กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 529.1 ปัจจุบันและอนาคตของแจกันสมบัติทวีป

หร่วนฉงที่หายตัวไปนานมาก ในที่สุดก็กลับคืนสู่บ้านของตัวเองเสียที เขาไปที่เพิงริมลำคลองหลงซวีมาก่อนรอบหนึ่ง ได้พบกับสวีเสี่ยวเฉียวลูกศิษย์ของตัวเอง จากนั้นก่อนจะไปยังภูเขาเสินซิ่วซึ่งเป็นภูเขาที่ตั้งของสำนักกระบี่หลงเฉวียน ก็ได้จัดการจับพวกภูตของจวนตระกูลเซียนภูเขาใหญ่ทางฝั่งตะวันตกที่พึ่งพาสำนักซึ่งไม่ยอมรักษากฎโยนออกไปนอกอาณาเขต แล้วหร่วนฉงถึงได้กลับไปยังภูเขาบ้านของตน ลูกศิษย์สิบสองคนที่รับมาตามหลังพวกต่งกู่ สวีเสี่ยวเฉียวได้ถูกศิษย์พี่รองอย่างต่งกู่เรียกให้มารวมตัวกัน แล้วให้พวกเขาออกกระบี่แสดงวรยุทธ หร่วนฉงมีสีหน้าไร้อารมณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วก็ไม่ได้ชี้แนะเวทกระบี่ที่เป็นรูปธรรมอะไรให้แก่ลูกศิษย์ที่ได้รับการบันทึกชื่อกลุ่มนี้ เขานั่งอยู่บนม้านั่ง พอรับชมเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นไปหลอมกระบี่ต่อ ทำเอาพวกลูกศิษย์ที่ได้รับการบันทึกชื่อซึ่งเดิมทีเปี่ยมไปด้วยอารมณ์อันฮึกเหิมพากันกระวนกระวายไม่เป็นสุข

ศิษย์พี่หญิงใหญ่ที่ชอบสวมชุดสีเขียวผู้นั้นไม่ได้ปรากฏตัว

แต่ศิษย์พี่สี่เซี่ยหลิงกลับอยู่ด้วย เขาถอนหายใจหนึ่งที แล้วจึงกลับไปฝึกตนที่เรือนของตัวเองต่ออีกครั้ง

พอหร่วนฉงปรากฏตัวก็มีคนทยอยกันมาเยือนสำนักกระบี่หลงเฉวียนอย่างไม่ขาดสาย ด้วยหวังว่าจะได้รับความโปรดปรานจากจวนตระกูลเซียนที่มีอักษรจงอยู่ในชื่อแห่งนี้

มีทั้งทายาทอายุน้อยที่ตระกูลผู้สูงศักดิ์ของต้าหลีคุ้มกันพามาส่ง แล้วก็มีเด็กหนุ่มเด็กสาวที่เดินทางมาเพียงลำพัง และยังมีผู้ฝึกตนอิสระหลายคนที่หวังว่าจะได้กลายมาเป็นผู้ถวายงานหรือไม่ก็เค่อชิงบนภูเขา

ปลาและมังกรปะปนกัน

นี่ทำให้ลูกศิษย์ใหญ่ในนามของหร่วนฉงอย่างต่งกู่รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจไม่น้อย

ต่งกู่ทั้งต้องทำหน้าที่เป็นอาจารย์ครึ่งตัวที่ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้แก่เหล่าเด็กรุ่นหลังร่วมสำนักทั้งสิบสองคนที่ชื่อยังไม่ได้รับการบันทึกลงในทำเนียบศาลบรรพจารย์ แล้วยังต้องดูแลเรื่องน้อยใหญ่ทั้งบนและล่างสำนัก แล้วนับประสาอะไรกับที่คนทั้งสิบสองฝึกตนอยู่ในสำนักกระบี่หลงเฉวียนมาช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว พรสวรรค์และสติปัญญามีสูงต่ำเท่าไร ต่างฝ่ายต่างก็พอจะรู้กันอยู่ในใจแล้ว และนิสัยใจคอของแต่ละคนก็ค่อยๆ เปิดเผยออกมา บางคนคิดว่าพรสวรรค์ด้านการฝึกกระบี่ของตนสู้คนอื่นไม่ได้ก็เลยเบนความสนใจไปในเรื่องการคบค้าสมาคมกับผู้อื่น บางคนก้มหน้าก้มตามานะฝึกฝน แต่กลับยังไม่ได้ผล เวทกระบี่พัฒนาไปอย่างเชื่องช้า บางคนเวลาอยู่บนภูเขานอบน้อมถ่อมตน ทว่าลงจากภูเขากลับชอบโอ้อวดลำพองตนในฐานะลูกศิษย์ของสำนักกระบี่ และยังมีตัวอ่อนกระบี่ก่อนกำเนิดที่ขอบเขตพัฒนาไปไกลพันลี้ได้ในวันเดียว นำโด่งทิ้งห่างจากคนรุ่นเดียวกันไปไกลที่ได้มาขอความรู้เรื่องวิชากระบี่ชั้นสูงของศาลลมหิมะจากต่งกู่เป็นการส่วนตัว

ส่วนพรรคตระกูลเซียนที่สร้างจวนอยู่บนภูเขาใหญ่แถบทิศตะวันตกทั้งหลายก็มักจะพากันแวะเวียนมาเยี่ยมเยือนภูเขาเสินซิ่วเป็นประจำ แน่นอนว่าก็ยังต้องให้ต่งกู่ออกหน้าไปสานความสัมพันธ์ นั่นเป็นเรื่องที่ต้องสิ้นเปลืองแรงกายและเวลาอย่างยิ่ง หร่วนซิ่วศิษย์พี่หญิงใหญ่ไม่มีทางสนใจเรื่องพวกนี้แน่นอน ศิษย์น้องสวีเสี่ยวเฉียวก็มีนิสัยเย็นชา ไม่ชอบเรื่องงานเลี้ยงหรือการเข้าสังคมมาตั้งแต่เกิด เซี่ยหลิงก็ยิ่งไม่ยินดีจะปั้นหน้ายิ้มพูดจาดีๆ กับใคร

หากไม่เป็นเพราะสำนักกระบี่หลงเฉวียนไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองแรงกายแรงใจในเรื่องของเงินทอง ต่งกู่ก็นึกอยากจะเปลี่ยนใจกลับคำ เป็นฝ่ายเปิดปากขอร้องหร่วนฉงผู้เป็นอาจารย์เรื่องการเปิดภูเขา จากนั้นก็จะได้ปิดด่านฝึกตนอย่างมีเหตุผลชอบธรรม ภายในร้อยปีต้องกลายเป็นก่อกำเนิด นี่ก็คือกฎข้อหนึ่งที่ต่งกู่ตั้งให้กับตัวเอง เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่เหมือนกับสวีเสี่ยวเฉียวที่เป็นหนึ่งในผู้ฝึกกระบี่ของศาลลมหิมะมาตั้งแต่แรกเริ่ม แม้ว่าต่งกู่จะเป็นลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขาในทำเนียบของสำนักกระบี่หลงเฉวียน แต่กลับไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ อันที่จริงนี่ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องตามหลักเกณฑ์อย่างมาก

หร่วนฉงไม่ถือสา ทว่าต่งกู่รู้สึกละอายใจในเรื่องนี้อย่างยิ่ง ดังนั้นต่งกู่จึงคิดถึงวิธีการที่โง่เขลาที่สุด ในเมื่อไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ขอบเขตมาชดเชย

ส่วนเซี่ยหลิงผู้เป็นศิษย์น้องนั้น สามารถฟูมฟักกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตขึ้นมาได้แล้ว ตอนนี้กำลังบำรุงด้วยความอบอุ่น ไม่เพียงเท่านี้ บรรพบุรุษสกุลเซี่ย หรือก็คือเซี่ยสือเทียนจวินแห่งอุตรกุรุทวีปที่เผยบารมีของหนึ่งคนที่สามารถสยบหนึ่งทวีปผู้นั้น ได้ทยอยมอบสมบัติหนักบนภูเขาสองชิ้นให้กับหลานชายแห่งตรอกเถาเย่ผู้นี้ ชิ้นหนึ่งเป็นของที่เซียนกระบี่ของอุตรกุรุทวีปคนหนึ่งทิ้งไว้ซึ่งมอบให้เซี่ยหลิงนำมาหลอมเป็นวัตถุแห่งชะตาชีวิต มีนามว่า ‘ใบท้อ’ นั่นคือกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตที่เซียนกระบี่ท่านนั้นทิ้งไว้หลังดับสิ้นจากโลกนี้ไป แม้ว่าจะไม่ถือว่าเป็นกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของเซี่ยหลิง แต่หากสามารถหลอมมันให้กลายมาเป็นวัตถุแห่งชะตาชีวิตได้ อานุภาพของสมบัติที่เซียนกระบี่ทิ้งไว้จะมีมากน้อยเท่าไร ไม่ต้องคิดก็พอจะจินตนาการได้แล้ว

