๋เจินอี้และนักพรตหญิงหวงถิงแล้วก็อดพูดอย่างสะท้อนใจประโยคหนึ่งไม่ได้ว่า ‘สมกับเป็นเทพเซียนจริงๆ’ ทุกวันนี้เฉินผิงอันที่อยู่ในใต้หล้าแห่งนี้ยังเหนือกว่าติงอิงในช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ที่สุดด้วยซ้ำ

รอจนเฉินผิงอันเดินช้าๆ ไปถึงหน้าประตูบ้าน ผลักประตูเข้าไป หญิงสาวที่อายุน้อยถึงได้สูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง ที่แท้นางก็กลั้นหายใจเอาไว้ตลอดเวลา นางพูดเสียงแผ่วเบาว่า “ที่แท้เขายังหนุ่มอยู่มากจริงๆ”

บุรุษผู้นั้นรู้สึกจนใจเล็กน้อยจึงไม่ได้พูดอะไร

นางเอ่ยยิ้มๆ ว่า “หน้าตาดีจริงๆ”

กล่าวจบ แม้แต่ตัวเองก็ยังรู้สึกเขินอาย

และเวลานี้เอง คนผู้นั้นพลันถอยออกมาจากลานบ้าน เอนตัวมาด้านหลัง ชูนิ้วโป้งให้หญิงสาว พูดพร้อมยิ้มบางๆ ว่า “สายตาดี”

หญิงสาวคนนั้นอึ้งงันเป็นไก่ไม้ ต่อให้เป็นชายหนุ่มที่พูดไม่เก่งก็ยังรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง

รอจนประตูปิดลงเบาๆ แล้ว หญิงสาวพลันยกมือปิดหน้า กระทืบเท้าแรงๆ หนึ่งที

บุรุษถอนหายใจ อันที่จริงเวลาปกตินางไม่เคยทำตัวโง่งมแบบนี้ เจ็ดปีที่ทำหน้าที่เป็นสายลับมา นางเชี่ยวชาญการอำพรางตัว อีกทั้งยังเป็นคนสุขุมและรอบคอบมาโดยตลอด สร้างคุณความดีให้แก่ราชสำนักหนันเยวี่ยนมากมาย แม้แต่ราชครูจ้งก็ยังโปรดปรานนาง ครั้งนี้คนทั้งสองทำหน้าที่รับผิดชอบจับตามองถังเถี่ยอี้แม่ทัพใหญ่แห่งหลงอู่แคว้นเป่ยจิ้น นี่มากพอจะแสดงให้เห็นถึงความเชื่อใจที่จ้งชิวมีต่อพวกเขา

ในลานบ้าน เฉาฉิงหล่างและเด็กหญิงที่ยังไม่รู้ชื่อแซ่นั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก คนวัยเดียวกันทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เด็กหญิงกำลังแทะเมล็ดแตง น่าจะขอมาจากเฉาฉิงหล่าง เปลือกเมล็ดแตงถูกนางโยนไปทั่วพื้น พอเห็นเฉินผิงอัน นางก็ลนลานเล็กน้อย พอเฉินผิงอันชำเลืองตามองพื้นบ้าน นางก็รีบเก็บเมล็ดแตงในมือใส่กระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็เริ่มเก็บกวาดเมล็ดแตงพวกนั้น

หลังจากทักทายเฉาฉิงหล่างแล้ว เฉินผิงอันก็เข้าไปในห้อง จุดตะเกียงน้ำมัน เปิดห่อสัมภาระทั้งสองห่อออก หนังสือทั้งหมดที่ถูกเด็กหญิงขโมยไปขายไร้ซึ่งความเสียหาย เขาเอากลับมาวางเรียงลงบนโต๊ะอีกครั้ง ส่วนตำราที่ได้มาจากที่ว่าการกรมโยธาถูกวางไว้อีกด้าน ภูเขาหนังสือสองลูกเล็ก หนึ่งซ้ายหนึ่งขวา ประหนึ่งเทพทวารบาลที่เฝ้าพิทักษ์ประตู เฉินผิงอันเปิดจดหมายลับฉบับนั้นออก ด้านในบันทึกเรื่องราวในอดีตของทั้งบัณฑิตเจี่ยงและสตรีอุ้มผีผา

เฉินผิงอันพับจดหมายสอดใส่ไว้ในตำราเล่มหนึ่ง

เฉินผิงอันเริ่มทบทวนสถานการณ์บนกระดานหมากที่แปลกประหลาดนี้ซ้ำอีกรอบ

ครั้งนี้เข้ามาในพื้นที่มงคลดอกบัว แม้ว่ารอบด้านจะเต็มไปด้วยอันตราย แต่ก็ได้รับผลเก็บเกี่ยวมหาศาล

การต่อสู้กับจ้งชิวปรมาจารย์ใหญ่ด้านวิถีวรยุทธ์ ไม่เพียงแต่ทำให้เขาฝ่าคอขวดขอบเขตสี่ไปได้สำเร็จ ตอนนั้นการประมือในครั้งที่สอง จ้งชิวยังยอมลดสถานะของตัวเอง เป็นฝ่ายช่วยป้อนหมัดให้กับเขา ช่วยทำให้ขอบเขตห้าของเขามั่นคง แม้ว่าจ้งชิวเองก็มีการพิจารณาเป็นของตัวเอง ด้วยคาดเดาเอาว่ามีความเป็นไปได้อย่างถึงที่สุดว่าติงอิงและอวี๋เจินอี้จะร่วมมือกันวางแผน จ้งชิวจึงไม่ยอมให้พวกเขาได้สมใจปรารถนา แต่ไม่ว่าจะอย่างไร จะเป็นด้านบุคลิกลักษณะ ศักยภาพ ด้านวรยุทธ์หรือสภาพจิตใจของจ้งชิวก็ล้วนทำให้เฉินผิงอันเคารพเลื่อมใสได้จากใจจริง

หลังจากนั้นก็ได้ต่อสู้กับติงอิงอย่างสาแก่ใจ อีกทั้งเมื่อเกิดเหตุพลิกผัน เฉินผิงอันยังได้กุมกระบี่รับมือกับศัตรูเป็นครั้งแรกอย่างแท้จริง แล้วก็จริงดังคาด ผู้ฝึกยุทธ์จำเป็นต้องขัดเกลาร่างกายและจิตใจระหว่างเส้นความเป็นความตายจริงๆ ต่อให้เฉินผิงอันจะไม่รู้ว่าขอบเขตห้าของชาวยุทธ์ในใต้หล้าคนอื่นๆ เป็นเช่นไร แต่เขาคิดว่ารากฐานขอบเขตห้าของตนปูมาได้ไม่เลวเลย

นี่คือรากฐานการหยัดยืนของเขา ต่อให้เฉินผิงอันจะหลงใหลในทรัพย์สมบัติมากแค่ไหน แต่สำหรับเรื่องนี้ต่อให้เอาทองนับหมื่นมาแลก เขาก็ไม่ยอม

ถอยไปพูดหมื่นก้าว ต่อให้การเดินทางมายังพื้นที่มงคลดอกบัวครั้งนี้จะยังคงสร้างสะพานแห่งความเป็นอมตะไม่ได้ แต่ก็ไม่เสียแรงที่มา เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ที่เฉินผิงอันหวังว่าตัวเองจะไปเสี่ยงดวงที่ซากปรักหักพังของสนามรบหรือศาลอริยะบู๊ เพื่อช่วงชิงให้ตัวเองได้เลื่อนสู่ขอบเขตห้า ผลลัพธ์ที่ได้ในเวลานี้กลับดีกว่าที่คิดไว้เยอะมาก

ทว่าการเดินทางที่สถานการณ์ราบรื่นมักจะมาพร้อมกับอันตรายที่ซ่อนเร้นเสมอ

ปัญหาอยู่ที่ตอนถูกจิตหยินร่างทองของติงอิงต่อยจนกระเด็นจากยอดเขากู่หนิว ร่วงเข้าไปในหลุมใหญ่นอกภูเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องอยู่ใต้ ‘บ่อสายฟ้า’ ปราณวิญญาณที่มากมหาศาลและโชคชะตาบู๊ที่กระจัดกระจายของพื้นที่มงคลดอกบัวถูกดึงมายังแถบภูเขากู่หนิว ประหนึ่งน้ำมหาสมุทรที่กรอกเข้ามาในร่างของเฉินผิงอันรวดเดียว แทรกซอนไปถึงจิตวิญญาณของเขา เฉินผิงอันยังพอจะสัมผัสได้ด้วยว่าบนทะเลสาบหัวใจของตัวเองเหมือนมีไอหมอกลอยล่อง วนเวียนไม่ยอมสลายไปไหน สายฟ้าตัดสลับกันประหนึ่งเจียวหลงและงูหลามที่ดำผุดดำว่ายในก้อนเมฆ อีกทั้งยังมีแสงกระบี่หลายเส้นแทรกอยู่ในกลุ่มไอหมอก เปล่งประกายวูบวาบไปมาคล้ายว่ากำลังใช้กระบี่สังหารเจียวหลง

โชคดีที่ปราณวิญญาณซึ่งขัดแย้งกับลมปราณแท้จริงของผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวถูกแยกตัวให้อยู่ห่างออกไป ยังไม่ได้ลุกฮือกันขึ้นมาต่อต้าน ถึงอย่างไรเมื่ออยู่ในใต้หล้าไพศาล นับตั้งแต่เริ่มต้นผู้ฝึกลมปราณและผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวก็เดินกันไปบนทางสองเส้นที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงอยู่แล้ว ผู้ฝึกยุทธ์ต้องสลายลมปราณในร่างออกไปให้หมด หล่อหลอมลมปราณแท้จริงที่บริสุทธิ์ประหนึ่งมังกรเพลิงที่ตรวจตราไปทั่วสี่ทิศ ส่วนก้าวแรกของผู้ฝึกลมปราณนั้นกลับเป็นการดึงเอาปราณวิญญาณของฟ้าดินมา ยิ่งมากยิ่งดี หลังจากนั้นก็ต้องขจัดสารปนเปื้อน เก็บไว้แต่แก่นที่สำคัญ บุกเบิกเส้นทาง สร้างช่องโพรงลมปราณแต่ละแห่งให้เป็นเหมือนเมืองเหมือนนคร จนกระทั่งกลายเป็นถ้ำสวรรค์ขนาดเล็กในร่างของตัวเอง เหมือนทะเลสาบขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างแม่น้ำกว้าง ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่น้ำหลากหรือน้ำแห้งขอด ผู้ฝึกลมปราณก็สามารถเชื่อมโยงตัวเองเข้ากับฟ้าดิน มีปราณวิญญาณให้ใช้ไม่ขาดตอน สุดท้ายสร้างห้องโอสถ สร้างโอสถทอง หลังจากนั้นก็เลี้ยงบำรุงจิตหยินและจิตหยางด้วยความอบอุ่น สุดท้ายจึงกลายเป็นขอบเขตเซียนดินของพื้นที่แถบหนึ่ง

สถานการณ์ในร่างของเฉินผิงอันตอนนี้ก็คือสองฝ่ายอย่างปราณแท้จริงที่บริสุทธ์กับปราณวิญญาณฟ้าดินกำลังคุมเชิงกัน เหมือนทหารของสองกองทัพที่ต่างฝ่ายต่างกำลังยุ่งอยู่กับการจัดขบวนรบ จึงพอจะรักษาสภาพการณ์ที่ว่าน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลองเอาไว้ได้

เฉินผิงอันหยุดความคิดทั้งหมดลง หยิบน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ที่อยู่ข้างโต๊ะขึ้นมาดื่มเหล้าหนึ่งคำ

