The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 9 Letting It All Out - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ผ่านไปแล้ว 4 วันหลังจากที่ผมได้ทานอาหารเย็นด้วยกันกับน้องสาว ในช่วงที่ผ่านมานั้นผมยังคงมีโอกาสได้เล่นกับเด็กอยู่บ่อยๆ

[ ชื่อ : เอลด้า ไลออนฮาร์ท

อายุ : 6 ปี

ความสามารถพิเศษ : 9/10

ฉายา : ไม่มี

ความสัมพันธ์ : 89% (รักแบบพี่น้อง)

คำอธิบาย : อยากเข้าใกล้พี่ชายแต่ไม่รู้วิธี ดูถูกคุณเล็กน้อยเนื่องจากด้านขี้แยของคุณ

>อยากเล่นกับพี่ชาย

ความยาก : B+ (เธอยังเป็นเด็ก ถ้าคุณเดินหมากถูก เธอจะเป็นของคุณ) ]

ในช่วงเวลานี้มีข่าวลือเริ่มแพร่สะพัดออกไปว่าผมเริ่มเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ โดยหลังจากที่ข่าวลือได้แพร่ออกไปแม่ของผมก็ได้มาเยี่ยมผม ซึ่งผมก็ได้แสดงการแสดงระดับออสการ์ให้เธอเห็น

ผมร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าพร้อมกับน้ำตา

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ ผมเป็นห่วงแม่มากกว่า แม่ไม่ได้นอนมานานแล้วและผมรู้ว่าความเครียดกำลังเริ่มเข้ามาลุมเล้าแม่อยู่สินะครับ”

“แม่ไม่ต้องกังวัลนะครับ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ผมไม่อยากเป็นภาระอีกแล้วครับ”

“ผมจะพยายามให้ดีที่สุดเพื่อช่วยแม่ครับ”

ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงเป็นเด็กชายผู้ไร้เดียงสาที่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองและไฝ่ฝันที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของผู้เป็นแม่

ผมต้องทำได้ดีแน่ๆ เพราะผลลัพธ์ที่ผมได้รับคือแม่ที่มีน้ำตาคลอได้ตรงเข้ามากอดผมยังกับว่าผมเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลก

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดพร้อมกับอ่านหนังสืออยู่หลายเล่มในขณะที่กำลังวางแผนเพื่อพิชิตใจพี่สาวคนโตของผม

เธอไม่เหมือนกับเอลด้า ผมไม่สามารถแค่ป้อนข้าวเธอแล้วคาดหวังว่าให้เธอเริ่มกลับมามองผมในแง่ดีขึ้นได้ ถ้าเธอยอมให้ผมป้อนหล่ะก็นะ

เธอไม่ชอบผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ดังนั้นการลบภาพเดิมๆ และเริ่มต้นใหม่จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมถอนหายใจพร้อมกับเกาหัวก่อนจะเริ่มดื่มชาที่มีอาชงให้

‘เห้อออ ถ้าแค่มีอะไรสักอย่างที่ช่วยได้นะ ก็เธอยังเด็กอยู่นี่นะ หลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเธอจะอารมณ์เสียก็ไม่แปลกหรอก’

ตอนนั้นเองที่ผมได้รู้อะไรบางอย่าง ‘ใช้แล้วเธอยังเด็กอยู่!!’

ตอนนี้ผมกำลังวางแผนว่าจะตัวเองจะเอาชนะใจนอร่าผู้ใหญ่ได้ยังไงอยู่ ทั้งๆ ที่เธอยังเป็นเด็กอยู่เลย

‘เรานี่ซื่อบื้อจริงๆ’

ในเกมนั้นเรื่องราวจะเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการในช่วงวัยเรียนที่เธออายุ 20 ปี

ทำไมอายุ 20 ปี แล้วถึงยังเรียนอยู่หนะเหรอ?