และยังมีน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่อีกลูกหนึ่งที่มีชื่อว่า ‘จันทร์เต็มดวง’ ระดับขั้นสูงอย่างถึงที่สุด

ต่งกู่รู้ดีอยู่แก่ใจตัวเองว่า ในสายตาของศิษย์น้องเซี่ยหลิงไม่มีศิษย์พี่อย่างเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย ไม่ได้บอกว่าเซี่ยหลิงอาศัยที่พึ่งของตระกูลตนเองจึงมองไม่เห็นหัวใคร หยิ่งยโสโอหัง ตรงข้ามกันเลยด้วยซ้ำ เวลาอยู่กับเขาต่งกู่ เซี่ยหลิงไม่เคยมีท่าทีไม่เคารพ และยิ่งไม่เคยนึกดูแคลนในตัวตนของต่งกู่ เวลาปกติขอแค่เป็นเรื่องที่เซี่ยหลิงสามารถช่วยได้ เขาล้วนไม่เคยบอกปัด ช่วงเวลาสำคัญในการฝึกตนบางช่วงหลังจากที่ต่งกู่เลื่อนเป็นขอบเขตโอสถทอง เซี่ยหลิงก็ยิ่งเป็นฝ่ายเสนอตัวเป็นผู้ถ่ายทอดวิชากระบี่ให้เด็กรุ่นหลัง ไม่อาจหาข้อตำหนิใดๆ จากตัวเจ้าเด็กคิ้วยาวตระกูลเซี่ยผู้นี้ได้เลย

เพียงแต่ว่าเป็นเพราะฐานกระดูกและโชควาสนาของเซี่ยหลิงดีเกินไป บนภูเขา ในสายตาของเขามีเพียงหร่วนซิ่ว ล่างภูเขา เซี่ยหลิงก็จับจ้องแค่คนหนุ่มสาวเพียงหยิบมือซึ่งมีหม่าขู่เสวียนรวมเป็นหนึ่งในนั้นเท่านั้น

มาถึงขอบเขตอย่างต่งกู่และเซี่ยหลิงนี้ การกินอาหารบนภูเขา แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่ธัญพืชทั้งห้าที่ปะปนกันส่งเดชอีกต่อไป ส่วนใหญ่ล้วนต้องเป็นอาหารที่ปรุงตามตำราอาหารซึ่งสำนักโอสถหนึ่งในเมธีร้อยสำนักเรียบเรียงขึ้นอย่างตั้งใจ หนึ่งวันกินสามมื้อ อันที่จริงนี่สิ้นเปลืองเงินเทพเซียนอย่างมาก

เพียงแต่ว่ากิจการของสำนักกระบี่หลงเฉวียนนั้นยิ่งใหญ่ ทว่าลูกศิษย์มีน้อย อีกทั้งหร่วนฉงยังเป็นผู้ถวายงานอันดับหนึ่งของต้าหลี ทุกปีล้วนสามารถได้รับเงินเดือนของเซียนซือก้อนใหญ่มาจากทางราชสำนักของต้าหลี ส่วนต่งกู่นั้น เนื่องจากเป็นขอบเขตโอสถทอง ในอดีตยังเคยเดินทางไปเยือนทะเลสาบซูเจี่ยนมาแล้วหนึ่งรอบ ไม่ได้ลงมือทำอะไรมากมาย แต่กลับได้คุณความชอบที่ไม่เล็กมาก้อนหนึ่ง หลังจบเรื่องจึงได้ป้ายสงบสุขปลอดภัยที่กรมอาญาเป็นผู้มอบให้หนึ่งแผ่น ตอนนี้ยังได้แขวนชื่ออยู่ในหน่วยจานกานของต้าหลี ดังนั้นเขาเองก็มีเงินเดือนจากทางการก้อนใหญ่ที่จำนวนน่าตะลึงอยู่เช่นกัน

