The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 357 A House Of Nothing
“เราต้องทำอะไรที่นี่กันนะ?”
แคทเธอรีนถามขึ้นมาขณะนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร โดยที่ข้างๆ นั้นมีออสตินนั่งอยู่ด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ตั้งแต่มาถึงที่นี่ทั้ง 2 คนก็ได้สำรวจรอบๆ บริเวณแถวนี้แล้ว โดยธรรมชาติแล้วสิ่งแรกที่พวกเขาทำคือการไปที่ประตูเพื่อพยายามออกไปข้างนอก แต่ไม่ว่าออสตินจะใช้แรงมากแค่ไหน ประตูก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
หน้าต่างก็เช่นเดียวกัน พวกมันถูกปิดไว้อย่างแน่นหนาและไม่สามารถมองเห็นภายนอกได้ ไม่มีแสงสว่างเข้ามาภายในห้อง แต่แสงธรรมชาติยังคงสว่างอยู่ในห้อง
ออสตินใช้กำลังเต็มที่ทุบกำแพงโดยหวังว่าจะสามารถพังมันได้ แต่การทุบเหล่านั้นกลับไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้เลย
เมื่อเห็นแบบนี้ทั้ง 2 คนจึงเริ่มสำรวจรอบๆ บ้านโดยหวังว่าจะได้เบาะแสบางอย่าง
ทั้งหมดที่พวกเขาพบคือบ้านหลังนี้เป็นบ้านมาตรฐานครอบครัวระดับกลางที่อยู่สบายและมีราคาไม่แพง ตัวบ้านนั้นมี 2 ชั้น โดยที่ชั้นล่างนั้นมีห้องนั่งเล่น, ห้องรับประทานอาหาร, ห้องใช้งานทั่วไปพร้อมห้องน้ำในตัวและพื้นที่เล่นเล็กๆ สำหรับเด็กทารกที่ตกแต่งอย่างพอประมาณพร้อมด้วยห้องครัวที่ดีที่มีของใช้ที่จำเป็นครบทุกอย่าง แม้กระทั่งวัตถุดิบที่เก็บไว้ได้หลายวัน
ชั้นบนสุดมี 2 ห้อง โดยห้องหนึ่งมีห้องน้ำในตัว มีห้องโถงใหญ่ที่บันไดเปิดออกจนเห็นเป็นห้องนั่งเล่นอีกห้อง แถมมีห้องซักผ้าและตากแห้งด้วย ทุกสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ครอบครัวที่มีความสุขต้องการเพื่อความอยู่รอดและอยู่อาศัย แต่ไม่ว่าทั้ง 2 คนจะค้นหามากแค่ไหนพวกเขาก็ไม่พบสิ่งของที่มีประโยชน์ใดๆ ต่อสถานการณ์ของพวกเขาในตอนนี้เลย
สิ่งที่เหลืออยู่คือบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นที่ต้องทำความสะอาด ที่แย่กว่านั้นคือความจริงที่ว่าไม่มีวี่แววของมาร์ลีนเลย
“ไม่ต้องกังวล ถ้าไอ้เจ้าเสียงนั่นต้องการฆ่าพวกเรา มันคงทำไปนานแล้ว ต้องมีแผนเบื้องหลังการกระทำของมันอย่างแน่นอน”
ออสตินพูดขณะที่เขาแตะไหล่ของแคทเธอรีนเบาๆ เพื่อพยายามปลอบเธอ
เธอพยักหน้าก่อนจะตอบกลับมา
“นั่นก็จริง…จากสิ่งที่ฉันรวบรวมได้จากการทดสอบที่เราผ่านมาจนถึงสิ่งที่เราเพิ่งออกมา คนหรือเสียงนี้ย่อมเป็นคนที่มีความสุขในความสิ้นหวังของผู้อื่นอย่างแน่นอน…..”
แคทเธอรีนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เมื่อมองย้อนกลับไปแล้ว ความแตกต่างตรงทางแยกนั้นคงเป็นเพียงการเยาะเย้ยทั้ง 3 คน โดยการเสนอหนทางที่ให้ความหวังแก่พวกเขา แต่สุดท้ายแล้วไม่ว่าพวกเขาจะเลือกทางไหน พวกเขาก็จะต้องตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับตอนนี้อยู่ดี
“ฉันแค่หวังว่ามาร์ลีนจะปลอดภัยนะ”
“เธอจะไม่เป็นอะไร”
ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขณะที่เขากดไหล่ของแคทเธอรีน คำพูดของเขากระตุ้นพิษในตัวเธอในขณะที่แคทเธอรีนเชื่อคำที่เขาพูดออกมา
ทันใดนั้นเองออสตินก็ลุกขึ้นมาก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง
“ถ้างั้นเรามาทำความสะอาดกันเถอะ”
“ทำความสะอาดเหรอ?”
