The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 358 House Of Horrors
หลังจากที่เธอพูดจบ แคทเธอรีนก็หันไปทางออสตินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ที่ซึ่งใบหน้าของเขาดูเหมือนจะเห็นด้วยกับเรื่องราวของเธอ แต่ไม่มีคำพูดแสดงความสงสารหรือความเข้าใจออกมาจากเขาเลย เขาแค่นั่งอยู่ที่นั่นเพื่อฟังเรื่องราวของเธอ
“นายไม่มีอะไรจะพูดเลยเหรอ?”
เธอถามขึ้นมา ซึ่งออสตินก็ทำเพียงส่ายหัว ทำให้เธอรู้สึกทึ่งมากขึ้นกับการเลือกของเขา
แคทเธอรีนพูดขึ้นมาต่อด้วยดวงตาเป็นประกาย
“รู้ไหมว่านายไม่ใช่คนแรกที่ฉันเล่าเรื่องนี้ด้วย แต่นายเป็นคนแรกที่ไม่ได้พูดอะไรเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ออสตินก็เงียบไปเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“มีอะไรให้พูดหล่ะ? เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ เธอเป็นคนเข้มแข็งที่สามารถเอาชนะปัญหาด้วยตัวเองได้ เธอไม่ได้ต้องการได้การยอมรับจากฉันเลย”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เขาก็หันไปมองแคทเธอรีนแบบตาต่อตาก่อนจะพูดต่อ
“เธอไม่ได้อยากได้ความเห็นอกเห็นใจหรือคำพูดที่ดึงดูดใจเพราะมันไร้ประโยชน์ ดังนั้นสิ่งที่ฉันทำคือดีที่สุดแล้ว นั่นคือการที่รับฟังสิ่งที่เธอเล่ามา ฉันจะเป็นเพื่อนที่ยินดีรับฟังและหากจำเป็นก็จะเข้าไปช่วยเหลือ”
ดวงตาของแคทเธอรีนเป็นประกายด้วยอารมณ์ต่างๆ ที่กำลังเล่นอยู่ในใจของเธอ แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรออกมา
“งั้นเหรอ แบบนั้นก็ดี..…”
นี่คือสิ่งที่เธอพูดขณะที่เธอเอนศีรษะพิงกำแพง โดยที่ไม่มีใครรู้ถึงสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่
ออสตินไม่ได้พูดอะไรอีกในขณะที่เขาโน้มตัวลงไปที่กำแพงเช่นกัน แต่เขามองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้
+500 ความชอบ!
‘เนื้อเรื่อง..…เหรอ’
เป็นสิ่งที่ออสตินตระหนักได้ว่าทุกเป้าหมายในการจีบมีบางอย่างในตัวพวกเธอเองที่ทำให้พวกเธอไม่สมบูรณ์แบบ
ณ โลกภายนอกเจ้าหญิงคือสัญลักษณ์แห่งความสมบูรณ์แบบและความงาม แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเธอก็มีด้านที่แตกสลายและบาดแผลที่ยังไม่ได้รับการรักษาเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็นคาร์เมล, โอลิเวีย, มาร์ลีน, แคทเธอรีนหรือเจ้าหญิงคนอื่นๆ ที่เป็นเป้าหมายในการจีบ พวกเธอมักจะมีสิ่งสกปรกที่ซ่อนอยู่ซึ่งมีเพียงออสตินเท่านั้นที่รู้ นั่นคือสิ่งที่เขาสามารถใช้เพื่อให้ได้ใจหรือเพื่อนอกใจพวกเธอได้
สำหรับทุกๆ คน แคทเธอรีนเป็นสาวสวยร่าเริงที่สมบูรณ์แบบที่ผู้ชายทุกคนปรารถนา แต่นั่นคือเปลือกนอกที่เธอสร้างขึ้นจากอดีต ไม่สิ มันมีคำที่เรียกง่ายกว่านั้น….
…. คนที่เศร้าที่สุดคือคนที่ยิ้มได้กว้างและสดใสที่สุด ….
เมื่อดึงความคิดกลับมาที่ความเป็นจริง ออสตินก็เอนหลังพิงกำแพงเช่นกัน พวกเขานั่งอยู่แบบนี้เป็นเวลา 5 นาทีก่อนที่แคทเธอรีนจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่เธอกระโดดขึ้นและตะโกนขึ้นมา
“โย๊ชชช~ มาทำความสะอาดกันเถอะ!”
ด้วยรอยยิ้มอันสดใสที่สามารถทำให้วันปกติของใครบางคนสว่างไสวได้ เธอหยิบอุปกรณ์บางส่วนขึ้นมาก่อนจะเริ่มทำความสะอาดที่ชั้นบนสุด
“ฉันจัดการชั้นนี้เอง! นายจัดการด้านล่างไปแล้วกัน!”
