กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 787.5 ถ้าอย่างนั้นก็ตีกัน

อาเหลียงกระซิบถามเบาๆ “เจ้าทึ่มจั่ว นังหนูมัดผมแกละคนนั้นล่ะ?”

จั่วโย่วกล่าว “ไม่รู้ว่าทางฝั่งของป๋ายอวี้จิงจัดการอย่างไร นางได้รับบาดเจ็บ หากไม่ถึงสิบปี ก็คงยากจะกลับคืนสู่ยอดเขาสูงสุดได้”

ไม่ได้บอกว่าพลังพิฆาตยามที่เซียวสวิ้นออกกระบี่ไม่รุนแรงมากพอ แต่เมื่อมาเจอกับจั่วโย่ว เวทกระบี่ของนางยังคงไม่ได้ความ ผลัดกันฟันจึงไม่ได้เปรียบใดๆ

เพราะถึงอย่างไรคนที่กล้าพูดว่าเวทกระบี่ของจั่วโย่วยังไม่สูงพอก็มีเพียงเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสที่ฝึกตนอยู่บนหัวกำแพงเมืองมานานหมื่นปีอย่างเฉินชิงตูเท่านั้น

ต่อให้เป็นอาเหลียง หากพูดถึงแค่เวทกระบี่ จั่วโย่วก็ยังสูงกว่าเขาหนึ่งระดับ

ในความเป็นจริงแล้วเรื่องที่เวทกระบี่ของจั่วโย่วล้ำเลิศเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้าไพศาล ยังคงเป็นอาเหลียงที่ช่วยป่าวประกาศออกไป ถึงอย่างไรเขากับพวกบรรพจารย์ของสำนักทั้งหลายที่รับผิดชอบเรื่องรายงานขุนเขาสายน้ำก็ล้วนเป็นสหายรักที่ดื่มเหล้าไม่ต้องจ่ายเงินต่อกัน

ถูกเรียกขานว่าเวทกระบี่ล้ำเลิศที่สุดในใต้หล้า จั่วโย่วทั้งไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธ

เพราะเหตุใด เพราะจั่วโย่วมีความมั่นใจมานานแล้วว่า ขอแค่ตนได้เจอกับเผยหมิ่นแห่งเวทกระบี่ ถ้าอย่างนั้นเผยหมิ่นก็ต้องสูญเสียคำว่า ‘เวทกระบี่’ ไป

ก่อนหน้านี้ที่ออกมหาสมุทรไปเยี่ยมเยือนเซียน คิดจะถามกระบี่ต่อเผยหมิ่น ก็เพื่อประลองฝีมือ

แต่ทุกวันนี้หากตนหาตัวเผยหมิ่นเจอ ถ้าอย่างนั้นก็ฟันเขาให้ตายไปเลยแล้วกัน

ผู้อาวุโสคนหนึ่งที่ฝึกกระบี่มานานหลายปี ถึงกับมีหน้ามาถามกระบี่ต่อผู้เยาว์ที่เพิ่งเป็นขอบเขตหยกดิบได้แค่ไม่กี่ปีงั้นหรือ?

“ก็ไม่แน่หรอก แม้จะบอกว่าร้อยปีนี้เป็นผู้ไร้เทียมทานที่แท้จริงที่นั่งบัญชาการณ์ป๋ายอวี้จิง แต่จากนิสัยของน้องอวี๋คนนั้นของข้า ไม่แน่ว่าอาจจะต่อสู้กับเจ้าคนมัดผมแกละจนฟ้าถล่มดินทลาย จากนั้นค่อยย้ายไปตีกันที่ฟ้านอกฟ้าจนเละเทะ จะต้องตีจนแม่นางน้อยร้องไห้โยเยเป็นแน่ แล้วเจ้าคนมัดผมแกละก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ คาดว่าอีกครึ่งชีวิตที่เหลือคงต้องค้างเติ่งอยู่ที่นั่นแล้ว”

