กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 835.3 มาแล้ว
เซียนกระบี่ชุดเขียวที่ลงมือโดยไม่บอกไม่กล่าวกวาดตามองไปรอบด้าน มองลมปราณที่โคจรของมหามรรคาในสถานประกอบพิธีกรรมของเซียนบรรพกาลแห่งนี้ จากนั้นก็จ้องหันโจ้วจิ่น ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ข้าล่ะแปลกใจนัก ปีนั้นพวกเจ้าสังหารขอบเขตหยกดิบของกระโจมทัพเผ่าปีศาจได้อย่างไร ลอบฆ่าตัดหัว? ไม่จริงกระมัง เป็นคนเขาเอาหัวมาส่งให้พวกเจ้าถึงจะถูกกระมัง?”
เฉินผิงอันพูดพึมพำกับตัวเอง “หรือจะบอกว่าจำนวนคนไม่ครบ พวกเจ้าสิบเอ็ดคนจึงเป็นทรายที่กระจัดกระจายถาดหนึ่ง? ไม่เป็นไร เข้ามากันให้ครบทุกคนเลย อีกอย่างใต้หล้านี้ไหนเลยจะมีเรื่องดีที่แค่พวกเจ้าวางแผนได้มั่นคงก็สังหารคนอื่นได้แล้ว สักวันจะต้องชดใช้หนี้ ถ้าอย่างนั้นก็เป็นตอนนี้เลยแล้วกัน”
ผู้ฝึกลมปราณสำนักหยินหยางคนนั้นกำลังจะทำมุทราร่ายวิชาอภินิหารแห่งชะตาชีวิตที่ลี้ลับอย่างถึงที่สุดบทหนึ่ง ใช้การที่ขอบเขตของตัวเองถดถอยเป็นค่าตอบแทน ทวนกระแสน้ำแห่งกาลเวลาขึ้นไปเล็กน้อย ช่วยให้ทั้งสิบเอ็ดคนหวนคืนไปยัง ‘ก่อนหน้านี้’ เพื่อที่จะได้เตรียมตัวกันทัน
ผลกลับกลายเป็นว่าเหนือศีรษะมีแสงกระบี่พุ่งตรงลงมา หยวนฮว่าจิ้งปรากฏกายคุ้มกันสุยหลิน เรียกกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตเล่มหนึ่งออกมา ให้กระบี่บินปะทะกระบี่บิน สะบั้นแสงกระบี่เส้นนั้นทิ้ง คิดไม่ถึงว่ารอบกายของผู้ฝึกลมปราณจากสำนักห้าธาตุจะมีแสงกระบี่ผุดขึ้นนับไม่ถ้วน ตรงเข้ามาปั่นป่วนกระแสน้ำไหลแห่งกาลเวลาที่เล็กบางเหมือนเส้นด้ายเส้นนั้นทิ้ง
เฉินผิงอันโยนโก่วฉุนและก่ายเยี่ยนที่อยู่ในมือทิ้งไป ก้าวก้าวหนึ่งมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเก๋อหลิ่ง ผู้ฝึกตนคนนี้ถึงกับเลือกระเบิดโอสถทองและก่อกำเนิดโดยตรง หากเปลี่ยนมาเป็นผู้ฝึกตนเซียนดินทั่วไปคงต้องมีจุดจบเป็นกายดับมรรคาสลายแล้ว
ปณิธานหมัดทั้งร่างของเฉินผิงอันประหนึ่งน้ำตก ไม่มีความเสียหายเลยแม้แต่น้อย เดินเข้าไปในสนามรบที่ค่อนข้างจะสับสนวุ่นวาย ยื่นมือไปกดหมัดที่พุ่งมาประชิดตัวของอวี๋อวี๋ผู้ฝึกตนสำนักการทหาร กระชากให้ขยับมาใกล้ด้านหน้าตนเบาๆ จากนั้นหมุนตัวถองเข้าที่หัวใจของอีกฝ่าย ทำเอาอวี๋อวี๋กระอักเลือดปลิวกระเด็นไปหลายจั้ง ร่างของเฉินผิงอันเปล่งวูบ เพิ่งจะยกเท้าเหยียบลงไปอีกครั้ง