The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 123 A confrontation()
คลื่นกระแทกขนาดมหึมาทำให้โลกสั่นไหว สร้างคลื่นจนทำให้น้ำกระเซ็น ผมแทบจะเกาะขอบหน้าผาไม่ไหวด้วยมือข้างเดียว ในขณะที่มือขวาของผมที่ห้อยอยู่ข้างตัวหักไปแล้ว ใช้เวลาไม่กี่วินาทีกว่าโลกจะหยุดสั่น
‘ให้ตายสิรุนแรงชิบหxย’
หลังจากคลื่นกระแทกสงบลงผมก็ดันตัวเองขึ้นมานั่งบนหน้าผาก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพยายามรับอากาศเข้าไป ขณะนั้นเองที่น้ำสีฟ้าเล็กๆ เหมือนคลื่นก็ซัดเข้ามาใส่ผม
[ คุณได้รับการขอบคุณจากราชาแห่งท้องทะเล ]
ในเวลาเดียวกันข้อความอื่นๆ อีกหลายข้อความก็เริ่มปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผม แต่ผมก็ช่างเรื่องพวกนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะตรวจสอบข้อความเหล่านั้นหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าปัญหาของผมจะมีไม่สิ้นสุด เมื่อโลกที่ปิดตายนี้เริ่มแตกร้าวและสั่นสะเทือนจนดูเหมือนว่าโลกกำลังจะแตกสลาย
ผมยืนขึ้นบนหน้าผาซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่คลื่นอวกาศเข้าครอบคลุมร่างของผมและต่อมาผมก็มาโผล่ที่กลางสเตเดี้ยมซึ่งถูกรายล้มไปด้วยนักเรียนหลายคนที่มองมาที่ผมด้วยความประหลาดใจ
ผมเงยหน้าขึ้นและเห็นกับฉากโลกปิดตายที่ถูกทำลายอยู่บนหน้าจอด้านบน
‘ในที่สุดก็จบซักที…’
ในตอนที่ผมรู้สึกโล่งใจเท่านั้นแหละ อะดรีนาลีนในร่างกายของผมก็เริ่มลดลงพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะที่มือ
ในตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองจากคนที่คุ้นเคย
“ออสติน!…”
เมื่อหันไปมองผมก็เห็นคลาร่าที่กำลังวิ่งเข้ามาหาผม ไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่ตัดสินใจเข้าสถาบันบาบิโลนแต่รวมไปถึงคลาร่าด้วย ด้วยความสามารถของเธอและสถานะของผม มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะผ่านเข้ามาได้ แน่นอนว่ารวมถึงเมื่อคุณมีน้าที่น่ารักเป็นคณบดีด้วยก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ผมส่งยิ้มที่อ่อนแอให้คลาร่าที่กำลังว่งมาก่อนจะพูดขึ้น
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้เจ็บขนาดนั้นหรอก”
คลาร่าไม่ได้ตอบอะไรขณะที่เธอวิ่งมาหาผมอย่างกระวนกระวาย ทันทีที่เธอวิ่งมาถึงผม เธอก็เริ่มใช้เวทย์ความมืดของเธอในการรักษาผม ความเจ็บปวดในร่างกายของผมลดลงก่อนที่ความรู้สึกสงบจะเข้ามาแทน ในไม่ช้าร่างกายของผมก็เริ่มถูกรักษาอย่างรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
“โถ่…ดูสิ ชอบทำอะไรเสี่ยงๆ อยู่เรื่อยเลย!…จริงๆ เลย…”
ขณะที่เธอกำลังรักษาผมอยู่ก็พึมพำและพูดกับผมด้วยน้ำเสียงกังวล
ผมได้แต่หัวเราะเบาๆ ให้กับพฤติกรรมของเธอ ในช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของเราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นเพราะหากเป็นเมื่อก่อนจะไม่พูดกับผมแบบนี้หรอก
“ไม่ต้องห่วงฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องรีบมารักษาให้ฉัน”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม คลาร่าก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะหันกลับไปโฟกัสที่การรักษาผมต่อ
ในเวลาเดียวกันผมก็ได้ยินเสียงที่ดูหงุดหงิดซึ่งแฝงไปด้วยความกังวลดังขึ้นมา
“ฮึ่มมม ดูนายสิ ทั้งๆ ที่ยังไม่หายดี นายก็เริ่มที่จะเจ้าชู้แล้วงั้นเหรอ?”
เมื่อผมหันไปตามต้นเสียงก็พบเข้ากับนอร่าที่กำลังเดินมาหาผมอย่างมีความสุข, ความกังวล, ความขมขื่นและความไม่เต็มใจในดวงตาของเธอ แต่เธอก็ซ่อนมันอย่างรวดเร็วในตอนที่ผมมองไปที่เธอ
ผมยิ้มเมื่อเห็นพี่สาวของตัวเองในขณะที่ได้เห็นว่าเธอเติบโตขึ้นเป็นสาวงามแล้ว
“โอ้วว? ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังหึงอยู่นะครับ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม เธอก็มีความตื่นตระหนกเล็กน้อยขณะที่เดินมาหาผม เธอพ่นลมหายใจก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“ทำไมฉันต้องหึงด้วยหล่ะ? แต่ก็ดีแล้วที่นายยังมีชีวิตอยู่”
ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของเธอ
พี่สาวคนนี้อาจจะดูเย็นชา แต่ลึกๆ แล้วเธอเป็นคนที่ห่วงใยผู้อื่น ผมอยากจะเดินเข้าไปกอดเธอจริงๆ แต่ดูจากสภาพของตัวเองในปัจจุบันแล้ว มันอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีซักเท่าไหร่
ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาของนอร่าก่อนจะพูดขึ้นมา
“ดีใจที่ได้เจออีกกันอีกครั้งนะครับพี่สาว ผมคิดถึงพี่จริงๆ เลยครับ”
เมื่อได้ยินเสียงของผม ความสุขก็ท่วมทุ้นเต็มใบหน้าของเธอ ก่อนที่เธอจะพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างอาย
“อืม ฉ -ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน”
มันดีต่อใจทีเดียวที่ได้เห็นเธอพยายามที่จะทำตัวเหมือนไม่สนใจผมแบบนี้
“หุหุหุ…ดูเหมือนว่าพวกเธอกำลังสนุกกับการที่ไม่ได้เจอกันนานอยู่สินะ”
เสียงอันทรงพลังและมีอำนาจดังขึ้นขณะที่โอลิเวียที่เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับคนอื่นๆ อีกหลายคนที่เดินตามเธอมาเป็นขบวน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเป้าหมายที่ผมจะต้องจัดการ เมื่อได้เห็นพวกเธอทั้งหมดในคราวเดียวกันแล้วก็ทำให้ผมมึนงงไปชั่วขณะก่อนที่ผมจะเรียกสติกลับมาได้
ผู้หญิง 8 คนที่ทรงพลังและงดงามเป็นพิเศษกำลังเดินมาหาผใ
“ใช่แล้วครับ ผมกำลังสนุกเลย แต่ตอนนี้มันจะสนุกกว่าเดิมเพราะมีลูกพี่ลูกน้องของผมก็อยู่ที่นี่ด้วยครับ”
คำพูดของฉันทำให้โอลิเวียชะงักขึ้นมา แต่ในไม่ช้าเธอก็ยิ้มก่อนจะเดินมาหาผม
“นั่นก็จริง เราไม่ได้เจอกันนานพอสมควรเลย ทำไมเราไม่ย้ายไปที่ห้องรักษาส่วนตัวของฉันแล้วคุยกันที่นั่นหล่ะ?”
มีรอยยิ้มบนใบหน้าของโอลิเวียขณะที่เธอพูด แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ สาวๆ ที่เหลือที่มากับเธอก็ขมวดคิ้ว
เมื่อเห็นสิ่งนี้ฉันก็แสยะยิ้มในใจ
‘เธอพยายามดึงผมเอาไว้ก่อนคนอื่นสินะ’
ผมเห็นว่าพวกเธอแต่ละคนมีแผนที่จะชวนผมเข้ากลุ่มผู้ถือครองแหวน
ขณะที่ผมมองสาวๆ 8 คนที่ปรากฏตัวทีละคน ผมก็เห็นว่ามาร์ลีนกับแคทเธอรีนมองมาที่ผมอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับว่าพวกเธอต้องการจะกลืนกินผม ขณะเดียวกันคนอื่นๆ ก็มองผมราวกับว่าผมเป็นสัตว์หายากชนิดหนึ่ง
“ลูกพี่ลูกน้อง ผมขอโทษด้วยนะครับที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ผมจะไม่เข้าร่วมกลุ่มใดๆ ครับ”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม โอลิเวียและคนอื่นๆ ก็สะดุ้ง
ใบหน้าของโอลิเวียขมวดมุ่ยก่อนจะถามกลับมา
“นายหมายความว่ายังไงกัน?”
เสียงของโอลิเวียเย็นชา แม้ว่าเธอจะไม่ได้บังคับให้ผมเข้าร่วม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะปฏิเสธเธออย่างเปิดเผยได้เช่นกัน แต่วิธีที่ผมพูดสามารถตีความได้หลายแบบ
ผมยิ้มให้เธอก่อนจะพูดขึ้นมา
“อย่ากังวลไปเลยครับลูกพี่ลูกน้อง ผมไม่ได้จะก้าวล่วงอำนาจของคุณหรอกนะครับ ผมแค่อยากจะเป็นผู้เล่นมากกว่าตัวหมากหน่ะครับ”
“หือออ นายนี่มันอวดดีจริงๆ นะ”
ทันทีที่ผมพูดจบ เอลล่าก็เย้ยหยันผมขณะที่มองมาที่ผมเหมือนคนโง่
“จะเป็นผู้เล่นงั้นเหรอ? นายคิดว่าตัวเองมีกำลังคนและความสามารถหรือแม้แต่โอกาสงั้นเหรอ?”
ผมเอียงคอมองเอลล่าด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่างและในไม่ช้าผมก็พูดขึ้นมาราวกับว่านึกออกแล้ว
“อ๊า! ไม่ใช่ว่าเธอคือผู้หญิงที่แพ้ผมเมื่อตอนนั้นเหรอครับ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม เอลล่าก็กัดฟันด้วยความโกรธ
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