นั่นเป็นเพราะมันไม่เหมือนกับโรงเรียนทั่วไปไงหล่ะ โรงเรียนที่เธอเข้าเรียนนั้นมีขุนนางจากทั่วโลกเข้าร่วมและเธอจะจบการศึกษาในตอนที่อายุ 24 ปี

โรงเรียนอาณาจักรบาบิโลนที่สร้างขึ้นโดยทุกเชื้อชาติและตั้งอยู่ในเมืองบาบิโลนซึ่งเป็นเมืองที่ได้รับความนิยมและยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

เป็นเมืองลอยฟ้าที่ตั้งอยู่ระหว่างอาณาจักรซิลวิยาและอาณาจักรซิลวี่ เป็นเมืองที่มีโรงเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกและสำนักงานใหญ่ของสถานประกอบการที่สำคัญหลายแห่งอยู่

โรงเรียนปกติเปิดให้เด็กเข้าเรียนเมื่อเด็กมีอายุ 14 ปี ใช้เวลาเรียนเป็นเวลา 10 ปี

นอกเสียจากว่าผมจะมีไอเดียที่ทำให้พี่สาวของผมตกหลุมรักผม

“นายน้อยคะ คุณหนูนอร่าอยากพบนายน้อยค่ะ”

พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเลยสินะ ผมยิ้มกริ่มก่อนจะขอให้มีอานำทางไปหาเธอ

ผมเดินกำลังเดินไปยังที่ที่พี่สาวอยู่โดยเริ่มทบทวนแผนบางอย่างที่วางไว้ก่อนหน้านี้ไปด้วย

‘ดูเหมือนว่าเราต้องเร่งมือกันสักหน่อยแล้ว’

ผมรำพึงกับตัวเองขณะถูกนำทางไปยังห้องของพี่สาว เมื่อเข้ามาในห้องผมก็ได้รับการต้อนรับด้วยสายตาของเธอที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับชาของเธอในขณะที่แสงแดดรอบตัวทำให้เธอดูลึกลับขึ้น

ขณะที่ผมเดินเข้าไปในห้องเธอก็มองมาที่ผม ถ้าเป็นออสตินปกติคงจะสะดุ้งและเบือนหน้าหนีไปแล้ว แต่ผมกลับมองตรงเข้าไปที่ดวงตาของเธอและเดินเข้าไปในห้องอย่างมั่นใจ

ท่าทางของผมทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย เธอได้ยินเกี่ยวกับที่ผมเปลี่ยนไปเมื่อไม่กี่วันมานี้และอยากจะเห็นมันด้วยตาตัวเองว่าผมเปลี่ยนไปจริงไหม

‘ดูเหมือนข่าวลือจะเป็นเรื่องจริงสินะ’

ขณะที่พี่สาวกำลังรำพึงอยู่กับตัวเองอยู่นั้น ผมก็ได้นั่งลงข้างๆ เธอและเริ่มดื่มชา ความเงียบอันแปลกประหลาดได้ปกคลุมระหว่างเรา เนื่องจากความตึงเครียดจากความเงียบเริ่มทำให้พี่สาวเมดไม่สบายใจ พี่สาวของผมจึงเริ่มเคลื่อนไหว

“ร่างกายของนายเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้โอเครึยัง?”

“ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมหายดีแล้วและตอนนี้ผมก็สบายดีครับ”

“อืม”

ความเงียบเข้าครอบงำพวกเราอีกครั้ง

ในขณะที่ความตึงเครียดกำลังจะเพิ่มขึ้นนั้นผมจึงเสนออะไรบางอย่างขึ้นมา

“ทำไมเราไม่มาเล่นหมากรุกกันหล่ะครับ?”

คำแนะนำของผมทำให้เธอประหลาดใจ แต่หลังจากคิดอยู่ซักพักเธอก็พยักหน้า

“ได้สิ ฉันมีเวลาก่อนเรียนคาบต่อไปอยู่”

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเมดจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่พวกเราจะเริ่มเล่นหมากรุกกัน

นี่ไม่ได้โม้นะ แต่พูดตรงๆ ในฐานะนักเรียน A และผู้ถือตำแหน่งในมหาวิทยาลัย ผมค่อนข้างเล่นหมากรุกเก่งเลยแหละ

เมื่อเกมเริ่มขึ้น ผมก็เริ่มแผนของผมทันที

“พี่สาว ผมรู้ว่าพี่คิดว่าผมต้องรับผิดชอบต่อการตายของพ่อและพี่ไม่ชอบผมเพราะเรื่องนี้”

ผมเริ่มเคลื่อนไหวขั้นแรกด้วยคำพูด

เธอสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของผม จนตัวหมากในมือของเธอเกือบจะหลุดมือ

“พี่ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธหรอกครับ มันคือเรื่องจริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพี่มีสิทธิ์กล่าวหาอะไรผม พี่ไม่ได้แม้แต่อยู่ที่นั่นด้วย พี่ไม่ได้เห็นหรือสัมผัสในสิ่งที่ผมได้เห็นและได้สัมผัสมัน…ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไม่โทษพี่หรอก”

ตึก

ผมวางการเดินหมากตัวต่อไป

“หลังจากพ่อเสียชีวิต ผมหนีและซ่อนตัวเหมือนคนขี้ขลาดและไม่ได้อยู่เคียงข้างพี่ มันเป็นความผิดของผมเองครับ ผมรู้ตัวว่ามันสายไปแล้ว แต่ต่อจากนี้ไปผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองครับ”

ตึก

เธอเดินหมากด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

“พี่สาว ผมรู้ว่าการตายของพ่อทำให้พี่เจ็บปวดมาก ผมรู้ว่าพี่ซ่อนความเจ็บปวดไว้อยู่เบื้องหลัง”

ตึก

ผมเดินหมาก พี่สาวของผมพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาสีหน้าสงบของเธอเอาไว้

“ให้ผมเข้าไปนะครับพี่ ผมสัญญาว่าจะยืนอยู่เคียงข้างพี่ จะคอยเป็นกำลังใจให้พี่ พี่จะร้องก็ได้นะครับ พี่เป็นตัวของตัวเองได้เลยในตอนที่อยู่กับผม”

ตึก

เธอเดินหมาก คราวนี้มือของเธอสั่น

“ผมเป็นน้องชาย ผมรู้ว่าพี่คิดว่าเป็นความรับผิดชอบของพี่ที่จะต้องเข้มแข็ง แต่ช่างเรื่องนั่นเถอะ ผมอยากเจอพี่สาวแท้ๆ ของผม คนที่แม้จะเจ็บปวดก็ยังซ่อนมันไว้”

ตึก

ผมเดินหมาก ร่างกายของพี่สาวเริ่มสั่น

“ปล่อยมันออกมาเถอะครับ ไม่ต้องเก็บมันไว้หรอก ทุกคนที่อยู่เคียงข้างพี่ เราทุกคนรักพี่นะครับ ผมเองก็รักพี่เหมือนกัน”

ตึก

เธอเดินหมาก

ผมเดินหมากครั้งสุดท้าย

“รุกฆาต…”

ผมเดินหมากครั้งสุดท้ายเสร็จก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาพี่สาวที่นั่งอยู่ซึ่งตอนนี้มีน้ำตาไหลพราก ผมเดินเข้าไปใกล้เธอก่อนจะดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผม

ถึงผมจะเตี้ยกว่าเธอแต่เพราะเธอกำลังนั่งอยู่ พอผมกอดเธอจึงทำให้หน้าของเธอซบลงบนอกผมอย่างพอดี น้ำตาของเธอไหลทันทีหยั่งกับเขื่อนที่พังทลาย

เธอกำเสื้อของผมแน่นและเริ่มฟูมฟายพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มก่อนที่เธอจะระบายความคับแค้นใจที่เธอเผชิญมาทั้งหมดให้ผมฟัง

ความเจ็บปวดของเธอ

ความทุกข์ของเธอ