The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 384 Game Chamber
ลมหนาวพัดปะทะออสตินขณะที่เขาจ้องมองหิมะที่แผ่กระจายไปรอบๆ โดยมีซาบริน่ายืนอยู่ข้างหลังเขาด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งซึ่งซ่อนอารมณ์ที่ซับซ้อนทั้งหมดของเธอเอาไว้อยู่
“เอาล่ะ ทำไมเราไม่มาทำตามแผนกันซะหน่อยหล่ะ…”
ออสตินกระซิบก่อนจะหันกลับมาแล้วหยิบหน้ากากออกมาและโยนมันให้ซาบริน่าไป
เธอมองระหว่างหน้ากากกับออสตินอยู่ครู่หนึ่ง
“เราจะเล่นเกมกัน แถมแผนนี้น่าจะทำให้คนที่ตามเธอหัวเสียนิดหน่อยด้วย”
คำพูดนี้มากเกินพอแล้วที่จะนำซาบริน่าตกลงยอมเล่นด้วย ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยแสงอันโหดร้ายขณะสวมหน้ากาก เปลี่ยนจากผู้หญิงที่น่าทึ่งไปสู่ระดับความงามโดยเฉลี่ยมากขึ้น ผมและดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล
เมื่อมองไปข้างหน้าเธอก็เห็นว่าออสตินเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เขากลายเป็นผู้ชายที่ดูธรรมดากว่าเดิมด้วยผมและตาสีดำ
“แผนคือยังไงคะนายท่าน?”
ซาบริน่าถาม นำรอยยิ้มมาสู่คำพูดของออสตินก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เราจะมีการแข่งขันกันเล็กๆ น้อยๆ พร้อมกับที่ปั่นป่วนแผนการของพวกที่กำลังตามล่าเธออยู่ไปด้วย ในขณะที่พวกเราสนุกสนานไปกับการแข่งขันกันในหมู่พวกเราเอง”
สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของซาบริน่าอย่างรวดเร็ว ทำให้ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยสีที่เป็นอันตราย
“ฉันบอกได้เลยว่าเธอต้องการแก้แค้น และนี่คือสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับมัน”
ออสตินพูดขึ้น
“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายท่านจะไม่โกงกันคะ?”
ซาบริน่าถาม
“ฉันสาบานกับเทพธิดาได้เลย”
สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าเงียบลงอย่างรวดเร็วขณะที่เธอพยักหน้า
“มีกฎอะไรบ้างคะนายท่าน?”
เธอถามต่อ
“เราจะเริ่มต้นด้วยเกมง่ายๆ ซึ่งหากเธอชนะ เธอสามารถหยุดเรียกฉันว่านายท่านได้ และยิ่งเธอชนะมากเท่าไหร่ ข้อกำหนดที่เข้มงวดของเธอก็จะลดลงเท่านั้น”
ออสตินพูดขึ้นมา ทำให้จิตใจของซาบริน่าล่องลอย
“มันดูไม่ชอบมาพากลรึเปล่าคะนายท่าน?”
เธอพูดแล้วทำให้ออสตินหัวเราะเบาๆ
“มันจะเป็นการเพิ่มเวลาของเธอและความคิดริเริ่มที่สนุกสนานสำหรับฉัน”
ซาบริน่าพยักหน้าเพื่อคาดหวังสิ่งที่คล้ายกันอยู่แล้ว ความคิดของเธอแล่นไปรอบๆ จนกระทั่งในที่สุดเธอก็ตกลง
“ฉันตกลงค่ะนายท่าน แต่ฉันอยากจะเลือกสถานการณ์เองนะคะ”
“ถือสิทธิเป็นของเธอ”
ออสตินยอมรับและยกมือยอมแพ้ ไม่นานหลังจากที่เขาให้คำสาบานและทั้งสองก็ออกเดินทาง
หลังจากนั้นพวกเขาก็ปรากฏอยู่ในที่กลุ่มคนที่กำลังชุมนุมกันอยู่ โดยที่ในกลุ่มนั้นมีมนุษย์สัตว์หลายชนิดที่รวมกันอยู่ตั้งแต่มนุษย์หมาป่า, ปีศาจต่างๆ, มนุษย์และแม้แต่เอลฟ์
“เกิดอะไรขึ้น?”
ออสตินถามด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นขณะเดินเข้าไปในกลุ่มพร้อมกับซาบริน่า ทำให้ความสนใจบางส่วนเคลื่อนเข้ามาหาเขา
“เรากำลังรอห้องเกมเปิดอยู่”
มนุษย์ผู้ชายคนหนึ่งตอบขณะที่เขาชี้ไปที่ช่องเปิดคล้ายถ้ำที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางหิมะ
“นี่คือห้องเกมชื่อดังนั่นงั้นเหรอ?!”
ออสตินมีปฏิกิริยาประหลาดใจเมื่อได้ยินคำตอบเหล่านั้น ขณะที่ซาบริน่ากลอกตาดูการแสดงของเขาในใจโดยคิดว่ามันค่อนข้างเนียนดี
ในไม่ช้าออสตินก็พูดบางอย่างกับมนุษย์ จากนั้นทั้ง 2 ก็ย้ายไปยังพื้นที่ที่เงียบสงบมากขึ้นและรอการเปิด
“งานนี้คงสนุกน่าดู..…”
ออสตินกระซิบ
‘ใครในพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับองค์กรที่หมายหัวฉันเหรอคะนายท่าน?’
ซาบริน่าถามออสตินผ่านกระแสจิต
ก่อนที่จะมาถึงที่นี่ออสตินได้มอบอุปกรณ์เวทมนตร์ให้ซาบริน่าเพื่อที่พวกเขาจะได้พูดคุยกันอย่างลับๆ
เมื่อได้ยินคำพูดถามของเธอ เขาเริ่มชี้ไปที่นักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ดูแข็งแกร่ง
‘พวกมันไม่ใช่ตัวจริง ตัวจริงของคนพวกนั้นถูกฆ่าและถูกสลับตัวไปแล้ว’
เมื่อเห็นว่ามีเอลฟ์อยู่ด้วย ดวงตาของซาบริน่าก็ฉายแววด้วยความโกรธ
‘ฉันขอจัดการกับพวกมันได้ไหมคะนายท่าน?’
ซาบริน่าถามขึ้นมา
‘แล้วแต่เธอเลย’
เขามอบสายจูงแบบเปิดให้เธอ
เมื่อได้ยินการตอบรับดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปที่กลุ่มพวกมันและเริ่มสนทนา เริ่มจากพวกเอลฟ์ และภายในไม่กี่นาทีพวกมันทั้งหมดก็พูดกับเธอด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
‘ทักษะทางสังคมของเธอน่ากลัวมาก’
ออสตินคิด
‘นี่คือหิมะเหรอคะนายท่าน?’
ฟาร์ร่าถามด้วยความสงสัยขณะที่เธอรู้สึกถึงหิมะผ่านการเชื่อมต่อของพวกเรา
‘เธออยากเล่นแถวนี้ไหม?’
ออสตินถาม
‘ค่ะนายท่าน’
ฟาร์ร่าตอบ
‘ไปสิ อย่าเสียงดังมากแล้วกัน’
หลังจากที่ออสตินอนุญาต ร่างกายของเขาก็สว่างขึ้นครู่หนึ่งก่อนฟาร์ร่าจะออกไปหาอะไรเล่นของเธอโดยไม่มีใครรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเธอสักคนเดียว
ออสตินอยากให้เธอรู้สึกและเข้าใจสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเองก่อนที่เขาจะเริ่มมอบความรับผิดชอบใดๆ ให้กับเธอ
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เค้กที่ดูเหมือนหิมะก็เริ่มหมุนพร้อมกับประตูมิติที่เปิดออก เมื่อเห็นอย่างนั้นก็มีคนหลายคนที่รีบเข้าไปในประตูมิติโดยตั้งใจที่จะเป็นผู้นำ ในขณะที่ซาบริน่าก็เข้ามาหาเขาพร้อมกับบอกลาพวกคนที่ตามล่าเธอ
‘เป็นยังไงบ้าง?’
ออสตินถามขึ้นมา
‘พวกมันฉลาดและระวังตัว แต่ฉันสัมผัสได้ถึงพลังของพวกมันเป็นอย่างดีค่ะนายท่าน’
ซาบรินาตอบกลับ
‘เธอต้องการที่จะจัดการกับพวกมันจากภายในงั้นเหรอ?’
เขาถาม
‘นี่คือการเสนอความช่วยเหลือใช่ไหมคะนายท่าน?’
‘ฉันมีเองก็มีปัญหากับพวกมันอยู่และฉันก็รู้สึกดีมากในวันนี้ที่ได้ช่วยเหลือเมดของฉัน’
‘ขอบคุณค่ะนายท่าน’
เมื่อคำตอบของพวกออสตินสิ้นสุดลง ทั้ง 2 คนก็เข้าไปในประตูมิติที่กำลังหมุนวนขณะจับมือกันอยู่
ความรู้สึกบิดเบี้ยวของพื้นที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขา จากนั้นทั้ง 2 ก็ลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าพวกเขาพร้อมกับคนอื่นๆ อยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่มาก
ขณะที่ทั้งคู่กำลังมองไปรอบๆ ก็มีเสียงขี้เล่นดังขึ้นมา
“เกมแรก รู้จักการยิง!”
เสียงนั้นดังก้องไปทุกที่เมื่อสิ่งต่างๆ เริ่มปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขา ห้องนั้นใหญ่ขึ้นพร้อมกับมีโต๊ะหลายตัวที่มีคันธนูและลูกธนูปรากฏขึ้น คันธนูนั้นดูเป็นปกติเท่าที่จะเป็นไปได้
ที่ด้านหลังของโต๊ะนั้นมีเป้าขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นตรงกลาง เป็นกระดานกลมที่มีลูกโป่งหลายลูกติดอยู่ โดยที่เป้าหมายอยู่ห่างจากธนูและลูกธนูค่อนข้างมาก
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้นักสู้ระยะไกลต่างก็ยิ้ม ในขณะที่ผู้ที่ไม่ชำนาญในการใช้ธนูนั้นคร่ำครวญกันออกมา
‘ดูเหมือนนายท่านจะโชคดีนะคะ’
ซาบริน่าพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เกมนี้นั้นง่ายๆ พวกคุณจะถูกถามคำถามกัน และไม่ต้องกังวลเนื่องจากแต่ละคำถามจะเกี่ยวข้องกับยุคปัจจุบัน!”
เสียงร่าเริงพูดด้วยน้ำเสียงมีเสน่ห์
“หลังจากตอบคำถามของคุณแล้ว คุณถึงจะยิงกระดานได้! ลูกโป่งแต่ละลูกที่แนบมาจะมีสมบัติและบัตรผ่านของคุณไปยังรอบต่อไป”
“ความเร็วก็เป็นปัจจัยด้วยเช่นกัน! คนที่ตอบก่อนจะได้เป็นคนแรกที่ยิง! นอกจากนี้ยังมีความจริงที่ว่าผู้ที่ตอบผิดเร็วที่สุดจะสูญเสียสมบัติไปและต้องมอบให้กับผู้ที่ตอบได้ก่อนอย่างถูกต้อง”
“งั้นก็รัดเข็มขัดให้พร้อมแล้วยิงได้เลย!”
ทันทีที่เสียงจางหายไป หน้าจอโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนพร้อมกับคำถาม สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็แค่พูดและคำตอบจะถูกบันทึกไว้ โดยจะไม่มีใครได้ยินเสียงและจะไม่มีใครสามารถพูดคุยกันได้ในตอนนี้
ออสตินมองคำถามแรกตรงหน้าเขา
[ในบรรดานักรบของโลกที่ได้รับการคุ้มครอง กษัตริย์องค์แรกที่เรียกว่าเผด็จการแห่งทิศตะวันตกคือใคร?]
ออสตินไม่ต้องคิดหาคำตอบด้วยซ้ำ
‘ระบบ?’
[ ถอนแต้มความชอบ 2 แต้ม! ]
[ คำตอบ : บาลาซร์ด ]
ดังนั้นเขาจึงพูดคำตอบได้ในทันทีโดยไม่หยุด คำตอบของเขาถูกล็อคไว้ในขณะที่เขาดูเวลา เขาก็เห็นว่าเวลาหยุดวิ่งที่เวลา 30 วินาทีจึงหันไปด้านข้างก่อนจะเห็นว่าซาบริน่าเพิ่งจะตอบคำถามเสร็จ เมื่อเห็นว่าเธอช้ากว่าตัวเอง เขาก็ยิ้มออกมา
“บี๊บ! หมดเวลาแล้ว! มาดูคำตอบกันเลยไหม?”
เสียงร่าเริงพูดขึ้นและในเวลานั้นเองที่แสงสีเขียวส่องสว่างแก่ผู้ที่ตอบถูก ในขณะที่สีแดงสำหรับผู้ที่ตอบผิด โดยที่ความสว่างของแสงนั้นบ่งบอกว่าพวกเขาตอบได้เร็วแค่ไหน
ดวงตาที่แคบของซาบริน่ามองไปยังออสตินที่ส่องแสงเจิดจ้ากว่าเธอ
ตอนนี้ทุกคนกำลังเพ่งความสนใจไปที่เขาแล้ว
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