แคทเธอรีนออกคำสั่งขณะที่เธอเริ่มทำความสะอาดพื้นด้วยความกระฉับกระเฉงขึ้นใหม่
“ลา~ลา~ลา~ลา~เวลาผ่านไป~โบยบินไปไกลแสนไกล~”
เสียงของแคทเธอรีนโดยธรรมชาตินั้นไพเราะและควบคุมจิตวิญญาณได้ และถึงแม้ว่าพลังของเธอจะหายไปแล้ว แต่เสียงของเธอก็ยังคงน่าฟังอยู่ดี ด้วยเหตุนี้เธอจึงเริ่มร้องเพลงที่เธอไม่ได้ร้องมานาน เป็นเพลงที่เธอเคยร้องกับแม่เท่านั้น
การได้ฟังเสียงของเธอแม้ว่าออสตินจะรู้ว่ามันไม่มีพลังอะไร แต่เขาก็ยังคงทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากอยู่ดี
ออสตินเดินลงไปที่ชั้นล่างด้วยรอยยิ้มก่อนจะเริ่มทำความสะอาด ความจริงแล้วถ้าเขาใช้เวทย์มนตร์ การทำความสะอาดทั้งหมดนี้คงจะเสร็จสิ้นภายในไม่กี่วินาที แต่หลังจากนั้น มันก็จะลบล้างเหตุผลที่แท้จริงที่เขาทำเช่นนี้ ก็คือการทำให้จิตใจของแคทเธอรีนจดจ่ออยู่กับปัจจุบันมากขึ้น
ถ้าเธออยู่กับความคิดปัจจุบัน คงใช้เวลาไม่นานที่จะถูกกลืนกินด้วยจินตนาการของเธอเอง แถมการทำความสะอาดบ้านด้วยมือตัวเองก็ยังสามารถเพิ่มความผูกพันให้กับบ้านที่พวกเขาอยู่เบ่งบานขึ้นด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ด้วย
‘สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคงทำให้แคทเธอรีนถึงจุดจบทางอารมณ์และร่างกายอย่างแน่นอน…..’
ออสตินรู้จักบ้านหลังนี้ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น ความสยองขวัญที่ไม่สามารถจินตนาการได้กำลังจะมาเยือนในไม่ช้าและเขาต้องการให้แคทเธอรีนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับมือกับมัน
มันมีเหตุผลที่ออสตินปล่อยให้เรื่องมาไกลถึงขนาดนี้อยู่ ในการทดสอบในครั้งนี้เขาจะต้องได้หัวใจของแคทเธอรีนอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะต้องหัวปักหัวปำเพื่อเขา
เวลาผ่านไปขณะที่ทั้ง 2 ทำความสะอาดบ้าน บ้านฝุ่นถูกทำความสะอาดอย่างรวดเร็วและเรียบร้อย
“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอจะทำความสะอาดได้ดีขนาดนี้”
ออสตินพูดเมื่อเห็นว่าชั้นบนสุดดูเรียบร้อยและสะอาดสะอ้าน
“ฮึ่มมมม นายคิดว่าฉันจะทำความสะอาดไม่ได้เหรอไง?”
แคทเธอรีนถามด้วยท่าทางน่ารักและออสตินยักไหล่
“ผู้ชายมักมีความเชื่อเป็นของตัวเอง”
คำตอบของเขาได้รับการตีไหล่กลับอย่างเล่นๆ ตอบกลับมา และไม่นานทั้ง 2 ก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อวางข้าวของทั้งหมด
เมื่อดูส่วนวัตถุดิบทั้งหมดในปัจจุบัน ออสตินก็มองไปที่แคทเธอรีนก่อนจะถามขึ้นมา
“เธอมีอะไรที่อยากกินรึเปล่า?”
ออสตินถามแคทเธอรีนซึ่งเลิกคิ้วขึ้นมาก่อนจะถามกลับมา
“นายทำอาหารได้งั้นเหรอ?”
“แปลกใจรึไง?”
ออสตินถามกลับ
“ผู้หญิงมักมีความเชื่อเป็นของตัวเอง”
แคทเธอรีนตอบอย่างเล่นๆ เหมือนกับออสติน
“ตอบกลับได้ฉลาดดีหนิ”
ออสตินพูดขณะที่เขาเดินไปที่ของที่วางอยู่รอบๆ
มือของออสตินขยับด้วยการควบคุมของผู้เชี่ยวชาญในขณะที่เขาเริ่มจัดการส่วนผสมและเครื่องใช้ทั้งหมดที่อยู่รอบๆ
“เธอชอบกินหวานหรือเผ็ดหล่ะ?”
ออสตินถามขึ้นมา
“ฉันชอบทั้ง 2 อย่างเลย”
เธอตอบทันทีซึ่งทำให้ใบหน้าของออสตินมีรอยยิ้มสว่างขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวประหลาดใจได้เลย”
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วออสตินก็โยนแคทเธอรีนออกไปจากห้องครัวก่อนจะเริ่มทำอาหาร
หนึ่งชั่วโมงต่อมากลิ่นหอมเย้ายวนของอาหารของเขาก็อบอวลไปทั่วบ้าน
‘อึกกก เขาทำอาหารได้จริงงั้นเหรอ?’
แคทเธอรีนคิดด้วยความตกใจเล็กน้อย ในขณะที่ความสนใจในตัวเธอเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้ค้นพบความลึกลับอีกอย่างหนึ่งของออสติน เธอรู้สึกว่าความอยากรู้อยากเห็นโดยกำเนิดของตัวเองกำลังเพิ่มสูงขึ้นไปอีกระดับหนึ่งแล้ว
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาออสตินก็มาถึงห้องอาหารก่อนจะเริ่มจัดอาหารทั้งหมดไปรอบๆ
“แหม่…แหม่ เหมือนจะมีคนอดใจรอไม่ไหวแล้วรึเปล่านะ?”
ออสตินถามด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาเห็นว่าแคทเธอรีนนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วและกำลังรอรับประทานอาหารอยู่
“ก็เพื่อนฉันบางคนไม่ใช่เหรอที่ให้ฉันรับหน้าที่ชิมอาหารหน่ะ?!”
แคทเธอรินโต้กลับด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ซึ่งเป็นการแสดงออกถึงเพื่อนที่คอยให้กำลังใจที่ดี
“ชิ หน้าหนาจังนะ”
ออสตินตอบกลับไป
“ขอบคุณ”
และแคทเธอรีนก็รับมันด้วยความภาคภูมิใจในขณะที่เธอมองดูอาหารทั้งหมดด้วยดวงตาเป็นประกายก่อนจะเริ่มจัดอาหารทั้งหมดลงบนจาน
หลังจากนั้นเธอก็ไม่รออีกต่อไปและเริ่มยัดอาหารต่างๆ เข้าปากพร้อมกับแววตาที่เปล่งประกายเจิดจ้ายิ่งขึ้น
“อร่อย!”
แคทเธอรีนพูดหลังจากกลืนทุกอย่างลงไปจนหมดก่อนจะจ้องมองไปที่ออสตินขณะชี้นิ้วไปที่เขา
“มาเป็นคนทำอาหารของฉันเถอะ!”
“ขอปฏิเสธ”
ออสตินตอบกลับในทันที
“อย่างน้อยก็ลองคิดดูหน่อยสิ!”
แคทเธอรีนพูดขึ้นมาขณะที่เธอดำดิ่งลงไปในอาหาร สายตาของเธอได้ลืมออสตินไปแล้ว ขณะที่เธอกำลังหมกมุ่นอยู่กับของอร่อยๆ ทั้งหมดที่วางอยู่ตรงหน้าตัวเอง
‘และแล้วก็เป็นอีกคนที่ตกอยู่ภายใต้อาหารของฉัน’
ขณะที่คิดอย่างนั้นออสตินก็เริ่มกินเหมือนกัน
ทั้ง 2 คนใช้เวลาทานอาหารร่วมกันอย่างผ่อนคลาย หลังจากทำเช่นนั้นก็ไม่มีอะไรให้ทำมากนักนอกจากการนั่งในห้องนั่งเล่นและเริ่มคุยกันเพื่อรอให้เวลาผ่านไป .
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาแสงธรรมชาติในบ้านก็ลดลง
“ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมืดแล้วสินะ”
ออสตินกล่าวขึ้นมาเมื่อเห็นสถานการณ์ปัจจุบัน
แคทเธอรีนพยักเองก็หน้าขณะที่เธอจิบน้ำผลไม้ในมือ
“เหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ”
เธอพูดหลังจากที่ดวงตาของเธอเริ่มง่วง ใบหน้าของเธอสูญเสียสติในขณะที่เธอเริ่มสั่นเทา สิ่งเดียวกันนี้เริ่มเกิดขึ้นกับออสตินเช่นกันในขณะที่เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มหนักขึ้นเนื่องจากความต้องการนอนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
หากออสตินต้องการ เขาก็สามารถที่จะหยุดอาการนี้ได้ แต่เขากลับปล่อยให้มันเกิดขึ้นในขณะที่ทั้ง 2 คนหลับใหลอย่างมีความสุข
และแล้วเมื่อรุ่งเช้ามาถึง….
“พ่อคะ!”
“แม่คะ”
ทั้งคู่ก็มีลูก
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
