The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 26 Time Skip
3 ปีผ่านไป∼∼∼∼∼∼
ผ่านไป 3 ปีแล้วหลังจากที่ผมมายังโลกนี้ ตอนนี้ผมอายุ 11 ปีแล้วและกำลังอ่านเอกสารเกี่ยวกับตระกูลตัวเองอยู่
ใช่ พวกคุณฟังถูกแล้ว ผมกำลังจัดการเรื่องต่างๆ ของตระกูล เมื่อปีที่แล้วผมถามแม่ว่าผมขอช่วยเธอทำงานได้ไหม ตอนแรกเธอก็ไม่เห็นด้วย แต่ต่อมาเธอก็ยอม
หลังจากที่ผมได้รับตำแหน่งอัจฉริยะด้านการศึกษา ครูของผมก็ไม่สามารถหยุดชมเชยความฉลาดของผมได้เลย ขอพูดอย่างไม่โอ้อวดเลยว่าหลังจากที่ผมเข้ามาช่วยงานแม่แล้ว เวลาที่เธอใช้ไปกับงานของเธอก็ลดลง
เราได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้นในฐานะครอบครัวและพวกเราทุกคนก็สนิทกันมากขึ้น ไม่กี่ปีมานี้เป็นปีที่บ้ามากและมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย
ก่อนอื่นคลาร่าได้ปลุกสายเลือดของเธอให้ตื่นขึ้นจนคนในบ้านตกใจ ผมละสายตาจากเอกสารก่อนจะมองไปยังหญิงสาวที่ยื่นอยู่ข้างๆ
เธอดูเหมือนเด็กสาวอายุ 11 ปี เธอมีผมสีดำมัดเป็นหางม้าพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาล สิ่งที่แตกต่างเกี่ยวกับเธอคือเขาเล็กๆ 2 อันที่โผล่ขึ้นมาบนหัวของเธอ แทนที่มันจะทำให้เธอดูแย่ แต่ไม่เลยมันกลับทำให้เธอดูน่ารักมากกว่า ใบหน้าของเธอแม้ว่าจะยังดูไม่เป็นผู้ใหญ่และน่ารัก แต่ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้เลยว่าเธอจะต้องเป็นสาวสวยแน่นอนในอนาคต แตกต่างจากเมื่อหลายปีก่อน เด็กสาวในตอนนี้สามารถยืนได้อย่างภาคภูมิและสง่างามแล้ว
คลาร่าสวมเครื่องแบบสาวใช้ หน้าอกที่แบนเรียบของเธอมีการนูนขึ้นมาเล็กน้อย ทุกครั้งที่ดวงตาของเธอมองมาที่ผมมักจะเต็มไปด้วยความรักและการยอมจำน โดยรวมแล้วเธอเปลี่ยนไปมากเลย
[ ชื่อ : คลาร่า
เพศ : หญิง
อายุ : 11 ปี
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (เป็นปีศาจบางส่วน)
ความสามารถพิเศษ : 8/10
>สายเลือดถูกปลุกขึ้นแล้ว : ปีศาจแห่งความมืด
พลัง : ต้นกำเนิดระดับ 1
ฉายา : ผู้ตื่นขึ้น, สตอล์กเกอร์, คลั่งรัก, ปีศาจแห่งความรัก
ความสัมพันธ์ : 140%
คำอธิบาย : อุทิศตัวให้กับคุณอย่างสมบูรณ์
>เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการใช้เวลาชั่วนิรันดร์ร่วมกับคุณ
>ฝึกฝนอย่างหนักกว่าใครเพื่อให้คู่ควรกับคุณ
หมายเหต : คุณทำอะไรลงไป?? ]
ใช่…ผมเลยเถิดไปกับเธอเล็กน้อย ในตอนที่เธอปลุกสายเลือดขึ้นมา โอกาสรอดชีวิตของเธอมีน้อยมาก ดังนั้นผมเลยต้องซื้อสิ่งที่เรียกว่าไข่มุกแห่งความมืดมาเพื่อช่วยให้เธอปลุกสายเลือดได้สำเร็จ
นอกจากนี้เนื่องจากการปลุกสายเลือดปีศาจของเธอทำให้เธอพบกับปัญหามากมาย ดังนั้นในตอนนั้นผมจึงอยู่ข้างๆ เธอเสมอ
การที่ผมใช้สมบัติที่ “ประเมินค่าไม่ได้” เพื่อช่วยเธอและอยู่ข้างๆ เธอเสมอทำให้ผมได้รับความรักมากมาย แต่ผมอาจจะเลยเถิดไปหน่อย
ความรักที่เธอมีต่อผมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม สำหรับฉายาของเธอนั้นผมจะแกล้งทำเป็นว่าไม่เห็นมันแล้วกัน
ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกก่อนจะมีเด็กสาว 2 คนเข้ามา คนหนึ่งผมสีดำ ส่วนอีกคนผมสีขาว พวกเธอเหล่าจิ้งจอกสาวนั่นเอง
ช่วงนี้วพวกเธอเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ทั้งคู่สูงขึ้น ออร่าของความหดหู่ที่เคยมีหายไปหมดสิ้น สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือออร่าดุร้ายที่ปกคลุมอยู่รอบตัวพวกเธอ
“บู้ววว นายท่านอยู่ในห้องตลอดเวลาเลย ทำไมนายท่านไม่มาเล่นกับพวกเราหน่อยหล่ะ”
“ใช่ค่ะ เราอยากให้ท่านได้พักผ่อนบ้าง”
มิกะที่เข้ามาคนแรกพูดขึ้นโดยมีการสนับสนุนจากริกะ
[ ชื่อ : มิกะ
เพศ : หญิง
อายุ : 11 ปี
เผ่าพันธุ์ : หมาป่าดำ
ความสามารถพิเศษ : 8/10
พลัง : ต้นกำเนิดระดับ 1
ฉายา : นักสู้คลั่ง, เสพติดการต่อสู้
ความสัมพันธ์ : 100%
คำอธิบาย : คุณคือแสงสว่างของเธอ คำพูดและการสนับสนุนของคุณทำให้ความมั่นใจของเธอกลับคืนมา
>สาบานว่าจะปกป้องคุณและเป็นดาบของคุณ เธอยอมพลีกายและวิญญาณให้คุณ
หมายเหตุ : น่าประทับใจ ]
[ ชื่อ : ริกะ
เพศ : หญิง
อายุ : 11 ปี
เผ่าพันธุ์ : หมาป่าขาว
ความสามารถพิเศษ : 8/10
พลัง : ต้นกำเนิดระดับ 1
ฉายา : จอมเวทน้ำ, จอมเวทผู้ตกหลุมรัก
ความสัมพันธ์ : 100%
คำอธิบาย : ในหัวใจของเธอตำแหน่งของคุณจะไม่สั่นคลอน
>นิสัยขี้อายของเธอหายไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เธอพยายามแสดงความรู้สึกที่มีต่อคุณ
หมายเหต : สองพี่น้อง?? ขอให้สนุก ]
ความรู้สึกของริกะและมิกะเติบโตขึ้นมาก นี่เป็นเพราะการสนับสนุนที่ผมมอบให้พวกเธอเป็นหลัก
ปีที่แล้วในตอนที่พวกเธอเห็นว่าเพลทของพวกเธอยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง พวกเธอก็หมดหวัง แต่ผมอยู่ที่นั่นและสนับสนุนพวกเธออย่างสมบูรณ์ในเวลานั้น ดังนั้นผมจึงสามารถเก็บเกี่ยวแต้มความชอบได้มากเลยแหละ
แม่ของผมประหลาดใจมาก อย่างน้อยก็พูดได้ว่าการที่มีคนมีความสามารถเช่นเธอคนเดียวก็ถือว่าเป็นพรแล้ว แต่นี่มีถึง 3 คน แม่ไม่สามารถหยุดยิ้มได้เลย
ผมละสายตาจากเอกสาร ผมมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นช่วงสายของวันแล้วเลยลุกขึ้นยืนและยืดเส้นยืดสาย
“นี่ก็ช่วงสายแล้วด้วยสิ ฉันไม่คิดมากหรอกนะที่จะพัก”
ว่าแล้วผมก็เริ่มออกเดิน แต่อยู่ๆ ทั้งมิกะและริกะก็เข้ามาโอบไหล่ของผมไว้ มิกะอยู่ด้านขวา ส่วนริกะอยู่ด้านซ้าย หน้าอกที่ยังไม่พัฒนานั้นต่างเบียดเสียบกับแขนของผม
“สาวๆ ทำอะไรของพวกเธอกัน?”
“เราแค่ช่วยพยุงเดินค่ะ”
“อืมใช่แล้วค่ะ แค่ช่วยพยุงเองค่ะ”
มิกะพูดขึ้นมาพร้อมกับริกะที่เสริมต่อ
“พวกเธอคิดว่าฉันแก่ถึงขนาดต้องให้พวกเธอช่วยในการเดินเลยเหรอ?”
“เราแค่ปกป้องนายท่านเท่านั้นเองค่ะ”
“อือใช่แล้วค่ะ”
‘ปกป้องเหรอ?? สาวๆ ใครมันจะมาทำร้ายฉันที่อยู่ในอาณาเขตที่มีทหารล้อมรอบอยู่กัน พวกเธอควรหาข้อแก้ตัวที่ดีกว่านี้นะ’
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงอ้อมกอดจากด้านหลังและได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นี่พวกเธออย่ากอดออสตินแบบนั้นสิ พวกเธอทำให้เขารำคาญอยู่นะ”
“คลาร่าไม่ต้องมาพูดเลย เธออยู่กับนายท่านตลอดเวลาที่พวกเราฝึกซ้อมเลย”
“ใช่แล้ว เธอเก็บนายท่านไว้คนเดียวตลอดเลย ให้เวลาเราอยู่กับนายท่านบ้างสิ”
การสนทนาของพวกเธอนี้ก็ดำเนินต่อไป
‘สาวๆ ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ?? เห้ออออ…’
นี่เป็นหนึ่งในปัญหาที่เกิดขึ้นกับความรักของพวกเธอ พวกเธอเริ่มแสดงความรักต่อผมอย่างเปิดเผยโดยไม่ปิดบังเลย
มีหลายครั้งที่แม่ล้อผมในเรื่องนี้ แถมยังมีข่าวลือเล็กๆ ไปทั่วว่าผมเป็นเพลย์บอยอีกด้วย
ผมยังไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของพวกเธอ แต่พวกเธอก็ยืนกรานที่จะอยู่กับผม แน่นอนว่าผมจะไม่ปฏิเสธพวกเธอหรอก แต่นี่ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม
ปัญหาใหญ่ในตอนนี้คือเรื่องพี่สาวน้องสาวของผม ความรักที่มีให้ผมของเธอเป็น 100% แล้ว แต่ปัญหาคือมันเป็นความรักแบบ “พี่น้อง”
ผมลองมาหลายอย่างแล้วแต่ผมลัพธ์ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม แต่สัญชาตญาณบอกผมว่ามันเป็นเพียงความสงบก่อนเกิดพายุ ผมรู้สึกว่าเมื่อมันเปลี่ยนแต้มจะไหลเข้ามา
อย่างน้อยผมก็พูดได้อย่างภูมิใจว่าผมเปลี่ยนพวกเธอให้กลายเป็นบราค่อนได้แล้ว ในขณะที่พวกคลาร่ายังคงทะเลาะกันอยู่ ผมที่กำลังเหนื่อยเลยเคลื่อนไหว
ผมผละตัวออกจากการเกาะของมิกะและริกะก่อนจะใช้มือจับไปที่เอวของพวกเธอ การเคลื่อนไหวอย่างกระทันหันของผมทำให้พวกเธอประหลาดใจ
“ออสติน?” ทั้งสองคนถามขึ้นมา
โดยที่ไม่ตอบอะไรผมยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วอยู่ๆ ผมก็เข้าไปหอมแก้มทั้งมิกะและริกะ ซึ่งนั่นทำให้ทั้งคู่อึ้งไปเลย
“อ -ออสติน…”
เด็กสาวทั้งสองคนมองมาที่ผมอย่างประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตอบรับการรุกของพวกเธอ แต่อยู่ๆ พวกเธอก็หน้าแดงจากการหอมแก้มของผม
ขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับท่าทางเขินอายของพวกเธอ ผมก็รู้สึกถึงออร่าแห่งความอิจฉาริษยาจากทางด้านหลัง ผมหันกลับไปพบกับคลาร่าที่กำลังทำหน้าบูดบึ้งอยู่ ผมยิ้มอย่าเจ้าเล่ห์ก่อนจะปล่อยเด็กสาวทั้ง 2 ออกจากแขนแล้วหันหลังกลับไป
ผมดึงคลาร่าเข้ามาหาและหอมแก้มของเธอแบบไม่ให้เธอตั้งตัว ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องกับเด็กสาวน่ารัก 3 คนที่กำลังหน้าแดงอยู่
ในตอนที่ผมกำลังรู้สึกอยากทำมากกว่านี้ อยู่ๆ ก็มีเมดพุ่งเข้ามาในห้อง
“น -นายน้อยคะ! คุณหนูคนโต ธ -เธอ…”
ก่อนที่เมดจะพูดจบผมก็พุ่งไปที่ห้องของพี่สาวในทันที เมื่อผมเข้าไปในห้องก็ผมก็ได้รับการต้อนด้วยจากสายตาของพี่สาวน้องสาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวด
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับแม่?”
ผมถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้กับแม่ในทันที มีหมอหลายคนอยู่ในห้องเพื่อรับมือกับสถานการณ์นี้
“เห้อออ…ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกจ๊ะ พี่น้องของลูกทั้งสองคนแค่กำลังปลุกสายเลือดเท่านั้นเองจ๊ะ”
แต่ในตอนที่เกรซพูดเช่นนั้นกลับไม่ได้มีสีหน้าแห่งความสุขเลย มีเพียงความกลัวและทำอะไรไม่ถูกเท่านั้น
‘ทั้งสองคนในเวลาเดียวกันงั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกัน?’
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