แคทเธอรีนสับสนถามกลับไปโดยที่ออสตินยิ้ม
“ใช่สิ…ก็เจ้าเสียงนั่นบอกให้เราเอาชีวิตรอด ซึ่งก็แปลว่าเราจะต้องติดอยู่ที่นี่ไปอีกสักพัก ทำไมเราไม่ทำให้ดีที่สุดหล่ะ?”
พูดจบออสตินก็เดินไปที่ห้องครัวก่อนจะกลับมาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาดหลายชิ้นในมือที่วางไว้อยู่ในครัว
“ทำไมเธอไม่ไปพักซักหน่อยหล่ะ?”
ออสตินพูดขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ
ด้วยเหตุผลแปลกๆ บางอย่างทำให้มีเพียงพื้นเท่านั้นที่สกปรก ส่วนของอื่นๆ ทั้งหมดนั้นได้รับการดูแลและรักษาอย่างดี เฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้อื่นๆ ทั้งหมดถูกทำความสะอาดเอาไว้แล้ว ชวนให้นึกถึงบ้านที่ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง 2-3 วัน
แคทเธอรีนมองดูของในมือของออสตินก่อนจะถามขึ้นมา
“นายไม่อยากให้ฉันช่วยเหรอ? หรือนายคิดว่าฉันเป็นลูกคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่ไม่รู้วิธีทำความสะอาดกัน?”
“ทั้ง 2 นั่นแหละ”
ออสตินตอบด้วยรอยยิ้มพอใจบนใบหน้า ซึ่งทำให้เส้นเลือดดำผุดขึ้นมาบนหัวของแคทเธอรีนก่อนเธอจะชกไปที่ออสตินซึ่งรับมันด้วยความสนุกสนาน
“ช่ายยย ตรงนั้นแหละ”
ออสตินพูดเมื่อรู้สึกถึงแรงกระแทกที่ไร้พลังบนร่างกายของตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็หลบออกมาจากที่ๆ เคยยืนอยู่ ในขณะที่ขาของแคทเธอรีนเคลื่อนไปทางบริเวณระหว่างขาของออสติน
“เฮ้! นี่เธอพยายามจะเตะไข่ฉันงั้นเหรอ!?”
เมื่อได้ยินคำพูดอันหยาบคายของออสติน แคทเธอรีนก็หน้าแดงเล็กน้อย จากนั้นเธอก็วางมือบนหน้าอกก่อนจะตอบกลับมา
“ฮึ่มมม นั่นคือสิ่งที่นายควรจะได้รับจากความอวดดีของนาย”
“ดูเหมือนองค์หญิงจะโกรธมาก ให้กระหม่อมโค้งคำนับไหมขอรับ?”
ออสตินถามพร้อมกับเลิกคิ้ว ซึ่งแคทเธอรีนก็ตอบพร้อมกับชี้นิ้วไปที่เขา
“เจ้าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้เจ้าไพร่?”
แคทเธอรีนถามกลับด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง
“คย๊าา!”
แต่นั่นก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่ออยู่ๆ ก็มีมือมานาเล็กๆ ที่มองไม่เห็นตีเธอที่ก้น ทำให้เธอกระโดดขึ้น
“นะ-นี่นาย”
ใบหน้าของแคทเธอรีนแดงก่ำขณะชี้นิ้วไปที่ออสติน เธอหยิบมีดขึ้นมาจากโต๊ะก่อนจะเริ่มวิ่งไปหาเขา
“นายตายยยย!”
“อ๊าาา! ช่วยด้วย เจ้าหญิงคลั่งพยายามจะฆ่าฉัน!”
ออสตินร้องออกมาในขณะที่เขาเริ่มวิ่งไปรอบบ้านโดยมีแคทเธอรีนที่อ่อนแอลงไล่ตามเขาด้วยสายตาแห่งความตาย
“กลับมานี่นะ! ฉันแค่อยากจะแทงครั้งเดียวเอง!”
แคทเธอรีนขอออกมา
“ฆาตกรโรคจิตก็ชอบพูดกันแบบนี้แหละ เพราะฉะนั้นไม่!”
ออสตินตอบกลับทันทีในขณะที่เขาวิ่งไปรอบๆ ด้วยความเร็วที่ไม่เร็วเกินไปหรือไม่ช้าเกินไปเพื่อให้แคทเธอรีนสามารถไล่ตามได้ทัน ทำให้เธอวิ่งไปรอบๆ บ่อยครั้ง แต่ในที่สุด หลังจากผ่านไป 5 นาที แคทเธอรีนที่อ่อนแอก็ยอมแพ้ขณะนั่งพิงกำแพงพร้อมกับหน้าอกที่พองขึ้นลงไม่หยุด
“แฮ่ก…แฮ่ก…ไอ้คนขี้โกง”
“เรียกฉันเหรอ?”
ออสตินถามขณะที่จู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างแคทเธอรีนก่อนจะนั่งลง แต่แคทเธอรีนก็ไม่ได้ทำอะไรเลยขณะที่เธอเอนพิงกำแพง
ช่วงเวลาแห่งความเงียบงันระหว่างทั้ง 2 นั้นช่างดูอ่อนหวานแต่ขมขื่น
“นานมากแล้วที่ฉันได้เล่นอะไรแบบนี้”
ทันใดนั้นแคทเธอรีนก็พูดขณะที่เธอมองย้อนกลับไปในอดีต ดวงตาของเธอดูเหมือนจะอยู่ภวังค์ขณะที่เธอพูดต่อ
“ตอนที่ฉันยังเด็ก พ่อมักจะเล่นกับฉันแบบนี้เสมอ มันเป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานที่ได้อยู่กับแม่, พ่อและพี่น้องของฉัน…”
ออสตินไม่ได้พูดอะไรในขณะที่เขาเอาแต่ฟังคำพูดของคนข้างๆ
“แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปในตอนที่ฉันมีอายุ 10 ปีและปลุกสายเลือดของฉันซึ่งมีความเข้มข้นสูงที่สุดในราชวงศ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นเวลานาน…..”
เมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ดวงตาของแคทเธอรีนก็เริ่มพร่ามัวเล็กน้อย แต่เธอกลับไม่ได้ร้องไห้หรือมีน้ำตาออกมาเลย น้ำตาของเธอนั้นไหลไปจนหมดนานแล้ว
“สิ่งนี้เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง พี่ชายของฉันไม่ได้รับโอกาสอะไรเลยด้วยซ้ำ ในตอนที่ฉันกลายผู้สืบทอดคนต่อไป ฉันคิดว่านี่คงจะเป็นสิ่งที่ดี แต่ฉันกลับไร้เดียงสาเกินไป…”
ความรู้สึกเดือดดาลของการสูญเสียนั้นถูกส่งออกมาจากดวงตาที่สวยงามคู่นั้น
“แม่ของฉันเป็นภรรยาคนที่ 4 ของพ่อและได้รับความรักมากกว่าใครๆ และตอนนี้ฉันก็ได้รับพรมากกว่าใครๆ อีก ความริษยานั้นเป็นสิ่งที่อันตรายมาก และฉันก็ได้เรียนรู้จากหนทางที่ยากลำบาก….”
“พี่น้องของฉันไม่ยิ้มให้ฉันอีกต่อไปแล้ว และด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้พ่อหันหลังให้ฉัน ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น แต่แม่ของฉันก็ด้วย พวกเราถูกทิ้งให้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง…..”
“ถึงฉันจะเป็นเจ้าหญิงมกุฎราชกุมาร แต่ฉันก็ยังไม่โตพอ จนทำให้แม่ของฉันต้องชดใช้แทน สุดท้ายเธอก็ล้มป่วยไป แต่ไอ้สารเลวนั่นก็ไม่มาเยี่ยมเลย!”
ความโกรธแค้นลุกโชนในดวงตาของแคทเธอรีนเมื่อเธอพูดถึงพ่อของตัวเอง ในขณะที่รอยแผลเป็นจากอดีตได้ถูกเปิดออก
“ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เรียนรู้ที่จะใช้พลังและสถานะของตัวเอง ทุกคนที่อยากทำร้ายฉันหรือแม่ตอนนี้ไม่มีอีกต่อไปแล้ว ฉันกล้าพูดได้เลยว่าอำนาจของฉันในตอนนี้สามารถทัดเทียมกับไอ้สารเลวนั่นได้แล้ว….”
เมื่อเล่ามาไปถึงตรงนี้ แสงแวววาวก็กระทบลงบนดวงตาของแคทเธอรีนขณะที่เธอพูดต่อ
“หลายปีแล้วที่เขาไม่แม้แต่มองแม่ของฉันด้วยซ้ำ ซึ่งฉันก็ยอมรับที่จะใช้ชีวิตกับสิ่งที่ตัวเองมี แม้ว่าอดีตของฉันจะย่ำแย่ แต่ฉันจะเป็นคนสร้างอนาคตด้วยตัวเอง นั่นแหละคือสิ่งที่สำคัญ…..”
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