การสร้างสะพานอมตะยากเย็นขนาดนี้เชียวหรือ ทำลายนั้นง่าย แต่สร้างขึ้นใหม่กลับยากมากจริงๆ ตนเกือบจะต้องมาตายอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัวแห่งนี้ แค่คิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้ เฉินผิงอันก็อดหวาดกลัวในภายหลังไม่ได้ ต่อให้เวลาหกสิบปีในพื้นที่มงคลดอกบัวอาจจะไม่เท่ากับหกสิบปีของใต้หล้าไพศาลเสมอไป แต่เขาต้องพลาดสัญญาสิบปีที่ให้ไว้กับแม่นางหนิงแน่นอน สิบปีให้หลัง พวกหลี่เป่าผิงหลี่ไหวจะโตแค่ไหนแล้ว ช่วงระยะเวลาระหว่างนี้จะถูกคนรังแกหรือเปล่า? ยังมีกู้ช่านที่อยู่ทะเลสาบเจี่ยนหูอีกเล่า? หลิวเสี้ยนหยางจะสวมชุดแพรกลับคืนบ้านเกิด กลับไปหาตนที่เมืองเล็ก แต่ไม่เจอตนหรือเปล่า? เรือนไม้ไผ่บนภูเขาลั่วพั่วและบ้านบรรพบุรุษตรอกหนีผิงของเขตการปกครองหลงเฉวียน แล้วยังมีร้านในตรอกฉีหลงอีกล่ะ จะทำอย่างไร?

เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน เพียงไม่นานก็มีเสียงเคาะดังมาจากตรงประตู เด็กหญิงร่างผอมแห้งวิ่งมายังห้องด้านข้างของเฉินผิงอันเหมือนจะมาเอาผลงาน ขณะที่กำลังจะบอกเตือนเฉินผิงอันว่ามีแขกมาเยือน ประตูบ้านก็เปิดออกแล้ว เฉินผิงอันเห็นว่าสายลับหญิงของแคว้นหนันเยวี่ยนยืนอยู่นอกประตู สองมือถือประคองกล่องยาวใบหนึ่งมาด้วย เฉินผิงอันเดินเข้าไปหา นางก็อธิบายเบาๆ ว่า “นี่คือของที่เหลืออยู่ของสตรีผีผา ราชครูเพิ่งจะสั่งให้คนเอามา แล้วบอกให้ข้านำมามอบให้เฉินเซียนซืออีกที”

ไม่รอให้เฉินผิงอันเอ่ยอะไร นางที่หน้าแดงก่ำก็หนีไปอย่างลนลาน

เฉาฉิงหล่างที่เห็นภาพนี้แค่รู้สึกประหลาดใจ แต่เด็กหญิงผอมแห้งกลับกลอกลูกตาไปมา ทำท่าครุ่นคิด

เฉินผิงอันเอาผีผาชิ้นนั้นไปเก็บไว้ในห้อง เฉาฉิงหล่างกลับเข้าห้องตัวเอง จุดตะเกียงอ่านหนังสือยามค่ำคืน เด็กหญิงนั่งแทะเมล็ดแตงโมอยู่บนม้านั่งตัวเล็กต่อ คราวนี้นางเป็นเด็กดีแล้ว ไม่กล้าโยนเปลือกเมล็ดแตงลงบนพื้นส่งเดชอีก แต่เอามากองรวมกันไว้ข้างเท้า

เฉินผิงอันเดินมาทางม้านั่ง เห็นว่าเฉาฉิงหล่างทิ้งพัดใบลานเอาไว้บนม้านั่งก็หยิบขึ้นมาเบาๆ พอนั่งลงแล้วจึงพูดกับเด็กหญิงว่า “เจ้ากลับบ้านไปได้แล้ว”

นางแทะเมล็ดแตง กะพริบตาปริบๆ ส่ายหน้าพูดว่า “บ้าน? ข้าไม่มีบ้านหรอก ข้าเป็นขอทานน้อยคนหนึ่ง ไหนเลยจะมีบ้าน ในกลุ่มขอทานมีคนชั่วอยู่เยอะมาก พวกเขามักจะตีข้าเป็นประจำ ข้าอายุน้อยเกินไป กินข้าวไม่อิ่ม เรี่ยวแรงก็น้อย เอาชนะพวกเขาไม่ได้อยู่แล้ว สถานที่ดีๆ ในเมืองหลวงล้วนถูกพวกเขายึดครองไปหมด ข้าแข่งกับพวกเขาไม่ไหว ได้แต่หาสถานที่พักพิงไปเรื่อย ยกตัวอย่างเช่นใต้สะพาน หรือไม่ก็บนสิงโตหินของบ้านคนมีเงิน”

เฉินผิงอันถาม “พ่อแม่เจ้าล่ะ?”

