The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 364 Lives No More

เวทมนตร์เปลี่ยนจิตใจโดยมังกรนั้นทรงพลังมาก แต่ก็มีข้อเสียของตัวเองนั่นคือเมื่อการเปลี่ยนแปลงถูกลบออกไป ความรู้สึกและอารมณ์ที่มีอยู่ก็จะถูกลบออกไปด้วย นอกจากนี้ยังมีสถานการณ์อื่นๆ แถมยังมีสถานการณ์อื่นๆ อีกหลายอย่างที่ต้องเกิดขึ้นก่อนที่เวทมนตร์จะได้ผล แม้แต่มังกรเขาก็สามารถทำได้เฉพาะกลุ่มเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างควรจะหายไป แต่นั่นเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อแคทเธอรีนไม่ได้ติดพิษของผมอยู่หล่ะนะ เมื่อการพิษถูกใช้ร่วมกับเวทมนตร์ที่ร่ายใส่แคทเธอรีนมันก็ยิ่งทำงานลึกเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ 

หลายวันที่เราอยู่ด้วยกันเหมือนคู่รัก แม้จะไม่ได้มีเรื่องเพศเกิดขึ้น แต่อย่างน้อยเราก็ใช้เวลาเหมือนคู่สามีภรรยากัน 

สิ่งนี้ถูกจารึกไว้ในใจเธออย่างสุดขั้วหัวใจ นับจากนี้ไปความรู้สึกที่เธอเคยยอมรับผมจะคงอยู่ และทุกครั้งที่เธอคิดถึงสามีหรือคู่ครอง ก็จะมีเพียงภาพของผมเท่านั้นที่จะโผล่ขึ้นมาในใจของเธอ 

ผมสมบูรณ์แบบและเป็นสามีเพียงคนเดียวสำหรับเธอ เวลาที่เราใช้ร่วมกันทำให้มันเป็นจริงอย่างยิ่งในใจเธอ

“เธอรู้สึกยังไงบ้าง?”

ผมถามขณะยิ้มบางๆ ให้เธอ 

แคทเธอรีนดูสับสนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา

“รู้สึกเหมือนมีหมอกหลุดออกจากหัวเลย”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามากพร้อมกับดวงตาที่ดูนุ่มนวลขณะมองมาที่ผม

“จำพวกเธอได้ไหม?”

ผมถามขณะที่ชี้ไปที่เด็กหญิง 2 คนและทารกน้อย 

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นมองดูพวกเธอ และในไม่ช้าความทรงจำเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เธอต้องเผชิญก็แวบขึ้นมาในจิตใจ ทำให้ใบหน้าของเธอซับซ้อนมาก 

ผมแน่ใจว่าความรู้สึกและความมีเหตุผลของเธอคงจะกำลังต่อสู้กันอยู่ข้างใน 

เธอหันมาหาผมก่อนจะถามขึ้นมา

“ฉันยังไม่ตายได้ยังไงกัน?”

ด้วยเหตุนี้ผมจึงถอนหายใจพร้อมกับชี้ไปที่เด็กๆ ซึ่งก็สับสนเหมือนกันแต่ผมก็ขยิบตาให้พวกเธอ ทำให้ฝาแฝดจอมซนทั้ง 2 เป็นผู้นำในขณะที่พวกเธอพยักหน้าอย่างเขินๆ ไปที่แคทเธอรีน 

ผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของพวกเธอได้เนื่องจากแคทเธอรีนไม่ได้วิ่งไปหาพวกเธอ 

มือของผมจับไหล่แคทเธอรีนอย่างช้าๆ ขณะที่กระซิบ

“ฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังทีหลัง แต่ไม่ใช่ว่าควรไปหาลูกของพวกเราก่อนที่จะจากกันงั้นเหรอ?”

“ลูกของเราเหรอ?”

แคทเธอรีนถามกลับด้วยความสงสัย 

ผมแน่ใจว่าเธอคงระงับตัวเองไม่ให้รีบไปหาพวกลูกๆ แต่ผมเห็นได้ว่าดวงตาของเธอกำลังสั่นเทาอยู่เพราะว่าพวกลูกๆ กำลังจะหายตัวไป

“เห้อออ…พวกเธออาจจะไม่ได้เกิดมาจากเราโดยธรรมชาติ แต่ฉันถือว่าพวกเธอเป็นลูกของฉัน เธออยากจะนั่งอยู่อย่างนี้แล้วมาเสียใจทีหลังงั้นเหรอ?”

แคทเธอรีนที่จิตใจไม่สับสนนั้นเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและมีไหวพริบมาก แม้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันจะแปลกประหลาดแค่ไหน แต่เธอก็หายใจเข้าลึกๆ ขณะที่ดูเหมือนจะครุ่นคิดถึงคำพูดที่ผมพูด และไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ลืมตาขึ้นในที่สุด ตอนนี้ดวงตาของเธอนั้นดูสงบลงมากแล้ว

“มานี่สิจ๊ะ”

เธอพูดขณะอ้าแขนออกด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า 

เมื่อเห็นแบบนั้นดวงตาของเด็กทั้ง 2 ก็เป็นประกายขณะที่พวกเธอวิ่งไปหาแคทเธอรีนโดยมีทารกน้อยอยู่ในมือ ในไม่ช้าทั้ง 3 คนก็ถูกโอบล้อมด้วยอ้อมกอดของแคทเธอรีนไว้แน่นลึกเข้าไปราวกับว่าพวกเธอไม่อยากปล่อย 

ฉันไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองว่างอยู่คนเดียวเลยเดินเข้าไปกอดพวกเธอทั้งหมดด้วยอีกคนเพื่อทำให้แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่ในตำแหน่งนี้สักพัก

ไม่กี่วินาทีต่อมาเราก็ออกจากอ้อมกอดของกันและกัน ผมรับทารกน้อยมาจากมือของเด็กหญิง เพื่อให้แน่ใจว่าทารกจะสบายผมจึงนั่งลงบนพื้นข้างๆ แคทเธอรีน และทันทีที่ผมนั่งลงฝาแฝดคนหนึ่งก็มานั่งบนตักของผม ในขณะที่อีกคนหนึ่งนั่งบนตักแคทเธอรีนด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟขณะพูด

“พ่อคะ โลกภายนอกเป็นยังไงงั้นเหรอคะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผมก็ยิ้มขณะที่มองดูแคทเธอรีนซึ่งมีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าอยู่เช่นกัน

“ก่อนที่พ่อจะตอบไป ทั้งพ่อและแม่ของลูกเป็นของขวัญสำหรับคุณ”

ขณะที่ผมพูดไป ผมก็ไม่พลาดแววตาอันละเอียดอ่อนในดวงตาของแคทเธอรีน ในขณะที่ใบหน้าของเธอมีสีแดงขึ้นมาเล็กน้อย

“ของขวัญเหรอคะ?”

2 แฝดถามขึ้นมา 

ผมพยักหน้าก่อนจะตอบกลับพวกเธอไป

“ใช่แล้ว พวกเราจะตั้งชื่อให้พวกลูกทั้ง 3 คน”

คำพูดของผมทำให้เด็กหญิงทั้ง 2 ตัวสั่น ในขณะที่ทารกน้อยในอ้อมแขนผมเริ่มตบแขนเล็กๆ ของเธอด้วยการตบมือ แม้ว่าทารกน้อยจะพูดไม่ได้ แต่เธอก็ฉลาดและกระตือรือร้นไม่แพ้อีก 2 คนเลย มีเพียงร่างกายที่ยังไม่พัฒนาของเธอเท่านั้นที่ขัดขวางไม่ให้เธอพูด

“จะ-จริงเหรอคะ?”

ผมรู้สึกว่ามันน่ารักมากเมื่อเห็นดวงตาเป็นประกายของเด็กหญิงทั้ง 2 คน ผมเลยพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะมองไปทางแคทเธอรีน 

เธอรับสัญญาณจากผมขณะที่แววตาครุ่นคิดปรากฏบนใบหน้าของเธอ 

ในเวลาเดียวกันนั้นผมก็มองเด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงบนตักของตัวเอง มือของผมลูบหัวเธอเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเธอซึ่งทนทุกข์ทรมานมากกว่าที่ควรจะเป็น

“อาเบรียล อาเบรียล ไลออนฮาร์ทจะเป็นชื่อของลูก”

ผมพูดขึ้นมาก่อนจะเห็นดวงดาวส่องแสงในดวงตาสีฟ้าอ่อนของเธอ ในขณะที่ผมของเธอแกว่งไปมาพร้อมกับน้ำตาในดวงตาของเธอที่ไหลออกมา ขณะที่เธอค่อยๆ กอดผม

“ขอบคุณค่ะพ่อ หนูชอบชื่อนี้ค่ะ!”

ผมลูบหลังเธอขณะอุ้มร่างเล็กๆ ของเธอขึ้นมา ตอนนี้ผมได้ปลดเธอจากโซ่ตรวนของความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจของเธอแล้ว 

ขณะที่ผมอุ้มเธอขึ้นมา ผมก็มองไปทางแคทเธอรีนที่กำลังอุ้มแฝดอีกคนหนึ่งที่กำลังหลั่งน้ำตาออกมาอยู่เช่นกัน 

มันใช้เวลาสักพักหนึ่ง แต่ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้ง 2 คนก็สงบลงขณะพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“ฉันคืออาเบรียล!”

“ฉันคือกาเบรียลล่า!”

จากนั้นรอยยิ้มไร้เดียงสาก็ปรากฏบนใบหน้าของเด็กแฝดทั้ง 2 ขณะที่พวกเธอเริ่มหัวเราะ 

ทันใดนั้นเอง ทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของผมก็เริ่มเตะไปรอบๆ 

ผมมองเธอที่กำลังพยายามทำหน้ามุ่ย แม้จะยากที่จะมองเห็นเนื่องจากเธอมีแก้มที่อวบขนาดนี้

“แคทเธอรีน เราควรตั้งชื่อเธอด้วยกัน”

ผมพูดขึ้นมาและสิ่งนี้ทำให้แคทเธอรีนสนใจขณะที่เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้ผมเพื่อมองดูทารกน้อยในอ้อมแขนของผม 

หลังจากมองดูสักพักเธอก็โน้มตัวมาที่ผมเพื่อกระซิบข้างหู แต่ผมก็ส่ายหัวก่อนจะกระซิบชื่ออื่นตอบไป เราทำแบบนี้กันอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะตัดสินใจเลือกชื่อที่สมบูรณ์แบบในที่สุด

เราทั้ง 2 คนอุ้มทารกน้อยขึ้นมาขณะที่ผมเอนตัวไปที่หูซ้ายของเธอ ในขณะที่แคทเธอรีนเอนตัวไปทางขวา และในเวลาเดียวกันนั้นเองพวกเราก็พูดชื่อของเธอขึ้นมา

“แอนเดรีย”

วินาทีต่อมาทารกน้อยก็เริ่มหัวเราะคิกคักเพื่อแสดงออกว่าเธอชอบชื่อนั้น ซึ่งมันทำให้เรายิ้มได้ 

หลังจากนั้นแคทเธอรีนก็อุ้มทารกน้อยเอาไว้ขณะที่ฝาแฝดทั้ง 2 พิงผม เราก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นลบเลยและเริ่มเล่าเรื่องต่างๆ ให้พวกเธอฟังทั้งหมดเกี่ยวกับโลกภายนอก สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของพวกเธอเปล่งประกายอยู่เสมอ

1 ชั่วโมงผ่านไปที่เราใช้เวลาอยู่ร่วมกันเหมือนครอบครัวแสนสุข แต่สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงย่อมมีวันต้องเลิกลา ด้วยเหตุนี้บาเรียที่ผมวางไว้รอบตัวพวกเราเพื่อยึดพลังแห่งชีวิตที่นี่จึงเริ่มสั่นคลอน ในขณะที่ร่างกายของเด็กๆ เริ่มสั่นไหวและเริ่มโปร่งใสมากขึ้น

“พ่อคะ แม่คะ ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาของเราแล้วค่ะ”

ทั้ง 2 แฝดพูดขึ้นมา ทำให้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของแคทเธอรีน ในขณะที่ตัวผมเองก็ไม่ได้พอใจกับผลลัพธ์นี้มากนัก แต่สุดท้ายแล้ว บางสิ่งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าผมจะทิ้งช่องทางเล็กๆ เอาไว้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะออกมาดีแค่ไหนอยู่ดี 

เป็นอีกครั้งที่พวกเราทั้ง 5 คนจบลงด้วยการกอดกันเป็นครอบครัวใหญ่ โดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาเพราะว่าทุกอย่างที่ต้องพูดก็ได้พูดออกไปหมดแล้ว

และในไม่ช้า เด็กหญิงทั้ง 2 คนพร้อมกับทารกน้อยก็เริ่มเปล่งประกายก่อนที่ร่างกายของพวกเธอจะกลายเป็นอนุภาคไปในไม่ช้า…

ในไม่ช้าการกอดก็กลายเป็นการกอดที่แคทเธอรีนกอดผมแน่นแทน ในขณะที่อนุภาคสีขาวสวยงามเริ่มลอยรอบตัวเรา ล้อมรอบเราไว้ด้วยความอบอุ่นของเด็กๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นลูกของเรา

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต