The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 164 A New Fight
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
ผมถามหมอที่ออกมาจากห้องรักษา
เมื่อได้ยินคำถามของผม เขาก็ผงกศีรษะขณะที่พูด
“อืม ตอนนี้เธอสบายดีแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดตอบของเขา ผมก็ผงกศีรษะขณะเดินไปหาหญิงสาวทั้ง 3 คนที่กำลังกังวลใจเพื่อยืนยันว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี
เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เอลด้ากลับทำหน้ามุ่ยขณะที่เธอพูดติดตลกพร้อมกับตีแขนของผม
“พี่ ไม่เห็นจะต้องจัดการไนล่ารุนแรงขนาดนั้นเลย!”
“ขอโทษทีนะ พี่สนุกเกินไปเลยลืมควบคุมพลังหน่ะ”
ผมพูดขอโทษออกมา แต่ก่อนที่เอลด้าจะพูดมากไปกว่านั้น ผมก็ลูบหัวเอลด้าด้วยความรัก ทำให้คำพูดที่เอลด้าอยากจะพูดหยุดลงเมื่อเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นบนหัวของตัวเอง หน้ามุ่ยของเธอจางหายไปและเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นมาแทน ผมลูบหัวของเธอเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่ลาโนร่ายิ้มและพูดขึ้นมา
“ออสติน! ฉันไม่คิดเลยว่าพลังของนายจะแข็งแกร่งขนาดนี้! นายซ่อนความแข็งแกร่งไว้มากแค่ไหนกันแน่?”
“โม่วว~~ พี่คะ พี่ปิดบังความแข็งแกร่งแม้แต่กับหนูด้วยเหรอคะ~”
ก่อนที่ผมจะได้ตอบลาโนร่า เอลด้าก็มองผมอย่างเศร้าสร้อยขณะที่เธอพูด เมื่อเห็นอย่างนั้นผมก็หัวเราะเบาๆ ขณะที่ตอบเธอ
“ผมแค่อยากจะซ่อนพลังเอาไว้หน่ะ ผมไม่ชอบให้ใครมาสนใจมากเกินไป ไม่มากไปกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ ดังนั้นผมจะขอบคุณมากถ้าพวกเธอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับนะ”
“แน่นอน ปากของฉันถูกผนึกแล้ว!”
ลาโนร่าพูดเสียงสูง ขณะที่เธอโบกมือปิดปากเหมือนปิดซิป ผมพยักหน้าให้เธอขณะที่มองไปที่นาตาเลียซึ่งมีหน้าแดงอมม่วง ในขณะที่ดวงตาทั้ง 3 ของเธอมองมาที่ผมอย่างเขินอาย เธอมองตาผมขณะที่พูดขึ้น
“ฉันเองก็จะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเหมือนกันค่ะ”
“ขอบคุณนะ”
ผมพยักหน้าด้วยความขอบคุณ ในขณะเดียวกันผมก็หันไปหาเอลด้าและหยิกจมูกที่น่ารักของเธอเล็กน้อยขณะที่พูด
“ส่วนน้อง เอลด้า พี่จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าถ้าพี่บอกน้องเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของพี่แล้ว น้องจะไม่เอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศหล่ะ”
“ฮึ่มมม ไม่จริงซักหน่อยค่ะ”
เอลด้าพูดขณะที่เธอสะบัดมือผมออกจากจมูกพร้อมกับพ่นลมหายและหันไปมองทางอื่น ผมยิ้มเยาะขณะที่แกล้งเอลด้าเล็กน้อยจนเธอหน้าแดง สีแดงบนใบหน้าที่สวยงามของเธอเป็นชิ้นงานศิลปะอย่างแท้จริง การกระทำโดยไม่รู้ตัวของเธอช่างงดงามและกระแทกใจจริงๆ
หลังจากพูดคุยกับพวกเธออีกเล็กน้อยและบอกให้พวกเธอติดต่อกับอเล็กซ์เพื่อขอคำแนะนำเพิ่มเติม จากนั้นผมก็แยกตัวออกมาโดยบอกว่าพวกเธอไปว่าผมต้องการไปพบกับเกรซ
ผมอยากเจอเกรซจริงๆ เพราะมันเหงานิดหน่อยที่ไม่ได้เจอเธอ สัปดาห์ที่แล้วเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันจริงๆ โดยผมแอบเข้าไปในห้องนอนของเธอหรือเธอเข้ามาหาผมตอนกลางคืน แน่นอนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เลยถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเมดที่รักของผมซึ่งคอยช่วยอยู่เบื้องหลัง
อย่างไรก็ตามจาก 2-3 สัปดาห์ก่อนที่เราใกล้ชิดกันมาก ผมบอกได้เลยว่าความรักทำให้เกรซตาบอด เราใช้เวลาทั้งหมดที่มีร่วมกัน ทำให้เกรซเปิดใจรับผมอย่างเต็มที่ ตอนนี้เธอคงใช้เวลาของเธออย่างมีความสุขกับผม
หลังจากเดินทางด้วยการปลอมตัวเล็กน้อยผมก็มาถึงอาคารของอาจารย์ฝ่ายทหาร ผมปลดการปลอมตัวในที่ลับตาคนก่อนจะเดินออกมา ผมเดินผ่านอาคารโดยมีอาจารย์หลายคนมองมาที่ผม เพราะผมติดต่อเกรซไว้แล้วเลยรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน หลังจากเดินมาอีกไม่กี่นาทีผมก็ถึงห้องๆ หนึ่งก่อนจะเข้าไปโดยไม่เคาะ
เมื่อเข้ามาข้างในผมก็เห็นเกรซนั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยไม่มีใครอยู่ในห้อง ตอนแรกเธอแปลกใจที่ประตูเปิดออก แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผม รอยยิ้มแห่งความรักก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอยืนขึ้นและเดินมาหาผม ผมเดินไปหาเธอก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด มือของผมโอบเอวของเธอขณะที่มองเข้าไปในดวงตาของเธอ
“เกรซ อาจารย์คนอื่นอยู่ไหนเหรอ?”
