กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 928.1 ยืมพันภูเขาหมื่นสายน้ำจากท่านทั้งหลาย (แปด) - novel-lucky

เดิมทีเฉินผิงอันคิดว่าจะตรงดิ่งไปที่จวนวารีของหลิงหยวนกง เพียงแต่เปลี่ยนใจกะทันหัน คิดว่าจะอ้อมไปที่อื่นก่อน เมื่อความคิดบังเกิดก็มองข้ามระยะห่างระหว่างภูเขาสายน้ำ คนชุดเขียวมายืนอยู่ใต้ต้นอู๋ถงต้นหนึ่งในเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าหยวน เงยหน้ามองไปยังทิศไกล เฉินผิงอันเดินก้าวออกไปหนึ่งก้าวก็มาถึงตำหนักแห่งหนึ่งที่มีเพียงสีขาวและสีดำสองสีเท่านั้น ราวกับคนไร้ขอบเขตที่ก้าวเข้ามาในดินแดนไร้ผู้คน

ราชวงศ์ต้าหยวนแห่งนี้ก่อตั้งแคว้นด้วยดาวพระพุทธ (สุ่ยเต๋อ ถือเป็นดาวธาตุน้ำ) คราวก่อนเฉินผิงอันไปที่ตำหนักนภากาศหน่วยฉงเสวียน พูดคุยเรื่องการค้ากับฮ่องเต้สกุลหลู ตอนนั้นข้างกายของฮ่องเต้พาองค์ชายเด็กหนุ่มมาแค่คนเดียว มีชื่อว่าหลูจวิน ตอนนี้ได้กลายเป็นรัชทายาทแล้ว นอกจากเฉินผิงอันจะมอบเทียบอักษรลายมือของอาจารย์ให้กับองค์ชายหลูจวินแล้วยังมอบตำราหมัดฉบับสำเนาเขียนมือให้กับเด็กหนุ่มด้วย ก็คือตำราหมัดเขย่าขุนเขาที่ได้มาจากกู้โย่วผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางแห่งราชวงศ์ต้าจ้วน

ส่วนคุณสมบัติในการฝึกตนและฝึกวรยุทธของหลูจวินนั้น อันที่จริงธรรมดามาก ตอนนั้นเฉินผิงอันก็บอกอีกฝ่ายไปตามตรงอย่างจริงใจ ไม่ได้ใช้ถ้อยคำเกรงใจตามมารยาทตอบรับอย่างขอไปที

สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าผีและเทพดลบันดาล ทั้งสองฝ่ายจึงกลายมาเป็นอาจารย์และศิษย์ที่ไม่ได้รับการบันทึกชื่อกัน

ฟ้ายังไม่สว่าง ยังอยู่ห่างจากการว่าราชการเช้าอีกพักหนึ่ง ฮ่องเต้หลูยางตื่นจากบรรทมนานแล้ว ยากจะบรรทมต่อได้อีก จึงสั่งให้ขันทีจุดตะเกียง นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงเตาของห้องอุ่นขนาดเล็ก กำลังอ่านฎีกาพลางนวดคลึงหว่างคิ้ว ห้องอุ่นมีมังกรดิน ต่อให้เป็นหน้าหนาวก็ยังอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ เพียงแต่ว่าบางครั้งฮ่องเต้ก็จะออกคำสั่งให้นางกำนัลหยุดก่อไฟ บอกว่าใช้อากาศหนาวเย็นมาขัดเกลาเส้นเอ็นและกระดูกเสียหน่อยกลับทำให้ร่างกายแข็งแรงได้ดี หันมามองพวกองค์ชายสกุลหลูที่กำลังเล่าเรียนอยู่ในตำหนักอิงเหวิน นอกเสียจากเจอกับอากาศหนาวเหน็บเสียดแทงกระดูกที่หลายสิบปีถึงจะพบเจอสักครั้งจึงจะมอบเตาอุ่นมือให้ ไม่อย่างนั้นก็ต้องท่องตำราเสียงดังพลางแอบกระทืบเท้าตัวสั่นเยือกไปด้วย เข้าเรียนยามเหม่า (07.00-09.00) เลิกเรียนยามเซิน (15.00-17.00) อย่างที่ฟ้าผ่าก็ไม่สะเทือน แค่เรียนหนังสือเท่านั้น จะว่าลำบากก็ไม่ถึงขนาดนั้น ก็แค่ไม่สบายเท่านั้นเอง

