The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 359 Children

“อึ๊กกก…”

เสียงฮึดฮัดดังขึ้นพร้อมกับออสตินที่ลืมตาขึ้นมา 

ร่างของเขานอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ ที่ทำให้เขาอยากจะนอนพักให้นานขึ้น แต่แล้วเขาก็รีบส่ายหัวเพื่อดึงสติให้กลับมา 

เมื่อดวงตาของออสตินกลับมองเห็นได้เต็มที่ในที่สุด สิ่งแรกที่เขามองเห็นคือเพดานที่ไม่คุ้นเคย 

เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเขาจึงหัวเราะคิกคักพรางนึกถึงครั้งแรกที่เขาลืมตาดูโลกใบนี้

‘ดูเหมือนว่าใกล้จะเริ่มแล้วสินะ’

คิดเช่นนั้นแล้วออสตินจึงใช้มือดันตัวเองขึ้นมานั่งตัวตรง มือของเขากระทบกับร่างกายที่อยู่ข้างๆ ซึ่งส่งเสียงครวญครางตอบกลับมา

“อื๊อออ..…”

เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงหันไปทางขวาซึ่งมีร่างของแคทเธอรีนที่นอนอยู่ข้างๆ 

ทั้ง 2 คนยังคงสวมเสื้อผ้าอยู่ขณะที่พวกเขาดูเหมือนจะหลับอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่

เมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นออสตินจึงหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำให้หัวใจของตัวเองสงบลง จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาแคทเธอรีนด้วยสายตาที่สับสนขณะที่เขาเริ่มเขย่าร่างกายของเธอให้ตื่น

“อื๊มมม~ ขออีก 5 นาที~”

แคทเธอรีนตอบอย่างเป็นธรรมชาติจนเกือบจะทำให้ออสตินต้องละทิ้งการกระทำของเขา แต่เขาก็พยายามแข็งใจไว้ขณะเขย่าตัวเธอให้ตื่นขึ้น 

ในที่สุดดวงตาสีฟ้าสวยของแคทเธอรีนก็ลืมขึ้นมา ตอนแรกพวกมันดูเหมือนจะงุนงงก่อนที่ความกระจ่างจะเริ่มปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ

“ออสติน….?”

“ตื่นได้แล้ว ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา แคทเธอรีนก็เบิกตากว้างก่อนจะเริ่มลุกขึ้นนั่ง 

สิ่งแรกที่เธอทำคือมองดูร่างกายของตัวเองเพื่อตรวจสอบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ 

เมื่อเห็นแบบนั้นออสตินก็อดไม่ได้ที่จะตอบสนอง

“เฮ้ เรายังใส่เสื้อผ้ากันอยู่เลยนะ! เธอคิดว่ามีเกิดอะไรขึ้นรึไง?”

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา แคทเธอรีนก็ส่งเสียงพ่นลมหายใจขณะที่เธอตอบ

“ฮึ่มมม! ก็แค่เช็คให้ชัวว์เฉยๆ”

“เธอ-”

คำพูดของออสตินถูกตัดจบลงเมื่อจู่ๆ ประตูก็เปิดออก 

เมื่อเห็นแบบนั้นดาบก็ปรากฏขึ้นในมือของออสตินขณะที่แคทเธอรีนเรียกสติกลับมา 

แต่ ‘ศัตรู’ ที่มาจากประตูนั้นเกินกว่าที่ออสตินและแคทเธอรีนจะเชื่อได้ ความวุ่นวายเกิดขึ้นอีกเมื่อ ‘ศัตรู’ ตะโกนออกมา

“พ่อคะ!”

“แม่คะ!”

ทั้ง 2 ตกใจมากจนไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้ก่อนที่เด็กทั้ง 2 คนจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงเข้าหาพวกเขาแล้ว

“พ่อ นี่คืออาวุธอะไรเหรอคะ?”

เด็กอายุ 8 ขวบถามขึ้นมา เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีผมสีน้ำตาลแดงและดวงตาสีม่วง ซึ่งมีลักษณะเหมือนออสตินและแคทเธอรีนในตัวเธอ ในขณะที่เด็กคนที่ 2 ก็เป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 8 ขวบเช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกเธอจะเป็นฝาแฝดกัน แต่เป็นเด็กผู้หญิงคนที่ 2 นั้นมีผมสีเงินและดวงตาสีฟ้าสวย เด็กทั้ง 2 คนนี้คือตัวแทนของความน่ารัก

“ห้ะ?”

นั่นคือทั้งหมดที่ออกมาจากปากของแคทเธอรีนขณะที่เด็กหญิงผมสีเงินกระโดดเข้าหาเธอก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“แม่อุ้มหนูหน่อยสิคะ!”

