The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 10 Changes - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

พระเจ้าช่วย +30,000 ผมรู้ว่าเธอจะตอบสนองแบบนี้ แต่ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้ แต่เมื่อคิดดูแล้วมันคงเป็นเรื่องปกติ

เธอใช้ชีวิตโดยระงับความเจ็บปวดเอาไว้และแสดงบทบาทของพี่สาวที่แข็งแกร่งอยู่ตลอดโดยไม่เคยระบายมันออกมา ความเจ็บปวดของเธอเลยเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าบวกกับความรู้สึกผิดที่ใช้น้องชายของตัวเองเป็นที่ระบาย ทำให้เธอต้องเจ็บปวดมากและการให้อภัยของผมต้องกระทบใจเธออย่างแรงแน่นอน

เธอร้องไห้ต่ออยู่ประมาณ 5 นาที พอเธอระบายเสร็จ เราก็ยังคงอยู่ในท่าเดิมอีกประมาณ 10 นาที จนผมเริ่มพูดขึ้นมาก่อน

“พี่โอเครึยัง?”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ แต่ผมรู้สึกถึงการพยักหน้าเล็กๆ ที่หน้าอก หลังจากความเงียบเข้าครอบงำ ผมก็มองลงไปที่พี่สาวและสิ่งที่เห็นก็ทำให้ผมแปลกใจ

เธอก้มหน้าลงขณะหลับตา ใบหน้าของเธอแดงไปหมดด้วยความอายเหมือนลูกมะเขือเทศขณะที่เม้มริมฝีปากไปด้วย เธอดูน่ารักจนผมอยากจะกัดเธอ

เธอมองกลับมาที่ผมเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องไปเธอ ดวงตาของเธอพร่ามัว สายตาของเธอที่มองผมด้วยความนับถือทำให้หัวใจของผมเต้นแรง

ผมเริ่มอยากแกล้งเธอเล็กน้อยเลยโน้มตัวไปจูบที่หน้าผากของเธอก่อนจะขยับหน้าไปที่ข้างหูของเธอและกระซิบ

“ตอนนี้พี่ดูน่ารักจังนะครับพี่สาว”

และก่อนที่ผมจะพูดอะไรต่อ เธอก็ผลักผมออกและวิ่งหนีไป ผมหันไปที่ประตูก็เห็นเพียงเมดสองคนที่กำลังประหลาดใจที่คุณหนูคนโตของบ้านนี้วิ่งออกมา

ผมหัวเราะก่อนจะลุกขึ้นยืนและเริ่มเดินไปที่ห้องของพี่สาว…

-มุมมองของนอร่า-

ฉันวิ่งและวิ่งหนึจากน้องชายของฉันโดยไม่ได้สนใจสายตาประหลาดใจจากเหล่าเมดเลย

ฉันวิ่งกลับมาที่ห้องของตัวเองก่อนจะออกคำสั่งไม่ให้ใครเข้ามาในห้องและกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง

‘อ๊าาาาา เธอทำอะไรลงไปเนี่ยนอร่า ทำไมเธอถึงไปร้องไห้ต่อหน้าน้องชายกัน เขาจะคิดว่าเธอเป็นเด็กขี้แยนะ!!’

ฉันนอนอยู่บนเตียงขณะหงายหน้ามองขึ้นไปบนเพดานห้อง ฉันหาใจเข้าเลึกๆ เพื่อพยายามควบคุมอารมณ์ แต่แล้วก็เอามือมาแตะหน้าผากก่อนจะนึกถึงคำพูดของน้องชายที่ดังขึ้นข้างในหัว

‘ตอนนี้พี่ดูน่ารักจังนะครับพี่สาว’

เมื่อนึกถึงคำนั้นขึ้นมาหน้าของฉันก็ร้อนผ่าว เขาพูดคำนั้นออกมาได้ยังไง!!

ฉันหลับตาและเริ่มนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ช่วงนี้ฉันได้ยินข่าวลือว่าน้องชายของฉันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อไม่นานมานี้ ฉันเลยเรียกเขามาเพื่อดื่มชาด้วยกัน ฉันคิดว่าเขาคงจะทำตัวเหมือนปกติคือสั่นกลัวเมื่อฉันมองไปที่เขา แต่ฉันกลับต้องแปลกใจเมื่อไม่เห็นเขาแสดงอาการใดๆ เลยในตอนที่ฉันมองเขา เขาดูเหมือนคนที่มั่นใจในตัวเองมากจนชั่วขณะหนึ่งฉันเกือบคนว่าเขากลายเป็นคนอื่นไปแล้ว

แต่เมื่อมองไปที่ผมสีเงินและดวงตาสีดวงเหมือนพ่อแล้ว ฉันก็สลดความคิดนั้นทิ้งไป ทุกครั้งที่ฉันเห็นเขา ภาพของพ่อจะลอยขึ้นมาในหัวของฉันเสมอ

ฉันเคยรังแกเขาเรื่องการตายของพ่อ ฉันรู้สึกว่าถ้าไม่มีเขาอยู่พ่อน่าจะยังคงมีชีวิตอยู่ เขาคงจะกลับมาบ้านแล้วลูบหัวฉันและเล่นกับฉันเหมือนเคย

แต่ฉันรู้ว่านั่นคงเป็นแค่ความฝันและฉันแค่ใช้น้องชายเพื่อระบายความเจ็บปวดและความคับข้องใจของตัวเองเท่านั้น ตรมจริงแล้วฉันอยากจะไปหาเขาและขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำกับเขา

แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันเคยคิดว่าวันนี้ก็คงเหมือนเช่นเคย แต่อยู่ๆ เขาก็ชวยฉันเล่นหมากรุก โดยไม่ได้คิดอะไรฉันก็ตอบตกลงไป

แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะใช้หมากรุกเพื่อดึงความกลัวและความเจ็บปวดที่ฉันซ่อนเอาไว้ออกมา แต่ละคำที่เขาพูดทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงและก่อนที่จะรู้ตัวฉันก็ร้องไห้ออกมาขณะอยู่ในอ้อมกอดของเขาซะแล้ว

ขณะที่กำลังอารมณ์เสียอยู่นั้นฉันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงคนที่ฉันพึ่งจะวิ่งหนีมา

“พี่สาว ขอผมเข้าไปได้ไหมครับ?”

เงียบ…

“พี่สาว เปิดประตูให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”

เงียบ…

‘เขามาที่นี่ทำไมกัน!? เขามาเพื่อล้อฉันเหรอไง?’

ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ก็เดินไปที่ประตูอย่างลังเลว่าควรจะเปิดมันดีไหม ฉันไม่รู้ทำหน้ายังไงในตอนที่เจอเขาจริงๆ

“เห้อออ…พี่สาว ถ้าพี่โกรธผม ผมขอโทษนะครับ”

“ที่ผมพูดตอนนั้นออกมาจากในของผม ผมไม่อยากให้พี่ต้องเจ็บปวดและเหงาอยู่คนเดียวครับ”

ฉันกัดริมฝีปากของตัวเองเมื่อได้ยินคำพูดของเขา หัวใจของฉันรู้สึกมีความสุขและนุ่มฟูในทันที

“พี่ไม่ต้องอายที่จะร้องไหหรอกครับ พี่คือไอดอลของผม ผมจะคอยดูแลพี่เอง”

“ถึงแม้พี่จะร้องก็จะไม่ได้เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าพี่จะทำอะไรในอนาคต พี่จะเป็นพี่สาวของผมตลอดไป”

“พรุ่งนี้ผมจะรอพี่ที่ห้องเดิมนะ มาเล่นหมากรุกกันอีกเถอะครับหรือว่าพี่กลัวที่จะแพ้ผมกันหล่ะ?”

เงียบ…

“ผมจะรอพี่นะครับเพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาค่อยๆ ออกห่างจากประตูไป ขณะที่ฉันเลื่อนตัวนั่งลงโดยพึงประตูเอาไว้อยู่ น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลลงมา ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเศร้า แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข

“ออสติน…เจ้าน้องบ้า ฉันจะไปหาเขาพรุ่งนี้”

-มุมมองของออสติน-

ผมฮัมเพลงอย่างสนุกสนานขณะมุ่งหน้ากลับไปยังห้องของตัวเอง แผนของผมไปได้ดีกว่าที่คิดไว้ ดูเหมือนว่าผมจะเริ่มแผนอื่นต่อได้แล้ว

[ติ้ง…]

[แพ็คของขวัญเริ่มต้นถูกเปิดใช้งาน โอสต้องการเปิดเลยหรือไม่?]

“แพ็คของขวัญเริ่มต้น? ทำไมพึ่งจะมาได้เอาตอนนี้กัน?”

[เนื่องจากปัญหาการเชื่อมต่อบางอย่างเลยทำให้มันพึ่งจะถูกส่งมาตอนนี้]

ผมเลิกคิ้วกับคำตอบนั้นก่อนจะตัดสินใจเปิดมันในตอนที่ไปถึงห้องแล้ว ระหว่างทางผมเห็นเด็กผู้หญิงผมสีเงิน อายุ 6 ปี กำลังยืนทำหน้ามุ่ยอยู่

ในตอนแรกผมรู้สึกประหลาดใจ แต่หลังจากคิดได้สักพักผมก็เข้าใจเหตุผลที่เธอเป็นแบบนั้น เมื่อผมเข้าไปใกล้ๆ เธอก็กระโดดเข้ามากอดผมก่อนจะเริ่มทุบหน้าอกของผม

“โม่ววว พี่ชายไม่ได้มาเล่นกับหนูวันนี้ หนูรอตั้งนานแต่พี่ก็ยังไม่มา”

เธอมองมาที่ผมด้วยใบหน้าบึ้งตึงเพื่อแสดงความขุ่นเคืองใจของเธอ ผมยิ้มก่อนจะจับแก้มของเธอ

“พี่ขอโทษนะเอลด้า พอดีพี่ไปคุยกับพี่สาวมาแล้วพี่ก็ถูกกักตัวไว้ที่นั่นอยู่หน่ะ”