The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 370 The Bloody Elf
“ดูเหมือนนายจะเข้าใจภาษาเอลฟ์โบราณด้วยสินะ”
ซาบริน่าพูดด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นขณะที่เธอมองออสตินเคลื่อนไหวอย่างแม่นยำ การเคลื่อนไหวของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาดูเหมือนจะแปลภาษาได้ดีกว่าเธอ! นี่เป็นเรื่องน่าประหลาดใจอย่างยิ่งสำหรับเธออย่างแน่นอน แม้ว่านี่จะเป็นการเพิ่มความอยากรู้อยากเห็นของเธอเท่านั้น
ออสตินไม่ตอบสนองต่อคำพูดของซาบริน่าในขณะที่เขาเลื่อนนิ้วไปรอบๆ ซึ่งต่างจากที่ซาบริน่าคิด เขาไม่ได้มีความเข้าใจมากกว่าเธอในด้านภาษา เพียงแต่ดวงตาที่เขาใช้จับจ้องนั้นมีความพิเศษเกินกว่าใครจะจินตนาการได้ซ่อนอยู่ นัยน์ตาของออสตินถูกซ่อนอยู่ใต้ม่าน มันส่องสว่างเป็นหลากสีและมีลวดลายอันเป็นเอกลักษณ์
ต้องขอบคุณดวงตาของเขาที่ทำให้สามารถถอดรหัสที่แม้แต่ผู้ฉลาดที่สุดเองก็อาจสะดุดได้อย่างง่ายดาย
ไม่กี่วินาทีผ่านไปอย่างเงียบๆ ในขณะที่ออสตินยังคงถอดรหัสต่อไป ในไม่ช้าส่วนสุดท้ายของปริศนาก็ถูกเพิ่มเข้ามาเมื่อประตูระเบิดออกมาพร้อมกับแสงวาววับ บังคับให้ทั้ง 2 ต้องหลับตา
แสงนั้นคงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหายไป
ทั้ง 2 ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะพบกับประตูที่แวววาว ซึ่งลวดลายของมันตอนนี้มีรูปร่างที่แตกต่างออกไปพร้อมกับสามารถมองเห็นเอลฟ์หลายคนวิ่งเล่นไปมาท่ามกลางแสงไฟหลากสีสันได้ แถมยังมีต้นไม้ขนาดใหญ่ปรากฏให้เห็นโดยที่กิ่งก้านของมันแกว่งไปรอบๆ และพวกเอลฟ์ก็ดูเหมือนกำลังเต้นรำไปรอบๆ ต้นไม้
“ต้นไม้โลกอิกดราซิล”
ซาบริน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกตะลึง ไม่ว่าจะเป็นเอลฟ์คนไหนก็ตาม พวกเขาต่างก็เคารพต้นไม้โลกที่รวบรวมอาณาจักรแห่งนางฟ้าไว้ด้วยกัน
ความเคารพและการบูชาของพวกเขาต่อออร์เฟียสเองก็เหนือจินตนาการเช่นกัน
“ถ้าฉันสามารถก้าวเข้าไปในอิกดราซิลได้เพียงครั้งเดียวหล่ะก็”
เธอพึมพำด้วยท่าทางปรารถนา ทำให้ริมฝีปากของออสตินกระตุกเล็กน้อย
เมื่อลองคิดดูแล้วเธอจะตอบสนองอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าไม่เพียงแต่เขาจะเคยเข้าไปในต้นไม้แล้วเท่านั้น แต่ยังเคยมีเซ็กส์กับออร์เฟียสอย่างร้อนแรงและหนักหน่วงอีกด้วย?
อ่าาา แค่การพูดเรื่องนี้ก็ทำให้เขาถูกเอลฟ์ทั้งหมดตามล่าได้แล้ว
“ไปกันเถอะ”
ออสตินพูดขณะที่เขาจับประตูเพื่อเปิด
เสียงคลิกดังขึ้นมาขณะที่เขาค่อยๆ เปิดประตู หลังจากที่ประตูถูกเปิดออก ทั้ง 2 ก็มองเข้าไปในนั้นก่อนจะเห็นเส้นทางที่คล้ายอุโมงค์อันมืดมิด
“โอเค นี่ก็ทำให้ประหลาดใจอยู่บ้าง”
ซาบริน่าพูดด้วยท่าทีผิดหวัง และออสตินพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของเธอ
“ก่อนที่เราจะเข้าไป นายพอจะรู้ไหมว่ามีอะไรรออยู่ข้างหน้าบ้าง?”
ซาบริน่าถามขึ้นมา
“ก็พอจะรู้อยู่บ้าง”
ออสตินตอบ
“คนพวกนั้น พวกมันตามฉันมาเพราะพวกมันรู้ว่าฉันเป็นอะไรสินะ?”
เธอถามต่อ
“ใช่”
และออสตินก็ยืนยันให้เธอไป
เมื่อเห็นแบบนั้นซาบริน่าก็เงียบไป เธอมองไปยังเส้นทางที่อยู่ข้างหน้าก่อนจะถามคำถามสุดท้ายของเธอ
“การเดินทางนี้จะตอบคำถามของฉันได้ไหม?”
“ไม่ทั้งหมดแต่ก็บางส่วน”
เขาตอบกลับมา
เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงหันไปหาเขาและพูดต่อ
“ขอบคุณ”
“เรื่อง?”
ออสตินถามกลับ
“ไม่ว่าเหตุผลของนายจะคืออะไร แต่ของขวัญที่นายให้ฉันก่อนหน้านี้ก็มีประโยชน์จริงๆ”
เธอพูดขึ้นมา เมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำให้เกิดรอยยิ้มที่เรียบง่ายที่ทำให้ใบหน้าของออสตินสว่างไสวอยู่ครู่หนึ่ง
“ไม่เคยคิดว่าเธอจะสามารถพูดขอบคุณได้ด้วย”
เขาพูดขึ้นมา
“ฮึ่มมมม นายควรภูมิใจที่ได้รับมันนะ”
ซาบริน่าสูดหายใจเข้าขณะเดินเข้าไปในอุโมงค์
เมื่อเห็นแบบนั้นออสตินก็ส่ายหัว คงไม่มีใครรู้ แต่เจ้าหญิงเอลฟ์ที่สง่างาม, ใจดีและดูสมบูรณ์แบบนั้นเป็นคนหลงตัวเองและเป็นคนค่อนข้างมีอีโก้สูงในเรื่องนั้น บางทีอาจเป็นผลข้างเคียงจากการกระทำของเขา แต่เขาจะเอาซาบริน่าคนนี้ไปเปรียบเทียบกับซาบริน่าที่เขารู้จักในเกมไม่ได้
“ขอรับ กระผมจะซาบซึ้งใจให้มาก”
ออสตินพูดอย่างประชดประชันขณะเดินตามเธอเข้าไปในอุโมงค์ หลังจากนั้นประตูด้านหลังพวกเขาก็ถูกปิดจนสนิทดึงพวกเขาเข้าสู่ความมืด
ไม่นานหลังจากนั้นอุโมงค์ทั้งหมดก็สว่างขึ้นเป็นสีน้ำเงินผสมกับสีแดง มานารอบตัวพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไปและหมุนวนขึ้นเหนือพวกเขาก่อนจะมีตาข้างเดียวปรากฏขึ้นด้านบนขณะจ้องมองไปที่ทั้งคู่
“มนุษย์กับราชวงศ์เอ-หือ?”
จู่ๆ เสียงที่กำลังพูดอยู่ก็หยุดลงจากการพบบางสิ่งที่น่าสนใจ ดวงตาข้างนั้นตอนนี้กำลังจ้องมองไปที่ซาบริน่าโดยการมองเธอขึ้นๆ ลงๆ มันจ้องมองเช่นนั้นอยู่ 2-3 วินาที
“ข้าเดาว่ามันคงเป็นโชคชะตา…”
ในที่สุดเสียงนั้นก็พูดอีกครั้งด้วยความคิดถึงผสมกับความเสียใจ
“จงเผชิญกับความบททดสอบและรับรู้ถึงเรื่องราวที่ถูกต้อง พร้อมกับเรียนรู้ประวัติศาสตร์อันนองเลือดที่ซ่อนอยู่ในพงศาวดารที่มืดมนที่สุดของอาณาจักรเอลฟ์ซะ”
เมื่อคำพูดสุดท้ายจบลง ดวงตาก็หายไป ปล่อยให้ทั้ง 2 คนได้แต่มองหน้ากัน
“นั่นเป็นความคิดที่เบื่อหูมาก”
ออสตินพูดขึ้นมา
“นายอ่านความคิดฉันได้งั้นเหรอ?”
ซาบริน่าตอบขณะที่ทั้ง 2 จ้องมองกลับไปยังเส้นทางที่อยู่ข้างหน้า
ทั้ง 2 เริ่มเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน โดยทำตามขั้นตอนที่คำนวณไว้อย่างสงบ มีเพียงแต่เสียงพวกเขาที่กำลังเดินอยู่เท่านั้นที่ดังอยู่ในตอนนี้ เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังก้องไปรอบๆ
“แล้วนายจะตอบฉันแค่ไหน ถ้าฉันถามคำถามนาย?”
จู่ๆ ซาบริน่าก็ถามขณะที่พวกเธอกำลังเดินอยู่
“ขึ้นอยู่กับว่าฉันอยากตอบแค่ไหนหล่ะนะ”
ออสตินตอบ
เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็เริ่มถามขึ้นมา
“เกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่ดูเหมือนนายจะหายตัวไป?”
เธอถาม
“ฉันออกเดินทางไปทั่วหน่ะ”
“งั้นข่าวลือที่ว่าเธอถูกทิ้งไปเพราะไม่มีพรสวรรค์ก็เป็นเรื่องโกหกใช่ไหม?”
เธอถามต่อ
“ใช่”
เขายืนยัน
“พวกราชวงศ์สินะ?”
“แน่นอน”
ด้วยการตอบในทันทีของเขา ทำให้เธอพยักหน้าด้วยท่าทางคิดถึง
“ตอนนั้น”
เธอพูดขึ้นมา
“มันแย่ที่สุดเลยใช่ไหมหล่ะ?”
ออสตินพูดขึ้นมา
“เลือด….”
“อ่า มันเจ็บปวด แล้วทำไมนายต้องซ่อนพลังทั้งหมดนั้นไว้ด้วยหล่ะ?”
“ทำไมต้องซ่อนพลังทั้งหมดของเธอเอาหล่ะ?”
คำถามที่เขาถามกลับทำให้เธอเงียบไป และขณะที่เธอกำลังจะตอบ ทั้ง 2 ก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่ด้านหน้า
อุโมงค์ที่เหมือนเส้นตรงที่ไม่มีวันสิ้นสุดทั้ง ข้างหน้าและข้างหลังก็มืดมิด
ขณะที่พวกเขาเดินต่อไปเส้นทางข้างหน้าก็สว่างขึ้นมา
“เลือด….”
เสียงแหบห้าวร้องออกมา เสียงนั้นฟังดูแหบแห้งและแตก ก่อนที่ในไม่ช้าจะมีเอลฟ์ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา ทำให้ซาบริน่าต้องเบิกตากว้าง
เอลฟ์ตนนั้นมีรูปร่างผอมเพรียวเหมือนกับเอลฟ์คนอื่นๆ ความแตกต่างที่สำคัญคือเอลฟ์คนนี้มีสี่ขาเหมือนสัตว์ร้าย ร่างกายของมันเหมือนโครงกระดูก ในขณะที่ดวงตาที่เต้นเป็นเลือดสองดวงสแกนพวกเขาจากช่องว่างของผมสีแดงขนาดใหญ่ที่ปกคลุม ใบหน้า
ร่างกายของมันแทบจะไม่มีสิ่งปกคลุมใดๆ ในขณะที่เส้นเลือดแดงที่สูบฉีดสามารถมองเห็นได้ทั่วร่างกาย
และสิ่งสำคัญเกี่ยวกับเอลฟ์ก็คือมันน่าเกลียด…
ช่ายยย มันดูน่าเกลียดมาก ฟันสีแดงเห่าใส่พวกเขาราวกับว่ามันเป็นสัตว์บางชนิด
“เอ่อออ…แปลกใหม่ดีนะ”
ออสตินพูดขณะที่เขาจ้องมองสิ่งน่ารังเกียจที่มองพวกเขาด้วยเจตนาฆ่า เมื่อมองไปด้านข้างของเขา ออสตินก็เห็นว่าซาบริน่าเองก็กำลังตกตะลึงอยู่เช่นกัน
กรรรร!
เสียงคำรามดังลั่นออกจากปากขณะที่เอลฟ์หรือสัตว์ร้ายตนนั้นปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขา โดยที่ในมือของมันมีกริชสีแดงเล็กๆ ที่กำลังเล็งฟันไปที่ออสติน
ออสตินตอบโต้ไปแบบเรียบง่ายโดยการยกมือขึ้นด้วยความเร็วสูงเกินกว่าที่เอลฟ์จะตอบสนองได้ทันและจับคอของมันได้
ร่างของมันถูกตรึงไว้ทันที ทำให้สิ่งเดียวที่มันทำได้คือการเตะขาไปรอบๆ และข่วนมือของออสติน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
แกร่ก!
เสียงของคอที่ถูกหักดังขึ้นมาก่อนที่เอลฟ์ตนนั้นจะได้หายใจเข้าเฮือกสุดท้าย
ออสตินคลายมือก่อนจะปล่อยให้ร่างของเอลฟ์ล่วงลงกับพื้น และในตอนนั้นเองกริชของมันก็ดูเหมือนจะสูญเสียสถานะจนกลายเป็นของเหลวไป
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต