The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 75 Back Home

กลับมาที่อาณาเขตของดยุกไลออนฮาร์ท ชีวิตของทุกคนยังคงดำนเนินไปตามปกติ ทหารยังคงเดินตรวจตราตามท้องถนนในขณะที่ถนนเต็มไปด้วยประชาชนที่ใช้ชีวิตกันตามปกติ โดยที่ภายในฝูงชนได้มีร่างที่สวมชุดคลุมเดินอยู่ท่ามกลางพวกเขา

‘ดูเหมือนทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมนะ’

เมื่อมองไปที่ถนนซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนทุกประเภทที่เดินอยู่แล้วนั้นผมก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

‘ดีจังที่ได้กลับมาบ้าน’

ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจที่ได้กลับมา ดังนั้นผมเลยเดินต่อไปอย่างสบายๆ ในขณะที่มองดูการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นในระหว่างที่ผมไม่อยู่

ขณะที่ผมเดินไปเรื่อยๆ ทิศทัศน์รอบๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จากพื้นที่ของสามัญชนไปสู่พื้นที่หรูหราของขุนนาง จนในที่สุดผมก็มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีทหารหลายนายคอยคุ้มกันอยู่

เมื่อเห็นร่างที่สวมชุดคลุมเดินมาทางพวกเขา พวกทหารก็ระแวดระวังขึ้นมาในทันที ออร่าของพวกเขาพุ่งขึ้นขณะที่พวกเขาเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด

ขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปใกล้ ทหารคนหนึ่งก็พูดขึ้น

“หยุด! โปรดระบุตัวตนและความตั้งใจของคุณในการมาที่คฤหาสน์ไลออนฮาร์ทด้วย!”

เมื่อมองไปที่ทหารและผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงที่กำลังมองดูสถานการณ์ของผม ผมก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ และโดยที่ไม่ได้พูดอะไรผมก็โยนตราสัญลักษณ์ไปหาทหารคนนั้น

ทหารคนนั้นรับตราสัญลักษณ์ก่อนจะส่งมานาเข้าไปพร้อมกับมองไปที่มัน ทันทีที่เขาทำแบบนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนจากความประหลาดใจเป็นความกลัวก่อนเขาจะหันมามองที่ผมอีกครั้ง 

เมื่อเขาเห็นว่าผมถอดฮูดออกและแสดงใบหน้าให้เขาเห็นแล้วก็ปรากฏความประหลาดใจบนใบหน้าของเขาและทันทีที่ทหานคนนั้นเห็นหน้าผมชัดๆ เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

เขาตะโกนพร้อมกับก้มคำนับ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ นายน้อย!!”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเขา ทหารคนอื่นๆ ก็เริ่มทำความเคารพผมเช่นกัน จากนั้นพวกเขาก็เปิดประตูอย่างรวดเร็วเพื่อให้ผมได้เข้าไปข้างในท่ามกลางสายตาของผู้ชมที่ตกตะลึงและทันทีที่ผมเข้าไปเสียงซุบซิบนินทาก็เริ่มแฟร่สะพัด

“เดี๋ยวนะ! นั่นลูกคนที่ 2 ที่เขาลือกันหนิ!”

“ใช่แล้ว! ฉันได้ยินมาว่าเขาถูกเนรเทศออกจากตระกูลเพราะไม่มีมารยาท”

“ไม่มีทาง ฉันได้ยินมาว่าเขาตายไปแล้วหนิ!”

“ฉันได้ยินมาว่าลูกคนที่ 2 หายตัวไป!! ใครจะไปคิดกันว่านายน้อยจะยังมีชีวิตอยู่!!”

ในขณะที่การกลับมาของผมส่งคลื่นแห่งความคลั่งไคล้ออกไป ผมก็ค่อยๆ เดินไปที่ห้องของแม่เพื่อแจ้งเธอว่าผมกลับมาแล้ว โดยในตอนที่พวกเมดเห็นผม พวกเธอก็มักจะอ้าปากค้างกัน

ผมส่งยิ้มและโบกมือให้พวกเธอแต่ละคน ทำให้เมดที่อายุน้อยกว่าหลายคนต่างหน้าแดงกัน ใบหน้าที่หล่อเหลาและออร่าของผมทั้งคู่ไม่ได้มีไว้เพื่อโชว์เท่านั้น 

ขณะที่ผมกำลังเดินอยู่ ผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาหาผม เธอดูเหมือนใครบางคนที่ผมจำได้

ผมสีบลอนด์ที่ยาวถึงบ่า ดวงตาสีเขียวและใบหน้าที่สวยงาม แม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว เธอก็ยังดูเหมือนอายุ 20 ปลายๆ

แม้ว่าในแดนต้นกำเนิดอายุขัยทั้งหมดของคุณจะไม่ได้เพิ่มขึ้นก็ตาม คุณก็ยังสามารถดูอ่อนเยาว์ได้ ถ้ามีคนต้องการเพิ่มอายุขัยของพวกเขา การทะลวงผ่านไปยังแดนจักรพรรดิเป็นเพียงวิธีเดียวเท่านั้น

ผู้หญิงที่กำลังวิ่งเข้ามาหาผมนั้นคือแม่ของผมนั่นเอง เธอรีบเข้ามากอดผม ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่เธอสามารถกอดผมได้แทบจะทั้งตัว ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของผมด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข นิ้วของผมถูกวางไว้ใกล้ก้นของเธออย่างอันตราย แม้ว่าเธอดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นมันก็ตาม

“ผมกลับมาแล้วครับแม่”

คำพูดของผมทำให้เธอยิ้มขณะที่เธอกอดผมแน่นขึ้น คำพูดของผมและการปรากฏตัวของผมทำให้เธอมีความสุขและพอใจ เรากอดกันแบบนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เราจะแยกออกจากกัน

ในตอนที่แม่ออกจากอ้อมกอดของผม เธอก็วางมือข้างหนึ่งของเธอไว้บนใบหน้าของผมก่อนจะพูดขึ้นมา

“ดูเหมือนลูกชายของแม่จะโตมาเป็นหนุ่มหล่อแล้วนะ”

“แน่นอนครับ ผมจะไม่เป็นแบบนี้ได้ยังไงในเมื่อมีแม่ที่สวยขนาดนี้?”

“ดูเหมือนลูกจะกลายเป็นคนช่างพูดซะด้วย”

คำพูดชมเชยของผมทำให้ใบหน้าเธอยิ้มขึ้นมา แม้ว่ามันจะเปลี่ยนกลับมาเป็นสีหน้าโกรธอย่างรวดเร็วก็ตาม จากนั้นหูข้างหนึ่งของผมก็ถูกเธอดึงไปอย่างรวดเร็ว

“ฮึ่มมม ในที่สุดลูกก็กลับบ้าน รู้ไหมว่าลูกทำให้แม่เป็นห่วงขนาดไหน? ถ้าไม่ใช่เพราะลูกยังติดต่อกับแม่อยู่ตลอด แม่คงเดินทัพออกไปเพื่อพาตัวลูกกลับมานานแล้ว”

“โอ้ย…โอ้ย…แม่ ผมขอโทษครับ ได้โปรดหยุดดึงหูผมต่อหน้าคนอื่นด้วยครับ”

‘ให้ตายสิ…อะไรที่ทำให้ผู้หญิงพวกนี้ชอบมาดึงหูของฉันกันนะ?’

“ลูกคิดว่ามันจะจบแค่นี้งั้นเหรอ? ตามแม่มานี่เลย ดูเหมือนว่าแม่ต้องสอนมารยาทให้ลูกซักหน่อยแล้ว”

แม่ของผมดึงผมไปที่ห้องของเธอก่อนจะถามคำถามมากมายกับผมเช่นผมได้รับบาดเจ็บรึเปล่า? ผมหิวไหม? และอื่นๆ อีกมากมาย

ผมต้องใช้เวลาอย่างน้อย 1 ชั่วโมงในการพูดคุยกับเธอเพื่อปลอบเธอ หลังจากที่เธอพอใจแล้วเธอถึงให้พื้นที่กับผมบ้าง

ตอนนี้เรากำลังอยู่ในห้องทำงานของเธอกัน เราทั้งคู่นั่งอยู่บนโซฟาโดยที่ผมกำลังนอนหนุนตักเธออยู่

แม่มองมาที่ผมพร้อมกับลูบหัวผมด้วยความอ่อนโยนและความรัก ตักของเธอช่างนุ่มและอ่อนโยนจริงๆ การได้มองใบหน้าที่สวยงามของเธอช่างเป็นบุญตาจริงๆ

“แม่ดีใจที่ลูกกลับมานะ”

“ผมก็เหมือนกันครับ ผมเองก็มีความสุขที่ได้กลับบ้านเหมือนกันครับ”

ผมพูดก่อนจะหลับตาลงเมื่อโดนความง่วงเข้าครอบงำ

-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy 
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต