Taming Master - ตอนที่ 319

มันเป็นเกมที่รุนแรงที่ทำให้มือของผู้ชมเหงื่อออก

แต่ในท้ายที่สุด การเผชิญหน้าของความแข็งแกร่งและพลังของยันโคก็ชนะ

เห็นได้ชัดว่าครียันแข็งแกร่ง แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่ายันโคต่อสู้ได้ดีมาก

‘เฮ้อ เราชนะแล้ว…!’

ในความเป็นจริง ยันโคที่รับการท้าทายก่อนการเลื่อนขั้นนั้นเป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างอันตรายในส่วนของเอียน

แน่นอนว่ามันไม่ใช่การหลับหูหลับตาเดิมพัน

เอียนที่เห็นชาวแอสโมเดียนระดับขุนนางในสงครามมิติก็คิดอย่างเป็นกลางว่าจะมีโอกาสสำเร็จ 70%

จากนั้นผลลัพธ์ก็เป็นไปตามที่คำนวณไว้ การต่อสู้เพื่อการเลื่อนขั้นตอนนี้ก็เงียบลง

[พลังชีวิตของผู้ติดตาม ‘ครียัน’ ของลิเลียน่าลดลงต่ำกว่า 10%]

[การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้วโดยเป็นไปตามกฎของการต่อสู้เลื่อนขั้น]

[ผู้ติดตาม ‘ยันโค’ ชนะ ‘ครียัน’]

[ระดับของยันโคในอาณาจักรปีศาจซึ่งเคยอยู่ที่ 37,698 ได้เพิ่มขึ้นเป็น 438]

[ผู้ติดตาม ‘ยันโค’ ตรงตามเงื่อนไขทั้งหมดในการเลื่อนระดับเป็นขุนนาง]

เมื่อเห็นข้อความเหล่านั้นปรากฏขึ้นทีละข้อความ เอียนก็รู้สึกดี

‘ดี ดีไปเลย’

เป้าหมายสุดท้ายที่เอียนต้องไปให้ถึงในอาณาจักรปีศาจคือเพิ่มระดับการแปรธาตุของเขา

การเลื่อนขั้นของยันโคเป็นขุนนางเป็นการพลิกเหตุการณ์ที่ไม่ได้กำหนดไว้ แต่มันก็ทำให้เอียนรู้สึกดีขึ้น

เอียนยิ้มให้กับยันโคที่กำลังเดินออกไปจากสนามรบ

“ทำได้ดีมากยันโค”

ยันโคมองไปในทิศทางของเอียน

“ขอบคุณครับเจ้านาย ขอบคุณทุกท่าน”

ยันโคที่ขอบคุณเอียนและเดินหน้าต่อไป มุ่งหน้าไปยังทิศทางของปีศาจลิเลียน่าและข้างๆเธอคือครียันที่มีสีหน้าเศร้าหมอง

ลิเลียน่าที่มองไปที่ยันโคก็เปิดปากขึ้น

“นี่เป็นเหตุการณ์พลิกผันที่น่าประหลาดใจ ชาวแอสโมเดียนได้รับชัยชนะเหนือขุนนางชาวแอสโมเดียนซึ่งเป็นคนแรกที่เลื่อนขั้น ครียันที่ติดอันดับ 500 อันดับแรก”

ยันโคไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ทองไปที่เธอ ครียันก็เจ็บปวดอย่างมากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น แต่ก็ยังคงนิ่ง

กรณีเช่นนี้ในโลกของอาณาจักรปีศาจเป็นเรื่องที่หายากที่สุด

ดวงตาของลิเลียน่าเป็นสีแดงเรืองแสง

มันเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อปีศาจใช้พลังของพวกเขา

ลิเลียน่าเปิดปากของเธอด้วยเสียงที่ต่ำ แต่หนักหน่วง

“ข้าเจ้าหญิงปีศาจลิเลียน่า… ขอยอมรับว่าชาวแอสโมเดียนยันโคจะเปลี่ยนเป็นขุนนางในขณะนี้”

Woong-!

แสงสีแดงเคลื่อนออกจากมือของลิเลียน่าและเริ่มกลืนไปทั้งร่างของยันโค

และใบหน้าของชาวแอสโมเดียนที่เห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นก็มีการแสดงออกที่แตกต่างกัน

พวกเขาอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับชาวแอสโมเดียนที่ได้รับการจัดอันดับที่สูงกว่าที่จะกลายเป็นขุนนางและมันก็น่าอิจฉาสำหรับกรณีของชาวแอสโมเดียนระดับต่ำ

การได้เป็นขุนนางทำได้ยากมาก

ในช่วงเวลาของการเลื่อนขั้นเป็นขุนนาง ความสามารถจะเพิ่มขึ้นอย่างมากและพลังของชาวแอสโมเดียนจะแข็งแกร่งขึ้น

และอาจเทียบได้กับความสามารถของเจ้าหญิงปีศาจ

แต่ยังคงมีความแตกต่างระหว่างพลังของปีศาจและแอสโมเดียน มันเหมือนกับสวรรค์และโลก

เอียนมองไปที่ยันโคด้วยความภาคภูมิใจและข้อความของระบบก็เริ่มปรากฏขึ้น

[เปิดใช้พลังปีศาจแล้ว]

[‘ยันโค’ กำลังเลื่อนขั้นจาก ‘ชาวแอสโมเดียน’ เป็น ‘ขุนนาง’]

[เพิ่มความสามารถในการต่อสู้ทั้งหมดของ ‘ยันโค’ ขึ้น 5%]

[ค่าสถานะเวทย์มนตร์ของ ‘ยันโค’ เพิ่มขึ้น 10%]

[อัตราการโจมตีเวทย์มนตร์ของ ‘ยันโค’ เพิ่มขึ้น 2%]

[การต้านทานเวทย์มนตร์ของ ‘ยันโค’ เพิ่มขึ้น 2%]

[สล็อต ‘พลัง’ ของ ‘ขุนนาง’ ถูกสร้างขึ้น (ผนึก)]

อย่างไรก็ตาม สายตาของเอียนซึ่งอ่านข้อความของระบบด้วยความพึงพอใจอยู่ในระดับปานกลาง

‘นี่คืออะไร…? พลังของขุนนาง? อืม มันถูกสร้างขึ้น แต่ ‘ผนึก’ คืออะไร?’

เมื่อเขาอ่านข้อความทั้งหมด มีเพียงส่วนเดียวของข้อความที่ไม่สมเหตุสมผลสำหรับเขา

ขณะที่เอียนกำลังพยายามทำความเข้าใจ พิธีเปลี่ยนเป็นขุนนางของยันโคก็สิ้นสุดลงและปีศาจลิเลียน่าก็มองไปที่เอียน

ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย

“เอียน เจ้านายของยันโค…ใช่ไหม?”

เอียนตอบโดยไม่ต้องคิด

“ใช่แล้ว”

และลิเลียน่าพึมพำด้วยเสียงเบาๆ

“ฉันเดาว่าตอนนั้น…”

เอียนอยากรู้เรื่องนั้นเขาจึงถาม

“หมายความว่ายังไง? ฉันเดาว่างั้นหรอ?”

ลิเลียน่าพูดด้วยรอยยิ้มที่ริมฝีปากของเธอ

“ตอนนี้ผู้ติดตามของเจ้า ยันโคได้เปลี่ยนเป็นขุนนางแล้ว”

นั่นคือสิ่งที่ทุกคนรู้ เอียนไม่ตอบสนองและรอสิ่งอื่นๆที่ลิเลียน่าจะพูด

“แต่สำหรับยันโค… หลังจากเป็นขุนนางแล้ว เขาไม่สามารถใช้พลังของขุนนางได้”

เอียนตาโตขึ้นเมื่อได้ยินในคำพูดนั้น

ในฐานะที่เป็นสิ่งที่เขากังวล

เอียนจึงถามลิเลียน่าว่า

“ยะ… อย่างนั้นเหรอ?”

“ข้ารู้สึกขมขื่นเล็กน้อย แต่ตอนนี้ข้ารู้เหตุผลแล้ว”

ลิเลียน่าขยับตัวเล็กน้อยจากเก้าอี้แล้วพูดว่า

“ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเจ้า”

* * *

ณ คฤหาสน์ที่มีอาณาเขตอันยิ่งใหญ่และความศักดิ์สิทธิ์ในภูมิภาคตะวันออกของทวีปทางเหนือ

นอกจากนี้ยังเป็นฐานของธงแรกของกิลด์โลตัสและเอียนในฐานะลอร์ด ‘คฤหาสน์ซัมมอนเนอร์’

คฤหาสน์โลตัสยังคงมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

และเป็นเกียรติประวัติระดับเฟิร์สคลาสที่ดีที่สุดและนี่เป็นครั้งแรกที่ศูนย์ฝึกฝนของซัมมอนเนอร์เป็นรากฐานของการเติบโตของคฤหาสน์โลตัส

แต่ตอนนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆอีกมากมายสำหรับซัมมอนเนอร์ต่างๆ

ในบรรดาสิ่งอำนวยความสะดวกที่เพิ่งเปิดใหม่ภายใต้ศาสตราจารย์ลีจีนุกและเนื้อหาที่ผู้เล่นคนอื่นนำเข้ามา

อันที่จริงนั่นเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ

ในไคลัน โลตัสเป็นสถานที่เดียวที่มีซัมมอนเนอร์จำนวนมากที่สุด ดังนั้นผู้เล่นทุกคนที่มีอาชีพที่เกี่ยวข้องจึงต้องมาที่นี่

นั่นคือเหตุผลที่ผู้เล่นเรียกสิ่งนี้ว่า ‘หุบเขาซัมมอนเนอร์’

และมีฝูงชนจำนวนมากใน ‘หุบเขาซัมมอนเนอร์’ ฮูนี่ย์และคาโนเอลกำลังเดิน

“เอ่อ เควสต์อะไรกันวะเนี่ย?”

ขณะที่ฮูนี่ย์กำลังพึมพำกับตัวเอง คาโนเอลที่เดินอยู่ข้างๆเขาก็หัวเราะเล็กน้อย

“งั้นนายหมายความว่าเราต้องไปที่อาณาจักรปีศาจเพื่อหาไอเทมที่เรียกว่า ‘หนังสือคนตาย’ งั้นหรอ?

จากคำพูดของคาโนเอล ฮูนี่ย์ตอบกลับ

“อืม พี่หมายความว่ายังไง? ไม่สิ ไม่มีทางที่จะเข้าสู่อาณาจักรปีศาจจากโลกของเราได้แล้ว ฉันควรจะทำเควสต์ต่อไปยังไงล่ะ เวรเอ้ย…!”

เหตุผลที่ฮูนี่ย์อารมณ์เสียนั้นสามารถเข้าใจได้

ฮูนี่ย์ได้รับเควสต์ที่เกี่ยวข้องกับอาชีพหลังจากสิ้นสุดสงครามมิติและในระหว่างดำเนินการมัน เขาได้ค้นพบอาชีพลับ

แต่มีปัญหาอย่างหนึ่ง:

เขาต้องเข้าสู่มิติอาณาจักรปีศาจเพื่อดำเนินการต่อ

‘และอาณาจักรปีศาจเป็นสถานที่ที่มนุษย์ไม่สามารถไปได้ในขณะนี้…’

คาโนเอลมองไปที่ฮูนี่ย์ที่คิดอยู่

“ถ้าอย่างนั้นเราควรลองโทรไปที่ศูนย์ดูแลลูกค้า นายคิดว่าเนื้อหาไม่ถูกต้องใช่ไหม? เราไม่สามารถแก้ไขได้ เนื่องจากนี่เป็นความผิดพลาดจากทีมพัฒนาใช่ไหมล่ะ?”

แต่ฮูนี่ย์ส่ายหัว

“เราจะไม่ทำอย่างนั้น”

“ทำไมล่ะ?”

“พูดตามตรง ไม่มีทางที่จะเข้าสู่อาณาจักรปีศาจได้”

“ห้ะ…?”

ฮูนี่ย์ตอบพร้อมกับถอนหายใจ

“ผมคิดว่าเควสต์นี้ให้ความรู้สึกเหมือนเควสต์ที่จะดำเนินไปพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงเผ่าพันธุ์”

“โอ้…? เกิดอะไรขึ้นกับหัวของนาย”

แม้หลังจากสงครามมิติ เควสต์สำหรับการเปลี่ยนแปลงเผ่าพันธุ์ยังคงมีอยู่

อันที่จริงแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นประเภทของเควสต์ที่ควรจะหายไปหลังจากสิ้นสุดสงครามมิติ

เป็นเควสต์ที่ทำขึ้นชั่วคราวเพื่อสร้างเผ่าพันธุ์ใหม่ในช่วงแรก

Lb สร้างเควสต์ใหม่อีกครั้งเพื่อเปลี่ยนเป็นเผ่าพันธุ์ชาวแอสโมเดียน

และเควสต์ที่ฮูนี่ย์ได้รับมานั้นรู้สึกว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะได้รับมัน

“รู้มั้ยนี่มันไม่น่าจะเป็นความผิดพลาดหรอก น่าจะเป็นความตั้งใจของพวกเขานะพี่”

คาโนเอลตอบพร้อมกับพยักหน้า

“น่าจะใช่ ฉันคิดว่านักพัฒนากำลังผลักดันเผ่าชาวแอสโมเดียนอยู่พอสมควร”

อย่างไรก็ตาม ฮูนี่ย์ไม่มีความตั้งใจที่จะเปลี่ยนเป็นเผ่าพันธุ์ชาวแอสโมเดียน

เมื่อไม่นานมานี้ฟิโอลันก็มารับเขาเข้ากิลด์โลตัสอย่างเป็นทางการ หลังจากนั้นไม่นานและเขาชอบชีวิตกิลด์มาก

มันเป็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่ยิ่งใหญ่สำหรับฮูนี่ย์ที่ยืนกรานที่จะอยู่คนเดียวมาโดยตลอดและทุกวันนี้ไคลันก็สนุกมากขึ้น

‘เผ่าชาวแอสโมเดียนไม่น่าสนใจมากเท่าไหร่’

ฮูนี่ย์ที่กำลังเดินไปพร้อมกับคาโนเอลซึ่งคิดอยู่จนกระทั่งเขาเปิดปาก

“แต่ว่านะพี่”

“ว่าไง?”

“บางทีมันอาจจะมีวิธีที่จะไปยังอาณาจักรปีศาจนอกเหนือจากการเปลี่ยนเป็นเผ่าพันธุ์ก็ได้นะ?”

* * *

“เพราะฉัน… เธอหมายความว่ายังไง?”

เอียนตกใจมาก

เพราะเขาพลังของขุนนางจึงถูกปิดผนึก

ไม่ว่าเขาจะคิดมากแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้

ลิเลียน่าพูด

“จากจุดเริ่มต้น ระดับของเจ้าคือครึ่งปีศาจและระดับของยันโคคือขุนนาง”

ลิเลียน่าที่มองไปมาจากเอียนและยันโคก็เปิดปากอีกครั้ง

“ในอาณาจักรปีศาจ พิจารณาได้ว่าไม่สามารถมีพลังได้มากไปกว่าเจ้าของ ถ้าเขาทำอย่างนั้นจะไม่สามารถควบคุมพลังได้ มันเป็นกฎที่กำหนดไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม”

และทันทีที่เขาได้ยินสิ่งนี้ เอียนก็อ้าปากกว้าง

“นี่มัน…”

เอียนมีสีหน้าไม่พอใจ

“แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าตลกที่ยันโคอยู่ในระดับที่สูงกว่าระดับชาวแอสโมเดียนของฉัน”

และราวกับว่าอ่านความคิดของเอียน ลิเลียน่าพูด

“โดยปกติแล้ว ครึ่งแอสโมเดียนไม่สามารถครอบครองขุนนางชาวแอสโมเดียนได้ อย่างไรก็ตามนี่เป็นกรณีของการเลื่อนขั้น… ความสำเร็จเป็นกรณีที่หาได้ยาก”

เอียนรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“อย่างนั้นเหรอ?”

แต่เขาก็ไม่ผิดหวัง

และพลังที่ใช้ไม่ได้มันเป็นสิ่งที่จะไม่หายไป เพียงเพราะมันจะไม่ถูกใช้

หากวันหนึ่งเอียนกลายเป็นขุนนาง พลังของยันโคจะถูกเปิดออกโดยธรรมชาติ

และความสามารถในการต่อสู้ของยันโคจะเติบโตเป็นขุนนางอย่างสมบูรณ์

‘นั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ’

ในขณะเดียวกัน เอียนที่กำลังจัดระเบียบความคิดของเขาก็ยุ่งอยู่กับการคิด

ลิเลียน่ายิ้มและเปิดริมฝีปากสีแดงของเธอ

“นั่นคือเหตุผลที่ข้าจะพูด”

“ห้ะ?”

“เอียน ข้าจะให้คำแนะนำที่ดีแก่เจ้า…”