The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 333 The Plan Is Done

“เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น?”

เซเลสทีเนียที่ปลอมตัวอยู่ถามขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใดๆ ขณะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับอารมณ์ที่เดือดปุดๆ ในใจ 

ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกไว้พุ่งเข้ามาทำให้เธอจำความผิดพลาดของตัวเองได้ ทำให้เธอจำได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

ในขณะเดียวกันออสตินที่กำลังเล่าเรื่องราวอยู่ก็หยุดไปพักหนึ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขณะที่เขานั่งผ่อนคลายอยู่บนเก้าอี้ ดูเหมือนเรื่องราวต่อไปจะยากสำหรับเขาที่พูดถึง

“ไม่ต้องฝืนหรอก มันยากเกินไปที่จะเล่าสินะ”

เซเลสติเนียพูดแต่ออสตินกลับส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจเหนื่อยหน่ายออกจากปาก

“เห้อออ…เปล่าหรอก ฉันจะเล่าเรื่องที่เหลือให้ฟัง เพียงแต่การหวนนึกถึงช่วงเวลาเหล่านี้ที่ทำให้ฉันตกจากสวรรค์ลงนรกนั้นมันทำให้เหนื่อยนิดหน่อยหน่ะ”

ออสตินหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราว แน่นอนว่าตลอดทั้งหมดนี้ เขาได้รับเพียงแค่ความเงียบจากผู้หญิงที่มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแท้จริงในเรื่องนี้ 

เขาไม่ได้บอกเซเลสทีเนียที่ปลอมตัวอยู่ว่าจริงๆ แล้วหญิงสาวคนนั้นคือใคร โดยเล่นบทตามลำดับที่เขาเก็บไว้

“ในเมื่อเธออยากจะไปอย่างรวดเร็ว ฉันก็เลยทำตามที่เธอต้องการ ความรักที่ฉันมีต่อเธอทำให้ฉันไม่อาจปฏิเสธความปรารถนาของเธอได้ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือความเจ็บปวดและการเสียสละที่ฉันต้องเผชิญเพื่อที่เธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บ”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของออสตินก็อ่อนลง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“เราใกล้จะถึงแล้วใช่ไหม?”

เซเลสทิเนียถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า เต็มไปด้วยความรำคาญขณะที่เธอกอดออสตินจากด้านหลัง 

ออสตินเคลื่อนไหวเป็นพาหนะของเธอ ตอนนี้สถานการณ์ความรักระหว่างพวกเขาแย่ลงมาก ไม่สิ…คงถูกต้องมากกว่าถ้าจะบอกว่าผนึกในร่างของเซเลสทีเนียกำลังบิดเบือนบุคลิกของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และกำลังดึงสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดออกมา

ในช่วงนี้เธอกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปโดยไม่รู้สึกตัว เธอไม่สนใจอันตรายที่เข้ามาพร้อมทั้งบังคับให้เด็กชายเผชิญกับอันตราย 

ความคับข้องใจและความโกรธทั้งหมดของเธอถูกปลดปล่อยใส่เด็กชาย เธอปฏิบัติต่อเขาอย่างรุนแรงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เด็กชายก็ยืนหยัดต่อไปโดยไม่ตอบสนองต่อความเจ็บปวดที่หัวใจของเขาได้รับแต่อย่างใด

“ใช่ เราถึงแล้ว…”

เสียงเหนื่อยล้าของเด็กชายพูดออกมา มือของเขาจับขาของเซเลสทีเนียเอาไว้ขณะเดินไปข้างหน้า เสียงของเขามีพลังน้อยลงกว่าเดิม

“ดี”

เซเลสทีเนียพยักหน้า ดูเหมือนรอยยิ้มจะเบ่งบานในตัวเธอเมื่อเวลาผ่านไป 

เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของเธอทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาก่อตัวขึ้น ใบหน้าของพวกเขาถูกซ่อนไว้จากกัน ทำให้เด็กชายถึงกับสงสัยในความรักของตัวเอง 

ในขณะที่ผลึกควบคุมการกระทำและปิดผนึกตัวตนและความคิดที่แท้จริงของเซเลสทีเนีย ผลักดันเธอไปสู่เส้นทางที่เธอไม่เคยฝันถึง

พวกเขาเดินย่ำไปข้างหน้าโดยที่เด็กชายระมัดระวังมาก พวกเขาอยู่ลึกเข้าไปในป่ามาก และสัตว์ร้ายที่นี่นั้นก็อยู่นอกเหนือระดับและการควบคุมของเขามาก ดังนั้นเขาจึงต้องทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น

“เร็วกว่านี้!”

เซเลสติเนียบ่นขณะตีหัวของเด็กชายโดยที่ความรำคาญเต็มอยู่ในเสียงของเธอ แต่เด็กชายก็ยังคงอดทนอยู่ 

เขาเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้เพราะความรัก ซึ่งก็ลดน้อยลงตามวันเวลาที่ผ่านไป ไม่นานภายใต้การเคลื่อนไหวของเด็กชาย พวกเขาก็มาถึงหุบเขาที่ปิดสนิทซึ่งเป็นน้ำตกที่สวยงามที่ตกลงไปในทะเลสาบเล็กๆ

“นั่นไง!”

เสียงตื่นเต้นของเซเลสทีเนียดังขึ้นมาขณะที่มือของเธอดันเด็กชายออกจากตัวจนทำให้เขาล้มลงกับพื้น แต่เธอก็ไม่ใส่ใจและหันไปทางช่องที่ซ่อนอยู่หลังน้ำตก ขณะเดียวกันเด็กชายก็ปัดฝุ่นบนตัวเองก่อนจะลุกขึ้น

“นี่คือจุดจบแล้วสินะ”

เด็กชายกระซิบด้วยความมั่นใจ ดูเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนอยู่ข้างเซเลสทีเนียก่อนจะพูดขึ้น

“ทางเข้าอยู่ด้านหลังงั้นเหรอ?”

เซเลสทีเนียพยักหน้าสำหรับคำถามของเขา โดยที่ดวงตาจดจ่ออยู่กับการฟื้นพลังของเธออย่างสมบูรณ์ 

เด็กชายที่สังเกตเห็นเรื่องนั้นก็ถอนหายใจอย่างเศร้าๆ ออกจากปาก

“ไปกันเถอะ”

นั่นคือทั้งหมดที่เขาพูดในขณะที่เดินไปยังด้านหลังของน้ำตก 

เซเลสทีเนียที่ไม่พบอะไรผิดปกติกับสถานการณ์ในตอนนี้ก็เลยเดินตามหลังเขาไป พวกเขาเดินไปตามขอบหุบเขาอย่างช้าๆ จนในไม่ช้าก็มองเห็นช่องเปิดคล้ายถ้ำที่ซึ่งมองเห็นแต่ความมืดมิด 

ทั้ง 2 คนเดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไรอีก และขณะที่พวกเขารู้สึกจมดิ่งก็ทำให้พวกเขาบิดเบี้ยวจนต้องหลับตาลง

ใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนที่ทั้ง 2 จะสามารถลืมตาได้ เป็นเด็กชายที่ฟื้นตัวก่อนเมื่อดวงตาของเขาตรวจสอบดูสภาพแวดล้อมของตัวเอง ในไม่ช้าเขาก็จ้องมองไปที่เซเลสติเนียที่กำลังกุมหัวตัวเองอยู่

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

เขาถามขณะวิ่งเข้าไปหาพร้อมกับยื่นมือเพื่อพยายามจะช่วยเธอ 

เซเลสทีเนียรับมือของเขาไว้ แต่ความสนใจของเธอไม่ได้คงอยู่ที่เขานานนักก่อนจะละมือออกจากเขา 

ดวงตาแวววาวของเธอเพ่งไปที่ประตู 2 บานที่อยู่ตรงหน้า เธอทิ้งเขาไว้ข้างหลังโดยไม่พูดอะไรเลยขณะเดินไปข้างหน้า

เด็กชายที่เห็นแบบนั้นก็กำมือตัวเองพร้อมกับการตัดสินใจของเขาที่แข็งแกร่งขึ้น

“เซเลส?”

เขาตะโกนเรียกเธอขณะมองดูเธอที่กำลังจ้องมองไปยังประตู 2 บานที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา ประตูหนึ่งเป็นตัวแทนของมังกรดำกรีดร้องขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่ดวงตาของมันเพ่งไปข้างนอกเพื่อขอให้ทำการต่อสู้ โดยที่เหนือประตูมีป้ายตั้งไว้อยู่

< Fight >

ในขณะที่ประตูที่สองดูน่ากลัวน้อยลง แต่ก็มีร่างของมังกรนอนหลับอยู่ ร่างกายของมันโค้งงอเข้าหาตัวเองขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความขมวดคิ้วจากฝันร้ายร้าย และมีอีกคำหนึ่งเขียนอยู่ด้านบน

< Fear >

“นี่คือ 2 เส้นทางที่เราสามารถทำได้ เส้นทางหนึ่งกำหนดให้เราต้องต่อสู้กับเทพมังกร และอีกเส้นทางหนึ่งเพื่อเผชิญกับความกลัวที่เลวร้ายที่สุด ด้วยสิ่งนี้ฉันจะได้พบมัน”

“เซเลส?”

เด็กชายร้องเรียกอีกครั้ง

“นายควรลองท้าทายบททดสอบความกลัวดีกว่า เพราะการต่อสู้นั้นจะทำให้นายตายอย่างแน่นอน”

“เซเลสทีเนีย!”

ในที่สุดเด็กชายก็ตะโกนออกมา โดยได้รับความสนใจตามที่เขาต้องการ 

เซเลสทีเนียมองย้อนกลับไปเห็นเด็กชายที่อยู่ใกล้ตัวเอง ใบหน้าของเขาถูกบดบังเอาไว้อยู่

“อะไร?”

เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ทำให้เด็กชายสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดตรงๆ

“เราเลิกกันเถอะ”

“หือ?”

มีเพียงแค่เสียงสับสนที่ออกมาจากปากของเซเลสทีเนียเมื่อเธอได้ยินคำพูดที่เธอไม่คิดว่าจะมีวันได้ยิน

“นายพูดอะไรของนาย?”

เธอถามกลับด้วยความไม่เชื่อ แต่เด็กชายก็ยืนกราน

“ฉันรักเธอนะ ฉันรักเธอจริงๆ แต่ฉันทนทุกข์แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันอยากเลิกกับเธอ หลังจากนี้ฉันอยากให้เราเลือกเส้นทางอื่น บางทีการอยู่ห่างจากเธอสักพักอาจช่วยได้…”

“นายจะทิ้งฉันเหรอ?!”

เสียงอันโกรธแค้นหลุดออกจากปากของเซเลสทีเนียจนทำให้ถ้ำสั่นสะเทือน ความโกรธทำให้เกิดรอยแตกที่ผนึกในตัวเธอ ทำให้เด็กชายสะดุ้ง 

เขาโบกมือขณะเดินไปข้างหน้า

“ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้ทิ้งเธอ ฉันแค่ต้องการเวลาอยู่คนเดียว ฉัน-”

“หุบปาก!”

