The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 266 First Princess Done, Next The Second
“แล้วเธอชอบการแสดงเรื่องนี้ไหม?”
ผมถามไป โดยได้รับเพียงแค่ความเงียบกลับมา
ผมไม่ได้สนใจอะไรและจับมือโอลิเวียขนะก้าวไปข้างหน้า การปลอมตัวของเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว และไม่มีสัญญาณบ่งชี้ถึง ‘กิจกรรม’ ของเรา
เวทมนตร์มีประโยชน์มาก ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือโอลิเวียเงียบกว่าเดิมมากขณะที่ผมจูงมือเธอ และด้วยเหตุนี้เราจึงเริ่มไปรอบๆ สถานที่ส่วนใหญ่
ภายใน 10 นาที โอลิเวียก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ผมแน่ใจว่าได้เลือกสิ่งที่เธอสนใจ เช่น คู่รักราชวงศ์ ซึ่งโหดร้ายกว่าที่คิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่โอลิเวียอยู่ในนั้น ความโกรธที่เธอมีต่อผมทั้งหมดก็ถูกปลดปล่อยออกมาใส่คู่รักที่น่าสงสารเหล่านั้น โชคดีที่เรามีเวทมนตร์รักษา ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงได้เดินไปรอบๆ ด้วยรอยฟกช้ำอยู่พักหนึ่ง
จากนั้นเราก็ไปหาสมดุลแห่งความรัก ที่ซึ่งเราต้องป้องกันตัวเองไม่ให้ตกลงไปในบ่อน้ำ จะมีขอบไม้อยู่ 2 อัน ซึ่งทั้งผมและโอลิเวียต้องเดินผ่านพวกมันไปโดยมีเชือกผูกระหว่างเรา โดยทางเดินถูกสร้างขึ้นเพื่อให้พวกเราเดินบนมันได้ยากมาก แต่เราทั้งคู่ก็สามารถผ่านมันไปได้อย่างง่ายดาย
สุดท้ายแล้วโอลิเวียก็สนุกจริงๆ
ตอนนี้เลยเวลาสายไปนิดหน่อยแล้ว เราจึงเข้าไปในร้านอาหารที่ผมได้จองไว้
“วันนี้เธอสนุกรึเปล่า?”
ผมถามขณะหมุนแก้วไวน์ในมือ
โอลิเวียนั่งตรงข้ามกับผมขณะที่เธอดื่ม สถานการณ์ทั้งหมดรอบๆ ร้านอาหารช่างโรแมนติก
“ก็สนุกดี”
โอลิเวียตอบโดยไม่ซ่อนความรู้สึกของเธอ
“ถ้าเป็นงั้นฉันก็ดีใจ”
ผมตอบกลับด้วยรอยยิ้มเปี่ยมรัก
ความเงียบเข้าครอบงำระหว่างเรา แต่ก็อยู่ได้ไม่นาน
“บอกฉันทีออสติน ในอนาคตนายจะแต่งงานกับฉันไหม? หรือนายเห็นฉันเป็นเพียงเส้นทางสู่ชีวิตที่ดีกว่าเดิม? หรือความรู้สึกของนายที่มีต่อฉันจะเปลี่ยนไปเมื่อมีคนที่ดีกว่าเข้ามา?”
ผมชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินคำถามของโอลิเวียก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาของเธอ โดยที่รู้สึกได้ถึงอารมณ์แปลกๆ ภายในสายตานั้น
“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอรึเปล่า?”
“นายรู้ได้ยังไงกัน?”
โอลิเวียถามกลับอย่างแปลกใจเล็กน้อย แต่ผมทำเพียงแค่ยิ้มให้เธอ
“อ๋อ! ฉันลืมไปเลยว่าแม่ฉันดูแลนายเหมือนครอบครัวและพวกนายทั้งคู่ก็สนิทกันด้วย”
‘โอ้~พวกเราสนิทกันกว่าที่เธอคิดอีก’
ผมไม่ได้พูดออกไปในขณะที่ยิ้มอีกครั้งพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าที่สับสนของโอลิเวีย
สีหน้าของผมกลายเป็นจริงจังก่อนจะพูดต่อ
“ในอนาคตฉันจะแต่งงานกับเธออย่างแน่นอน ฉันจะทำให้แน่ใจว่าตัวเองจะเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของเธอ ฉันไม่สนใจสถานะของเธอหรอกนะและฉันไม่เคยคิดที่จะใช้เธอเป็นตั๋วเกียรติยศ ถ้าเธอคิดอย่างนั้นหล่ะก็ แสดงว่าเธอยังไม่รู้จักฉันดีพอนะ”
พูดดังนั้นแล้วผมจึงลดเสียงลง ทำให้แน่ใจว่าผมมีสมาธิอยู่กับเธอก่อนจะพูดต่อ
“ส่วนเรื่องผู้หญิงคนอื่น? ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันรับประกันไม่ได้ว่าจะไม่ตกหลุมรักใครอีก แต่ฉันรับรองได้ว่าถึงอย่างนั้นเธอก็จะยังเป็นที่หนึ่งในใจฉันเสมอ”
ดวงตาของโอลิเวียยังคงสงบนิ่งหลังจากที่ผมพูดจบ การโกหกที่นี่อาจจะดีที่สุดในระยะสั้น แต่ในระยะยาวมันจะแย่ที่สุด บางครั้งการโกหกผสมกับความจริงของคุณก็สามารถให้คำตอบที่ดีที่สุดได้
“เข้าใจแล้ว….”
นั่นคือทั้งหมดที่เธอพูดขณะที่เธอดื่มไวน์ที่เหลือ และไม่นานบริกรก็นำอาหารมาวางบนโต๊ะ กลิ่นของอาหารโชยมาแตะจมูกของเรา ไม่กี่นาทีต่อมาเราทั้งคู่ก็ดำดิ่งลงไปในอาหารของเรา แต่ละช่วงเวลาของเราไร้ที่ติและสง่างาม หลังจากกินอาหารกันเสร็จแล้วเราก็จากไป
พวกเราเดินไปตามท้องถนนโดยไม่มีใครพูดอะไรกัน มีเพียงความเงียบงันระหว่างเรา แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นนานและเข้าไปจับมือของโอลิเวียไว้
ไม่มีการปฏิเสธเพราะมือของเธอประสานกับผมอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีอะไรต้องพูดมากระหว่างเราขณะที่เราเดินไปตามถนน ความเงียบระหว่างเราเป็นการปลอบโยนที่ดีที่สุดของเรา
ไม่นานเราก็มาถึงจุดสิ้นสุดที่ต้องจากกัน โอลิเวียหันมาทางผม ดูเหมือนเธอจะเข้าใจบางอย่างในขณะที่เธอจ้องมาที่ผมก่อนจะขยับเข้ามาข้างหน้าพร้อมกับจุมพิตที่แก้มของผม
“ฉันยังไม่ได้ตกหลุมรักนาย แต่คุณอาจสร้างรอยบุ๋มเล็กๆ ในใจฉันได้แล้ว”
“แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว”
“แล้วเจอกันใหม่นะคะนายท่าน~~”
เธอจากไปพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
‘เธอกล้าขึ้นนะ’
ผมมองเห็นได้ขณะมองดูโอลิเวียเดินจากไป การเดทของเราช่วยยกกำแพงที่ล้อมรอบเราทั้งคู่ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้เธอมาอยู่เหนือตัวเองหรอก ท้ายที่สุดแล้วผมนั้นเป็นนายท่านของเธอ
ผมมองโอลิเวียเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเริ่มเดินจากไป
วันนี้นั้นยังไม่จบและผมมีเจ้าหญิงจอมปัญหาอีกคนที่ต้องจัดการ
ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็กลับมายังชมรมยิงธนู รูปปั้นของเอเลนอร์ยังคงส่องแสงภายใต้แสงจันทร์ ไม่เห็นวิญญาณแม้แต่ดวงเดียว
ผมเดินผ่านชมรมเพื่อมุ่งตรงไปยังบริเวณที่มีคนเจ้าปัญหาอีกคนนอนอยู่ ไม่กี่วินาทีต่อมาผมก็มายืนอยู่หน้าประตูที่ได้ยินเสียงลูกธนูถูกยิงอยู่
โดยไม่รีรออะไรผมก็รุกไปข้างหน้าเมื่อเข้าไป เมื่อเข้ามาข้างในแล้วก็เห็นว่าคาร์เมลกำลังฝึกซ้อมอยู่ ผมสีดำของเธอส่องแสงในตอนกลางคืน ขณะที่แสงสีขาวส่องรอบตัวเธอ สถานที่ที่ผมอยู่เป็นพื้นที่พิเศษที่คาร์เมลใช้ในเวลากลางคืน ไม่มีใครนอกจากเธอรู้เรื่องนี้แล้ว มันเป็นที่ที่ดีที่สุดที่จะพบเธอโดยไม่มีใครมากัดตูดผม
‘ดูเหมือนว่าจะเป็นเธอ’
คาร์เมลในปัจจุบันแตกต่างจากที่เธอเป็นอย่างสิ้นเชิง ความแตกต่างที่สำคัญคือการยิงของเธอ โดยปกติแล้วกระสุนของเธอจะถูกเติมเต็มด้วยความชื่นชมอย่างมากของเธอในการยิงธนู แต่สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้คือพวกมันล้วนเป็นการยิงเพื่อฆ่า ลูกธนูแต่ละดอกเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะปลิดชีวิต ภายในวินาทีต่อมาหุ่นอีก 3 ตัวก็ตกลงมาพร้อมลูกธนูที่หัว
ดูแล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะผงกศีรษะ ทักษะของเธอช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ผมเห็นได้ว่าเธอกำลังจดจ่อกับการฝึกซ้อม ดังนั้นเธอจึงขาดสมาธิในการรับรู้ถึงการมาของผม บวกกับความจริงที่ว่าเธอแน่ใจว่าไม่มีใครสามารถเข้ามาที่นี่ได้ การมาที่ห้องนี้จำเป็นต้องทำตามแบบแผนบางอย่าง ไม่อย่างนั้นคุณจะหลงทาง
ในที่สุดเมื่อเห็นว่าเธอฝึกเสร็จแล้ว ผมก็ปรบมือ
แต่ในการปรบมือครั้งแรกนั้น เธอก็ยิงธนูมาใส่หน้าผมในพริบตา โชคดีที่ผมหลบทัน
“นี่คือวิธีที่รุ่นพี่ปฏิบัติต่อรุ่นน้องอย่างนั้นเหรอครับ?”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก
“นายมาทำอะไรที่นี่?”
ด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนและดวงตาที่เย็นยะเยือกจนหนาวไปถึงสันหลัง ตอนนี้คาร์เมลแตกต่างจากที่เธอเป็นอย่างสิ้นเชิง ไม่มีรอยยิ้มร่าเริงหรือแววตาสนุกสนานในดวงตาของเธออีกแล้ว นี่คือใครบางคนต่างออกไป
ผมตอบกลับไปอย่างผ่อนคลาย
“ผมมาพบคุณคาร์เมล หรือควรเรียกคุณว่า….คาร์มีเลียดีครับ?”
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