หางตากลับเหลือบไปเห็นว่าแท้จริงแล้วอวี๋อวี๋ห่างออกไปไกลยังจุดอื่นแล้ว ค่อนข้างน่าสนใจ ในฟ้าดินเล็กนกในกรงของตน สิ่งที่ดวงตามองเห็นถึงกับถูกรบกวน ดูท่าก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่ตรอกเล็ก ผีสาวที่ว่ากันว่าเป็น ‘จิตรกรช่างเขียนคิ้ว’ ในตำนานผู้นี้คงจะอำพรางฝีมือไว้ไม่น้อย
ดังนั้นนาทีถัดมา สิ่งที่คนทั้งสิบเอ็ดมองเห็นก็คือฟ้าดินเกิดการเอนเอียง บิดเบี้ยวและพลิกคว่ำในระดับที่ไม่เท่ากัน
ราวกับว่าฟ้าดินแห่งหนึ่งได้ถูกเจ้าของตัดแบ่งออกเป็นหลายเขตแดนมากมายนับไม่ถ้วน
ผีสาวก่ายเยี่ยนทำท่าจะลงมือ ทว่าในสายตาของนางเห็นเพียงแสงกระบี่ พริบตาเดียวก็ถูกกระบี่ยาวหลายสิบเล่มแทงเข้ามาที่เรือนกายและชุดสีสันสดใสตัวนั้น
โก่วฉุนที่เดิมทีควรนอนหลับไปอีกนานพลันลืมตาขึ้น ถูกเฉินผิงอันเหยียบเข้าที่หัวใจจึงหมดสติไปอีกครั้ง ขณะเดียวกันเฉินผิงอันก็เหลือบตามองเณรน้อยแล้วคลี่ยิ้ม คล้ายกำลังพูดว่าที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง คนชุดเขียวเหมือนเดินข้ามบานประตูออกมา เท้าเหยียบอยู่กลางอากาศ มาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังเณรน้อย ยื่นแขนไปรัดคอของภิกษุน้อยเอาไว้ ฝ่ามืออีกข้างดันปลายคางของภิกษุน้อย เพียงแต่ว่าเฉินผิงอันลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเลือกหยุดมือ ตบที่หัวเณรน้อยเบาๆ ยิ้มเอ่ยว่า “คราวหน้าระวังหน่อย”
สองนิ้วประกบกันวาดวงกลมหนึ่งวง รอบกายของเณรน้อยที่รู้สึกตัวช้าพลันมีบ่อสายฟ้าสีทองวงหนึ่งปรากฎขึ้นมา
เฉินผิงอันเปลี่ยนสนามรบ สะบัดชายแขนเสื้อ ยันต์ประหนึ่งลำธารสีเงินสองเส้นที่ห้อยแขวนอยู่ กักตัวผู้ฝึกลมปราณสำนักห้าธาตุไว้ภายใน
หันโจ้วจิ่นตะลึงลานหน้าเผือดสี ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ตนถึงกับสูญเสียการเชื่อมโยงทางลมปราณกับซากปรักจวนเซียนแห่งนั้นไป
เฉินผิงอันกวาดตามองไปรอบด้าน ยกมือขึ้นง่ายๆ ปัดกระบี่บินของหยวนฮว่าจิ้งและซ่งซวี่ทิ้ง เอ่ยว่า “รู้ว่าพวกเจ้ายังมีวิธีรับมืออีกมาก แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีโอกาสร่ายใช้ พวกเจ้าแพ้แล้ว”
ดีดนิ้วหนึ่งที ดีดเศษชิ้นส่วนร่างทองชิ้นหนึ่งให้กับผู้ฝึกลมปราณสำนักหยินหยาง เฉินผิงอันเอ่ยว่า “ถือว่าเป็นการชดใช้ให้ กลับกันไปเถอะ”
กาลเวลาหมุนย้อนกลับไปเล็กน้อย ทั้งสิบเอ็ดคนกลับคืนสู่ตำแหน่งของตัวเองก่อนหน้านั้น แต่มีคาถาลัทธิพุทธของเณรน้อยช่วยคุ้มกัน ความทรงจำของทุกคนจึงยังอยู่ สุยหลินนั่งแปะลงกับพื้น สีหน้าซีดขาว เพียงแต่ว่าเศษชิ้นส่วนร่างทองในมือมากพอจะชดเชยความเสียหายของตบะตัวเองได้ แล้วยังพอจะมีกำไรอยู่บ้าง
ผู้ฝึกตนครึ่งหนึ่งไม่ค่อยอยากจะยอมรับ ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งยังหวาดผวาไม่คลาย
เซียนกระบี่ชุดเขียวที่ลงมือได้อำมหิตอย่างถึงที่สุดผู้นั้นคล้ายกับเป็นคนคนเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบจากแม่น้ำแห่งกาลเวลา เป็นคนแรกที่กลับมายังจุดเดิมของโรงเตี๊ยม สองมือสอดกันไว้ในชายแขนเสื้อยืนอยู่ตรงระเบียง ยิ้มเอ่ยกับเด็กหนุ่มโก่วฉุนที่ยังก้มหน้าอยู่ “ตกใจกลัวหรือ?”
เด็กหนุ่มอึ้งค้างไร้คำพูด ยังคงค้างอยู่ในท่ากอดไม้เท้าเดินป่า พอลุกขึ้นแล้วก็เกาหัว ก่อนจะส่ายหัว “อาจารย์เฉิน ได้เรียนรู้แล้ว”
เฉินผิงอันเอ่ยเสียงเบา “ฝึกตนอยู่บนภูเขา เมฆหมอกพิสดารมีมากมาย ยิ่งเดินขึ้นเขาได้สูงเท่าไร ลมภูเขาก็ยิ่งพัดแรงมากเท่านั้น วันหน้าระวังให้มาก”
จากนั้นเฉินผิงอันก็หัวเราะ “แน่นอนไม่ได้บอกว่าวันหน้าเจ้าต้องระวังว่าจะถูกข้าลอบโจมตีอีก ที่ข้าลงมือในวันนี้เป็นแค่ข้อยกเว้นเท่านั้น”
เฉินผิงอันเริ่มช่วยคนทั้งสิบทบทวนการเข่นฆ่าในครั้งนี้ แล้วก็ให้ข้อเสนอบางอย่าง ส่วนพวกเขาจะฟังหรือไม่ ไม่สนใจ
หากพวกเขาไม่ใช่ผู้ฝึกตนที่ศิษย์พี่ตั้งใจคัดเลือก สิ้นเปลืองทรัพยากรทรัพย์สินเงินทองในการอบรมบ่มเพาะ วันนี้เฉินผิงอันก็คร้านจะลงมือด้วยซ้ำ เศษชิ้นส่วนร่างทองของสิ่งศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลชิ้นใหญ่ขนาดนั้น ไม่ใช่เงินหรือไร
สุดท้ายเฉินผิงอันใช้เสียงในใจถาม “โก่วฉุน วันนี้เห็นคนกินเนื้อหมาแล้วรู้สึกอย่างไร?”
โก่วฉุนเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยกับอาจารย์เฉินตามตรง “ยังคงรู้สึกแย่เหมือนเดิม ดังนั้นจึงเชื่อฟังอาจารย์เฉิน วันหน้าจะต้องเป็นราชครูของแคว้นเล็กแห่งหนึ่ง ออกคำสั่งว่าในอาณาเขตของแคว้น ไม่ว่าใครก็ห้ามกินเนื้อหมา”
เฉินผิงอันพยักหน้า “ค่อยเป็นค่อยไป”
เฉินผิงอันเตรียมจะออกไปจากโรงเตี๊ยมตระกูลเซียนแห่งนี้ คิดไม่ถึงว่าผีหญิงคนนั้นจะกล้าขยับเข้ามาใกล้หลายก้าว กะพริบดวงตาที่กลมโตปริบๆ “คุณชายเฉิน จะไปแล้วหรือ ให้ข้าไปส่งท่านนะ?”