เด็กหญิงร่างผอมแห้งที่กำลังแทะเมล็ดแตงตอบด้วยรอยยิ้ม “ตายไปตั้งนานแล้ว ข้าไม่ใช่คนในเมืองหลวง บ้านข้าอยู่ไกลจากที่นี่ไปตั้งหลายพันลี้เชียวนะ ที่บ้านเกิดมีโรคระบาด ตอนนั้นข้ายังเล็ก จึงหนีภัยพิบัติมาพร้อมกับพ่อแม่ แม่ข้าตายไประหว่างทาง พ่อพาข้ามาถึงที่นี่ พวกขุนนางในเมืองหลวงนิสัยดีไม่น้อย พวกเขาตั้งเพิงแจกโจ๊กให้คนจนนอกเมือง พ่อข้าได้กินโจ๊กไปถ้วยใหญ่ก่อนตาย”

เฉินผิงอันถามอีก “ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว?”

นางแทะเมล็ดแตงเสร็จก็ยื่นฝ่ามือออกมาสองข้าง จากนั้นก็งอนิ้วก้อยข้างหนึ่งแล้วส่ายมือทั้งสองเบาๆ “เก้าขวบแล้ว”

เฉินผิงอันไม่พูดอะไรอีก

นางหัวเราะฮ่าๆ สองสามที “ข้าไม่เหมือนเด็กอายุเก้าขวบ ใช่ไหมล่ะ? ช่วยไม่ได้ ไม่มีกิน ตัวก็ไม่สูง เจ้าเห็นคนที่เอาตุ๊กตาหิมะมามอบให้ข้าคราวก่อนไหม นางเพิ่งอายุหกขวบกว่าเท่านั้น แต่กลับตัวสูงกว่าข้าเล็กน้อย นักปราชญ์น้อยของบ้านหลังนี้ เฉาฉิงหล่างผู้นั้นก็อายุน้อยกว่าข้าเหมือนกัน”

เฉินผิงอันโบกพัดใบลานเบาๆ ท่าทางของเขาเห็นได้ชัดว่าไม่สะทกสะท้าน เย็นชาไร้น้ำใจอย่างยิ่ง

อันที่จริงเด็กหญิงลอบมองประเมินสีหน้าและสายตาของเฉินผิงอันอยู่ตลอดเวลา เห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา ในใจนางก็นินทาไม่หยุด คนมีเงินไม่มีใครเป็นคนดีจริงๆ ด้วย! พวกเขาไม่เคยสนใจความเป็นความตายของคนอื่น ทั้งๆ ที่เป็นบุคคลยิ่งใหญ่ที่ร้ายกาจมาก เงินที่ลอดออกมาจากร่องนิ้วของพวกเขามากพอให้นางใช้ชีวิตดีๆ ได้หลายวัน แต่พวกเขากลับไม่ยอมให้

นางเก้าขวบแล้ว แต่กลับตัวเล็กผอมแกร็นเหมือนเด็กห้าหกขวบ การที่เฉินผิงอันไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเพราะปีนั้นเขาเองก็มีเคยมีชีวิตเช่นนี้มาก่อน จนกระทั่งออกจากตรอกหนีผิงและเมืองเล็กไปเป็นลูกศิษย์ในเตาเผามังกรของผู้เฒ่าเหยา ส่วนสูงถึงได้เริ่มเพิ่มขึ้น ก่อนหน้านั้นเฉินผิงอันตัวเตี้ยกว่าคนวัยเดียวกันอยู่ครึ่งศีรษะมาโดยตลอด

วันนี้เฉินผิงอันไม่ได้ปลดชือซินและหยุดหิมะลงจากเอว ดังนั้นต่อให้เขาจะนั่งอยู่บนม้านั่งเล็กๆ ก็ยังเปี่ยมไปด้วยอำนาจบารมี

นี่ต่างหากที่เป็นสาเหตุให้คืนนี้เด็กหญิงทำตัวว่าง่ายเป็นพิเศษ

—–