The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 336 Choose

หลังจากการประกาศของออสติน เขาก็เข้าสู่โหมดฆ่าไม่เลี้ยง 

ออสตินเดินหน้าโดยไม่มีความเกรงกลัวใดๆ และการโจมตีที่รุนแรงยิ่งขึ้นก็ยังคงดำเนินต่อไป แต่เขาก็รับมือได้ทั้งหมด คลื่นดาบของเขาสามารถกำจัดการโจมตีใดๆ ก็ตามที่หวังจะทำร้ายสาวๆ ได้จนหมด บางครั้งเขาก็รับการโจมตีด้วยตัวเองเพื่อปกป้องพวกเธอจากอันตราย

สัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักยังคงโจมตีพวกเขาต่อไป โดยที่ส่วนใหญ่พวกมันมุ่งเป้ามาที่พวกมาร์ลีน เนื่องจากพวกเธอดูเหมือนเป็นจุดอ่อนที่สุดในการโจมตี แต่ก็ไม่มีพวกมันตัวใดเลยที่สามารถทำร้ายหญิงสาวทั้ง 2 คนได้หลังจากการโจมตีครั้งแรก 

ออสตินไม่ได้ทำพลาดเลยในขณะที่เขาฟันร่างพวกสัตว์ประหลาดแยกออกจากกันอย่างโหดร้าย เลือดสีดำขุ่นของพวกมันย้อมดาบบนมือของเขาจนกลายเป็นสีดำ

และแล้วพวกเขาก็เสร็จสิ้นการโจมตีครั้งที่ 18 ในขณะที่ทั้ง 3 คนเดินหน้าต่อไปอีก 100 ก้าว เมื่อการโจมตีครั้งสุดท้ายจบลง หมอกรอบๆ พวกเขาก็เริ่มสั่นไหวพร้อมกับมีแสงสว่างเจิดจ้าออกมาจากกำแพงจนบังคับให้ทั้ง 3 คนต้องหลับตา 

เมื่อพวกเขาเปิดตาขึ้นอีกครั้ง ทั้ง 3 คนก็ไม่ได้อยู่ในบริเวณที่มีกำแพงปิดล้อมอีกต่อไป

ไม่สิ…พวกเขาอยู่ในพื้นที่สีขาวเปิดโล่งที่ล่องลอยไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก พวกเขาทั้ง 3 คนพูดไม่ได้ พวกเขาสามารถลอยตัวได้โดยถูกจำกัดร่างกาย 

ร่างของสาวๆ เคลื่อนไหวเกินความต้องการ ขณะที่พวกเธอลอยอยู่ตรงหน้าออสตินในไม่ช้าโดยที่ทั้งคู่อยู่ห่างกันพอสมควร 

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างในขณะที่ออสตินก็ดูเหมือนเขากำลังดิ้นรนเช่นกัน

“จงเลือก…”

เสียงแหบแห้งที่อันตรายดังขึ้นมา และเมื่อได้ยินนั้นทั้ง 3 คนก็สามารถพูดได้อีกครั้ง พวกเขาทั้ง 3 คนไม่ได้พูดอะไรในขณะที่พวกเขามองหน้ากันด้วยความสงสัยและรอให้เสียงก่อนหน้านี้พูดอีกครั้ง

“จงเลือกว่าจะช่วยใคร เพราะจะมีหนึ่งคนที่ต้องตาย..…”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของทั้ง 3 ก็เบิกกว้างขึ้นพร้อมกับดวงตาของออสตินที่แดงก่ำ ในขณะที่เขาเริ่มขัดขืนด้วยทุกสิ่งที่เขามี สาวๆ เองก็ทำเช่นเดียวกันแต่ไม่มีใครสามารถทำลายพันธนาการที่จับพวกเธออยู่ได้เลย 

ดาบสังหารอันแหลมคมก่อตัวขึ้นรอบคอของหญิงสาวทั้ง 2 คน ทำให้พวกเขาสะดุ้งก่อนจะหยุดการเคลื่อนไหว ตอนนี้ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยเจตจำนงสุดท้าย

“ไม่!”

ออสตินกรีดร้องขณะที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะหลุดพ้นจากพันธนาการที่มองไม่เห็น แต่ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์ ดูเหมือนว่าไม่ว่าการทดสอบนี้จะเป็นอะไรก็ตาม มันได้ทำให้พลังของเขาไร้ผล

“ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดจะต้องเลือกหนึ่งคนเพื่อก้าวไปข้างหน้า ในขณะที่ผู้ที่ไม่ถูกเลือกจะต้องตาย…”

เสียงอันน่าสยดสยองพูดอีกครั้ง คำพูดที่ตอกย้ำถึงคำสั่งแห่งความตายที่รายล้อมผู้หญิงทั้ง 2 คนอยู่

“ฉันเอง”

ทั้งแคทเธอรีนและมาร์ลีนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน โดยที่พวกเธอไม่สามารถมองหน้ากันได้ 

ดวงตาของพวกเธอจับจ้องไปที่ออสตินซึ่งตอนนี้ยังไม่ยอมแพ้ที่จะหาทางเป็นอิสระ ดวงตาของเขาแดงก่ำและดูเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง

“มันควรจะเป็นฉันและเธอก็น่าจะรู้ว่าทำไม!”

แคทเธอรีนกรีดร้องออกมาโดยบอกเป็นนัยถึงพิษของเธอที่จะฆ่าเธอไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

“ไม่ ฉันขอตายเอง! ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาเสียสละเพื่อฉันอีกแล้ว!”

มาร์ลีนกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่ได้ต้องการให้คนที่เธอคิดว่าเป็นคนสำคัญมาเสียชีวิตเพื่อเธอเลย เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก! ไม่มีทาง!

เช่นเดียวกับออสติน ดวงตาของมาร์ลีนเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอกลัวความตายที่กำลังจะมาถึงเธอและเหนือสิ่งอื่นใด เธอกลัวการล่มสลายของราชวงศ์และอาณาจักรของเธอ 

ในฐานะผู้ปกครอง เธอควรใช้ความคิดเชิงตรรกะในการเสียสละเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่บางครั้งตรรกะก็ไม่สามารถเอาชนะความรู้สึกที่ฝังลึกอยู่ในใจได้

ในขณะเดียวกัน คนที่ต้องเป็นคนเลือกอย่างออสตินก็ยังคงไม่หยุดเคลื่อนไหว เขายังคงสะบัดไปมา

“ไม่มีประโยชน์หรอก..…”

แคทเธอรีนพึมพำด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ไม่! มันจะจบลงเมื่อเราคิดว่ามันจะจบลงเท่านั้น!”

ออสตินตะโกนออกมาและด้วยคำพูดของเขาทำให้เธอนึกถึงใครบางคน

‘ให้ตายสิ มันไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้น…’

“ฉันไม่มีทางยอมแพ้หรอก! ฉันจะไม่ยอมให้พวกเธอคนใดคนหนึ่งตายแน่ๆ!”

‘ขอจบเรื่องเลยได้ไหมนะ? หิวแล้วอะ…’

“ฉันจะช่วยพวกเธอทั้ง 2 คนเอง! มันจะจบลงก็ต่อเมื่อเราคิดว่ามันจบลงแล้ว!”

‘วันนี้ทำซี่โครงย่างดีไหมน้า?’

แม้ว่าความคิดของออสตินจะไม่ตรงกับคำที่เขาพูดออกไป แต่ความคิดเหล่านั้นก็ยังส่งผลต่อสาวๆ ได้อยู่ดี

ดวงตาของพวกเธอเบิกกว้างขณะมองเข้าไปในดวงตาสีแดงของออสตินที่ไม่ยอมแพ้ พวกเธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่ปั่นป่วนลึกๆ ในใจ มันไม่ใช่ความรัก แต่แน่นอนว่ามันเป็นแรงดึงดูดบางอย่างสำหรับผู้ชายที่ไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้พวกเธอตายแม้ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายมากก็ตาม

“ถ้าเจ้าไม่เลือกทั้ง 2 คนจะต้องตาย…”

เสียงนั้นพูดอีกครั้ง ในขณะเดียวกันกับที่ดาบซึ่งอยู่รอบคอของหญิงสาวถูกแทงลึกเข้าไปอีก เมื่อมีบาดแผลเล็กๆ เกิดขึ้น เลือดหยดเล็กๆ ก็ไหลลงมา

“อึ๊กกกก….มันต้องมีทางอื่นเซ่! อะไรก็ได้!”

ออสตินตะโกนออกมาโดยหวังว่าจะได้ทางออกที่ดีกว่านี้ เขาพยายามมองหาแสงแห่งความหวังเพียงเส้นเดียวภายในฝันร้ายนี้ 

ไม่มีการตอบสนองใดๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หลังจากนั้นเสียงปริศนาจะดังขึ้นอีกครั้งด้วยความสนใจในเสียงของมันอย่างน่าสะอิดสะเอียน

“มีอีกทาง…..”

“บอกฉันมา!”

ออสตินกรีดร้องด้วยดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความหวัง

“แต่ราคาที่เจ้าต้องจ่ายจะสูง…”

ตอนนี้เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสุขอันเลวร้าย

“มันไม่สำคัญหรอก คราวนี้ต้องไม่มีใครตาย..…”

ออสตินพูดด้วยสีหน้าแน่วแน่ในขณะที่เขามองไปที่ผู้หญิง 2 คนตรงหน้าตัวเอง 

ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ทั้ง 2 คนก่อนจะพูดขึ้นมา

“ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบลงที่นี่ ฉันจะไม่สูญเสียเพื่อนไปอีกแล้ว…”

สาวๆ ทำได้เพียงเงียบด้วยความสำนึกผิดและความโกรธอย่างสุดซึ้งในดวงตาของพวกเธอ พวกเธอรู้ทันทีว่าไม่ว่าออสตินจะเป็นอย่างไร เขาคงจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเธอ 2 คนตายแน่ๆ

“หากนั่นเป็นความปรารถนาของเจ้า ถ้างั้นก็จงยอมหลั่งเลือดเพื่อปกป้องหญิงสาวเหล่านี้ทีละคน…”

หลังจากคำพูดนั้นจบลงแล้วแสงไฟก็สว่างวาบอีกครั้งโดยที่พวกเขาทั้ง 3 คนไม่สามารถทำอะไรได้เลย 

ออสตินค่อยๆ รู้สึกถึงพื้นแข็งด้านล่างตัวเองขณะที่เขาลืมตาขึ้นมา

‘ให้ตายเถอะ..…คงจะต้องเจอเรื่องน่ารำคาญอีกแล้วสินะ’

ออสตินบ่นออกมาในใจโดยรู้ดีว่านี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขาที่จะจัดการกับทั้งมาร์ลีนและแคทเธอรีน 

เมื่อสมองเคลียร์แล้วออสตินก็ลุกขึ้นยืน 

สายตาของเขามองไปรอบๆ จากนั้นพวกเขาก็จับจ้องไปยังแคทเธอรีนที่นอนอยู่ใกล้ตัวเอง ส่วนมาร์ลีนนั้นเขาไม่เห็นเธอแถวนี้เลย

‘ไอ้สารเลวที่เหมือนปีศาจนี่น่ารำคาญจริงๆ’

เมื่อคิดอย่างนั้นแล้วเขาจึงเดินไปหาแคทเธอรีนก่อนจะเขย่าตัวเธอเพื่อให้ตื่น 

ดวงตาของเธอค่อยๆ เปิดขึ้นก่อนเธอจะพูดออกมา

“ออสติน…?”

“ใช่ ฉันเองแหละ”

เขาพูดพร้อมกับค่อยๆ ประคองให้เธอขึ้นมานั่ง

“เราอยู่ที่ไหนกัน?”

แคทเธอรีนถามขึ้นมา ซึ่งออสตินก็ทำเพียงยักไหล่

“คงเป็นสถานที่ที่ทำให้เราสิ้นหวังหล่ะมั้ง”

เขาพูดขณะมองดูบ้านที่พังทลายที่พวกเขาอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะอยู่ในห้องนั่งเล่นที่มีของใช้ในบ้านอยู่หลายชิ้น

“จงเอาตัวรอดให้ได้ถ้าทำได้หล่ะก็นะ…ฮิฮิฮิ”

เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นออกคำสั่งก่อนที่เสียงหัวเราะของมันจะดังขึ้นในขณะที่มันพูดต่อ

“มาดูกันว่าเจ้าจะสามารถปกป้องไว้ได้หรือไม่..…”

ด้วยคำพูดเหล่านั้น ทุกอย่างก็จางหายไป ปล่อยให้ออสตินและแคทเธอรีนมองหน้ากันด้วยสายตาที่รุนแรง ในขณะที่กลิ่นของบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นอบอวนไปทั่วจมูกของพวกเขา

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต