The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 268 Princess A Princess
“มองอะไรของนายกัน?”
คาร์มีเลียถามเมื่อสังเกตเห็นว่าผมกำลังจ้องเธอที่ทานอาหารที่ผมทำอยู่
ผมยักไหล่ที่ก่อนจะตอบกลับเธอไป
“เปล่าครับ แค่ผมมีนิสัยชอบดูคนอื่นกินอาหารของตัวเองหน่ะครับ ปฏิกิริยาของพวกเขามักจะเป็นแรงผลักดันให้ผมทำอาหารให้ดีขึ้น แถมปฏิกิริยาของคุณก็น่าสนใจทีเดียวเลยครับ”
“โอ้? ยังไงหล่ะ?”
คาร์มีเลียถามขึ้นมา โดยที่แม้ว่าตอนนี้มือของเธอจะยังคงยัดอาหารเข้าปากอย่างมีสไตล์อยู่ก็ตาม
“ก็อย่างเช่นรุ่นพี่คาร์เมลมีปฏิกิริยาบนใบหน้าของเธอเสมอ คุณสามารถบอกได้ว่าเธอชอบมัน ในขณะที่สำหรับคุณ มันซับซ้อนกว่าครับ แทบไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่ว่าแต่ละคนต่างก็น่ารัก…”
สิ่งนี้ทำให้คาร์มีเลียสนใจในขณะที่ใบหน้าเย็นชาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย แต่แล้วเธอก็ส่ายหัวอีกครั้งและมุ่งความสนใจกลับไปยังอาหาร เธอไม่อยากละสายตาจากมัน
ผมแสยะยิ้ม ทั้งสองคนมีปัญหาเดียวกันนี้
“ผมเดาว่ารุ่นพี่คาร์เมลกำลังจะตายจากความอิจฉาใช่ไหมครับ?”
“ก็นะ…เธอสมควรได้รับมันแล้ว ก่อนหน้านี้เธอได้ชิมอาหารของนายไปแล้ว ตอนนี้ถึงตาฉันแล้ว”
คาร์มีเลียตอบ
ผมไม่ได้พูดอะไรขณะที่มองเธอ ผมรู้ว่าตอนนี้คาร์เมลกำลังเฝ้าดูทุกอย่างอยู่ แม้ว่าเธอจะควบคุมอะไรไม่ได้ แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวเอง สำหรับคาร์มีเลียก็เหมือนกัน นั่นคือสาเหตุหลักที่เธอไม่ระแวดระวังผมเลยเพราะเธอรู้จักผมอยู่แล้ว
หลังจากนั้นเราก็ไม่พูดอะไรมากในขณะที่เราทานอาหารกันต่อไป และอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็กินกันเสร็จ คาร์มีเลียก็ทำความสะอาดปากของตัวเองอย่างงดงาม
“อร่อยมาก”
“ขอบคุณครับ ผมจะทำอาหารให้ทุกครั้งที่เราฝึกกันนะครับ”
“ก็ดี…นายจะว่ายังไงถ้าฉันให้นายมาเป็นมือขวาของฉันหล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำถามของเธอก็ทำให้ผมต้องแปลกใจ
สิ่งที่เธอเสนอไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้ ผมจึงส่ายหัวก่อนจะถามเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“คุณจะยกตำแหน่งนั้นให้ผมเพียงเพื่อให้ผมทำให้อาหารให้กินงั้นเหรอครับ?”
“ใช่”
เธอตอบคำตอบที่ตรงและรวดเร็ว
“คุณบ้าอาหารมากกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะครับ”
หลังจากนั้นก็มีเพียงความเงียบขณะที่คาร์มีเลียรอคำตอบจากผม
“ขอโทษด้วยนะครับ แต่คงจะไม่ได้ ผมไม่ได้ความสนมันเท่าไหร่ครับ”
“งั้นเหรอ…..น่าเสียดายนะ”
เธอพูดในขณะที่สายตาเย็นชาของเธอจ้องมองอาหารบนโต๊ะอย่างเศร้าสร้อย ทำให้ผมริมฝีปากกระตุกจากการที่ตัวเองมีค่าน้อยกว่าอาหารบนโต๊ะ
“คุณก็รู้ว่าผมมาฝึกที่นี่ได้ทุกเมื่อที่ผมว่างหนิครับ แถมผมจะลองทำอาหารใหม่ๆ ให้ด้วย และคุณจะเป็นคนแรกที่ได้ชิมมันเลยครับ”
“ฟังดูดีนะ”
คาร์มีเลียพูดด้วยดวงตาที่เป็นประกาย และแม้แต่ท่าทางเย็นชาของเธอก็ละลายไปเล็กน้อย
จากนั้นผมก็อยู่ที่นั่นต่ออีกไม่นานก่อนจะจากไป นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ผมยังมีเวลาที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นอยู่อีก
“เป็นอย่างไรบ้างงั้นเหรอคุณคนลึกลับ?”
ผมถามขณะที่นั่งลง ตรงหน้าผมคือเซเลสทีเนียที่ปลอมตัวอยู่
“ก็…ฉันคงพูดได้ว่าดีกว่านายหล่ะนะ”
“ได้ยินแล้ว..…เหรอ”
ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะพิงเก้าอี้ ตอนนี้เป็นวันรุ่งขึ้นแล้ว ก่อนที่จะมาที่นี่ผมได้ไปเยี่ยมโอลิเวียและปลดปล่อยให้เธอตามปกติ แต่คราวนี้ผมอ่อนโยนมากขึ้น ผมค่อยๆ เปลี่ยนจากความหยาบกระด้างเป็นความรัก ในขณะที่ผมสนุกกับการครอบงำ สิ่งที่ผมต้องการคือความสัมพันธ์แบบคนรัก แน่นอนว่าผมสนุกกับการเล่นบทเจ้านาย แต่ผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเราเหนือไปกว่านั้น
ดังนั้นผมจึงค่อยๆ เดินหน้าไปอย่างช้าๆ หลังจากนั้นผมก็มาที่นี่ในทันที
เมื่อเร็วๆ นี้การมาเยือนของผมที่นี่ไม่ปกติ มีการหยุดตัดและหยุดพักไปบ้าง ซึ่งนั่นเป็นส่วนหนึ่งของแผนของผม บวกกับความจริงที่ว่าผมมีเวลาไม่มากนัก การล่าเซเลสทีเนียต้องใช้เวลานานและผมต้องอดทนอย่างมาก
“อ่า…ดูเหมือนพวกปีศาจจะทำให้นายลำบากนะ”
“ก็นะ แต่ฉันมีแผนรับมือพวกเขาแล้ว”
“กลุ่มที่จำนวนสมาชิกลดลงไม่น่าจะพูดอย่างนั้นได้นะ”
“ลิ้นของเธอยังแหลมเหมือนเคยเลยนะ”
ผมโต้กลับ สิ่งต่างๆ มาถึงจุดเดือดแล้ว ผมเหลือเพียง 1 ใน 3 ของสมาชิกดั้งเดิมที่เคยมีอยู่ แต่สมาชิกที่เหลือได้แสดงสัญญาณความแข็งแกร่งและความสามารถที่เพิ่มขึ้นแล้ว ความภักดีของพวกเขาไม่มีข้อกังขา ในไม่ช้าแผนการตอบโต้ของผมจะเริ่มขึ้นเอง
“นี่เธอได้เข้าร่วมกลุ่มไหนหรือเปล่า?”
ผมถามก่อนเธอจะส่ายหัว
“ถ้าอย่างนั้นเธอยินดีเข้าร่วมกลุ่มฉันไหม? ฉันน่าจะสามารถใช้ความสามารถบางอย่างของเธอได้นะ”
ผมพูดด้วยความหวังเล็กน้อยซึ่งอยู่ได้ไม่นาน
“ไม่อะ…ฉันไม่สนใจชมรมหรือกลุ่มใดๆ หรอกนะ”
“งั้นเหรอ แย่จังนะ ทั้งที่ฉันน่าจะใช้คนที่มีสมองปราดเปรื่องแบบนี้ได้แท้ๆ”
“โอ้~ นั่นคือคำชมจากออสตินในตำนานงั้นเหรอ?~ ฉันควรจะเต้นด้วยดีใจไหม?”
เซเลสทีเนียถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้ออย่างสนุกสนาน
ผมเลยตัดสินใจตามน้ำไปโดยการยืดหลังให้ตรงในขณะที่พูดขณะทำท่าทางเย่อหยิ่ง
“เธอควรจะตื่นเต้นสิ! เพราะฉันใจกว้างพอที่จะชมเธอเลยนะ!”
“โอ้!~~ ใช่ ข้ารู้สึกได้ถึงพระคุณของท่านเลย!”
เซเลสทีเนียแสดงปฏิกิริยากับแขนของเธอที่สั่นอยู่บนท้องฟ้าราวกับว่าเธอกำลังสวดอ้อนวอนต่อเทพเจ้า แต่ในไม่ช้าเราก็มองตากันและเริ่มหัวเราะเบาๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า….แสดงได้ดี แต่ออกจะเกินไปหน่อยนะ”
ผมพูดขึ้นมา
“นายเองก็ไม่เลว ต้องบอกเลยว่าท่าทางหยิ่งยโสของนายเข้าที่แล้ว”
เซเลสทีเนียพูดด้วยรอยยิ้ม
ผมส่ายหัวขณะพูด
“ฉันเคยเห็นนายน้อยที่เย่อหยิ่งมากเกินไปในระหว่างการเดินทางของฉันหน่ะ ดังนั้นฉันจึงสามารถทำให้มันสมบูรณ์แบบได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากทุบพวกเขาทั้งหมดลงกับพื้นแล้ว”
“ดูน่าสนุกดีนะ”
“อ่า มันก็สนุกดีนะ”
ในไม่ช้าเราทั้งคู่ก็คุยกันเล็กๆ น้อยๆ ในอีก 10 นาทีต่อมาเพียงแค่สบตากัน ตอนนี้เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ในที่สุดเซเลสทีเนียก็ถามขึ้นมา
“บอกฉันทีสิออสติน นายเองก็ดังมาก แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่านายมีความสัมพันธ์ใดๆ เลย นายมีคนในใจแล้วหรือยัง?”
“หืม? นี่มีใครบางคนกำลังสนใจฉันอยู่เหรอ?”
ผมถามกลับอย่างหยอกล้อ
เมื่อได้ยินคำถามของผม เซเลสทีเนียก็ส่ายหัว
“เปล่า ฉันแค่ถามแทนเพื่อนหน่ะ”
“เอาสิ ฉันจะเชื่อเธอแล้วกัน”
“นี่ฉันจริงจังนะ”
เซเลสทีเนียทำหน้าเครียดขณะที่เธอมองมาที่ผม
เมื่อเห็นท่าทางนี้แล้ว ท่าทางภายนอกผมก็สงสัย ในขณะที่ข้างในผมรู้ว่าเธอกำลังขุดคุ้ยข้อมูลเพื่อสการ์เล็ต
ในที่สุดหลังจากเงียบไปหนึ่งนาทีผมก็ตอบเธอ
“ก็…ตอนนี้ฉันกำลังเจอใครบางคนอยู่ เธอเป็นคนพิเศษสำหรับฉัน นอกเหนือจากนั้นฉันก็มีเดทที่นี่และที่นั่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ฉันยังไม่สามารถหาคนพิเศษคนนั้นได้”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นหล่ะ? นายชอบเธอหรือเปล่า?”
คำถามนี้ทำให้ผมมองเซเลสทีเนีย ‘แปลกๆ’ แต่เธอก็ไม่สนใจมัน
“ก็ฉันบอกแล้วว่าเธอเป็นคนพิเศษ แต่ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าเธอเป็นคนๆ นั้น เธอสวย, ปฏิกิริยาของเธอน่ารักและฉันชอบเวลาที่เห็นเธอเขินอาย แต่ฉันก็ยังคิดไม่ตก รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างไป..…”
“ความสนุก”
“ความสนุก”
ทั้งผมและเซเลสทิเนียพูดขึ้นพร้อมกันทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ประหลาดใจในขณะที่ผมรู้ว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร อย่างไรก็ตามผมต้องเป็นคนนำบทสนทนานี้
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