อาเหลียงถอนหายใจ ใช้ฝ่ามือขยี้ปลายคางแรงๆ “ทว่าเจ้าลู่ขนมหนิวผี (ขนมหนิวผีหรือขนมคอเป็ด เปรียบเปรยถึงคนที่ดื้อด้าน ไร้ยางอาย พูดไม่ฟัง) ผู้นั้นคือคนที่ไม่กลัวว่าใต้หล้าจะวุ่นวาย ประเด็นสำคัญคือลู่เหล่าซานอิจฉาในตำแหน่งคนเท่ห์สง่างามของข้าเป็นพิเศษ คราวก่อนข้าไปเป็นแขกที่ป๋ายอวี้จิง เขาป้องกันข้าราวกับป้องกันโจรอย่างไรอย่างนั้น แทบอยาจะเอาถุงผ้าป่านมาครอบหัวบังเทพธิดาทุกคนในห้านครสิบสองหอเรือน สิ่งของกลัวการเปรียบเทียบเป็นที่สุด ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนี่แข่งเรื่องรูปโฉมและบุคลิก พ่ายแพ้เสียยับเยิน จะต้องหาวิธีทุเรศๆ มาทำให้คนสะอิดสะเอียนอีกแน่นอน”

จั่วโย่วสายตาเย็นชา เงียบไปครู่หนึ่งก็เอ่ยว่า “หากนางย้อนกลับไปยังใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ข้าก็จะไปถามกระบี่กับนาง”

อาเหลียงเอ่ยเสียงเบา “ถามกระบี่ไม่มีปัญหา ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าก็ยังได้ ที่นั่นข้าคุ้นเคยดี เป็นงูเจ้าถิ่น ไม่ต่างจากถิ่นบ้านตัวเองแม้แต่น้อย แต่บอกไว้ก่อนว่าแค่แบ่งแพ้ชนะก็พอ อย่าได้แบ่งเป็นตายกันเชียว ไม่ได้มีความหมายอะไร หากเอาตามความเห็นข้า เซียวสวิ้นที่อยู่ในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง แท้จริงแล้วจะสร้างเรื่องเดือดร้อนให้ใคร ยังบอกได้ยาก วันนี้เห็นใครแล้วเกลียดขี้หน้า นางก็ต่อยด้วยหนึ่งหมัดให้ร่อแร่ปางตาย พรุ่งนี้เห็นใครขวางหูขวางตา ก็ค่อยฟันให้ตายด้วยกระบี่เดียว ภูเขาทัวเยว่ไม่อาจควบคุมนางได้เลย”

คำตอบของจั่วโย่วมีแค่คำเดียว “ต้องแบ่ง”

อาเหลียงตบหน้าผาก รำคาญจั่วโย่วที่เป็นแบบนี้ที่สุดเลย

ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะปรึกษากับเจ้าเด็กเฉินผิงอันก่อน จากนั้นค่อยร่วมมือกันไปเป็นลมที่พัดข้างหูของซิ่วไฉเฒ่า ความสามารถในการประจบสอพลอของเฉินผิงอันนั้นเป็นอันดับหนึ่ง บวกกับการปักบุปผาลงบนผ้าแพรของข้าอาเหลียง มารดามันเถอะ พวกเราสองพี่น้องร่วมแรงร่วมใจกัน ความจริงใจนั้นตัดทองให้ขาดได้เลย สองกระบี่ร่วมเป็นหนึ่งใต้หล้าไร้ศัตรูทัดเทียม แล้วยังจะต้องกลัวว่าจั่วโย่วจะไม่ยอมอีกหรือ?

จั่วโย่วเอ่ย “แนะนำเจ้าว่าอย่าลากเฉินผิงอันมาเกี่ยวแล้วพากันไปพูดจาเหลวไหลให้อาจารย์ข้าฟัง”

อาเหลียงเอ่ยอย่างน้อยใจ “ข้าเป็นคนแบบนั้นหรือ ใส่ร้ายข้าชัดๆ”

จั่วโย่วไม่ได้เอ่ยอะไร เจ้าเด็กเฉินผิงอันคล้ายจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ฉีถิงจี้ใจลอยไปหมื่นลี้ ลู่จือก็ไม่กล้ามองตนแม้แต่แวบเดียว

อาเหลียงได้แต่ทรุดตัวลงนั่งยอง จิบเหล้าอึกเล็กๆ ดื่มต่อไป

ซิ่วไฉเฒ่าใช้เสียงในใจยิ้มถาม “อาจารย์ผู้เฒ่าฝู ว่าอย่างไร?”

ฝูเซิ่งยิ้มย้อนถาม “ว่าอย่างไรอะไร? รบกวนเหวินเซิ่งช่วยกล่าวเตือนสักหน่อยเถอะ”

ซิ่วไฉเฒ่าพูดบ่น “พวกเราสองพี่น้องคือใครกับใคร รู้ดีแก่ใจแล้วยังแกล้งถามอีกหรือ?”

รีบชื่นชมลูกศิษย์คนสุดท้ายของข้าเข้าสิ

ข้าเหวินเซิ่งผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ได้เรียกเจ้าว่าพี่ใหญ่ฝู เปลี่ยนมาเรียกว่าอาจารย์ผู้เฒ่าฝูแล้ว ความรู้มีอยู่เต็มท้องยังจะมัวซ่อนไว้ทำไม เอาออกมาตากแดดเสียสิ

ฝูเซิ่งจนใจ คิดแล้วก็ได้แต่เอ่ยเนิบช้าว่า “มีความรู้หาใช่ต้องชื่นชมแต่ปาก นั่งอยู่ด้านข้างรับฟังคำพูดของเขาอย่างตั้งใจ นั่นจึงจะสำคัญที่สุด”

ซิ่วไฉเฒ่าทอดถอนใจ เอ่ยอย่างเลื่อมใส “สุดยอดเลย”

ฝูเซิ่งคลี่ยิ้ม ในที่สุดก็ยอมปล่อยตนไปเสียที

เส้นสายตาของหลี่เซิ่งขยับขึ้นด้านบนเล็กน้อย

จุดที่เขามองไปเห็นไม่ใช่ม้วนภาพฝั่งตรงข้าม แต่เป็นภูเขาทัวเยว่ของใต้หล้าเปลี่ยวร้าง

พริบตานั้น ท่ามกลางภาพวาดที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็มีคนร่างเล็กเตี้ยผู้หนึ่งทิ้งตัวลงบนพื้น ความเคลื่อนไหวนั้นรุนแรงเกินไปฝุ่นผงจึงตลบคลุ้งมืดฟ้ามัวดิน วัตถุที่อยู่รอบด้านล้มกองระเนระนาดไปแถบใหญ่

ถึงกับเป็นเซียวสวิ้นผู้นั้นที่แหวกผ่าม่านฟ้าพุ่งออกจากใต้หล้ามืดสลัวชนเข้ามาในใต้หล้าไพศาล หล่นลงบนภูเขาทัวเยว่โดยตรง

ทุกคนของศาลบุ๋นเห็นเพียงว่า ‘แม่นางน้อย’ มัดผมแกละสองข้างคนนั้นงอเข่าทั้งคู่ลง ก้นแนบพื้น ก่อนจะค่อยๆ ยืดตัวขึ้นช้าๆ นางตบฝุ่นที่อยู่บนร่าง ชูสองหมัดขึ้นแกว่งส่ายเบาๆ ตบผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจห้าขอบเขตบนสองสามคนที่อยู่ข้างกายปลิวกระเด็นออกไป นางดีดปลายเท้าหนึ่งทีมาลอยตัวอยู่กลางอากาศ มองสองข้างฝั่งแล้วก็เตะเท้าอีกสองครั้ง ‘บินทะยาน’ สูงขึ้นไปอีกเล็กน้อย รอกระทั่งยืนอยู่สูงกว่าทุกคนแล้ว นางถึงได้ยกสองแขนกอดอก

เซียวสวิ้นหลุบตาลงต่ำมองจั่วโย่วที่อยู่บนแนวเส้นฝั่งตรงข้าม สายตาเฉียบคม ชูแขนเล็กบางที่ขาวนวลราวกับรากบัวข้างหนึ่งตั้งขึ้น จากนั้นก็ใช้แขนอีกข้างวางเป็นแนวนอนเคาะลงไป นางน่าจะกำลังแสดงให้เห็นว่าจะฆ่าเจ้าจั่วโย่วให้ตาย

จั่วโย่วสีหน้าไร้อารมณ์

ซิ่วไฉเฒ่าเก็บสีหน้า มองเฝ่ยหรานที่คล้ายจะคาดการณ์เรื่องนี้ไว้ได้นานแล้ว

ปีศาจใหญ่บนบัลลังก์หนิวเตาที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน เกินครึ่งคงถูกภูเขาทัวเยว่โยนไปยังใต้หล้ามืดสลัวแล้ว

ไม่แน่ว่าเฝ่ยหรานผู้นั้นยังมอบเมล็ดพันธ์ของใต้หล้าเปลี่ยวร้างบางส่วนให้กับป๋ายอวี้จิง ช่วยให้เต๋าเหล่าเอ้อรวบรวมห้าร้อยหลิงกวานให้ครบถ้วนด้วย

เซียวสวิ้นเหลือบมองจางลู่ที่ตำแหน่งยืนอยู่ห่างไปค่อนข้างไกลแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่โยนเหล้าหมักตระกูลเซียนกาหนึ่งไปให้อีกฝ่ายไกลๆ

จางลู่รับมาไว้ในมือ แกะผนึกดินออกแล้วเริ่มดื่มเหล้า

เฝ่ยหรานมองไปยังเจ้านครจักรพรรดิขาว ยิ้มถาม “อาจารย์เจิ้ง? ดูพอแล้วหรือยัง?”

เจิ้งจวีจงพยักหน้ารับ “พอสมควรแล้ว”

เพิ่งจะขาดคำ ร่างของผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจคนหนึ่งบนภูเขาทัวเยว่ก็ระเบิดแตก โอสถทอง ก่อกำเนิด เนื้อหนังมังสาและจิตวิญญาณล้วนแหลกสลายสิ้น

เจิ้งจวีจงยิ้มบางๆ “ซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง”

ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจอีกคนหนึ่งที่เป็นราชครูของราชวงศ์ใหญ่แห่งหนึ่งของเปลี่ยวร้างก็มีจุดจบเดียวกัน

ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจบางส่วนที่ติดร่างแหเดือดร้อนไปด้วย มือไม้วุ่นวายเป็นพัลวันอย่างเห็นได้ชัด สบถด่ายักษ์ใหญ่แห่งวิถีมารของใต้หล้าไพศาลดังขรม

ทว่าที่มากกว่านั้นกลับเป็นความกริ่งเกรง

ไม่เพียงแต่เผ่าปีศาจของภูเขาทัวเยว่เหล่านี้ ทางฝั่งของศาลบุ๋นเองก็มีคนไม่น้อยที่รู้สึกชาไปทั้งหนังศีรษะ

ผู้ฝึกตนที่สามารถเดินขึ้นยอดเขาได้ ไม่มีใครที่สมองไม่ดี อีกทั้งแต่ละคนยังมีความเชี่ยวชาญต่างกัน ทักษะบางอย่าง วิชาอภินิหารก้นกรุบางอย่าง บ้างก็เป็นท่าไม้ตาย ล้วนทำให้ศัตรูไม่ทันป้องกันทั้งสิ้น

ทว่าเผชิญหน้ากับเจ้านครจักรพรรดิขาวที่เป็นเช่นนี้ ขอแค่เป็นคนที่มีสำนัก มีครอบครัว มีผู้สืบทอด ใครบ้างที่ไม่ตกอกตกใจ

เจิ้งจวีจงเคยเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งที่ลำพองตนอย่างยิ่งและทำให้คนชิงชังอย่างยิ่ง ‘ชั่วชีวิตนี้ ข้าดูแคลนคนที่มีสมองแต่กลับไม่ยอมใช้สมองมากที่สุด’

หลังจากที่เซียวสวิ้นปรากฏตัว ผู้เฒ่าร่างผอมแห้งไม่ทราบชื่อคนหนึ่งถือไม้เท้าเดินมาเนิบช้า คล้ายว่าเพิ่งมาถึงภูเขาทัวเยว่ ผู้เฒ่าเลือกตำแหน่งยืนที่อยู่ห่างไกลอย่างง่ายๆ จากนั้นก็มองฝูลู่อวี๋เสวียนแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองเทียนซือใหญ่แห่งภูเขามังกรพยัคฆ์ แล้วคลี่ยิ้ม กอดไม้เท้าไว้ในอ้อมอก ก้มหัวคารวะนักพรตเต๋าสองคนตามขนบของลัทธิเต๋า จากนั้นจึงหันหน้าไปยังภิกษุสมณศักดิ์สูงของลัทธิพุทธที่เข้าร่วมการประชุมในศาลบุ๋น วางฝ่ามือข้างหนึ่งตั้งไว้ตรงหน้าอก ก้มหน้าลงเบาๆ สุดท้ายจึงประสานมือคารวะหลี่เซิ่ง

หลี่เซิ่งผงกศีรษะตอบรับ

คือแขกที่มาจากนอกฟ้าท่านหนึ่ง

ไม่พบเจอร่องรอยอยู่นานหลายปี

ลู่จือถามอย่างสงสัย “ใคร?”