วันนี้หร่วนฉงออกจากห้องเตาหลอม ลงมือทำอาหารด้วยตัวเองหนึ่งโต๊ะ แล้วเรียกต่งกู่มาเพียงลำพัง

ต่งกู่ที่ได้เห็นอาหารบ้านๆ บนโต๊ะตัวนั้นก็รู้ทันทีว่าศิษย์พี่หญิงใหญ่ต้องมาด้วย

แล้วก็จริงดังคาด เพียงไม่นานหร่วนซิ่วก็เดินเข้ามาในห้อง นางเดินไปตักข้าวของตัวเอง แล้วนั่งลงข้างกายหร่วนฉง ส่วนต่งกู่แน่นอนว่าต้องนั่งหันหลังให้กับประตูห้อง ตรงข้ามกับอาจารย์อย่างหร่วนฉง

“ค่อยๆ กิน ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก”

หร่วนฉงคีบเนื้อตุ๋นน้ำแดงชิ้นหนึ่งให้กับบุตรสาวอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็พูดกับต่งกู่ว่า “ได้ยินมาว่าอู๋ยวนที่เดิมทีเป็นเจ้าเมืองเขตการปกครองถูกย้ายให้ไปอยู่จังหวัดใหม่แล้ว?”

ต่งกู่รีบวางตะเกียบลง แล้วเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “หลังจากที่เขตปกครองหลงเฉวียนเลื่อนขั้นเป็นจังหวัดหลงโจว ลูกศิษย์ของราชครูผู้นี้ก็ไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้ว่าจังหวัดหลงโจวตามลำดับขั้นตอน แต่ถูกย้ายให้ไปรับตำแหน่งเดิม เป็นเจ้าเมืองเขตการปกครองแถวบริเวณใกล้เคียงกับตีนเขาของขุนเขากลางแห่งใหม่ต้าหลีที่ตั้งอยู่บนอาณาเขตราชวงศ์จูอิ๋งเดิม อยู่ทางใต้ของสำนักศึกษากวานหูแห่งนั้น”

ทุกคนต่างก็เดากันออกว่าปีนั้นราชครูได้ฝากความหวังกับอู๋ยวนไว้มาก หวังให้เขามาบุกเบิกถิ่นฐานที่นี่ แต่กลับนึกไม่ถึงว่าเขาจะถูกสี่แซ่สิบตระกูลของเมืองเล็กร่วมมือกันผลักไสจนหมดสง่าราศี ถูกตอกกลับจนหน้าหงายอยู่หลายครั้ง แม้จะบอกว่าอำเภอได้เลื่อนเป็นเขตการปกครอง แต่ในใจใต้เท้าราชครูกลับไม่พอใจอยู่นานแล้ว ดังนั้นการที่เขตการปกครองได้เลื่อนเป็นจังหวัดในครั้งนี้ อันที่จริงอู๋ยวนที่ไม่มีคุณความดีก็มีคุณความเหนื่อยยากจึงถูกย้ายไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองให้รับตำแหน่งที่มองดูเหมือนเท่าเดิม แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นการลดตำแหน่งให้ต่ำกว่าเดิม

เขตการปกครองหลงเฉวียนเลื่อนเป็นจังหวัดหลงโจว อาณาบริเวณกว้างใหญ่ ภายใต้การปกครองก็มีเขตอยู่สี่แห่งอย่างชิงสือ เป่าซี ซานเจียงและเซียงฮว่อ

เมืองเล็กยังคงอยู่ภายใต้การปกครองของอำเภอไหวหวง

ตอนนี้นายอำเภอหยวนก็ได้ถือโอกาสเลื่อนขั้นเป็นเจ้าเมืองเขตการปกครองชิงสือ ส่วนผู้ตรวจการเฉาของหน่วยตรวจการเตาเผามังกรก็ยังคงดำรงเป็นขุนนางตำแหน่งเดิม เพียงแต่ว่าทางฝั่งกรมพิธีการได้แอบเปลี่ยนระดับขั้นของขุนนางผู้ตรวจการท่านนี้ให้เท่าเทียมกับเจ้าเมืองของเขตการปกครองแห่งหนึ่ง ดังนั้นคนหนุ่มของสองสกุลผู้เป็นเสาค้ำยันแคว้น อันที่จริงจึงถือว่าต่างก็ได้เลื่อนขั้นแล้ว เพียงแต่ว่าคนหนึ่งอยู่ในมุมสว่าง คนหนึ่งชื่อเสียงไม่โดดเด่นก็เท่านั้น

ผู้ว่าจังหวัดหลงโจวคือคนต่างถิ่นที่อยู่ในวงการขุนนางต้าหลีคนหนึ่ง มาจากแคว้นใต้อาณัติอย่างแคว้นหวงถิง มีนามว่าเว่ยหลี่ มีชาติกำเนิดที่ยากจน ตอนอยู่ในแคว้นหวงถิง ตำแหน่งขุนนางก็เป็นแค่เจ้าเมืองเขตเล็กๆ ระดับสี่ชั้นเอกเท่านั้น ผลกลับกลายเป็นว่าพอมาอยู่ต้าหลีดันได้เป็นขุนนางใหญ่สมชื่อสมตำแหน่ง นี่ทำให้ราชสำนักของต้าหลีรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ภายหลังจึงมีข่าวลือเล็กๆ แพร่มาจากเมืองหลวง ว่ากันว่าเขาเป็นคนที่เจ้ากรมขุนนางของต้าหลีเลือกตัวมาเอง ดังนั้นจึงไม่มีใครคัดค้าน การกระทำแหกกฎที่เลื่อนขุนนางของแคว้นใต้อาณัติให้เป็นขุนนางคนสำคัญประจำท้องที่ของต้าหลีไม่สอดคล้องกับหลักพิธีการหรือ? ถึงอย่างไรฮ่องเต้ก็ยังไม่ตรัสอะไร ทางฝั่งกรมพิธีการก็ไม่มีใครหาเรื่อง หากมีใครกล้ากระโดดออกมา คงคิดว่าเจ้ากรมผู้เฒ่ากวนกินหญ้าจริงๆ สินะ? ขุนนางของต้าหลีที่สู้กับราชครูชุยด้วยเหตุผลแล้วยังเถียงได้ชนะนั้น มีไม่กี่คนหรอก

นอกจากการเปลี่ยนแปลงในวงการขุนนางแล้ว เทพอภิบาลเมืองของอำเภอ เขตการปกครองและจังหวัดต่างก็มีการกำหนดจำนวนเอาไว้แล้ว เทพอภิบาลเมืองสองท่านของอำเภอและเขตการปกครองคือวิญญาณวีรบุรุษในท้องถิ่นที่จังหวัดใหญ่ใกล้เคียงสองจังหวัดเป็นผู้แนะนำมา แม้จะบอกว่าในบันทึกของฝั่งกรมพิธีการต้าหลีได้มีรายชื่อของพวกเขารอเสียบแทนตำแหน่งว่างขององค์เทพประจำศาลบุ๋น ศาลเทพอภิบาลเมืองและภูเขาแม่น้ำของแต่ละพื้นที่อยู่แล้ว แต่ภายใต้สถานการณ์ทั่วไปก็ไม่มีทางเอาตำแหน่งที่ดีเกินไปมามอบให้พวกเขาได้ ครั้งนี้อยู่ดีๆ ได้กลายเป็นเทพอภิบาลเมืองภายใต้การปกครองของจังหวัดหลงโจวจึงถือว่าเป็นงานดีดั่งชิ้นเนื้อติดมันที่ทำให้คนอิจฉา

ในฐานะเทพอภิบาลเมืองคนแรกของจังหวัดหลงโจวซึ่งตำแหน่งเทพสูงที่สุด การปรากฏตัวของเทพอภิบาลเมืองท่านนี้ก็ทำให้วงการขุนนางต้าหลีเกิดความครึกโครมไม่น้อยเช่นกัน ขุนนางสำคัญที่อยู่ศูนย์กลางหลายคนต่างก็ได้เห็นเรื่องตลกของเฉาหยวนสองแซ่เสาหลักของแคว้น

เพราะเทพอภิบาลเมืองของจังหวัดไม่ใช่คนที่สองแซ่ใหญ่เป็นผู้แนะนำ แต่เป็นเทพแห่งผืนเดินเล็กๆ ของศาลเล็กบนภูเขาแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่าภูเขาหมั่นโถวซึ่งตั้งอยู่ตรงจุดตัดระหว่างสองแม่น้ำอย่างซิ่วฮวาและชงตั้น

หร่วนฉงเอ่ยเนิบช้า “อู๋ยวนออกไปจากแผ่นดินของต้าหลี อาจไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไป”

ต่งกู่ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องวงในของราชสำนักต้าหลี จึงไม่กล้าพูดอะไรส่งเดช

แต่การจากไปของอู๋ยวน ทำให้ต่งกู่รู้สึกเสียดายไม่น้อย เพราะเจ้าเมืองหนุ่มผู้นี้รู้จักวางตัวยิ่งนัก วิธีการที่เขาใช้คบค้าสมาคมกับสำนักกระบี่หลงเฉวียนก็ทำให้ต่งกู่รู้สึกชื่นชมอย่างยิ่ง

ยังดีที่เจ้าเมืองของเขตเป่าซีที่มีนามว่าฟู่อวี้นั้น คือขุนนางผู้ช่วยที่ในอดีตติดตามอู๋ยวนเข้ามายังอำเภอของเมืองเล็ก มีชาติกำเนิดจากเลขาธิการฝ่ายบุ๋น จนกระทั่งคนผู้นี้เดินจากเบื้องหลังมายังเบื้องหน้า เพื่อนร่วมงานหลายคนที่เคยร่วมงานกันมาหลายปีถึงได้ค้นพบด้วยความตกตะลึงว่า แท้จริงแล้วเจ้าเมืองฟู่ผู้นี้เป็นถึงทายาทคนโตของสกุลฟู่ตระกูลชนชั้นสูงของต้าหลี และตระกูลฟู่ก็คือตระกูลผู้สูงศักดิ์นอกเหนือจากสองแซ่เสาค้ำยันแคว้น

หลังจากที่ฟู่อวี้ได้เลื่อนขั้นเป็นเจ้าเมืองเขตการปกครองเป่าซี เพียงไม่นานก็มาเยี่ยมเยือนสำนักกระบี่หลงเฉวียน เขาพูดคุยกับต่งกู่อย่างถูกคอ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ไม่เล็กไม่ใหญ่เรื่องหนึ่ง

หร่วนฉงเอ่ย “วันหน้าเจ้าก็ไม่ต้องมาดูแลเรื่องการต้อนรับขับสู้ของภูเขาเราอีกแล้ว เรื่องแบบนี้ขอแค่เจ้าไม่ปัดทิ้งก็มีแต่จะต้องยุ่งวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นไปชั่วชีวิต แล้วจะยังฝึกตนได้อย่างไร? ต้นทุนในการหยัดยืนของสำนักกระบี่หลงเฉวียน ไม่ใช่ว่าจะให้ใครมาทำก็ได้”

หร่วนฉงมองต่งกู่แวบหนึ่ง ฝ่ายหลังมีท่าทางกล้าๆ กลัวๆ คงจะเข้าใจผิดคิดว่าตนไม่พอใจลูกศิษย์ใหญ่อย่างเขากระมัง

