กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 328.2 โยนออกไปนอกอารามกวานเต๋า

บัณฑิตยากจนเชื่อว่าคนหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้คือลูกหลานของตระกูลเศรษฐีผู้ร่ำรวยจริงๆ

อันที่จริงหัวใจเขาเต้นรัวอยู่ตลอดเวลา เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าคนผู้นี้ เจี่ยงเฉวียนรู้สึกละอายใจที่ตัวเองสู้อีกฝ่ายไม่ได้

เขาถามอย่างขลาดๆ ว่า “เหตุใดถึงช่วยข้า?”

คนผู้นั้นตอบว่า “ข้าแค่ช่วยกู้หลิง ไม่ได้ช่วยเจ้า”

เจี่ยงเฉวียนกอดผีผา แต่กลับไม่ได้รับถุงเงินไป เขาถามอย่างใคร่รู้ “เจ้าเป็นลูกหลานตระกูลกู้ไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงเต็มใจปกป้องแม่นางกู้?”

“ในเมื่อกู้หลิงชอบเจ้าขนาดนั้น ข้าจึงอยากมาดูให้เห็นกับตาว่าเจ้าเป็นคนอย่างไรกันแน่”

คนผู้นั้นเงียบไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นช้าๆ ว่า “ในตำรากล่าวว่า ขอแค่หัวใจสองดวงรักมั่นไม่เสื่อมคลาย”

เจี่ยงเฉวียนยิ้มอย่างเข้าใจ ในใจเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นจึงพยักหน้ารับอย่างแรงคล้ายให้กำลังใจตัวเอง “ใยต้องอยู่เคียงคู่กันทุกวัน!”

จากนั้นเจี่ยงเฉวียนก็ส่ายหน้า “เงินข้าไม่ต้องการแล้ว ข้าจะออกไปตั้งแผง ช่วยคนเขียนจดหมายส่งถึงที่บ้าน หรือไม่ก็เขียนกลอนคู่ ถึงอย่างไรก็พอเลี้ยงตัวเองได้ ไม่มีเหตุผลให้ต้องรับเงินก้อนนี้แล้วทำให้แม่นางกู้ถูกคนในครอบครัวดูแคลน ถูกคนรังเกียจ แต่รบกวนเจ้าหน่อย หากกลับไปถึงบ้านแล้วช่วยเขียนจดหมายฉบับหนึ่งให้นาง บอกว่าให้นางรอวันที่ข้าสอบติดเป็นจิ้นซื่อได้เลย!”

กล่าวมาถึงตรงนี้ เจี่ยงเฉวียนก็ยิ้มสดใส “ไม่แน่ว่าในอนาคตนางอาจจะได้เป็นฮูหยินตราตั้งก็ได้นะ”

แต่แล้วเจี่ยงเฉวียนก็รีบโบกมือ “ประโยคนี้เจ้าห้ามเขียนลงไปในจดหมายเด็ดขาด เพราะไม่แน่ว่าข้าจะทำได้ แค่ข้าจดจำไว้ในใจก็พอ หากมีวันนั้นจริงๆ ข้าจะพานางมาพบเจ้าอีกครั้ง ให้นางได้รู้ถึงน้ำใจของเจ้าในวันนี้”

คนผู้นั้นก็เป็นคนประหลาดนัก ยังคงยัดถุงเงินมาให้เจี่ยงเฉวียน แล้วก็พูดประโยคประหลาดว่า “เงินนี้เจ้าต้องรับเอาไว้ นี่เป็นน้ำใจของกู้หลิง ยิ่งเป็นเงินที่สะอาดที่สุดในใต้หล้า”

สหายที่มาจากบ้านเกิดเดียวกันสองคนนั้นก็เกลี้ยกล่อมให้เจี่ยงเฉวียนรับเงินไว้

คนผู้นั้นหมุนกายจากไป

เจี่ยงเฉวียนตะโกนถามเสียงดังว่า “น้องชาย หลังสอบติดแล้ว ข้าจะหาเจ้าพบได้อย่างไร?”

คนผู้นั้นหันหน้ากลับมา “หากเจ้าสอบติดจะมีคนไปหาเจ้าเอง และบอกเรื่องทุกอย่างกับเจ้า”

ฝนเม็ดเล็กมาเยือนโลกมนุษย์อีกครั้ง

เจี่ยงเฉวียนและเพื่อนรักสองคนออกไปจากถนนแถบนี้ ห่างออกไปไกล คนที่เอาความมาบอกผู้นั้นยืนถือร่มอยู่ใต้ชายคาตรงมุมถนนแห่งหนึ่ง มองส่งบัณฑิตยากจนที่ค่อยๆ เดินจากไปไกล

นักพรตเฒ่ามาปรากฏตัวอยู่ข้างกายเฉินผิงอัน ถามด้วยรอยยิ้มว่า “แล้วทำไมถึงไม่บอกความจริงกับเขาไปตรงๆ เลยเล่า?”

เฉินผิงอันเอ่ยเบาๆ “ไม่ต้องบอกอะไรเขาสักอย่าง บอกเขาทุกอย่าง และสามปีให้หลัง ไม่ว่าเจี่ยงเฉวียนจะสอบติดหรือไม่ก็ให้ราชครูจ้งช่วยบอกความจริงแก่เขาแทนข้า ข้ารู้สึกว่าทางเลือกข้อที่สามนี้ดีสำหรับเขาและกู้หลิงมากกว่า”

นักพรตเฒ่าถามอีกคำถามหนึ่งที่จี้ใจคน “ถ้าอย่างนั้นทางเลือกข้อไหนที่ทำให้เจ้ารู้สึกดีที่สุด?”

เฉินผิงอันตอบ “หากเป็นตอนก่อนจะเข้ามาในพื้นที่มงคลดอกบัวก็คงเป็นทางเลือกที่หนึ่ง ท่องอยู่ในยุทธภพ ไม่ว่าใครก็ควรรับผิดชอบความเป็นความตายของตัวเอง แต่ตอนนี้น่าจะเป็นทางเลือกที่สอง อย่างน้อยถามใจตัวเองแล้วก็ไม่ละอาย ไม่ทิ้งจุดด่างใดๆ ไว้ในใจ ส่วนข้อที่ว่าทำไมถึงเลือกข้อที่สาม ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน อันที่จริงตัวข้าก็ไม่รู้ว่าทางเลือกนี้ผิดหรือถูก”

นักพรตเฒ่าพูดพร้อมคลี่ยิ้ม “ไม่รู้ว่าผิดหรือถูกใช่ไหม?”

เฉินผิงอันหันหน้ามามอง “ทำไมหรือ?”

นักพรตเฒ่าใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งกดลงบนไหล่ของเฉินผิงอัน “หลังจากนี้เจ้าก็ยิ่งไม่มีทางรู้ได้”

นาทีถัดมาราวกับเป็นช่วงยามฟ้าสาง พระอาทิตย์ลอยขึ้นจากทิศตะวันออก หน้าประตูวังหลวงในเมืองหลวงของแคว้นหนันเยวี่ยน คนเปิดประตูวังตะโกนก้องเสียงดัง

นักพรตเฒ่าถามยิ้มๆ “รู้ไหมว่าทำไมถึงมีขนบธรรมเนียมเช่นนี้สืบทอดกันมา? ไม่ว่าจะเป็นใต้หล้าไพศาลหรือพื้นที่มงคลดอกบัวก็ล้วนจำเป็นต้องทำแบบนี้”

เฉินผิงอันที่จำต้องหุบร่มส่ายหน้า

นักพรตเฒ่ากล่าวว่า “ในช่วงเวลาที่แสงอรุณสาดส่องลงมา วังหลวงจำเป็นต้องตวาดขับไล่วิญญาณพยาบาทบางส่วนออกไป เจ้าคิดว่าเป็นวิญญาณพยาบาทของใคร?”