ฉีถิงจี้ถอนหายใจ “บรรพจารย์ของเฝ่ยหรานและเชี่ยอวิ้น ผู้บุกเบิกถ้ำรูหนูผู้นั้น”

อาเหลียงขยี้จมูก “ได้ยินมาว่าปีนั้นมรรคาจารย์เต๋าขี่วัวผ่านด่าน เขามีความคิดบางอย่าง”

ร่างของเฉินผิงอันพลันงองุ้มลงในเสี้ยววินาที ก่อนจะค่อยๆ ยืดตรงอีกครั้ง

ผู้เฒ่าที่เป็นแขกไม่ได้รับเชิญคนนั้นยิ้มเอ่ย “การประชุมก่อนหน้านี้ เรื่องที่เจรจาสำเร็จแล้วก็สามารถลงนามสัญญาพันธมิตรภูเขาสายน้ำ เจรจาไม่สำเร็จก็ล้วนสามารถตอบตกลงได้ ถึงอย่างไรก็ไม่ถือว่าเกินไป ก็หนีไม่พ้นอยากอาศัยเปลือกหอยเล็กๆ อย่างสำนักศึกษาสามแห่งมาค่อยๆ อบรมสั่งสอนเปลี่ยวร้างไปทีละนิด อยากจะเล่นก็เล่นไป ถึงอย่างไรบัณฑิตอย่างพวกเจ้าก็ชอบทำเรื่องที่เปลืองแรงแต่ไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่นอยู่แล้ว พวกเรามีข้อเรียกร้องเพียงอย่างเดียว เผ่าปีศาจในท้องถิ่นที่อยู่ในใต้หล้าไพศาลก่อนแล้ว ขอแค่อยากกลับมายังใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ศาลบุ๋นห้ามขัดขวาง ส่วนพวกที่พ่ายแพ้สงครามแล้วยังอยู่ที่นั่น พวกเจ้าควรฆ่าก็ฆ่า ควรจับก็จับ ภูเขาทัวเยว่ล้วนไม่สนใจ เป็นอย่างไร?”

หลี่เซิ่งส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม

หย่าเซิ่งเอ่ยเสียงทุ้มหนัก “เรื่องนี้ไม่ต้องคุยกัน”

ผู้เฒ่าเอาสองมือค้ำยันไม้เท้า ร้องอ้อหนึ่งที ผงกศีรษะยิ้มกล่าว “ถ้าอย่างนั้นก็ถือเสียว่าข้าไม่ได้พูดอะไร พวกเจ้าสองฝ่ายพูดคุยกันต่อไปเถอะ”

ฝูเซิ่งขมวดคิ้วแน่น

ซิ่วไฉเฒ่าลูบหนวดหรี่ตา

เฝ่ยหรานยิ้มมองไปยังอาจารย์ผู้เฒ่าต่ง ถามว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็คุยกันต่อ?”

อาจารย์ผู้เฒ่าต่งเงียบงัน คล้ายกำลังฟังข้อความเสียงในใจจากหลี่เซิ่ง

จากนั้นอาจารย์ผู้เฒ่าต่งก็ดูตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

ไม่ใช่เพราะหลี่เซิ่งพูดอะไร แต่เป็นเพราะไม่พูดอะไรเลยต่างหาก

ราวกับว่าหลี่เซิ่งไม่ได้ยินคำถามนั้นของเขา สรุปแล้วจะพูดคุยกับภูเขาทัวเยว่ต่อไปหรือไม่ แล้วควรจะพูดคุยกันคร่าวๆ อย่างไร จะรุกหน้าไปอีกก้าว หรือว่าจะถอยมาหนึ่งก้าว

ซิ่วไฉเฒ่ารู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดประโยคนั้น พูดว่าอย่างไรแล้วนะ?

ดูเหมือนจะพูดว่าบางตำแหน่งไม่มีเด็กหนุ่ม มีแต่คนแก่แล้ว

และเวลานี้เอง คนชุดเขียวสะพายกระบี่คนหนึ่งก็เดินก้าวออกไปข้างหน้าก้าวหนึ่งอย่างไม่มีลางบอกกล่าว เอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ตีกัน”

จั่วโย่วก้าวออกไปหนึ่งก้าว

หากสงครามต่อจากนี้ยังพ่ายแพ้ เขาก็ไม่ใช้แซ่จั่ว แซ่โย่ว

อาเหลียงยืดเอวบิดขี้เกียจ สองมือปาดลูบเส้นผม ก้าวยาวๆ ออกไป เอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “สาแก่ใจจริง”

ฉีถิงจี้เดินก้าวออกไปหนึ่งก้าว

ลู่จือก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน

อวี๋เสวียนหัวเราะร่าเสียงดังลั่น ชายแขนเสื้อกว้างใหญ่ส่ายสะบัด

ฮว่อหลงเจินเหรินก็เดินออกไปด้วย หมายจะไปสัมผัสกับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกรากของลำคลองเย่ลั่วดูสักหน่อย

จ้าวเทียนไล่เทียนซือใหญ่แห่งภูเขามังกรพยัคฆ์ก็เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ในเมื่อก่อนหน้านี้รับปากกับศาลบุ๋นไว้แล้วว่าจะลงจากภูเขาออกท่องเที่ยวด้วยตัวเองหกสิบปี ถ้าอย่างนั้นใต้หล้าเปลี่ยวร้างก็คือล่างภูเขาด้านนอกภูเขามังกรพยัคฆ์

เฉาสือเดินไปข้างหน้า กำแพงเมืองปราณกระบี่เคยเป็นสถานที่ฝึกหมัดของเขา แล้วยังเคยสร้างกระท่อมหลังเล็กไว้ที่นั่น ทุกวันนี้ขอบเขตสูงแล้ว แน่นอนว่าต้องออกจากกำแพงไปปล่อยหมัด

หยวนพางเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง

หลิวจวี้เป่ายิ้มกว้างสดใส ไปหาเงินแล้ว คราวนี้จะต้องหาเงินเทพเซียนที่ฟ้าไม่สนดินไม่สน ศาลบุ๋นยิ่งไม่สนมาให้ได้ กิจการใหญ่ต้องพัฒนาก้าวหน้า เงินทองไหลมาเทมา!

ซ่งจ่างจิ้งหัวเราะหยันก้าวเดินไปข้างหน้า ต้าหลีเป็นอย่างไร แจกันสมบัติทวีปเป็นอย่างไร ล้วนไม่เกี่ยวกับเขาเท่าไรแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไปถามหมัดต่อภูเขาทัวเยว่

หลิ่วชียิ้มบางๆ ดูเหมือนว่าจะยังไม่เคยไปเยือนใต้หล้าเปลี่ยวร้างมาก่อน ถ้าอย่างนั้นก็ลองไปดูสักหน่อย

ซูจื่อยิ้มพลางเดินไปข้างหน้า

จางเถียวเสียก้าวออกไปหนึ่งก้าว ได้ยินว่าลำคลองเย่ลั่วน้ำลึกปลาใหญ่ ไม่ไปคงเสียดายแย่

ตั้นตั้นฮูหยินแห่งหลุมน้ำลู่ หากใต้หล้าเปลี่ยวร้างตกเป็นของไพศาล ถ้าอย่างนั้นอำนาจของเจ้าผู้ครองชะตาน้ำบนบกอย่างนางจะไม่ยิ่งเพิ่มเป็นทบทวีหรอกหรือ? ส่วนเรื่องการต่อสู้นั้น ตีกับใครก็ตีเหมือนกันไม่ใช่หรือ

ฮูหยินภูเขาชิงเสินอยากจะไปดูกำแพงเมืองปราณกระบี่สักหน่อย ผู้ฝึกกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ต่างก็เคยกินเหล้าภูเขาชิงเสิน แต่ถึงอย่างไรสุรานั้นก็เป็นของปลอม นางจะพกของจริงไป ใช้สุราเซ่นไหวเหล่าผู้ฝึกกระบี่ที่เป็นผู้กล้า ปราบโจรร้ายแต่กลับไร้นามทุกคน ถ้าอย่างนั้นในเมื่อไปกำแพงเมืองปราณกระบี่แล้วจะไม่ถือโอกาสไปดูทิศใต้สักหน่อยหรือ? ต้องไปสิ

สวี่ป๋ายเดินก้าวออกไปหนึ่งก้าว

บรรพจารย์เจียงและบรรพจารย์เว่ยจากสำนักการทหารหันมามองหน้าแล้วยิ้มให้กัน ก้าวเดินออกไปข้างหน้าก้าวหนึ่งพร้อมกัน

อาจารย์ฟ่านแห่งสำนักการค้ายิ้มอย่างเข้าใจ ไปโปรยเงินกันเถอะ

บรรพจารย์สำนักจ้งเหิงก็ก้าวออกไปแทบจะเวลาเดียวกันกับอาจารย์ฟ่าน มองสบตากันแล้วหัวเราะอย่างเบิกบานใจ

หลิวทุ่ย เด็กหนุ่มหน้าเหยี่ยวผู้มีสายตาอำมหิตเฉียบคม ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย มารดามันเถอะ บ้านเกิดและสำนักที่ฝูเหยาทวีปเสียหายอย่างใหญ่หลวง ขอบเขตบินทะยานผู้ยิ่งใหญ่ไม่เพียงแต่ขอบเขตถดถอย ลูกศิษย์ผู้สืบทอดของทั้งสำนักไม่เหลือแม้แต่คนเดียว ภูเขาถูกทำลายจนสิ้น ทำให้ข้าผู้อาวุโสใกล้จะกลายเป็นชายโสดอยู่รอมร่อ โอกาสหาได้ยาก ไปเล่นพวกสัตว์เดรัจฉานของใต้หล้าเปลี่ยวร้างกลุ่มนี้แม่งให้ตาย!

อวี้พ่านสุ่ยยื่นมือไปลากคอฮ่องเต้เด็กหนุ่มที่ยืนบื้อให้เดินไปข้างหน้าด้วยกัน

เฉาผู่ราชครูราชวงศ์เส้าหยวนพาฮ่องเต้เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน

ซิ่วไฉเฒ่ายิ้มถาม “หย่าเซิ่ง ว่าอย่างไร?”

หย่าเซิ่งเอ่ย “ไปด้วยกัน?”

ซิ่วไฉเฒ่าพยักหน้ารับอย่างแรง “ประเสริฐยิ่งแล้ว!”

จากนั้นอริยะสองท่าน เจ้าลัทธิศาลบุ๋นสามคน อริยะปราชญ์ผู้มีเทวรูปตั้งวางในศาลอย่างพวกอาจารย์ผู้เฒ่าฝูก็พากันเดินไปข้างหน้า

เทพใหญ่แห่งขุนเขาซึ่งมีภูเขาสุ้ยซานเป็นหนึ่งในนั้น และสุ่ยจวินแห่งห้าทะเลสาบต่างก็ตามไปด้วย

เมื่อหลี่เซิ่งก้าวเดินออกไปหนึ่งก้าวในที่สุด

คนอื่นๆ ที่เหลือก็พากันตามไป

มือกระบี่หนุ่มที่สวมชุดกว้าตัวยาวสีเขียวรองเท้าผ้า พริบตานั้นพลันงอเข่าลงน้อยๆ ไม่พยายามฝืนข่มเรือนกายไว้อย่างยากลำบากอีกต่อไป เขาพลันเปลี่ยนมาสวมชุดคลุมอาคมสีแดงสด ร่างทั้งร่างราวกับไม่มีเลือดเนื้อ เส้นเอ็น กระดูก เส้นชีพจรอีกต่อไป แต่ประกอบมาจากเส้นด้ายนับพันนับหมื่นอย่างเดียวเท่านั้น

มือกระบี่ที่คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงยืดเอวเงยหน้าขึ้นช้าๆ เอ่ยเสียงทุ้มหนัก “ถ้าอย่างนั้นก็ตีกันเลย!”

——