The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 345 Things GettingChaotic
‘ก่อนอื่นเราต้องทำให้เธอเห็นคุณค่าเสน่ห์ของตัวเองให้มากขึ้นก่อน….’
ออสตินคิดขึ้นในใจ ไม่มีใครรู้ แต่มาร์ลีนตระหนักดีถึงเสน่ห์ของตัวเองเป็นอย่างมาก ชาวทะเลที่รู้ถึงความสำเร็จของมาร์ลีนและเคยได้ยินข่าวลือต่างหวาดกลัวและความเคารพต่อเธอ แต่ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาท้าทายหัวใจเธอ เนื่องจากทุกคนต่างรู้สึกไม่คู่ควร
แม้แต่คนบนดินเองก็ยังมีอยู่จำนวนมากที่เกรงกลัวเธอ เคยมีคนโง่คนหนึ่งวิ่งตามเธอไปโดยหวังจะใช้เธอเพื่อประโยชน์ของตัวเอง เอาเป็นว่าตอนจบของเขาไม่ดีนัก จึงให้คนบนดินที่เคยอยากได้หัวใจของเธอถูกตัดออกไป
แถมยังมีความคิดลึกๆ ในตัวมาร์ลีนด้วยว่าเธอไม่เหมือน ‘ผู้หญิง’
มาร์ลีนเชื่อว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติในการที่จะทำให้ผู้ชายคนใดอยู่กับเธอได้นาน
เธอเกิดมาเป็นผู้ปกครองโดยธรรมชาติ มันขยายไปสู่ทุกสิ่ง มันคงเป็นเรื่องยากมากสำหรับผู้ชายคนใดที่จะมีความสัมพันธ์ใดๆ กับเธอแบบไม่ได้ตั้งใจ
และมันก็ช่วยไม่ได้ที่เธอมีเพื่อนสนิทคือแคทเธอรีน เจ้าหญิงแห่งชนเผ่าเงือกมีชื่อเสียงอย่างมาก จำนวนข้อเสนอที่เข้ามาหาเธอนั้นเป็นสิ่งที่น่าจับตามอง
“แผนคือยังไง?”
มาร์ลีนถามขณะเดินอยู่ข้างๆ ออสติน ความเขินอายก่อนหน้านี้ของเธอหายไปแล้ว ในขณะที่เธอทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ชัดเจนว่าเธอเห็นการกระทำของออสตินเป็นเพียงการหยอกล้อเบาๆ ในหมู่เพื่อนๆ เท่านั้น
“ฉันหวังว่าเธอจะมีซักวิธีที่ทำให้ไปรวมตัวกับสมาชิกกลุ่มของเธอได้ใช่ไหม?”
สำหรับคำถามของเขา มาร์ลีนก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
“ฉันมี แต่แม้แต่พวกนั้นก็ถูกผนึกเวรนี้ระงับไว้เหมือนกัน”
มาร์ลีนพูดขณะชี้ไปที่สัญลักษณ์ตราประทับบนมือขวาของตัวเอง
ออสตินจ้องไปที่มันก่อนจะพูด
“เธอมีความรู้เรื่องพวกนี้บ้างไหม?”
เธอส่ายหัวอีกครั้ง
“ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยเห็นผนึกแบบนี้มาก่อน มันซับซ้อนมาก ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าผนึกพลังอะไรที่สามารถผนึกพลังของฉันได้”
มาร์ลีนพูดด้วยท่าทีหวาดกลัวกับออสตินที่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ
“เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก ฉันคิดว่าเจ้านี่มีต้นกำเนิดมาจากอุปกรณ์ของสงครามที่สาบสูญในสมัยโบราณ”
“จริงเหรอ?”
มาร์ลีนถามด้วยความสงสัย ซึ่งเขาก็พยักหน้า
“จริงสิ ฉันได้ศึกษาประวัติศาสตร์อยู่บ้าง ดังนั้นฉันค่อนข้างมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เธอไม่ต้องห่วง ไม่ว่าพวกมันจะใช้อุปกรณ์อะไรก็ตาม มันเป็นของที่ใช้ได้แค่ครั้งเดียว”
เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน สีหน้าของเธอก็ดีขึ้นมาก
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเชื่อคำพูดของนายแล้วกัน ว่าแต่นายมีวิธีใดที่จะปลดผนึกนี้ออกไหม?”
มาร์ลีนถามด้วยความหวังแต่ออสตินกลับส่ายหัวอย่างเศร้าๆ
“การเขียนลำดับเวทย์มนตร์ของอุปกรณ์เวทย์มนตร์ที่ทรงพลังเช่นนี้นั้นอยู่นอกเหนือความรู้ของฉัน บางทีน้าของฉันอาจจะทำมันได้”
“นายหมายถึงคณบดีงั้นเหรอ?”
มาร์ลีนถามด้วยความชื่นชมในคำพูดของเธอ
ในฐานะนักรบ เธอได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับการกระทำของมิร่า จึงทำให้เธอรู้สึกชื่นชมในตัวของอีกฝ่าย
เมื่อเห็นแบบนั้นรอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของออสติน
“ใช่คณบดีนั่นแหละ”
เขาตอบขณะเดินต่อไป
“เธอพอจะรู้ไหมว่าเราอยู่ที่ไหน? เธอเคยสำรวจที่นี่มาก่อนใช่ไหม?”
ออสตินตั้งคำถามขึ้นมา
“มันไม่สำคัญหรอก ตำแหน่งมันเปลี่ยนแปลงตลอดนะ นายไม่รู้งั้นเหรอ?”
เธอถามกลับ
“ฉันก็แค่หวังว่าเธอจะมีความคิดบางอย่างหน่ะ”
ออสตินพูดขณะที่เขายักไหล่ จากนั้นเสียงคำรามเบาๆ พร้อมกับสัตว์ร้าย 3 ตัวก็กระโดดออกมา ซึ่งทั้งหมดอยู่ในระดับต้นกำเนิดขั้น 3
พวกมันไม่ได้เป็นปัญหามากนักเมื่อมาร์ลีนแทงหอกของเธอออกมาเพื่อโจมตี ความเร็วของเธอนั้นเร็วเกินกว่าที่พวกสัตว์ร้ายจะตามทันทำให้หัวของสัตว์ร้ายทั้ง 3 หลุดออกมา
“ดูเหมือนว่าเราอยู่ในพื้นที่ระดับต่ำกันนะ”
ออสตินแสดงความคิดของเขาออกมา ซึ่งมาร์ลีนก็เห็นด้วย
“ดูเหมือนว่าเราจะอยู่แถวขอบของพื้นที่ที่ระดับต่ำกัน หากเราต้องการค้นหาสมบัติ เราต้องเดินหน้าต่อไป”
เธอพูดขณะที่ดวงตาสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ
“งั้นก็ไปกันเถอะ”
ออสตินพูดออกมาก่อนจะเดินนำพร้อมกับดึงมาร์ลีนตามมาข้างหลังขณะที่ออร่าอันสงบนิ่งปกคลุมเธอ กล้ามเนื้อของเธอผ่อนคลาย ขณะเดียวกับที่ความเจ็บปวดภายในลดลง ก่อนจะมีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
‘ดูเหมือนว่าฉันไม่สามารถซ่อนมันได้สินะ’
มาร์ลีนคิดในใจ ขณะที่เธอทำท่าทางเหมือนปกติ แต่จริงๆ แล้วเธอไม่ปกติเลย ผนึกกำลังระเบิดร่างกายของเธอด้วยความเจ็บปวด และแม้ว่ายาจะรักษาเธอได้แล้ว แต่ความเจ็บปวดมากมายก็ยังคงพุ่งพล่านอยู่ภายในของเธออยู่ดี
แถมมาร์ลีนก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองเริ่มร้อนขึ้นทีละน้อย ในขณะที่หัวของเธอรู้สึกหนักอึ้ง
แม้ว่าอาการทั้งหมดนี้กำลังถาโถมเข้ามา เธอก็ไม่ต้องการที่จะดูอ่อนแอต่อหน้าออสติน มันเป็นลักษณะภายในที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ มีเพียงคนที่อยู่ลึกเข้าไปในใจเธอเท่านั้นที่ทำให้เธอแสดงด้านที่อ่อนแอของตัวเองออกมาด้วยได้ ส่งผลให้สถานการณ์ปัจจุบันนี้เธอยังคงแสดงท่าทางออกมาว่าตัวเองปกติดีอยู่
‘นี่มันรู้สึกแปลกใหม่จัง’
เมื่อมองไปข้างหน้าเธอก็มองเห็นแผ่นหลังอันกว้างใหญ่ของออสตินในขณะที่เขากำลังเดินนำอยู่ข้างหน้า ดวงตาของเขาช่างเฉียบคมในขณะที่มองไปข้างหน้าเพื่อไม่ให้มีการเคลื่อนไหวใดๆ รอดพ้นสายตาไปได้
มาร์ลีนสามารถเห็นได้จากกล้ามเนื้อที่เกร็งของเขาว่าเขาพร้อมที่จะลงมือในสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันเสมอ เนื่องจากเธอเป็นผู้นำในการสู้รบมาตลอดชีวิต ดังนั้นมันจึงเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอได้อยู่ด้านหลัง
แต่สิ่งที่ทำให้ใจของเธอรู้สึกอบอุ่นก็คือความจริงที่ว่าออสตินไม่ได้ตั้งคำถามกับเธอ และเขาก็ไม่ได้ปกป้องเธอราวกับว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่อ่อนแอ เขาได้เคลื่อนไหวอย่างไม่ใส่ใจเพื่อให้แน่ใจว่าความภาคภูมิใจของเธอจะไม่ถูกเหยียบย่ำ
‘การเดินทางครั้งนี้คงจะไม่ได้เลวร้ายมากนัก’
เมื่อคิดดังนั้นแล้วเธอก็กำหอกในมือแน่นขึ้นขณะรักษาสายตาที่ระมัดระวังบริเวณรอบๆ เช่นกัน ด้วยพลังปัจจุบันของเธอที่ถูกจำกัดและร่างกายของเธอที่ดูเหมือนจะอ่อนแอลง มาร์ลีนจึงต้องระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม
ดังนั้นทั้ง 2 ที่มีข้อตกลงร่วมกันจึงเดินหน้าต่อไป
สัตว์ระดับต่ำ 2-3 ตัวขัดขวางการเดินทางของพวกเขา แต่ออสตินก็จัดการพวกมันได้อย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เปิดโอกาสให้มาร์ลีนได้โต้ตอบด้วยซ้ำ การเดินทางของพวกเขาดำเนินไปประมาณ 3 ชั่วโมงทำให้ทั้ง 2 ใกล้ชิดกันมากขึ้นอีกเล็กน้อย กำแพงบางอย่างในใจของมาร์ลีนหายไปแล้ว
ท้องฟ้ามืดครึ้มขณะที่พวกเขาออกเดินทางเพื่อหาที่หลบภัย ทันใดนั้นเองที่ออสตินหยุดเดินทำให้มาร์ลีนสับสน
“แย่แล้วสิ”
ออสตินพูด ทำให้มาร์ลีนสะดุ้ง
“มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?”
เธอถามขึ้น ซึ่งออสตินก็ตอบกลับมา
“ตอนนี้เราถูกล้อมแล้ว”
“ได้ยังไงกัน?!”
มาร์ลีนถามด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งออสตินก็จ้องมองไปที่ผนึกบนมือของเธอ
“ดูเหมือนว่าผนึกนั่นไม่ได้ทำแค่ผนึกพลังของเธออย่างเดียว”
“ไอ้สารเลวพวกนั้น! พวกมันจะต้องชดใช้!”
มาร์ลีนพูดพลางกัดฟันขณะที่ความโกรธฝังลึกอยู่ในดวงตาของเธอ
ไม่นานนักทั้ง 2 คนก็ถูกรายล้อมไปด้วยนักเรียนที่แตกต่างกันอย่างน้อย 100 คน ตั้งแต่ชาวทะเลบางเผ่าพันธ์ไปจนถึงคนบนพื้นดินธรรมดา ส่วนใหญ่เป็นการผสมกันระหว่างมนุษย์สัตว์สิงโตกับมนุษย์สัตว์แมว
เสียงของมาร์ลีนสงบจนกระทั่งดวงตาของเธอมองไปยังด้านหน้า ร่างกายของเธอเดือดพล่านด้วยความโกรธเมื่อเห็นแคทเธอรีนเพื่อนสนิทของเธอได้รับบาดเจ็บและถูกมัด!
“ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด!!”
ความโกรธของเธอระเบิดออกมาทำให้ทุกคนหวาดกลัวขณะที่พวกเขาต่างถอยห่างออกไปตามสัญชาตญาณ
ดวงตาของมาร์ลีนแดงก่ำเมื่อมานาที่หมดลงของเธอเริ่มยุ่งเหยิง ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งวางลงบนไหล่ของเธอพร้อมกับความรู้สึกผ่อนคลายที่เริ่มเข้ามาเติมเต็มเธอ
“ใจเย็นๆ มาร์ลีน อย่าตอบสนองมากเกินไป ตอนนี้พวกมันมีข้อได้เปรียบมากกว่าอยู่”
คำพูดของออสตินทำให้เธอสงบลงก่อนที่ดวงตาของเธอจะจดจ่อไปที่มนุษย์สัตว์แมวที่อุ้มแคทเธอรีนอยู่ ในขณะเดียวกันนั้นออสตินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
‘เรื่องนี้คงยุ่งวุ่นวายแน่นอน’
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
