The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 270 Another Normal Day
“งั้นพูดตรงๆ คือเธอต้องการให้ฉันเป็น ‘เจ้านาย’ ของเธองั้นเหรอ?”
“ใช่”
ชิร่าพยักหน้า
ผมมองเธอด้วยความ ‘มึนงง’ ก่อนจะถามอีกครั้ง
“เธออ่านหนังสือเล่มนี้และด้วยเหตุนี้เธอจึงต้องการค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเองสินะ?”
“ใช่แล้ว”
เธอผงกศีรษะอีกครั้งขณะที่ชี้ไปที่หนังสือในมือของผม
ผมก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว แม้ว่าข้างในผมจะกำลังสนุกกับมันมากก็ตาม ผมหมายความว่าผมไม่คิดว่าเรื่องจะดำเนินไปได้ด้วยดีขนาดนี้ ดูเหมือนว่าผมต้องให้ทิปพิเศษแก่ปรมาจารวิปริตคนนั้นแล้วสิ เขาทำงานได้ดีมาก
ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ก่อนจะถามอีกครั้ง
“เธอแน่ใจนะว่าต้องการแบบนี้?”
“อ่า”
ชิร่าตอบด้วยคำตอบที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมา
ผมผงกหัวขณะยืนขึ้นและเตรียมจะจากไป ก่อนที่ผมจะมองชิร่าอย่างมีนัยยะ
“คราวหน้าที่ฉันกลับมา ฉันคงได้อ่านและศึกษาเรื่องนี้แล้ว ดังนั้นเตรียมตัวให้ดี”
ผมจบมันด้วยการบีบบั้นท้ายอันอ่อนนุ่มของเธอก่อนจะจากไป
ทุกอย่างราบรื่นกว่าที่ผมได้วางแผนเอาไว้ซะอีก พรุ่งนี้ผมสามารถเริ่ม ‘การฝึก’ ที่แท้จริงของเธอได้ และในท้ายที่สุดเธอจะเป็นทาสที่เชื่อฟังซึ่งจะเห่าเมื่อผมออกคำสั่ง ผมจะทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นแบบนั้น
ขณะเดินไปตามถนน ผมก็มาถึงหอพักอีกห้องหนึ่ง ผมเคาะประตูก่อนจะเปิดมันเข้าไปจนทำให้เจอโซเนีย
“คะ?”
เมื่อมองมาที่ดวงตาที่จ้องอยู่ของผม เธอก็พูดขึ้นมา
ผมยิ้มตอบรับเธอไป และเมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ผมก็ปลดการปลอมตัวออกไป
ทันทีที่ผมปรากฏตัว ดวงตาของโซเนียก็เบิกกว้าง
“ออสติน?!”
โซเนียมองมาที่ผมด้วยสายตาประหลาดใจ ก่อนที่ไม่นานเธอก็ดึงผมเข้าไปในห้อง หลังจากตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าได้ล็อกห้องแล้ว เธอก็หันมาทางผม
“คุณมาทำอะไรที่นี่กัน?”
“ก็…ฉันคิดถึงเธอหน่ะ และก็อยากดูด้วยว่าเธอเป็นยังไงบ้าง”
“ขะ-ขอบคุณนะ ฉันสบายดีจ่ะ”
เมื่อเธอรู้ว่าผมมาที่นี่เพื่อเธอ ความเขินอายที่เธอเก็บกดไว้ในไม่ช้าก็กลับมา
ผมยิ้มกว้างออกไปในขณะที่จับมือเธอเพื่อพาไปที่เก้าอี้ก่อนจะนั่งลงโดยมีโซเนียอยู่ข้างๆ ในตอนแรกเธอค่อนข้างเขินอาย แต่เธอก็ปล่อยให้ผมดึงตัวเองมานั่งอยู่ดี
“แล้วเธอไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ เหรอ?”