เฉินผิงอันหัวเราะอย่างฉุนๆ “ไม่รู้สึกเลี่ยนบ้างหรือไร บอกมา เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”
นางมีสีหน้าเหนียมอายอย่างที่หาได้ยาก “เอาอย่างหันโจ้วจิ่น เห็นความงามแล้วเกิดความละโมบ ควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่”
หันโจ้วจิ่นใบหน้าแดงก่ำ เอ่ยอย่างอับอายจนพานเป็นความโกรธ “ก่ายเยี่ยน เจ้าทำปากให้สะอาดหน่อย!”
เฉินผิงอันหมดคำจะพูด เพียงขยับร่างวูบหายไป
……
ในศาลเทพอัคคี
ใต้ซุ้มดอกไม้ เฟิงอี๋เหลือบตามองไป มาโดยไม่ได้รับเชิญ แถมยังเข้ามาโดยไม่เคาะประตู คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน
สารถีเฒ่าพูดเข้าประเด็นทันที “สถานการณ์บีบคั้น จำต้องตอบคำถามเฉินผิงอันสามข้อ เจ้าคิดว่าเจ้าเด็กนั่นจะถามอะไร ข้าจะได้เตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ อย่าปฏิเสธล่ะ หากไม่ใช่เพราะเจ้าทำให้เสียเรื่อง ข้าก็คงไม่ต้องโดนสองกระบี่เช่นนี้”
เฟิงอี๋ยิ้มหวาดหยด “เฉินผิงอันต้องถามก่อนแน่นอนว่าเจ้าเป็นใคร”
สารถีเฒ่าเอ่ย “แล้วยังไงต่อ?”
เฟิงอี๋กล่าวต่อว่า “เรื่องที่เครื่องกระเบื้องแห่งชะตาชีวิตปริแตก เจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่”
สารถีเฒ่าพยักหน้า “ข้อนี้ตอบได้ง่าย ไม่ได้เกี่ยวกะผายลมอะไรเลย”
เฟิงอี๋จุ๊ปากพูด “ไร้จิตสำนึกไปหน่อยกระมัง? เจ้าลงเดิมพันข้างตระกูลหม่าตรอกซิ่งฮวาตั้งแต่แรกเลยนะ”
สารถีเฒ่าเองก็ไม่ปิดบัง “ข้าเห็นดีในตัวหม่าขู่เสวียนที่สุด นี่ไม่มีอะไรให้ต้องปิดบัง แต่การกระทำของสามีภรรยาแซ่หม่าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้า ทั้งไม่ได้บงการพวกเขา หลังจบเรื่องข้าเองก็ไม่ได้ช่วยปิดบังร่องรอยด้วย”
เฟิงอี๋ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง “ส่วนคำถามข้อที่สาม เนื้อหาที่เขาจะถามคงเยอะแล้ว ยากจะคาดเดา”
“ยกตัวอย่างเช่น?”
“อย่างเช่นเรื่องการสร้างเครื่องกระเบื้องแห่งชะตาชีวิตของถ้ำสวรรค์หลีจู สรุปว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้ริเริ่ม เจ้าจะตอบหรือไม่? จะตอบอย่างไร?”
สารถีเฒ่าหยิบขวดกระเบื้องใบเล็กออกมาหนึ่งใบ หลังเปิดออกก็มีควันสีม่วงลอยกรุ่น เขาสูดดมเบาๆ ทันใดนั้นแสงสีทองทั่วร่างก็เปล่งประกาย ไหลเวียนไปทั่วร่าง ปะชุนซ่อมแซมอาการบาดเจ็บ
เรือนกายของสิ่งศักดิ์สิทธิ์หากถูกผู้ฝึกกระบี่ฟันก็มีดีอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือไม่มีปราณกระบี่หลงเหลืออยู่ เพราะท่วงทำนองที่หลงเหลืออยู่ของปราณกระบี่จะถูกแม่น้ำแห่งกาลเวลาชำระล้างไปเอง ขอแค่ไม่ถึงกับร่างทองปริแตกคาที่ ต่อให้หลังจบเรื่องอาการบาดเจ็บจะหนักหนาสาหัสแค่ไหน รอยปริแตกเยอะเท่าไรก็ล้วนสามารถซ่อมแซมแก้ไขร่างทองได้
สารถีเฒ่าเงียบไปพักหนึ่ง รู้สึกจนใจเล็กน้อย “บอกกับหนิงเหยาแล้วว่าขอแค่เป็นคำถามที่ข้าไม่ยินดีตอบก็สามารถให้เฉินผิงอันเปลี่ยนเป็นคำถามข้ออื่นได้”
เฟิงอี๋ยิ้มกล่าว “แค่นี้หรือ?”
สารถีเฒ่าเอ่ยอย่างอัดอั้น “นังหนูนั่นยังพูดอีกประโยคว่า เรื่องเดิมไม่ทำซ้ำสาม”
สารถีเฒ่าพลันเงยหน้าขึ้น หญิงแก่อย่างเจ้าอย่าได้หลอกข้าอีกเชียว
เฟิงอี๋เอ่ยสัพยอก “หากไม่ได้จริงๆ ก็คงต้องเป็นสหายตายข้าไม่ตายแล้ว บอกประวัติความเป็นมาของคนผู้นั้นให้เฉินผิงอันรู้ไปเลย”
สารถีเฒ่าส่ายหน้า “สี่ผีใหญ่ตอแยยากบนภูเขาอะไร อันที่จริงมีเรื่องกับใครก็อย่าไปมีเรื่องกับคนพยากรณ์โชคชะตา”
คนที่อยู่เบื้องหลังอีกสองคน คนหนึ่งในนั้นคือนักเลี้ยงมังกรของสายผู้ประคับประคองมังกร และยังมีอีกคนหนึ่งมาจากสกุลลู่แผ่นดินกลางสำนักหยินหยาง หนึ่งมืดหนึ่งแจ้ง คนที่อยู่ในที่แจ้งก็คือผู้ฝึกลมปราณเมืองหลวงที่ถูกซ่งจ่างจิ้งปล่อยหมัดมั่วซั่วต่อยตายไป คนที่อยู่ในที่มืด ที่ตั้งห้าขุนเขาใหญ่ในอดีตของต้าหลีล้วนมาจากฝีมือของคนผู้นี้
พวกคนแก่หนังเหนียวตายยากอย่างพวกเขา พึ่งพาอยู่ใต้ชายคาของถ้ำสวรรค์หลีจู แน่นอนว่าต่างคนต่างมีความปรารถนา บรรพจารย์ผู้เฒ่าผู้ประคับประคองมังกรลงเดิมพันไว้ที่สกุลซ่งต้าหลี แล้วก็ถือโอกาสสยบข่มโชคชะตาของสกุลหลูถนนฝูลวี่ด้วย
ส่วนเฟิงอี๋ผู้นี้ นอกจากเรื่องของการปกป้องมรรคาแล้วก็แค่ถือโอกาสผูกบุญสัมพันธ์กับแต่ละฝ่ายไปด้วยเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่นพาเฉาห้าง หยวนเซี่ยออกไปจากถ้ำสวรรค์หลีจู นำพาหยกคู่บุ๋นบู๊ในอนาคตคู่นี้ไปมอบให้กับราชสำนักต้าหลี ถึงได้มีการฟื้นฟูความรุ่งโรจน์ เป็นเหตุให้ชะตาแคว้นของสกุลซ่งต้าหลีไม่ถึงกับขาดสะบั้นจนถูกราชวงศ์สกุลหลูซึ่งเป็นแคว้นผู้นำของต้าหลีในอดีตกลืนกินได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเทียบกับพวกเฟิงอี๋และสารถีเฒ่าแล้ว ผู้ฝึกตนสำนักหยินหยางที่มาจากสกุลลู่แผ่นดินกลางคนนั้นหลบอยู่เบื้องหลัง วันๆ เอาแต่ร้อยด้ายสวนเข็ม ทำเรื่องลับๆ ล่อๆ มากที่สุด แต่กลับกะน้ำหนักได้อย่างพอดิบพอดี ทุกเรื่องล้วนอยู่ในกฎเกณฑ์
อยู่ดีๆ สารถีเฒ่าก็พูดขึ้นมาว่า “ภายในหกสิบปี มาก่อนก็ได้ก่อน อันที่จริงหม่าขู่เสวียนยังพอจะมีโอกาส”
พูดถึงเรื่องโชคชะตาของไพศาลที่ล่องลอยเป็นภาพมายาอีกทั้งยังมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง ขุนเขาสายน้ำของหลายทวีปปริแตก ผู้ฝึกตนใหญ่ของสองใต้หล้าที่ตายไปมีมากเกิน มีใครบ้างที่ไม่ใช่พวกคนที่เดิมทีก็แบกโชคชะตายิ่งใหญ่ไว้บนร่าง เพียงแต่ว่าทุกคนล้วนต้องคืนให้กับฟ้าดินทั้งหมด นี่ก็คือเหมือนการแย่งชิงกันข้ามฝั่งโดยที่มองไม่เห็นครั้งหนึ่ง ในอดีต ตัวอ่อนเซียนกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่และยังมีร้อยเซียนกระบี่ของภูเขาทัวเยว่ อันที่จริงล้วนถือว่าเป็นการถือกำเนิดตามโชคชะตาเพราะการมาถึงของสงครามในครั้งนี้ หลังจากนั้นพวกเซียนกระบี่อย่างสวีเซี่ย กู้ช่านแห่งนครจักรพรรดิขาวก็พากันปรากฏตัว ลุกผงาดขึ้นมาบนโลกอย่างว่องไว เป็นเหตุให้ช่วงหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมานี้เป็นช่วงเวลายิ่งใหญ่อันดีงามที่หมื่นปีก็ยากจะพานพบของผู้ฝึกตน หากพลาดไปแล้วก็ไม่มีอีก
เว้นเสียจากว่า
โจวมี่มหาสมุทรความรู้ที่เดินขึ้นฟ้าจากไปเรียบร้อยแล้วสามารถหวนกลับคืนมายังโลกมนุษย์ และสงครามได้เกิดขึ้นอีกครั้ง
สารถีเฒ่าเหลือบมองม่านฟ้า ทอดถอนใจเอ่ยว่า “จำต้องพูดว่าโจวมี่ผู้นี้ร้ายกาจจริงๆ”
เฟิงอี๋ยิ้มกล่าว “ใช้กำลังแย่งชิง เดิมทีก็เป็นวิถีแห่งการเก็บตุนของผู้ฝึกตนอยู่แล้ว”
สารถีเฒ่าขมวดคิ้ว “บุญกุศลคุณความดีได้มาไม่ง่าย เฉินผิงอันผู้นี้สมองมีปัญหาหรือไร”
เฟิงอี๋ส่ายหน้า ไม่ยินดีจะพูดมากในเรื่องนี้
คำว่าสันดานมนุษย์ สืบสาวราวเรื่องกันแล้วก็คือการที่ชอบทะเลาะกับตัวเอง
ในฐานะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ตั้งแต่เกิดก็สามารถจำแนกสิ่งต่างๆ โดยที่ไม่คลาดเคลื่อนแม้แต่น้อย รักชอบโกรธหลง จากนั้นก็แบ่งอย่างละเอียดออกไปเป็น ‘ขอบเขต’ อีกนับร้อยนับพันอย่าง ทุกหนทุกแห่งล้วนมีระเบียบขั้นตอน
เกี่ยวกับเรื่องนี้ อริยะของสามลัทธิล้วนมีวิธีการแก้ไขมากมาย ยกตัวอย่างเช่นลัทธิพุทธและลัทธิเต๋าต่างก็เลื่อมใสในคำว่า ‘วิชาเฝ้าหนึ่ง’ หากใกล้หน่อย พูดถึงแค่ซิ่วไฉเฒ่าที่ได้ที่ตั้งเทวรูปในศาลบุ๋นกลับคืนมาก็เคยเปิดเผยความลับสวรรค์ไว้ในตำราอริยะปราชญ์นานแล้วเช่นกัน ยกตัวอย่างเช่นบอกว่ายามที่พิศสิ่งใดก็ตามแล้วเกิดคำถาม ไม่แน่ว่าความไม่มั่นคงก็คือเพราะของภายนอกไม่ชัดเจน เดินทางยามค่ำคืนท่ามกลางแสงจันทร์ หลุบตามองนึกว่าเงาเป็นผีร้ายที่ซ่อนตัว…จิตใจ คือนายของกาย เป็นนายแห่งจิตวิญญาณ เป็นผู้ออกคำสั่ง ไม่รับคำสั่ง ดังนั้นจึงจำต้องห้ามปรามควบคุมตัวเอง ช่วงชิงมาด้วยตัวเอง กระทำเองและหยุดเอง…นี่ก็คือแก่นของบทเจี่ยปี้ของซิ่วไฉเฒ่า
ดังนั้นก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่โรงเตี๊ยม มองดูเหมือนซิ่วไฉเฒ่าพูดถึงบทเจี่ยปี้ของตัวเองโดยไม่ตั้งใจ
ตอนนั้นเฟิงอี๋จึงถอนลมเย็นกลุ่มหนึ่งออกไป ไม่แอบฟังอีกอย่างรู้กาลเทศะ
ถ้อยคำลอยลมบนโลกนี้ ไม่ใช่ว่านางตั้งใจจะแอบฟังจริงๆ เสียหน่อย แต่เป็นเพราะวิชาอภินิหารแห่งชะตาชีวิตทำให้นางเป็นเช่นนี้
……
เฉินผิงอันย้อนกลับไปทางเดิม ขยับเข้าใกล้โรงเตี๊ยมก็เจอกับเด็กสาวที่ออกจากประตูมาพอดี พอเห็นหน้าเจ้าหมอนั่น เด็กสาวก็รีบหันตัววิ่งกลับเข้าไปในโรงเตี๊ยม เดินอ้อมโต๊ะคิดเงินไปหลบอยู่ข้างกายบิดา จากนั้นก็แสร้งทำเป็นดีดลูกคิด
เฉินผิงอันเดินข้ามธรณีประตู สายตามองตรงไม่ล่อกแล่ก
แล้วจู่ๆ ก็หยุดเดิน หันตัวเดินออกไปจากโรงเตี๊ยม ไปยังเรือนแห่งหนึ่งในตรอกเล็ก
ไทเฮาเหนียงเนียงผู้นั้น ในที่สุดก็มาแล้ว
ทางฝั่งของโต๊ะคิดเงิน เด็กสาวเอ่ยเสียงเบา “ท่านพ่อ ข้าใส่ร้ายเขาเกินไปหรือไม่”
เถ้าแก่ผู้เฒ่าเอ่ยเสียงทุ้มหนัก “ไม่เลย เจ้าเด็กนี่เป็นคนในยุทธภพ มีกลอุบายเยอะ เขากำลังแสร้งปล่อยเพื่อจับ”
เฉินผิงอันรู้สึกอ่อนใจอยู่มาก
เดินเนิบช้าไปบนถนน ผ่อนคลายไร้เรื่องราวใด เฉินผิงอันจึงเริ่มพูดจาเหลวไหลไปสองสามประโยค
ม้าไม้ไผ่ชนเอวบาง หยุดม้าฟังเสียงขายดอกไม้ ดอกบัวงามลูบไล้ปลา ม่านโปร่งบ่นไอเย็นแทรกซึมม่านไม้ไผ่ นาฬิกาน้ำไหลช้าเรื่องดีใกล้เข้ามา เมฆข้ามแม่น้ำส่งเรือล่องลอย เซียนสะพานนกกางเขนเห็นฟ้าในกา ผีภูเขาขับขานวสันต์หมื่นปี
——
YOU MAY ALSO LIKE
