The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 323 Talkie Talkie
“ดูเหมือนเลโอนาร์โดจะเหนื่อยแล้ว มีใครอยากคุยเรื่องอะไรอีกไหม?”
ผมพูดเพื่อพยายามสลายบรรยากาศที่เลโอนาร์โดทิ้งไว้ มันได้ผลเมื่อทุกคนต่างส่ายหัว
“โอเค งั้นประชุมก็คงจบลงเพียงเท่านี้”
พอผมพูดจบ ทุกคนก็ลุกขึ้นและเริ่มแยกย้ายกันไปจัดการงานของตัวเอง โดยเหลือเพียงเด็กผู้หญิง 2 คนที่ยังคงอยู่ภายในห้อง ไนล่าและนาตาเลียที่น่าแปลกใจ
“เธอมีอะไรจะพูดกับฉันเหมือนกันเหรอ?”
นาตาเลียพยักหน้าให้กับคำถามของผม
เมื่อเห็นอย่างนั้นผมก็มุ่งความสนใจไปที่ไนล่าซึ่งตอนนี้กำลังมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“แล้วเธออยากรู้อะไรหล่ะ?”
ผมถามขึ้นมา
“บอกฉันทุกสิ่งที่นายรู้เกี่ยวกับลูกครึ่งแวมไพร์คนนั้นที”
ไนล่าถาม ซึ่งผมก็ถอนหายใจ
“ฉันก็พอเล่าให้ฟังได้อยู่ แต่เธอไม่มีสิทธิ์พยายามบังคับคนๆ นั้นหรอกนะ ผู้คนที่อยู่ภายในการดูแลของฉันเองก็ได้รับความคุ้มครองเช่นกัน”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกคำสั่งพร้อมกับดวงตาที่กลายเป็นเย็นชา แต่การทำแบบนี้ไม่ได้ทำให้ไนล่ายอมถอยเลย เธอกลับเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวที่เผยให้เห็นเขี้ยวของเธอแทน
“โอ้..…งั้น~ นายก็จะปกป้องฉันเหมือนกันสิน้า?~”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแต่ผมไม่หลงกลและยังคงทำหน้าจริงจังอยู่เหมือนเดิม
“ฉันจริงจังนะ ถ้าเธอลองทำอะไรไปหล่ะก็…คุณจะต้องเผชิญกับผลที่ตามมาด้วย”
“โอเค ฉันจะจำเอาไว้แล้วกัน”
+100 ความรัก
เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมถอยให้ ไนล่าก็ยอมรับในที่สุด
“โอเค สิ่งที่ฉันรู้ก็คือ…”
ผมเริ่มคุยกับเธออย่างช้าๆ เกี่ยวกับโซเนียด้วยเรื่องราวที่ปะปนกันไประหว่างความจริงและเรื่องโกหก การที่ผมบังเอิญเจอเธอในห้องฝึกซ้อมและการได้รู้สถานการณ์ของเธอ
ผมได้พูดคุยกับเธออย่างชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างโซเนียและเลโอนาร์โด แน่นอนว่าผมต้องทำให้แน่ใจด้วยว่าเลโอนาร์โดจะกลายเป็นตัวร้ายที่นี่
จากนั้นผมก็เล่าถึงว่าโซเนียเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าได้อย่างไรและเวลาที่เธอ ‘ปลุก’ อีกสายเลือดหนึ่งของเธอขึ้นมา สิ่งนี้น่าเชื่อและปลอดภัยมากกว่าความจริงมาก
“…และวันนี้เธอก็ตื่นขึ้นมา และด้วยเหตุผลบางอย่างเลยทำให้เธอกระโดดเข้ามาหาฉันและเริ่มดื่มเลือดของฉันไป”
“เธอดื่มเลือดของนายไปเหรอ?”
ไนล่าถามผมด้วยสีหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ใช่ นั่นเป็นปัญหาหรือเปล่า?”
ผมถามด้วยสีหน้าไร้เดียงสา แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
“เห้อออ…ใช่ มันเป็นปัญหา”
ไนล่าพูดพร้อมกับส่ายหัวขณะนั่งลง
“ปัญหาคืออะไรหล่ะ?”
ผมถามโดยที่คราวนี้ขมวดคิ้วเต็มหน้า
เมื่อเห็นแบบนั้นไนล่าก็ส่ายหัวขณะถามผม
“นายรู้อะไรเกี่ยวกับวัฒนธรรมของแวมไพร์บ้าง?”
“ก็ไม่ค่อยรู้มากเท่าไหร่”
ผมโกหกไป
“การให้อาหารแวมไพร์ครั้งแรกนั้นสำคัญมาก เพราะมันทำหน้าที่เป็นรอยประทับ โดยปกติแล้วพ่อแม่จะต้องเป็นคนทำ เนื่องจากเลือดมาจากแหล่งกำเนิดจึงไม่เป็นปัญหา แต่จะแตกต่างไปสำหรับคนแปลกหน้า”
ไนล่าพูดโดยที่ตอนนี้ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่ผม
“เลือดที่เธอดื่มครั้งแรกถือเป็นสัญญาณแห่งความสุข แต่มันสำคัญกว่ามากสำหรับลูกครึ่งแวมไพร์ พูดสั้นๆ ก็คือตอนนี้เธอผูกพันกับนายแล้ว ชีวิตทั้งชีวิตของเธออยู่ในมือนายแล้ว….”
ทันทีที่ไนล่าพูดจบ ความเงียบอันน่าเบื่อก็กระจายทั่วทั้งห้อง
ผมคิดไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถามขึ้นมา
“มีวิธีทำลายมันไหม?”
“ไม่”
เมื่อได้ยินคำตอบของไลน่า ผมก็นิ่งเงียบเพื่อครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้ง
“มันจะส่งผลยังไงบ้าง?”
“โดยพื้นฐานแล้วเธอจะเชื่อฟังคำสั่งของนายทั้งหมด และมองว่านายเป็นญาติที่ใกล้ชิดมาก นายจะต้องให้เลือดของเธอเป็นประจำด้วย”
“แค่นี้เหรอ?”
ผมถามเพื่อยืนยัน
“ใช่”
ไนล่าพยักหน้าพร้อมกับดวงตาที่จ้องมองมาที่ผมเพื่อรอดูการตัดสินใจของผม
ผมรู้ว่าเธอกำลังมองหาอะไร และผมก็จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง
“ไนล่า…เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
“นั่นก็ขึ้นอยู่กับ…”
เธอตอบทันที
“ประลองด้วย 2 ครั้ง”
ผมพูดขึ้นมา
“5 ครั้ง”
ไนล่าเรียกร้อง
“2 ครั้งแล้วฉันจะฝึกกับเธอ”
“3 ครั้งและฝึกกับฉัน”
ไนล่าตอบโต้ข้อเสนอของผมทันที
“2 ครั้ง”
ผมพูดอย่างมั่นคง
“3 ครั้ง”
เธอเองก็ยืนหยัดมั่นคงเช่นกัน
“2 ครั้งและฉันจะช่วยเธอครั้งหนึ่ง”
ครั้งนี้เธอไม่ได้ปฏิเสธทันทีและคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็พยักหน้า
“ตกลง”
“ดี”
เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วเราก็จับมือกัน หลังจากนั้นเธอก็นั่งลงในขณะที่ผมพูด
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้โซเนียไปหาเธอ เธอต้องช่วยให้โซเนียคุ้นเคยกับสายเลือดแวมไพร์และสอนเธอทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องข้อตกลงของเรา และลองดูว่ามีทางใดที่จะทำให้โซเนียเป็นอิสระได้บ้าง”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม ไนล่าก็มีรอยยิ้มที่แตกต่างออกไปมาก
“นายเป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลย…”
+300 ความชอบ
“เธอได้พูดอะไรหรือเปล่า?”
ผมถามแต่เธอก็ส่ายหัว
“เปล่า…ฉันจะช่วยแล้วกัน ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉันเอง”
เมื่อพูดเช่นนั้นจบแล้วไนล่าก็ยืนขึ้นขณะเตรียมจะจากไป เธอโบกมือให้นาตาเลียและกระซิบอะไรบางอย่างกับที่เธอก่อนจะจากไป โดยทิ้งเราทั้งคู่ไว้ตามลำพัง
ในไม่ช้าดวงตาของผมก็มองไปที่ความงามที่อยู่ตรงหน้าซึ่งกำลังเคลื่อนไหวไปมาอย่างกระวนกระวายใจ
ผมสีเขียวและสีฟ้าผสมกันของเธอถูกจัดไว้อย่างสวยงามไปทางด้านหลังยาวไปจนถึงปลายหลังของเธอ ผิวของเธอเป็นสีแทน ในขณะที่หูแหลมน่ารักของเธอขยับไปมา
เนื่องจากเชื้อสายคนแคระเลยทำให้เธอมีขนาดตัวที่ค่อนข้างเล็ก ดวงตาทั้งสามของเธอเคลื่อนไหวไปรอบๆ อย่างกังวล ในขณะที่ความแดงบนใบหน้าของเธอตอนนี้ยาวไปถึงคอแล้ว
แค่จากการเคลื่อนไหวของเธอ ผมบอกได้เลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่เพียงลำพังกับผู้ชาย
[ ชื่อ : นาตาเลีย เบฟูเรซ มิลาซ
เพศ : หญิง
อายุ : 16 ปี
เผ่าพันธุ์ : คนแคระ/ปีศาจ
ความสามารถ : 10/10
พลัง : ระดับต้นกำเนิดขั้น 5
ฉายา : เจ้าหญิงแห่งคนแคระ, ผู้สร้างต้นกำเนิด, ต้าวน่ารัก….ฯลฯ
ความสัมพันธ์ : 50%
คำอธิบาย : เด็กผู้หญิงที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่ทำให้ทุกคนต้องอิจฉา ผู้สร้างเส้นทางสู่ความสำเร็จเพียงลำพังและผู้ได้รับพรจากเทพีแห่งงานฝีมือ
>เนื่องจากเหตุการณ์บางอย่างในอดีต เธอมีความกลัวและความอึดอัดใจอย่างมากกับเพศตรงข้าม อยากจะเปลี่ยนแปลงมันแต่เธอทำไม่ได้ และยังคงฝันถึงเจ้าชายผู้มีเสน่ห์ของเธอ
>เนื่องจากแรงดึงดูดทางสายเลือด เธอพบว่าคุณเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอไม่รังเกียจ ที่จริงแล้วเธอรู้สึกมีความสุขและพึงพอใจเมื่ออยู่ใกล้คุณ เธอปรารถนาที่จะรู้จักคุณมากขึ้นและอาจพัฒนาไปจนถึงความรักที่แท้จริงได้
ความยาก : C+ (ตอนนี้เธอกำลังมองหาความรัก ถอดกางเกงออกแล้วเขย่าลูกป๋องแป๋งเพื่อชนะใจเธอ) ]
เมื่อเห็นข้อมูลของเธอ ผมก็พบว่าค่าความสัมพันธ์ที่เธอมีต่อผมนั้นหยุดอยู่ที่ 50% ซึ่งถือว่าค่อนข้างเป็นเรื่องปกติเนื่องจากสายเลือดของผมมีผลแค่ทำให้เธอสนใจผมมากขึ้นเท่านั้น มันอยู่ที่ผมแล้วว่าจะทำให้เธอรักผมอย่างแท้จริงได้ไหม แค่เธอมีค่าความสัมพันธ์ถึง 50% ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าสายเลือดของผมแข็งแกร่งแค่ไหน เคสของโลร่าและวีน่านั้นพิเศษมาก พวกเธอ…..
ไม่ปกติ…..
ช่ายยยผู้หญิง 2 คนนั้นไม่ปกติ
มุ่งความสนใจกลับมาที่สถานการณ์ปัจจุบัน ผมยิ้มอย่างมีเสน่ห์ขณะพูด
“นาตาเลีย…เธอต้องการอะไรรึเปล่า? มีปัญหาอะไรในกลุ่มไหม?”
“มะ-ไม่ค่ะ ฉันแค่อยากช่วยคุณเหมือนกัน ฉะ-ฉันหมายถึงช่วยกลุ่ม!”
‘ตั๊ลร๊าก’
ผมคิดขณะมองเธอที่กำลังจับกระโปรงของตัวเองในขณะที่ดวงตาทั้ง 3 ของเธอกำลังวิ่งไปรอบๆ ห้องเพื่อปฏิเสธที่จะมองมาที่ผม
“จริงเหรอ? เยี่ยมเลย เธอต้องการจะช่วยเรื่องอะไรเหรอ?”
ผมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้นาตาเลียผ่อนคลายมากขึ้น
“คะ-คือฉันสะ-สามารถทำผ-”
นาตาเลียจับปากตัวเองขณะที่กำลังพูดอยู่ราวกับว่าเผลอกัดลิ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็ส่ายหัวกับความซุ่มซ่ามของเธอ ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความหวานมากมายภายใน
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