เซเลสติเนียกรีดร้องด้วยเสียงแหบแห้งและจิตใจที่สับสน มังกรมีการแสดงความเป็นเจ้าของมาก พวกเขามักแสดงอารมณ์ออกมาข้างนอกและดำเนินชีวิตเช่นนั้น 

เมื่อพวกเขารักแล้ว พวกเขาจะรักด้วยทุกสิ่งและทุกคนจะมีคู่เพียงคนเดียวตลอดชีวิต จิตใจของเซเลสทีเนียที่ยุ่งวุ่นวายกับผนึกอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กชายที่ถูกเพิ่มเข้าไปในนั้นก็ทำให้เธอสูญเสียความเป็นตัวเองไป และด้วยเหตุนี้เธอจึงทำผิดพลาดจนไม่สามารถย้อนคืนกลับได้

“เซเลส…ฉัน-”

เด็กชายเดินไปข้างหน้าเพื่อพยายามปลอบใจเธอ แต่เธอกลับไม่อยากฟัง ด้วยความโกรธ เธอสาปแช่งออกมา เกิดรอยแตกขนาดใหญ่บนตัวผนึกของเธอขณะที่เธอผลักเขากลับ 

เนื่องจากผนึกที่อ่อนลง พลังส่วนหนึ่งของเธอจึงถูกปล่อยออกไป ทำให้การโจมตีของเธอมีพลังมากกว่าที่จินตนาการไว้ มือของเธอแตะที่หน้าอกของเขาก่อนจะส่งเขากระเด็นออกไปทางประตูที่เขียนด้วยคำว่า…….< Fight >

“เซเลส….”

โลกดูเหมือนจะช้าลงสำหรับเซเลสทีเนีย การแตกของผนึกทำให้เธอสูญเสียความเป็นตัวเองไป 

ความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเธอต้องเผชิญแวบขึ้นมาในใจของเธอ, ความทรงจำถึงสิ่งที่เธอเคยทำกับคนที่เธอรักนั้นแวบขึ้นมาในจิตใจของเธอและตอนนี้ต่อหน้าเธอ เธอมองด้วยตาขุ่นมัวขณะที่เสียงอันไม่เชื่อของเด็กชายดังก้องออกมาเมื่อเขาพุ่งเข้าไปในประตูแล้วหายเข้าไปข้างใน โดยมีเลือดไหลออกมาจากปากของเด็กชาย

“ไม่นะ!”

เสียงกรีดร้องอันแหลมสูงของเซเลสทีเนียดังออกมาขณะที่เธอวิ่งไปข้างหน้า แต่เธอก็ทำได้แค่มองดูอย่างช่วยไม่ได้เมื่อประตูหายไป

“ไม่! กลับมานะ!…..ไม่!”

การกระทำที่แย่ที่สุดของเธอกำลังส่งผลออกมา เสียงของเด็กชายที่เธอรักดังก้องอยู่ในใจ ในขณะที่ความรังเกียจที่เธอมีต่อตัวเองเต็มไปหมด ขาของเซเลสทีเนียสั่นเทาก่อนที่เธอจะล้มลงกับพื้นด้วยร่างกายที่สั่นเทาและลมหายใจที่เริ่มสั่นคลอนอย่างเอาแน่เอานอนไม่ได้

“ไม่……”

เสียงของเธอแหบแห้ง ขณะที่เลือดเริ่มไหลออกจากจมูกและปากของเธอ และก่อนที่เธอจะพูดอะไร เธอก็หมดสติไป ความตกใจอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เธอต้องหลุดออกมา

ความเงียบยังคงอยู่ในขณะที่เซเลสทีเนียนอนอยู่บนพื้นโดยมีเลือดไหลออกมา ก่อนที่ร่างที่สวยงามจะปรากฏขึ้นข้างๆ เธอ ดวงตาของร่างนั้นเพ่งไปที่เซเลสทีเนีย ขณะที่อารมณ์อันซับซ้อนแวบขึ้นมาผ่านตัวเธอ

“แม่ขอโทษนะลูก”

วีน่าพูดขณะอุ้มลูกสาวของตัวเอง ดวงตาของเธอตอนนี้กำลังมองไปยังประตูที่หายไปด้วยความรักอันบ้าคลั่งที่อยู่ในตาเธอ

“กลับมาเร็วๆ นะที่รัก”

วีน่ากระซิบก่อนจะหายตัวไป

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต