Taming Master - ตอนที่ 149

Beep- Beep-beep-beep-beep-!

ฮารินซึ่งมาถึงหน้าห้องสตูดิโอของจินซุงก็กดรหัสล็อคประตูด้วยการเคลื่อนไหวของมือที่ชำนาญและเปิดประตู

เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าจินซุงจะเล่นเกมอยู่ เธอจึงไม่แม้แต่กดกริ่ง

แกร๊ก-

ฮารินที่เปิดประตูแล้วก็เข้ามา ฟุบเตียงของจินซุงที่อยู่ตรงหัวมุม

และเธอก็เริ่มจ้องเขม็งไปที่แคปซูลที่จินซุง

‘จินซุงของฉัน มันถึงเวลาที่เขาจะออกมากินข้าวได้แล้ว…’

ฮารินแต่งตัวค่อนข้างแตกต่างจากชุดปกติ

แน่นอนว่าเธอไม่เพียงแต่งตัวออกมาเพราะเธออารมณ์ดี

‘วันนี้จะไม่ล้มเหลว ฉันจะลากเจ้าคนพิการนี่และออกไปเดทให้ได้’

โดยปกติแล้วเธอไม่ได้แต่งอะไรเลย แต่ฮารินผู้ให้ความสนใจกับการแต่งหน้าของเธอและแม้กระทั่งฉีดน้ำหอมเป็นครั้งแรก ในขณะที่จ้องที่นาฬิกาแขวนอยู่บนผนังด้วยการแสดงออกที่มุ่งมั่น (?)

12:47

เนื่องจากจินซุงมีนิสัยการกินที่แตกต่างจากคนอื่นๆปกติประมาณ 12:50 ทุกวันเขาออกมาจากแคปซูลของเขาในการกินอาหารกลางวัน

ฮารินกำลังรอสิ่งนั้น“ฉันไปดูกระจกก่อนดีมั้ย? ฉันรู้สึกว่าการแต่งหน้าของฉันในวันนี้ค่อนข้างดี…”

ฮารินพึมพัมขณะที่เธอมองหน้าของตัวเองในกระจกด้วยกระจกพกพา และหลังจากนั้นไม่นาน ไม่ต่างอะไรจากวันอื่นๆ มันเป็นเวลา 12:50 แคปซูลของจินซุงได้เปิดออก

Whiiing-.

ฮารินที่นั่งอยู่บนเตียงลุกขึ้นยืนทันทีทันใด แต่จินซุงดูเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นเธอในขณะที่เขาเดินไปที่โต๊ะเฉื่อยชา

‘เฮ้อ เขาไม่รู้ได้ยังไงว่ามีคนเข้ามาในบ้านของเขา? เจ้าหัวทึบนั่น…!’

ความจริงแล้วความบื้อของจินซุงก็เป็นความผิดเช่นกัน แต่เมื่อเขาออกมาหลังจากอยู่ในแคปซูลเป็นเวลานาน ความจริงที่ว่าความสามารถในการรับรู้โดยรอบของเขาลดลงเป็นความผิดที่แท้จริง

ฮารินรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของจินซุงและควงแขนกับเขา

และจินซุงซึ่งแสดงออกด้วยความงุนงงครึ่งหนึ่งก็ประหลาดใจเมื่อเห็นหน้าตาที่ไม่คาดฝันของฮารินและก็ตะโกน

“อ๊ากก!”

ขณะที่มองจินซุงที่เกือบจะล้มลง ฮารินยิ้มอย่างสดใจขณะที่เธอดึงแขนของเขาขึ้น

“ทำไมตกใจจังล่ะ? ฉันคิดว่านายพูดว่าฉันสามารถมาที่นี่ได้ทุกเมื่อซะอีก?”

“นะ นั่นก็จริง แต่…”

จินซุงซึ่งตั้งสติ ถามฮารินอีกครั้ง

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอมา? ถ้าเธอกำลังจะมาอย่างน้อยเธอควรส่งข้อความมาก่อน”

ฮารินยิ้มขณะที่เธอพยักไหล่

“เซอร์ไพรส์!”

“…”

ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปที่โต๊ะและนั่งลงอีกฝั่งของเตียง

“เธอจะกินข้าวกับฉันหรอ?”

เมื่อจินซุงถาม ฮารินก็ตอบกลับ

“นั่นน่ะ…”

“มีอะไรงั้นหรอ?”

“วันนี้…”

ฮารินที่หยุดพักหายใจได้พูดต่อ

“ฉันวางแผนที่จะลากนายออกจากไคลันโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ”

“อะไรนะ?”

ฮารินยืนขึ้นจากจุดที่เธออยู่และมองหน้าจินซุงขณะที่เธอยิ้มอย่างสดใส

“นายคิดว่าไง? ฉันน่ารักมั้ยวันนี้?”

จินซุงมองไปที่ฮารินด้วยอาการขมขื่น

ลองมาคิดดู รูปลักษณ์ของฮารินซึ่งดูเหมือนมีการรวมตัวกันมากกว่าปกติ ทำให้รู้สึกว่าสวยเป็นพิเศษ

จินซุงพูดติดอ่างขณะที่เขาพยักหน้า

“ชะใช่ น่ารักดี”

“เท่าไหน?”

จินซุงพูดต่อด้วยท่าทางอึดอัดใจ

“มากเลยมั้ง?”

อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงการแสดงออกของเขาที่น่าอึดอัดใจ แต่คำพูดของจินซุงนั้นจริงใจ

มันเป็นเพียงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาประสบสถานการณ์ (?) เช่นนี้เขาจึงไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

ฮารินมองดูคอมพิวเตอร์ที่อยู่ถัดจากแคปซูลรูปแบบใหม่ของจินซุงขณะที่เธอพูด

“ฉันจะใช้คอมพิวเตอร์ดูอินเทอร์เน็ตในขณะที่ฉันกำลังเล่นอยู่ ดังนั้นอาบน้ำและเตรียมตัวให้พร้อมอย่างรวดเร็วซะ”

“อะไรนะ?”

“แล้วนายคิดว่าฉันมาแต่งตัวให้สวยเพื่อเล่นเกมกับนายหรอ?”

คำที่เขาต้องการจะทำเควสต์ให้สำเร็จเกือบจะออกมาจากปากของจินซุง แต่เขาก็กลืนพวกมันกลับมาอย่างหวุดหวิด

“กระทันหัน…”

อย่างไรก็ตามเมื่อฮารินตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ข้อแก้ตัวดังกล่าวก็ไม่ได้ผล

ฮารินตัดคำพูดของจินซุงขณะที่เธอพูด

“นี่คือคำขอเดท ปาร์คจินซุง ตอนแรกฉันต้องการให้โอกาสนาย แต่ถ้านายได้รับคำขอเดทจากฉันที่ดูเหมือนว่าไปไม่ได้จนกระทั่งไคลันจะล้มละลาย”

เมื่อจินซุงปฏิเสธไม่ได้ เขาก็กลายเป็นคนโง่เหมือนปลาทอง

“…”

“อย่างไรก็ตาม! รีบไปอาบน้ำเร็วๆ!”

ฮารินเข้าหาจินซุงอย่างรวดเร็วและผลักหลังของเขาแล้ว ให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้

“อะ โอเค เข้าใจแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ ดังนั้นเล่นคอมไปโอเค๊?”

ฮารินยิ้มแบบขี้เล่นขณะที่เธอตอบกลับ

“ถ้านานใช้เวลานานไป ฉันจะเปิดประตูเข้าไปนะ ดังนั้นอาบเร็วๆ!”

จินซุงสวมเสื้อผ้าที่ดีที่สุดที่เขามีที่บ้านและออกจากบ้านไปกับฮาริน

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่จุดสำคัญ

เนื่องจากถัดจากฮารินที่มีรูปลักษณ์ที่สดใส จินซุงถูกปกคลุมด้วยเงามืดของเธอและไม่ได้ถูกจับจ้องเลย

“แต่เราจะไปไหนกันฮาริน?”

เมื่อจินซุงถาม ฮารินยิ้มขณะที่เธอตอบกลับ

“แค่ตามฉันมาจินซุง นายไม่มีตัวเลือกวันนี้”

“อะ โอเค”

จินซุงผู้สะดุ้งกับพลังของฮาริน (?) เริ่มตามเธอโดยไม่พูดอะไรเลย

ซินตะมานิที่จะยังคงอยู่ในคลังของเขารบกวนมุมหนึ่งของหัวใจของเขาเล็กน้อย แต่ยังคงมองฮารินที่กำลังจับมือกันแน่นอยู่รอยยิ้มที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ

‘ฮารินน่ารักจริงๆเลย’

จินซุงคิดว่ามีเพียงคนเดียวที่เขาสามารถสละเวลาในการเล่นเกมซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด (?) ของงานประจำวันทั้งหมดของเขาให้ฮาริน

เนื่องจากตอนนี้ในขณะที่จับมือของฮารินและเดินไปกับเธอ หัวใจของเขาสั่นไหวมากกว่าตอนที่เขาได้รับไอเทมหรูหราเป็นรางวัล

เช่นนั้นสถานที่ที่คนสองคนมุ่งหน้าคือสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในเขตชานเมืองของกรุงโซล

“เธออยากจะไปสวนสนุกมั้ย?”

เมื่อจินซุงถาม ฮารินพยักหน้า

“ไปสิ ฉันชอบของเล่นจริงๆ!”

จินซุงมองไปรอบๆเครื่องเล่นด้วยการแสดงออกที่น่าตื่นเต้นเช่นกัน

และเขาพูดบางอย่างที่น่าตกใจ

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่สวนสนุกนะ”

“ยังไงกัน? เป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย?”

“แค่… มันจบลงแบบนี้”

“นายหมายความว่ายังไงที่ว่ามันจบลงแบบนี้ มันเป็นเพราะนายคิดว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองเวลาที่คุณเล่นเกมงั้นหรอ”

ฮารินอ่านความคิดของจินซุงได้อย่างสมบูรณ์

จินซุงซึ่งไม่สามารถโต้แย้งคำพูดของ ฮารินได้เกาหลังหัวโดยไม่มีคำพูด

เช่นนั้นคนสองคนที่ซื้อบัตรผ่านไปที่สวนสนุก เริ่มเล่นเครื่องเล่นในอารมณ์ดี

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน ปัญหาใหญ่ได้ก่อตัวขึ้น

จินซุงผู้ขึ้นรถไฟความเร็วสูง A-Express ซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของสวนสนุกก็เริ่มเหงื่อแตก

Rattle- Rattle-.

Deu-reu-reu-reuk-.

ในขณะที่โซ่ม้วนขึ้นช้าๆรถก็เคลื่อนที่ไปยังจุดที่สูงขึ้น

เสียงจินซุงเริ่มสั่น

“ฮะ ฮาริน”

“หืม? มีอะไรหรอ?”

“นะ นี่มัน…”

จินซุงซึ่งอายเกินกว่าจะพูดต่อหน้าฮารินว่าเขากลัว พูดติดอ่าง แต่ฮารินก็รู้ถึงสถานะของเขาทันที

“อะไรเนี่ย นายกลัวงั้นหรอ?”

จินซุงปฏิเสธเมื่อเขาตอบกลับ

“กะ กลัวหรอ! ฉันแค่รู้สึกว่ามันสูงเกินไป… อ๊ากกกก!”

Rattle-.

รถไฟที่ถูกลากขึ้นไปยังจุดสูงสุดนั้นหยุดพร้อมกับเสียงที่ดังกึกก้องและเสียงตะโกนสะท้อนออกมาจากปากของจินซุง

และฮารินที่เห็นอย่างนั้น ส่ายหน้าของเธอ

“ฉันไม่อยากจะเชื่อ”

ดวงตาของจินซุงสั่นไหวเล็กน้อย

ในขณะที่มองดูจินซุงซึ่งจับบาร์ความปลอดภัยอย่างแน่นหนาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว ฮารินก็หัวเราะ

อย่างไรก็ตาม มันไม่เหมือนว่าจะมีวิธีใดที่จินซุงจะหลบหนีสถานการณ์นี้ได้

เช่นนั้นฝันร้ายของจินซุงก็เริ่มขึ้น

Swaaeeek-!

รถไฟความเร็วสูงแล่นผ่านลมเมื่อเริ่มร่วงลง

ขณะที่หลับตาจินซุงก็ตะโกน

“อ๊ากกกกกกกกก!”

ในอีกด้านหนึ่งด้วยการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ฮารินก็สนุก

“ว๊าาาา!”

ด้วยรูปแบบที่ตรงกันข้ามอย่างสมบูรณ์คนสองคนมีความสุขกับการเล่น

จินซุงคิดถึงสัตว์เลี้ยงของเขาด้วยตาที่ปิดอยู่

‘ฉันคิดถึงบุ๊กค์! พิน ฮัลลิ ไล พวกนายช่วยฉันด้วยยยย’

มันเป็นเรื่องที่ฮารินจะทำเรื่องหยอกล้อให้กับเขาไปตลอดชีวิตถ้าเธอได้ยินมัน แต่มันเป็นความจริงสำหรับจินซุง

จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่หวังว่าเวลาที่เจ็บปวดนี้จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว

‘สำหรับการออกเดทที่จะน่ากลัวอย่างนี้! เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงโสดตลอดไป!’

เพราะเขาไม่สามารถต้านทานสิ่งนี้ได้ ถ้าอย่างน้อยเขาก็ไม่มีความคิดที่ไร้สาระจินซุงยังคิดต่อไปเกี่ยวกับสิ่งอื่นๆและหลังจากผ่านไป 15 นาทีที่รู้สึกเหมือนผ่านไป 15 ชั่วโมงจินซุงก็สามารถก้าวเท้าลงสู่พื้นดินอีกครั้ง

“เอิ้ก อ๊อกก…”

หน้าของเขาซีดโดยสมบูรณ์และขาทั้งสองข้างที่สั่น

ขณะที่มองไปยังจินซุงที่เกือบจะอ้วกออกมา ฮารินก็ขำเขา

“เฮ้ เป็นผู้ชายจะกลัวอะไรอย่างนั้น? นายขึ้นไปด้วยความงุ่มง่ามเมื่อนายขึ้นไปข้างบน”

อย่างไรก็ตาม จินซุงแก้ตัวให้ตัวเอง

“ฮาริน เธอรู้ไหมทำไมฉันถึงชอบเล่นเกม VR?”

“ทำไมล่ะ”

“ความสามารถในการรับรู้ในอวกาศของฉันโดดเด่น”

ฮารินตอบกลับด้วยเสียงที่ตกตะลึง

“มันเกี่ยวข้องกับที่นายกลัวตอนนี้ยังไง?”

“นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อฉันอยู่ที่นั่น ฉันกลัวมากกว่าคนอื่นหลายเท่าฉันรู้ดี”

ในขณะที่มองดูจินซุงซึ่งพูดถึงสถานการณ์แปลกๆที่ไม่สมเหตุสมผล ฮารินก็ส่ายหัว

“ตลกมาก ถ้างั้นความสามารถในการรับรู้อวกาศของฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่กลัว”

จินซุงพยักหน้าขณะที่เขาตอบกลับ

“ใช่นั่นแหละ แม้ว่าเธอจะอยู่บนนั้น เธอก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนและมันอันตรายแค่ไหนในที่แห่งนี้”

ด้วยการแสดงออกที่ค่อนข้างจริงจัง จินซุงพูดเหตุผลของเขาออกไป

อย่างไรก็ตามด้วยคำพูดถัดไปของฮาริน การยืนหยัดของจินซุงก็ถูกยกเลิกทันที

“นายนี่ขี้บ่นจังตาลุง ฉันหิวแล้วดังนั้นไปหาอะไรกินกัน

“อะ โอเค…”

จากข้อเท็จจริงที่ว่าฮารินไม่ได้แนะนำให้พวกเขาไปเล่นเครื่องเล่นที่ตรายทันที จินซุงก็ค่อนข้างโล่งใจ

* * *

“เอมิลี่เธอกำลังบอกว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะผลิตอาหารที่นี่ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ชยาครานความจริงแล้วแทนที่จะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีความเฉพาะเจาะจงมากขึ้น ประสิทธิภาพที่แย่เกินไป เนื่องจากต้องใช้ทรัพยากรเกือบสิบเท่าในการผลิตเมืองหลักของเรา”

“อืมม… มันถึงขนาดนั้นเลยหรอ มันเป็นสถานะที่ร้ายแรงกว่าที่ฉันคาดไว้”

กิลด์ไททั่นที่ประสบความสำเร็จในการครอบครองฐานแรกในทวีปกลางหลังจากกิลด์ดาร์ครูน่าวิ่งเข้าสู่ความท้าทายที่ไม่คาดคิด

อย่างแรกเมื่อฐานถูกครอบครองมันจะต้องได้รับการพัฒนา แต่เนื่องจากเป็นฐานที่อยู่บนทะเลทรายที่รกร้างพวกเขาไม่สามารถผลิตทรัพยากรใดๆได้

สิ่งหนึ่งที่พวกเขาทำได้จริงๆก็คือเพิ่มคำสั่งสาธารณะเพื่อล่ามอนสเตอร์ในบริเวณโดยรอบและได้รับของขวัญ แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับของขวัญเนื่องจากไม่มีสถานที่ขายมันก็ไม่มีความหมายที่แท้จริง

แม้ว่ามันจะเย็นนิดหน่อยในเขตตอนเหนือ เนื่องจากเป็นไปได้ที่เครือข่ายภายในอาณาจักรกับระบบการเกษตรขั้นพื้นฐานและเมืองโดยรอบหากพวกเขาเพิ่งตั้งฐานไปยังจุดหนึ่งมันเป็นไปได้ที่จะเติบโตอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามในทวีปกลางไม่มีคำตอบอย่างจริงจัง

ซีลรอนที่อยู่ข้างพวกเขาได้พูด

“ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะดึงทรัพยากรจากฐานหลักและเทลงบนที่นี่”

เอมิลี่พยักหน้า

“แน่นอน เพื่อที่จะเติบโตอย่างรวดเร็วในขณะนี้ มีเพียงวิธีการนี้…”

ชยาครานยิ้มอย่างขมขื่น

“นี่เป็นสิ่งที่ฉันคาดหวัง แต่ฉันไม่รู้ว่ามันจะแย่ขนาดนี้”

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีสำหรับฐานในทวีปกลาง

แม้ว่าเลเวลฐานจะต่ำ แต่คุณภาพของกองกำลังที่สามารถสร้างได้นั้นเหนือกว่าเมืองในภาคเหนือและแม้แต่เลเวลพื้นฐานของบุคคลที่สามารถแต่งตั้งได้เริ่มต้นจาก 130

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่ามันเป็นพื้นที่ที่เชี่ยวชาญในการทำสงคราม เมื่อเลเวลฐานเพิ่มขึ้นเพราะคุณสามารถสร้างเอเจนซี่ที่ฝึกฝน NPC ระดับ Heroic ที่มีร้านขายอุปกรณ์ที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ทุกประเภทหรือมีความสามารถพิเศษมันน่าสนใจอย่างไม่น่าเชื่อ

มันเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะตกลงกับฐานในทวีปกลางในตอนแรก แต่เมื่อพวกเขาได้รากฐานมาแล้วก็แน่นอนว่ามันจะคุ้มค่าอย่างสมบูรณ์

ปากของชยาครานซึ่งจมอยู่ในความคิดของเขาครู่หนึ่งเปิดออกอย่างช้าๆ

“ถึงเวลาแล้วที่จะหลั่งไหลเงินทั้งหมดที่เก็บมาจนถึงตอนนี้”

เมื่อชยาครานพูด เอมิลี่พยักหน้าเห็นด้วย

“ถูกต้องค่ะหัวหน้า เราต้องดึงเงินทุนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้และถ้าเราสามารถเพิ่มฐานสองหรือสามฐานในทวีปกลางได้แล้ว มันจะกลายเป็นความช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน”

เมื่อรวบรวมความคิดเห็นแล้ว ชยาครานก็เปิดห้องสนทนาของกิลด์ทันทีและเรียกประชุมผู้บริหารและดำเนินการทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงเวลาที่กิลด์ยักษ์ทั้งสองที่ครอบครองฐานอย่างช้าๆก็เริ่มตั้งหลักได้ กิลด์อันดับต้นๆของอาณาจักรลัสเปลก็เริ่มที่จะบุกเข้าไปในทวีปกลางทีละคน

จากภายนอกดูราวกับว่ากิลด์ของอาณาจักรไคม่อนเริ่มครอบครองอยู่ในทวีปกลางอย่างล้นหลาม แต่ก็มีหนทางที่จะมีตัวแปรได้ทุกที่