เพียงแต่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกง่วงขึ้นมา ระหว่างที่หลูยางกำลังสะลึมสะลือก็คล้ายได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาแว่วๆ จึงตอบรับตามจิตใต้สำนึก “เข้ามา”

นอกธรณีประตูห้องอุ่น คนชุดเขียวคนหนึ่งยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ฝ่าบาท บุ่มบ่ามแวะมาหา โปรดอภัยให้ด้วย”

หลูยางลืมตาขึ้นมองคนชุดเขียวที่อยู่นอกประตู เหม่อลอยไปพักหนึ่ง เพียงแต่ไม่นานสีหน้าก็กลับคืนมาเป็นปกติ ลงมาจากเตาอุ่น สวมรองเท้าหุ้มข้อง่ายๆ ไม่ได้สวมให้เรียบร้อยก็เดินเร็วๆ ไปทางหน้าประตู หัวเราะเสียงดังกังวาน “ที่แท้ก็อาจารย์เฉินที่ให้เกียรติมาเยี่ยมเยือนนี่เอง โปรดอภัยที่ไม่ได้ไปรอต้อนรับแต่ไกล ขอโทษด้วย ขอโทษด้วย”

เฉินผิงอันยืนอยู่ที่เดิม กุมมือเป็นหมัด เอ่ยขออภัย “เหตุการณ์ฉุกละหุก ไม่อาจแจ้งยามเฝ้าประตูได้ รับรองว่ามีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”

“คนมหัศจรรย์ย่อมต้องมีเรื่องประหลาดเสมอ อาจารย์เฉินคือผู้บรรลุมรรคา ไยต้องถือสาพิธีการยิบย่อยพวกนี้ด้วยเล่า”

หลูยางเอื้อมมือมาจับแขนของคนชุดเขียว ยิ้มเอ่ย “ข้ากลับหวังให้อาจารย์เฉินมาเป็นแขกที่นี่บ่อยๆ ไป ไปนั่งคุยในห้องของข้ากันเถอะ”

เฉินผิงอันเดินข้ามธรณีประตูมาแล้ว หลูยางก็ปล่อยมือ ทั้งสองฝ่ายนั่งกันคนละด้านบนเตาอุ่น หลูยางผลักกองฎีกาไปไว้บนโต๊ะด้านข้าง ไม่คิดจะปิดบังแม้แต่น้อย

หลูยางได้ยินคำอธิบายที่กระชับได้ใจความของเฉินผิงอัน เมื่อรู้ความจริงแล้วก็ประหลาดใจมาก อดไม่ไหวเอ่ยอย่างปลงอนิจจังว่า “ไม่น่าเชื่อเลย มหัศจรรย์ยิ่งนัก”

ฮ่องเต้สกุลหลูที่ขึ้นชื่อว่ามีอัจฉริยะและแผนการอันล้ำลึกท่านนี้เอ่ยอย่างไม่ลังเลว่า “อันที่จริงอาจารย์เฉินไม่จำเป็นต้องมาถึงเมืองหลวงให้เสียเวลาเลย เพราะง่ายที่จะถ่วงรั้งธุระสำคัญของท่าน”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ต่อให้หน่วยฉงเสวียนจะฐานะโดดเด่นแค่ไหน ถึงอย่างไรก็เป็นแค่หนึ่งในองค์กรใต้อาณัติของราชวงศ์ต้าหยวน หยางเทียนจวินแห่งตำหนักนภากาศจะมีคุณธรรมชื่อเสียงสูงส่งเพียงไร ลูกหลานสกุลหยางจะทำเพื่อส่วนรวมไร้ความเห็นแก่ตัวแค่ไหน ถึงอย่างไรก็เป็นชาวประชาของราชวงศ์ต้าหยวน”

หลูยางหัวเราะฮ่าๆ ชอบใจ เผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้เหลือบมองไปทางประตูแม้แต่แวบเดียว

คำพูดที่ดี? แน่นอนว่าต้องเป็นคำพูดที่ดี

เป็นแค่คำพูดที่ดีที่น่าฟัง? ไม่เพียงเท่านั้น

เดิมทีนี่ก็คือท่าทีที่แน่ชัดที่อิ่นกวานหนุ่มมีต่อความสัมพันธ์ระหว่างเชื้อพระวงศ์ต้าหยวนกับหน่วยฉงเสวียน

เทพเซียนบนภูเขาและฮ่องเต้ล่างภูเขาก็เหมือนว่าคนหนึ่งดูแลฟ้าคนหนึ่งดูแลดิน ความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายซับซ้อน มีสุขและทุกข์ร่วมกัน หากมีเกียรติก็มีเกียรติด้วยกัน รู้ใจกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย แต่กระนั้นก็ไม่ขาดเรื่องโสมม ภายนอกปรองดองภายในห่างเหิน ถึงขั้นที่ว่าต่างฝ่ายต่างวางแผนเล่นงานกันเอง หันหลังเดินไปคนละทาง ต่างคนต่างมองกันเป็นศัตรูคู่อาฆาต

จวินเอ๋อร์บ้านตนช่างโชคดี วาสนาดี ไม่ได้รับอาจารย์สอนหมัดผู้นี้ไว้เปล่าๆ อาจารย์เฉินที่มีหลายสถานะผู้นี้ เข้าข้างแต่คนกันเองไม่เข้าข้างคนนอกเลยจริงๆ

เป็นอิ่นกวานแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ ได้แกะสลักตัวอักษรหรือไม่ก็มีความต่างราวฟ้ากับเหว

คราวก่อนที่ทั้งสองฝ่ายคุยธุระกันที่ตำหนักนภากาศ เฉินผิงอันยังไม่ได้เดินทางไปเยือนใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ยังไม่ได้แกะสลักตัวอักษรลงบนหัวกำแพงเมือง

หลูยางยิ้มถาม “ฉวยโอกาสตอนที่ยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งชั่วยามก่อนประชุมเช้า ข้าสามารถไปเดินเที่ยวชมหน่วยฉงเสวียนตำหนักนภากาศกับท่านอาจารย์ได้หรือไม่?”

ไม่ได้คิดจะหยั่งเชิงอะไร ยิ่งไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจอีกฝ่าย หลูยางเป็นแค่จักรพรรดิของหนึ่งแคว้น เป็นเจ้าเหนือหัวของปวงประชา ทว่าสำหรับเรื่องอย่างการทะยานเมฆขี่หมอกนั้น เขาก็ยังใฝ่หาอยู่หลายส่วน

เฉินผิงอันพยักหน้ายิ้มเอ่ย “เสียมารยาทแล้ว”

อิ่นกวานหนุ่มพูดยังไม่ทันขาดคำ หลูยางก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะดูเหมือนว่าตนแค่กระพริบตาทีเดียวก็ได้ย้ายสถานที่แล้ว มาอยู่ในสถานที่ที่พบหน้ากันคราวก่อน ไม่ได้ทะยานเมฆขี่หมอกอย่างที่เทพเซียนทำเลย ไม่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกล่องลอยเบาหวิวที่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าสักนิด

เฉินผิงอันยืนเคียงบ่าอยู่กับหลูยาง เพียงไม่นานก็มีเจินเหรินผู้เฒ่าปรากฏตัวและมาที่หน่วยฉงเสวียน ก็คือหยางชิงข่งผู้เป็นราชครู เจินเหรินผู้เฒ่าถือแส้ปัดฝุ่นหางกวางด้ามหยกขาว แกะสลักสองคำว่า ‘เทพวาโย’

เฉินผิงอันทำบ่อยจนเกิดเป็นความชำนาญ เขาเอ่ยขออภัยเทียนจวินลัทธิเต๋าท่านนี้ หยางชิงข่งยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ไม่เป็นไร ผินเต้าจะถือว่าปล่อยดวงจิตออกมาท่องเที่ยวครั้งหนึ่งก็แล้วกัน”

หยางชิงข่งคำนับฮ่องเต้ตามขนบลัทธิเต๋า “คารวะฝ่าบาท”

หลูยางไพล่สองมือไว้ข้างหลัง ผงกศีรษะให้กับราชครู ยิ้มเรียบๆ เอ่ยว่า “กว่าเหรินก็แค่มาร่วมวงความครึกครื้น ราชครูก็ถือเสียว่ากว่าเหรินไม่ได้อยู่ด้วยก็แล้วกัน”