เฉินผิงอันยังคงส่ายหน้า

นักพรตเฒ่าจึงเอ่ยว่า “ของขุนนางผู้ซื่อสัตย์ที่ตายไปอย่างอยุติธรรม ขุนนางผู้จงรักภักดีที่ตายไปอย่างเปล่าประโยชน์ ขุนนางผู้เป็นเสาค้ำยันบ้านเมืองที่ตายเพราะเสี่ยงถวายคำทัดทานแก่ฮ่องเต้ในประวัติศาสตร์”

หลังจากนั้นเวลาสิบปีร้อยปีของแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายยาวในพื้นที่มงคลดอกบัวก็ราวกับว่าไหลมาอยู่ในช่วงระยะเวลาเพียงปีเดียวของผู้เฒ่า

นาทีถัดมานักพรตเฒ่าพาเฉินผิงอันมาพบกับอาจารย์ผู้เฒ่าผู้มุ่งมั่นศึกษาตำราใฝ่หาความรู้ ยามจรดพู่กันราวกับมีเทพช่วย แต่กลับไม่เข้มงวดกับลูกหลาน ตอนที่ใกล้จะจากโลกนี้ไป หยาดเหงื่อแรงใจที่ทุ่มเททำมาทั้งชีวิตล้วนถูกลูกหลานเอาไปเร่ขายผลาญทิ้งจนสิ้น ด้วยความโมโหจึงเผาผลงานทั้งหมดของตัวเอง

และยังได้พบกับอัครเสนาบดีจากตระกูลยากจนที่ในที่สุดก็สามารถเขียนบทกวีที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยความงดงามอย่างแท้จริงได้ในช่วงบั้นปลายชีวิต บทความของเขาไม่ต้องถูกคนในตระกูลและเพื่อนร่วมงานดูแคลนว่าเป็นดั่งคนสวมชุดทองเครื่องประดับเงิน แต่ใส่รองเท้าฟางสานอีกต่อไป

ได้เห็นขุนนางสำคัญผู้เป็นแกนกลางของราชสำนักที่พักอยู่ในจวนเก่าโทรม สองชายแขนเสื้อมีลมเย็น (เปรียบเปรยถึงขุนนางมือสะอาด) มีชื่อเสียงอันดี ทว่าญาติที่อยู่ในท้องถิ่นกลับรังแกบุรุษข่มเหงสตรี แต่ละคนห้อยเงินหมื่นกว้านไว้รอบเอว จดหมายทุกฉบับที่เขาเขียนถึงทางบ้านล้วนตักเตือนให้คนในตระกูลรู้จักประหยัดมัธยัสถ์ รักษาคุณธรรม หลังจากเนื้อหาในจดหมายปรากฏสู่สายตาของคนรุ่นหลัง เขาก็ยังได้รับคำยกย่องชมเชยจากผู้คน

องค์ชายแคว้นเป่ยจิ้นคนหนึ่งยืนเป่าลมใส่มือหาความอบอุ่นอยู่นอกห้องเรียนในวันหิมะตกหนัก

คุณชายเสเพลคนหนึ่งที่ทำตัวกำเริบเสิบสาน ก่อกรรมทำชั่วไม่ว่างเว้น พอกลับไปถึงบ้านกลับกตัญญูต่อย่า ช่วยเหน็บชายผ้าห่มให้ผู้อาวุโสนอนอุ่นสบาย

ขุนนางคนสำคัญของแคว้นซงไล่คนหนึ่งที่อุทิศตนเพื่อบ้านเมือง ปฏิรูปกฎหมาย ในบรรดาลูกหลานสายตรงเจ็ดแปดคนที่ถูกนำตัวมาใช้ มีเกินครึ่งที่แสร้งใช้ข้ออ้างปฏิรูปกฎหมายแสวงหาผลประโยชน์ใส่ตัว กำจัดคนที่เห็นต่าง บ้างก็พยายามคาดเดาจิตใจฮ่องเต้ แอบสร้างพรรคพวก สุดท้ายการปฏิรูปกฎหมายล้มเหลว ขุนนางคนสำคัญผู้นั้นถูกจับขังคุกแล้วก็ยังรักษาจิตใจอันกว้างขวางไว้ได้ เจ็บใจก็แต่ปณิธานยิ่งใหญ่ยังไม่ทันได้เป็นจริง ตัวเองกลับต้องมาตายไปเสียก่อน

จอมยุทธ์น้อยในยุทธภพคนหนึ่งที่ไร้หนทางให้เดินต่อ พ่อแม่ถูกศัตรูคู่แค้นฆ่าตาย ชีวิตหลายสิบปีต่อจากนั้นเต็มไปด้วยอุปสรรค ต้องทนรับความอัปยศ ถูกคนหลู่เกียรติ ตอนที่ได้แก้แค้น เขาสังหารคนทั้งครอบครัวของศัตรูไปหลายสิบคน ได้ชำระแค้นอย่างสาสมใจ หลังจากที่จอมยุทธ์น้อยซึ่งกลายเป็นบุรุษเต็มตัว กลายเป็นจอมยุทธ์ใหญ่จากไป มีเด็กหญิงคนหนึ่งพาเด็กชายที่อายุน้อยกว่าคนหนึ่งเดินออกมา ตอนนั้นสองพี่น้องเล่นซ่อนแอบกันอยู่ ได้ไปหลบอยู่ซอกผนังพอดี เมื่อรอดพ้นหายนะครั้งนี้มาได้ สุดท้ายเด็กทั้งสองคนก็โขกศีรษะต่อหน้าหลุมศพ กล่าวคำสาบานว่าจะแก้แค้นแทนคนในครอบครัว

นายอำเภอสองคนที่เกี่ยวพันกับปัญหาเรื่องการส่งหนังสือราชการถึงสองครั้งเหมือนกัน จำต้องถูกราชสำนักซักไซ้เอาความผิด นายอำเภอคนหนึ่งได้แอบออกอุบายอันชาญฉลาดให้แก่คนส่งสารของจุดพักม้า บอกให้แจ้งความเท็จว่าระหว่างทางเจอโจรดักปล้น อีกทั้งยังบอกให้คนของจุดพักม้าผู้นั้นใช้มีดทำร้ายตัวเอง สุดท้ายจึงหลอกตบตาขุนนางกรมกลาโหมที่มาตรวจสอบเรื่องนี้ไปได้ ส่วนนายอำเภออีกคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่เป็นหน้าหนาวหิมะตกหนัก เส้นทางถูกปิดกั้น เพื่อทำหน้าที่ให้สำเร็จ คนส่งสารของจุดพักม้าจึงพยายามข้ามแม่น้ำไปให้ได้ แต่กลับทำให้หนังสือราชการถูกน้ำได้รับความเสียหาย นายอำเภอรายงานเรื่องนี้ตามความจริง ผลคือคนส่งสารถูกโบยหนึ่งร้อยไม้ เนรเทศไปไกลพันลี้ ส่วนนายอำเภอไม่ได้รับเงินเดือนหนึ่งปี คนในพื้นที่วิพากษ์วิจารณ์กันว่าภายในห้าปีนี้เขาคงไม่มีโอกาสได้เลื่อนขั้นแล้ว

 เรื่องราวหลังจากนั้นก็ยิ่งแปลกประหลาด แม่น้ำแห่งกาลเวลาเริ่มหมุนย้อนกลับ

มองเห็นจอมยุทธ์พเนจรเฝิงชิงป๋ายกับถังเถี่ยอี้ที่เรียกกันเป็นพี่เป็นน้องนั่งดื่มสุราอยู่ตรงข้ามกัน ตบเข่าร้องเพลงเสียงดังอยู่ในเมืองชายแดน

เฉินผิงอันยังได้มาที่นอกเมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยน เห็นหญิงสาวที่ชื่อว่ากู้หลิงคนนั้น เห็นการพบกันครั้งแรกระหว่างนางกับบัณฑิตเจี่ยงเฉวียน มองเห็นการทำความรู้จักกัน การตกหลุมรักกันและกันของพวกเขา ก่อนจะเข้าเมืองมีหิมะตกหนัก กู้หลิงที่เพิ่งจะทำงานลอบสังหารครั้งหนึ่งสำเร็จเร่งรีบเดินทางเพื่อไปสอบเคอจวี่เป็นเพื่อนบัณฑิต

หญิงสาวยืนอยู่ท่ามกลางหิมะที่ตกหนักเพียงลำพัง ปีนี้นางเจอกับบัณฑิตคนหนึ่ง ท่ามกลางชีวิตที่มืดมนและเต็มไปด้วยคาวเลือดของนางจึงดูเหมือนว่ามีหิมะตกลงมา พื้นดินที่กว้างขวางสะอาดเอี่ยมทำให้นางเข้าใจผิดนึกว่าตัวเองคือสตรีที่ดีที่สุด แม้จะรู้ดีว่าหิมะต้องละลาย และนางก็ยังเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายคนนั้น ทว่าการได้พบเจอกับเขาก็ถือว่าสวรรค์ไม่ปฏิบัติต่อนางอย่างเลวร้ายเกินไปแล้ว

มองเห็นเด็กหญิงผอมแห้งคนหนึ่งที่บางครั้งจะออกไปมองเนินดินเล็กๆ เนินหนึ่งนอกเมืองด้วยสีหน้าคิดถึง

สุดท้ายเฉินผิงอันมองเห็นตัวเองที่มองไปยังบ่อน้ำแห่งนั้นแวบหนึ่ง

มีสองครั้งที่ลอบเข้าไปยังหอเก็บตำราส่วนตัวของคนอื่น ท่ามกลางตำรานับพันนับหมื่นเล่ม เกินครึ่งล้วนเป็นตำราใหม่เอี่ยม แต่ก็มีอยู่หลายเล่มที่เป็นตำราเก่าแก่หลายปีแล้ว ทว่าพอเปิดออกอ่านกลับยังได้กลิ่นหอมของหมึกจางๆ หลักการของอริยะปราชญ์และบทความไพเราะมากมายล้วนไม่มีใครได้ชื่นชม

เห็นตัวเองที่ยืนอยู่หน้าบ้านในตรอกเล็ก ยกแขนขึ้นแล้วก็เอาแขนลงอยู่หลายครั้งด้วยไม่กล้าเคาะประตู

ตอนที่เขากับเฉาฉิงหล่างเดินกางร่มไปโรงเรียน เด็กหญิงยืนอยู่หน้าประตู จ้องมองมาที่แผ่นหลังของพวกเขาเขม็ง แม้น้ำฝนจะสาดโดนเต็มใบหน้า นางกลับไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย

สุดท้ายเฉินผิงอันยืนอยู่ใต้ชายคาเพียงลำพัง ในมือยังคงถือร่มกระดาษน้ำมันคันนั้นที่ไม่รู้ว่าอยู่เคียงข้างเขามานานกี่ปีแล้ว บนถนนใหญ่ยังคงมีฝนเม็ดบางตกปรอยๆ

นักพรตเฒ่าไม่อยู่ข้างกายแล้ว

ผิดกับถูก ดีกับเลว ใช่กับไม่ใช่ ดีงามกับชั่วร้าย

เฉินผิงอันได้เห็นมามากมายเหลือเกิน

เขามองหลักการเหตุผลอะไรที่ทำให้คนรู้สึกว่าถูกต้องตามหลักฟ้าดินไม่ออกสักอย่าง กลับกลายเป็นว่าหลักการเหตุผลทั้งหลายที่ในอดีตเคยยืนหยัดมาล้วนไม่มีเหตุผล

เฉินผิงอันอดนึกถึงประโยคหนึ่งที่คนพายเรือเฒ่าซึ่งในอดีตเคยพายเรือให้ลู่เฉินพูดกับเขาหลังจากมรสุมบนเกาะกุ้ยฮวาผ่านพ้นไปไม่ได้ ผู้เฒ่ากล่าวว่า ‘เจ้าอย่าหวังจะทำลายมหามรรคาของข้า’

ก่อนหน้านี้ ต่อให้รู้ทั้งรู้ว่าโจวซื่อหนุ่มปักบุปผาไม่ใช่ตัวการร้ายที่แท้จริง แต่เขาก็ยังคงตัดสินใจทำตามคำบอกหลังจบเรื่องของจ้งชิว หากมีห้ารายชื่อนั้นจริงๆ ก็จะเอารายชื่อหนึ่งในนั้นดึงตัวโจวซื่อมาเป็น ‘ผู้ใต้บังคับบัญชา’ ของตน แล้วต่อยเขาให้ตายด้วยหมัดเดียว ก่อนหน้านี้เขารังเกียจเด็กหญิงผอมแห้งคนนั้นอย่างสุดหัวใจ แต่กลับไม่รู้เลยว่าทำไม ถึงขั้นไม่เต็มใจจะคิดให้ลึกซึ้ง แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ได้ผลเก็บเกี่ยวซะเลย เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองปล่อยวางเงินเกล็ดหิมะได้มากขึ้น แม้ว่าเงินเกล็ดหิมะเหรียญนั้นจะวางอยู่ข้างบทกลอนในตำราที่เขาคิดว่างดงามอย่างยิ่งก็ตาม

ท้องฟ้าหลังฝนโปร่งใส เฉินผิงอันเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงบ่อน้ำ เขายืนอยู่ตรงนั้นแล้วก้มหน้ามองลงไปก้นบ่อ

และเวลานี้เอง เด็กหญิงร่างผอมแห้งที่อยู่ในลานบ้านขนาดเล็กก็กำลังเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้าแสบตา

พิศอารามเต๋า เต๋าพิศเต๋า

นักพรตเฒ่านั่งอยู่บนท้องฟ้า มองคนทั้งสอง

ถ้ำสวรรค์เหลียนฮวาที่เชื่อมติดอยู่กับพื้นที่มงคลดอกบัวมีนักพรตเต๋าคนหนึ่งนั่งอยู่ริมแม่น้ำ มองคนทั้งสาม

ตามคำบอกของลูกศิษย์บางคน เขาก็แค่มีเวลาว่างแล้วมานั่งมองเต๋าเล็กๆ ของคนอื่นเท่านั้น

เฉินผิงอันพลันดึงสายตากลับคืนมาแล้วคลี่ยิ้ม เดินออกไปจากข้างบ่อน้ำ แม้ว่าจะไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง แต่ก็คิดตกเรื่องหนึ่ง นั่นคือต้องสั่งสอนหลักการการเป็นคนให้กับเด็กหญิงที่มีนิสัยชวนให้ผู้คนรังเกียจคนนั้นสักหน่อย สอนจากเรื่องที่ง่ายที่สุด หากสอนแล้วนางไม่เข้าใจ สอนไปแล้วไม่มีประโยชน์ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องสนใจนางอีก แต่ส่วนที่ต้องสอนก็ยังต้องสอน อย่างน้อยก็ต้องให้นางรู้ว่าอะไรคือดี อะไรคือชั่ว นางจะเป็นคนชั่วต่อไป หรือจะเปลี่ยนแปลงตัวเองกลายมาเป็นคนดีก็เป็นเรื่องของนางแล้ว

นักพรตเฒ่าสีหน้าดำคล้ำ อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก คิดอยากแต่จะโยนเฉินผิงอันออกไปนอกพื้นที่มงคลดอกบัว

เขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะเอาชนะซิ่วไฉเฒ่าไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงสะบัดชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง เฉินผิงอันก้าวหนึ่งก้าวก็ออกมาจากพื้นที่มงคลดอกบัว กลายเป็นมาอยู่บนทางเดินม้านอกแคว้นเป่ยจิ้นของใบถงทวีป

สวมชุดอาคมจินหลี่สีทอง ตรงเอวห้อยน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ แค่ไม่มีกระบี่ปราณยาวอยู่ด้านหลัง

ทว่าขอบเขตวรยุทธ์ยังคงเป็นขอบเขตห้า ไม่ได้หายไปพร้อมกับพื้นที่มงคลดอกบัว

อีกทั้งกระบี่บินชูอีและสืออู่ที่จิตเชื่อมโยงถึงกัน ตอนนี้ก็อยู่ในน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ด้วย

เฉินผิงอันรีบเหลียวซ้ายแลขวา โชคดีที่เห็นว่าบนทางห่างไปไม่ไกล คนจิ๋วดอกบัวโผล่หัวออกมาจากตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวน้อยมึนงงยิ่งกว่าเฉินผิงอันเสียอีก

นักพรตเฒ่ามายืนอยู่ข้างกายเขา “ตามข้อตกลง เจ้าสามารถพาคนห้าคนไปจากพื้นที่มงคลดอกบัว สี่คนในนั้น ข้าช่วยเลือกไว้ให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว”

ในมือนักพรตเฒ่าถือม้วนภาพสี่ม้วน เขาโยนออกไปอย่างไม่ใส่ใจ พวกมันมาก็เรียงลำดับกันอยู่หน้าเฉินผิงอัน ลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนที่ม้วนภาพหนึ่งในนั้นจะคลี่ตัวออกด้วยตัวเอง ด้านบนวาดภาพบุรุษสวมชุดคลุมมังกรนั่งตัวตรง “นี่คือฮ่องเต้ผู้บุกเบิกแคว้นหนันเยวี่ยน เว่ยเซี่ยน”

หญิงสาวคนหนึ่งที่ด้านหลังสะพายกระบี่ “สุยโย่วเปียน ละทิ้งการเรียนวรยุทธ์ เป็นผู้มีคุณสมบัติที่จะเป็นเซียนกระบี่เช่นเดียวกัน”

“หลูป๋ายเซี่ยงบรรพบุรุษแห่งลัทธิมาร”

“จูเหลี่ยน”

“สี่คนนี้มีเรือนกายและจิตวิญญาณที่สมบูรณ์แบบ หลังจากนี้เจ้าจงใช้เงินฝนธัญพืชเลี้ยงพวกเขา แค่โยนเข้าไปในภาพวาดทุกวันก็พอ สักวันหนึ่งเมื่อพวกเขากินจนอิ่มแล้วก็จะสามารถเดินออกมาจากภาพวาด อุทิศตนให้แก่เจ้า อีกทั้งยังภักดีอย่างถวายหัว ส่วนข้อที่ว่าหลังจากนี้ขอบเขตวรยุทธ์ของพวกเขาจะเป็นเช่นไร หรือจะเปลี่ยนไปฝึกตนเป็นผู้ฝึกลมปราณก็ล้วนขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้านายอย่างเจ้าเฉินผิงอันแล้ว แน่นอนว่าก่อนจะเป็นเช่นนั้นได้ เจ้าต้องเลี้ยงดูให้พวกเขามีชีวิตกลับคืนมาเสียก่อน”

เห็นได้ชัดว่าผู้เฒ่าไม่เต็มใจจะพูดอะไรกับเฉินผิงอันมากนัก อีกทั้งยังไม่เปิดโอกาสให้เฉินผิงอันเอ่ยแทรก ถึงได้พูดรวดเดียวยาวขนาดนี้

ไม่รอให้เฉินผิงอันถามว่าคนสุดท้ายคือใคร นักพรตเฒ่าก็ยื่นมือข้างหนึ่งไปคว้าแล้วกระชากเด็กหญิงร่างผอมแห้งคนหนึ่งออกมา ตบลงบนศีรษะด้านหลังของนางหนึ่งครั้ง นางก็ล้มหน้าทิ่มอยู่บนถนน พอเงยหน้าขึ้นมา บนใบหน้าของนางจึงเต็มไปด้วยความเลื่อนลอย

เฉินผิงอันหันไปมองนักพรตเฒ่าร่างสูงใหญ่แล้วถามว่า “สะพานอมตะจะทำอย่างไร?”

นักพรตเฒ่าสีหน้าเฉยเมย “ปูรากฐานไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ก็คลำหาทางเอาเอง”

เฉินผิงอันถามอีก “แล้วกระบี่ปราณยาวเล่มนั้นล่ะ?”

นักพรตเฒ่ามองไปยังทิศไกล “ข้าย่อมคืนให้กับเฉิงชิงตูด้วยตัวเอง”

เฉินผิงอันเก็บภาพวาดทั้งสี่ไว้ในกระบี่บินสืออู่ แล้วจึงกุมหมัดบอกลานักพรตเฒ่า

นักพรตเฒ่าอารมณ์ไม่ใคร่จะดีนัก เดินก้าวหนึ่งกลับเข้าไปในพื้นที่มงคลดอกบัว ชำเลืองตามองถ้ำสวรรค์เหลียนฮวาที่เชื่อมติดอยู่กับพื้นที่มงคลแวบหนึ่ง เจ้าหมอนั่นไปจากริมแม่น้ำแล้ว

นักพรตเฒ่าถึงได้ยิ้มออก

เฉินผิงอันตาใหญ่จ้องอยู่กับตาเล็กของเด็กหญิงผอมแห้ง

ก่อนที่เขาจะถอนหายใจ “เจ้าชื่ออะไร?”

เด็กหญิงเป็นคนใจกล้า แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากปัดฝุ่นบนร่างตัวเองแล้วก็ยังคงตอบพร้อมหัวเราะร่า “ก่อนหน้านี้ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าข้ามีแค่แซ่ พ่อแม่ยังไม่ทันได้ตั้งชื่อให้ข้า ข้าก็เลยตั้งชื่อให้ตัวเอง แค่อักษรเดียวเท่านั้น นั่นคือเฉียน (เงิน) ก็ข้าชอบเงินนี่นา”

เฉินผิงอันถาม “แล้วแซ่อะไร?”

เด็กหญิงยืดอกเล็กๆ ขึ้นพลางตอบว่า “เผย! เผยที่ด้านล่างมีคำว่าอีที่แปลว่าเสื้อผ้า (裴 ประกอบด้วยตัวอักษรสองตัว ตัวล่างคือคำว่า 衣 ที่แปลว่าเสื้อผ้า) พ่อข้าเคยเล่าให้ฟังว่าแซ่นี้เป็นแซ่ใหญ่ของบ้านเกิดเชียวนะ! ในแซ่มีคำว่าเสื้อผ้า ในชื่อมีคำว่าเงิน เป็นมงคลอย่างยิ่ง”

เฉินผิงอันตบหน้าผากตัวเอง

แซ่เผยชื่อเฉียน เผยเฉียน เผยเฉียน… (เผยเฉียนแรกที่เป็นชื่อของเด็กหญิงเขียนว่า 裴钱 เผยเฉียนคำที่สองเขียนว่า 赔钱 แปลว่าชดใช้เงินหรือขาดทุน)

มิน่าเล่าตนถึงได้ไม่ชอบนาง

—–