The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 170 A Beautiful Confession
“งั้นทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีสำหรับเธอ…สินะ”
ผมถามขณะที่นั่งลงบนยอดหอคอยซึ่งมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของสถาบัน หลังจากที่สการ์เล็ตปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เราก็กอดกันสักพักก่อนที่จะผละออกจากกัน หลังจากนั้นสการ์เล็ตก็พาผมขึ้นมาบนหอคอยนี้ในทันที
จากนั่นเราก็นั่งคุยกันเหมือนเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสการ์เล็ตที่คุยกับผมเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอ การพูดคุยดำเนินต่อไปประมาณ 2 ชั่วโมง จนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปจนสุดลูกหูลูกตา
“ใช่แล้ว ฉันมีชีวิตที่มีความสุขดี…”
สการ์เล็ตพูดด้วยรอยยิ้มที่ชวนคิดถึง เมื่อเห็นแบบนั้นผมเองก็ยิ้มเช่นกัน รอยยิ้มขี้เล่นปรากฎขึ้นบนใบหน้าของผมขณะที่ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“แต่พอนึกถึงสการ์เล็ตผู้ยิ่งใหญ่, สุดยอดของพลังมนุษย์, ทอมบอยเย็นชาผู้ยิ่งใหญ่! ความงดงามเหนือใคร! ซึ่งเป็นเพื่อนผม! ใครจะเชื่อกันนะ?”
“นายนี่มัน! ฮึ่มมม ฉันไม่คุยด้วยแล้ว”
“ไม่..ไม่นะ คุณมังกรผู้ยิ่งใหญ่อย่าทำแบบนี้สิ จะเกิดอะไรขึ้นกับคนธรรมดาอย่างผมในตอนถ้าทำให้เธอโกรธกัน!”
ผมพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัว
เมื่อเห็นแบบนั้นสการ์เล็ตก็พ่นลมหายใจขณะที่เธอพูด
“อืม ก็ดีที่นายรู้จักสถานะของตัวเอง”
ท่าทางของสการ์เล็ตเหมือนกับราชินีที่กำลังให้อภัยผู้กระทำความผิด
ในไม่ช้าเราก็มองหน้ากัน 2-3 วินาทีก่อนที่เราจะเริ่มหัวเราะออกมาดังๆ
“อุ๊ฟฟ…เธอมีชีวิตชีวามากขึ้นจริงๆ นะสการ์เล็ต”
“อืม..ใช่ นายเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียวนะ”
สการ์เล็ตพูดด้วยรอยยิ้มแห่งความคิดถึง เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็มองพระอาทิตย์ตกในขณะที่ยิ้ม ย้อนกลับไปตอนที่ผมขอให้สการ์เล็ตแนะนำผมเกี่ยวกับเมืองของเธอในตอนที่เรายังเด็ก ในตอนท้ายของวันเรามักจะนั่งที่เนินเขาและดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันเสมอ
‘ใช่แล้ว….ช่างเป็นช่วงเวลาที่เรียบง่าย…’
“นี่…นายคิดถึงช่วงเวลาตอนนั้นไหม?”
ขณะที่ผมกำลังนึกถึงอดีต สการ์เล็ตก็พูดกระตุ้นให้ผมหันศีรษะไปมองเธอ แสงแดดยามอัสดงส่องมาที่เธอทำให้ดูงดงามขณะที่เธอจับผมของตัวเองและหมุนไปรอบๆ อย่างเขินอาย
มันเป็นฉากที่สวยงามเมื่อเธอกอดเข่าและมองมาที่ผมอย่างคาดหวัง ผมพยักหน้าและคราวนี้ผมพูดความจริง
“จริงๆ แล้ว ผมกำลังคิดถึงมันอยู่ มันเป็นช่วงเวลาที่เรียบง่าย มันสนุกที่ได้ใช้เวลาและผ่อนคลายกับเธอ มันสนุกจริงๆ”
และเป็นครั้งแรกที่ผมส่งยิ้มที่จริงใจและมีความสุขที่สุดให้เธอ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง แต่ผมบอกได้เลยว่ามันรู้สึกดีมาก
สการ์เล็ตมองมาที่ผมด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะหน้าแดงอย่างหนัก ผมได้ยิน บางคนกระซิบว่า ‘ไม่ยุติธรรมเลย~’ หรืออะไรทำนองนั้นด้วย
ผมอยากจะแกล้งเธออีกสักหน่อย เธอหลับตาขณะที่กุมหัวใจและหายใจเข้าลึกๆ จนทำเอาผมสับสน
ผ่านไปไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเธอดูจริงจังมากขณะที่มองมาที่ผม ในขณะนี้ผมรู้สึกว่าเธอได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความรัก ต่อหน้าฉากนี้ทำเอาหัวใจผมเต้นแรงไปชั่วขณะ
“นี่ออสติน…นายรู้อะไรไหม? เวลาที่ฉันอยู่กับนายเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ ในตอนที่ฉันได้เจอนาย ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง นายช่วยชีวิตแม่ของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง”
ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นอ่อนลงขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอกว้างขึ้น เธอยื่นมือมาทางผมก่อนจะจับมือผมพร้อมกับพูดต่อ
“นายเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยแม่ของฉัน, นายเรียกฉันว่าเพื่อน, นายทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะออก มันเป็นหนึ่งในความทรงจำที่มีค่าที่สุดของฉันและจะเป็นตลอดไป และหลังจากทั้งหมดนี้นายได้เปลี่ยนชะตากรรมของฉัน นายทำให้ฉันมีความสุขจริงๆ”
มือของเธอที่กุมมือผมอยู่เคลื่อนไปข้างหน้าพร้อมกับประสานมือของผม ในขณะที่มืออีกข้างของเธอกุมหัวใจของตัวเองไว้ ขณะที่สีแดงซ่านครอบใบหน้าของเธอที่สะท้อนแสงกับตะวันซึ่งกำลังลับขอบฟ้าพร้อมกับพูดขึ้นมาต่อ
“นายรู้ไหม ฉันไม่รู้เลยจริงๆ ว่าตัวเองรักนายรึเปล่า เรายังเด็กในตอนที่พบกันและหลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนไปจากตอนนั้น ฉันกลัวว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกกับนายเป็นเพียงความโหยหาเพื่อนและเป็นเพียงความรู้สึกขอบคุณ แต่โชคดีที่ฉันคิดผิด”
สการ์เล็ตกุมมือผมแน่นขณะที่ดวงตาของเธอสั่นไหวด้วยความเขินอายและอารมณ์อื่นๆ อีกมากมายเมื่อเธอมองมาที่ผม
“ฉันรู้ทันทีที่เห็นนายอีกครั้ง ฉันรู้ทันทีที่เห็นนายตกอยู่ในอันตราย ฉันรู้ทันทีที่ฉันได้ใช้เวลาทั้งวันไปกับความกังวลว่าการพบเจอกันจะดำเนินไปอย่างไรและฉันรู้ทันทีที่นายกอดฉัน”
“ฉันรู้แล้วว่า…
ฉันรักนาย”
เสียงของเธอเป็นเพียงเสียงกระซิบเมื่อได้ยินรอบข้าง แต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน หลังจากที่เธอพูดจบก็ส่งยิ้มที่ทำให้ใจผมเต้นแรง เธอมองตาผมด้วยความรักทั้งหมดขณะที่เธอสารภาพรักกับผม คราวนี้ผมชะงักไปจริงๆ แผนการทั้งหมดของผมอยู่บนความคิดที่ว่าความสัมพันธ์ส่วนใหญ่ของผมจะถูกเก็บเป็นความลับ แต่มีบางอย่างบอกผมว่าถ้าผมปฏิเสธเธอไปตอนนี้ สิ่งเลวร้ายจะเกิดขึ้น
‘ระบบ ค่าความรักของเธอเท่าไหร่?’
[ ความสัมพันธ์ : 150% ]
‘…’
‘นี่มันเกิดขึ้นก่อนที่เธอจะพบฉันหรือเปล่า’
[ ไม่ใช่ หลังจากที่โฮสกอดเธอและร้องไห้ จนถึงตอนนั้นค่าความสัมพันธ์อยู่ที่ 99% ]
‘ฉันควรวิ่งไหม?’
[ ปกติระบบจะเห็นด้วยกับโฮส แต่ตอนนี้ทั้งหมดที่ระบบบอกได้คือเก็บเกี่ยวสิ่งที่โฮสหว่านไว้ซะ ]
‘มีวิธีแก้ไขอะไรบ้างไหม?’
[ เพื่อไม่ให้ถูกข่มขืนงั้นเหรอ? ]
‘…’
[ ระบบได้ยินมาว่านรกมีฤดูกาลที่ค่อนข้างดีในปีนี้ บางทีมันอาจจะไม่เลวร้ายนัก? ]
‘อ่า ควxครับ’
ผมทำได้เพียงตอบสนองต่อสิ่งที่ระบบพูด อย่างไรก็ตามผมหันกลับไปหาสการ์เล็ตที่กำลังรอคำตอบของผมอยู่ ถึงผมจะเลวขนาดไหน การทำให้ผู้หญิงรอคำตอบนานๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะเต็มใจทำนักหรอกนะ
เนื่องจากผมรู้ดีถึงความตึงเครียด, พลังและความมุ่งมั่นที่ต้องมีในการทำสิ่งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบสนองอย่างไร ผมหลับตาขณะที่ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในความคิด
‘ฉันรักเธอ’
‘งั้นเหรอ? ขอโทษนะที่ฉันแค่ใช้นายเพื่อเข้าใกล้เพื่อนของนายหน่ะ’
‘ธะ-เธอหะ-หมายความว่ายังไง?’
‘ก็ง่ายๆ คือฉันไม่ได้สนใจนายเลย ฉันแค่สนใจเพื่อนรวยๆ ของนายเท่านั้น ในเมื่อมันสำเร็จแล้ว นายก็หมดประโยชน์แล้ว ลาก่อน’
สาวสวยตรงหน้าผมเดินจากไป ทิ้งผมกับหัวใจที่แตกสลาย ความทรงจำนั้นแวบเข้ามาในความคิดของผมเพียงไม่กี่วินาที
เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที แต่สำหรับสการ์เล็ตมันเหมือนชั่วนิรันดร์ ในที่สุดผมก็ลืมตาขึ้นก่อนที่ผมจะพูด
“ผมขอโทษ แต่ไม่”
และด้วยเหตุนี้มันอาจจะเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที แต่ทั่วทั้งสถาบันบาบิโลนก็สั่นสะเทือนไปชั่วขณะ…
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