หากจะบอกว่าหน่วยฉงเสวียนคือองค์กรในวงการขุนนางที่ราชสำนักต้าหยวนก่อตั้งขึ้น ถ้าอย่างนั้นตำหนักนภากาศก็เหมือนกับภูเขามังกรพยัคฆ์ ต่างก็เป็นจื่อซุนฉงหลิน (รูปแบบการจัดการองค์กรรูปแบบหนึ่งของอารามเต๋า) แม้ว่าราชสำนักต้าหยวนจะก่อตั้งที่ว่าการลัทธิเต๋าแห่งหนึ่งไว้ที่นี่ แต่อันที่จริงกลับเป็นแค่ของตกแต่งอย่างหนึ่ง ถึงอย่างไรเต้ากวานน้อยใหญ่หากไม่แซ่หยางก็ได้รับหนังสือรับรองการออกบวชจากตำหนักนภากาศ

แม้ว่านักพรตของตำหนักนภากาศจะไม่ใช่เทพวารี ทว่าราชครูหยางท่านนี้กลับมีทั้งกลิ่นอายเต๋าและโชคชะตาน้ำเข้มข้น แล้วนับประสาอะไรกับที่ตั้งศาลของซือถูจีสุ่ยเจิ้งแห่งศาลตอนบนของลำน้ำใหญ่ที่ยังไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นกงโหวก็ตั้งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงด้วย

คนทั้งสามต่างก็นั่งลงบนม้านั่งหินใต้ต้นไม้ อันที่จริงก็คือตำแหน่งที่นั่งกันคราวก่อน เมื่อได้ยินการค้าที่เฉินผิงอันคิดจะทำ หยางชิงข่งก็คลี่ยิ้มอย่างสง่างาม “พูดถึงแค่คุณความชอบที่นำมาส่งให้ถึงที่ส่วนนี้ หากว่าผินเต้ายังมีความยอกแสลงใจอีกก็เท่ากับว่าฝึกตนได้ไม่มากพอ อีกทั้งยังจิตใจก็ไม่เพียงพอแล้ว”

เฉินผิงอันมั่นใจได้แล้วว่ามาเยือนครั้งนี้ไม่เสียเที่ยว

เพียงแต่ว่ามิอาจเจรจาเรื่องการค้าเสร็จก็ปัดก้นเดินจากไปทันที เขาจึงเป็นฝ่ายชวนเทียนจวินผู้เฒ่าคุยถึงสถานการณ์ล่าสุดของสองพี่น้องอย่างหยางหนิงเจินกับหยางหนิงซิ่งในใต้หล้าห้าสี แต่ไม่ได้เล่าถึงการพบเจอกันระหว่างตนกับ ‘พี่มู่เม่า’ พูดแค่ว่าตนได้ยินข่าวลือมาจากคฤหาสน์หลบร้อนของนครบินทะยาน หยางชิงข่งได้ยินว่าพี่น้องสองคน คนหนึ่งฝ่าทะลุขอบเขตติดต่อกัน อีกคนหนึ่งกลายเป็นเพื่อนรักของหยวนชิงสู่แห่งถ้ำสวรรค์เทียนอวี๋ สีหน้าของเทียนจวินผู้เฒ่าเป็นปกติอยู่ตลอด แต่รอกระทั่งอิ่นกวานหนุ่มพูดถึงราชวงศ์ชิงเสินของใต้หล้ามืดสลัวด้วยน้ำเสียงราวกับไม่ใส่ใจ รวมถึงเรื่องของเหยาชิงเสนาบดีรูปงาม หยางชิงข่งก็มองเซียนกระบี่ชุดเขียวแล้วคลี่ยิ้มบาง ผงกศีรษะรับเบาๆ

หยางชิงข่งพลันเอ่ยว่า “โฮ่วแจว๋เลื่อมใสอาจารย์เฉินมาเนิ่นนาน วันนี้ฉวยโอกาสที่ได้พบหน้ากันมาพูดคุยกันหน่อยดีไหม?”

เฉินผิงอันคิดแค่ว่าเจินเหรินผู้เฒ่าพูดไปตามมารยาทจึงพยักหน้า “ย่อมได้อยู่แล้ว”

หยางชิงข่งหัวเราะ สะบัดแส้หางกวางเบาๆ ก็มีนักพรตรูปโฉมเป็นคนหนุ่มคนหนึ่งที่คล้ายถูกกักตัวพามาถึงที่แห่งนี้

หลังจากที่คนผู้นี้เผยกาย เขาก็กวาดตามองไปรอบด้าน จิตแห่งมรรคาดุจบ่อน้ำโบราณไร้คลื่น เพียงไม่นานก็หันมาก้มหัวคารวะตามขนบลัทธิเต๋าให้กับคนทั้งสาม “คารวะฝ่าบาท คารวะบรรพจารย์ อิ่นกวาน”

หยางโฮ่วแจว๋ ขอบเขตหยกดิบ ฉายา ‘ถวนหนี’

อยู่ในอุตรกุรุทวีป หรือถึงขั้นทั่วทั้งใต้หล้าไพศาลก็ถือว่าเป็นผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนคนหนึ่งที่อายุน้อยมาก แม้ว่าคนที่สวมยศราชครูและเทียนจวินสองตำแหน่งจะยังคงเป็นหยางชิงข่ง แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่ว่าจะหน่วยฉงเสวียนของราชวงศ์ต้าหยวนหรือตำหนักนภากาศของสกุลหยาง กิจธุระในราชสำนักและเรื่องในบ้านล้วนเป็นหยางโฮ่วแจว๋ที่เป็นผู้กุมอำนาจ

นอกจากนี้หยางโฮ่วแจว๋ยังเป็นทั้งผู้อาวุโสของพี่น้องคู่นั้น ยิ่งเป็นทั้งผู้ถ่ายทอดมรรคาครึ่งตัวของพวกเขา

ก่อนหน้านี้เฉินผิงอันช่วยจวนไฉ่เชวี่ยหาเค่อชิงที่ได้รับการบันทึกชื่อมาสามคน แต่ละคนต่างก็มีประวัติความเป็นมายิ่งใหญ่

นอกจากหยวนหลิงเตี้ยนแห่งยอดเขาจื่อเสวียนของยอดเขาพาตี้แล้ว ยังมีหรงช่างผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดที่เป็นลูกศิษย์ใหญ่ของลี่ไฉ่ ส่วนคนที่สามก็คือหยางโฮ่วแจว๋ที่เป็นคนดูแลกิจธุระต่างๆ ของหน่วยฉงเสวียนนั่นเอง

ภายหลังเฉินผิงอันได้ยินว่าฮ่องเต้สกุลหลูแนะนำคนผู้นี้ด้วยตัวเอง อีกทั้งหยางโฮ่วแจว๋ก็ยังตอบตกลงอย่างไม่มีลังเล

อันที่จริงนี่คือเรื่องที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไร

นอกจากหยางโฮ่วแจว๋ที่ตอนนี้ยังยืนอยู่แล้ว คนสามคนที่นั่งอยู่ล้วนเป็นพวกช่ำชองโลกทั้งสิ้น

เพียงแต่อิ่นกวานหนุ่มกับราชครูเฒ่า ต่างคนต่างก็มีการหยุดชะงักไปครู่หนึ่งซึ่งเป็นการกระทำที่ลุ่มลึกอย่างถึงที่สุด

ฮ่องเต้สกุลหลูเข้าใจถึงจุดเชื่อมโยงได้ทันที

น่าจะเป็นเฉินผิงอันที่ต้องการชะลอเวลาไว้เล็กน้อยเพื่อยืนยันให้แน่ใจว่าเทียนจวินผู้เฒ่าสามารถเรียกตัวหยางโฮ่วแจว๋มาได้จริงๆ หรือไม่ จำเป็นต้องให้ตนช่วยเหลือหรือไม่

ส่วนหยางชิงข่งก็ร่ายวิชาอภินิหารเซียนเหรินที่เข้าขั้นชำนาญให้ดู ในฟ้าดินที่เป็นความฝันของเฉินผิงอันนี้เขาสามารถ ‘ย้าย’ หยางโฮ่วแจว๋ที่อยู่นอกฟ้าดินมาถึงที่แห่งนี้ได้โดยตรงเลย

เมื่อหยางโฮ่วแจว๋นั่งลงก็นั่งตรงข้ามกับเฉินผิงอันพอดี ยิ้มบางๆ พูดด้วยสีหน้าจริงใจ “คราวก่อนผินเต้าบังเอิญมีธุระจึงคลาดกันไป อันที่จริงอยากเจออิ่นกวานมานานหลายปีแล้ว วันนี้ได้สมดังใจปรารถนา ช่างโชคดีนัก”

หยางชิงข่งเล่าต้นสายปลายเหตุคร่าวๆ ให้ผู้เยาว์ในตระกูลที่เขาฝากความหวังไว้มากผู้นี้ฟัง หยางโฮ่วแจว๋พยักหน้ารับเบาๆ จากนั้นเทียนจวินผู้เฒ่าก็เอ่ยสัพยอกว่า “อันที่จริงตอนนี้หน่วยฉงเสวียนยังมีแขกผู้มีเกียรติอยู่อีกสองคน ต่างก็เลื่อมใสอาจารย์เฉินพอๆ กับโฮ่วแจว๋ ไม่ทราบว่าอาจารย์เฉินเคยได้ยินชื่อเกาเสียนถิงหรือไม่?”

เฉินผิงอันสีหน้าเคร่งเครียด เอ่ยเสียงทุ้มหนัก “ชื่อเสียงเลื่องลือของปรมาจารย์เกาประดุจสายฟ้าที่ผ่าอยู่ข้างหู อีกทั้งภูเขาฉวินอวี้ที่เกาอันดับหนึ่งอยู่ แม้จะไม่ใช่สำนักวิถีกระบี่ แต่พันปีที่ผ่านมากลับเป็นแขกประจำของกำแพงเมืองปราณกระบี่มาโดยตลอด”

ในสายตาของอุตรกุรุทวีป หลังจากกู้โย่วตายไป อุตรกุรุทวีปในทุกวันนี้ก็เหลือผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางแค่สามคนเท่านั้น หวังฟู่ซู่ผู้เฒ่าที่คำพูดและการกระทำไร้ความยำเกรงออกมาจากภูเขาอีกครั้งก็สร้างคุณความชอบในการสู้รบไว้ไม่น้อย กลับคืนมามีอิสระอีกครั้ง ไม่ต้องคอยไป ‘ขานชื่อ’ ตามเวลากับเทียนจวินเซี่ยสือทุกปีอีกแล้ว

หลี่เอ้อเค่อชิงแห่งยอดเขาสิงโต ปรมาจารย์ใหญ่ที่จู่ๆ ก็โผล่มา นอกจากนี้ก็คือเกาเสียนถิงที่อายุร้อยกว่าปี ตอนอยู่ในขอบเขตเดินทางไกล เกาเสียนถิงก็เคยใช้สถานะของผู้ฝึกยุทธเต็มตัวรับหน้าที่เป็นผู้ถวายงานอันดับหนึ่งของภูเขาฉวินอวี้สำนักแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ เรื่องจริงพิสูจน์ให้เห็นว่าสายตาของบรรพจารย์ภูเขาฉวินอวี้ดีเยี่ยม ผู้ฝึกยุทธหนุ่มคนนี้ฝ่าทะลุขอบเขตไม่เร็วนัก แต่บนเส้นทางการเดินขึ้นสู่ที่สูงกลับเดินได้มั่นคงยิ่ง สุดท้ายกลายมาเป็นผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางคนหนึ่ง อีกทั้งยังมีหวังจะเลื่อนสู่ชั้นคืนความจริง ส่วนภรรยาของเกาเสียนถิง คู่รักบนภูเขาก็คือเซียนกระบี่หญิงที่เพิ่งเลื่อนเป็นขอบเขตหยกดิบได้ไม่กี่ปี มีนามว่าเจิ้งหยวนจื่อ ฉายาชิงหลัว สุดท้ายเกาเสียนถิงก็เปลี่ยนจากผู้ถวายงานอันดับหนึ่งมาเป็นลูกเขยของภูเขาฉวินอวี้

เซียวซูเจ้าสำนักคนปัจจุบันของของภูเขาฉวินอวี้คือศิษย์พี่ของเจิ้งหยวนจื่อ คือผู้ฝึกตนขอบเขตเซียนเหรินคนหนึ่ง แม้จะไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ แต่กลับเป็นผู้นำที่นำพาคนสามสิบกว่าคนของสำนักเดินทางข้ามทวีปลงใต้ไปพร้อมกับหันไหวจื่ออดีตเจ้าสำนักของสำนักกระบี่ไท่ฮุย เร่งรุดเดินทางไปยังกำแพงเมืองปราณกระบี่ เพราะลงมือหนักเกินไป ออกจากหัวกำแพงเมืองไปไกลเกินไปจึงได้รับบาดเจ็บสาหัส เกือบจะขอบเขตถดถอย ผู้ฝึกตนที่เป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของศาลบรรพจารย์ภูเขาฉวินอวี้เหมือนกันหมดโดยไม่มีข้อยกเว้นกลุ่มนั้นก็ยิ่งบาดเจ็บล้มตายกันไปมาก