หร่วนฉงจึงคลี่ยิ้มอย่างหาได้ยาก “ข้ารับเจ้าเป็นลูกศิษย์ ไม่ได้จะให้เจ้ามาเป็นนักการทำงานจุกจิก การฝึกตนแบ่งออกเป็นบนภูเขาและล่างภูเขา ตอนนี้เจ้าเองก็ถือว่าเป็นหน่วยจานกานครึ่งตัวแล้ว ทุกครั้งที่เจอกับคอขวดเล็กๆ บนภูเขาแห่งนี้ ก็อย่ามัวเสียเวลาอยู่บนภูเขา ฉวยโอกาสนี้ออกไปฝึกประสบการณ์เสียเถอะ เวลาปกติก็หมั่นเขียนจดหมายไปมาหาสู่กับทางกรมอาญาต้าหลีบ่อยๆ ตอนนี้วิถีทางโลกของแจกันสมบัติทวีปวุ่นวาย เมื่อเจ้าลงจากภูเขาไปแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะพาลูกศิษย์สองสามคนกลับมาด้วยกันได้ คราวหน้าเจ้าก็บอกกับทางฝั่งของกรมอาญาว่า เจ้าจะไปยังอาณาเขตของภูเขากานโจวก่อน ไม่ว่าจะอย่างไร เจ้าก็ควรจะผูกสัมพันธ์กับทางฝั่งศาลลมหิมะเอาไว้บ้าง”

ต่งกู่รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก เขาพยักหน้ารับ

สำหรับอาจารย์ท่านนี้ ในใจเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

ถ้อยคำไม่กี่คำของอาจารย์ ทั้งช่วยให้เขาลดแรงกดดดัน ทั้งยังมีความหมายที่ลึกซึ้งของการถ่ายทอดมรรคา สิ่งที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือ นี่เท่ากับเป็นการบอกให้รู้ว่าตนได้รับการยอมรับจากผู้ฝึกตนศาลลมหิมะแล้ว

จู่ๆ หร่วนฉงก็หยิบตะเกียบขึ้นมาปัดตะเกียบของบุตรสาวที่ยื่นไปหมายจะคีบเนื้อตุ๋นน้ำแดงชิ้นสุดท้าย “เหลือไว้ให้ต่งกู่”

เวลานี้หร่วนซิ่วเติมข้าวไปไม่รู้กี่ถ้วยแล้ว

ต่งกู่ไม่กล้าหัวเราะ

หร่วนฉงพูดกับต่งกู่ว่า “เจ้ารู้สึกว่าลูกศิษย์ที่ได้รับการบันทึกชื่อทั้งสิบสองคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”

ต่งกู่จึงไล่อธิบายถึงพรสวรรค์และข้อดีข้อเสียของนิสัยคนทั้งสิบสอง

หร่วนฉงหันไปมองบุตรสาวของตน

หร่วนซิ่วเพิ่งจะคีบอาหารขึ้นมาคำใหญ่ นางรีบเขย่าตะเกียบเบาๆ อาหารที่คีบติดอยู่จึงลดจำนวนน้อยลง

หร่วนฉงมองจานอาหารที่เหลืออาหารแทบจะติดก้นจานแล้ว จึงผลักจานใบนั้นไปไว้ตรงหน้านางเสียเลย

หรวนซิ่วยิ้ม ถามว่า “ท่านพ่อ เหตุใดวันนี้ถึงไม่ดื่มเหล้าล่ะ?”

หร่วนฉงส่ายหน้า แล้วพลันเอ่ยว่า “วันหน้าเจ้าไปสร้างกระท่อมฝึกตนที่ภูเขาหลงจี๋ (สันหลังมังกร) ก็จำไว้ว่าอย่าไปมีเรื่องกับผู้ฝึกตนของภูเขาเจินอู่แล้วกัน นอกจากนี้ไม่ว่าจะเจอกับเรื่องประหลาดอะไรก็ไม่ต้องตกอกตกใจ พ่อรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร”

หร่วนซิ่วพยักหน้ารับ

หร่วนฉงถามถึงสถานการณ์ล่าสุดของต้าหลีขึ้นมาอีก

สำหนักกระบี่หรงเฉวียนจะได้รับรายงานภูเขาแม่น้ำที่เป็นความจริงที่สุดของแจกันสมบัติทวีป นี่เป็นสิ่งที่ทางราชสำนักต้าหลีกำหนดด้วยตัวเอง จึงจะมีรายงานข่าวถูกส่งมาที่ภูเขาพีอวิ๋นและภูเขาเสินซิ่วเขตการปกครองหลงเฉวียนตามเวลาที่กำหนด

อยู่ดีๆ หร่วนฉงก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อันที่จริงลูกศิษย์ที่ข้าต้องการรับไว้มากที่สุดในปีนั้น ก็คือหลิวเสี้ยนหยาง”

ต่งกู่เคยได้ยินเรื่องของคนผู้นี้มาก่อน

เขาคือเพื่อนรักของเฉินผิงอันแห่งตรอกหนีผิง

เกือบจะต้องตายด้วยน้ำมือของวานรเฒ่าย้ายขุนเขาของภูเขาตะวันเที่ยง

ด้วยเหตุนี้ทั้งหลิวเสี้ยนหยางและเฉินผิงอันจึงต่างก็ถือว่าได้ผูกปมแค้นกับภูเขาตะวันเที่ยงและสกุลสวี่นครลมเย็นแล้ว

แรกเริ่มที่สกุลสวี่ขายทอดจวนตระกูลเซียนที่สร้างขึ้นเรียบร้อยแล้วให้กับราชสำนักต้าหลี ไยจะไม่มีสาเหตุมาจากความกริ่งเกรงในตัวเฉินผิงอันรวมอยู่ด้วย ภายหลังสกุลสวี่นครลมเย็นก็ขับเรือตามกระแสลมอีกครั้ง มีการกระทำที่เป็นดั่งการล้อมคอกเมื่อวัวหาย ด้วยการให้บุตรสาวทายาทสายตรงออกเดินทางไกลไปแต่งงานกับบุตรอนุภรรยาคนหนึ่งของสกุลหยวนเสาหลักแคว้น แล้วยังออกทั้งเงินออกทั้งแรง ช่วยให้ลูกหลานสกุลหยวนผู้นั้นได้มีอำนาจควบคุมกองทัพม้าเหล็กชายแดนกองหนึ่ง

เพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีใครคิดได้ว่าเด็กหนุ่มจากตรอกหนีผิงผู้นั้นจะสามารถเดินมาทีละก้าวจนมีวันนี้ได้

หร่วนฉงและต่งกู่แค่กินอาหารไม่กี่คำพอเป็นพิธีเท่านั้น

จากนั้นสองอาจารย์และศิษย์ก็ไปเดินเล่นด้วยกัน

ต่งกู่เอ่ยเสียงเบาว่า “เทพภูเขาเว่ยจัดงานเลี้ยงท่องราตรีอีกครั้งหนึ่งแล้ว ร้านที่ร้านผ้าห่อบุญทิ้งไว้บนท่าเรือภูเขาหนิวเจี่ยวก็เปิดกิจการอีกครั้ง ของที่เอาออกมาขายล้วนเป็นของขวัญกราบภูเขาที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์และผู้ฝึกตนของสถานที่ต่างๆ นำมามอบให้”

หร่วนฉงยิ้มกล่าว “ดูท่าภูเขาลั่วพั่วจะขาดเงินอย่างมาก”

เมื่อเทียบกับต่งกู่ที่เป็นขอบเขตโอสถทองแล้ว หร่วนฉงไม่เพียงแต่เป็นขอบเขตหยกดิบ ยังเป็นอริยะผู้เฝ้าพิทักษ์สถานที่แห่งนี้ ดังนั้นจึงมองได้ไกลกว่าและทะลุปรุโปร่งยิ่งกว่า การฝ่าทะลุขอบเขตของเว่ยป้อในครั้งนี้ถือเป็นการฝ่าด่านที่ไม่มีคอขวด หรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือ คอขวดที่เว่ยป้อจะเลื่อนสู่ห้าขอบเขตบนได้ถูกคนทลายทิ้งไปนานแล้ว อีกทั้งยังทำได้อย่างยอดเยี่ยมและลึกลับอำพราง หร่วนฉงเองก็เพิ่งจะได้ข้อสรุปนี้หลังจากที่ต้องสังเกตการณ์มาเนิ่นนาน สิ่งที่เว่ยป้อแสวงหาคือขอบเขตหยกดิบที่แค่เอื้อมมือก็คว้ามาครองได้ อีกทั้งยังเป็นขอบเขตที่ไร้ข้อบกพร่องใดๆ ไม่ใช่ว่าจะสามารถฝ่าทะลุขอบเขตได้หรือไม่

ดังนั้นดาบไม้ไผ่ที่คนผู้นั้นจ้วงแทงไปตอนอยู่บนภูเขาฉีตุน เรียกได้ว่าแม่นยำมาก

—-