“ฉันไม่เป็นไรและดีขึ้นแล้วจริงๆ ทุกคนในห้องเรียนบอกว่าฉันเหมือนเป็นคนใหม่เลย แล้วฉันก็ได้พูดคุยกับนักเรียนคนอื่นมากขึ้นด้วยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอต้องทำได้ สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงของฉันนี่นะ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ ทำให้โซเนียหน้าแดง
เธอทำหน้ามุ่ยขณะที่มองมาที่ผมก่อนจะถามขึ้นมา
“ฉะ-ฉันไปเป็นผู้หญิงของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“ง่ายๆ ก็ตั้งแต่ที่ฉันพูดไง”
“โอ้ แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่หล่ะ?”
“ถ้างั้นฉันก็จะเอาเธอมาเป็นของตัวเองและจัดการคนอื่นที่ต้องการเธอให้หมด”
“คะ-คุณมันไร้ยางอาย!”
โซเนียไม่สามารถรับการโจมตี 2 ครั้งของผมได้ในขณะที่เธอหันหน้าไปทางด้านข้างอย่างอายๆ
ผมขยับไปข้างหน้าในเพื่อจับมือเธอขึ้นมา ในตอนแรกมือของเธอยังคงกระตุกและดวงตาที่เขินอายของเธอก็ไม่สบตากับผม แต่หลังจากนั้นสักครู่สิ่งต่างๆ ก็สงบลง ขณะที่เธอจับมือผมกลับพร้อมกับสายตาของเธอที่มองตรงมาที่ผม
“แล้วเธอได้คุยกับเลโอนาร์โดรึยัง?”
“ไม่เลย ตอนนี้ฉันกำลังหลบหน้าเขาอยู่หน่ะ”
“เธอแน่ใจหรือว่าอยากจะทำแบบนี้?”
“ไม่รู้สิ ฉันรักเขามานานแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะก้าวไปข้างหน้าได้ แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังคิดถึงเขาอยู่เลย”
โซเนียพูดคำสุดท้ายด้วยความรู้สึกผิดพร้อมกับมองลงไปที่พื้น
ผมยิ้มให้กับเธอโดยที่ไม่ได้โกรธเลย มันไม่ง่ายเลยที่จะเลิกรักแบบนี้ และถ้าเธอเลิกก็แสดงว่าความรู้สึกของเธอนั้นตื้นเขินจริงๆ
ผมดึงมือของโซเนียขึ้นมาเพื่อทำให้เธอมองมาที่ผมก่อนจะมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอและพูดขึ้นมา
“อย่ากังวลไปเลยโซเนีย อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ไง ใช้เวลาได้เท่าที่เธอต้องการเลย ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ”
ว่าแล้วผมก็หยิบข้าวกล่องออกมาโดยไม่ทันให้เวลาเธอฟื้นจากการโจมตีครั้งแรก
“น-นี่คือ?”
“ของโปรดของเธอไง ฉันทำเองเลยนะ”
“คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”
โซเนียมองมาที่ผมอย่างประหลาดใจ ความตกใจครั้งก่อนของเธอถูกเขียนทับไป
ผมหัวเราะเบาๆ ขณะที่ลูบหัวเธอ
“อืม แปลกใจ…งั้นเหรอ?”
“แน่นอนสิ ถ้าสาวๆ พวกนั้นได้ยินเข้าล่ะก็ พวกเธอจะต้องเป็นบ้าแน่ๆ!”
โซเนียตอบสนองขณะที่เธอถืออาหารที่ผมให้เธอราวกับว่ามันเป็นยาอายุวัฒนะจากสวรรค์
“พวกนั้นไม่สามารถลิ้มรสอาหารของฉันอยู่แล้วหนิจริงไหม?”
คำพูดของผมทำให้โซเนียหายจากความงุนงงของเธอ เพราะดูเหมือนเธอจะเข้าใจน้ำหนักของสิ่งที่ผมพูด เธอเปิดกล่องด้วยดวงตาที่สั่นระริกก่อนจะมีกลิ่นของอาหารอบอวลไปทั่วห้องในทันที
โซเนียมองไปที่อาหารขณะกลืนน้ำลายก่อนจะหันหน้ามาทางผม เธอยิ้มในขณะที่วางอาหารไว้ข้างๆ และกระโดดเข้ามากอดผม
“ขะ-ขอบคุณนะ!”
“ยัยเด็กโง่ ทำไมเธออารมณ์ร้ายอีกแล้ว”
ผมส่ายหัวขณะเริ่มลูบหลังเธอ จนไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็สงบลง
เมื่อออกจากอ้อมกอดของผมแล้ว เธอก็มองมาที่ผมด้วยดวงตาเป็นประกายพร้อมกับใบหน้าของเธอที่มีสีแดงระเรื่อประดับแก้ม
ผมดึงแก้มเธอเบาๆ ขณะที่ถามขึ้นมา
“ทำไมไม่ให้ฉันป้อนเธอหล่ะ?”
“อือ…ก็ได้”
เธอตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
ผมเปิดกล่องข้าวก่อนจะเริ่มป้อนอาหารเธอ ตอนแรกเธออายมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มสนุกกับการที่ผมป้อนอาหารให้เธอ
“อร่อยจังเลย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะทำอาหารได้แบบนี้”
แฟนเกิร์ลโซเนียจ้องมาที่ผมด้วยดวงตาเป็นประกาย
ผมทำเพียงแค่ยักไหล่ตอบกลับเธอไปเพียงเท่านั้น
“มันก็ไม่ได้พิเศษอะไรนักหรอก”
“ไม่เลย! มันหายากมากเลยนะที่จะเห็นขุนนางทำอาหาร! โดยเฉพาะชายสูงศักดิ์ แถมสิ่งที่คุณทำก็อร่อยมากจริงๆ!”
โซเนียพูดพร้อมโบกมือ
ได้ยินดังนั้นผมก็ยิ้ม
“ถ้างั้นทำไมเธอไม่จ่ายคืนให้ฉันหล่ะ”
“ยังไงงั้นเหรอ?”
โซเนียถามในขณะที่เธอทำราวกับว่าไม่มีอะไรจะให้ผมได้
ผมชี้ไปที่แก้มของตัวเองขณะพูด
“เอาเป็นจูบหล่ะเป็นไง?”
“!!”
โซเนียหน้าแดงเขินอายอีกครั้ง เธอมองสลับไปมาระหว่างแก้มของผมกับพื้นอยู่พักหนึ่งจนในที่สุด เธอก็รวมรวบความกล้าแล้วขยับมาข้างหน้า
เมื่อเห็นว่าผมเอาแต่จ้องเธอ เธอก็ทำหน้ามุ่ย แต่สุดท้ายเธอก็ขยับเข้ามาจูบแก้มผม
ริมฝีปากนุ่มของเธอทิ้งรอยเอาไว้ ครั้งที่แล้วเธอพยายามดิ้นหนี แต่คราวนี้ผมไม่ปล่อยเธอ
ผมขยับตัวเพื่อจับร่างอันบอบบางของเธอไว้และวางเธอไว้บนตักของตัวเองพร้อมกับกอดเธอแน่นก่อนจะกระซิบไปที่ข้างหูเธอ
“อยู่แบบนี้สักพักนะ ฉันคิดถึงความอบอุ่นของเธอหน่ะ”
ผมไม่ได้รับการตอบรับเมื่อโซเนียหยุดเคลื่อนไหว
โซเนียพาดของของเธอมากอดคอของผมขณะที่ร่างกายของเธอผ่อนคลายในอ้อมกอดผม
“อืม”
ในที่สุดก็มีคำพูดออกมา เมื่อพอได้ยินคำพูดนั้น ผมก็ใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวเธอไว้โดยที่อีกมือหนึ่งลูบหลังเธอ
“โซเนียทำไมเธอไม่เล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองให้ฉันฟังมากกว่านี้หน่อยหล่ะ ฉันอยากรู้เกี่ยวกับเธอให้มากขึ้น”
เมื่อได้ยินคำถามของผม โซเนียก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองมาที่ผม
เมื่อเห็นความจริงใจของผม เธอก็เริ่มเล่าถึงเรื่องของตัวเอง ในขณะที่ผมกอดเธอและฟัง เวลาผ่านไปในขณะที่ผมค่อยๆ คลานลึกเข้าไปในหัวใจของเธอ
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
