The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 74 Time To Go Home
มุมมองของออสติน :
เป็นเวลา 2 วันแล้วที่ผมหลับนอนกับเอเลนอร์ ตลอด 2 วันมานี้เราตัวติดกันเหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย เรามีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่แล้วช่วงเวลาสุดหอมหวานก็ต้องจบลง ขณะนี้เอเลนอร์กำลังยืนอยู่ใกล้ประตูกระท่อมเพื่อรอที่จะออกไป แววตาของเธอดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
แต่เธอก็ต้องจากไป การเป็นเสาหลักแต่เพียงผู้เดียวของสมาคมธนูนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอเองก็มีหลายสิ่งที่ต้องทำ
ผมยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอเพื่อดึงเธอเข้ามากอด
เอเลนอร์หลับตาและซบหน้าลงที่อกของผม มือของผมค่อยๆ ลูบหลังเธอจนส่งความสุขที่สั่นสะท้านไปถึงสันหลัง ในช่วงเวลา 2 วันมานี้ สัมผัสของผมกลายเป็นการเสพติดไปแล้วสำหรับเธอ
“คุณไม่ต้องกังวลนะครับ ผมกำลังจะเข้าร่วมสถาบันบาบิโลนในเร็วๆ นี้ ดังนั้นเราจะได้สนุกไปด้วยกันในอนาคตครับ”
ขณะที่ผมพูด มือข้างหนึ่งของผมก็เคลื่อนลงไปตามสันหลังของเธอและบีบบั้นท้ายอันอุดมสมบูรณ์ของเธอจนได้รับเสียงครางจากเธอตอบกลับมา
ผมเห็นว่าเธอเริ่มหายใจถี่ขึ้น ซึ่งนั้นทำให้ผมอยากจะจับกดเธอตอนนี้เลยจริงๆ แต่ผมก็รั้งตัวเองเอาไว้ก่อนเพราะมีสิ่งสำคัญกว่าที่ต้องทำ
เอเลนอร์ยกคางขึ้นเพื่อเรียกร้องบางอย่าง
ผมจูบเธอก่อนจะผละออกมา เธอก็พยักหน้าให้ผมก่อนจะเข้ามาหอมแก้มผมและหายตัวไป
ตอนนี้เธอหายไปแล้ว สีหน้าขงผมเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย ในเวลาเดียวกันผมก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
“ฮึ่มมม ในที่สุดนายก็เป็นอิสระแล้วสินะ?”
ผมหันไปรอบๆ ก่อนจะพบเข้ากับหมาป่าสีดำตัวเล็กตาสีฟ้ากำลังนอนอยู่บนโซฟา ซึ่งมีสีหน้าโกรธเคืองอยู่บนใบหน้าของเธอ ราวกับกำลังเผชิญกับการหักหลังครั้งยิ่งใหญ่อยู่
เมื่อเห็นเธอผมก็ยิ้ม
‘อ่า…ชิบหาย’
นี่คือสิ่งที่ผมกังวล ขณะที่ผมกำลังมีความสุขไปกับเอเลนอร์อยู่นั้นเอง ผมก็ลืมลูน่าไปแล้ว กว่าผมจะจำเธอได้มันก็สายเกินไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็มีแผนอยู่
ฉันยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ลูน่า ผมพยายามอุ้มเธอขึ้น แต่เธอกลับทำหลังค่อมและถอยห่างจากผมพร้อมกับแสดงความไม่พอใจของเธออย่างชัดเจน
ผมเลิกคิ้วก่อนจะถาม
“เป็นอะไรไปลูน่า? ทำไมวันนี้เธอหน้าบูดจัง?”
“ฮึ่มมม อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ มีมนุษย์ผู้หญิงอยู่บนอกของนายได้ยังไง?”
ทุกคนที่ลูน่าพูดเต็มไปด้วยการประชดประชัน
เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดผมก็ยิ้มก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ้าเลห์
“โอ้? เป็นไปได้ไหมว่าตัวตนที่ยิ่งใหญ่แบบเธออิจฉางั้นเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำถามของผมลูน่าก็หันหน้าหนี
“ม -มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ก็แค่นายดูมีความสุขมากกว่าที่มีเธอไว้แนบอก บางทีฉ -ฉันก็คิดว่า…”
“คิดว่า?”
“ไม่มีอะไร”
เมื่อเห็นว่าลูน่าทำตัวซึนเดเระผมก็ยิ้มขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หมาป่าหน้าบึ้งอย่างรวดเร็ว
ผมอุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนตักและเริ่มลูบหัวเธอ ลูน่าชอบมันเสมอในตอนที่ผมทำแบบนี้
“ลูน่า…ผู้หญิงคนนั้นที่สำคัญกับผมมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอมีค่าน้อยกว่านะ เธอเป็นเหมือนครอบครัวของผม”
“แต่ฉันไม่ได้ต้องการแค่นั้น”
ผมได้ยินเสียงลูน่าลอยขึ้นมาจากตักของตัวเองโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าหมาป่าผู้น่ารักคนนี้กำลังวางแผนที่จะกินผู้หญิงคนดังกล่าวอย่างลับๆ ในตอนที่เธอแข็งแกร่งขึ้น
‘นายรอให้ฉันได้ร่างมนุษย์มาก่อนเถอะ แล้วนายจะลืมผู้หญิงคนนั้นไปจนหมดแน่’
ลูน่ามีความคิดชั่วร้ายมากมายในหัวของเธอในขณะที่ออสตินยังคงลูบหัวของเธอต่อไป
“ฉันพบความทรงจำที่สืบทอดมาเกี่ยวกับมรดกที่ซ่อนยู่ของฉัน อีกไม่นานฉันจะออกไปที่นั้น ตอนนี้นายคงไม่สามารถไปกับฉันได้สินะ?”
เมื่อได้ยินคำถามของลูน่า ผมก็รู้สึกอึ้งไปเล็กน้อยก่อนที่จะฟื้นสติกลับมา ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมผูกพันธ์กับหมาป่าน้อยคนนี้มาก เธออยู่กับผมมา 2-3 ปีแล้วและเมื่อคิดว่าเธอจะไม่ได้อยู่กับผมแล้วก็ทำให้ผมรู้สึกเหงาเล็กน้อย
เมื่อรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของผม ลูน่าก็ยิ้มขึ้นมา แม้ว่าเธอเองก็คงจะคิดถึงการนอนใกล้ๆ ผมเหมือนกัน
“ไม่ต้องห่วง ฉันใช้เวลาอย่างมากแค่ไม่กี่เดือนก็กลับมาแล้ว”
“อืม…ผมรู้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่คิดถึงเธอหนิ”
“ฮึ่มมม อย่างน้อยนายก็รู้ลำดับความสำคัญ”
แม้ว่าเธอจะดูผ่อนคลาย แต่ผมก็ยังเห็นริมฝีปากของเธอขยับเป็นรอยยิ้มได้
เรายังคงนั่งนิ่งกันอยู่แบบนั้นพักหนึ่งก่อนที่อยู่ๆ ลูน่าจะหายไปจากตักของผม
“เธอยังเหมือนเดิมเลยนะ พยายามทำหน้าแข็งๆ ตลอดเวลา”
ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับการกระทำนั้นก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อเหยียดร่างกายเล็กน้อยพร้อมกับมองออกไปข้างนอก ผมพบว่าพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิง 2-3 คนก็แล่นเข้ามาในหัวของผม
“เอาหล่ะ…สงสัยจะได้เวลากลับบ้านแล้ว”
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