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ยังคงดึงต่อไปขณะที่แคทเธอรีนมองเธอกลับไป 

ดวงตาสีฟ้าของเด็กหญิงสะท้อนถึงตัวเธอเอง ชั่วครู่หนึ่งเธอก็รู้สึกถึงสัญชาตญาณความเป็นแม่ที่ลึกซึ้งในขณะที่เธอจ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ด้วยความรู้สึกถึงความต้องการที่จะปกป้องสาวน้อยที่เรียกเธอว่าแม่คนนี้

“นี่…มันอันตรายนะ!”

ทันใดนั้นออสตินก็ร้องออกมาในขณะที่เด็กน้อยผมสีน้ำตาลแดงพยายามจะแตะดาบในมือของเขา 

เมื่อเห็นดังนั้นดาบก็หายไปจากมือของออสตินทำให้ดวงตาของเด็กทั้งสองเบิกกว้างขึ้น

“เวทมนตร์!”

เมื่อพูดเช่นนั้น เด็กทั้ง 2 ก็กระโดดไปหาผู้เป็นพ่อและเริ่มขอร้อง

“โชว์เวทย์มนตร์ให้พวกเราดูหน่อยสิคะ!”

2 สาวประสานเสียงกันดังขึ้นมา

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”

ออสตินถามขณะนอนอยู่บนเตียงโดยมีเด็กหญิงตัวเล็กๆ 2 คนอยู่เหนือเขา ใบหน้าของเขาหันไปทางแคทเธอรีนที่กำลังมองเขาด้วยความประหลาดใจเหมือนกัน แต่มันก็เพิ่มมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารกดังไปทั่วห้อง

“อ๊ะ ไม่นะ! ดูเหมือนน้องสาวตัวน้อยจะตื่นแล้ว!”

เป็นอีกครั้งที่เด็กทั้ง 2 พูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้พวกออสตินสับสนกันอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ไม่ได้อยู่อย่างนั้นนานนักก่อนจะวิ่งตามหลังเด็กทั้ง 2 ไปด้วย 

เมื่อลงมาที่ชั้นล่างแล้วพวกเขาก็เห็นว่าเด็กๆ วิ่งเข้าไปในห้องเด็กทารกที่พวกเขาเคยไปสำรวจก่อนหน้านี้ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือมีเด็กทารกอยู่ในห้องจริงๆ

“เราอยู่ในเวทย์ลวงตาหรือเปล่า?”

แคทเธอรีนถามเมื่อเธอเห็นเด็กๆ เอนตัวลงบนเปลซึ่งมีเสียงเด็กทารกร้องไห้อยู่

“เป็นไปไม่ได้ เอาเป็นว่าฉันมีบางอย่างที่ทำให้ภาพลวงตาไร้ประโยชน์”

ออสตินตอบ

“แล้วนายจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงหล่ะ?”

แคทเธอรีนถามขณะชี้ไปยังเด็กๆ ที่ดูคล้ายพวกเขา 2 คนเปี๊ยบ

“ฉันก็ไม่รู้…”

นั่นคือทั้งหมดที่ออสตินพูดได้ในขณะที่เขามองเด็กผู้หญิงพวกนี้่ ซึ่งหนึ่งในเด็กหญิงนั้นได้มองมาทางแคทเธอรีนก่อนที่เธอจะตะโกนออกมา

“แม่คะมานี่เร็ว! เหมือนน้องจะอยากกินนมค่ะ!”

“นมเหรอ?”

แคทเธอรีนถามกลับด้วยความตกตะลึง 

ส่วนดวงตาของออสตินก็จ้องมองไปที่หน้าอกที่ดูเรียบหรูแต่ดูมั่นคงเหล่านั้น

“มองตรงไหนของนายเนี่ย?!”

แคทเธอรีนตะโกนกลับมา เมื่อเห็นแววตาสงสัยของออสติน ในขณะที่เกิดสีแดงขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“เปล่า….ไม่มีอะไร แค่อยากรู้อยากเห็นหน่ะ”

“อยากรู้?”

เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงข่มขู่

“เปล่าค้าบบบ~”

ออสตินพูดขณะเดินไปที่เปลซึ่งมีเด็กหญิงแสนน่ารักนอนอยู่ ดวงตาของเธอดูเหมือนจะผสมกันระหว่างสีม่วงและสีน้ำเงิน ในขณะที่บนหัวของเธอเห็นผมสีน้ำตาลแดงอยู่บ้าง 

เด็กน้อยดูเหมือนจะไม่สบายตัวในขณะที่เธอนอนร้องไห้อยู่ตรงนั้น แต่เมื่อออสตินมายืนตระหง่านอยู่เหนือเธอ เสียงร้องก็หยุดลงขณะที่มือเล็กๆ ของเธอขยับเข้าหาเขา

เมื่อเห็นแบบนั้นออสตินก็ยิ้มก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมากอด 

มือเล็กๆ ของเธอเล่นกับใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มอันแสนสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองถูกเขย่าอยู่ 

ออสตินเบนสายตาจากเด็กทารกไปยังเด็กผู้หญิงที่กำลังมองเขาอยู่ จู่ๆ เขาก็คิดขึ้นมา

‘เหมือนเรากำลังทำสิ่งที่ผิดพลาดอยู่เลยสิ…..’

