The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 135 Issue’s(2)
‘เห้อออ…เจ็บจัง’
พอได้รู้ทุกอย่างก็ปวดหัวตุ๊บๆ ขึ้นมาเลยเอาล่ะ ผมพึ่งจะเคยได้ยินเรื่องพวกนี้เพราะในเกมไม่จำเป็นต้องอธิบายเกี่ยวกับชีวิตของตัวละคร แต่ถึงกระนั้นมันก็เกินแผนของผมอยู่ดี
ผมคิดว่าอาจจะมีบางคนที่ตกหลุมรักเอลด้า แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะได้รับความสนใจมากขนาดนี้ แถมยังไม่มีใครยอมเลิกรา พวกเขายังยืนกรานว่าพวกเขารักเธอ ผมถอนหายใจในใจขณะมองดูสิ่งมีชีวิตที่สวยงามในอ้อมแขนของตัวเอง
เอลด้าอยู่ไม่สุขในอ้อมกอดของผม ดูเหมือนเธอจะกลัวปฏิกิริยาตอบรับของผม ผมไม่ปล่อยให้เธอรอและโอบร่างอันอ่อนนุ่มของเธอไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง มือข้างหนึ่งของผมโอบอุ้มผิวเนียนเรียบของเธอไว้ ในขณะที่อีกข้างหนึ่งลูบหลังเธอช้าๆ
เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนของผม ความกระวนกระวายใจจากร่างกายของเอลด้าก็ค่อยๆ หายไป ร่างกายของเธอละลายด้วยความยินดีจากสัมผัสอันอ่อนโยนของผมขณะที่เธอเอาหัวมาซบหน้าอกผม เธอเงยหน้าขึ้นมองรอยยิ้มอันอ่อนโยนและรักของผมอย่างเขินอาย ซึ่งเป็นสิ่งที่เอลด้าไม่ได้รับมานาน
“พี่ชาย ห-”
“ชู่วววว ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือรู้สึกแย่หรอก เธอทำในสิ่งที่เธอต้องทำและในฐานะพี่ชายของเธอ พี่มีหน้าที่ปกป้องเธอไม่ใช่เหรอไง? ไม่ต้องห่วงถ้าคนพวกนั้นต้องการเธอจริงๆ พวกเขาก็ผ่านพี่ไปให้ได้ซะก่อน”
ขณะที่ผมพูดคำนั้น ผมก็ลูบหัวเธอเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงการลูบของผม เอลด้าก็หลับตาลงขณะร้องครวญครางด้วยความสุข ร่างกายของเธอสูญเสียเรี่ยวแรงขณะที่เธอนอนอย่างสงบในอ้อมกอดผมขณะที่เพลิดเพลินไปกับกลิ่นของผม
“หนูว่าแล้ว พี่ชายนี่แหละดีที่สุดค่ะ”
ผมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของเอลด้าในอ้อมกอดของตัวเอง
ในตอนนั้นเองที่นอร่าพูดขึ้นขณะที่เรากำลังเข้าสู่โลกส่วนตัวอย่างมีความสุข
“ดูเหมือนพวกเธอ 2 คนจะหลุดเข้าไปในโลกของตัวเองอย่างมีความสุขจริงๆ เลยนะ”
“หืิมมม? มีใครบางคนหึงอยู่เหรอครับ?”
เมื่อได้ยินคำโต้กลับของผม นอร่าก็แค่นเสียงด้วยความไม่พอใจ
ผมมองเธออย่างซุกซนขณะที่ยื่นมือไปบนศีรษะของเธอ เนื่องจากนอร่านั่งถัดจากผมเลยสามารถเอื้อมมือไปด้านบนศีรษะของเธอได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเห็นมือของผมที่ยื่นเข้ามา นอร่าอยากจะหลบ แต่ร่างกายของเธอดูไร้เรี่ยวแรง ในขณะที่จิตใจของเธอบอกว่าไม่ ร่างกายของเธอกลับขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น ในไม่ช้ามือของผมก็เอื้อมถึงผมสีทองเรียบของเธอ ผมลูบหัวพี่สาวคนโตเบาๆ
เมื่อสัมผัสได้ถึงการลูบเบาๆ และรูปลักษณ์อันอ่อนโยนของผม นอร่าก็หน้าแดงระเรื่อ เธอหลับตาลงโดยไม่รู้ตัวและเพลิดเพลินไปกับมันขณะที่รอยยิ้มอันอ่อนโยนมาพร้อมกับเธอ ผมลูบหัวเธออยู่ 2-3 วินาทีก่อนจะปล่อยมือออก เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นที่กำลังหายไปจากหัวของตัวเอง ความรู้สึกผิดหวังก็เต็มขึ้นในหัวใจของนอร่า แต่ไม่นานมันก็หายไปกับคำพูดของผม
“พี่สาวครับ แม้ว่าจะเป็นพี่ ผมก็จะยังคงสู้เพื่อความสุขของพี่เหมือนกันนะครับ ไม่ใช่ว่าพี่รู้อยู่แล้วเหรอครับ? ทั้งคู่เป็นคนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งในชีวิตของผม ผมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องทั้ง 2 คนเองครับ”
“อ -อือ ฉ -ฉันรู้”
หัวใจของนอร่าเต้นเร็วผิดธรรมชาติ เธอพยายามอย่างมากที่จะกลั้นรอยยิ้มและความพึงพอใจที่ก่อตัวขึ้นลึกลงไปในตัวเธอ เมื่อเห็นว่านอร่ากำลังเดินทางไปยังโลกของเธอเอง ผมก็หันไปหาเกรซก่อนจะพูดขึ้นมา
“แม่ตอบรับคำเชิญแล้วใช่ไหมครับ?”
เมื่อได้ยินคำถามของผม เกรซก็ยิ้มขณะที่เธอตอบกลับ
“แน่นอนจ่ะ แม่ได้รับห้องทำงานของตัวเองแล้ว โดยส่วนตัวแล้วแม่จะเริ่มคลาสแรกหลังจากที่สถาบันเริ่มเรียนอีกครั้งหน่ะจ่ะ”
“อืมดีเลยครับ ดูเหมือนว่าเราจะได้ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้นนะครับ”
ขณะที่ผมพูดก็มีรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าของผม เมื่อเห็นแล้วเกรซยิ้มจนแก้มแดง มันน่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อยเลย
หลังจากนั้นทั้งเกรซและนอร่าก็คุยกับผมต่อ
เราคุยกันประมาณ 2-3 ชั่วโมง ในเวลาเดียวกันเกรซก็ดุใส่ผมกับความสะเพร่าในการกระทำของผม ขณะที่นอร่าก็พยักหน้ารับ ในเวลาเดียวกันพวกเธอก็แสดงความยินดีกับผมสำหรับความสำเร็จในขณะที่ถามคำถามมากมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับผู้ติดตามของผม การพูดคุยนี้ดำเนินต่อไปเป็นเวลานานจนความมืดเข้ามา
“ดูเหมือนว่าจะค่ำซะแล้วสิครับ”
ผมพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่างและนอร่าก็เห็นด้วยเช่นกัน
“อืม ดูเหมือนว่าเราจะลืมเวลากันไปเลย”
“เห้อออ นานแค่ไหนแล้วนะจ๊ะที่เรานั่งคุยกันแบบนี้”
เกรซมีรอยยิ้มที่พึงพอใจและสุขใจในขณะที่เธอพูดคำเหล่านั้น นอร่าพยักหน้ารับขณะที่เธอมองมาที่ผมด้วยความรัก ในเวลาเดียวกันผมก็ลูบผมของเอลด้าที่หลับไปในบางครั้งอย่างนุ่มนวล ผมสีเงินของเอลด้านั้นนุ่มน่าสัมผัสมาก
เอลด้านอนพิงอกผมด้วยรอยยิ้มกว้างที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเธอ แม้ในยามหลับมือของเธอก็ยังคงโอบผมไว้แน่น ผมยิ้มให้กับพฤติกรรมของเธอก่อนจะจูบหน้าผากเธอเบาๆ เธอดูเหมือนจะรู้สึกได้เมื่อเธอกอดผมแน่นขึ้น
“ดูเหมือนว่าเอลด้า ไม่ต้องการปล่อยลูกไปเลยนะจ๊ะ”
เกรซหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นพฤติกรรมของลูกคนเล็ก
“นั่นสิครับดูเหมือนว่าเธอจะคิดถึงผมมากจริงๆ”
รอยยิ้มของผมไม่เคยหายไปจากใบหน้าเลยในตอนที่ผมพูด
“มันคงยากสำหรับเธอที่จะนอนแบบนี้ ทำไมลูกไม่พาเธอไปนอนที่ซักห้องที่นี่หล่ะ? เธอจะได้สบายขึ้น”
‘ผมก็คิดงั้น’
ผมนึกย้อนเกรซในใจขณะลุกขึ้นอุ้มเอลด้าในท่าอุ้มเจ้าหญิง ก่อนผมจะเดินไปยังห้องนอนห้องหนึ่งในคฤหาสน์ เมื่อไปถึงห้องผมก็พยายามจะแงะเอลด้าออกจากตัวเอง แต่เธอนั้นเกาะผมแน่นมาก
“อื๊ออ ม่ายยย∼∼”
“เอลด้า? เอลด้าาาา”
ผมมองดูใบหน้าที่งดงามและมีเสน่ห์ของเอลด้าขณะที่เธอหลับ ตาของเธอยังคงปิดอยู่ขณะที่ศีรษะของเธอแนบชิดกับหน้าอกผม ผมพยายามกระซิบชื่อเธอแต่เธอก็ยังไม่ขยับออกจากอ้อมกอดของผมอยู่ดี
“ม่ายย∼∼ อย่าไปนะคะะะ∼∼”
“เห้อออ พี่จะทำยังไงกับเธอดีเนี่ย?”
ผมปวดหัวจริงๆ เมื่อมองไปยังน้องสาวที่กำลังพูดในขณะที่เธอหลับ ต้องใช้เวลาพอสมควร แต่ในที่สุดผมก็สามารถเอาเธอออกได้ในขณะที่ผมค่อยๆ วางเธอลงบนเตียง ห่มเธอด้วยผ้าห่มและจบลงด้วยการจูบหน้าผากเธอ
“ฝันดีนะเอลด้า”
ว่าแล้วผมก็เดินกลับห้อง พอเข้าไปข้างในผมก็เห็นว่านอร่ากำลังออกไปทำอย่างอื่น ในขณะที่เกรซกำลังจะไปนอน เพราะเหนื่อยจากการเดินทางไกล
ก่อนหน้านั้นนอร่าก็มองมาที่ผมและพูดขึ้นมา
“โอลิเวียต้องการพบนาย”
“โอ้? เมื่อไหร่เหรอครับ?”
“ได้ตลอดเวลา พรุ่งนี้ไปที่สำนักงานใหญ่ของกลุ่มเราแล้วกัน”
นอร่าพยายามจะเดินหนี แต่ก่อนหน้านั้นเธอก็หันมาทางผมและพูดอย่างเคร่งขรึม
“ฉันจะทุ่มสุดตัว”
เมื่อเห็นด้านนี้จากเธอผมก็ตอบกลับด้วยความจริงจังเช่นเดียวกัน
“ผมก็เหมือนกันครับ”
หลังจากนั้นเกรซก็ออกไปนอนเช่นกันเพราะเธอต้องรับมือกับหลายสิ่งหลายอย่างจนทำให้เหนื่อย แต่ก่อนจากไปเธอได้จูบผมอย่างลับๆ เนื่องจากเราอยู่ในคฤหาสน์ของไลออนฮาร์ท เราจึงไม่สามารถทำอะไรโรแมนติกในที่สาธารณะได้ สุดท้ายผมก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว
“ดูเหมือนจะถึงเวลาที่จะพบเธอแล้ว”
ฉันเดินไปยังทิศทางหนึ่งด้วยรอยยิ้ม
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