“อ๋อ? พวกเขาพึ่งจะออกไปเอง พวกเขาน่าจะกลับมาเร็วๆ นี้นี่แหละจ่ะ”
เกรซตอบขณะที่เธอซบศีรษะลงบนหน้าอกของผมด้วยความรัก มือของเธอกอดร่างกายของผมแน่น ขณะที่กดหน้าอกที่เต่งตึงของเธอเข้าหาผม ใบหน้าของเธอยิ้มอย่างพึงพอใจขณะที่เธอดมกลิ่นของผม ตอนนี้เธอไม่สามารถไปต่อได้หากไม่ได้ดมกลิ่นของผมในแต่ละวัน
“อ๊ะ~~ พวกเขากลับมากันแล้ว~”
ผมพูดกระซิบข้างหูเธอก่อนจะจับบั้นท้ายอันชุ่มฉ่ำของเธอ
“อ๊าาา… ออสติน… ไม่ใช่ที่นี่ พวกเขาบางคนกลับมาแล้วนะ”
เกรซพยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุดเพื่อไม่ให้ผมรู้ว่าร่างกายของเธอเริ่มถูกกระตุ้นแล้วและเธอก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องด้วย
“แต่ไม่ใช่ว่ามันน่าตื่นเต้นเหรอ?”
ผมพูดพร้อมกับลูบไล้ก้นของเธอด้วยสัมผัสเย้ายวนที่นุ่มนวล
“ออสตินหยุดนะ! อย่าทำที่นี่”
เกรซพูดอย่างเป็นเป็นกังวล
“โอ้! ไม่ใช่ที่นี่? เราจะทำในออฟฟิสของคุณกันเหรอ? หรือ…บางทีสักวันหนึ่งในห้องเรียน?”
ผมกระซิบอีกครั้งก่อนจะปล่อยลมหายใจร้อนเข้าที่หูขวาของเธอ
“อ๊าาา… ออสติน ไม่ใช่ข้างนอก ไว้ค่อยทำที่บ้านกันเถอะนะ”
เกรซพยายามกลั้นตัวเองไว้ ขณะนั้นเองที่ประตูเปิดออกและมีสาวสวยวัยกลางคน 3 คนเข้ามา เนื่องจากผมกับเกรซยืนอยู่หน้าประตู ผู้หญิงทั้ง 3 คนจึงมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเห็นเพียงผมกอดเกรซ หนึ่งในนั้นเดินมาข้างหน้าขณะที่เธอพูด
“โอ้? เกรซหนุ่มหล่อคนนี้คือใครกันเหรอ?”
หนึ่งในนั้นพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน ถึงแม้จะรู้สถานะของผมอยู่แล้วก็ตาม เมื่อเห็นทั้ง 3 คนที่เดินเข้ามาหา เกรซก็กังวลและผลักผมถอยหลังไป ผมสงบสติอารมณ์ก่อนจะหันไปหาเพื่อนทั้ง 3 คนของเกรซแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อออสติน เป็นโอกาสอันดีจริงๆ ที่ผมได้พบกับเพื่อนๆ แม่และผมต้องขอพูดว่าพวกคุณทั้ง 3 คนสวยมากเลยครับ”
“ฮิฮิฮิ…เธอเป็นคนปากหวานจริงๆ ออสติน ฉันชื่อรูบี้ ฉันเคยทำงานให้แม่เธอ ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้พบเธอ แม่ของเธอพูดถึงเธอบ่อยมากเลย”
ทันทีที่ผมพูดจบ สาวสวยผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกับดวงตาก็ตอบกลับมา เธอดูอายุใกล้เคียงกับแม่ของผม ผู้หญิงอีก 2 คนเองก็อายุไล่เลี่ยกับเกรซเช่นกัน ทั้ง 3 คนค่อนข้างสวย
ผมยิ้มให้พวกเธอขณะที่พูด
“เป็นเกียรติที่ได้พบพวกคุณทุกคนเช่นกันครับ ผมมีความสุขจริงๆ ที่ได้เห็นแม่ได้พบกับเพื่อนๆ ของเธอหลังจากผ่านมานาน เธอต้องการมันจริงๆ และผมก็มีความสุขจริงๆ ที่ได้พบกับวีรบุรุษสงครามเช่นพวกคุณทุกคนครับ ผมอยากฟังเรื่องเกี่ยวกับแม่ในอดีตที่น่าอายด้วยครับ”
“แน่นอน พวกเราก็อยากเล่าเหมือนกัน”
รูบี้พูดด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอและคนอื่นๆ พาผมไปที่โซฟาในห้องและเริ่มพูดถึงการกระทำทั้งหมดของเกรซที่พยายามแทรกกลางและหยุดมันไว้แต่น่าเสียดายที่ทำไม่ได้
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
