กระบี่จงมา! Sword of Coming - บทที่ 968.4 ไม่ใช่ออี๋โต้วคนที่สอง

ขอบเขตถ้ำสถิต ขอแค่ได้เลื่อนเป็ นขอบเขตถ้ำสถิตก็จะสำมำรถ หลุดพ้นจำกห้วงมหำสมุทรแห่งควำมทุกข์ทนได้แล้ว

แต่รอกระทั่งเหตุเปลี่ยนแปลงอันน่ำสะท้ำนฟ้ ำที่ชักนำให้แผ่นดิน จมดิ่งครั้งนั้นปรำกฏขึ้น วังม่ำนเมิ่งก็ยังไม่ได้เลื่อนเป็ นขอบเขตถ้ำ สถิต นำงไม่เหมือนกับพวกบรรพจำรย์ร่วมสำนักที่ตกใจจนทำอะไร ไม่ถูกเหมือนสุนัขไร ้บ้ำน นำงรู ้สึกว่ำไม่เป็ นอะไร ถึงขั้นที่ว่ำยังรู ้สึก ผ่อนคลำยคล้ำยหลุดพ้นได้หลำยส่วน นำงไม่ยินดีติดตำมคนร่วม สำนักไปหลบภัยอยู่ที่พรรคชิงจ้วน จึงหำโอกำสเดินจำกมำให้จบ เรื่องกันไป ไหนเลยจะยังมีเวลำมำสนใจนำงอยู่พวกเขำต่ำงก็ง่วนอยู่ กับกำรคบค้ำกับขุนนำงสูงศักดิ์ของรำชวงศ์สกุลอวี๋ พยำยำมปืนขึ้น เตียงของเจ้ำประมุขและลูกหลำนตระกูลชั้นสูง บนเส้นทำงของกำร หลบภัยนั้น ชื่อเสียงขอ พรรคนำงเรียกได้ว่ำฉำวโฉ่ไปทั่วทุกหัวถนน กระทั่งยำมที่หำยนะใหญ่มำเยือน วังม่ำนเมิ่งถึงเพิ่งจะรู ้ว่ำอันที่จริง พรรคของตัวเองไม่ได้มีบรรพจำรย์โอสถทองอะไรอยู่เลย

ในสำยตำของวังม่ำนเมิ่ง วิธีกำรเอำชีวิตรอดของคนที่เป็ นสตรี อย่ำงแท้จริงคงมีอย่ำงหวงถิงแห่งภูเขำไท่ผิงเท่ำนั้น

และยังมีเหยำจิ้นจือฮ่องเต้หญิงของรำชวงศ์ต้ำเฉวียนที่ก็ไม่แย่ เหมือนกัน นำงถึงกั สำมำรถช่วงชิงบัลลังก ์ขึ้นครองรำชย์ กลำยเป็ น ฮ่องเต้ด้วยตัวเองได้

ชุยตงซำนมองนำง ยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “วันหน้ำอยำกพบเจอหวงถิง หรือไม่ก็เหยำจิ้นจือกับตำตัวเองหรือไม่ ได้มองดูใกล้ๆ กับตำว่ำพวก นำงมีวิธีกำรใช ้ชีวิตอย่ำงไรกันแน่?”

วังม่ำนเมิ่งพลันคืนสติ อกสั่นขวัญผวำ ตกตะลึงจนหน้ำซีดขำว พูดเสียงสั่นว่ำ “เจ้ำรู ้ควำมคิดในใจของข้ำได้อย่ำงไร?!”

เห็นได้ชัดว่ำไปกระตุกโดนพยับหมอกที่ใหญ่ที่สุดในใจของสตรี ขึ้นมำ ผู้ฝึกตนทำเนียบที่ “รำกฐำนของตระกูล” ลึกล้ำพวกนี้ วิธีกำร ที่ใช ้เล่นกับใจคนและย่ำยีคน ช่ำงทำให้นำงขวัญผวำพรั่นพรึงไม่ คลำยเลยจริงๆ

อีกอย่ำงผู้ฝึ กตนคนหนึ่งที่สำมำรถได้ยินเสียงในใจของผู้อื่น จะต้องมีขอบเขตเริ่มต้นที่เซียนเหรินแน่นอน

ชุยตงซำนกล่ำว “อันที่จริงเจ้ำเองก็รู ้ว่ำผู้ฝึกตนทำเนียบบนภูเขำ ใช่ว่ำจะมีแต่คนที่อำมหิตโหดร ้ำย ใจทมิฬหินชำติไปเสียทั้งหมด เพียงแต่ว่ำเจ้ำเองก็ไม่ต่ำงจำกหงโจว เดิมพันแพ้ไปสองครั้งจึงไม่กล้ำ เดิมพันเป็ นครั้งที่สำมแล้ว กำรเดิมพันเล็กๆ น้อยๆ ครั้งแรกของเจ้ำ คือเดิมพันว่ำผู้ถ่ำยทอดมรรคำของเจ้ำจะไม่เอำแต่มองดูเจ้ำก ำลังจะ ตำยโดยไม่ช่วยเหลือ เจ้ำเดิมพันแพ้แล้ว ครั้งที่สองก็คือเดิมพันใน

สติปัญญำและฝีมือของตัวเจ้ำเอง มีสถำนะเป็ นผู้ฝึกตนหญิง แต่กลับ ต้องยอมกล้ำกลืนควำมไม่เป็ นธรรมเพื่อรักษำหน้ำทุกฝ่ ำยอดทนกับ ควำมอัปยศมีชีวิตแบบซังกะตำยไปก่อนชั่วครำว เชื่อว่ำจะต้องมีวันที่ เปลี่ยนแปลงสถำนกำรณ์ให้ดีขึ้นได้อย่ำงแน่นอน แต่สุดท้ำยก็ยังพ่ำย แพ้ ยังคงมองไม่เห็นควำมหวังใดๆจึงจ ำต้องยอมรับชะตำกรรม”

ชุยตงซำนสอดสองมือไว้ในชำยแขนเสื้อ “คำพูดบำงอย่ำง หำก อยู่กับอำจำรย์ ข้ำต้องไม่มีทำงกล้ำพูดอย่ำงแน่นอน แต่อยู่กับเจ้ำ กลับไม่มีอะไรให้ต้องคิดมำกแล้ว”

ชุยตงซำนชี้ไปยังหิมะใหญ่ด้ำนนอก “นับแต่โบรำณมำหิมะใหญ่ ในวันที่อำกำศหนำวเหน็บมิอำจทำให้คนมีเงินหนำวตำยได้แม้แต่คน เดียว แต่หำยนะเมื่อหลำยปีก่อนที่พวกจักรพรรดิ ขุนนำงชนชั้นสูง และเซียนซือท ำเนียบต่ำงก็ไม่มีใครโชคดีหนีพ้นกลับไม่เหมือนกัน แล้ว คนดีคนเลว คนรวยคนจน ล้วนประสบเครำะห์กันหมด แต่อย่ำง น้อยที่สุด อย่ำงน้อยที่สุดก็ทำให้คนที่สมควรตำยไปตั้งนำนแล้ว และ ในสำยตำของพวกเรำก็เป็ นคนชั่วที่ทำชั่วไม่ได้ชั่วตอบแทน “สวรรค์ ไม่ยอมรับตัวไป” ต้องหนำวตำยกันไปเยอะมำก”

“ก็ถูกนะ หลำยคนที่อยู่ในสำยตำของผู้ฝึกตนอิสระอย่ำงวังม่ำน เมิ่ง คือพวกที่เสวยสุขอย่ำงเต็มที่แล้วถึงจะตำย ชีวิตนี้ก่อกรรมทำ เข็ญอยู่ในโลกมนุษย์ ต่อให้ตำยไป ไม่ว่ำจะตำยอย่ำงไรก็ดูเหมือนว่ำ จะไม่ขำดทุน ดังนั้นเจ้ำจึงยังรู ้สึกอัดอั้นตันใจ รู ้สึกไม่สำแก่ใจอยู่บ้ำง”

“ไม่ต้องกังวลมำกนักหรอก เมื่อไปถึงข้ำงล่ำง พวกเขำก็จะเรียก ฟ้ ำฟ้ ำไม่ชำนเรียกดินดินไม่ตอบรับเองนั่นแหละ เรื่องของกำรใช ้หนี้ คืน แต่ไหนแต่ไรมำกรรมที่ตำมสนองก็ไม่สนุกเลยล่ะ”

วังม่ำนเมิ่งเม้มปำก

คนผู้หนึ่งที่แสดงสีหน้ำว่ำไม่ยี่หระสิ่งใดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน บำงที อำจจะเป็ นคนที่สนใจให้ควำมสำคัญกับทุกสิ่งมำกที่สุด

ก็เหมือนอย่ำงที่วังม่ำนเมิ่งเลื่อมใสภูเขำไท่ผิงมำนำน นำงจึงไป เที่ยวเยือนที่นั่น แต่กลับไม่กล้ำไปถึงหน้ำประตูภูเขำของภูเขำไท่ผิง

รำวกับว่ำหำกนำงได้เห็นอักษรสำมตัวค ำว่ำ ‘ภูเขำไท่ผิง’ บน กรอบป้ ำยหน้ำประตูภูเขำจะถือเป็ นกำรสบประมำทภูเขำไท่ผิงอย่ำง หนึ่ง

ชุยตงซำนยิ้มกล่ำว “ข้ำไม่ค่อยสนิทกับภูเขำไท่ผิง แต่อำจำรย์ ของข้ำกับหวงถิงเจ้ำส ำนักคนใหม่คือสหำยรักกัน แน่นอนว่ำอย่ำ เข้ำใจผิด พวกเขำไม่ได้มีควำมสัมพันธ ์ชำยหญิงอย่ำงที่เจ้ำคิด เฮ้อ วันหน้ำเจ้ำต้องเปลี่ยนนิสัยบ้ำงแล้วจริงๆ อย่ำเอำแต่คิดเรื่องในโลกไป ทำงควำมสัมพันธ ์ฉันท์ชู้สำวเสียหมด ทุกวันนี้อำจำรย์ของข้ำยังเป็ น ผู้ถวำยงำนที่ได้รับกำรบันทึกชื่อของภูเขำไท่ผิงด้วย ดังนั้นหำกเจ้ำ ยินดีจะไปฝึกตนที่ภูเขำไท่ผิง ข้ำก็สำมำรถ ขอให้อำจำรย์ช่วยแนะน ำ เจ้ำกับหวงถิงได้ เจ้ำวำงใจเถอะ ข้ำคือลูกศิษย์ผู้เป็ นที่ภำคภูมิใจของ

อำจำรย์ และอำจำรย์ของข้ำท่ำนนั้น ขอแค่เป็ นเรื่องที่เขำพยักหน้ำ ตอบตกลงก็ไม่มีเรื่องใดที่เขำทำไม่ได้

วังม่ำนเมิ่งเกือบจะถูกเด็กหนุ่มชุดขำวผู้นี้ปั่นหัวจนเป็ นบ้ำอยู่แล้ว ใบหน้ำของนำงเต็มไปด้วยควำมเหนื่อยล้ำ เอ่ยด้วยควำมจนใจเป็ น ทบทวีว่ำ “ชุยตงซำน เจ้ำคิดอะไรอยู่กันแน่แล้วคิดจะท ำอะไร?”

นำงไม่ได้รู ้สึกว่ำอีกฝ่ ำยละโมบอยำกครอบครองควำมงำมของ นำง อยำกนอนกับนำง? ด้วยรูปโฉมของ “เด็กหนุ่ม” ผู้นี้ ใครอยำก นอนกับใครก็ยังไม่แน่เลยนะ

ชุยตงชำนพลิกฝ่ ำมืออีกครั้ง เอ่ยเย้ยหยันตัวเองว่ำ “จริงที่ข้ำ คอยคิดว่ำท ำไมพรำนรำถึงต้องมีควำมคิดและคิดอย่ำงไรมำโดย ตลอด ปัญหำสองข้อนี้รุมเร ้ำข้ำมำนำนหลำยปีแล้ว”

ตอนอยู่ในร ้ำนยำตระกูลหยำง ชุยตงซำนกับผู้เฒ่ำที่ถูกอำจำรย์ เรียกขำนว่ำ “ท่ำนปู่ หยำง” เคยมีบทสนทนำที่เปิดเผยจริงใจต่อกัน ครั้งหนึ่ง

หยำงเหล่ำโถวถำมว่ำเรื่องนั้นเป็ นอย่ำงไรบ้ำงแล้ว บังเอิญยิ่งนัก ก็คือคำถำมที่คืนนี้วังม่ำนเมิ่งจับผลัดจับผลูถำมออกมำพอดี

ตอนนั้นจิตวิญญำณของชุยฉำนแบ่งหนึ่งออกเป็ นสอง ขุยฉำน มองควำมคิดในใจของชุยดงชำน ในเวลำหนึ่งวัน ควำมคิดมีน้อย ที่สุดคือสองเรื่อง มีมำกที่สุดก็มำกถึงเจ็ดหมื่นกว่ำเรื่อง ชุยตงซำน ย้อนกลับมำมองชุยฉำน ควำมคิดอย่ำงน้อยสำมเรื่อง อย่ำงมำกสุด

แปดหมื่น “ทั้งสองคน” ต่ำงก็มีข้อดีข้อเสีย เทียบกันด้ำนควำมน้อย ห่ำงกันแค่หนึ่งเท่ำนั้น เทียบกันด้ำนควำมมำก กลับต่ำงกันหนึ่งหมื่น

ต้องรู ้ว่ำกำร “เกิดควำมคิด’ เช่นนี้ ไม่ใช่คำกล่ำวที่ว่ำละทิ้งโลก นั่งอยู่ในภำวะลืมตนของลัทธิเต๋ำ แล้วก็ไม่ใช่กำรนั่งเข้ำฌำนทำ สมำธิของลัทธิพุทธ หำไม่แล้วกำรฝึกตนของผู้ฝึกลมปรำณ จิตใจ จมจ่อมอยู่ภำยใน เก็บรวบรวมควำมคิดก็คงไม่ใช่เรื่องยำก

ส่วนคนธรรมดำทั่วไป หำกเข้ำใจผิดคิดว่ำกำรนอนหลับจะไม่ เกิดควำมคิดใดๆ นั่นก็เป็ นควำมเข้ำใจผิดอย่ำงมหันต์แล้ว

ชุยตงซำนยิ้มเอ่ยว่ำ “นอนหลับ นอนหลับ คือนอนและหลับ สิ่งที่ นอนคือสังขำรและจิตวิญญำณ กำรพักผ่อนเช่นนี้คือกำรพักผ่อน ของเจ็ดวิญญำณในสำมจิตเจ็ดวิญญำณ สิ่งที่หลับก็คือจิตสำนึก นี่ ก็คือสำมจิต เพียงแต่ว่ำหลำยๆ คนเมื่อตื่นขึ้นมำ ควำมฝันที่จำได้ กลับเลือนรำง หลำยคนยังเข้ำใจผิดคิดว่ำตัวเองหลับไปโดยไม่ฝัน ก็ เหมือนคนหลำยคนที่รู ้สึกเหมือนตกหน้ำผำอยู่ในควำมฝัน อันที่จริง นั่นก็คือกำรกระตุ้นทำงจิตวิญญำณอันเล็กน้อย และกำรที่เผ่ำมนุษย์ กลำยเป็ นผู้นำของหมื่นสรรพชีวิตได้ สืบสำวรำวเรื่องกันแล้วก็อยู่ ที่ว่ำ “มีควำมฝัน” เมื่อเทียบกับผู้ฝึ กตนเผ่ำปี ศำจก็คือกำรเปิ ด สติปัญญำแต่กำเนิดที่พวกเขำ “ปรำรถนำแม้ในยำมหลับฝัน’ เมื่อ เทียบกับผู้ฝึ กลมปรำณของเผ่ำมนุษย์เรำแล้ว ร่ำงจริงที่แข็งแกร่ง ทนทำนของเผ่ำปีศำจเป็ นทั้งที่พึ่งที่ทำให้พวกเขำดำรงอยู่ในปฐพีได้ แล้วไยจะไม่ใช่กรงขังที่แน่นหนำอย่ำงหนึ่งด้วยเล่ำ”

ชุยตงซำนตั้งใจไว้ว่ำลูกศิษย์ผู้สืบทอดเก้ำคนของเขำในอนำคต ยกตัวอย่ำงเช่นคนกระเบื้องเกำตี เซี่ยเซี่ย หูฉู่หลิง เจี่ยงชวี่ ฯลฯ ชุย ตงซำนจะแบ่งแยกพวกเขำเป็ นคนละประเภทกัน สอนพวกเขำไปตำม ควำมสำมำรถ ถ่ำยทอดวิชำที่ตนมีให้พวกเขำอย่ำงหมดหน้ำตัก ตั้งใจอบรมปลูกฝังเป็ นอย่ำงดี มีควำมอดทนที่ดีเยี่ยมต่อพวกเขำ

และชุยตงซำนจะยังรับลูกศิษย์ผู้สืบทอดแต่ในนำมมำอีกเก้ำคน ลูกศิษย์ประเภทนี้จะมำรับมำอย่ำงตำมใจ ดูแค่ควำมถูกชะตำและ อำรมณ์ของตนเท่ำนั้น แน่นอนว่ำอำจจะเป็ นเฉียนโหวเอ๋อร ์แล้วก็ สำมำรถเป็ นวังม่ำนเมิ่งที่อำยุตั้งแปดสิบปีแล้วแต่กลับยังมีตบะเป็ น ขอบเขตถ้ำสถิตตรงหน้ำผู้นี้ ถึงขั้นที่ว่ำยังสำมำรถเป็ นหงโฉวผู้ฝึก ยุทธขอบเขตหกอำยุเกือบร ้อยปีได้ด้วย เมื่อเทียบกันแล้ว คุณสมบัติ ในกำรฝึ กวรยุทธของหงโฉวไม่ถือว่ำแย่เกินไปนักเพียงแค่ว่ำไม่มี อำจำรย์คอยให้คำชี้แนะ หำไม่แล้วกำรเลื่อนสู่ขอบเขตเจ็ดก็ไม่ใช่ เรื่องยำกเลย เพรำะถึงอย่ำงไรไม่ว่ำผู้ฝึกยุทธขอบเขตร่ำงทองคนใดก็ ตำมในใต้หล้ำแห่งนี้ ไม่ต้องสนใจว่ำจะใช่กระดำษเปียกหรือเยื่อไม้ไผ่ หรือไม่ ก็ล้วนสำมำรถมีควำมเกี่ยวข้องกับวิถีวรยุทธได้ทั้งสิ้น

วังม่ำนเมิ่งฟังค ำพูดของอีกฝ่ ำยไม่เข้ำใจเลยสักนิด จู่ๆ นำงก็ ถำมคำถำมประหลำดที่เหมือนจะอยู่ห่ำงจำกเรื่องที่คุยกันอยู่ไปไกล “คนตำยมำกมำยขนำดนั้น สำมำรถดูแลได้ไหวจริงๆ หรือ?”

ชุยตงซำนหัวเรำะ “ดูแลได้สิ อีกทั้งยังแทบจะไม่มีข้อผิดพลำด ใดๆ ด้วย”

วังม่ำนเมิ่งส่ำยหน้ำ เห็นได้ชัดว่ำไม่เชื่อ “ทำงฝั่งของนครเฟิงตู เมืองยมบำล จะมีกุ่ยชำขุนนำงโลกมีดอยู่หลำยแสนถึงขั้นหลำยล้ำน คนเลยหรือ?”

ก็เหมือนอย่ำงศำลเทพอภิบำลเมือง ในแคว้นแห่งหนึ่ง นับตั้งแต่ ศำลเทพอภิบำลเมืองประจ ำเมืองหลวงไปจนถึงศำลเทพอภิบำลเมือง ประจ ำจังหวัด เขตกำรปกครองและอ ำเภอสำมขั้นนี้ รวมกันแล้วก็มี อยู่แค่กี่แห่งเอง?

ชุยตงซำนยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “ศำลเทพอภิบำลเมืองในแต่ละ สถำนที่ หน้ำที่หลักๆ มีแค่กำรชักนำเท่ำนั้น เรื่องของกำรไต่สวน ส่วนใหญ่จะมีกำรบันทึกคุณควำมชอบและควำมผิดพลำดไว้ใน เอกสำร คล้ำยคลึงกับฝ่ ำยครัวเรือนที่ดูแลสมุดเกล็ดปลำในที่ว่ำกำร โลกคนเป็ นส่วนทำงฝั่งของนครเฟิงตู จำนวนของกุ่ยชำประเภทต่ำงๆ ต่อให้รวมต ำแหน่งขุนนำงบำงอย่ำงที่ก่อตั้งขึ้นมำชั่วครำวเข้ำไปด้วย คล้ำยคลึงกับกำร “แวะเวียนไปเยือน ตำมที่ว่ำกำรแห่งต่ำงๆ ของจิ้ นชื่อที่สอบติดใหม่ในรำชสำนักของโลกมนุษย์ จำนวนรวมก็มีไม่ น้อยเลยจริงๆ แต่ก็ไม่ได้มำกเกินเหตุถึงหลำยล้ำนตนอะไรอย่ำงนั้น และเอำเข้ำจริงก็ไม่จ ำเป็ นต้องมีคนมำกขนำดนั้น ส่วนกำร ด ำเนินกำรอย่ำงเป็ นรูปธรรมเป็ นอย่ำงไร จะบอกว่ำเรียบง่ำยก็เรียบ ง่ำย ที่ว่ำกำรแต่ละแห่งก็เหมือนคนในโลกคนเป็ นใช ้ชีวิตที่ต้องผ่ำน ด่ำนปี ปีแล้วปีเล่ำจะบอกว่ำซับซ ้อนก็ซับซ ้อนมำก หำกว่ำจะให้ขุด คุ้ยอย่ำงละเอียด กฎเกณฑ์ในเรื่องนี้ทั้งซับซ ้อนทั้งถี่แน่น พูดคร่ำวๆ

ก็คือใช ้กฎเกณฑ์ที่เป็ นรำกฐำน เป็ นชั้นล่ำงสุด มิอำจโยกคลอนข้อ แล้วข้อเล่ำมำประคับประคองกฎเกณฑ์อันละเอียดอ่อนนับร ้อยนับพัน ข้อที่มีเส้นแบ่งชัดเจนฝ่ ำยแรกอนุญำตให้ฝ่ ำยหลังแกว่งส่ำยได้ใน ระดับเล็กน้อย เมื่อเป็ นเช่นนี้ ก็ต้องยกคุณควำมชอบให้กำรแบ่งแยก หลักและรองอย่ำงชัดเจน เส้นสำยแจ่มชัด ดังนั้นตลอดหมื่นปีที่ผ่ำน มำทำงฝั่งนั้นจึงมีระเบียบขั้นตอน มีกำรให้รำงวัลและลงโทษอย่ำง ชัดเจน แน่นอนว่ำในนี้มีกำรประเมินข้อดีข้อเสียที่ถือว่ำเป็ นกำรให้ ข้อสรุปแบบตอกปิดฝำโลงที่แท้จริง ในสำยตำของคนที่มีชีวิตแล้วก็ ยังถือว่ำมีหลำยจุดที่ไม่อำจทำควำมเข้ำใจได้ วังม่ำนเมิ่ง หำกว่ำเจ้ำ รู ้สึกสนใจเรื่องพวกนี้จริงๆ ก็สำมำรถไปถำมกู่ชิวได้ ทุกวันนี้เขำเป็ น ตัวส ำรองของเทพอภิบำลเมือง วันหน้ำไม่แน่ ว่ำกูชิวอำจจะมี ควำมหวังที่จะเข้ำไปอยู่ในศำลเทพอภิบำลเมืองประจำเมืองหลวงของ รำชวงศ์ต้ำยวนใหม่ก็เป็ นได้”

วังม่ำนเมิ่งถำมอย่ำงกึ่งเชื่อกึ่งกังขำ “ทำไมเจ้ำถึงได้รู ้เรื่องวงใน พวกนี้? อ่ำนมำจำกตำรำเรื่องเล่ำประหลำดหำยำกเล่มไหน?”

ชุยตงซำนหัวเรำะ “เพรำะข้ำเคยไปเยือนนครเฟิงตูมำก่อนไงล่ะ”

เทพอภิบำลเมืองประจ ำอ ำเภอ เทพอภิบำลเมืองประจ ำเขตกำร ปกครอง เทพอภิบำลเมืองประจ ำเมืองหลวง ในบรรดำเทพอภิบำล เมืองระดับต่ำงๆ ขุนนำงผู้พิพำกษำบุ้นบู๊ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของแต่ละกอง งำน บวกกับแม่ทัพวัวม้ำ เทพท่องทิวำรำตรี แม่ทัพผู้สวมโช่ตรวนขุน นำงที่ประจำกำรอยู่ในศำลเทพอภิบำลเมืองเหล่ำนี้ก็เหมือนขุนนำง

น้ำใสในรำชสำนักของโลกคนเป็ น ส่วนอื่นๆ ที่เหลือก็คือกุ่ยชำ เสมียนชั้นผู้น้อย ศำลเทพอภิบำลเมืองแห่งหนึ่งมีขนำดเล็กหรือใหญ่ หลักๆ แล้วยังต้องดูจำนวนที่ว่ำกำรของกองงำนต่ำงๆ ว่ำมำกหรือ น้อยถ้ำน้อยหน่อยก็มีแค่สำมกอง หกกอง ถ้ำมำกหน่อยก็เหมือนศำล เทพอภิบำลเมืองประจ ำเขตกำรปกครองแห่งนี้ที่มีมำกถึงสิบสองกอง ศำลเทพอภิบำลเมืองประจำเมืองหลวงของแต่ละแคว้น หำกไม่มียี่สิบ สี่กอง แคว้นใหญ่อย่ำงรำชวงศ์ต้ำเฉวียน รำชวงศ์สกุลอวี๋ ศำลเทพ อภิบำลเมืองประจำเมืองหลวงยังถึงขั้นมีมำกถึงสำมสิบหกกอง

และในอำณำเขตของรำชวงศ์หลิงจือในทวีปแดนเทพแผ่นดิน กลำงก็มีศำลเทพอภิบำลเมืองอันดับหนึ่งในใต้หล้ำที่ยิ่งมีกองงำน มำกถึงหกสิบสองกอง

ท่ำนเทพอภิบำลเมืองที่ระดับขั้นของตำแหน่งเทพเท่ำเทียมกับ ห้ำมหำบรรพตของแผ่นดินกลำงและสุ่ยจวินแห่งสี่มหำสมุทร มี แซ่โจว ชื่อว่ำฟำงอวี๋ โจวที่แปลว่ำตั้งตรงได้สัดส่วน ฟำงอวี้จำก ประโยคสี่ทิศสี่มุม

รับผิดชอบดูแลทวีปแดนเทพแผ่นดินกลำง ปกป้ องคุ้มครอง ควำมสงบสุขในพื้นที่ของทวีปแห่งหนึ่ง แม่ทัพเทพใต้อำณัติสี่คนแบ่ง ออกเป็ นแช่กำน หลิ่ว ฟ่ำน เซี่ย

วังม่ำนเมิ่งหลุดหัวเรำะอย่ำงอดไม่ไอยู่ “ชุยหลำงพูดจำใหญ่โต อีกแล้ว”

ชุยตงซำนเพียงแค่ยิ้มรับ ค ำพูดแบบเดียวกัน หำกอำจำรย์เป็ นคนพูด ใครบ้ำงจะไม่เชื่อ? เป็ นคนจะท ำตัวเป็ นเหมือนอำเหลียงเกินไปไม่ได้จริงเสียด้วย อยู่ดีๆ ชุยตงซำนก็โพล่งขึ้นว่ำ “เดิมทีหงโฉวก็ไม่ควรเอำเงินฝน ธัญพืชเหรียญหนึ่งไปจำกที่นี่อยู่แล้ว” วังม่ำนเมิ่งถำมอย่ำงระมัดระวัง “แล้วข้ำล่ะ?” ชุยตงซำนยิ้มเอ่ย “เจ้ำไม่เป็ นไร”

วังม่ำนเมิ่งถอนหำยใจเบำๆ หนึ่งที พรุ่งนี้ควรจะเตือนหงโฉวสัก ค ำหรือไม่? หรือว่ำไม่ต้องหรอก เงินเทพเซียนก้อนนี้ หำกไม่ผิดไป จำกที่คำดก็น่ำจะกลำยมำเป็ นต้นทุนในกำรหยัดยืนในรำชวงศ์ต้ำย วนใหม่ของเขำในอนำคต เป็ นอิฐเคำะประตูที่ช่วยให้เขำได้เลื่อนขั้น ในวงกำรขุนนำง หำกว่ำนำงเปิดปำกพูดจริงๆ คงมีแต่จะถูกหงโฉวด่ำ สำดเสียเทเสีย สงสัยว่ำนำงหลงรักเด็กหนุ่มหน้ำขำวเจอคนใหม่ก็ลืม คนเก่ำ ไม่แน่ว่ำเวลำนี้อำจจะกำลังโมโหอยู่ในบ้ำนฝั่งตรงข้ำมก็ เป็ นได้ สงสัยว่ำสรุปแล้วนำงกับชุยตงซำนได้ร่วมมือกันหลอกเอำเงิน ไปจำกเขำหรือไม่

ชุยตงซำนเหลือบตำมองวังม่ำนเมิ่ง ยิ้มเอ่ย “ใช่แล้ว คำว่ำ “เอำ ไป” ที่ข้ำพูดถึง ต่ำง จำกที่เจ้ำคิดไว้มำก”

วังม่ำนเมิ่งปิดปำกหัวเรำะคิกคัก ตวัดตำมองค้อนอย่ำงมีเสน่ห์ใส่ ชุยตงซำน

ชุยตงซำนด่ำข ำๆ “มำรดำมันเถอะ คิดอะไรอยู่น่ะ เจ้ำกับพ่อครัว เฒ่ำและพี่น้องต้ำเฟิงของบ้ำนเรำ หำกเจอหน้ำกันต้องมีเรื่องให้คุย กันแน่ ต้องคุยกันได้ถูกคอมำกแน่!”

วังม่ำนเมิ่งสอดสิบนิ้วประสำนกัน ชูขึ้นสูงเหนือศีรษะ บิดขี้เกียจ

“เป็ นคนดียำก เคยเจอคนเลว อยำกจะเอำอย่ำง ผลคือค้นพบว่ำ อยำกเลวแต่กลับเลวได้ไม่เท่ำไร นี่เรียกว่ำยำกทั้งสองทำง”

ชุยตงซำนเอ่ยหลักกำรเหตุผลไปแล้วก็พูดสัพยอกว่ำ “พี่สำวคน นี้ ขมวดคิ้วถอนหำยใจให้น้อยหน่อย ท ำหน้ำตำอมทุกข์มำกเข้ำ คน คนหนึ่งก็ง่ำยที่จะมีสีหน้ำอมทุกข์ ดังนั้นทุกวันควรจะยิ้มให้มำก ใน เมื่อตัวเจ้ำเองก็คือหญิงงำม ไยต้องทำหน้ำเศร ้ำสร ้อยขมขื่น ไม่มี เหตุผลเลยนะ”

วังม่ำนเมิ่งกล่ำว “ชุยหลำงมีควำมรู ้สูง แต่ไม่เหมำะจะพูดปลอบ คนเลยจริงๆ”

ชุยตงซำนพยักหน้ำ “ก็จริง”

ชุยตงซำนกะพริบตำปริบๆ “วังม่ำนเมิ่ง ไม่สู้พวกเรำมำเล่นสนุก กันดีไหม?”

หัวใจของวังม่ำนเมิ่งบีบรัดตัว แต่ปำกกลับไม่ยอมคน “เล่นเทพ เซียนตีกันหรือ?”

ชุยตงซำนกลอกตำใส่ “เอำแต่พูดจำแบบนี้ มันน่ำเบื่อมำกนะ”

หำกว่ำเจ้ำกล้ำพูดแบบนี้กับอำจำรย์ข้ำ นั่นต่ำงหำกจึงจะเรียกว่ำ มีควำมกล้ำหำญอย่ำงแท้จริง!

จำกนั้นชุยตงซำนก็ยิ้มร่ำหยิบเงินร ้อนน้อยเหรียญหนึ่งออกมำ จำกชำยแขนเสื้อ คือเหรียญที่เพิ่งได้มำจำกหงโฉว “มีโอกำสได้เงิน อย่ำงน้อยก็หนึ่งเหรียญเงินร ้อนน้อย เท่ำกับว่ำมอบให้พี่สำวเปล่ำๆ กฏในกำรเล่นก็ง่ำยมำก เจ้ำไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่คิดถึงคนที่เคย รู ้จักในอดีตในสมองรอบหนึ่ง แล้วก็ไม่ต้องสนว่ำอีกฝ่ ำยเป็ นใคร เคย เจอมำกี่ครั้ง ขอแค่สำมำรถคิดถึงได้ ต่อให้เป็ นควำมทรงจำที่พร่ำ เลือนก็ไม่เป็ นไร ยิ่งคิดได้มำกก็ยิ่งมีประโยชน์มำก คิดได้มำกก็ได้เงิน ไปมำก คิดได้เกินร ้อยคนจะได้เงินร ้อนน้อยเหรียญนี้ไป คิดได้เกินห้ำ ร ้อยคน ข้ำจะให้เจ้ำอีกเหรียญ เกินหนึ่งพันคนก็ได้อีกหนึ่งเหรียญ เงินร้อนน้อย เป็ นอย่ำงไร? ใช่กำรค้ำที่ไร ้ต้นทุนมีแต่ได้กำไรหรือไม่? หำกเกินสำมพันคน ไม่นับก่อนหน้ำนี้ ข้ำสำมำรถมอบเงินฝนธัญพืช ให้พี่สำวได้อีกหนึ่งเหรียญ”

ระหว่ำงที่พูดชุยตงซำนก็พลิกหมุนข้อมือ มีโถเก็บเม็ดหมำกว่ำง เปล่ำสองใบเพิ่มมำหลังดึงมือกลับมำแล้ว โถก็ลอยอยู่กลำงอำกำศ เขำใช ้สำยตำบอกเป็ นนัยแก่วังม่ำนเมิ่งว่ำสำมำรถเริ่มลงมือหำเงินได้ แล้ว

ใบหน้ำของวังม่ำนเมิ่งเต็มไปด้วยควำมกังขำ เงียบไปพักหนึ่งก็ เอ่ยว่ำ “ง่ำยขนำดนี้เชียวหรือ?”

ชุยตงซำนแสร ้งท ำเป็ นไม่ได้ยิน คร ้ำนจะพูดคุยด้วย เพียงแค่สอง นิ้วของเขำทำท่ำคืบเหมือนคืบเม็ดหมำก ปลำยนิ้วก็มีเม็ดหมำกสี ขำวหิมะมำรวมตัวกันได้หลำยเม็ดอย่ำงรวดเร็ว ทยอยกันโยนเข้ำไป ในโถเก็บเม็ดหมำกทีละเม็ด

เห็นได้ชัดว่ำระหว่ำงที่วังม่ำนเมิ่งเงียบงันไป นำงก็อดนึกถึง “คน รู ้จักเก่ำ” หลำยคน อย่ำงห้ำมไม่ได้ จำกนั้นก็ถูกชุยตงซำน “จับเอำ มำ” จ ำแลงเป็ นเม็ดหมำกเม็ดแล้วเม็ดเล่ำ