ออสตินคิดในขณะที่สีหน้าของเขาดูดุร้าย เขารู้ว่าจุดจบของการทดสอบนี้คืออะไร และเขาเชื่อว่าตัวเองจะไม่ได้รับผลกระทบมากเกินไป 

เนื่องจากเขารู้ว่าแท้จริงแล้วสิ่งนี้คืออะไร แต่ตอนนี้ได้อุ้มทารกคนนี้ไว้ในอ้อมแขนของเขา ขณะที่มองสาวๆ ออสตินก็ดึงสติกลับสู่ความเป็นจริงอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาเข้าใจว่าแผนการที่เขาทำจะฆ่าแคทเธอรีนจากภายในและบางทีแม้แต่เขาก็…..

‘พอคิดว่าเราจะทำสิ่งผิดพลาดนี่แล้วก็…’

ความโกรธเคืองปรากฏอยู่ในดวงตาของออสตินขณะที่เขาคิดอย่างนั้น

“พ่อเป็นอะไรเหรอคะ?”

เด็กหญิงทั้ง 2 เดินเข้ามาดึงขาของออสตินด้วยความกังวลก่อนจะถามขึ้นมา 

ทันใดนั้นทำให้ออสตินก็หลุดออกจากความคิดพรางกลั้นความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ 

เขายิ้มให้พวกเด็กๆ ขณะอุ้มทารกไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งแล้วใช้อีกข้างลูบหัวเด็กหญิงทั้ง 2 คนเบาๆ 

“ไม่มีอะไรหรอก พ่อแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยหน่ะ”

พูดจบออสตินก็เดินออกจากห้องไป

“นายกำลังจะไปไหนหน่ะ?”

แคทเธอรีนถามขึ้นมา

“เข้าครัวไง…ก็ลูกหิวแล้วหนิ”

และภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของแคทเธอรีน เขาก็เริ่มเดินไปที่ห้องครัว 

เมื่อเข้าไปในครัวแล้ว ออสตินก็เดินไปที่ตู้แช่เย็น ซึ่งเขามองเห็นนมสดหลายห่อที่ไม่มีอยู่เมื่อวานนี้

“แคทเธอรีน เธอช่วยอุ้มยัยตัวน้อยไว้หน่อยได้ไหม?”

ออสตินร้องขอแคทเธอรีนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตัวเอง 

เธอพยักหน้าก่อนจะรับเด็กจากมือของออสติน 

ดวงตาของแคทเธอรีนเป็นประกายเมื่อมองไปยังทารกที่จู่ๆ ก็ยิ้มขึ้นมา หัวใจของแคทเธอรีนรู้สึกเหมือนจะละลายเมื่อเห็นดวงตาที่เปี่ยมด้วยจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์เหล่านั้น 

ทารกที่ไร้เดียงสาหัวเราะขณะเอื้อมมือไปหาแคทเธอรีน

ในขณะเดียวกันออสตินก็เดินไปรอบๆ ขณะที่เขาเตรียมนมเพื่อสุขภาพให้กับเด็กๆ 

แม้ว่าสีหน้าของเขาจะดูสงบ แต่ภายในของเขากำลังกรีดร้องอยู่ หากต้องเปลี่ยนแผนตอนนี้ ทุกอย่างคงจะยุ่งวุ่นวาย 

ความปรารถนาระหว่างการเอาชนะใจสาวๆ และการปกป้องปรากฏขึ้นมาในใจของออสติน

“ดูเหมือนเธออยากให้นายอุ้มนะ”

ทันใดนั้นแคทเธอรีนก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอิจฉา 

เมื่อได้ยินดังนั้นออสตินก็หันไปหาเด็กทารกที่กำลังยื่นแขนมาหาเขา แม้ว่าเธอจะอยู่ในมือของแคทเธอรีนก็ตาม แค่เห็นสิ่งนี้ก็ทำให้แผนทั้งหมดในใจของออสตินก็พังทลายลง

‘ทำไมต้องลังเลด้วยนะ? ก็ทำมันทั้ง 2 อย่างนั่นแหละ!’

ประกายที่โหดเหี้ยมสว่างขึ้นในดวงตาของออสติน

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต