Taming Master - ตอนที่ 368

“งั้น… คุณต้องการโรงตีเหล็กในเมืองไพโรงั้นหรอ?”

“ใช่แล้ว ลอร์ดฟิโอลัน เพื่อที่จะปรับแต่งวัตถุดิบที่เจ้านายของฉันมอบให้ เราจำเป็นต้องมีโรงตีเหล็กขนาดใหญ่”

ฟิโอลันมีสีหน้าแปลกๆขณะที่เห็นคนแคระที่เอียนส่งมา

‘ไม่ ฉันไม่เข้าใจว่าเอียน… ตอนนี้คนแคระมาจากไหนกัน?’

ฟิโอลันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทันทีที่สงครามกิลด์เสร็จสิ้น เขาไม่ได้เห็นเอียนอีกเลยและคนแคระที่ไม่ควรอยู่ในอาณาจักรก็ปรากฏตัวขึ้น

การที่เขาส่งผู้ติดตามไปช่วยเรื่องของคฤหาสน์ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ

อย่างไรก็ตาม มันเป็นปัญหาเพราะเขาเป็น ‘คนแคระ’

‘คนแคระเคยปรากฏตัวมาก่อนในไคลันด้วยหรอ?’

อย่างน้อยฟิโอลันก็ไม่รู้

มีบางกรณีของชยาครานและผู้เล่นคนอื่นๆไปเยี่ยมชมหมู่บ้านลับของคนแคระ แต่ไม่มีใครรู้จักในที่สาธารณะ

ซึ่งทำให้ฟิโอลันคิดว่าเอียนเป็นคนแรกที่ค้นพบสายพันธุ์ของคนแคระ

แต่ความจริงที่ว่าคนที่มีพรสวรรค์เหล่านั้นเรียกว่าคนแคระได้เข้าสู่เมืองไพโรเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดสำหรับพวกเขา

เมื่อมองจากโลกของไคลัน คนแคระถูกเรียกว่าเป็นสายพันธุ์ที่เหนือกว่าของช่างตีเหล็ก

ถ้าคนแคระรับหน้าที่เป็นช่างตีเหล็ก เขาสามารถเพิ่มเลเวลคฤหาสน์ได้อย่างแน่นอน

ฟิโอลันหัวเราะและคว้ามือของเอิร์กฮัน

“ได้เลย ฉันลองทำดู แต่… เลเวลที่คฤหาสน์ของเราถูกสร้างขึ้นมาคือเลเวล 5 ขั้นสูง มันจะยังโอเคสำหรับนายไหม?”

เลเวล 5 ขั้นสูง

แม้ว่าจะเป็นสิ่งก่อสร้างระดับสูง แต่ก็ยังได้รับการประเมินว่าค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับเลเวลของคฤหาสน์ไพโร

ในกรณีของกิลด์ ‘เหยี่ยวแดง’ ในอาณาจักรไคม่อนนั้นมีสิ่งก่อสร้างที่ดีที่สุดและมีมานานมากแล้ว เนื่องจากมีเลเวลสูงสุด

และนั่นก็ไม่ใช่

แม้แต่โรงตีเหล็กก็ยังมีเลเวล MAX ซึ่งกำลังสร้างขึ้นใหม่ในเลเวลถัดไป กิลด์เหยี่ยวแดงได้เพิ่ม ‘ช่างตีเหล็ก’ ซึ่งอยู่ในเลเวล 2 เป็นเลเวล 9 แล้ว

เมื่อเทียบกับที่สิ่งก่อสร้างเลเวล 5 ขั้นสูงของขั้นแรกนั้นโทรมมาก

คนแคระส่ายหัวและพูดหลังจากมองคนตรงหน้า

“เป็นไปไม่ได้ ด้วยเลเวลของคฤหาสน์ขั้นที่ 5 ท่านจะไม่สามารถปรับแต่งโปรเจ็กต์ขนาดใหญ่นี้ได้”

ฟิโอลันรู้สึกเขินอาย

“แล้วคุณคิดว่ายังไง? ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะไปถึงเลเวลต่อไปเลยนะ…?”

ฮันยิ้มและพูดว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วง ท่านลอร์ด ข้าขอเล่าอะไรให้ฟังหน่อย”

“…?!”

ฟิโอลันที่ไม่เข้าใจว่าคนแคระพูดถึงอะไรก็ถูกคนแคระขัดจังหวะอีกครั้ง

“ฮิฮิ โปรดนำทางข้าไปหาช่างตีเหล็ก ท่านจะรู้ทันทีที่เห็น”

ฟิโอลันพยักหน้าแล้วยิ้ม

“ได้สิ ตามมาทางนี้”

 

* * *

 

หอคอยช่างตีเหล็กหลักของคฤหาสน์ไพโร

ข้อความระบบเริ่มปรากฏขึ้นด้านหน้าของฟิโอลัน

กริ๊ง!

 

[สมาชิกกิลด์ ‘เอียน’ ผู้ติดตาม ‘เอิร์กฮัน’ แบ่งปันสกิลของเขาสำหรับเมืองไพโร]

[สกิลช่างตีเหล็กของเมืองไพโรเพิ่มขึ้นจากเลเวล 5 ขั้นสูงเป็นเลเวล 10 ขั้นสูง (MAX)]

[นับจากนี้ไป ท่านจะสามารถอัปเกรดช่างตีเหล็กเมืองไพโรทั้งหมดเป็นระดับสูงได้ 10]

[ยินดีด้วย!]

[สกิลช่างตีเหล็กประจำคฤหาสน์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว!]

[ตอนนี้สามารถขยายสิ่งก่อสร้างเป็นขั้นที่ 2 ได้แล้ว]

[นับจากนี้ไป เป็นสิ่งก่อสร้างเลเวล 2 สามารถสร้าง ‘โรงตีเหล็ก’ ได้แล้ว]

[เลเวลของสิ่งก่อสร้างในปัจจุบันที่สามารถสร้างได้ด้วยสกิลทางเทคนิคของช่างตีเหล็ก เริ่มต้นที่เลเวล 3]

 

สายตาของฟิโอลันยืนยันข้อความอีกครั้ง

ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นี่ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าช่างตีเหล็กของคฤหาสน์สามารถพัฒนาได้ด้วยวิธีนี้

และมันไม่ได้พัฒนาเล็กน้อย

เป็นไปได้ด้วยหรอที่สิ่งก่อสร้างจะเปลี่ยนไปเป็นเลเวลถัดไปในทันทีและเริ่มจากเลเวลเริ่มต้นเลเวล 3 จากเลเวลถัดไป

‘นี่คืออะไรกัน? นี่ไม่โกงเกินไปหน่อย…? ถ้าเป็นไปได้ ช่างตีเหล็กจะถูกส่งไปยังคฤหาสน์คนอื่นและสามารถแบ่งปันสกิลได้… พวกเขาทั้งหมดจะมีสิ่งก่อสร้างแบบเมืองไพโรใช่ไหม?’

แต่มันเป็นความเข้าใจผิดในส่วนของฟิโอลัน

การถ่ายทอดเทคนิคไม่สามารถทำได้สำหรับทุกคน

เพราะจะต้องมีฉายาของช่างฝีมือสำหรับคนที่จะถ่ายโอนสกิลไปยังคฤหาสน์

เมื่อสกิลการผลิตเข้าสู่ขั้นมาสเตอร์แล้ว ฉายาช่างฝีมือก็จะถูกสร้างขึ้น อย่างไรก็ตามมีผู้เล่นเพียงไม่กี่คนที่ถึงระดับมาสเตอร์

ซึ่งเป็นสาเหตุที่ยังไม่ทราบเนื้อหาดังกล่าว

และการถ่ายทอดเทคนิคไม่ใช่ความสามารถที่สามารถใช้ได้อย่างไม่มีกำหนด

สามารถโอนได้เดือนละครั้งเท่านั้น

เอิร์นฮันเกาหลังคอและพูด

“แม้จะมีสกิลของข้า ขีดจำกัดในการพัฒนาสิ่งก่อสร้างที่สร้างโดยช่างตีเหล็กของคฤหาสน์นี้อยู่ที่เลเวล 3 จากเลเวลแรก… นี่เป็นเรื่องที่น่าผิดหวังเล็กน้อยที่จะพูด แต่สิ่งนี้ยังสามารถใช้ได้”

สกิลปัจจุบันของช่างตีเหล็กอยู่ที่เลเวล 1

โดยปกติเมื่อช่างตีเหล็กที่มีสกิลระดับนี้สามารถจัดการสถานที่ในอาณานิคมได้ก็สามารถสร้างสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ได้ประมาณ 3-4 เลเวล

อย่างไรก็ตาม เลเวลการพัฒนาที่สามารถทำได้ในแต่ละครั้งด้วยการถ่ายโอนนั้น จำกัดอยู่ที่ระดับเริ่มต้นเลเวล 3

ฟิโอลันที่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับการถ่ายทอดเทคนิคไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

ฮันจึงพูดอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น ข้าหวังว่าท่านจะดูแลข้าเป็นอย่างดี ท่านลอร์ด”

เมื่อถึงเวลานั้นฟิโอลันก็ก้มหัวให้เขาโดยไม่รู้ตัว

เป็นเพราะเธอได้รับของขวัญที่เธอไม่เคยคิดมาก่อน

“เอ่อ… ทำไมคุณถึงทำแบบนี้” คือสิ่งที่เธออยากจะพูด แต่ในขณะที่ฟิโอลันเปิดปากของเธอก็มีสิ่งอื่นเข้ามาในหัว

“แต่ว่าฮัน?”

“หืม?”

“จะว่าไปแล้ว คุณรู้ไหมว่าเอียนอยู่ที่ไหน?”

เธอสงสัยมาหลายสัปดาห์แล้วว่าเอียนหายไปไหน

และคำพูดของฮันก็ออกมา

“เอ่อ ตอนนี้ท่านเอียน…”

 

* * *

 

เอียนชอบเล่นโซโล่เป็นหลัก

หมายความว่าการอยู่ในปาร์ตี้ไม่ได้ช่วยเอียนมากนัก?

นั่นไม่ใช่ข้อสรุป

เป็นความจริงที่ว่าเมื่อคาดว่าเลเวลต่ำ การเล่นโซโล่นั้นคุ้มค่าและมีประสิทธิภาพมากกว่าการเล่นแบบปาร์ตี้ แต่เมื่อเลเวลสูงขึ้นการเล่นแบบปาร์ตี้ก็มีผลลัพธ์ที่ดีกว่าและด้วยการทำงานร่วมกันที่เหมาะสมของอาชีพ พวกเขาอาจจะได้เปรียบ

ถึงอย่างนั้นก็มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เอียนชอบเล่นโซโล่

อย่างแรก

มีผู้เล่นไม่มากนักที่ควบคุมได้ดีเหมือนที่เอียนทำ

ไม่ว่าเลเวลจะสูงแค่ไหน มันก็ค่อนข้างเป็นไปในทางลบที่จะล่ากับสมาชิกที่ไม่สามัคคีกัน

และอย่างที่สอง

มีผู้เล่นไม่มากนักที่สามารถจับคู่กับตารางการล่านรกของเอียนได้

รีเมียร์, ฮูนี่ย์และคนอื่นๆรู้กันดีหมดหลังจากออกล่าเพียงไม่กี่วัน ดังนั้นจึงไม่ต้องการคำอธิบายใดๆเพิ่มเติม

อย่างที่สาม

เมื่อพิจารณาถึงเวลาที่ใช้ในการจัดปาร์ตี้ การเล่นโซโล่ก็จะมีประสิทธิภาพและประสิทธิผล

แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมาเอียนก็ออกล่ากับปาร์ตี้อย่างต่อเนื่อง

Kwang- Kwakwang-!

“ไปกันเถอะหยูชิน! นายรู้สึกง่วงหรือเหนื่อย… หรืออะไรทำนองนั้นไหม?”

“อ๊ะ ไม่เลยครับ! จะเป็นไปได้ยังไง ผมยังตื่นอยู่และรวดเร็วมาก ฮิฮิ!”

เมื่อลืมตาขึ้น หยูชินก็กระแทกหมัดของเขา

ดวงตาเป็นสีแดงและปิดลงเป็นภาพของผู้ชายที่เหนื่อยล้า แต่ไม่พร้อมที่จะยอมรับเพราะความภาคภูมิใจของเขา

ซึ่งทำให้เอียนยิ้มด้วยความพึงพอใจ

สีหน้าน่าพึงพอใจมาก!

‘คิ เจ้าหยูชิน…! ดูเหมือนว่าฉันจะชอบผู้ชายคนนี้จริงๆ?’

ไม่กี่วันต่อมาประมาณสัปดาห์ที่ 3

แม้จะมีตารางงานที่แน่นที่สุดเป็นเวลาหลายสัปดาห์ แต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่แม้แต่จะหนีไปไหน

นั่นคือสาเหตุที่ดวงตาของเอียนเปล่งประกาย

“ดี หยูชิน! มาแสดงความแข็งแกร่งอีกครั้ง!”

“เอาล่ะเอียน ไปชั้นถัดไปกันเถอะ”

แม้ว่ารอยคล้ำใต้ตาของเขาจะมาถึงคางของเขา แต่เขาก็ยังคงลุกเป็นไฟด้วยความกระตือรือร้น!

เอียนพยักหน้าด้วยความพอใจ

“ดี ดี หลังจากการล่าบัลโร๊คครั้งต่อไปที่ชั้นนี้ เราจะมีเวลาพัก 30 นาที”

“จริงหรอ…?!”

ใบหน้าที่มืดและซีดของหยูชินสว่างขึ้นทันที

และทักษะการสังเกตที่เฉียบคมของเอียนก็ทำให้เห็นหยูชินแสดงออกมาได้อย่างพอใจ

“หยูชิน ฉันคิดว่านายมีความสุขที่ได้พักผ่อนสักครู่สินะ…?”

หยูชินที่สะดุ้งตื่นตอบพร้อมกับพูดติดอ่างเล็กน้อย

“คะ ใครหรอ? ผมดูเหมือนอย่างนั้นหรอ? ไม่มีทาง เอียน คุณเข้าใจผิดแน่ๆ”

เอียนยิ้มให้กับความพยายามที่น่ารักและพูดอีกครั้ง

“ถ้าคุณพูดอย่างนั้นล่ะก็”

หยูชินเสริมคำอื่นฟๆ

“ผมมั่นใจ ตอนนี้ผมมีแรงบันดาลใจมาก อย่าตัดสินผมอย่างที่คุณคิด!”

“แน่นอน…! ไม่จำเป็นต้องพักผ่อน เราแค่ต้องการเวลาในการบำรุงรักษาใช่ไหมล่ะ…?”

“ใช่ แค่นั้นเอง!”

เอียนยิ้มให้มัน

และบุ๊กค์ที่เฝ้าดูการสนทนาระหว่างทั้งสองจากระยะไกลพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา

“ฉันไม่เข้าใจมนุษย์…”

เอียนได้เรียนรู้วิธีใช้หยูชิน

 

* * *

 

ลิลสันอันดับหนึ่งของอาชีพนักสำรวจ

ต้องขอบคุณความสัมพันธ์ของเขากับเอียนทำให้เขากลายเป็นสมาชิกของกิลด์โลตัสได้

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเล็กน้อย

เลเวลของอาชีพการต่อสู้นั้นไม่ได้สูงมากนัก แต่กิลด์โลตัสที่มีผู้เล่นที่ได้รับการจัดอันดับในอาชีพการผลิตนั้นไม่ได้มีจำนวนมากในปราสาท

ในความเป็นจริง แม้ว่าเขาจะได้รับการเชิญชวนจากกิลด์อื่นๆให้เข้าร่วม แต่ลิลสันก็เข้ามาในกิลด์โลตัสเพราะเขาเป็นแฟนคลับของเอียน!

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป

‘เยี่ยม! การมองการณ์ไกลของฉัน…! ฉันทำได้ดีโดยการเข้าร่วมกิลด์โลตัสแล้ว!’

เป็นกิลด์ที่ดีที่สุดในขณะนี้โดยมีอันดับที่สอง

และการเป็นสมาชิกของกิลด์โลตัสก็อวดความภาคภูมิใจของพวกเขา

และลิลสันก็ทำมากพอที่จะภูมิใจในตัวเอง

ในฐานะนักสำรวจ เขาได้พบดันเจี้ยนจำนวนมากใกล้กับดินแดนไพโรและแน่นอนว่ามันมีส่วนช่วยอย่างมากในการพัฒนาเมืองไพโร

หากมีพื้นที่ล่าดีๆมากมายรอบๆคฤหาสน์ หลายคนก็จะสนใจและในที่สุดมันก็จะนำไปสู่การพัฒนาคฤหาสน์

กริ๊ง-!

 

[ท่านพบดันเจี้ยนใหม่แล้ว!]

 

– –

 

รายงานที่ถูกลืมของยักษ์แห่งทะเลทราย (สมบัติ) –

 

ประเภท: ดันเจี้ยนฉุกเฉิน

เกรด: ระดับ 2

สถานที่: ทะเลทรายโอลิกอส

ขีดจำกัดเลเวล: 240

เลเวลที่แนะนำ: 270 ขึ้นไป

ความคืบหน้าการสำรวจ: 0%

มอนสเตอร์ที่ปรากฏ: ไม่ทราบ

มอนสเตอร์บอส: ไม่ทราบ (ระดับ Heroic), ไม่ทราบ (ระดับ Unique)

เป็นที่ที่ซ่อนสมบัติที่ถูกลืมของยักษ์แห่งทะเลทรายที่อาศัยอยู่ในภาคกลางเมื่อนานมาแล้ว

สมบัติของยักษ์ใหญ่แห่งทะเลทรายคือ…

 

– – – –

 

[ในทวีปกลาง ท่านพบดันเจี้ยนระดับ 2 ในทะเลทรายโอลิกอส!]

[ประสบการณ์ของนักสำรวจเพิ่มขึ้น 3,678,100 หน่วย]

[ค่าประสบการณ์สกิล ‘สำรวจดันเจี้ยน’ เพิ่มขึ้น 208,793 หน่วย]

[เลเวลของสกิล ‘สำรวจดันเจี้ยน’ เพิ่มขึ้นจากเลเวล 3 ขั้นสูงเป็นเลเวล 4 ขั้นสูง]

[ประสบความสำเร็จในดันเจี้ยนระดับ 2 ได้รับค่าชื่อเสียง 150,000 หน่วย]

 

การค้นพบดันเจี้ยนข้อความที่คุ้มค่าจากมันเป็นสิ่งเดียวที่นักสำรวจสามารถเพลิดเพลินได้!

และลิลสันที่อ่านมันก็มีความสุข

“วันนี้ได้หนึ่งที่แล้ว!”

ลิลสันซึ่งเดินทางไปในทะเลทรายในวันเดียวกันนั้นได้สำรวจอย่างกระสับกระส่ายและหิวโหยเพื่อรับรางวัล

เขาตรวจสอบหน้าต่างสถานะและรู้สึกเต็มอิ่มหลังจากผ่านไปไม่นาน

“โอ้ ฉันหิวแล้วตอนนี้ ฉันควรกลับไปที่คฤหาสน์ไหม?”

ลิลสันหันไปยังทิศทางที่ปราสาทลอร์ดไพโรและเดินไปตามทิศทาง

ทะเลทรายโอลิกอสเป็นทุ่งหญ้า ใกล้ที่อยู่ห่างจากไพโรเพียง 15 นาที

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงคิดว่าจะกลับไปที่นั่นและกินอาหารอร่อยๆ

“ตอนนี้… ร้านอาหารของฮารินน่าจะเปิดแล้วใช่ไหม?”

การปรุงอาหารของฮารินเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถออกจากเมืองไพโรได้

ความเชี่ยวชาญในการทำอาหารของเธอยังคงอยู่ในอันดับต้นๆ

‘วันนี้จะกินอะไรดีนะ? ฉันควรจะกินอะไรอร่อยๆเหมือนที่ผ่านมาดีไหม…? ฉันได้ยินมาว่าขาของโกลเด้นเดรคนั้นดีมาก…!’

เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้กินอาหาร

และฝีเท้าของเขาก็เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