แต่ว่ากันว่าความสัมพันธ์ระหว่างเจิ้งหยวนจื่อกับลี่ไฉ่…ไม่ค่อยปรองดองนัก เพียงแค่เพราะมีตัวการแซ่เจียงคนหนึ่งเคยล่วงเกินเจิ้งหยวนจื่อไว้อย่างหนัก

และเจ้าโจรเจียงที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในอุตรกุรุทวีปผู้นี้ ทุกวันนี้ก็เป็นผู้ถวายงานอันดับหนึ่งของภูเขาลั่วพั่วบ้านตนพอดี คือบัญชีเลอะเลือนบัญชีหนึ่ง

คุยเล่นกันไปพักหนึ่ง หยางโฮ่วแจว๋ก็พลันลุกขึ้นยืน ถอยหลังไปสามก้าว คารวะเฉินผิงอันอีกครั้ง ถึงกับเอ่ยเสียงสั่นว่า “ขอบคุณอาจารย์เฉินที่ปีนั้นสะบั้นความปรารถนาในชาติก่อนของผินเต้าในหุบเขาผีร้าย หยางโฮ่วแจว๋ในชาตินี้ คนของแคว้นหล่งซานในอดีต ไม่ว่าจะเพื่อตัวเองหรือเพื่อนาง ล้วนต้องขอบคุณอาจารย์เฉินจากใจจริง”

ไม่เพียงแต่หลูยางที่ฟังด้วยความมึนงง อันที่จริงแม้แต่เฉินผิงอันเองก็เริ่มทำหน้าเหลอหรา แต่พอได้ยินหยางโฮ่วแจว๋เรียกตัวเองว่า ‘คนของแคว้นหล่งซานในอดีต’ ก็พลันกระจ่างแจ้งทันใด

ลุกขึ้นยืน ลังเลเล็กน้อย เฉินผิงอันก็ยังฝืนนิสัยคารวะหยางโฮ่วแจว๋กลับคืนด้วยพิธีของลัทธิเต๋า เอ่ยเสียงเบาว่า “จอกแหนรวมตัวและแยกจาก มีวาสนาย่อมได้พบกันใหม่”

เทียนจวินผู้เฒ่าถอนหายใจเบาๆ ทว่าสีหน้ากลับผ่อนคลายกว่าเดิมเยอะมาก

ที่แท้ปีนั้นเฉินผิงอันกับพี่คนดีก็เคยไปเยือนถ้ำหินห้องลับแห่งหนึ่งด้วยกัน ด้านในมีโครงกระดูกสองโครง หนึ่งคือผู้ฝึกตนหญิงของยอดเขาเฟิ่งหมิงสำนักชิงเต๋อ อีกหนึ่งคือจักรพรรดิแคว้นหล่งซาน ในอดีตก็เคยเป็นหนึ่งในตัวอ่อนด้านการฝึกตนที่ ‘เสียงลั่นกลองเปิดบานประตูทอง สามสิบเซียนขึ้นเขาชุ่ยเวย’ แห่งสำนักชิงเต๋อ เพียงแต่ภายหลังแคว้นเจอกับหายนะ คนผู้นี้จำต้องละทิ้งการฝึกตนกลางคัน ลงจากภูเขาไปสืบทอดราชบัลลังก์

เมื่อเป็นเช่นนี้ การที่หยางโฮ่วแจว๋ยินดีเป็นเค่อชิงของจวนไฉ่เชวี่ยเล็กๆ แห่งหนึ่งก็คือเรื่องที่น้ำมาคูคลองก่อเกิดแล้ว

ก็ไม่แปลกที่พี่ชายคนดีจะไปเยือนจวนปี้สู่เหนียงเนียงแห่งภูเขาโปลั่ว แล้วก็ดัน ‘บังเอิญ’ ไปเจอกับห้องลับใต้ดินพอดี

——